ร่ายคาถาสะกดใจนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #1 : +++ที่ที่ปลอดภัย+++

บ่ายแก่ๆ ในฤดูหนาว มันช่างเป็นอะไรที่น่าหลับมากๆ โดยเฉพาะสายลมพัดเอื่อยๆ ที่คอยพัดลมหนาวผ่านบานหน้าต่างที่เปิดกว้าง คงตั้งใจจะกล่อมผู้ที่อยู่ในบ้านให้หลับใหลละมั้ง      

อาจจะมีคนคนหนึ่ง คิดเช่นนั้นอยู่เหมือนกัน   ดาน่า สาวน้อยลูกครึ่งวัย17ปี  ลูกครึ่ง ในที่นี้ไม่ใช่ว่าเธอมีเชื้อสายเป็นชาวต่างชาติแต่อย่างใด    เธอมีพ่อที่เป็นผู้วิเศษ ส่วนแม่นั้น เป็นเพียงหญิงธรรมดา หากแต่ตัวเธอเองก็เป็นเหมือนแม่ เธอไม่มีพลังวิเศษใดใดเลย ตั้งแต่เกิดมา จนบัดนี้ เธอก็ยังคงเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาที่มีชีวิตธรรมดาเหมือนเด็กสาววัย17ปีทั่วไป

ไม่ช้าไม่นาน ดาน่า ก็หลับใหลลงกับโต๊ะหนังสือ  ผมยาวสยายแผ่กางเต็มโต๊ะ โดยไม่รู้ว่าด้านหลังของเธอนั้น

พ่อและแม่ของเธอกำลังเดินเข้ามา    ทั้งคู่มีแววตา ดูกังวล  ฝ่ายผู้เป็นแม่ มองดูลูกสาว พลางชำเลืองมองดูแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะ  แน่นอน   ดาน่าไม่ได้หลับเพราะลมหนาวและบรรยากาศที่เป็นใจจะกล่อมเธอแต่อย่างใด

หากแต่เป็นเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ ที่ผู้เป็นแม่ได้ใส่ลงไปนั่นเอง

"คุณแน่ใจแล้วนะคะ ฉันเองใจไม่ดีเลยที่ต้องห่างจากลูกไปแบบนี้"   ผู้เป็นแม่น้ำตานองหน้า สายตามองดูลูกสาวอย่างอาลัยอาวรณ์

"เคท  เราต้องทำแบบนี้ ไม่งั้นลูกเราจะมีอันตรายไปด้วย "  ชิน  ผู้เป็นพ่อ ตัดสินใจแน่วแน่

เป็นอันตรายมากสำหรับพวกที่เป็นลูกครึ่งเช่นเธอ  ในเมื่อเกิดความขัดแย้งระหว่าง บุคคลธรรมดาและผู้วิเศษ

ทั้งสองฝ่ายตัดสินใจ จับพวกลูกครึ่ง ที่มีพ่อ หรือแม่ เป็นผู้วิเศษ เพียงฝ่ายเดียว ไปประหาร และทรมาน

เพราะถือว่าเป็นสิ่งที่ผิดกฎอย่างมาก

ชิน ผู้เป็นพ่อ รู้เรื่องพวกนี้ดีถึงแม้ว่า คนธรรมดาและผู้วิเศษ จะอยู่บนโลกเดียวกัน แต่ต่างฝ่ายต่างอยู่ได้  แต่มีกฎที่ห้ามเด็ดขาด นั่นคือการให้กำเนิด เด็กที่เป็นลูกครึ่ง ดังนั้น คู่รักที่ฝ่ายหนึ่งเป็นคนธรรมดา และอีกฝ่ายเป็นผู้วิเศษ  มักจะแต่งงาน แต่ไม่มีลูก เพราะเขารู้ดีว่า ชะตากรรมของลูกน้อยนั้น จะเป็นอย่างไร แต่เมื่อเขา

 พลาดพลั้ง ให้กำเนิด ดาน่าขึ้นมาแล้วนั้น เขาจะต้องปกป้องลูก อย่างถึงที่สุด

ณ  โรงเรียนผู้วิเศษ

"ไอ้  วิน!!     ไอ้วิน!      ไอ้เวร!!!! "   ป๊อบตะโกนอย่างสุดพลัง เขาวิ่งพลางหอบแฮ่กๆ ไปกลางสนามหญ้า

หนุ่มหล่อ ชื่อนาวิน กำลังเตะลอลอยู่อย่างเมามัน เขาเลี้ยงลูกหลบหลีก ฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็วและมีชั้นเชิงกว่าเด็กหนุ่มทั่วไป  เขากำลังจะส่งให้ ไลท์ เพื่อนในทีมอยู่แล้วเชียว แต่ถูกขัดขาก่อนซะได้  และก็ต้องล้มลงไปกองบนสนามหญ้าตามระเบียบ  ป๊อบ ที่วิ่งตามมา กระโดดเตะคนที่นอนล้มไม่เป็นท่าอย่างไม่มีท่าทีสงสาร

"กู เรียกมึงเป็นรอบที่ล้านแล้ว ไอห่า!! จะนอนตายคาสนามบอลเลยไง๊  " ป๊อบตะโกนด่าเพื่อนรักอย่างไม่เกรงใจใคร

"มีไรว่ะ ขอกูเตะบอลก่อนไม่ได้ ??"  นาวินถาม ขณะที่ตัวเองยังคงนอนแผ่อยู่  และก็พลางนึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้

"ก็มีน่ะ เซ่ !! คืองี้นะ อาจารย์ ใหญ่ พ่อ มึงอ่ะ เค้าให้มึงไปที่ห้องพยาบาลมี ระ...เรื่อง...  เฮ้ยยย!!"

พูดไม่ทันขาดคำ ไฟจากไหนไม่รู้ ก็ลุกติด ที่รองเท้าของป๊อบ เจ้าตัวแทนที่จะวิ่งพราดๆ ตะโกนโหวกแหวกนั่นหรอ    ไม่มีทาง ป๊อบจัดการ สะบัดรองเท้าที่เข้าใส่อยู่นั้น  ลอยหวือไปโดนก้น ของเจ้าตัวการที่เสกไฟขึ้นมา  เวลานั้นนาวินกำลังลุกขึ้นวิ่งหนี อยู่พอดี

พรึ่บ!! 

"เฮ้ยยย!!!   ตูดกู  "        นาวิน ที่ไม่ได้ทันตั้งตัวว่าเพื่อนรักจะ แก้แค้นอย่างรวดเร็วนั้นกลับต้องเป็นฝ่ายวิ่งพราดๆเสียเอง   พวกเพื่อนๆ ที่เล่นบลต่างเข้ามามุงดู มาให้ความสนใจ

ไม่ช้าไม่นาน สาวน้อยสาวใหญ่ที่อยู่ข้างสนามก็กรี๊ดกร๊าด ต่างพากันวิ่งเข้ามาในสนาม หมายจะดับไฟที่ก้นนาวินให้    ไม่ต้องให้ถึงที่  เจน สาวน้อยเพื่อนสนิทของเขา ก็วิ่งเข้ามา แล้วท่องคาถาดับไฟให้อย่างรวดเร็ว

"นี่คือผลของคนที่ไม่ยอมเรียนสายเวทย์ อยากแต่จะใช้อาวุธบ้าๆ กำจัดปีศาจพอถึงคราว ก็เสกอะไรไม่ได้สักอย่าง"  เจนพูดอย่างเย้าะเย้ย

"และนี่ก็คือผลของ คนที่ชองแกล้งเพื่อน เป็นไงล่ะมึง "  ป๊อบวิ่งตามมาถากถางอย่างติดๆ

"มึงอ่ะ หุบปากเลยไอ้ป๊อบ ทำกุแสบมาก"  นาวินพูดอย่างฉุนๆ พลางคลำก้นตัวเองป้อยๆ  ทำให้เกิดเสียงกรี๊ดกร๊าด ของเหล่าสาวๆ  ที่เวลาเขาทำอะไรก็ดู จะน่ารักไปเสียหมด

"กู จะมาบอกมึงว่า พ่อมึง เรียกมึงให้ไปที่ห้องพยาบาล มีเรื่องด่วนจะคุยด้วย เอ่อ.. พี่เจน จะไปด้วยก้ได้นะครับ"

ป๊อบพูดอย่างรวดเร็ว และมีสีหน้าเจือนๆเมื่อเห็นรองเท้าตัวเองไหม้เป็นผุยผงไปหมดแล้ว

"เรื่องไรว่ะ กูไม่มีอารมณ์ เห็นตูดกูมั้ย เป็นอย่างนี้ แล้วจะกล้าเดินไปไหนเล่า กูขอกลับหอก่อน" นาวินยื่นคำขาด

และกำลังจะเดินกลับหอพักนักเรียน ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกของโรงเรียน  เพื่อนที่เตะบอลอยู่ ต่างแยกย้ายกันกลับไปเล่นบอล

ทันใดนั้น 

"ขอเชิญ คุณนาวิน  ไปพบ ผอ. ที่ห้องพยาบาล ด่วนค่ะ มิฉะนั้น ท่าน ผอ. จะจัดการขั้นเด็ดขาด"

เสียงตามสายประกาศดังกึกก้อง อาจจะฟังดูแปลกหูไปสักหน่อย  ก็อาจเป็นเพราะ นาวินเป็นลูกชาย ผอ.

นั่นจึงเหมือนการที่พ่อ คุยกับลูกชาย ไม่ใช่การประกาศทั่วไป

"อะไรกันนักกันหนา" เขาบ่นพลางเดินไปห้องพยาบาล

ทันทีที่เขาไปถึง  ก็ได้พบกับภาพประหลาดที่นอกจากจะมีพ่อของเขานั่งอยู่ ข้างเตียงแล้ว....

บนเตียงยังมีสาวน้อยหน้าตาน่ารักผู้หนึ่ง  ผมสีน้ำตาลของเธอยาวสลวย ผิวขาวราวกับตุ๊กตาเซรามิค  ใบหน้ากลมเรียว ขนตายาวงอนเป็นแพ  จมูกเป็นสัน รั้นเชิดขึ้น  เธอนอนหลับได้อย่างน่าหลงใหลมากสำหรับเขา

"นาวิน  นี่คือดาน่า ลูกสาวของอาชิน  คนที่เป็นเพื่อนพ่อไง "  ราเชน  ผู้เป็นพ่อ แนะนำ ให้ลูกได้รู้จัก ทั้งๆที่อีกฝ่ายกำลังหลับใหลไม่รู้เรื่อง 

"เกิดอะไรขึ้นครับ  ทำไมเธอ ..  เอ่อ  ถึงมาหลับอยู่อย่างนี้"  นาวินมองดาน่าอย่างงงวย

"คือ  เธอโดนวางยานอนหลับ  และถูกส่งตัวมาที่นี่ "ผู้เป็นพ่อ อธิบายอย่างยากลำบาก

"อะไรนะพ่อ  โดนวางยา  แล้วทำไมถึงส่งมานี่หล่ะ ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลซะหน่อย  แล้วพ่อแม่เขาไม่เป็นห่วงแย่หรอ "  เขาถามกลับ ด้วยความงงงวยยิ่งกว่าเดิม

"นี่แกยังไม่เข้าใจอีกหรอ   เธอถูกพ่อแม่ส่งมาที่นี่เอง  โดยมาฝากพ่อไว้"  ยังไม่ทันที่นาวินจะถามอะไรต่อ ราเชนก็อธิบายอย่างรวดเร็ว

"เธอเป็นลูกครึ่ง!!  พ่อแม่ของเธอต้องการจะปกป้องเธอ เลยต้องส่งมาที่นี่  ที่ที่จะไม่มีใครสามารถเข้ามาตรวจสอบได้ว่าจะมีพวกลูกครึ่งเข้ามาปนอยู่หรือไม่.... เพราะเค้าเชื่อมั่นต่อระบบการคัดเลือกนักเรียนของเรา  ผู้วิเศษเท่านั้นที่จะเข้ามาอยู่ได้"    สีหน้าและน้ำเสียง ของราเชน ดูเป็นกัววลกว่าตอนแรกมาก อาจเป็นเพราะเขาเป็น ผอ.ของโรงเรียน การทำผิดกฎย่อม นำมาซึ่งการเสื่อมเสียชื่อเสียง เมื่อถูกทางการจับได้

"อะไรนะพ่อ !!   โห่  หาเรื่องจริงๆเลยพ่ออ่ะ   ยัยนี่เป็นลูกครึ่งเชียวนะ  จะมีพลังวิเศษ อยู่ในตัวบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้แล้วถ้าเพื่อนใน โรงเรียนรู้เข้าหล่ะ เค้าไม่สงสัยกันแย่หรอ"

"ก็นี่แหละฉันถึงได้ตามแกมา  ให้แกช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับ  และคอยดูแลสาวน้อยคนนี้ด้วย"  ราเชนพูดอย่างขอร้องแกมบังคับ

"เวง..."   เขาพูดได้แค่นี้ก็นั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างอย่างหมดเรี่ยวแรง