คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Master Lulu and Student Sese What unexpected...
Chapter 5
What unexpected
“สวัสดีครับมาสเตอร์” เสียงอันคุ้นหูของใครบางคนที่พอเปิดประตูเข้ามาเสียงก็ออกมาจากปากของเขาทันที ทำให้ผมที่กำลังเช็กเฟชบุ๊คอยู่ถึงกับเหล่ตาไปมองนิดๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร สิ่งที่ผมสนใจตอนนี้ คือ ข้อความแชทจากซิ่วหมินต่างหาก ไม่ได้คุยกันนาน และพึ่งรู้ว่าซิ่วหมินคบกับเฉิน ลูกศิษย์วัดใบพูร่วง ผมถึงกับงงทันที ไม่รู้เลยว่ามันไปรักไปชอบกันตอนไหน เห็นแต่ซิ่วหมินมันชอบไปวัด ไม่นึกว่าที่ไป คือ มันกิ๊กอยู่กับไอ้เฉิน ผมไม่ค่อยรู้เรื่องมันหรอก ก็พอได้ยินมาว่า เฉินเป็นเพื่อนกับเด็กนอก (เทา) เพื่อนของเซฮุน แต่ผมคงไม่มีเวลาไปติดตามเรื่องของคนอื่นหรอก ขนาดเรื่องของผมยังเอาไม่รอดเลย.................
“ลู่หานครับวันนี้ผมซ้อมเต้นทั้งวันเลย” จากที่ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็ต้องหันไปตามเสียง ก็พบว่าเซฮุนมันเข้ามานั่งข้างๆผมแล้ว และสรรพนามมันยัง...................
มีคงมีครับ และก็ยังแทนตัวเองว่าผมอีก
“มาบอกทำไม เรียนได้ยัง จะได้ติวๆแล้วจะรีบไปทำงานต่อ” ผมบอกปัดๆแถมทำมือไล่ ใช่ครับผมไม่มีเวลามากหรอกนะ ผมต้องไปทำงานที่ XOXO อีก
คนโดนไล่ถึงกับลุกจากโซฟาที่ผมนั่งแล้ว ลงไปนั่งกับพื้น เอ่อ......ผมไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย ผมว่ามันแปลกๆไปนะ
“ครับ” มันแปลกๆไปนะ เมื่อวานมันยังต่อปากต่อคำกับผมอีกเลย ไหงวันนี้มันถึงพูดดีกับผม
“จะนั่งตรงนั้นหรอ”
พอเห็นเซฮุนขยับซ้ายบ้าง ขวาบ้าง รู้เลยว่าไม่ชิน
แต่เซฮุนก็ยังพยักหน้าหงึกๆ ผมก็เลยตอบแค่
“อือ”
หนังสือที่ถูกเปิดไปเรื่อยๆโดยไม่มีคำสงสัยใดๆออกจากปากคนที่จ้องมองคนสอนเลย ปากที่อธิบายไปเรื่อยๆ พยายามย่อให้เข้าใจมากที่สุด แต่หารู้หรือไม่ว่าคนฟังไม่ได้สนใจ สิ่งที่สอนไปเลย สิ่งที่สนใจ คือ คนสวยที่กำลังพูดไปเรื่อยๆ กับปากแดงๆ ที่เจ้าตัวอาจจะไม่รู้เลยว่า ตัวเอง อ่ะ น่ารักแค่ไหน หน้าก็สวยเกินผู้ชายทั่วไป เซฮุนยังคิดไม่ออกเลย ถ้าคนสวยที่กำลังจ้องมองอยู่มีแฟนเป็นผู้หญิง ใครจะดูแลใครกันแน่
ถึงเซฮุนจะไม่ได้ฟังที่ลู่หานสอน แต่ทุกคำถามที่ลู่หานถาม และแบบฝึกหัด เซฮุนก็ทำได้ทุกอย่าง เพราะเขาอ่านมันมาหมดแล้ว สิ่งที่เซฮุนสนใจคือคนสอนต่างหาก เลยต้องเตรียมมาดี จะได้มีเวลามองใบหน้าขาวๆ ที่แสนจะแมนในความคิดเขาแต่สำหรับเซฮุน ลู่หานคือคนที่เคะที่สุดแล้ว..............และสวยที่สุดแล้ว............
“ เข้าใจมั้ย!” ผมมองเซฮุนที่จ้องมองหน้าผม ผมสังเกตนานแล้ว หันไปที่ไรก็เห็นแต่มองหน้าผมทั้งที่ให้ลองอ่านดูก็ยังจ้องหน้าผมอยู่ และจู่ๆหน้าผมมันก็ร้อนผ่าวขึ้นมา ก็จ้องซะขนาดนั้น ทั้งความเขิน ทั้งอาย มันรุมเร้าผมหมดแล้ว เลยใช้คำพูดดุๆแก้เขิน แล้วหันหน้าหนี
“ครับ” ถึงจะพูดยังไงเซฮุนก็มองว่าลู่หานน่ารักเสมอ น่ารักเกินไปแล้วนะลู่หาน ผู้ชายอะไรเกิดมามีแรงดึงดูดเพศเดียวกัน ผมว่าไม่ใช่แค่ผมหรอกที่ชอบลู่หาน ผู้ชายคนอื่นๆก็อาจจะชอบเหมือนกัน
เวลานานเท่าไหร่แล้วที่ผมนั่งมองแล้วมองอีกและมองอีกทีลู่หานก็หานไปแล้ว ผมมองเขาหรือผมใจลอยไปไกลแล้ว
“ลู่หาน” ด้วยความตกใจผมเผลอร้องออกมา แต่แรงจากฝ่ามือของใครไม่รู้เขวี้ยงลงมาใส่หัวผมอย่างแรง
ผว๊ะ!!!!
“โอ้ย!” ผมเผลอร้องออกมาแต่ มือผมก็ดันไวเกินความคิด ผมคว้ามือเล็กของลู่หานไว้แล้วทุ่มลู่หานลงเตียงทันที การกระทำนี้เร็วมาก จนลู่หานไม่ได้ตั้งตัวเผลอล้มลงเตียงอย่างรวดเร็ว ซึ่งไม่ต่างจากเซฮุนเลย ที่คล่อมตัวลู่หานเอาไว้ ตาโตๆขนตายาวๆกระพริบตา ปริบๆด้วยความตกใจ บวกกับกลัว แต่ต่างจากคนด้านบนที่ยิ้มอย่างพอใจ
ลู่หานพยายามดันอกเซฮุนออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“ปล่อย........” เสียงเรียบของลู่หานฟังดูไม่น่ากลัวเลยสำหรับเซฮุน
มือของลู่หานที่ถูกเซฮุนจับไว้ทั้งสองข้างก็เริ่มทำงาน เริ่มต่อต้าน และดิ้นไปมา
อยู่แบบนี้นานๆหวั่นไหว แน่ๆ
ความคิดของลู่หานที่กำลังวนอยู่ในสมองไปมา แค่วันแรกที่ได้เจอเซฮุน ลู่หานก็เกือบจะบ้าตายอยู่แล้ว มันเกิดขึ้นตอนไหนไม่รู้ เวลาที่พบเจอกันก็ใช่ว่าจะนาน แต่ลู่หานรู้สึกคุ้นเคยกับเซฮุน และเวลาอยู่ใกล้ที่ไรใจมันเต้นแรงทุกครั้ง
เหมือนตอนนี้ที่ลู่หานกระวนกระวาย อยากจะออกจากตรงนี้ เพราะกลัวคนข้างบนจะรู้ว่าใจของเขาเต้นแรงแค่ไหน สายตาของลู่หานที่หันไปมา ยังไงเขาก็ไม่ยอมสบตาเซฮุนแน่ ผมต้องอ่อนแอ ไม่ก็อ่อนไหว เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นคนที่เจ็บมันก็จะเป็นผม
“ปล่อยเซฮุน” ลู่หานบอกเซฮุนอีกครั้ง ถ้าเขาตะโกน แน่นอน อาจจะมีแม่บ้านไม่ก็คนอื่นๆเข้ามาดูแน่ซึ่งมันก็ไม่ปลอดภัยสำหรับผม
เซฮุนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เพียงแค่สายคาที่มองลู่หานแล้ว เขาก็พร้อมจะสะกดให้ลู่หานอ่อนไหวได้แต่ ลู่หานไม่แม่จะสบตา หลับตาบ้าง หันซ้ายหันขวา ดูยังไงก็รู้ว่าลู่หานไม่เคย ไม่ก็กลัวมากแค่ไหน
“ผมถามไรหน่อยดิ” เซฮุนไม่ได้สนใจประโยคของลู่หานด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่เขาสนใจคือ
“เซฮุน นายต้องการอะไร” ลู่หานอาจคิดผิดก็ได้ที่ไปตบหัวเซฮุน แต่ลู่หานหมั่นใสจริงๆนิ ว่าที่เขาสอนรู้เรื่องหรือป่าว ถามทีไรก็ตอบแค่ครับ แล้วก็มอง หรือ จ้องแต่หน้าเขา คนถูกมองก็เขิน อาย เป็นนะ เลยตบหัวซะเลย แต่ผลที่ได้คืออะไร ก็คือ......
ผมต้องมานอนใต้ร่างของเซฮุนไง
แต่เซฮุนก็ไม่ให้ลู่หานพูดไรมาก
“ลู่หานเรียนที่ เอสเอ็มแพลเน็ตด้วยหรอ?”
“ปล่อย!” แต่ลู่หานก็ตอบไปแค่นั้น มีหรอเซฮุนจะยอมปล่อย คุณอาจคิดว่าเซฮุนเป็นสุภาพบุรุษมากๆ พูดจาไพเราะ แต่ที่จริงแล้วคุณอาจไม่รู้อะไร เซฮุนทำให้ผมทึ่ง เลยทีเดียว
“ลู่หานเรียนที่ เอสเอ็มแพลเน็ตด้วยหรอ?” แต่เซฮุนเพียงแค่ถามแบบเดิมกลับไปเท่านั้น
ลู่หานเม้มปากตัวเองเป็นเส้นตรง ยังไงมันก็ไม่จบสินะถ้าเขาไม่ตอบ
“อือ”
“......”
“ปล่อยได้ยัง”
“...........”
แต่เซฮุนก็แค่จ้องมองนิ่งๆ ลู่หานก็ได้แต่หันหน้าหนี
“ปล่อยๆๆๆ”
“ตอนไหน” เซฮุนถามมาอีก
“จะอยากรู้ไปทำไม”
“ตอนไหน”
ถ้าไม่ตอบก็จะถามแบบนี้ใช่มั้ย
“เมื่อเช้า.....” เซฮุนเบิกตากว้าง เมื่อคนถูกถามไม่แม้แต่จะหันมามอง และเซฮุนก็คิดคำถามได้มากมาย ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้น
พึ่งมาเมื่อเช้าเองหรอ แปลว่าแต่ก่อนไม่ได้เรียนที่นี่นะสิ
ลู่หานเมื่อเห็นเซฮุนเผลอ ก็รวบแรงที่มี ผลักเซฮุนออกอย่างแรง จนเซฮุนล้มลงพื้น
“โอ้ย!! เจ็บนะ”
คนที่ลุกขึ้นมาจากเตียงได้ก็รีบคว้ากระเป๋าและหนังสือเรียนขึ้นมาในอ้อมกอดทันที พร้อมขาที่ก้าวจากไป
เซฮุนเมื่อเห็นดังนั้น รีบเข้าไปกระชากแขนลู่หานจนลู่หานเกือบล้มอีกแล้ว
“ทำบ้าอะไรของนาย!” ลู่หานเผลอร้องตะโกนด่าเซฮุนทันที เซฮุนเม้มปากเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด
“แล้วจะไปไหนละ”
“กลับ” ลู่หานพูดเสร็จก็พร้อมจะก้าวออกทันที แต่ก็โดนเซฮุนกักไว้เหมือนเดิม
“แต่ฉันไม่ให้กลับ”
ผมเริ่มชักจะหงุดหงิดมากขึ้นแล้วนะ อะไรๆก็จะหนีจากผม ผมแค่ถามดีๆนะ ดีๆจริงๆนะ
คนตรงหน้าผมใช้สายตาหวานๆมองผมอย่างโกรธเคือง แต่ด้านได้อายอดล่ะว่ะ ก็คนมันชอบนี่จะให้ทำไง
“ฉันจะกลับ” ลู่หานย้ำคำเดินอีกครั้ง แต่มีหรอที่ผมจะยอม แบบนี้ต้อง
ขวับ!
“ย้าส์!!! ไอ้บ้าปล่อยฉันเดี๋ยวนี่นะ”
พูดดีๆด้วยไม่ชอบ ชอบให้ผมเก็บเล็กเก็บน้อยตลอด เพราะผม.....
“อยากกอดแบบนี้อ่ะ เป็นไรมั้ย” ผมไม่ยอมให้ลู่หานพูดต่อ “ถ้าลู่หานไม่สอนสิ่งที่ลู่หานอยากสอน” ผมเอาหน้าไปใกล้หูลู่หานมากขึ้น ยิ่งใกล้ยิ่งหอม “ผมก็จะสอนสิ่งที่อยากจะสอนลู่หานเหมือนกัน”
พรึ่บ!!!
“ไม่เอาโว้ย!”
ปัง!
เสียงประตูห้องของผมถูกปิดอย่างรวดเร็ว คงเขินน่าดู พอตอนที่ผมเข้าไปกระซิบ ลู่หานก็กำเสื้อผมไว้แน่น พอผมพูดจบ หน้านี่แดงจนเท่ามะเขือเทศแหละ ยิ่งผมมอง อยู่ใกล้ ผมยิ่งขาดเขาไม่ได้
คนอะไรน่ะรัก ได้ตลอด
หน้าก็สวย ที่ว่าผู้หญิงยังอาย แล้วนิสัยก็ยังน่ารักอีก เกิดมาไม่เคยเห็นเพศเดียวกันที่ทั้งน่ารัก น่าหยิก น่าลูบ น่าทนุถนอมเท่านี้เลย และลู่หานก็เป็นผู้ชายคนเดียวที่ผมรู้สึกแปลกๆ เวลาอยู่ใกล้ ซึ่งต่างจากตอนที่ผมอยู่กับไอ้เทา จงอิน ชานยอล อย่างลิบลับ
เสียงด้านนอกที่ได้ยินเข้ามาข้างในห้องของผม
“อ้าว! คุณหนูลู่กลับแล้วหรอค่ะ” เสียงแม่บ้านผมเอง
คุณหนูลู่หรอ น่ารักดีแฮะ
“ครับ” เสียงเมียผม ในวงเล็บ อนาคต
“ไม่อยู่ทานข้าวด้วยกันหรอค่ะ ป้าทำไว้ให้เยอะเลย” เสียของแม่บ้านเริ่มเสียใจนิดๆ
“ขอโทษนะครับ ผมรีบจริงๆ เอาไว้คราวหน้านะครับ” ก่อนที่บทสนทนาจะจบลงไป
งั้นผมก็มีหวังนะสิ ผมมีหวังเรื่องไรหล่ะ เรื่องลู่หานจะมาทานข้าวที่บ้านผม หรือ เขาจะไม่กล้ามาสอนผมอีก ผมว่าไมใช่อันสุดท้ายแน่ๆ
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูที่ทำให้ผมเลิกคิด
“คุณหนูค่ะ” ผมรู้เลยว่าใคร แม่บ้านผมเอง เธออยู่ที่บ้านผมตั้งแต่เด็กๆเธอช่วยแม่เลี้ยงผม หรือเขาเลี้ยงผมมากกว่าที่แม่ดูแลผมด้วยซ้ำไป เพราะแม่เดี๋ยวก็ติดงาน ไปนู้น ไปนี่ อยู่เรื่อย ผมเลยได้อยู่กับคนๆนี่ที่ผมอาจเรื่องเธอเป็นแม่อีกคนก็ได้ และเธอก็เป็นแม่ที่ผมไม่กล้าทำร้ายจิตใจเธอ ถึงผมจะเที่ยวเตร่ ตามวัยรุ่นทั่วไป ทำความเดือนร้อนผมก็จะเก็บมันไว้เป็นความลับ และนิสัยที่ผมหล่อเกินคนทั่วไป ทำให้สาวๆติดกันแทบชั้น มอต้นยันมอปลาย มหาลัยก็มี ซึ่งพวกนั้นก็แค่ one night stand เพราะผมไม่ได้คิดอะไรด้วย ความต้องการของเธอแลกความต้องการของฉัน แค่นั้นก็จบ ไม่คิดจะสานต่อ แต่เรื่องนี้คือความลับนะ ใครก็รู้ไม่ได้เด็ดขาด
“ครับ”
“ป้าเข้าไปนะค่ะ” ใช่ครับ เขาใช้แทนตัวเองว่าป้า .
“ครับ”
แกร๊ก!!
พอประตูเปิดออกแม่บ้านก็ถามผมใหญ่เลย
“ทำไมหนูลู่หานถึงกลับเร็วจังละค่ะ คุณหนู” คนที่ผมอยากเรียกแม่แต่เขาก็ชอบดุผมอยู่เรื่อย....
อย่าพูดอย่างนั้นนะค่ะ เดี๋ยวคุณแม่น้อยใจ
“ไมรู้สิครับ เขาคงกลัวผมมั้ง” ผมพูดขำๆ
“คุณหนูลู่หานนี่น่ารักมากเลยน่ะค่ะ ตอนหนึ่งเดือนที่แล้วก็ยังมาทำอาหารที่บ้านให้ป้ากินอีก”
ฮ่ะ แม่บ้านผมพูดว่าไงนะ ลู่หานเคยมาที่บ้านผมก่อนที่จะมาสอนพิเศษผมอีกหรอ เรื่องมันชักจะยังไงๆอยู่นะ
ความคิดเห็น