รักแกว่ะเพื่อน

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊งงง
 

''รู้แล้วน่า!!''ติ๊ด ฉันต้องตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์แต่เช้าเลยหรอเนี่ยคนยิ่งง่วงๆอยู่ด้วย
"ฮัลโหลวว ฮ้าว"
(นี่นังฝนทำไมแกไม่ตื่นซักทีรู้มั๊ยว่านี่มันกี่โมงแล้วหา!!)
"ไม่รู้สิแล้วนี่แกโทรมาทำไม"
(ฉันก็มาปลุกแกน่ะสิถามได้)ท่าทางยัยนี่คงอารมณ์เสียฟังจากนำ้เสียง ฉันคิดพลางมองไปที่นาฬิกาปลุก
"กรี๊ดดด ทำไมแกไม่ปลุกฉันให้เร็วกว่านี้ล่ะ"
(นี่ฉันโทรหาแกหลายรอบแล้วก็เพิ่งติดเนี่ยล่ะแกมีเวลาแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้นนะรีบมานะทุกคนรอแกอยู่)
ติ๊ด หลังจากยัยกันตัดสายไปฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องนำ้จัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็รีบแจ้นไปโรงเรียนเลยทันทีโดยไม่ลืมหยิบกล่องข้าวที่แม่ทำให้ไปด้วย
"กว่าจะมาถึงนะแก"ยัยกันบ่นเสียงเข้ม
"แหมคนมันลืมกันได้นี่นา แถมเมื่อคืนก็ดูหนังดึกไปหน่อยด้วย"ยัยกันก็ยังงี้แหละมันเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทตอนม.2ส่วนตอนี้ก็ม.3อีกปีเดียวเองเราก็จะไม่ได้เจอกันแล้วด้วยอ้อฉันยังมีเพื่อนอีกคนนึงจะแนะนำให้รู้จักเธอมีชื่อว่าแครอทแต่พวกเราเรียกมันว่าแพร์เพราะสั้นดี แพร์อยู่ห้องเดียวกับฉันส่วนกันมันเรียนเก่งเลยอยู่ห้องสูงขึ้นไปอีกแต่ว่าเราก็มาหากันได้ฉันว่าพวกมันน่ะบ้าหนังเหมือนฉันนั่นแหละแถมยังเลือดกรุ๊ปเดียวกันอีก พวกเราชอบทำอะไรเหมือนกันแต่ฉันจะเป็นคนเงียบที่สุดในกลุ่มเลย เลยเข้ากับคนอื่นได้ยากนิดหน่อย
"นี่ฝนตอนแกปิดเทอมแกไปเที่ยวไหนมั่งป่ะ"
"ไม่อ่ะฉันอยู่แต่บ้านกับน้องอ่ะแล้วแกล่ะ"
"ฉันก็ไปเที่นวกับแฟนฉันน่ะสิพี่นายเค้ารักฉันจะตาย"อิจฉาจังคนมีแฟนเนี่ย ฉันก็เคยมีนะแต่เบื่ออ่ะเลยเลิกไป
ออดด!!