คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Master Lulu and Student Sese Miss you
Chapter 4
Miss You
หลังจากคืนนั้นผมก็ไม่เห็นลู่หานอีกเลย ผมไม่รู้ว่าเขาไปไหน ไม่กล้าถามแม่ ผมคิดถึงเขาจะแย่อยู่แล้ว ภาพตอนคืนนั้นมันวนเวียนอยู่ในหัวไม่ไปไหน สัมผัสบนแก้มของผมยังคงร้อน คิดถึงเรื่องนี้ทีใจมันวูบๆวาบๆ อัตราการเต้นของหัวใจก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ หน้าหวานๆปากแดง หน้าขาวๆใสๆนั้นอีก โอ้ย..............ผมจะบ้าตาย
“เฮ้!เซฮุน”
“......................” ไม่มีการตอบรับใดๆ
“เซฮุน!”
“.........................” ยังคงเงียบ
ปังงง ฝ่ามือใหญ่ๆฟาดลงอย่างแรงบนโต๊ะของเซฮุน จากที่เหม่อลอย รีบหันขวับมามองทันที แต่คนที่ตบโต๊ะถึงกับสลัดมือไปมา
เจ็บ!
“มีไร ร้องเสียงดังอยู่ได้” สายตาขวางๆของเซฮุนหันไปคาดโทษชานยอลทันที
“มึงเป็นอะไร มึงดูไอ้จงอินแม่งเล่นแต่โทรศัพท์” ชานยอลจะไม่ทน ทำเหมือนกูไม่มีตัวตนอยู่ตลอดอย่าให้กูมีแฟนนะ กูจะไม่เหลียวมองพวกมึงเลย คอยดู!
“มึงก็รู้มันก็เล่นๆกดๆจ้องๆแบบนี้เป็นประจำมึงยังไม่ชินอีกหรอ” ไม่วายคนที่เริ่มใจลอยก็หันมาพูดกับชานยอลที่ดูหงุดหงิดนิดๆ
“กูรู้ แล้วมึงละ เป็นไร ยิ้มคนเดียวอยู่ได้ อ๋อ กูรู้แล้ว มาสเตอร์ลู่หานมึงหรอว่ะ” ผมยิ้มด้วยเหรอ ต้องเป็นเพราะมาสเตอร์หน้าสวยแน่ๆหันไปทางไหนก็เห็นแต่มาสเตอร์ แล้วมันรู้จักมาสเตอร์ผมได้ไง
“เรื่องของกู”
“เมื่อคืนไปทำไรมา” มันรู้
“ป่าว.............”ผมหลบหน้ามันทันที
“ไม่ต้องปิดกูหรอก กูรู้”
“เรื่องของกู” ไม่รู้จะพูดไร เพราะมันรู้แล้ว ยังไงมันก็เรื่องของผมแหละนะ
ทั้งภาคเช้าผมไม่ได้เรียนอะไรเลย เพราะทั้งครูทั้งนักเรียนกำลังวุ่นวายกับการเตรียมงานที่โรงเรียน ผมเลยได้แต่นั่งๆนอนๆ และก็ทะเลาะกับไอ้ชานยอล และก็เสียงไลน์ ติ่งๆๆๆๆของจงอิน ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้ไม่มีส่วนร่วมหรอกนะ เวลาซ้อมของผมคือภาคบ่าย ภาคเช้าคือว่าง และสิ่งที่พวกเราได้รับผิดชอบ คือ เต้น
จนถึงเวลาทานข้าวกลางวัน
ผมแยกกับจงอินและชานยอล จงอินมันนัดกับน้องคยองไว้ ชานยอจะออกไปกินข้างนอก ส่วนผมจะกินที่โรงอาหาร นานๆกินที หาที่นั่งก็เห็นเทา เลยคิดว่าจะไปนั่งกับมัน ผมเลยเข้าแถวซื้ออาหาร รู้มั้ยว่าคนโคตรเยอะเลย
อ่าและสุดท้ายผมก็ได้มันมา นี่สินะการกินที่แสนลำบาก
“มึงนั่งด้วย เดี๋ยวไปซื้อน้ำก่อน” ผมวางจานลงตรงข้ามกับเทา แล้วขอตัวไปซื้อน้ำทันที เทาเพียงแค่หันหน้าขึ้นมามันก็ตกใจ อาจจะแปลกใจที่ผมมากินข้าวที่โรงอาหารก็ได้ แล้วผมยังมาคนเดียวอีก ผมก็ยังแปลกใจตัวเองเหมือนกันทำไมผมถึงมากินข้าวที่นี่
ผมพยายามฝ่าคนมากมายเพื่อจะไปซื้อน้ำ คนเยอะชิบ
แต่ทว่า.......................
พลั่ก
แย่แล้วสิผมชนกับใครก็ไม่รู้ หนังสือและสมุดของเขาล่วงลงพื้นทันที เขาก็รีบก้มหน้า ก้มตาเก็บทันที
“ขอโทษครับๆ ผมช่วย” แต่ขณะที่ผมก้มลงนั้น เขาก็หันหน้าขึ้นมามองผม แบบที่โกรธแบบเงียบ แต่นั้นไม่ใช่สิ่งสำคัญเท่า
“ลู่หาน!” ใช่ครับ มาสเตอร์ผมเอง เขาเรียนที่นี่ด้วยหรอ ทำไมผมไม่เคยรู้ แต่เห็นหน้าสวยๆแล้ว อยากบอกจังเลย ว่าคิดถึง ยิ่งมองหน้ายิ่งคิดถึงเรื่องคืนนั้น....................
“เซฮุนหรอ เค้า ชื่อลู่หานนะ”
“เสี่ยวลู่ยังไม่เมาครับ พี่เซฮุน”
“พี่เซฮุน หล่อจัง”
“เสี่ยวลู่ชอบกินผัดผงกระหรี่ พี่เซฮุนพาผมไปกินหน่อยนะ”
“พี่เซฮุนใจดีกับเสี่ยวลู่จัง”
ทุกถ้อยคำที่คนตรงหน้าพูดเมื่อคืนนั้น มันทำให้ผมเอาไปคิดทั้งคืน ทำให้ผมเหม่อลอย คิดถึงแทบบ้า และผมก็ได้เจอ ยิ่งมองปากและแก้วของคนตรงหน้าก็ยิ่งคิดถึงตอนที่...................
ลู่หานหอมแก้มผม
แต่ว่าวันนี้................
ลู่หานลุกขึ้นทันที ไม่พูดไม่จาอะไร
“ไปเถอะแบคฮยอน” แต่ลู่หานกลับหันไปบอกเพื่อนแล้วเดินจากไป นี่เขาไม่พูดอะไรกับผมเลยหรอ ทำเหมือนไม่รู้จักกันด้วย
ถ้าจะทำแบบนี้ ถึงตอนสอนพิเศษเมื่อไหร่ ผมจะงอนเลยคอยดู
และเวลาที่ผมรอคอยก็มาถึง
“เซฮุนมึงไม่ไปดูหนังกับกูหรอ” จงอินถามขึ้นเมื่อพวกเราออกมาจากซ้อมเต้น
“ไม่ กูรีบกลับ” ผมรวบเสื้อแขนยาวมาใส่ แล้วเตรียมกลับทันที
“รีบกลับไรว่ะ” แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ จงอินแม้แต่น้อย คนที่ผมสนใจคือคนที่รอผมที่บ้านต่างหาก ไม่ใช่แม่นะ แต่เป็นว่าที่เมีย อุบ! ผมพูดไรเนี้ย อายจัง
แต่ไม่ใช่ผมคนเดียวที่รีบ
“ชานยอลไปดูหนังกับกูมั้ย” ทันทีที่ชานยอลออกจากห้องน้ำจงอินก็ถามทันที
“ไม่ไป กูรีบกลับ”
มันจะรีบกลับทำไม หรือว่ามันจะเรียนพิเศษเหมือนผม เอ่อ.............ก็ใช่นี่หว่า มันก็เรียนพิเศษเหมือนกัน ผมลืมไปได้ไงเนี้ย
“ชานยอลกูกลับด้วย” ผมรีบวิ่งตามชานยอลไปทันที การที่อาศัยมันไปต้องทำตัวอ่อนน้อมให้มัน
พอเข้ามานั่งในรถ ผมก็โพร้งถามมันทันที พร้อมกับที่รถเคลื่อนออก
“ชานยอลมึงเรียนพิเศษใช่ป่าวว่ะ”
“เออ ทำไม”
“ชื่อไรว่ะ” ผมยังไม่รู้จักชื่อเลย มันรู้จักชื่อ มาสเตอร์ผมแต่ผมดันไม่รู้จักชื่อมาสเตอร์มันแบบนี้ผมก็เสียเปรียบแย่
“แบคฮยอน”
ขวับ
มันว่าไงนะ
แบคฮยอน
แบคฮยอน
แบคฮยอน
ผมว่าผมคุ้นๆชื่อนี้นะ ผมว่าผมเคยได้ยินที่ไหน แต่มันก็คิดไม่ออก
“น่ารักป่ะว่ะ”
“ก็ไม่น่ารักหรอก แค่ตัวเล็กๆขาวๆปากแดงๆ” ที่มันพูดมาเนี้ย
“ไม่น่ารักหรอว่ะ” ผมว่านี่ผมโคตรน่ารักเลยแหละ
“ไม่นะ สวยมากกว่า” เอ่อ...............ผมอาจจะไม่ทันมัน แต่ใครๆก็ไม่สวยเท่ามาสเตอร์ผมหรอกว่ามั้ย
“ผู้?” ผมพูดกึกๆกัก ถามว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
“ผู้ชาย กูก็เคยพูดให้มึงฟังอยู่ มึงนี่สมองไม่ดีเลยนะ” อ้าว ผมโดนมันว่าซะงั้น ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเงียบๆๆ ขืนผมต่อปากต่อคำ ผมมีหวังได้เดินกลับแน่
“มาสเตอร์มายัง” ถึงบ้านเซฮุนก็ถามแม่บ้านทันที เธอก็พยักหน้ารับ แปลว่าลู่หานมาแล้ว
“รออยู่ข้างบนค่ะ คุณหนูค่ะวันนี้คุณท่านไม่อยู่นะค่ะ ติดงานที่จีนค่ะ” ผมพยักหน้าเข้าใจ แล้วยกมือไหว้แม่บ้านก่อนจะตรงขึ้นห้องทันที
ไม่รู้ว่าลู่หานจะทำหน้ายังไงเมื่อเจอผม จะเย็นชาเหมือนตอนกลางวันมั้ย หรือจะทำตัวน่ารักเหมือนคืนนั้น แต่ผมมองเขาเหมือนมาสเตอร์ต่อไปไม่ได้ ก็น่ารักซะขนาดนั้น
ความคิดเห็น