ร่ายคาถาสะกดใจนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #2 : แรกพบสบตา(ปะทะ) -*-

ดาน่า ลืมตาตื่นขึ้นมาภาพบรรยากาศในห้องช่างแปลกประหลาดเหลือเกินสำหรับเธอ เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่   แต่ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเธออย่างแน่นอน

เพดานห้องเป็นสีขาวสะอาดตา  มีดวงไฟอยู่ไม่มากนัก รอบข้างเธอเป็นเตียงนอนมากมายเรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบผ้าปูสีขาวทำให้นึงถึงโรงพยาบาล  แต่ที่นี่ไม่ใช่......

มันคงเป็นเรื่องน่าแปลกมากถ้าหากคุณ ตื่นขึ้นมาแล้วไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร  ดาน่าก็เช่นกัน เธอพยายามนึกถึงก่อนที่เธอจะหลับ เธออยู่ที่ไหน   และเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเป็นบ่ายวันหนึ่ง ที่อากาศเย็นสบายทำให้เธอหลับไประหว่างที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่   จริงสิ!!  แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้ว พ่อกับแม่หล่ะ    แต่เมื่อคืนเธอฝันประหลาด เธอฝันว่ามีคนพาเธอมาในที่ที่แปลกมาก มันมีแต่คนสายตากระด้างและเย็นชา ทุกคนต่างต้องต้อสู้กับสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นมา เพื่อให้ตัวเองอยู่รอด แต่เขากลับบอกว่าที่นี่จะเป็นที่ที่ปลอดภัยสำหรับเธอ

"ตื่นแล้วหรอ"  ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา เครื่องแบบนักเรียนที่ดาน่าไม่เคยเป็นปรากฎขึ้น  สูทสีดำมีกระดุมสีทองเรียงกันไปจนสุดชายเสื้อสูท  ภายในกระดุมนั้นมีตราประหลาด เป็นรูปดาบสีทอง กางเกงขายาวสีเทา รองเท้าสีดำเป็นมันขลับ รับกับเสื้อสูท ชายผู้นี้รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว จมูกโด่ง  หน้าตาคมเข้ม ผมดำสนิท  อายุน่าจะราวๆรุ่นเดียวกับเธอ หากแต่ แววาดูกระด้างกว่าเด็กหนุ่มทั่วไป  มองแล้วทำให้นึกถึงพ่อของเธอซึ่งเป็นผู้วิเศษ คนคนมีส่วนเหมือนพ่อมาก   เขามีท่าทางหงุดหงิด เหมือนเบื่อโลกเสียเต็มประดา หัวของเขายุ่งเหยิงไปตามแรงมือที่ขยี้อยู่

"คะ...ค่ะ" ดาน่าสูดหายใจลึก "คุณเป็นใครหน่ะ"   คิ้วเรียวยาวของเธอขมวดเข้าหากันอย่างไม่ไว้ใจ ใบหน้ากลมใสเป็นสีแดงระเรื่อ เธอไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่  และพ่อของเธอสอนเรื่องพวกนี้ไว้ดี เขาไม่เคยไว้ใจใครนอกจากแม่และเพื่อนของพ่ออีกคน "อา ราเชน"เพราะผู้วิเศษอย่างพ่อต้องต่อสู้ทั้งชีวิต และมีศัตรูมากมาย ซึ่งจนทุกวันนี้เธอเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องเป็นแบบนี้ แต่อย่างน้อยเขาก็คอยสอนการเอาตัวรอด และการระวังตัวให้เธอ

"ฉันชื่อ  นาวิน  เป็นลูกชายของ ผอ. โรงเรียนนี้โรงเรียนของผู้วิเศษ  ต่อจากนี้ฉันจะเป็นคนดูแลเธอเอง"  เขาคลายยิ้มให้นิดหน่อยหลังจากที่ทำหน้าเบื่อโลกมานาน

"อะ..อะไรของนาย ทะ... ทำไมฉันต้องให้นายดูแลด้วย แล้ว ผอ. อะไร ละ... แล้วเนี่ยมันโรงเรียนอะไรอีก"  ดาน่าทำหน้า งง สุดขีด ใบหน้าที่เป็นสีแดงระเรื่อตอนนี้เริ่มเป็นสีเข้มจัดด้วยความโกรธ ตานี่เป็นผู้วิเศษมิน่าหล่ะแววตาจึงดูเหมือนพ่อของเธอนัก

"เธอนี่มันดื้อกว่าที่ฉันคิดไว้อีกแฮะ"       นาวินกลับมาทำหน้าหงุดหงิดตามเดิม              "  นอกจากจะเป็นพ่อแม่เธอที่ทำให้พ่อฉันเดือนร้อนแล้ว  ยังเป็นเธออีกหรอที่มาสร้างความเดือนร้อนให้ฉันหน่ะ" 

เขาเดินมานั่งที่นั่งด้านข้างเตียงของดาน่า  เธอขยับตัวหนีอย่างจงใจ

"ฉันไม่เข้าใจ"  ดาน่าพูด เริ่มคลายความโกรธเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มเอาจริง

"ฉันจะพูดครั้งเดียวนะสุดสวย"  เขาเขยิบตัวเข้ามาจนใบหน้าห่างจากเธอแค่คืบ  และแน่นอนดาน่าที่อยากจะเขยิบหนีใจจะขาดก็ได้แต่เส มองไปทางอื่นเพราะดูเหมือนเธอจะเยิบหนีจนสุดขอบเตียงแล้ว

"พ่อกับแม่ของเธอ ----ส่งตัวเธอมาอยู่ที่นี่---เพราะ---เค้าต้องการที่จะปกป้องเธอ--- จากทางการที่คอยตามล่า ---พวกลูกครึ่ง---อย่างเธอ---ไปประหาร " เขาจงใจพูดช้าๆเหมือนพูดกับเด็กปัญญาอ่อน

"ฉัน---ก็--ยัง---ไม่---เข้าใจ---อยู่ดี---ใคร---เค้า---จะ--มา--ไล่---ฆ่า--ช้านน"  ดาน่าไม่ยอมแพ้นายนี่ก็ไม่เห็นจะต่างจากเด็กปัญญาอ่อนตรงไหน

นาวินมองเธอเหมือนไม่เคยคนเห็นมาก่อน

"ปัญญาอ่อนกว่าที่คิดอีก"เขาบ่นพึมพำ

"อะ..อะไรนะ นายว่าไงนะ"

"เธอไม่เคยได้ยินเรื่องของพวกลูกครึ่งมาก่อนหรอ "  ดาน่าส่ายหน้าช้าๆ นาวินถอนหายใจก่อนที่จะพูดต่อ

"มันเป็นความเชื่อหรืออะไรซักอย่างนี่แหละ  ว่าใครที่เกิดมาเป็นลูกครึ่ง คนคนนั้นจะเกิดมาเพื่อทำลายล้ายเผ่าพันธุ์ผู้วิเศษอย่างเรา   แต่ฉันกับพ่อไม่สนใจหรอก ฉันเคยเจอพวกลูกครึ่งมาเยอะแล้ว ก็ไม่เห็นจะมีใครมาทำลายล้างเผ่าพันธุ์เลยซักคน  ดีซะอีก พวกนี้กลับมาคอยช่วยพวกเราปราบปีศาจ จนพวกปีศาจซะเองที่จะดูเหลืออยู่น้อยลง"

"แล้วตอนนี้พวกเค้าไปอยู่ไหนกันหมดแล้วหล่ะ"

"อืม.....โดนทางการจับตัวไปประหารหมดแล้ว"  เขาพูดหน้าตาเฉย   ดาน่าหน้าซีด

"แปลกจัง ฉันไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อน  พ่อเคยบอกแค่ว่า ผู้วิเศษเกิดมาเพื่อปกป้องพวกมนุษย์จากปีศาจ"

"อืม นั่นก็ถูกแต่ช่างเหอะ เธอยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ  ส่วนพ่อกับแม่จะแวะมาเยี่ยมเธอเป็นระยะ เค้าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่นี่หรอก"   เขาทำหน้านึก    "จริงสิฉันลืมคิดไปเลย"

"อะไร"

"เธอต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ"   ดาน่าทำหน้าเหมือนกับว่า แหงหล่ะถ้าฉันบอกไปพวกนั้นจะได้มาจับฉันไปประหารหน่ะสิ พูดอะไรไม่คิด

"ปัญหาคือ ที่นี่มีแค่เธอฉันแล้วก็พ่อฉัน เท่านั้นที่รู้  ส่วนคนอื่นต้องคิดว่าเธอเป็นเด็กใหม่  แต่เธอไม่มีพลังวิเศษอะไรเลย เค้าคงจะพาลสงสัยกันเอา   เธอเนี่ยนะเกิดมาเป็นลูกครึ่งทั้งที ทำไมไม่มีพลังวิเศษเหมือนคนอื่นเค้า เสียชาติเกิดจริงๆ" นาวินทำหน้านิ่ว  มองดาน่าเหมือนเธอลูกหมาที่เห่าไม่เป็น

"จะบ้าหรอ แค่นี้ก็ต้องด่ากันด้วย แล้วทำไมทางการจะรู้หล่ะว่าฉันเป็นลูกครึ่ง ทำไมพ่อไม่ส่งฉันไปอยู่กับพวกมนุษย์ธรรมดา ฉันอาจจะเหมือนเค้ามากกว่าอีก อาจจะกลมกลืนจนแยกไม่ออกเลยก็ได้"

"อย่างนั้นมันง่ายไป พ่อคงจะมองเห็นอะไรในตัวเธอซักอย่างที่ทางการจะตรวจสอบได้ว่าเธอเป็นลูกครึ่ง หรือไม่ เธอก็อาจมีพลังแฝงอยู่ แต่มันยังไม่ปรากฎออกมา ซึ่งนี่คือเหตุผลที่เค้าส่งเธอมาอยู่ที่โรงเรียนนี้ ที่ที่จะไม่มีใครมา

ตรวจสอบได้ และเธอก็อาจค้นพบตัวเองในขณะที่เรียนรู้เกี่ยวกับการเป็นผู้วิเศษ"

"นายคิดผิดแล้วหล่ะ ฉันไม่มีความสามารถพิเศษอะไรทั้งนั้น  ตั้งแต่เกิดมาจนป่านนี้ ฉันก็ยังเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดา"

"แต่ยังไงซะอย่างน้อยเธอต้องตบตาคนอื่น ว่าเธอเหมือนกับพวกเรา"  ดาน่ามองนาวินเหมือนนึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้

'นายมีพลังวิเศษด้วยหรอ'' เธฮถาม และเริ่มเอานิ้วไปจิ้มๆตัวเขาอย่างสนอกสนใจเมื่อนาวินพยักหน้า

"งั้นแสดงให้ดูหน่อย" ดาน่าทำหน้าตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ

"แต่ก่อนอื่นฉันต้องขอบอกเธอไว้ก่อนนะ  ว่าทุกคนที่นี่จะมีพลังวิเศษที่แตกต่างกันไป ซึ่งไม่ต้องเรียน จะมีติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด แต่ละคนจะไม่เหมือนกัน  แล้วทางโรงเรียนเราจะสอน แบ่งเป็น2สาย  นั่นคือ สายเวท และสายอาวุธ แต่ละคนก็จะเลือกเรียนสายที่เหมาะกับพลังวิเศษของตัวเอง เพื่อใช้ปราบกับปีศาจ" เขาอธิบายก่อนที่จะมือทั้งสองข้างนั้นจะกลายเป็นสีแดง และโดนที่ยังไม่มีใครทันตั้งตัว 

พรึบ!! มือทั้งสองข้างของเขามีไฟลุกติดขึ้นมาจากฝ่ามือ  ดาน่าส่งเสียงร้องกรี๊ดก่อนที่จะเอามือรีบมาอุดปากตัวเองไว้

"อะไร  พ่อของเธอมีพลังวิเศษที่น่าตื่นเต้นน้อยกว่าของฉันอีกหรือไง"  เขาพูดพร้อมกับไฟที่ฝ่ามือนั้นหายไป

"ก็ไม่เท่าไหร่" ดาน่ายักไหล่  "เขามีลางสังหรณ์ที่แม่นยำ และอ่านใจคนได้ในบางที" 

"ความสามารถพิเศษทางด้านจิต  ชั้นสูงเลยนะนั่นที่จะมีได้  บางทีเค้าคงจะรู้ว่าเธอกำลังมีอันตรายเลยส่งตัวมาที่นี่"

"แล้วนายเรียนสายอะไร"

"สายอาวุธ  ฉันไม่ชอบมานั่งท่องคาถางึมงำ ไร้สาระ ใช้อาวุธต่อสู้เลย ดูจะเหมาะกับพลังการเสกไฟของฉันมากกว่า"

นาวินมองดาน่าอย่างเหม่อลอย เหมือนกำลังคิดบางอย่างอยู่ ก่อยจะพูดว่า

"เอาหล่ะ ถึงคราวเธอต้องไปหาพ่อฉัน แล้วก็ไปรู้จักอะไรๆที่เธอต้องได้รู้ในโลกของพวกเราได้แล้ว" เขาลากดาน่าลงจากเตียงแล้วออกเดินนำหน้าไปยังประตูห้องพยาบาล