คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Master Lulu and Student Sese Challenge to Play
Chapter 3
Challenge to Play
ร้านเหล้า xoxo
ผมมาที่ร้านนี้พร้อมกับเซฮุน ใช่คับคุณฟังไม่ผิดหรอกผมมากับเขา ก็เพราะคำท้าของเขานั้นแหละผมก็เลยต้องทำตาม ยังไงๆผมก็ต้องมาทำงานตอนสองทุ่มที่นี่อยู่แล้วก็ถือว่ามาทำงานเลยแล้วกัน
“อ้าว! สวัสดีน้อง เสี่ยวลู่ มาเร็วจัง” ผมก้าวเข้ามาในร้าน พี่พนักงานก็ถามผมทันที
ผมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ครับ” และเซฮุนที่เดินข้างๆผม ผมกับพูดเสียงสงสัย
“รู้จักหรอ?”
“อือ” ผมตอบเบาๆก่อนเฮียคริสจะทักผม
“ลู่หานมาเร็วจัง งั้นดีเลย มานี้เร็ว” คริสกวักเรียกผม อย่างรีบเร่ง ผมจึงก้าวเท้าจะไปหา แต่เพราะ
“ไปไหน” และมือที่รั้งแขนผมไว้
“ทำงาน”
“อะไร งานของนายคืออยู่กับฉัน”
“เออ...น่า เดี๋ยวมา” ผมปัดมือเขาทิ้งก่อนจะเข้าไปหาเฮียคริส
แอบมองเห็นเซฮุนเดินขึ้นบันไดชั้น วีไอพี แต่ผมก็ไม่เคยขึ้นไปสักครั้ง ก็เพราะผมไม่คิดจะขึ้นอยู่แล้ว เดินขึ้นเดินลงปวดขา
และเพราะเหตุนี้ไง เซฮุนที่มาร้านนี้ออกจะบ่อย แต่ก็ไม่เคยเห็นลู่หาน และลู่หานก็ไม่เคยเห็นเซฮุน
“ลู่หานมากับเซฮุนหรอ” เฮียคริส หรือ พี่คริส ที่จริงผมควรเรียกเขาว่าพี่คริส แต่เขาเป็นเจ้านายเรียกพี่คงจะไม่เหมาะ เลยเรียกเฮีย
“ครับ พอดีผมสอนพิเศษให้เขาหนะครับ” ก่อนที่คริสจะพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าเข้าใจ
“งั้นนายไปดูแลเซฮุนเถอะ ทางนี้ให้คนอื่นจัดการแทน” ทำไมผมต้องไปดูแลมันด้วย
“เอ่อ...........คือว่า”
“ไปเถอะ เซฮุนก็น้องฉันเองแหละ ถือว่าวันนี้ฉันให้โบนัสแก่นาย ฉันเลี้ยงนายเอง” ผมอยากจะกระโดดกอดเฮียคริสจริงๆทำงานมาพึ่งได้โบนัส โอกาสดีๆต้องรีบคว้าไว้
“ครับ ขอบคุณนะครับ ว่าแต่เซฮุนอยู่ที่ไหนครับ”
หลังจากที่ผมได้รู้ว่าเซฮุนอยู่ชั้น วีไอพี จริงๆ ผมก็รีบโทรบอก แบคฮยอนทันที
“แบคฮยอน คืนนี้เราอาจจะไม่กลับนะ จะนอนที่ร้าน ไม่ต้องรอนะ ปิดไฟ ปิดประตูดีๆด้วย”
ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงตอบรับจากคนปลายสาย
“อือ” ฟังก็รู้ว่าคงหลับแล้วแต่ตื่นมารับ โทรศัพท์ คงเหนื่อยแน่ๆวันนี้ สอนพิเศษอีก เรียนอีก ชีวิตผมกับแบคฮยอนช่างดีเหลือเกิน
“อ่า.................ชน............” ขึ้นมาชั้น วีไอพี ก็ได้ยินเสียงคนรอบข้าง มองไปรอบๆก่อนจะเห็นโอเซฮุนนั่งอยู่คนเดียว มือที่ถือแก้วกับน้ำสีสวยเอาไว้ แต่สายตากับเหม่อลอย......
“เป็นไงเมาแล้วหรอ” ผมนั่งลงข้างๆเซฮุน แล้วสายตาขวางๆของเขาก็หันมามองผมทันที บางครั้งผมก็อิจฉานะ สายตาขวางๆที่ดูเท่ แต่สายตาของผมที่เป็นประกาย ใครๆก็บอกว่ามันดึงดูดเพศเดียวกัน แล้วหน้าผมที่มันสวยด้วยธรรมชาติอยู่แล้วยิ่งดึงดูด
“คนที่เมาต้องมาสเตอร์มากกว่า อ่อนขนาดนี้” อะไรนะ นายว่าฉันอ่อนงั้นหรอ ถึงนายจะพูดเบาๆแต่ฉันได้ยินหมดนะ ผมรีบดึงแก้วจากมือของเซฮุนมา ก่อนจะยกจนหมดแก้ว
ฉ่า............รสชาติโคตรจะห่วยแตก แต่ผมรู้สึกดีที่ได้ดื่มมัน
“เล่นเกมส์กันใครแพ้ ต้องกินไอ้นี่ 2 แก้ว” ผมทำหน้าชั่งใจก่อนจะรีบตอบรับทันทีเมื่อ..........
“ป๊อด อ่ะดิ กลัวทำไม่ได้ละสิ ผมว่าแล้วหน้าหวานๆอ่อนๆอย่างมาสเตอร์จะทำไรผมได้”
“ตกลง มึงเตรียมตัวแดกได้เลย” ผมเบื่อคนท้าที่สุดมันทำให้ผม สติแตก
และเกมส์ก็เริ่มขึ้น.......................
เกมส์ที่เล่นก็คือปัญหาโลกแตก
และในเวลาไม่นานเกมส์ก็จบลง พร้อมกับ แก้วจำนวนมากและขวดเหล้าเกือบสิบ
“ลู่หานๆตื่นๆ” ผมปลุกคนแพ้ที่นอนซบไหล่ผม ก็ดันกินเหล้าตั้งแต่ยังไม่เริ่มเกมส์ ถ้าชนะผมก็นับถือแล้ว ผมก็แอบรู้สึกผิดอยู่นะ เพราะผมยังไม่ได้ดื่มมันสักแก้ว แล้วแก้วที่ลู่หานแย่งจากมือผมไปมันโคตรจะแรงเลย
“นาย........เป็น..........ใคร.......” ลู่หานพูดเสียงเนือยๆเป็นธรรมดาของคนเมา
“โอ เซฮุน” ผมตอบเขา แต่ลู่หานก็ได้แต่พยักหน้า ผมเขาที่ชนกับแก้มและปากผมอยู่ ก็เขาซบไหล่ผม........
“เซฮุนหรอ เค้า ชื่อลู่หานนะ” นี่เขาพูดอะไรเนี้ย แล้วยังจะยกหัวขึ้นมามองผมอีก หน้าขาว แก้มที่แดงระเรื่อ ปากแดงๆ จมูกที่เริ่มแดงเพราะสิ่งที่กินเข้าไป และท่าทางงัวเงียนั้นอีก
น่ารัก!
“มาสเตอร์เมามากแล้วนะครับ”
“เสี่ยวลู่ยังไม่เมาครับ พี่เซฮุน” ผมได้แต่อ่าปากค้าง ตากระพริบปริบๆ ผมอยากจะบ้าตาย ถ้าเมาแล้วน่ารักแบบนี้อยากให้เมาทุกวันเลย ก่อนที่ลู่หานจะพูดต่อ
“พี่เซฮุน หล่อจัง” ไม่พูดเปล่าลู่หานยังเอานิ้วชี้มาเกี่ยเบาๆบนใบหน้าของผม จะน่ารักเกินไปแล้วนะลู่หาน สรรพนามแทนตัวเองอีก
“เสี่ยวลู่ชอบกินผัดผงกระหรี่ พี่เซฮุนพาผมไปกินหน่อยนะ” ใครสอนให้อ้อนเนี้ย ผมอยากบอกว่าผมโคตร อยากตามใจเลย แบบนี้ผมก็ทนไม่ไหวเหมือนกันนะ แล้วไม่อ้อนธรรมดา เอามือมากอดแขนผมไว้แล้วยังเอาหน้ามาถูไหล่ผมอีก
“โอเคๆเดี๋ยวพาไปกิน” ผมพูดตัดๆไป แต่...........
“พี่เซฮุนใจดีกับเสี่ยวลู่จัง”
จุ๊บ
ผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อน ผ่าวๆ เมื่อผมรับรู้ได้ว่า............
ลู่หานหอมแก้มผมด้วย
ก่อนที่ลู่หานจะล้มตัวลงเอาตักผมเป็นหมอนแทน นี่ลู่หานตื่นขึ้นมาเลยนะ มาขโมยหอมแก้มผมแล้วจะหนีง่ายๆงั้นหรอ แค้นนี้ต้องมีชำระ
ยิ่งผมมองลู่หานผมรู้สึกแปลกๆเมื่อผมไม่เคยรู้สึกกับใครเลย
รู้สึกอยากจูบคนที่นอนบนตักผมขึ้นมา เมื่อหน้าหวานๆที่ขึ้นสี เวลาหลับที่แสนน่า ลักหลับ ก็คนอะไรนอนยังน่ารักเลย ผมพึ่งรู้สึกว่ามาสเตอร์ผมโคตรๆๆๆๆๆจะน่ารักเลย เหมือนกับไอ้ชานยอลมันพูดเลย ต่อไปนี้ผมจะตั้งใจเรียน (พิเศษ) นะครับแม่ ผมอาจจะได้ของติดไม้ติดมือมาก็ได้หลังเรียนจบ
คืนนี้ผมต้องนอนที่นี่กับมาสเตอร์เสี่ยวลู่ของผมสินะ (สักวันเขาก็ต้องเป็นของผม ผมกลายเป็นไอ้จงอินไปแล้ว)
ความคิดเห็น