อย่าเรียกหนูว่าตัวเล็ก (จบ)

ตอนที่ 10 : ตอนที่ 8 : โอ๋หนู

ตอนที่ 8

โอ๋หนู

            วันนี้นักศึกษาชั้นปีที่ 1 ต่างพากันคึกคักเป็นพิเศษเพราะในพรุ่งนี้พวกเขาทุกคนจะได้ไปออกภาคสนามเพื่อเป็นการเรียนรู้นอกห้องเรียนถึงจังหวัดราชบุรี แต่เอาเข้าจริงแล้วเรื่องการเรียนอาจเป็นประเด็นที่รองลงมา ส่วนเรื่องที่ทุกคนให้ความสนใจเป็นพิเศษคือการได้ไปเที่ยวซะมากกว่า

              และดูเหมือนว่าสมาชิกของบ้านจุลภาคที่ชนะการประกวดการแสดงของบ้านในงานเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่จะยิ่งคึกคักเป็นพิเศษเพราะแพ็คเกจท่องเที่ยว อำเภอสวนผึ้ง ที่พวกเขาได้มาเป็นของรางวัลจากการประกวดจะถูกใช้หลังจากที่ลงภาคสนามและเสร็จสิ้นภารกิจทางการศึกษาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

              “พวกแกเตรียมกระเป๋ากันยัง”

              “เรียบร้อยตั้งแต่ตอนรู้ว่าชนะแล้วค่า” เสียงหมวยและจ๋าสองสาวเพื่อนซี้ของกลุ่มพากันดี้ด้าเพราะจะได้ไปลงภาคสนามเป็นครั้งแรก (หรือเปล่า?)

              “พวกมึงนี่จะรีบกันไปไหน ไว้จัดตอนหลังเลิกเรียนก็ยังทัน”

              “หุบปากไปเลยค่ะอีเดือนเทียม เที่ยวอำเภอสวนผึ้งเลยนะมึง กูเตรียมชุดไว้ไปถ่ายรูปกับน้องอัลปาก้าด้วยแหละ คนที่ไม่รู้จักความน่ารักของน้องก็หุบปากไปเลย” หมวยพูดด้วยน้ำเสียงโอเว่อร์แอ็คติ้ง ว่าแต่น้องอัลปาก้าคืออะไรหว่า

              “ไร้สาระกูไม่เห็นว่าอัลปาก้าจะน่ารักตรงไหนเลยหน้าต่างอย่างกับอูฐว่าไหมเดียร์ น้ำตาล” ในเมื่อไม่มีใครเข้าข้างเดือนเอกอย่างมินเลยจำเป็นต้องหนีไปซบอกหนุ่มน้อยน่ารักของกลุ่มอย่างเดียร์และน้ำตาล

              “มั้งนะ” เดียร์ตอบ

              “อ่า” ส่วนเจ้าตัวเล็กของกลุ่มไม่มีความเห็นใดๆ เพราะน้ำตาลไม่รู้ว่าน้องอัลปาก้าที่เพื่อนๆ พูดถึงมันคือตัวอะไร และเอาเข้าจริงแล้วน้ำตาลก็รู้สึกไม่ค่อยอยากจะไปสักเท่าไหร่ ตั้ง 3 วัน 2 คืนเลยนะ!

              “เงียบกันหน่อยครับ” ราวกับฝูงผึ้งแตกรังเมื่อเสียงทุ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของอาจารย์ดังขึ้นทุกคนจึงรีบกระจัดกระจายแยกย้ายกับเข้าไปยังที่นั่งของตัวเองเพื่อที่อาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องจะได้เริ่มทำการสอน

              “อรุณสวัสดิ์นักศึกษาทุกคนนะครับ เป็นอย่างไรกันบ้างสำหรับงานแรกของผม หวังว่าจะไม่ยากเกินความสามารถของทุกคนนะครับ”

              “ผมได้ลองอ่านงานของพวกคุณคร่าวๆ มาบ้างแล้วถือว่าทำได้ดีในระดับหนึ่งเลยทีเดียว ผมขอเวลาตรวจไม่นานแล้วเย็นนี้จะประกาศลงทางหน้าเพจของโครงการนะครับ หวังว่าคะแนนจะไม่ทำให้การออกภาคสนามของพวกคุณต้องหมดสนุกนะ”

              สิ้นเสียงของอาจารย์บรรดานักศึกษาก็พากันส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างแห้งๆ บ่งบอกว่าเป็นไปตามที่อาจารย์บอกอย่างแน่นอน

              “และก่อนที่จะเริ่มคลาสผมขอให้นักศึกษาที่มีรายชื่อดังนี้ออกมาพบกับผมที่ออกพักหลังจากช่วงเลิกคลาสไปแล้วนะครับ”

              “นายกิตติคุณ นางสาวอรวรรณ และ นายนราฤทธิ์ ครับ”

              หืม

              น้ำตาลเงยหน้ามองอาจารย์ทันทีเมื่อชื่อของตัวเองถูกประกาศออกมาผ่านทางไมค์หน้าห้อง แต่ถึงอย่างนั้นน้ำตาลก็ไม่รู้ว่าทำไมอาจารย์ถึงต้องเรียกตัวเอง

              “ทำไมถึงมีชื่อน้ำตาลด้วยล่ะ” จ๋าเอ่ยถามเพื่อนที่นั่งอยู่ภายในแถวเดียวกัน

              “เราก็ไม่รู้เหมือนกัน”

              “ไม่เป็นไรนะน้ำตาล อย่าเพิ่งไปคิดอะไรมาก รอหลังเลิกเรียนแล้วค่อยไปคุยกับอาจารย์ดีกว่าอาจจะไม่มีอะไรก็ได้” มินเสนอความเห็นซึ่งทุกคนก็ได้แต่พยักหน้ารับ

              ตลอดการเรียนในช่วงเช้า เจ้าตัวเล็กก็เอาแต่กังวลถึงสาเหตุที่อาจารย์เรียกชื่อของตัวเองออกมาจนทำให้เนื้อหาที่อาจารย์กำลังพูดอยู่ตอนนี้ไม่เข้าหัวของเขาแม้แต่น้อยจนหมดคาบไป

              เพื่อนสนิทในกลุ่มของน้ำตาลมาเขามาส่งยังบริเวณหน้าห้องพักของอาจารย์กำจรที่น้ำตาลเคยมาครั้งหนึ่งแล้ว แต่เพื่อนๆ ของน้ำตาลไม่ได้ตามเข้าไปด้วยมีเพียงแค่คนที่ถูกอาจารย์ขานชื่อเดินตามเข้าไปเพียงเท่านั้น

              ก๊อก ก๊อก ก๊อก

              “ขออนุญาตครับ/ค่ะ อาจารย์”

              “เชิญนั่งครับ” ทั้งสามคนนั่งลงที่เก้าอี้ตามคำสั่งของอาจารย์ก่อนที่บุคคลน่าเกรงขามตรงหน้าจะพูดขึ้น

              “ที่ผมเรียกพวกคุณมาในวันนี้เป็นเพราะเรื่องงานที่พวกคุณขาดส่งน่ะครับ”

              กึก!

              “ผมขอถามสาเหตุได้ไหมครับว่าทำไมถึงไม่ยอมส่งงานของผม” อาจารย์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

              “คือหนูทำส่งไม่ทันน่ะค่ะอาจารย์ ขอหนูส่งตามทีหลังด้วยได้ไหมครับ”

              “ผมก็ด้วยครับ มันไม่ทันจริงๆ” เพื่อนสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ น้ำตาลพูด

              “แต่ผมส่งแล้วนะครับอาจารย์ ผมเอามาวางไว้ในตะแกรงเมื่อวันจันทร์” เจ้าตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

              “หืม คุณชื่ออะไรครับ”

              “อ เอ่อ นราฤทธิ์ครับ” น้ำตาลบอกชื่อของตนเองไปก่อนที่อาจารย์จะหยิบใบหลักฐานการส่งขึ้นมาเช็กดู

              “อืม นราฤทธิ์ อ้าวมีเซ็นชื่อแล้วหนิแต่ทำไมผมไม่เห็นงานของคุณ คนที่ส่งก่อนหน้าคุณยังมีงานเลยนะ” ในช่องเซ็นชื่อของน้ำตาลมีลายเซ็นของตัวเองพร้อมกำกับด้วยวันที่ส่งงาน แต่แล้วทำไมงานถึงเจ้าตัวเล็กถึงหายไปอย่างปริศนาทั้งๆ ที่งานของคนที่ส่งก่อนหน้ายังมีอยู่ราวกับว่างานของน้ำตาลถูกทำให้หายไป

              “แล้วคุณมีใครมาเป็นพยานให้คุณไหมครับว่าคุณส่งงานแล้วจริงๆ”

              “เอ่อ ไม่มีครับ” น้ำตาลตอบกลับ วันนั้นเขามาส่งตั้งแต่ช่วงเช้าทำให้ไม่มีเพื่อนเดินมาส่งเป็นเพื่อนและนั่นจึงทำให้น้ำตาลยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่

              “ต แต่ว่าผมส่งแล้วจริงๆ นะครับ ในโน๊ตบุ๊คของผมยังมีงานที่ทำเสร็จไว้แล้วอยู่เลยครับ” เจ้าตัวเล็กพยายามอธิบาย

              “แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นหลักฐานไม่ได้นะครับ เพราะคุณอาจจะทำเสร็จทีหลังกำหนดส่งก็ได้ ส่วนชื่อมันก็ปลอมกันได้ ถ้าผมให้คุณส่งงานใหม่อีกครั้งแล้วผลปรากฎว่าคุณไม่ได้ส่งงานในเวลาจริงๆ มันจะไม่ยุติธรรมกับเพื่อนคนอื่นๆ นะครับ”

              “ต แต่ว่า”

              “’งานนี้ถึงคะแนนจะค่อนข้างสูงแต่มันก็ไม่ได้เป็นสัดส่วนคะแนนที่สูงที่สุด ขอให้พวกคุณเข้ามาเช็คชื่อทันทุกครั้งกับคะแนนสอบดีก็ยังมีโอกาสได้ถึง B+ อยู่นะครับ หวังว่าจะเข้าใจวันนี้ผมก็มีเรื่องที่จะพูดเพียงเท่านี้ครับ” ทั้งสองพยักหน้าก่อนที่จะยกมือไหว้อาจารย์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

              น้ำตาลมองอาจารย์ด้วยสีหน้าที่ยากจะเข้าใจแต่ก็ยอมลุกออกมาเพราะคิดว่าเถียงไปก็คงไม่ชนะ อีกอย่างตัวเองก็ไม่ได้มีหลักฐานการส่งงานจริงๆ ด้วย

              “เป็นไงบ้างน้ำตาล อ้าวทำไมตาแดงๆ”

              “ฮึกๆ ฮือ” เมื่อเดินออกมา บริเวณหน้าห้องพักอาจารย์ก็มีเพื่อนสนิทของเขายืนรออยู่ข้างหน้าครบทุกคน และเมื่อเห็นเพื่อนมีท่าทางตกใจเจ้าตัวเล็กก็ปล่อยโฮออกมาในทันที

              “เฮ้ย น้ำตาลเป็นอะไร ใจเย็นๆ ก่อนนะ มินพาเพื่อนไปนั่งที” หมวยพูดด้วยความตกใจ ก่อนที่คนตัวสูงที่สุดของกลุ่มอย่างมินจะรีบเข้ามาช่วยประคองเพื่อนตัวเล็กของเขาพาไปยังที่นั่ง

              “ฮือ ฮือ” เจ้าตัวเล็กเอาแต่ปล่อยโฮออกมาอย่างน่าสงสาร ไม่ว่าใครจะพยายามปลอบหรือถามสาเหตุเจ้าตัวก็เอาแต่ร้องไห้จนคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร

              “ใจเย็นๆ นะน้ำตาล” เพื่อนๆ พยายามปลอบใจอย่างสุดความสามารถแต่คนตัวเล็กก็เอาแต่ขยี้หูขยี้ตาร้องไห้จนหน้าแดงก่ำอย่างน่าสงสาร

              “เอาไงดีวะ มีใครมีเบอร์ของพี่น้ำแข็งไหม” จ๋าถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าทางออกเดียวในตอนนี้คือพี่ชายของน้ำตาล

              “กูมีแต่เบอร์พี่มังกรว่ะ” มินตอบเขามีเบอร์ของมังกรเพราะเป็นรุ่นพี่ในกองประกวดดาว-เดือน

              “เออๆ โทรเลยพี่มังกรสนิทกับพี่น้ำแข็งก็ได้อาจอยู่ด้วยกัน”

              “แปปๆ”

              “ฮัลโหล พี่อยู่กับพี่น้ำแข็งหรือเปล่าครับ…เอ่อ คือว่าน้ำตาลเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดเลยครับ พวกผมก็ไม่รู้ว่าจะทำไงดี ครับๆ ชั้น 4 แถวหน้าห้องพักอาจารย์ครับ”

              “กูบอกแล้ว พวกพี่เขาบอกจะรีบมาให้รอก่อน” มินพูดขึ้นมาหลังจากวางสาย พวกเขาจึงได้แต่ทำตามคำสั่งของรุ่นพี่คอยดูแลเพื่อนตัวเล็กไปก่อน

              หลังจากนั้นไม่นานรุ่นพี่ปีสามทั้งสี่คนซึ่งประกอบไปด้วย น้ำแข็ง มังกร และเพื่อนสนิทของพวกเขาในกลุ่มอีกสองคนก็มาถึงยังที่เกิดเหตุ

              น้ำแข็งรีบวิ่งมาด้วยสีหน้าแตกตื่นก่อนที่จะเห็นน้องชายของตัวเองนั่งร้องไห้เอามือปิดหน้าปิดตาอยู่

              “น้ำตาล!”

              “พี่น้ำแข็ง ฮือ” เมื่อรู้ว่าพี่ชายของตัวเองมาถึง น้ำตาลก็รีบวิ่งไปกอดพี่ชายของตัวเองในทันทีก่อนจะปล่อยโฮออกมาอีกครั้งจนผู้เป็นพี่ชายถึงกับตกใจเล่นเอาซะเกือบไปไม่ถูกเหมือนกัน

              “ชู่วๆ ใจเย็นๆ ไม่ร้องนะครับ ไปนั่งก่อนนะเด็กดี” ภาพสาวๆ ที่ไหนมาเห็นคงจะต้องส่งเสียงร้องกรี๊ดกร๊าดออกมาด้วยความประทับใจในมุมอ่อนโยนของพี่ชายสุดหล่อ แต่ว่าตอนนี้น้ำแข็งไม่ได้คิดแบบนั้นภายในจิตใจเขาก็กังวลไปหมดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับน้องชายแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องพยายามที่จะใจเย็นไม่ทำให้เรื่องบานปลายไปกันใหญ่

              น้ำแข็งพาน้องมานั่งยังเก้าอี้หน้าห้องพักอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ ลูบหัวลูบหลังกอดปลอบน้องชายของตัวเองเอาไว้อย่างนั้นรอให้น้องอารมณ์เย็นลงเสียก่อน

              “หายใจเข้าลึกๆ นะครับ ไม่เป็นอะไรแล้วพี่อยู่ตรงนี้นะ” เจ้าตัวเล็กเริ่มสงบลงช้าๆ เขาค่อยๆ ขยับตัวออกจากอ้อมกอดของพี่ชายโดยมีน้ำแข็งคอยเช็ดรอบดวงตาใสให้อย่างอ่อนโยน

              “เอ่อ เดี๋ยวเดียร์ไปซื้อน้ำมาให้นะครับ น้ำตาลอาจอยากดื่มน้ำ”

              “เดี๋ยวเราไปด้วย” หมวยอาสาไปเป็นเพื่อน

              “ทีนี้เล่าให้พี่ฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” น้ำแข็งพยักหน้ารับก่อนจะหันกลับมาพูดกับน้องชายของตัวเองที่เริ่มจะสงบลงบ้างแล้ว

              “ฮึก อาจารย์บอกว่าน้ำตาลไม่ได้ส่งงาน ฮึก แต่ว่าน้ำตาลส่งไปแล้วจริงๆ นะ พี่น้ำแข็ง” เจ้าตัวเล็กพูดไปสะอื้นไป และนั่นทำให้น้ำแข็งอ้าปากค้างด้วยความไม่เข้าใจ เขามั่นใจว่าวันนั้นน้องต้องเอางานมาส่งอาจารย์อย่างแน่นอน ถึงเขาจะไม่ได้เข้ามาส่งเป็นเพื่อนแต่อย่างน้อยเขาก็รับรู้ว่าน้องทำงานเสร็จพร้อมส่งก่อนกำหนดจริงๆ และรู้ด้วยว่าเจ้าตัวเล็กของเขาตั้งใจทำงานนี้ถึงขนาดไหน

              “พอหนูบอกว่าส่งแล้วจริง ฮึก เซ็นชื่อแล้วด้วย แต่ไม่มีคนเป็นพยานว่าหนูส่งอาจารย์เลยช่วยอะไรไม่ได้”

              “ใจเย็นๆ นะครับ” น้ำแข็งพยายามปลอบใจเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเล็กเบะปากเตรียมร้องไห้อีกครั้ง

              “เอาอย่างนี้เดี๋ยวพี่โทรบอกให้คนที่บ้านปริ้นท์งานของเราเอาไว้ก่อน แล้วเดี๋ยวพี่เข้าไปคุยกับอาจารย์ให้เอง ส่วนน้ำตาลนั่งรอพี่ชายอยู่ตรงนี้ก่อน พวกมึงกูฝากน้องแปปหนึ่งนะ” ผู้เป็นพี่ชายขอตัวแยกออกไปโทรศัพท์ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องพักอาจารย์ทันที

              “ไม่ต้องห่วงนะครับ” น้ำตาลเงยหน้ามองเจ้าของเสียงทุ้มที่คุ้นหูก่อนที่อีกฝ่ายจะใช้ฝ่ามือใหญ่มาลูบศีรษะของเขาอย่างแผ่วเบา

              “ถึงอาจารย์จะไม่ให้ส่งงานใหม่ แต่พี่สัญญาว่าจะช่วยเราให้ได้ A เอง ถึงจะไม่มีคะแนนงานนี้แต่ก็ยังมีโอกาสได้ A อยู่ อาจจะเหนื่อยหน่อยแต่พี่ช่วยเราเอง”

              “…”

              “เชื่อใจพี่ไหมครับ” ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆ เลื่อนผ่านแก้มย้อยๆ ก่อนที่จะมาหยุดบริเวณหางตาอย่างอ่อนโยน

              “อ อื้ม” แม้จะเสียดายกับ 20 คะแนนที่หายไป แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆ น้ำตาลถึงรู้สึกอยากจะเชื่อใจพี่เลี้ยงของเขาขึ้นมา ราวกับว่าคนตรงหน้ากำลังมอบสัญญาอย่างหนักแน่นและนั่นอาจเป็นสาเหตุให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก็เป็นได้

              “อ เอ่อ”

              “อ้าว น้ำมาแล้วหรือครับ ขอบคุณนะน้องเดียร์”

              “ไม่เป็นไรครับ น้ำตาลดื่มน้ำเถอะ ร้องไห้จนเจ็บคอหมดแล้วมั้งเนี่ย”

              “ขอบคุณนะเดียร์” น้ำตาลรับขวดน้ำเย็นชื่นใจมาจากเพื่อนสนิทแล้วรีบเปิดฝายกดื่มด้วยความกระหายทันที

              แกร๊ก

              “เป็นไงบ้างว้ะ” มังกรเอ่ยถามขึ้นทันทีเมื่อน้ำแข็งเดินมาจากห้องพักของอาจารย์

              “ไม่ได้ว่ะ เขาบอกกูเป็นพี่ชายของน้องจะมาช่วยยืนยันเป็นหลักฐานไม่ได้ แต่ก็ให้เอางานไปส่งไว้ก่อนถึงจะไม่มีคะแนนก็ตาม พี่ขอโทษนะน้ำตาล”

              “ไม่เป็นไรครับ ยังไงหนูจะพยายามทำคะแนนส่วนที่เหลือออกมาให้ดี ขอบคุณพี่น้ำแข็งมากนะครับ” เจ้าตัวเล็กตอบ ถึงแม้ตาจะบวมขนาดไหน แต่ในสายตาของเขาน้องชายอย่างน้ำตาลก็เป็นคนที่น่ารักที่สุดสำหรับเขาอยู่ดี

              “’งั้นเดี๋ยวพี่ไปเรียนก่อนนะครับ นี่ก็รีบขออาจารย์ออกมาทำธุระแปปเดียวต้องรีบกลับไปเรียนต่อแล้ว” น้ำตาลพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนที่บรรดารุ่นพี่จะรีบกลับไปเรียนต่อ แต่ก่อนหน้านั้น

              “อ เอ่อ เดี๋ยวครับ”

              “พี่มังกรนั่นแหละ” มังกรชี้นิ้วเข้าหาตัวเองด้วยสีหน้ามึนงง แต่ก็เดินกลับเข้ามาคนตัวเล็กอีกครั้ง

              “มีอะไรหรือครับ”

              “ค คือ ว่า ขอบคุณนะครับ พี่มังกร” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาพูดออกมาแบบนี้ แต่ในส่วนลึกภายในจิตใจกับบอกให้น้ำตาลทำแบบนั้น

              “ไม่เป็นไรครับ” คนตัวสูงฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยน ฝ่ามือใหญ่ลูบศีรษะทุยอย่างมันเขี้ยวอีกครั้ง ก่อนจะเดินหันหลังกลับไปยังห้องเรียน

              ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังคิดอะไร แต่น้ำตาลก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำสัญญาที่หนักแน่นของมังกรจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ…

              ตลอดการเรียนในช่วงคาบบ่าย แม้ว่าคนตัวเล็กจะมีอาหารดีขึ้นจากเมื่อตอนเช้าบ้างแล้ว แต่เพื่อนๆ ก็ยังสังเกตเห็นว่าเพื่อนตัวเล็กของเขายังคงแอบซึมอยู่บ้างถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้พยายามแสดงออกอย่างชัดเจนจนเพื่อนๆ เป็นห่วง

              หลังจากเลิกเรียนเพื่อนๆ ภายในกลุ่มเลยลงมติกันว่าจะพากันไปเดินห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ มหาวิทยาลัยส่วนหนึ่งก็เพื่อไปซื้อของให้สำหรับการเตรียมตัวออกภาคสนามในพรุ่งนี้ แต่ประเด็นสำคัญสุดคือพาตัวเล็กไปคลายเครียดกับเรื่องงานที่หายไป

              “จะโบกแท็กซี่ไปหรือนั่งรถไอมินไปดีอะ” หมวยเอ่ยขึ้นมาโดยไม่ลืมที่จะพ่วงรถของมินเข้าไปด้วย จนเจ้าของหันขวับกลับมาแทบจะในทันที

              “ที่พูดมาเนี่ยมึงถามเจ้าของโรงเขาหรือยังว่าจะขับพาไปหรือไม่” มินตอบ

              “พูดอย่างนี้คือจะไม่พาเพื่อนไป”

              “ไปจ้า”

              “เออดีมาก เบียดๆ กันหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง แต่ละคนตัวเล็กนิดเดียวเอง” ทุกคนพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงเลิกเรียน บรรดานักศึกษาชั้นปีที่ 1 ต่างพากันกรูออกจากห้องอย่างดี๊ด๊าเพราะจะรีบเตรียมตัวกลับไปจัดกระเป๋าเดินทางสำหรับการออกภาคสนาม รวมถึงกลุ่มของน้ำตาลที่ต่างกำลังเก็บข้าวของลงกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวเดินทางไปห้างสรรพสินค้าเช่นกัน

              น้ำตาลไม่ลืมที่จะส่งไลน์ไปขออนุญาตพี่ชายอย่างที่ทำตามปกติ ซึ่งพี่ชายก็อนุญาตให้ไปเพราะว่าอย่างไรห้างสรรพสินค้าที่น้ำตาลกำลังจะไปก็เป็นทางผ่านเพื่อจะเดินทางกลับบ้านอยู่ดี ดังนั้นสมาชิกของกลุ่มทั้ง 5 จึงพากันเดินทางไปยังห้างสรรพสินค้าโดยยัดมวลร่างกันเข้าไปภายในรถยนต์ของเดือนเอก และโชคดีว่าแต่ละคนมีขนาดตัวที่ไม่ใหญ่มากจึงทำให้ไม่เบียดกันจนเกินไป

              ทั้ง 5 คน มาถึงที่หมายกันโดยใช้ระยะเวลาไม่นานนักเพราะยังเป็นช่วงที่เพิ่งจะเลิกงาน ทั้งหมดพากันเดินไปหาอะไรทานเพื่อเป็นมื้อเย็นกันก่อนแล้วจึงค่อยไปเดินเลือกซื้อของใช้กันภายหลัง สมาชิกของกลุ่มมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้าไปภายในร้านโดยมีพนักงานต้อนรับคอยยืนบริการอยู่

              “เลือกเมนูอาหารที่ต้องการสั่งได้ที่หน้าจอเลยนะคะ หากติดขัดอะไรหรือสะดวกสั่งกับพนักงานก็สามารถแจ้งได้เลยค่ะ” เมื่อได้ที่นั่งพนักงานก็เอ่ยทักทายและแนะนำการสั่งอาหารตามปกติซึ่งพวกเขาสะดวกที่จะสั่งผ่านหน้าจออิเล็กทรอนิกส์จะได้ไม่ต้องรบกวนเวลาของพนักงานจนเกินไป ดังนั้นหลังจากที่แนะนำการใช้งานจบแล้วพนักงานสาวจึงปล่อยให้พวกเขาได้เลือกเมนูกันตามสะดวก

              “พวกมึงจะเอาอะไรกัน” มินไปฝ่ายเอ่ยถามเพราะตนเองเป็นคนที่อยู่ใกล้หน้าจอที่สุด

              “กูเอาชุดหมูชาบู” สาวตัวเล็กอย่างหมวยเอ่ยปากสั่ง

              “กูเอายากิโซบะ” ส่วนเมนูเส้นเป็นของสาวจอมแก่นอย่างจ๋า

              “เราเอาข้าวหน้าไก่เทอริยากิ” ก่อนจะตามมาด้วยเพื่อนผู้ชายตัวเล็กอีกคนอย่างเดียร์

              มินพยักหน้ารับ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ สไลด์หน้าจอเพื่อหาเมนูที่ทุกคนสั่งแล้วจึงจัดการกดออเดอร์ไปตามจำนวนของเพื่อนๆ และเขาเอง มินแอบหัวเราะเบาๆ เพราะผู้ชายกลุ่มนี้ดูจะพูดจาไพเราะกว่าผู้หญิงเสียอีก แต่ก็เอาเถอะยังไงก็ดีกว่าตอนแรกที่ไม่สนิทกันจนทำอะไรก็เกร็งไปหมด

ในขณะที่เขากดเลือกเมนูอาหารและเตรียมจะกดส่งออเดอร์…เดี๋ยวก่อนนะทำไมมีออเดอร์แค่ 4 จานพวกเรามากัน 5 คนไม่ใช่หรือ? มินหันไปมองยังคนตัวเล็กที่นั่งอยู่หงอยๆ อยู่ข้างเขาจึงเข้าใจทันทีว่า  1 จานที่หายไปเป็นของใคร

              “น้ำตาลจะกินอะไรหรือ เลือกได้ยัง” มินรีบหันไปถามคนตัวเล็กทันที

              “เรายังไม่ค่อยหิวอะไร ทุกคนทานกันก่อนเลยก็ได้เราขอแค่ชาเขียวแก้วเดียวก็พอ” น้ำตาลตอบด้วยน้ำเสียงสดใส เจ้าตัวพยายามทำให้ตัวเองเป็นปกติที่สุดแต่ถึงอย่างนั้นเพื่อนๆ ก็ดูออกอยู่ดี

              “กินหน่อยนะน้ำตาลนิดหนึ่งก็ยังดี เอาไข่ตุ๋นไหมจะได้ทานง่าย” หมวยพยายามเกลี้ยกล่อม เห็นเพื่อนของเธอเบื่ออาหารแล้วช่างดูไม่สมกับเป็นน้ำตาลตามปกติเอาเสียเลย

              “งั้นก็ได้” น้ำตาลพยักหน้ารับ มินจึงหันไปกดสั่งออเดอร์ไข่ตุ๋นที่หน้าจออีกครั้งก่อนจะกดส่งออเดอร์เข้าครัว

              ในระหว่างที่นั่งรออาหารแต่ละคนก็ต่างทำภารกิจส่วนตัวของตัวเอง นั่นคือการเล่นโทรศัพท์มือถือ มีบ้างที่บางช่วงจังหวะเงบหน้าขึ้นมาคุยกันเรื่องภาคสนามที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ แต่ในระหว่างความเงียบงันบนโต๊ะอาหารจู่ๆ เดือนเอกของเพื่อนๆ ก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาจนโต๊ะอื่นๆ หันมามองกันเต็มไปหมด

              “เฮ้ย!”

              “เป็นอะไรมึงตกใจหมด แล้วก็เบาๆ เสียงด้วยเห็นไหมคนหันมามองกันเต็มเลย” หมวยเอ็ดเพื่อนเบาๆ ทำให้เดือนเอกโค้งหัวเป็นการขอโทษให้กับผู้คนรอบข้างก่อนจะเอ่ยปากพูดต่อ

              “พวกมึง กำจรประกาศคะแนนงานแล้ว!” ถึงจะพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงแต่ถึงยังไงมันก็ยังคงดังอยู่ดี แต่นั่นคงไม่เท่ากับที่ว่ามินควรเอาเรื่องคะแนนมาพูดตรงนี้กว่าพวกเขาจะปลอบน้ำตาลได้ก็แทบแย่

              “อีมิน!” หมวยพยามเอ็ดอีกครั้งเมื่อหันไปเห็นน้ำตาลที่มีท่าทางเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

              “ไม่ใช่โว้ย น้ำตาลดูคะแนนที่ช่องของตัวเองก่อนนะ” มินพยายามส่งโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เพื่อนตัวเล็กดู แต่อีกฝ่ายเอาแต่ส่ายหน้าไปมาเพื่อเป็นการปฏิเสธ

              “เราไม่ดูได้ไหม” เจ้าตัวเล็กของเพื่อนๆ พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยจนเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่าง หมวย จ๋า และเดียร์ แทบจะส่งสายตาอาฆาตมาให้กับเดือนเอกจนลูกตาแทบจะถลนอยู่แล้ว

              “ดูหน่อยเถอะน้ำตาลเชื่อเราแล้วจะตกใจ” เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตัวเองพูดมาแบบนั้น เขาจึงต้องจำยอมรับโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายมา แม้จะไม่เข้าใจก็ตามว่าทำไมถึงต้องดูเพราะยังไงคะแนนของน้ำตาลก็คงเป็น…

              “17!” เจ้าตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงตกใจจนคนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ หันมาดูอีกครั้ง นี่ถ้ามีการส่งเสียงรบกวนลูกค้าอีกรอบคงโดนเชิญออกจากร้านอย่างแน่นอน

              “ว่าไงนะ” แต่นั่นก็ไม่เท่ากับเสียงที่เพื่อนๆ ฝั่งตรงข้ามพร้อมใจกันส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจเช่นกัน ทุกคนจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเปิดหน้าเพจของโครงการเพื่อดูใบคะแนนล่าสุดที่ถูกโพสต์ ก่อนจะกวาดสายตาไปหยุดที่เลขรหัสนักศึกษาของน้ำตาลโดยแทบจะไม่ได้สนใจคะแนนของตัวเองกันเลยด้วยซ้ำ

              “ได้ไงว้ะ” หมวยพูดออกมาอย่างงงๆ เมื่อเห็นเลข 2 หลักถูกเขียนอยู่บนช่องที่แสดงรหัสนักศึกษาของน้ำตาล จะบอกว่าอาจารย์ใส่คะแนนผิดก็คงไม่ได้เพราะว่าสองคนที่ไม่ได้ส่งงานก็ไม่ได้มีคะแนนใส่ไว้

              “เห็นไหมล่ะกูบอกแล้ว” มินพูด

              “ต แต่ว่า” น้ำตาลแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเองในเมื่อเลขที่ควรเขียนอยู่บนช่องคะแนนของเขาควรจะเป็น 0 ซะมากกว่า แต่นี่คะแนนของตัวเองอยู่สูงถึง 17 คะแนนซึ่งเกือบจะเท่ากับคนที่ได้ท็อปเลยด้วยคะแนน 17.5 ห่างกับน้ำตาลเพียงแค่ 0.5 คะแนนเท่านั้น

              “หรือว่าอาจารย์จะหางานของน้ำตาลเจอแล้ว ยังไงเราว่าคงไม่ผิดพลาดหรอกคนที่ไม่มีงานมี 3 คน แต่นี่มีเขียน 0 คะแนนเอาไว้แค่ 2 คน อาจารย์เขาคงต้องเช็คจนมั่นใจแล้วล่ะถึงประกาศออกมาแบบนี้” จ๋าแสดงความเห็น

              “เราก็คิดว่าแบบนั้นเหมือนกัน ดีใจด้วยนะน้ำตาลได้รองท็อปเลยนะเว้ย” เพื่อนๆ ต่างพากันแสดงความยินดีกับน้ำตาลแต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็เอาแต่นั่งนิ่งด้วยความงง เขาไม่อยากจะดีใจเก้อหรอกนะถ้าคะแนนมาถูกเปลี่ยนทีหลังบางทีอาจารย์อาจจะใส่คะแนนผิดก็ได้

พี่ชาย is calling

              น้ำตาลสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกแรงสั่นที่มาจากกระเป๋ากางเกง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือยี่ห้อดังออกมาก่อนที่บนหน้าจอจะปรากฎเป็นสายเรียกเข้าจากพี่ชายของตัวเองจึงรีบกดรับในทันที

              “ฮัลโหล น้ำตาลเห็นคะแนนของตัวเองหรือยัง” ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงดีใจจนปิดไม่มิด

              “ก็เห็นแล้วครับ แต่ว่ามัน ไม่ได้ผิดพลาดหรอครับ”

              “ไม่ผิดครับพี่เข้าไปถามอาจารย์มาเมื่อตะกี้เลยอาจารย์บอกว่ามีคนเข้ามาเป็นพยานให้ว่าเราส่งงานแล้วจริงๆ อาจารย์เลยยอมตรวจงานฉบับใหม่ที่ส่งไปให้ จริงๆ เราต้องได้ 19 แต่ว่าอาจารย์มองว่าเพื่อความยุติธรรมเลยให้คะแนนมากกว่าคนที่ได้สูงสุดก่อนตรวจงานของเราไม่ได้”

              “จ จริง หรือครับ!”

              “ใช่ครับ น้องชายของพี่เก่งที่สุดเลย”

              “น้ำตาลถามได้ไหมครับว่าใครเป็นคนเข้าไปเป็นพยานให้กับน้ำตาล” รอยยิ้มน่ารักปรากฎบนใบหน้าใสเป็นครั้งแรกของวัน ถึงจะดีใจแต่เขาก็อยากจะรู้มากกว่าว่าใครเข้าไปเป็นพยานให้กับเขาทำให้ได้คะแนนกลับมา

              “อาจารย์บอกว่าไอมังกรนะ ว่าแต่วันนั้นเราไปส่งงานพร้อมมันหรือ”

              “ม มั้งครับ” เขาไม่มั่นใจว่ามังกรจะรู้ว่าเขาเข้าไปส่งงานจริงหรือไม่เพราะวันนั้นเป็นเขาเองนั่นแหละที่แอบสะกดรอยตามมังกรไปที่ห้องพักของอาจารย์…ถ้าอย่างนั้นแปลว่ามังกรก็รู้น่ะสิว่าเขาเข้าไปส่งงานตอนไหน

              “ดีแล้วล่ะ หมดห่วงสักทีนะ แล้วนี่ทานข้าวกันเสร็จหรือยังอีกเดี๋ยวพี่รีบไปรับนะ”

              “ก็กำลังรออาหารครับ”

              “โอเคถ้างั้นเดี๋ยวพี่ถึงแล้วจะโทรบอกนะครับ”

              “โอเคครับ” น้ำตาลพูดก่อนจะกดวางสายโทรศัพท์

              แน่นอนว่าประเด็นบนโต๊ะอาหารหลังจากนั้นจะต้องพูดถึงสาเหตุที่น้ำตาลได้คะแนนกลับมาอีกครั้ง เจ้าตัวเล็กเล่าถึงเรื่องที่พี่ชายของตัวเองพูดถึงให้เพื่อนๆ ในกลุ่มฟังด้วยน้ำเสียงสดใสจนเพื่อนๆ ต่างพากันโล่งใจที่เห็นน้ำตาลสามารถกลับมายิ้มได้ตามปกติก่อนบทสนทนาบนโต๊ะอาหารจะกลับมาเป็นเรื่องคะแนนของเพื่อนๆ แต่ละคนที่พากันบ่นว่าอาจารย์กดคะแนนบ้างล่ะ มาตรฐานสูงเกินไปบ้างล่ะ แต่ที่แน่ๆ คือทุกคนก็ได้คะแนนไม่น้อยกว่าน้ำตาลไปสักเท่าไหร่หรอก…

              หลังจากทานมื้อเย็นกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้ง 5 คนก็พาเกินไปเดินช้อปปิ้งเลือกซื้อของใช้ที่ขาดเหลือสำหรับการออกเดินทางภาคสนามในวันพรุ่งนี้ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เป็นการเดินซื้อของใช้เสียแล้วเพราะเอาเข้าจริงก็กลายเป็นสามหนุ่มของกลุ่มเดินตามสาวๆ อย่างหมวยและจ๋า เดินเข้าออกร้านเสื้อผ้ารวมถึงเครื่องสำอางเป็นว่าเล่น จนเวลาล่วงเลยไปถึงเกือบ 1 ทุ่มตรงนั่นแหละถึงได้เริ่มเดินเลือกซื้อของใช้กันอย่างจริงจัง

              ทั้งหมดเดินเลือกของใช้กันจนขาแทบลากก่อนจะแยกย้ายกันเดินทางกลับบ้าน โดยเจ้าตัวเล็กได้เดินทางกลับบ้านกับพี่ชายที่ขับรถมาถึงพอดี เมื่อขึ้นมาบนรถเจ้าตัวเล็กที่ก็คะยั้นคะยอขอให้พี่ชายเล่าถึงเหตุการณ์ทั้งหมดให้เขาในทันที…ก็น้ำตาลน่ะยังคงไม่มั่นใจอยู่ดี

              “สรุปแล้วคือพี่มังกรเข้าไปคุยกับอาจารย์ให้หนูมาใช่ไหม”

              “ใช่ครับมัน เอ้ย พี่เขาเป็นคนไปคุยกับอาจารย์ให้เอง เห็นอาจารย์เล่าว่าพี่เขาไปเป็นพยานให้ว่าเราส่งงานแล้วจริงๆ พี่มันไปคุยกับอาจารย์ตั้งนานกว่าอาจารย์จะยอม”

              “งั้นหรือครับ” เจ้าตัวเล็กพยักหน้าอย่างใช้ความคิดก่อนจะเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง

              “พี่น้ำแข็งครับ”

              “ว่ายังไงเอ่ย” น้ำแข็งตอบโดยสายตายังคงจับจ้องไปที่ถนนตามเดิม

              “หนูขอไลน์ของพี่มังกรหน่อยได้ไหม”

              “หืม เรายังไม่ได้แลกไลน์กันอีกหรือ” น้ำแข็งถามเมื่อคิดว่าเพื่อนสนิทของตนเองน่าจะมีคอนแทคของน้องตนเองอยู่แล้ว

              “ก็ ครับ”

              “หยิบโทรศัพท์พี่เอาเลย แล้วแชร์คอนแทคเข้าไลน์ตัวเองนะ” น้ำแข็งส่งโทรศัพท์ให้น้องชายก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะกดรหัสผ่านอย่างที่ทำประจำแล้วเข้าแอพพลิเคชั่นชื่อดังอย่าง Line เพื่อหารายชื่อผู้ติดต่อของคนที่ต้องการ

              “คนนี้ใช่ไหมครับ” น้ำตาลพลิกหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ปรากฎเป็นโปรไฟล์ไลน์ของผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบนักศึกษาอย่างถูกระเบียบ ผมถูกเซ็ทจนตั้ง แถมยังแต่งหน้าเล็กน้อยให้ดูดี ถึงจะคุ้นๆ ว่าน่าจะเป็นคนที่กำลังตามหาแต่น้ำตาลก็ยังคงไม่แน่ใจเลยเอ่ยถามพี่ชายในขณะที่รถกำลังติดไฟแดง

              “ใช่ครับ แชร์ไปได้เลย” น้ำตาลพยักหน้าก่อนจะกดแชร์ผู้ติดต่อของมังกรส่งไปยังไลน์ของเครื่องตัวเอง

              ติ๊ง!

              เจ้าตัวเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมาก่อนที่จะกดเข้าไปในแอพพลิเคชั่นดังกล่าว เลือกช่องสนทนาระหว่างเขาและพี่ชายแล้วจึงกดเพิ่มผู้ติดต่อที่ได้ทำการแชร์มาล่าสุด ทำให้รายชื่อผู้ติดต่อคนที่น้ำตาลเพิ่งจะกดแอดไปได้ถูกเพิ่มเข้ามาในเครื่องของตนเองเรียบร้อยแล้ว

              น้ำตาลลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะคลิกเข้าไปที่โปรไฟล์ของเพื่อนใหม่ เจ้าตัวเล็กเลือกทำการสนทนาแล้วตัดสินใจพิมพ์ข้อความสั้นๆ ลงไปแล้วรีบกดส่งในทันที น้ำตาลรีบเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงทันที ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงตื่นเต้นขนาดนี้ แต่ช่างเถอะเพราะเขาได้บอกในสิ่งที่ต้องการไปเรียบร้อยแล้ว : )

              Namtarn : ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับพี่มังกร

              อีกด้านหนึ่งชายหนึ่งที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปลือยท่อนบนโดยส่วนล่างมีผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอวเอาไว้อย่างหลวมๆ หยาดน้ำที่เกาะตามร่างกายแข็งแกร่งราวกับคนที่ดูแลตัวเองมาเป็นอย่างดี กล้ามเนื้อที่พอเหมาะแต่ไม่มากเกินไป อีกทั้งสีผิวที่ออกไปทางเข้มเล็กน้อย โดยรวมแล้วทำให้คนๆ นี้มีเสน่ห์เกินที่จะต้านทานเมื่อได้พบเห็นอย่างแน่นอน

              ติ้ง!

              มังกรจัดการเช็ดมือให้เรียบร้อย ก่อนจะรีบตรงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้อยู่บนเตียงเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณแจ้งเตือนดังขึ้น

              เจ้าตัวแปลกใจเล็กน้อยเมื่อคลิกเข้ามายังแอพพลิเคชั่นสีเขียวชื่อดังก่อนจะพบกับรายชื่อผู้ติดต่อเข้ามาใหม่ 1 คน พร้อมด้วยข้อความจากคนแปลกหน้าคนนั้น

              “ใครวะ?” เจ้าตัวกดเข้าไปที่โปรโฟล์ของผู้ส่งคำขอเพื่อนใหม่ โทรศัพท์มือถือใช้การในการโหลดรูปโปรไฟล์เล็กน้อยจึงปรากฎเป็นภาพเด็กแก้มย้อยคนหนึ่งที่ฉีกยิ้มกว้างอย่างหน้าเอ็นดูขึ้นมา จนเจ้าของโทรศัพท์แอบยิ้มให้กับภาพโปรไฟล์ของอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว

              เขากดตอบรับการขอเพิ่มเพื่อนในทันที ทำให้ในตอนนี้ทั้งเขาและน้องเทคจึงกลายเป็นเพื่อนกันทางไลน์อย่างสมบูรณ์แบบ และเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่ามีข้อความที่ค้างไว้อยู่ของอีกฝ่ายจึงรีบกดออกจากหน้าเพิ่มเพื่อนเพื่อเข้าไปยังหน้าแชท

              ข้อความสั้นๆ ของเพื่อนใหม่ ทำให้มังกรยิ้มออกมาอีกครั้ง เขาส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะส่งข้อความตอบกลับไปและหวังว่าเจ้าตัวจะตอบกลับมาเช่นกันนะ

            Morakod : ไม่เป็นไรครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ

            Morakod : อย่าลืมเอาน้ำแข็งประคบตาด้วยนะครับ เดี๋ยวตาบวม : )