คำสาปรักยมทูต

          เขาคว้าปกเสื้อเธอจากด้านหลัง 

ยกเธอขึ้นมาพาดบนบ่าด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว เธอผู้นอนแน่นิ่งซบอยู่เหนือชายหาด 

คลื่นซัดสาดกระทบร่างแสนบอบช้ำ กับร่องรอยบาดแผลจากคมหินบาดครูดมาตามทาง 

ร่างน้อยๆ ของเธอเย็นเฉียบไม่ต่างจากคนตาย ลมหายใจแผ่วดั่งโลกใบนี้กำลังจะดับสูญ 

บาดแผลจากคมหิน ไม่อาจเทียมเท่าบาดแผลที่กรีดลึกมายังกลางใจของเขา 

เขากระชับร่างเธอเล็กน้อย หวังว่าเธอคงยังอยู่ 

           แววตากร้าวมองไปยังลูกน้องของเขา มันมีอนุภาคพอๆ กับเสียงกรามที่บดกัด 

รังสีอำมหิตโพยพุ่งขึ้นมาอย่างสังเกตชัด แผ่ไปยังลูกน้องนับสิบรายของเขา หนาวสะท้านเหมือนยืนอยู่บนยอดเขาสูง 

ทว่าในเวลานี้พระอาทิตย์ส่องแสงร้อนระอุ เพียงแต่ยอดเขานั้นเบื้องหลังเป็นเหวลึกมืดดำในคืนที่ไร้พระจันทร์ 

เขาคำรามออกมาจนสุดเสียง

“มิรันดาเป็นผู้หญิงของฉัน ห้ามใครแตะแม้แต่ปลายเส้นผมของเธอ” 

สิ้นเสียงของเขา ไม่มีแม้แต่ผู้ใดจะกล้าขยับกาย เขาเดินแบกร่างน้อยของเธอไปตามทาง ทิ้งไว้แต่รังสีอำมหิตที่ยังปกคลุมอยู่

เป็นผลงานเรื่องแรกของ GuruCipid

ซึ่งเขียนจากองค์ประกอบหลายๆ ด้าน ตามใจผู้เขียน

ถ้าผิดพลาดประการใด ขอน้อมรับทุกคำคอมเมนต์ค่ะ