คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : day3
Just one week หนึ่งอาทิตย์กับ ‘โอกิยะ สึบารุ’
วันที่ 3
[Okiya Subaru part]
นี่ก็ผ่านไปหนึ่งวันเต็มแล้ว
เด็กน้อยยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลยทั้งๆที่คุณหมอบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมากแท้ๆ
ให้ตายสิถึงผมจะมีความสามารถเพียงไหน สุดท้ายผมก็ไม่เคยจะปกป้องใครได้เลย...ทั้งๆที่เธออยู่แค่เพียงเอื้อมมือแท้ๆ
ให้ตายสิ ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาไอคนที่ทำให้เธอตกลงไปไม่ได้ตายดีแน่
“อือ...”
เด็กนี่รู้สึกเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วสินะ
ตืด...ตืด...
[เอโดกาว่า โคนัน]
ผมเดินออกมาจากห้องพักก่อนที่จะกดรับสาย
(คุณสึบารุ
ช่วยจับตาดูไฮบาระดีๆนะครับ ตอนนี้ถึงผมจะยังไม่ค่อยแน่ใจแต่เซ้นท์ของผมบอกว่าอาจจะเป็นฝีมือองกรณ์นั้นก็ได้)
“ได้ แต่นายต้องบอกมาก่อนว่าเด็กคนนนั้นเกี่ยวข้องกับคนพวกนั้นยังไง”
(คือ...เอ่อคือว่า...) คนปลายสายลังเลเล้กน้อยเพราะกลัวว่าถ้าบอกคำตอบออกไป
ระดับคุณสึบารุคงจะสามารถสาวถึงตัวจริงของตัวเองได้แน่ๆ
“ถ้าอยากให้ฉันช่วยก็ช่วยบอกบางอย่างมาแลกก่อน”
(บางอย่าง?)
“อย่างเช่น...ตัวจริงของนายไง
ไม่ต้องกังวลไปหรอกคุณยอดนังสืบมอปลาย”
(ความแตกและสินะ...)
เจ้าหนูถอนหายใจและบ่นในลำคอแต่ผมกลับได้ยินชัดเจนเลย
“ตกลงเด็กคนนั้นเกี่ยวข้องยังไงกับคนพวกนั้น”
(คือ...คุณอากาอิรู้จักใช่ไหมคนที่ชื่อ
‘มิยาโนะ อาเคมิ’)
“ใช่...”แน่นอนอยู่แล้ว
ไม่มมีทางที่ผมจะลืมชื่อเธอไปได้ พี่สาวของคนคนนั้น
คนที่ผมใช้เป็นเครื่องมือลอบเข้าไปในองกรนั่น ตอนนั้นเด็กคนนั้นก็พุดถึงนี่ ‘พี่อาเคมิ’ เมื่อทบทวนทุก
อย่างดู มันก็ลงตัวเลยไม่ใช่รึไง ท่าทางการพูด กลิ่นอาย และ
ลักษณะ เหมือนกับเธอคนนั้นไม่มีผิด อย่าบอกนะว่า...
ตึกตัก... เสียหัวใจของผมเต้นเร็วๆขึ้นเรื่อยๆเร็ว
ยิ่งกว่าตอนได้ไรเฟิลครั้งแรกอีก
“เป็นอย่างที่คุณคิดนั่นแหละ
งั้นฝากยัยนั่นด้วยนะ”
“หึ...”
End Subaru part
“ตื่นแล้วหรอ” ฉันลุกขึ้นมาแบบมึนๆ
เกิดอะไรขึ้นกันนะ ทำไมฉันถึงอยู่กับตานี่ได้ล่ะเนี่ย
จริงด้วยฉันโดนคนๆนั้นผลักตกน้ำไปนี่เอง…
“นี่อยากกินอะไรมั้ย
เธอหลับไปเป็นวันๆเลยนะแม่หนู”
“ฉันยังไม่หิว” โครก
ทันทีที่พูดจบท้องของฉันก็ร้องออกมา
“หึ เดี๋ยวฉันไปต้มข้าวต้มให้นะ”
ผ่านไป15นาที
“เสร็จแล้ว
อ่ะนี่กินเสร็จแล้วทานยาด้วย” พอฉันกินไปได้สักพักก็เริ่มอิ่มแต่ข้าวยังเหลือกว่าครึ่ง
เห็นหน้าคนที่คาดหวังตรงหน้าแล้วฉันจึงกินต่อไป
แค่เพราะมันอร่อยหรอกไม่ใช่เพราะไมอยากให้ตานี่เสียใจเลยสักนิด
พอหมดถ้วยฉันก็กินยาลงไป
“มีอะไรรึเปล่า”
ฉันตัดสินในถามออกไปเมื่อเห็นว่าคุณสึบารุ ยังจ้องหน้าฉันอยู่นะ
“เปล่าแค่คิดว่าแปลกดี
ปกติเด็กส่วนใหญ่คงต้องงอแงไปแล้วที่ต้องกินยาอย่างนี้”
“ฉันไม่เด็กแล้วนะ
แล้วก็คุณเห็นฉันเป็นเด็กขี้งอแงรึยังไง”
“เปล่า
แค่คิดว่าถ้าเธอไม่ยอมกินหน่อยก็น่าจะดี ฉันจะได้ป้อนด้วยวิธีของฉัน”
พูดจลเขาก็เอามือลูบปากตัวเอง
“ตาแก่โรคจิต
คิดจะทำอะไรเด็กงั้นหรอ” อย่าคิดนะว่าฉันจะไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าไง
“ไหนบอกว่าไม่เด็กแล้วไง
เอาเถอะนอนซะเดี๋ยวยาก็ออกฤทธิ์แล้ว” ฉันนอนมาตั้งนานแล้วนะ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ
ยาแค่นี้ไม่ทำให้ฉันง่วงหรอกนอนมาทั้งวันแล้ว”
“งั้นเรามาดูหนังกัน” ดีเหมือนกันจะได้คลายเครียดบ้าง
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป…
Okiya Subaru’s part
ฟุบ! เฮ้อ สุดท้ายก็หลับอีกอยู่ดี ผมอุ้มยัยเด็กน้อยนี่ไปที่เตียง แล้วค่อยๆวางเธอลงช้าๆ ตอนนี้เธอเริ่มจะเปิดใจให้ผมมากขึ้นแล้ว ถ้าเกิดเธอรู้ว่าผมเป็นคนๆเดียวกับคนที่หลอกใช้พี่สาวธอจะเป็นยังไงนะ ชิโฮะ ผมกก้มลงไปจูบกระหม่อมบางเบาๆ แล้วล้มตัวนอนข้างๆ ตื่นมาจะทำหน้ายังไงนะ _________________________________________________________________
ลงอีกตอนแล้วครับผมสั้นไปนิดแต่จะททยอยๆลงเรื่อยๆเท่าที่จะเป็นไปได้นะคะ
The zenith of writer , #Gus213
ความคิดเห็น