คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Master Lulu and Student Sese Introduction
Introduction
กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงออดของโรงเรียนที่บ่งบอกได้ว่า ถึงเวลาเข้าเรียน เวลาอันแสนน่าเบื่อกำลังคืบคลานเข้ามา ในห้องเรียนที่กำลังวุ่นวายกับการวิ่งเข้ามาในห้อง และเตรียมตัวหยิบสมุดขึ้นมาเรียน ยิ่งมองไอ้พวกเด็กเรียนที่ตั้งอกตั้งใจ เห็นแล้วน่าเบื่อ ผมที่นั่งข้างๆเพื่อนสองคนที่ผมโคตรจะสนิทเลย
“เซฮุน ไปกับกูมั้ย” คิม จงอิน ที่หันมากระซิบเบาๆพร้อมกรอกตาไปมาอย่างระแวง บอกตรงๆโรงเรียนนี้โคตรโหดเลย
“ไปไหน” คนที่ตอบไม่ใช่ผมแต่เป็น ไอ้ ปาร์ค ชานยอล ที่มันเห็นดีเห็นงามทุกอย่างกับไอ้จงอิน
“ที่เดิม”
“หลังห้องน้ำอ่าน่ะ”
“ไอ้ห่า กู หมายถึง ห้องสมุด” คนที่แอบพูด กระซิบ กับโพร้งออกมาเสียงดัง แต่ดีที่ไม่มีคนสนใจมากนัก ก็ไม่อะไรหรอก ก็พวกผมสามคนอยู่ห้องพิเศษ ห้อง A เลยนะ
“อะไร กูก็เห็นแต่มึงไปหลังห้องน้ำ มึงคิดไงมึงจะไปห้องสมุด” ชานยอล หันหน้ามาถามอย่างสงสัย
“ป่าว กูแค่อยากตั้งใจเรียน” ทั้งสองคุยกันผ่านหน้าผม ก็ใช่ละ ผมกั้นกลางระหว่างสองคนนี้ไง “ไอ้ฮุนมึงเป็นห่าไร ลืมเอาปากมาหรือว่ะ” จงอินเบ้ปากออกเล็กน้อย
“กูป่าว” ผมแค่เบื่อโลกเท่านั้นเอง
“มึงเป็นอะไร มึงบอกกูมา” จงอิน ที่กำลังสนใจกับคำตอบของผม
“เอ่อ................”
“มาแล้ว!” เสียงของชานยอลช่วยหยุดทุกอย่างไว้
พร้อมการทำความเคารพให้กับครูที่มีอายุมากแล้ว
“วันนี้ครูไม่มีไรมาก” เสียงจากครูที่ทำให้รอยยิ้มของนักเรียนเริ่มยกยิ้มกันใหญ่ “เปิดไปหน้า 16 – 25 สรุปมาส่ง สัปดาห์หน้าสอบบทที่หนึ่ง” เอ่อออออ ไม่มีไรมากจริงๆ
“ตรงไหนบ้างค่ะ พอจะบอกได้มั้ยค่ะ” หัวหน้าห้องที่แสนจะอ่อนหวานถามขึ้นทันที
“อันนี้ ครูไม่ขอบอกนะค่ะ อดใจรออีกนิดวันสอบก็รู้แล้ว ครูมีแค่นี้ละค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะ” อ้าว! โหมดจะไม่สอนก็ง่ายซะงั้น ครูเดินออกไปทันทีหลังจากนักเรียนทำความเคารพ
“กูว่าไอ้จงอินมันบ้าว่ะ” ชานยอลที่ถือหนังสือตลกห้าดาวมาบังหน้าเอาไว้ มีแค่ตาที่โผล่ออกมา แล้วใช้สายตามองเซฮุน
“ไอ้ฮุนแม่งก็บ้า ตกลงกูอยู่กับคนบ้าใช่มั้ยเนี้ย” ชานยอลที่เริ่มจะอึดอัด มองจงอินที่ สอดส่องหาใครก็ไม่รู้ หันไปมองเซฮุนที่แม่งเหม่อลอย พอๆกัน วันนี้มันมาแปลก
“จงอิน มึงชวนกูมาห่าอะไร” จงอินหันมาทันที เมื่อชานยอลเริ่มชักจะทนไม่ไหว ไม่ใช่ว่ามาทำซากอะไรเลยนะ นั่งมองห้องสมุดอยู่ได้ มองชั้นหนังสือ มองผนังห้องสมุดนี่นะ ผมว่านอนเล่นในห้องซ้อมเต้นจะดีกว่า
“งั้นกลับเหอะ” อ้าว ไอ้นี่ ชานยอลได้แต่ก่นด่าจงอินในใจ เผลอพูดออกไปมีหวัง มันไม่เลี้ยงเหล้าผมแน่
“พวกมึงเป็นไรบอกกูดิ ทุกวันกูก็เห็นมึงไปแต่ห้องน้ำ วันนี้มึงเป็นห่าเหวอะไร มานั่งห้องสมุด” เซฮุนเหล่ตาไปมองชานยอลที่มันพัมพึมอย่างน้อยอกน้อยใจ
“มึงกูไปก่อนนะ” จงอินลุกขึ้น สาวเท้าไปอย่างรวดเร็ว ไม่ได้หันมามองเพื่อนสองคนที่นั่งมองอย่างน่าสงสาร
“ชานยอล...” ผมเมื่อเห็นอยู่กับไอ้ชานยอลสองคนจึงถามขึ้น ที่จริงผมมีเรื่องอึดอัดใจด้วยแหละ
“ไอ้ฮุนมึงยอมพูดกับกูแล้วหรอ” คนที่ไม่มีใครสนใจรีบลุกมานั่งเอาหน้าซุกไหล่เซฮุนทันที อูยยยย สยอง
“อย่ามาใกล้ ตีนกูไม่ได้ขันน็อต”
“อย่างโหด สาดดดด” ชานยอลทำหน้าน้อยอกน้อยใจ ก่อนจะกลับมานั่งดีๆ
“ฮาๆ” หัวเราะให้กับความเป็นเด็กของมัน “แม่มึงให้มึงเรียนพิเศษป่าวว่ะ”
“เออ เรียน” ชานยอลตอบพลางลูบหน้าตัวเอง
“กูไม่อยากเรียนเลยว่ะ” ผมอยากตะโกนออกมาจริงๆว่าผมโคตรไม่อยากเรียนพิเศษเลย
“มึงยังไม่รู้ไรเว้ย ครูสอนพิเศษกูโครตน่ารักเลยว่ะ” ชานยอลยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมส่งสายตาอันหยาดเยิ้ม
“ใครว่ะ มึงเห็นแล้วหรอ”
“ยัง..... ของกูก็แม่มึงนั้นแหละหาให้ แต่กูรู้ว่าน่ารัก”
“พูดงี้เป็นผู้หญิงดิมึง”
“ป่าว.....ผู้ชาย” เงิบเลยครับ ไอ้ชานยอลมันแอบไปชอบผู้ชายตอนไหน อย่างนี้มันก็เกย์ชัดๆ
“มึง มึง เป็นเกย์หรอ”
“ไม่รู้ว่ะ ขอแค่ถูกใจกู นอกนั้นจะอะไรกูก็โอหมดแหละ” หน้าที่จริงจังของมันผมก็เชื่อขาดใจแหละ แต่ก็จริงที่มันพูด ถ้าคนที่ถูกใจจะเป็นอะไรก็รัก มันทำให้ผมคิดถึงคนๆหนึ่ง ไม่รู้เขาเป็นยังไง ไม่รู้ว่าหน้าสวยๆของเขาจะเปลี่ยนไปไหม ไม่รู้ว่าเขาจะจำเซฮุนได้รึป่าว และเซฮุนจะจำเขาได้รึป่าว
“มึงกลับเหอะ” ผมมองไปหาชานยอล ก่อนจะลุกขึ้น และเอาหนังสือไปไว้ที่เดิม
“จงอินไปไหนว่ะ” ชานยอลที่เดินตามผมออกมา พูดเบาๆพอได้ยินสองคน
“มันติดสาววววว”
ท้องฟ้าที่กำลังมืดครึมไปด้วยก้อนเมฆดำๆ ฝนคงจะตก ผมรีบวิ่งเข้าบ้านทันที ก็เห็นแม่ที่เปิดแฟ้มใบหนึ่งและบนโต๊ะอีกอัน แม่หันหน้ามามองนิดๆ
“สวัสดีครับแม่” ผมยกมือไว้ลวกๆก่อนจะตรงขึ้นห้องไป โดยที่แม่ก็หันกลับไปสนใจสิ่งที่อยู่ในมือตามเดิม ผมชักอยากจะรู้จริงๆว่าแม่จะเอาใครมาสอนผม ผมละไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายกับผมจริงๆ แต่ไอ้ชานยอลนี่ไม่รู้ว่ามันทำได้ยังไง แม่ให้ทำอะไรมันก็ทำตาม ไม่เห็นมันจะเบื่อและเซ็งเหมือนผมเลย ก่อนที่ผมจะคิดอะไรเลยเถิดกว่านี้เสียงโปรแกรมแชทก็ดังขึ้น
ติ่ง!
TaoKangfull; เซฮุนมึงมาหากูแหน่
ผมเปิดดูข้อความผมถึงกับตาโตเลยทีเดียว ผมก็รู้อยู่หรอกว่ามันคนต่างถิ่น ภาษาเลยเป็นงี้ แต่ถ้าผมอยู่กับไอ้จงอิน จงอินนี่แหละที่ช่วยแปลให้
SoSehunMilktea; กูไม่ว่างงงงงง
ผมนั่งเฝ้ารอข้อความจากเทา นั่งรอสักพัก
ติ่ง!
ผมรีบคว้าโทรศัพท์เปิดดูทันที
TaoKangfull;จักเป็นอีหยังซุมนิ เอิ้นไผๆกะบ่มาหา
TaoKangfull;กูเหงาหยังแหน่กะบ่ได้ติ
TaoKangfull;เออ บ่มากะบ่ต้องมา หยากส้อออออออ อยู่ผู้เดี่ยวนี้ละ
เอ่ออออออออ ที่มันพิมพ์มา คือ..................ผม
SoSehunMilktea;พรุ่งนี้เดี๋ยวกูมาตอบ
เรื่องนี้จงอินช่วย(แปล)ได้
เพื่อนผมแต่ละคนมีสไตล์ที่แตกต่างกันไป ที่แปลกสุดคือไอ้เทานี้แหละ ไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือผิดที่คิดไปเป็นเพื่อนกับมัน เห็นหน้าผมทีไรมันก็รัวภาษาบ้านเกิดมันเลย นี่แหละน่ะคนรักบ้านเกิด หรือ ว่ามันพูดภาษาแบบเราไม่ได้ อันนี้ก็ไม่รู้ แต่ถึงมันจะพูดยังไงมันก็ยังดูดี เพราะบ้านมันรวย
แกร๊ก
เสียงประตูห้องผม
ก๊อกๆ
พร้อมเสียงเคาะประตูตามมา
“เซฮุนนอนยังลูก” แม่ผมเอง
“ใกล้แล้วครับ แม่มีไร”
“พรุ่งนี้เริ่มเรียนพิเศษเลยนะ”
เรียน เรียน เรียน เร็วไปมั้ย แม่ไม่ปรึกษาผมเลย ไม่รู้ว่าเอาใครมาสอน!!
ความคิดเห็น