คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 ภารกิจร่วมมือ
อนเ้าอสอวัน่อมา ปีเอร์ เมส์ แมรี่ และเมอร์ี่นั่อยู่้วยันในห้อประุมออบัาารเลื่อนที่ สีหน้าอพวเาแสออถึวามริั
“ูเหมือนพวเราะมา่อนเวลาอีามเยนะ” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ
“ผู้นำสถาบันพันธมิรนอื่นๆำลัเินทามา พวเาะมาถึที่นี่ในอีไม่นาน” เมอร์ี่อบ
“แ่ถ้าพวเราล่า้า ัวประันำนวนว่าสอพันนอาะไ้รับอันรายนะ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ารามหาสมาิเาสีเินที่รอีวิเอ็สำัเหมือนัน พวเา้อมีทัษะาร่อสู้ที่ีมา พวเาถึเอาีวิรอาารวาล้าเาสีเินไ้” เมส์เสริม
“พวนายะไ้ทำภาริอย่าแน่นอน แ่พวเราำเป็น้อแบ่ำลันโยำนึถึวามสามารถ และำนวนที่เหมาะสม บาภาริ้อใ้นำนวนมาเป็นหลั แ่บาภาริ้อใ้วามสามารถเป็นหลั” เมอร์ี่อธิบาย สีหน้าอเธอแสออถึวามริั านั้นผู้นำสถาบันพันธมิรนอื่นๆ็เินเ้ามาในห้อประุม พวเานั่ประำที่อย่ารวเร็ว
“เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เสียเวลาไปมาว่านี้ ันะอธิบายภาริที่ะมอบหมายให้พวนายทุน และผู้นำอลุ่มมัรสีเลือ” เมอร์ี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามริั เธอเปิระบบสื่อสารทาไลทันที บนหน้าอโทรทัศน์มีภาพอประธานาธิบีสหรัอเมริา นายพลูัล และนายรัมนรีอสหราอาาัรำลันั่อยู่ในห้อรับรอในเรืออลุ่ม่อ้าน
“้อประุมับนัารเมืออย่านั้นเหรอ น่าเบื่อั” แ็พูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ
“นี่เหรอ ที่ประุมอสถาบันพันธมิร มีแ่เ็ปาไม่สิ้นลิ่นน้ำนมทั้นั้นเลย” นายรัมนรีพู น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ
“ถึพวเราะอายุน้อย แ่พวเราที่นี่ทุนเยผ่านสนามรบมา่อน ท่านนาย ถ้าพวุไม่พอใ พวเราะถอนำลัออไปเอรับ” วาารุอบ สีหน้าอเาแสออถึวามเบื่อหน่าย
“ารประุมรั้นี้ พวเราไม่ไ้ประุมเพื่อให้พวุมาวิาร์เรื่อวุิภาวะอพวเราหรอนะ ถึพวุะเป็นผู้ให่ แ่พวุ็ไม่มีปัาแ้ไปัหาที่อยู่รหน้าเลยสัน ปัหา็เลยถึมือพวเราึ่อายุน้อยว่าพวุ” แ็เสริม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใอย่ามา
“พอแล้ว แ็ ถ้าเอาแ่วิาร์ันแบบนี้ เวลาอพวเรา็ะหมลไปเรื่อยๆ ระหว่าที่พวเราหยาบายใส่ัน ยัมีผู้บริสุทธิ์อีหลายพันนที่อยู่ในสถานาร์ที่เสี่ยอันรายถึีวิ ถ้าพวุมีเรื่อะถเถีย หรือวิาร์ัน ่อยทำหลัาที่พวเราเอานะราาอาาว็ไ้ ันะไม่ห้ามพวุเลย” เมอร์ี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามริั เธอถอนหายใ สีหน้าอเธอเริ่มผ่อนลายวามึเรียล
“า้อมูลที่สถาบันลาไ้ประมวลผล พวเรามีัวประันที่้อ่วยเหลือำนวนประมาสอพันน พวเาเป็นรอบรัว และนรัอทหารที่ถูบัับให้เ้าร่วมับราาอาาว” เมอร์ี่อธิบาย นายพลูัลเปิเอสารรวสอบรายื่อทหารทันที
“าทหารำนวนหนึ่พันนายที่เ้าร่วมับราาอาาว มีแ่ยี่สิบนายเท่านั้นที่เ้าร่วมโยสมัรใ ส่วนอีเ้าร้อยแปสิบนายถู่มู่ แล้วะเิอะไรึ้นับทหารพวนี้ล่ะ” นายพลูัลถาม สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ทหารที่เ้าร่วมับราาอาาวโยไม่สมัรใ พวเาะไ้รับารปล่อยัว ถ้ามอในแ่ี ลุ่ม่อ้านอพวุะไ้ำลัรบเพิ่มอีำนวนหลายเท่าัว แ่ถ้าทหารบาส่วนอยาะหลบ่อนัว พวุอย่าไ้บัับให้พวเาเ้าร่วมลุ่ม่อ้านเ็า ส่วนทหารที่สมัรใ พวเาะไ้รับโทษาารพิพาษา บทลโทษอพวเา ือ ารัเี่ยวในุอาร์ห้าปีถึยี่สิบปี ถ้าพวเามีวามโหเหี้ยมมาเินไป พวเา็ะถูัเี่ยวลอีวิ” เมอร์ี่อบ
“นั่นเป็นบทลโทษที่โหร้ายยิ่ว่าประหารีวิอีนะ” นายรัมนรีพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“พวนในรับาลที่เ้าร่วมับราาอาาว็ะไ้รับโทษแบบนั้นเ่นเียวัน ท่านนาย ถ้าพวเรานะสราม พวุเรียมบอลาเพื่อนร่วมานอพวุไ้เลย” แมรี่เสริม น้ำเสียอเธอแสออถึวามริั
“ยุิธรรมี ันเบื่อะรับาลที่หน้า้านไร้ยาอาย ไร้วามสามารถ นโยบายที่ประาศอนหาเสียไม่เิึ้นสัอย่า วันๆิแผนแ่ารหาเสียเลือั้สมัยหน้า” แ็พูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ
“ท่านประธานาธิบี ันส่ำแหน่สถานที่ับุมัวประันให้พวุแล้ว พวุพร้อมทำภาริ่วยเหลือเร็วที่สุเมื่อไร” เมอร์ี่ถาม
“พรุ่นี้เ้า อนนี้นอผมำลัเรียมวามพร้อม” ประธานาธิบีอบ
“เ้าใแล้ว่ะ แ็ ไบรอัน วิลเลี่ยม พวนายสามนเรียมนอพวนายให้พร้อม และเินทาไปหาลุ่ม่อ้านภายในืนนี้ ภาริ่วยเหลือัวประันในรั้นี้พวนาย้อร่วมมือับลุ่ม่อ้าน อย่าทำให้ัวประันเสียีวิเ็า” เมอร์ี่พู านั้นแ็ ไบรอัน และวิลเลี่ยม็ลุึ้นยืน พวเาเินออไปาห้อประุมในทันที
“ให้ผู้นำสถาบันภาเหนือมาทำภารินี้อย่านั้นเหรอ ไม่ยุิธรรมเลย” นายรัมนรีพู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ
“ันแบ่ำลันามวามเหมาะสม่ะ ท่านนาย ถึแ็ะไม่อบหน้านัารเมือ แ่เามีวามสามารถในารทำภาริ่วยเหลือัวประันที่ี อให้พวุอย่าไปัน หรือออำสั่เินสมวร็พอ” เมอร์ี่อบ
“ผมอยาใหุ้สมิทธ์เ้าร่วมภาริรั้นี้้วยมาว่า เาูสุภาพ มีวามสามารถ และ...” นายพลูัลพู น้ำเสียอเาแสออถึวามเสียาย
“....เื่อฟัำสั่นโย่าย ุิผิแล้ว ท่านนายพล ปีเอร์ไม่ใ่อาวุธที่ะเื่อฟัำสั่ใร็ไ้ ุ้อ้ามศพันไป่อนถ้าุิะใ้ปีเอร์เป็นอาวุธอุ” แมรี่พูับทนายพลูัล สีหน้าอเธอแสออถึวามไม่พอใ
“ือ...ผม....ไม่ไ้” ท่านนายพลูัลพูิั สีหน้าอเาแสออถึวามโรธ
“ปีเอร์้ออยู่่วยภาริอสถาบันพันธมิร ท่านนายพล ารประุมยุิลแล้ว พวเราอัว่อน” เมอร์ี่พู เธอปิระบบสื่อสารไปทันที
“อโทษนะ เมอร์ี่ ันเผลอปล่อยนิสัยเสียอันออมาอีแล้ว ันไม่น่าอ่านวามิอท่านนายพลอนนั้นเลย” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามสำนึผิ
“เรื่อนั้นันไม่ว่าเธอหรอ แมรี่ ันีใ้วย้ำที่เธอเป็นนพูเรื่อนี้ออมา เพราะัน็รู้เนาอท่านนายพลเหมือนัน” เมอร์ี่อบ เธอบไหล่ปลอบใแมรี่
“แ่แ็เือบทำให้เสียานหลายรอบแล้วนะ แ่เธอ็ยัอุส่าห์ส่แ็ออไปทำภาริร่วมับลุ่ม่อ้านอี” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ
“พวเราทุนไม่อบวามิอะรับาล โยเพาะสถาบันภาเหนือ พวเาไ้รับแรันาะรับาลมาที่สุ เนื่อาในอีพวเาเยแย่ิอาวุธไปานอรับาลำนวนมา ันไม่ิหรอว่าเป็นารทำให้เสียาน ันอยาะ่อว่าพวเาโยรเอ้วย้ำ” เมอร์ี่อบ ปีเอร์ เมส์ และแมรี่หัวเราะเบาๆ
“เอาล่ะ ันว่าพวเรามาประุมภาริ่อไปีว่านะ” เมอร์ี่พู านั้นฮันเอร์็เินเ้ามาในห้อประุม รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา เาเินมานั่ที่โ๊ะประุมทันที เมอร์ี่แเอสารประอบารประุมเพิ่มเิม
“ทาสถาบันลาไ้้อมูลเี่ยวับสถานที่ประหลาสามแห่ ทุรั้ที่ทหารอราาอาาวเ้าไปรว้น พวมัน็ไม่ไ้ลับออมาาสถานที่แห่นั้นอีเลย หรือไม่็ลับออมาในสภาพถูปลอาวุธนหมัว รวมถึพวอบทสอบวามล้า และนัล่า่าหัวที่โลภมาพยายามามล่าหาสมาิเาสีเิน เพื่อเินราวัล็หายสาบสูไปในสถานที่ทั้สามแห่นี้เ่นัน” เมอร์ี่อธิบาย
“บ้านุ๊า อีเยเป็น....ที่ทำารอสถาบันภาะวันออ” วาารุอ่านเอสาร น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ
“ูเหมือนบ้านเ่าอพวนายะเป็นสถานที่้อำสาปไปแล้วสินะ วาารุ” เมส์พู สีหน้าอเาแสออถึวามอบใ
“หนวหูน่า ็แ่มีนไปหลบ่อนัว และอย่อสู้ป้อันัว็เท่านั้นเอ” วาารุอบ สีหน้าอเาแสออถึเบื่อหน่าย
“ฤหาสน์อาวุธ หรือที่รู้ัในื่อฤหาสน์อนัสะสม เยเป็นบ้านพัอศัลยแพทย์ที่อพยพไปอยู่ในอาาัรนิวเอิร์ธ หลัาลุ่มเาสีเินถูสัหารหมู่ ฤหาสน์แห่นี้ั้อยู่ในป่าฝั่ะวันอออเมือลอนอน เหล่าทหาร และนัล่าเินราวัลที่เ้าไปในฤหาสน์แห่นี้เพียรั้เียว พวเา็ถูแย่ิอาวุธ และุเราะไปนหม” ปีเอร์อ่านเอสาร สีหน้าอเาแสออถึวามระือรือร้น
“สวนสายหมอ สวนอาถรรพ์แห่นี้ั้อยู่ในอุทยานแห่าิเยลโล่สโน ที่ั้เ่าออาาัรฟอเรสเทีย นัล่าเินราวัลที่บุรุสถานที่แห่นี้ะลับออมาในสภาพวิลริในทันที ารายานารรว้นอทหารราาอาาว ทหารทุนที่บุเ้าไปในสถานที่แห่นี้ะไม่ไ้ลับออมาอีเลย ุสัเอสถานที่แห่นี้ ือ หมอวันสีเียว หาพบเห็นหมอวันสีเียว ให้รีบออาสถานที่แห่นี้ไปทันที” เมส์อ่านเอสาร สีหน้าอเาแสออถึวามสนใ
“ภารินี้เป็นภาริที่น่าลัว ันถึไ้ประุมเป็นารส่วนัว ันะไม่บัับให้พวนาย้อทำภารินี้ ถ้าใร้อารถอนัวอให้ถอนัวในเวลานี้” เมอร์ี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามริั แ่ไม่มีใรลุออไปาห้อประุม
“นานๆทีไ้ลับไปเยี่ยมบ้าน็ีเหมือนันนะ ันอไปบ้านุ๊า” วาารุพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ภารินี้นายะ้อเลือผู้ร่วมทาไป้วยอย่าน้อยหนึ่น แ่ไม่เินสอน วาารุ นายะเลือใรไปับนาย” เมอร์ี่อธิบาย
“ันะไปับมิะ ันพอะเาไ้ว่าใรทำให้สถาบันอพวเราลายเป็นบ้านุ๊าแบบนี้ ัน และมิะเท่านั้นที่ะไปบเรื่อนี้ไ้” วาารุอบ เมอร์ี่พยัหน้า
“ันะไปที่สวนสายหมอ เวทมนร์ะ้อหัล้า้วยเวทมนร์ เอาล่ะ ถึเวลาที่ะไปลบล้าอาถรรพ์แล้ว นายพร้อมไหม ฮันเอร์” เมส์พู ฮันเอร์รุ่นิ
“ันไม่่อยอบเรื่อนี้เสียเท่าไร แ่ันะไปับนาย” ฮันเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามหวาลัว
“อาวุธ้อเอับอาวุธ ไ้เวลาไปวาเิมพันแล้ว” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น แมรี่ับมือับปีเอร์
“ันะไปับนายเอ นายะไ้ไม่ทำเรื่อบ้าๆอี” แมรี่อบ
“ลามนี้ โีที่สถานที่เหล่านั้นไม่ไ้รับผลาอุปร์่อ้านเทเลพอร์ พวเราึสามารถเินทาไป้วยอุปร์เลื่อนย้ายมวลสารไ้ ันะให้เวลาพวนายเรียมัวไม่เินสามวัน ถ้าพวนายพร้อม ันะส่พวนายไปทำภาริทันที” เมอร์ี่พู านั้นเธอ็เินออไปาห้อประุมทันที
“น่าลัวนะ เหมือนื้อั๋วเที่ยวเียวเ้าบ้านผีสิเลย” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ันว่าไม่มีอะไรหรอ ปีเอร์ นที่อยู่ในสถานที่แห่นั้นเป็นมนุษย์เหมือนพวเรานั่นแหละ พวเามีเลือเนื้อ” วาารุอบ
“ันไม่อบเวทมนร์เลย ทำไมนายถึให้ันไปับนายล่ะ ันไม่ใ่ผู้ใ้เวทมนร์นะ” ฮันเอร์ถามเมส์ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“นายวบุมธาุามธรรมาิไ้ ฮันเอร์ ปััยอารสร้าภาพลวา้ออาศัยวามแปรปรวนอธาุในธรรมาิเป็นหลั โยวามแปรปรวนะส่ผลถึสมออมนุษย์ให้มอเห็นภาพลวา” เมส์อธิบาย
“ถ้าันทำให้ธาุในธรรมาิอยู่ในภาวะสมุลไ้ ภาพลวา็ะไม่เิึ้นใ่ไหม” ฮันเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ไม่เสมอไป ฮันเอร์ มันแ่ส่ผลให้ารสร้าภาพลวาทำไ้ยาึ้น แ่ถ้าผู้ใ้เวทมนร์มีพลัที่แ็แร่มา พวเาะใ้พลัอพวเาในารสร้าภาพลวาที่แ็แร่ไ้” เมส์อธิบาย
“ถ้าผู้ใ้เวทมนร์ที่อยู่ในสวนลวามีพลัที่แ็แร่ ันวระทำอย่าไรี” ฮันเอร์ถาม
“าร่อสู้ับผู้ใ้เวทมนร์ภาพลวา ้อมีสิที่มั่น ถ้าภาพลวารอบำนายไ้ นายะพ่ายแพ้ทันที แ่ไม่้อเป็นห่ว ันะไม่ยอมให้เหุาร์นั้นเิึ้นอย่าเ็า” เมส์อบ เา และฮันเอร์ลุึ้นยืน
“พวเราไปเรียมารสำหรับภาริรั้นี้ันเถอะ” เมส์พู านั้นเา และฮันเอร์็เินออไปาห้อประุม้วยันทันที
“ันว่าเมส์พูถูอยู่หนึ่เรื่อนะ” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ วาารุับ้ามาบอเาแน่นึ้น
“ันเอ็ิแบบนั้น และันรู้แล้วว่าใรอาศัยอยู่ในสถาบันอพวเราในอนนี้” วาารุพู น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ านั้นมิะ็เินเ้ามาในห้อประุม ในมืออเธอมีไม้เท้าทอำรูปาบาทอยู่หนึ่อัน
“วาารุ ันเรียมอที่นายอให้แล้ว” มิะพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ เธอส่ไม้เท้าให้วาารุ
“อบในะ มิะ” วาารุอบ เารับไม้เท้าไปามิะ และสะพายไม้เท้าที่หลัอเาทันที
“นายใ้หุ่นเิเป็นั้แ่เมื่อไรัน” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“ันฝึใ้หุ่นเิั้แ่อพยพมาอยู่ที่เอะ าร์เี้ยนนั่นแหละนะ เผื่อมันะมีประโยน์ และมันถึเวลานั้นแล้ว” วาารุอบ เาลุาโ๊ะประุม
“ันอัว่อนนะ ถึเวลา้อไปเรียมัวสำหรับภาริแล้ว” วาารุพู เาเินออาห้อประุมไปพร้อมับมิะทันที
“เหลือพวเราสอนแล้วนะ แมรี่ เธอมีแผนสำหรับภารินี้อย่าไรบ้า” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“เอาไว้ันรวบรวม้อมูลา่าวลือที่พูถึฤหาสน์อาวุธ่อน นายลับไปพัผ่อน่อนเถอะ ันะไปรวบรวม้อมูลเอ” แมรี่อบ เธอเินออไปาห้อประุมทันที
“้อให้แมรี่เป็นนรวบรวม้อมูลสินะ ันเอ้อไปฝึาร่อสู้เพิ่มเิมเสียหน่อย” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ เาเินออไปาห้อประุมทันที
เ้าวัน่อมา ปีเอร์ยืนอยู่บนาฟ้าอานบัาารามลำพั านบัาารเลื่อนที่อสถาบันลามีลัษะล้ายับเาะที่สร้าาโลหะ ุศูนย์ลาอเาะเป็นที่ั้ออาารทำารออบัาารึ่มีนาให่
“วันนี้เป็นวันที่เียบสบริๆเลยนะ” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ านั้นเมอร์ี่็เินเ้ามาหาเาพร้อมับหุ่น้อมำนวนสอัว
“เมส์เล่าให้ันฟัว่า ่วหลัๆนายาารฝึฝนาร่อสู้ ัน็เลยอยาให้นายรื้อฟื้นทัษะาร่อสู้เสียหน่อย” เมอร์ี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามริั หุ่น้อมหยิบาบโลหะู่ออมา พวมันั้ท่าเรียมพร้อมสำหรับาร่อสู้ ปีเอร์ั้สมาธิ าบู่ และุเราะปราออมา
“ันพร้อมแล้ว” ปีเอร์อบ เาวัาบู่ไปมาอย่ารวเร็ว หุ่น้อมเินเ้ามา พวมันโมีใส่ปีเอร์อย่ารวเร็ว ปีเอร์ยาบึ้นป้อันารโมีอย่ารวเร็ว เาระโถอยหลัออไป
“ั้ใฝึนะ ันอัว่อน” เมอร์ี่พู เธอเินาไปทันที ปีเอร์ส่ายศีรษะ เาาปีุเราะออมาป้อันารโมีาหุ่น้อมอย่า่อเนื่อ
“้อออำลัายให้มาว่านี้เสียแล้ว” ปีเอร์พู สีหน้าอเาแสออถึวามเ็บปวเล็น้อย เายิหมุาุเราะโมีใส่หุ่น้อมอย่า่อเนื่อ หุ่น้อมวัาบป้อันหมุอย่ารวเร็ว ปีเอร์หายใหอบ สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า เาบใบหน้าัวเอเบาๆ
“เ้ามาเลย” ปีเอร์พู สีหน้าอเาแสออถึวามเรียมพร้อม หุ่น้อมวิ่เ้ามาหาเา พวมันโมีใส่ปีเอร์อย่ารวเร็ว ปีเอร์ป้อันารโมีอย่ารวเร็วเ่นัน
“ไ้เวลาบาร่อสู้แล้ว” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ เาวัาบอย่ารวเร็ว าบอหุ่น้อมทั้สอัวหัล ปีเอร์ระมยิหมุใส่หุ่น้อมอย่า่อเนื่อ พวมันล้มลไปับพื้นทันที
“อย่าน้อย็สามารถนะหุ่น้อมอสถาบันลาไ้” ปีเอร์พู สีหน้าอเาแสออถึวามีใ และวามเหนื่อยล้า เานั่ลับพื้นอย่าใเย็น านั้นเา็หยิบวน้ำื่มออมาื่มลายวามเหนื่อยล้า
“่วเวลานี้้อฝึาร่อสู้ระยะประิับเป้านิ่แล้วสิ ่อสู้ไปเหนื่อยไปแบบนี้ ไม่ไหวริๆ” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ เาันัวเอให้ลุึ้นยืน
“เอาล่ะ ลับไปฝึ่อที่เรือำน้ำีว่า” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ เาเินลับไปที่ห้อโยสารอเรือำน้ำทันที
่วบ่ายอวันเียวัน ปีเอร์ำลัฝึาร่อสู้้วยาบู่ับเป้านิ่อยู่ที่ห้อผู้โยสารในเรือำน้ำอเา สีหน้าอเาแสออถึวามมุ่มั่นอย่ามา
“ูเหมือนพละำลัอเราะฟื้นืนลับมาบ้าแล้ว” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เาหยิบผ้านหนูึ้นมาเ็เหื่อบนใบหน้าอเา เวลา่อมาแมรี่็เินเ้ามาในห้อผู้โยสาร
“พละำลัอนายฟื้นัวีมาแล้วนะ ปีเอร์” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามื่นม รอยยิ้มปราบนใบหน้าอปีเอร์
“ันเอ็รู้สึแบบนั้นเหมือนัน แ่ว่าทำไมล่ะ ั้แ่สรามับแอนี้ฮิวแมนบล ัน็ไม่ไ้ับาบอีเลยนะ ันออำลัายไปแ่แปบเียวเอนะ” ปีเอร์ั้้อสสัย
“ร่าายอพวเรามีปิิริยาารฟื้นัวแ่าานธรรมา ปีเอร์ ถ้าพวเราไ้รับแรระุ้นที่เหมาะสม ยัวอย่าเ่น ารออำลัายอนายะ่วยให้ทัษะาร่อสู้อนายไ้รับารฟื้นฟู” แมรี่อธิบาย เธอีนิ้วหนึ่ที ทรายเหล็ับัวันเป็นหมุำนวนมา มันพุ่เ้าไปหาปีเอร์อย่ารวเร็ว ปีเอร์วัาบป้อันหมุอย่ารวเร็ว
“อย่าที่ันิไว้ริๆ นายลับมาเป็นนเิมแล้ว” แมรี่อบ สีหน้าอเธอแสออถึวามีใ
“ทั้เธอ และเมส์เอ็ไม่น่าะ่อสู้ระยะประิไ้เหมือนเมื่อ่อนไม่ใ่เหรอ ทำไมพวเธอถึยัทำภาริภาสนามล่ะ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“พวเราเน้นารโมีระยะไล ปีเอร์ แ่ันิว่าอนนี้ถ้ามีแ่ทัษะารโมีระยะไลไม่เพียพอสำหรับทำภาริ่อไปเสียแล้ว ถ้าไม่ว่าอะไรันอใ้หุ่น้อมอนายฝึารโมีระยะประิ้วยสิ” แมรี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่สบายใ
“ไ้แน่นอน เธอฝึ้อมามสบายเลย ันอัวไปอาบน้ำ่อนนะ” ปีเอร์อบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอแมรี่ านั้นปีเอร์็เินลับไปที่ห้อพัอัวเอ
“เอาล่ะนะ” แมรี่พู เธอหยิบาบสั้นู่ออมา านั้นแมรี่็ฝึ้อมาร่อสู้ระยะประิอย่า่อเนื่อเป็นเวลาถึสอั่วโม
“รู้สึีริๆ” แมรี่พูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ านั้นปีเอร์็เินลับมาในห้อโยสาร สีหน้าอเาแสออถึวามระือรือร้น
“นายไม่ไ้พัผ่อนอยู่หรอเหรอ” แมรี่ถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามประหลาใ
“ันพัผ่อนเ็มที่แล้ว แมรี่ พวเรามาวาแผนทำภาริันีว่า ูเหมือนฤหาสน์อาวุธะั้อยู่ในป่าทาะวันอออลอนอนสินะ” ปีเอร์อบ
“ใ่แล้ว ปีเอร์ ันไ้้อมูลมาา่าวลือเี่ยวับสถานที่แห่นั้นมาแล้ว ั้แ่ทหารอราาอาาวหายสาบสูไปในฤหาสน์หลันี้ ส่วนนัล่าเินราวัลที่้อาร่าหัวสิบล้านอลลาร์ออลเล็เอร์ที่เ้าไปในฤหาสน์แห่นี้็ออมาในสภาพถูปลอาวุธหมัว” แมรี่อธิบาย
“เธอะบอว่า อลเล็เอร์ที่เป็นสมาิอเาสีเินอยู่ในฤหาสน์แห่นั้นอย่านั้นเหรอ แถมยัเอานะพวนัล่าเินราวัล และริบทรัพย์พวเาทั้หม้วย” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ
“ประเ็นแร นี่เป็นแ่่าวลืม ันิว่านัสะสมนนี้ะยึแ่อาวุธอู่่อสู้เท่านั้น ประเ็นที่สอ พวเราิว่านทีพวเราำลัะไปเอนั้น เป็นสมาิอเาสีเินที่รอีวิ พวเาอยสร้าวามหวาลัวในสถานที่่าๆ เพื่อไม่ให้ทหารอราาอาามล่าพวเา ถ้าพวเราสามารถพาพวเาลับมาไ้ โอาสในารนะสราม็ะเพิ่มมายิ่ึ้น และประเ็นที่สาม เมอร์ี่ให้เวลาพวเราเรียมัวไม่เินสามวัน นอาารเรียมัว และารวาแผนแล้ว เมอร์ี่ให้เวลาพวเราในารฟื้นสภาพร่าายให้เ็มที่่อนาร่อสู้ เพราะเธอิว่าพวเราอาะ้อ่อสู้ับพวที่เราำลัะเินทาไปหา” แมรี่อบ
“เธอำลัะบอว่า พวเราะ้อ่อสู้เพื่อเอานะพวเา่อนที่ะพาพวเาลับมาอย่านั้นเหรอ” ปีเอร์ั้้อสสัย
“นั่นเป็นรีเลวร้ายที่สุที่อาะเิึ้นไ้ ปีเอร์ ถ้าเราีๆพวเาอาะยอมให้วามร่วมมือับพวเรา็ไ้ ถึแม้ลุ่มเาสีเินะหัวรุนแรว่าลุ่มมัรสีเลือ แ่พวเามีทัษะาร่อสู้ที่ีว่าลุ่มมัรสีเลืออย่ามา พวเราำเป็น้อไ้รับวามร่วมมือาพวเา” แมรี่อบ สีหน้าอเธอแสออถึวามริั านั้นหุ่น้อมที่เป็นเป้านิ่็ปราออมาอีหนึ่ัว
“เ้าใแล้ว ถ้าอย่านั้นพวเรามาฝึัน่อเถอะนะ” ปีเอร์พู านั้นทั้สอน็ฝึาร่อสู้้วยาบู่ับหุ่น้อมอย่า่อเนื่อ
“เอาล่ะ ถึเวลาที่้อฝึ่อสู้อย่าริัแล้วนะ” แมรี่พู เธอำ้ามาบู่แน่นึ้น
“เ้ามาเลย” ปีเอร์อบ านั้นทั้สอน็ฝึาร่อสู้้วยาบู่ พวมันโมี และั้รับันอย่ารวเร็ว
อนเ้าอสามวัน่อมา ปีเอร์ และแมรี่ำลััเรียมอาวุธ และอุปร์อยู่ในห้อโยสาร
“ูเหมือนลอสามวันที่ผ่านมา เมส์ะไม่ไ้ลับมาที่นี่เลยนะ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ านั้นประูเรือำน้ำ็เปิออ เมส์ และฮันเอร์เินเ้ามาในห้อโยสาร สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“อโทษที่ทำให้เป็นห่วนะ พวเราไปฝึาร่อสู้ัว่อัวมา” เมส์พู
“เมส์่อสู้ระยะประิไ้ีมาเลยนะ” ฮันเอร์เสริม น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม
“ีมา เมส์ ฮันเอร์ แล้วพวนายวาแผนรับมือับอิลูั่นมาสเอร์อย่าไรบ้า” แมรี่ถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามสสัย
“ันยัไม่ไ้ิเรื่อนั้นเลย แมรี่ ันเอาแ่ฝึ้อมาร่อสู้ระยะประิับฮันเอร์นลืมวาแผนไปเลย” เมส์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเินอาย แมรี่ส่ายศีรษะ ปีเอร์ี้ไปที่ที่นั่อผู้โยสาร ทั้สี่นนั่ลพร้อมัน
“ไม่เป็นไร ันเรียม้อมูลมาให้พวนายแล้ว” แมรี่อบ เธอหยิบเอสารออมาให้เมส์ และฮันเอร์ พวเารับไปอย่ารวเร็ว
“้อมูลา่าวลือที่ัน้นหามาไ้ สวนลวามัะมีหมอสีเียวปลุมอยู่ นัล่าเินราวัลนหนึ่ที่รอีวิลับออมาบอว่า เาพบเอับสัว์ร้ายัวให่ น่าลัว ส่วนทหารอราาอาาวที่เ้าไปในหมอสีเียวนี้ หายสาบสูไป เหลือแ่เพียุเราะ และอาวุธประำัวเท่านั้น โยหมอสีเียวนี้ะปราในทุ่วเวลาที่ไม่มีแสอาทิย์” แมรี่อธิบาย
“ูเหมือนพยาร์อาาศวันนี้แ้ว่าะมีเมฝนปลุมบริเวอุทยานแห่าิเยลโล่สโน้วยสิ เป็นเวลาที่เหมาะสมในารามหาอิลูั่นมาสเอร์ริๆ” ปีเอร์เสริม สีหน้าอฮันเอร์แสออถึวามหวาลัว เมส์บไหล่ปลอบใฮันเอร์เบาๆ
“ไม่้อลัว ฮันเอร์ อิลูั่นมาสเอร์เป็นมนุษย์ธรรมนหนึ่ และันพอะเาไ้แล้วว่าเาเป็นใร เพราะันเยรู้ัเามา่อน” เมส์พู
“นายเยเอเามา่อนอย่านั้นเหรอ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“ถ้าใ่นนี้ริๆ นายเอ็เยเอเาเหมือนัน ปีเอร์ เาเป็นหนึ่ในสมาิอสถาบันพีเอ็ม แ่เาออาสถาบันไปหลัาสรามับแอนี้ฮิวแมนบล” เมส์อบ
“แ่นายเอ็ยัไม่ฟันธใ่ไหม” แมรี่ถาม
“ันยัไม่แน่ใเรื่อนี้เหมือนัน เอาไว้ถึเวลาพวเรา็ะรู้เอ ไปันเถอะ” เมส์อบ านั้นทั้สี่น็เินออไปาเรือำน้ำทันที
“ูเหมือนเมอร์ี่ะนัพบพวเราในห้อประุมนะ” ฮันเอร์พู เมื่อพวเาเินมาถึทาเ้าอานบัาาร านั้นทั้สี่น็เินเ้าไปในห้อประุมทันที
“อนนี้มีแ่พวเราสี่นสินะ” ปีเอร์พู ะที่พวเาำลันั่รอยอยู่ในห้อประุม านั้นเมอร์ี่็เินเ้ามาในห้อประุม สีหน้าอเธอแสออถึวามสบายใ
“วาารุ และมิะล่ะ พวเาวระมาถึแล้วนะ” ฮันเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย านั้นวาารุ และมิะ็เินเ้ามาในห้อประุม
“ูเหมือนพวนายะพร้อมทำภาริแล้วสินะ” เมอร์ี่ั้้อสัเ เธอมอูใบหน้าอปีเอร์ เมส์ แมรี่ ฮันเอร์ วาารุ และมิะ สีหน้าอเธอแสออถึวามพอใ
“ีมา พวนายามันมา” เมอร์ี่พู านั้นเธอ็เินออไปาห้อประุม โยมีปีเอร์ เมส์ แมรี่ ฮันเอร์ วาารุ และมิะเินามออไป
“วาารุ นายรู้หรือยัว่าอลมาสเอร์ที่อยู่ในสถาบันภาะวันออเป็นใร” ปีเอร์ถาม
“อลมาสเอร์ อย่านั้นเหรอ” วาารุถาม สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย
“พวเราาเาน่ะ นที่พวเราำลัะเินทาไปหาเป็นสมาิอลุ่มเาสีเินที่รอีวิ า้อมูลที่พวเราไ้รับมาัน้อไปเอับอิลูั่นมาสเอร์ ปีเอร์้อไปเอับอลเล็เอร์ ส่วนนายะ้อเอับอลมาสเอร์ พวเาถูประาศับโยมี่าหัวที่สูมา้วยนะ” เมส์อธิบาย
“อโทษนะ พวเราไม่่อยไ้ิาม่าวสารใน่วเวลานี้สัเท่าไร ถ้าพวนายะ่วยอธิบายให้พวเราฟัอย่าละเอีย พวเราะรู้สึอบุอย่ามาเลย” มิะอบ
“ันเอ็ิามเรื่อออลมาสเอร์มาเหมือนัน พวนายรับไว้สิ” แมรี่พู เธอยื่นแฟ้มเอสารสอุให้ับวาารุ และมิะ พวเารับไปอย่าใเย็น
“ในนั้นเป็น้อมูลที่มาา่าวลืออพวนัล่าเินราวัลที่ไปในสถานที่แห่นั้น ูเหมือนพวนัล่าเินราวัล และทหารที่บุเ้าไปในสถาบันอพวนายะไม่รอีวิลับออมาเลยสัน แ่็มีนัล่าเินราวัลบาส่วนที่รอีวิลับออมา พวเาลับออมาในสภาพปาาย เลือท่วมร่าาย บาน็ไปายที่โรพยาบาลเนื่อาบาแผลอพวเาเป็นแผลรร์” แมรี่อธิบาย
“ูเหมือนอลมาสเอร์ะโหเหี้ยมว่านอื่นๆมาเลยนะ พวนาย้อระวััวให้มาๆ้วย” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“อบุสำหรับ้อมูลสำันะ แ่พวเราเอ็พอะรู้ว่าอลมาสเอร์เป็นใร ถ้าพวเราเาถู นายเอ็รู้ัเาเหมือนัน ปีเอร์” วาารุอบ สีหน้าอเาแสออถึวามมั่นใ านั้นพวเา็เินมาถึห้อที่มียพื้นนาให่ และแผวบุมที่เื่อม่อับยพื้น ที่แผวบุมมีเ้าหน้าที่ในเรื่อแบบสีาวำลัยืนประำารอยู่
“เอาล่ะ ถ้าพวนายพร้อมแล้ว...” เมอร์ี่พู านั้นโทรศัพท์มือถืออเมอร์ี่็ัึ้น เธอรับสายทันที สีหน้าอเธอแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา
“นายำลัะบอว่า ันเยเออลมาสเอร์มา่อนอย่านั้นเหรอ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ันบอแล้วว่า ถ้าันเาถู และถ้าันพาเาลับมาที่นี่ไ้ นายะรู้เอว่าอลมาสเอร์เป็นใร” วาารุอบ
“ูเหมือนพวเราะาเาว่าพวยอนัสู้เป็นนรู้ัอพวเราทั้นั้นเลยนะ แ่ถ้าเป็นแบบนั้นริ อให้พวเาเป็นนที่พูุย้วย่ายหน่อยเถอะนะ ันไม่อยา่อสู้ับพวเียวันเลย” ฮันเอร์ั้้อสัเ สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ูเหมือนทีมที่ไปับลุ่ม่อ้านะทำภาริ่วยเหลือัวประันไ้สำเร็นะ” เมอร์ี่อบ หลัาที่เธอวาสายโทรศัพท์ไป
“แ่ทำไมเธอถึไม่ีใเลยล่ะ” เมส์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว
“พวทหารที่ถู่มู่าราาอาาว พวเาเลือพารอบรัว และนรัอพวเาเินทาออนอประเทศ เพื่อไปหลบ่อนัวแล้ว สมาิลุ่ม่อ้านหลายนไ้รับบาเ็บสาหัส พวเาอาะ้อพัรัษาัวอย่าน้อยหนึ่เือน” เมอร์ี่อบ
“แ่สมาิสถาบันพันธมิรที่ไปับพวเา ไม่เป็นอะไรใ่ไหม” ปีเอร์ถาม
“พวเาไ้รับบาเ็บเล็น้อยเท่านั้น อนนี้พวเรา้อหวัพึ่พวนายแล้ว อให้พวนายพาเหล่ายอนัสู้อลุ่มเาสีเินลับมาที่นี่ให้ไ้ เลี้ยล่อมให้พวเาร่วมมือับพวเรา” เมอร์ี่อบ านั้นปีเอร์ เมส์ แมรี่ ฮันเอร์ วาารุ และมิะ็เินึ้นไปบนยพื้นพร้อมัน
“พวเราะทำอย่าไรับทหารที่ไปหลบ่อนัวล่ะ ถ้าพวเาไม่เ้าร่วมับพวเรา พวเราะ้อ่อสู้ับศัรูที่มีำนวนมาเหลือล้นเลยนะ” ปีเอร์ถาม สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา
“พวเราะพยายามเราับพวเาู ปีเอร์ ในอนนี้พวนาย้อทำหน้าที่อพวนายให้ีที่สุ เอาล่ะ อให้พวนายโีนะ” เมอร์ี่อบ านั้นอุปร์เลื่อนย้ายมวลสาร็เริ่มทำาน แสสว่าสีฟ้าสว่าออมา เวลา่อมาทั้หนที่ยืนอยู่บนยพื้น็หายัวไปทันที
“ันะทำให้ีที่สุ ปีเอร์” เมอร์ี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามมุ่มั่น
ความคิดเห็น