คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : day1-การเริ่มต้น
Just one week หนึ่งอาทิตย์กับ ‘โอกิยะ สึบารุ’
วันที่ 1
“ไอคุง
เดี๋ยวฉันจะไปลอนดอนสัก1อาทิตย์จะไปช่วยยูซากุคุงพัฒนาโปรแกรมใหม่น่ะ ” ด็อกเตอร์ย้ำฉันนรอบที่ล้านได้
“รู้แล้วอยู่ล่ะค่ะ
ด็อกเตอร์บอกหนูมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้วค่ะ ถึงหนูจะไปด้วยไม่ได้ก็อย่าไปกินของที่มีไขมันสูงๆและของหวานๆนะคะ”
เฮ้อ จริงๆฉันก็อยากไปด้วยเพื่อจับตาดู ด็อกเตอร์อยู่นะแต่การที่ฉันจะออกนอกประเทศได้มันค่อนข้างลำบาก
“ยังไง ไอคุงก็ปิดเทอมอยู่
ฝากเฝ้าบ้านด้วยนะ ฉันวานให้สึบารุคุงมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วนะ” ด็อกเตอร์นะด็อกเตอร์ทำอะไรไม่ถามความเห็นฉันเลยสักคำ
“ขอปฏิเสธค่ะหนูโตพอที่จะอยู่คนเดียวได้
ด็อกเตอร์รีบไปเถอะค่ะ”จะให้คนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าที่มีกลิ่นอายแบบเจ้าพวกนั้นมาอยู่เป็นเพื่อนอยู่คนเดียวซะยังจะดีกว่า
“งั้นฉันไปนะไอคุง”
เฮ้อจะทำอไรดีนะ ลงไปปรุงยาแก้ APTX4869 ดีกว่าช่วงนี้ก็มีข้อมูลพอสมควร
แต่ต้องไปซื้ออุปกรณ์เคมีใหม่ก่อนสิ่งประดิษฐ์ของด็อกเตอร์ทำอุปกรณ์พังแล้วนี้นา
ต้องซื้ออะไรบ้างนะ...กิ้งก่อง เสียงออดหน้าบ้านทำให้ฉันหยุดคิดเรื่องนี้
ใครมานะหรือด็อกเตอร์จะลืมของเอาไว้นะ พอฉันเปิดออกไปก็พบกับคนที่ฉันไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุด
“ด็อกเตอร์อากาสะให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนเธอน่ะ
”จริงด้วยด๊อกเตอร์บอกว่าจะให้หมอนี่มาอยู่เป็นเพื่อนนี่นา
“ฉันอยู่เองได้คุณกลับไปเถอะ”
“จะให้เด็กประถมตัวเล็กๆอยู่บ้านคนเดียวได้ยังไงแล้วนี่จะออกไปไหนรึเปล่า”
“ฉันจะออกไปซื้อของนิดหน่อย”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปด้วย”
“ไม่จำเป็นฉันไปคนเดียวได้
คุณจะไปทำอะไรก็ไป” ฉันตอบกลับไปส่งๆ
“เป็นเด็กอยู่แท้ๆพูดจาแบบนี้กับผู้ใหญ่
ทำตัวให้สมกับเด็กหน่อยสิ”ก็ฉันอายุ18แล้วนะจะฉันให้ทำตัวเป็นเด็กได้
ไง “ฉันจะออกไป
แป๊ปเดียว เดี๋ยวกลับ คุณก็ช่วยเฝ้าบ้านไปก่อน” ขืนให้หมอนี่ตามไปด้วยแล้วเป็นคนของเจ้าพวกนั้นเกิดจับได้ว่าชั้นคือ
เชอร์รี่ผู้หญิงที่ทรยศองกร ทุกๆคนจะซวยกันหมด
[Okiya Subaru part]
3ชั่วโมงผ่านไป
เด็กบ้าบอกไปแป๊ปเดียวนี่มันผ่านไปสองชั่วโมงแล้วนะ ปกติผมก็ไม่ใช่คนใจร้อนแต่ทำไมพอเป็นเรื่องเด็กคนนี้กลับเป็นแบบนี้ทุกทีเลยเพราะเธอเหมือน
คนๆนั้นเหลือเกิน แถมเด็กอะไรไม่รู้ดูยังไงก็คงไม่ใช่เด็กธรรมดาแน่แต่ตอนนี้จะออกไปหาก็ไม่รู้จะไปที่ไหน
นี่เธอกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้าเข้าใจมั้ย
[End Okiya Subaru part ]
“กลับมาแล้วค่ะ”
“นี่เธอไหนบอกไปแป๊ปเดียวไง
ช่างเถอะว่าแต่เธอไปซื้ออะไรมา” ฉันยื่นถุงใส่ของไปให้คนตรงหน้า
ดีที่เขาไม่ซักถามอะไรมากมาย บังเอิญฉันดันไปอยู่ในเหตุการณ์ตอนที่คนร้าย กำลังลักลอบเอาข้อมูลในร้านยาพอดีแต่เห็นว่าข้อมูลไม่ได้หายไปจึงปล่อยเลยตามเลยทั้งๆที่มีตำรวจค่อยข้างชุกบริเวรนั้นเพราะเกิดคดีอะไรไม่รู้แถวนั้นแต่พวกนั้นกลับเลือกเสี่ยงเข้าคุกด้วยของแบบนี้ฉันไม่เข้าใจเลยจริง
แถมตอนนั้นถึงจะแค่แป๊บเดียวแต่ก็เหมือนมีออร่าของคนในองค์กรแต่คนพวกนั้นคงไม่ทำอะไรสิ้นคิดอย่างนี้หรอก
ขืนฉันบอกหมอนี่ต้องติดหนึบตามเฝ้าฉันตลอดแน่
“หนังสือกับอุปกรณ์เคมีเด็กต้องใช้ของพวกนี้ด้วยหรอ”
“ฉันซื้อมาให้ด็อกเตอร์
คุณก็ช่วยกลับไปได้แล้วล่ะ ฉันจะไปทำงาน”
“งานอะไร”
“เอ่อ.....งานการบ้านที่โรงเรียนน่ะ”
“งั้นฉันช่วย
เห็นอย่างนี้ฉันเป็นนักศึกษาปริญญาโทนะ”
“ไม่เป็นไร ฉันทำเองได้
งั้นวันนี้ฉันยังไม่ทำก็ได้ยังมีเวลาอีกเยอะ” ใครจะไปปรุงยาต่อหน้าคนที่อาจเป็นพวกองค์กรได้ล่ะ
ชวนคุโด้คุงมาดีกว่า
ตืด...ตืด...
“คุโด้คุง
ช่วยมาที่บ้านด็อกเตอร์หน่อยสิ”
“ได้ฉันว่าจะไปหาเธออยู่พอดี
มีจดหมายส่งมา...จาก...
ตึด! คุณสึบารุแย่งโทรศัพท์ไปจากมือฉันแล้วกดตัดสาย
“โทรหาใครหรอ”
“โทรหาใครหรอ
คุ..โคนันคุงจะชวนมาถามเรื่องรายงานกลุ่มเอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ”คุณสุบารุจ้องฉันราวกับจับผิด สายตาแบบนี้...ตาที่จับจ้องราวกับเหยี่ยว ความกดดันแบบนี้คนๆนี้ไม่ใช่คนดีแน่
ปัก!
“ไฮบาระ!”จู่ๆประตูที่ปิดอยู่ก็เปิดขึ้นด้วยความรวดร็ว
“อ้าวโคนันคุง”
“อ้าวคุณสึบารุก็อยู่ด้วยหรอ
ฉันตกใจหมดเลยนะยัยบ้าอยู่ดีๆก็ตัดสายไป”
“แล้วนายบอกว่ามีจดหมายอะไรนะ”โคนันลังเลเล็กน้อยเขาไม่ได้กังวลว่าคุณสึบารุจะได้ยินเรื่องนี้แต่ไม่รู้ว่าควรบอกไฮบาระดีรึเปล่า
“คืองี้ ยิน@#$%^&*” แค่ได้ยินชื่อคนๆนึงหูฉันก็ตื้อจับความอะไร
เรื่องราวขององค์กรความเลวของยินที่ฆ่าพี่สาวของเขา
และโมโรโบชิ ได คนที่หลอกพี่สาวเขาเพื่อจะเข้าถึงองค์กรก็กรูเข้ามาในหัวฉันเต็มไปหมด
“นี่ไฮบาระ ฟังอยู่รึเปล่า”
“จดหมายนั่นส่งไปหานายได้อย่างไงหรือว่าพวกนั้นรู้แล้วหรออีกอย่างแล้วนายพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคนๆนี้จะดีหรอ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะคุณสึบารุเป็น FBI” เอฟบีไอ...หน่วยสืบสวนสอบสวนของกระทรวงยุติธรรมของสหรัฐงั้นหรอ
“โคนันคุงฉันว่าตอนนี้มันก็เย็นแล้วเธอกลับบ้านไปก่อนดีมั้ย”
“ครับคุณสึบารุ”หลังจากที่คุโด้คุงกลับไปได้ไม่นานฉันจึงถามคุณสึบารุ
[Okiya Subaru part]
“นี่คุณเป็นเอฟบีไอจริงๆหรอ แล้วทำไมคุณถึงมีความรู้สึกเหมือนเจ้าพวกนั้น ”
“เจ้าพวกนั้น?”
“ช่างเถอะวันนี้ฉันคงเหนื่อยมามากเกิน”เด็กน้อยที่ปกติจะมีสีหน้าเรียบเฉยหน้าถอดสีตั้งแต่ที่เจ้าหนูพูดเรื่องยิน
แต่ว่ายินรู้จักแม่หนูคนนี้ได้ยังไง
“เธอก็นอนพักผ่อนซะนะ
ท่าทางไข้จะขึ้นเดี๋ยวฉันเฝ้าไข้ให้เธอเอง”
“ไม่...”
ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบก็ผลอยหลับไปก่อน
ทั้งๆที่ตอนตื่นยังเป็นผู้ใหญ่อยู่เลยพอหลับค่อยดูสมกับเป็นเด็กหน่อย
“พี่...อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียว”
สงสัยเด็กคนนี้จะผ่านอะไรมามากอยู่ แต่ความคิดของร่างสูงก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคำนี้
“พี่...อา..อาเคมิ”
นี่เด็กน้อยเธอเป็นใครกันแน่ไม่ทันที่ร่างสูงจะคิดอะไรต่อร่างบางก็ยิ้มออกมาทำให้ร่างสูงจะอดไม่ไหวที่จะเอาริมฝีไปประทับกับริมฝีปากอ่อนนุ่มของเด็กน้อยตรงหน้า
“โอกาสดีๆ นานๆทีจะมีครั้ง…เนอะ”
_________________________________________________________________
กลับมาเผยโฉมใหม่อีกครั้งหลังจากหายไปปีกว่าๆอย่าพึ่งทิ้งเรื่องนี้นะคะ
พอดีไรท์มารียนต่างประเทศยุ่งๆ ขออถัยที่ให้รอนาน
The zenith of writer , #Gus213
ความคิดเห็น