คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 คำเตือนจากสายรุ้ง
เ้าวัน่อมา ปีเอร์ เมส์ แมรี่ ประธานาธิบี และนายพลูัลนั่อยู่ในห้อรับรอบนเรืออลุ่ม่อ้าน สีหน้าอพวเาแสออถึวามริัอย่ามา
“ท่านประธานาธิบี ท่านนายพล พวเรามี้อมูลสำัมาแ้พวท่าน” เมส์พู สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“พวุมีเรื่ออะไรอย่านั้นเหรอ ถึไ้้อารพูุยับพวเราเป็นารส่วนัว ไม่พูุยัน่อหน้าสมาิลุ่ม่อ้านนอื่นๆ” ประธานาธิบีถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“พวเราไม่มีวามลับับสมาิอยู่แล้ว อีอย่าหนึ่ พวเราำลัะเินทาไปประเทศอัฤษ เพื่อ่วยเหลือผู้นในืนนี้ ท่านนายรัมนรี้อารวาม่วยเหลือาพวเรา” นายพลูัลเสริม น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ
“พวเราะไม่ัวาารทำานอพวุ่ะ ท่านนายพล แ่่อนที่พวุะลมือทำภาริ พวุ้อรู้้อมูลาพวเราเสีย่อน และที่พวเรา้อพูุยันเป็นารส่วนัว เพราะ้อมูลที่พวเราำลัะบอพวุ เป็น้อมูลที่อาทำลายำลัใอลุ่ม่อ้านไ้” แมรี่อบ านั้นปีเอร์ เมส์ และแมรี่็อธิบาย้อ้รับมาาเมอร์ี่ รวมถึ้อมูลทาทหารอราาอาาว เมื่อสิ้นสุารอธิบาย สีหน้าอประธานาธิบี และนาย็แสออถึวามหวาลัวทันที
“นาพวุไ้ยิน้อมูลาพวเรา พวุยัหวาลัวนานี้ ถ้าสมาินอื่นๆไ้ยิน พวเาะหวาลัวมาว่าพวุเสียอี” ปีเอร์อบ
“แ่ว่าพวเรามีันแ่หสิบน พวเราะไป่อสู้ับทหารำนวนสอหมื่นนที่อยู่ในประเทศอัฤษไ้อย่าไร และถ้านับรวมอทัพออาาัรนิวเอิร์ธ และสถาบันพันธมิรรวมัน พวเรามีำนวนแ่หลัพันเท่านั้น พวเรา่อสู้ับอทัพำนวนสอแสนไม่ไ้หรอนะ” นายพลอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามหวาลัว
“อนนี้สาระสำัไม่ไ้อยู่ที่ำนวนทหารอศัรูรับ ท่านนายพล ที่น่าลัวว่านั้น ือ ระบบรัษาวามปลอภัยที่ิั้อยู่ทั่วเมือ่าหา พวมันมีป้อมปืนลแลิ่สำหรับ่อ้านอาาศยานำนวนมาิั้อยู่ทั่วทั้เมือ ถ้าพวเรายัทำลายระบบป้อันไม่ไ้ ารเินทาเ้าประเทศอัฤษ หรืออเมริานั้น็เป็นไปไ้ยา พวเราเยเินทาเ้าสหรัอเมริามาแล้วรั้หนึ่ ารเินทารั้นั้นเือบเอาีวิไม่รอเหมือนัน” ปีเอร์อธิบาย สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า
“ทำไมพวุถึเินทาไปที่นั่น ทั้ๆที่รู้ว่า้อเสี่ยับอันราย” ประธานาธิบีถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“พวเราทำเพื่อ้อมูลสำัที่พวเราแ้ให้พวุรับทราบอย่าไรล่ะ ถ้าพวเราไม่ทำ อาาัรนิวเอิร์ธอาะส่อทัพไป่าัวายแล้ว็ไ้” แมรี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามเบื่อหน่าย
“พวเรา้ออบุพวุสินะ ที่ทำานลำบาเพื่อ้อมูลพวนี้” นายพลูัลอบ น้ำเสียอเาแสออถึารประประัน
“พวเรา่ามีวัถุประส์ร่วมัน ท่านนายพล ศัรูที่พวเรา่อสู้้วยในรั้นี้ แ็แร่ว่าอทัพอแอนี้ฮิวแมนอย่ามา เพราะระบบที่ทหารอศัรูใ้ในอาวุธอพวมัน เป็นระบบโลิโฮโลแรม และาริ่อสื่อสารเป็นแบบเอเทศ พวมันไม่ไ้เื่อม่อเป็นระบบเียวัน ารเาะระบบเพื่อทำให้ระบบอพวมันล่มทั้หมในรั้เียวึทำไม่ไ้” แมรี่อธิบาย น้ำเสียอเธอแสออถึวามใเย็น
“เ้าใแล้ว เอาล่ะ ท่านนายพล ุพอะมีลยุทธ์นำเสนอไหม” ประธานาธิบีอบ นายพลูัลรุ่นิ
“ผมิว่าพวเราวระ...” นายพลูัลพู านั้นประูห้อรับรอ็เปิออ ายหนุ่มนหนึ่วิ่เ้ามาในห้อรับร้อ สีหน้าอเาแสออถึวามรีบร้อน
“มีอะไร พวเราำลัประุมเรื่อสำัอยู่นะ” นายพลูัลพูับายหนุ่มนนั้น น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ ประธานาธิบียมือห้ามท่านนายพล
“เฮ็เอร์ ุไม่เ้ามาในห้อนี้ถ้าไม่มีเรื่อสำั ริไหม” ประธานาธิบีถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“พวเรารวพบสัาาริ่อมาาหออยแห่ลอนอนรับ” เฮ็เอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ
“พวเาเป็นใรัน เฮ็เอร์ ระบุัวนอพวเาไ้ไหม” ประธานาธิบีถาม สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย
“พวเราเอ็ไม่ทราบว่าพวเาเป็นใร แ่พวเรารวพบปิิริยาอมนุษย์พลัิำนวนห้านรับ” เฮ็เอร์อบ ประธานาธิบียืนึ้น สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“ออเรือไ้ พวเราะเินทาไปให้ถึหออยแห่ลอนอน่อนอาทิย์ิน” ประธานาธิบีอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั เฮ็เอร์โ้ำนับ และเินออไปาห้อรับรอทันที
“มันะีเหรอรับ ท่านประธานาธิบี ถ้ามันเป็นับัล่ะ พวเรายอมเสี่ยสูเสียนอพวเราไม่ไ้นะรับ” นายพลูัลพู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ
“ไม่้อัวลใรับ ท่านนายพล ระบบป้อันะทำาน่อเมื่อพวมันรวพบผู้มีพลัพิเศษ ถ้ามนุษย์พลัิเินทาไปที่หออยแห่ลอนอนไ้ แสว่าสถานที่แห่นั้นไม่มีระบบป้อันิั้ไว้” ปีเอร์อบ
“าารรวสอบพื้นที่ทั้หม ระบบป้อันถูิั้เพาะในเมือหลว และสถานที่สำัอรับาลเท่านั้น พวมันนึไม่ถึหรอว่าพวเราะอาศัยุบอในาริ่อผู้มีพลัพิเศษในพื้นที่ประเทศที่พวมันปรออยู่” แมรี่เสริม านั้นโทรศัพท์มือถืออเมส์็ัึ้น เาเปิู้อวามในโทรศัพท์มือถือ สีหน้าอเาแสออถึวามเ้าใ ปีเอร์ เมส์ และแมรี่ลุึ้นยืน
“พวเรา้ออัว่อน ทาสถาบันลามอบหมายานให้พวเรา” เมส์พู
“พวเราะิ่อพวุไ้อย่าไร” ประธานาธิบีถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา
“พวุไม่้อิ่อพวเรา เมื่อถึเวลาที่เหมาะสม พวเราะไ้พบันอีรั้” เมส์อบ านั้นทั้สามน็หายัวลับไปที่เรือำน้ำอพวเาทันที เวลา่อมาเรืออลุ่ม่อ้าน็ออเินทา
“ูเหมือนเมอร์ี่ะไ้รับ้อวามิ่อมาาเาะอัลาทรานะ” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า เาเินไปนั่ที่นั่อผู้โยสาร ปีเอร์ และแมรี่เินไปนั่ามเา
“รู้สึว่าแม่มสายรุ้ะทำานเป็นพนัานูแลที่นั่นอยู่สินะ พวเา้อารวาม่วยเหลือใ่ไหม” ปีเอร์ถาม
“อนนี้เาะอัลาทราำลัถูโมีโยทหารอราาอาาวำนวนยี่สิบน พวเรา้อเินทาไปให้ถึที่นั่นอนเ้าอวันพรุ่นี้ ไม่อย่านั้นแม่มสายรุ้อาะมีอันราย” เมส์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ านั้นเรือำน้ำที่พวเานั่อยู่็ออเินทา
“อนนี้เรือำลัออเินทาไปที่เาะอัลาทรา พวเราวระไปพัผ่อนให้เ็มที่ วันพรุ่นี้พวเราะ้อไป่อสู้ับทหารอราาอาาว” ปีเอร์อบ านั้นทั้สามน็เินลับไปห้อพัอัวเอ
เ้าวัน่อมา เรือำน้ำำลัอเทียบเาะอัลาทรา ปีเอร์ เมส์ และแมรี่เรียมอาวุธอพวเาอยู่ในห้อผู้โยสาร สีหน้าอพวเาแสออถึวามล้าหา พวเาเินมาที่หน้าประูทาออพร้อมัน
“เอาล่ะ พวนายพร้อมแล้วใ่ไหม” ปีเอร์ถาม เาับาบู่อเาแน่นึ้น
“แน่นอน” เมส์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ เาำทาอเาแน่นึ้น แมรี่หยิบลูธนูออมาึ้นันธนู
“ไป!” แมรี่ะโน ประูทาออเรือำน้ำเปิออ ทันทีที่ประูเปิออทหารอราาอาาวสอนเรียมปืนลมือออมา มันระมยิปืนลมือในทันที ปีเอร์วัาบู่ป้อันระสุนอย่ารวเร็ว แมรี่ยิธนูโมีใส่ทหารทั้สอนที่ศีรษะ พวมันล้มลับพื้นทันที
“พวมันำลัส่ทหารออมา” ปีเอร์พู เมื่อเาเห็นทหารในุเราะสีาวำนวนหนำลัวิ่ออมาาุอัลาทรา พวมันถือาบู่สีาวโปร่แสอยู่ในมือ
“พวนี้ันอ พวนายรีบเ้าไป่วยแม่มสายรุ้เร็วเ้า” เมส์พู เาถอแหวนมัรออมา มันเปลี่ยนเป็นไม้เท้าสูหฟุ เาวไม้เท้าอย่ารวเร็ว
“แ่ว่า...” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ ทหารนแรวิ่เ้ามาหาเมส์ เมส์ยิระสุนน้ำแ็โมีใส่ทหาร มันล้มลับพื้นทันที แมรี่ับแนปีเอร์
“เ้าใแล้ว เอานะพวมันให้ไ้ และรีบามพวเรามานะ” แมรี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามริั เมส์พยัหน้า แมรี่รีบวิ่เ้าไปในุอัลาทราโยลาปีเอร์ไป้วย
“เอาล่ะ ไม่ไ้่อสู้ริัมานานแล้ว อันอาละวาให้เ็มที่หน่อย็แล้วัน” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น านั้นทหารอีห้านที่เหลือ็วิ่เ้ามาพร้อมาบู่ พวมันโมีใส่เมส์อย่ารวเร็ว เมส์ใ้ไม้เท้าป้อันารโมีไ้ทันที เารีบระโถอยหลัออาู่่อสู้อย่ารวเร็ว
“พวเราห่าาารฝึฝนไปนาน พวมันแ็แร่ริๆ อาะแ็แร่ว่าแอนี้ฮิวแมน็ไ้” เมส์พู สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า เาระแทไม้เท้าับพื้นำนวนหรั้
“เอาล่ะ แ่หนาทีเท่านั้น” เมส์พู เาระมยิ่ระสุนน้ำแ็โมีใส่ทหารทั้ห้าน พวมันยแน้ายึ้น โล่ลมโปร่แสปราออมาป้อันระสุนน้ำแ็ านั้นปืนลมือโปร่แส็ปราออมา พวมันระมยิใส่เมส์อย่า่อเนื่อ
“ไม่ยุิธรรมเลย” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามใ เาระโหลบระสุนปืนอย่ารวเร็ว เาวิ่หนีที่นถึหน้าทาเ้าุอัลาทรา ทหารทั้ห้านวิ่ามึ้นมา านั้นทหารอีนหนึ่ที่เมส์โมีไปรั้แร็่อยๆเินเ้ามาสมทบ
“ูเหมือนันะโมีไม่โนุายสินะ” เมส์พู เมื่อเาเห็นทหารนที่เาโมีใส่ในรั้แรเินเ้ามาหาเา
“เหลืออีหนึ่นาที” เมส์พูับัวเอเบาๆ ทหารทั้หนเรียมาบู่โปร่แสออมา พวมันวิ่เ้ามาหาเมส์ เมส์ระแทไม้เท้าลับพื้น ระโมน้ำแ็ปราออมาป้อันเา พวมันโมีใส่ระโมน้ำแ็อเมส์อย่า่อเนื่อ
“อนนี้้อั้รับพวมันเอาไว้ในนานที่สุเท่าที่ะทำไ้” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเ็บปว และวามเหนื่อยล้า เวลา่อมาระโมน้ำแ็็่อยๆแออ
“ห้า สี่ สาม สอ หนึ่ ศูนย์” เมส์พู เาระแทไม้เท้าลับพื้น โลศพไม้สีน้ำาลำนวนหหลัปราออมา โลศพเปิออ มันยิโ่เินออไปพันธนาารทหารทั้หน และลาพวมันเ้าไปในโลศพ ทันทีที่ทหารทั้หนถูลาเ้าไปในโลศพ โลศพปิฝา และมหายไปในพื้นินทันที เมส์ล้มัวลนอนับพื้น เาหายใหอบ สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า ไม้เท้าอเาเปลี่ยนเป็นแหวน และสวมเ้าที่นิ้วอเมส์้วยัวมันเอ
“ัน...นะ...แล้ว” เมส์พู เาหัวเราะเบาๆ เวลา่อมาเา่อยๆพยุัวเอให้ลุึ้นยืนอย่า้าๆ
“สสัยัน้อไปฝึฝนาร่อสู้ให้มาว่านี้เสียแล้ว” เมส์พูับัวเอเบาๆ เา่อยๆเินเ้าไปในุอัลาทราอย่า้าๆ
ภายในุอัลาทรา ปีเอร์ และแมรี่ำลัวิ่เ้าไปภายในุอัลาทราอย่า่อเนื่อ สีหน้าอพวเาแสออถึวามร้อนใ
“เมส์ะรับมือับทหารหน้วยัวเอไหวหรือเปล่านะ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“ไม่้อเป็นห่วหรอ ปีเอร์ ในบรราผู้ใ้เวทมนร์รุ่นใหม่ เมส์เป็นผู้ใ้เวทมนร์ที่มีทัษะระับีเยี่ยม เาะไม่แพ้ับทหารแ่หนหรอนะ” แมรี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามมั่นใ
“แ่ว่านะ เมส์ไม่ไ้ฝึฝนทัษะาร่อสู้มานานมาแล้ว ถ้า้อ่อสู้ระยะประินานๆ เาอาะพ่ายแพ้ เพราะวามเหนื่อยล้า็ไ้นะ” ปีเอร์พู
“เมส์รู้เรื่อนั้นเป็นอย่าี ปีเอร์ เาะไม่่อสู้ระยะประิในเวลานี้ ถ้าให้ันเา เาใ้เวทมนร์พันธนาารหมู่ และผนึศัรูทั้หมในรั้เียว” แมรี่อบ
“อให้เธอพูถูเถอะนะ” ปีเอร์อบ พวเาวิ่มานถึหน้าประูทาเ้าสู่ั้นบนสุอุอัลาทรา ึ่เป็นประูไม้บานู่ที่มีห่วโลหะ ทั้สอนหายใหอบหน้าอยู่หน้าประู
“แมรี่ แม่มสายรุ้อยู่้านหลัประูบานนี้ใ่ไหม” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย แมรี่ั้สมาธิ
“ใ่ ันมั่นใ พวเาถูทหารำนวนสิบสี่นับเป็นัวประันอยู่ ปีเอร์ นายเรียมหมุนำวิถีออมาแล้วใ่ไหม” แมรี่อบ ะั้สมาธิ ปีเอร์บุเราะเบาๆแสวามมั่นใ
“แน่นอน” ปีเอร์อบ แมรี่เรียมเปิประูเ้าไป านั้นเธอ็เปิประูเ้าไปอย่ารวเร็ว เบื้อหน้าอพวเามีทหารำนวนเ็ำลั่อาบที่ออหิสาวเ็นที่สวมุลุมสีแ สีส้ม สีเหลือ สีเียว สีน้ำเิน สีฟ้า และสีม่ว ้านหลัอปีเอร์ และแมรี่มีทหารอีเ็นยืนเล็ปืนลมือไปที่พวเา
“ทิ้อาวุธ และยอมแพ้เสียเถอะ พวแไม่มีวันเอานะพวเราไ้หรอนะ” ทหารนหนึ่พู เสียอเาเป็นเสียอายวัยลานแหบห้าว ส่วนหมวอเามีรูปูอาสีาวประับอยู่ ส่วนบนอหมวมีเาแหลมนาเล็สอ้า ส่วนทหารนอื่นไม่มีเาบนหมวอพวเา านั้นทหาร็่อาบใล้ออแม่มสาวทั้เ็นมาึ้น าบู่ในมืออปีเอร์ละลายหายไป แมรี่เ็บันธนูไปทันที
“ีมา เอาล่ะ ทีนี้เลือมา พวแะ่วยเหลือแม่มสาวที่เป็นแ่พนัานเฝ้าพิพิธภั์พวนี้ หรือะเลือ่วยัวเอที่มีวามสำัับนอพวแ” ทหารนเิมพู ปีเอร์รุ่นิ
“ูเหมือนเ้านั่นะเป็นหัวหน้าทหารลุ่มนี้นะ” แมรี่ระิบับปีเอร์ เธอี้ไปที่ทหารที่ใส่หมวมีเาแหลม ปีเอร์พยัหน้าอบ
“อันิู่อนนะ” ปีเอร์อบ
“เลือ เี๋ยวนี้” หัวหน้าทหารพู น้ำเสียอเาแสออถึวามโรธ
“ันพูว่า อันิู่อน” ปีเอร์อบ ปีุเราะอเาาออ และยิหมุำนวนสิบสี่นัออไป หมุเ็นัแรปัเ้าที่ลาหน้าผาอทหารที่ปิล้อมพวเา พวมันล้มลทันที ทหารอีเ็นที่ับัวประันึัวประันึ้นมาเป็นเราะำบั แ่ทันทีที่หมุพุ่เ้ามาเือบถึใบหน้าอัวประัน หมุเหล่านั้นเปลี่ยนวิถีารเลื่อนไหวาเส้นรเป็นเส้นโ้ และพุ่เ้าลาหน้าผาอทหารที่ับัวประันทั้หม พวมันล้มลับพื้นทันที ปีเอร์ และแมรี่วิ่เ้าไปหาแม่มสายรุ้ที่ำลัใับเหุาร์ที่เิึ้น
“เร้ ออเรน์ เยลโล่ รีน บลู ไล์บลู ไวโอเล็ พวุไม่เป็นอะไรใ่ไหมรับ” ปีเอร์ถามเหล่าแม่มสายรุ้ น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว
“ปีเอร์ สมิทธ์ ท่านไม่วรมาที่นี่เลย” เร้อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่สบายใ ะที่ปีเอร์ และแมรี่ำลัใ้มีสั้นัเือที่มัแน และาอแม่มสายรุ้ทั้เ็น
“พวเ้าไม่รู้หรอว่า พวเ้าำลั่อสู้อยู่ับอะไร” ไวโอเล็พู สีหน้าอเธอแสออถึวามไม่สบายใ
“พวนี้เป็นทหารอราาอาาว อนนี้พวเายึรอรับาลไปรึ่โลแล้ว ำลัทหารอพวมันมีำนวนสอแสน เมือหลวอประเทศที่พวมันยึรอมีระบบป้อันที่แน่นหนา พวเราเยเอมาหมแล้ว” แมรี่อธิบาย
“พวเราเยเห็นราาอาาว่อสู้ับเหล่าอินฟินิี้อย่าเท่าเทียมัน หาไม่มีเหล่าอินฟินิี้ให้วาม่วยเหลือในาร่อสู้ พวเ้า็ไม่อานะไ้” เร้พู
พวท่านวระหลบหนีไปอยู่อาาัรนิวเอิร์ธเสียอนที่ยัมีโอาส พวมันไม่อาแะ้ออาาัรนิวเอิร์ธไ้ เพราะเทพผู้สร้าพ่ออท่านให้วามุ้มรออาาัรนิวเอิร์ธ” ออเรน์เสริม
“เรื่อนั้นพวท่านไม่้อเป็นห่ว อนนี้ลุ่ม่อ้าน สถาบันพันธมิร อาาัรนิวเอิร์ธ และอมะนไ้รวมใันเป็นหนึ่ เพื่อ่อสู้ับราาอาาวแล้ว อนนี้พวเราำลัรวมพล เพื่อ่อสู้ับพวมัน” ปีเอร์อบ านั้นทหารทั้สิบสี่นที่ปีเอร์ยิหมุปัหน้าผาพวเา็ลุึ้นมาอีรั้
“โละ้อล่มสลาย” หัวหน้าทหารพู เวลา่อมาโลศพไม้สีน้ำาล็ปราออมาสิบสี่หลั มันยิโ่เินออไปพันธนาารทหารทั้หมพร้อมัน และลาพวมันเ้าไปในโลศพ โลศพปิฝา และมหายไปในพื้นิน สีหน้าอทุนแสออถึวามประหลาใ เมส์เินเ้ามาหาปีเอร์ และแมรี่อย่าใเย็น ทาเินอยู่ในมืออเา
“พวนาย้อระวัให้มาว่านี้นะ ถ้านายไม่ถอุเราะพวมัน พวมัน็ะลุึ้นมา่อสู้ับพวเราเรื่อยๆ” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“อบใที่่วยผนึพวมันนะ” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามโล่ใ
“เอาล่ะ ถึเวลารายานผลภาริแล้ว” แมรี่พู เธอหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาิ่อับแมรี่ทันที
“แม่มสายรุ้ พวท่านวระย้ายถิ่นานนะรับ ทหารอราาอาาวอาะย้อนลับมาโมีที่นี่อี็ไ้” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ แมรี่วาสายโทรศัพท์ไปทันที
“เรื่อนั้นไ้รับารแ้ไแล้ว อนนี้เรือโยสารอสถาบันลามาถึที่นี่แล้ว พวเาะรับพวุไปที่อาาัรฟอเรสเทีย ราินีเอลล่าะ้อนรับพวุเป็นอย่าี” แมรี่อบ
“ธรรมาิ พวเรารัธรรมาิ” รีนพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามีใ
“ใ่รับ ฟอเรสเทียเป็นอาาัรแห่พไพร สถานที่แห่นั้นเป็นผืนป่าอันอุมสมบูร์ พวเราไปันเถอะรับ” ปีเอร์อบ วอาทิย์่อยๆสาแสเ้ามาในห้อโถาทิศะวัน เป็นสัาบ่บอว่าอนนี้เป็นเวลา่วบ่ายแล้ว านั้นทั้สิบน็เินออมาาุอัลาทรานถึายหาที่มีเรือำน้ำ และเรือโยสารออยูู่่ัน แม่มสายรุ้ทั้เ็นเินึ้นไปบนเรือโยสารอย่ารวเร็ว โยมีเ้าหน้าที่าสถาบันลาอยูแลพวเา ปีเอร์ เมส์ และแมรี่เินมาที่หน้าทาเ้าเรือำน้ำ
“อให้เินทาอย่าปลอภัยนะรับ” เมส์พู
“ปีเอร์ สมิทธ์ เมส์ แอนเอร์สัน แมรี่ วู้ พวท่านเป็นมนุษย์ที่มีิใีามอย่ายิ่ อบุสำหรับวาม่วยเหลือในรั้นี้ พวเราะไม่มีวันลืมพวท่าน” ไวโอเล็พู
“่อนพวเราะเินทา พวเรามีบาอย่าะ้อบอพวท่าน” เร้พู สีหน้าอปีเอร์ เมส์ และแมรี่แสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“ามหาเาผู้รอีวิทั้สาม พวเาะ่วยเหลือพวท่านนีวิหาไม่ ารผูมิรับพวเา้ออาศัยวามื่อสัย์ หาพวท่านไร้ึ่วามื่อสัย์ พวท่านะ้อสูเสียสิ่สำัยิ่ว่าีวิ เอาล่ะ อให้พวท่านโีับารเินทา ลา่อน” เร้อบ านั้นเรือโยสารอสถาบันลา็ออเินทาในทันที
“เอาล่ะ ถึเวลาเินทาไปหาลุ่ม่อ้านแล้ว รวมถึ้อีวามำพูอเร้ให้ไ้่อนะเริ่มภาริรั้่อไป” ปีเอร์พู านั้นทั้สามน็แยย้ายันลับห้อพัอพวเาในเรือำน้ำทันที เวลา่อมาเรือำน้ำ็ออเินทาาเาะอัลาทราทันที
เ้าวัน่อมา ปีเอร์เินเ้ามาในห้อโยสารพร้อมับแ้วาแฟร้อน และหนัสือพิมพ์ เาเินไปนั่ที่โ๊ะอมพิวเอร์ สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“เาผู้รอีวิ วาม่วยเหลือ วามสูเสียะเิึ้นเมื่อไร้วามื่อสัย์” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ เายี้ผมัวเออย่ารุนแร
“โอ๊ย!ทำไมมีแ่เรื่อเ้าใยานะ ถ้าะบออะไรทำไมไม่บอมาเป็นำพูีๆ บอเป็นปริศนาแบบนี้ ันิไม่ออหรอนะ” ปีเอร์พูับัวเอ น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ เาเปิหนัสือพิมพ์ออมา บนหน้าหนัสือพิมพ์มีใบประาศับสามใบ ึ่ระบุว่าเป็นสมาิอเาสีเินที่รอีวิาารถูสัหารหมู่ ใบหน้าอผู้ถูประาศับเป็นร่าในผ้าลุมสีำ โยมี้อวามใ้ภาพว่า
‘อลเล็เอร์ $10,000,000
อิลูั่น มาสเอร์ $5,000,000
อล มาสเอร์ $10,000,000’
“่าหัวสูริๆเลยนะ อยารู้ริๆว่าพวเาเป็นใรัน” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ เารุ่นิ านั้นเมส์ และแมรี่็เินเ้ามมาในห้อผู้โยสาร ทันทีที่แมรี่เห็นทรผมอปีเอร์อยู่ในสภาพยุ่เหยิ เธอหยิบหวีออมาัทรผมให้ปีเอร์ทันที
“เวลาิอะไรไม่ออ อย่ายี้ผมัวเอสิ เี๋ยวเส้นผมะเสียเอานะ” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามเป็นห่ว
“นั่นใบประาศับอสมาิลุ่มเาสีเินที่รอีวิใ่ไหม นถึอนนี้พวเายัไม่ถูับอีอย่านั้นเหรอ” เมส์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสนใ
“เมส์ แมรี่ พวนายว่าเาผู้รอีวิ อาะหมายถึสมาิลุ่มเาสีเินที่รอีวินี่หรือเปล่า” ปีเอร์ั้้อสสัย เมส์ และแมรี่รุ่ิ
“ันว่าน่าะเป็นไปไ้นะ แ่ยัฟัธไม่ไ้ เอาเป็นว่าพวเราอย่าไปิมาเรื่อำพูอแม่มสายรุ้อนนี้เลย” เมส์อบ เาบไหล่ปลอบใปีเอร์เบาๆ
“ปีเอร์ นายฟัันนะ ำพยาร์เป็นสิ่ที่พวเราะเ้าใวามหมายที่แท้ริอมันเมื่อถึเวลาที่เหมาะสม ถ้านายิถึมันในอนนี้ มันะทำลายระบบวามิอนาย” แมรี่อธิบาย สีหน้าอเธอแสออถึวามใเย็น รอยยิ้มแสออถึวามสบายใปราบนใบหน้าอปีเอร์
“เ้าใแล้ว ันะทำหน้าที่อันไป็แล้วัน อนนี้พวเรา้อไปสมทบับลุ่มมัรสีเลือ และ่วยเหลือพวที่ถูประาศับ ถ้าเป็นไปไ้พวเรา้อ่วยพวสมาิสถาบันพันธมิรที่ยัอยู่ในโล้านอนั่น้วย” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น เารีบเินไปูระบบนำทาที่แผวบุมในทันที เวลา่อมาเา็เินลับมาที่ห้อผู้โยสาร สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“อนนี้เรืออลุ่ม่อ้านอพัอยู่ที่หออยแห่ลอนอน พวเราำลัะเินทาไปที่นั่น” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ทำไมนายถึรู้ว่าพวเาอยู่ที่นั่นล่ะ” เมส์ถาม สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย
“เ้าใแล้ว นายิามำแหน่อพวเาเอาไว้ เพื่อให้ามไป่วยเหลือพวเาไ้ทันที ลามา ปีเอร์” แมรี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามเ้าใ านั้นสัาเือนาระบบรวับวามเลื่อนไหวที่ปีเอร์ใ้รวสอบหออยแห่ลอนอน็ัมาาอมพิวเอร์อปีเอร์ เารวสอบ้อมูลนั้นทันที สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“ลุ่ม่อ้านำลัรวมัวันอยู่ที่หออยแห่ลอนอน ันรวพบผู้มีพลัพิเศษำนวนห้าสิบน และำลัมารวมัวเพิ่มึ้น” ปีเอร์อบ สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย
“ูเหมือนที่หออยแห่ลอนอนะเป็นุรวมัวอลุ่ม่อ้านอีลุ่มหนึ่สินะ” เมส์ั้้อสัเ เารุ่นิ
“อให้พวเาอย่าโมีพวเราอนที่พวเราเินทาไปถึ็แล้วัน ันไม่อยาใ้พลั่อหน้าพวเาอีแล้ว” ปีเอร์พู เาถูฝ่ามือแ้วามัวลใ
“เอาล่ะ เรือำน้ำอพวเราใล้ถึุหมายแล้ว เรียมัวให้พร้อมเถอะ” แมรี่พู เธอเินลับเ้าไปในห้อพัอเธอทันที เวลา่อมาแมรี่็เินออมาพร้อมับระเป๋าบรรุอใ้อเธอ
“ไปันเถอะ” ปีเอร์อบ พวเาเินไปที่ทาอออเรือำน้ำ ประูทาออเปิออ พวเาเินออไปาเรือำน้ำอย่ารวเร็ว เบื้อหน้าอพวเา ือป้อมปราารนาให่ที่ถูัเป็นสถานที่ท่อเที่ยว แ่ในอนนี้ประูทาเ้ามีป้ายเียนว่า ‘ปิ ไม่ให้เ้าม’
“ูเหมือนพวเาะปิไม่ให้นัท่อเที่ยวเ้ามในอนนี้นะ” เมส์พู สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ ปีเอร์ีนิ้วหนึ่ที ประูทาเ้าเปิออในทันที แมรี่เินเ้าไปในป้อมปราารในทันที
“แ่พวเราไม่ใ่นัท่อเที่ยวที่ะมาเ้าม ริไหม” ปีเอร์อบ เาบไหล่เมส์เบาๆ และเินเ้าไป้านในทันที
“อโทษนะ หออยแห่ลอนอน เอาไว้ถ้าเรื่อบเมื่อไร ันะลับมาในานะนัท่อเที่ยวนะ” เมส์พู สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ เาเินเ้าไป้านในป้อมปราารในทันที เวลา่อมาทั้สามน็เินเ้ามาถึหน้าทาเ้าส่วนในอป้อมปราาร
“นี่เป็นทาเ้าห้อโถให่ ันสัมผัสไ้ว่ามีผู้ใ้พลัพิเศษำนวนมารวมัวันอยู่ที่นี่ พวนายเรียมัวให้พร้อม้วย” แมรี่พู เธอหยิบทรายเหล็ออมา ทรายเหล็รวมัวันเป็นหมุำนวนมาลอยอยู่รอบัวเธอ ปีเอร์สวมุเราะ าบู่อยู่ในมืออเา เมส์หยิบทาออมา แมรี่่อยๆเปิประูออ เมื่อพวเามอเ้าไปในห้อโถ พวเามอเห็นายหนุ่มำนวนห้านำลัยืนเฝ้าประูทาเ้าห้อรับรอ พวเาเินเ้าไปอย่าใเย็น ายหนุ่มทั้ห้านหยิบปืนลมือออมาเล็ที่ผู้มาเยือน สีหน้าอปีเอร์ เมส์ และแมรี่แสออถึวามเบื่อหน่าย
“ที่นี่เป็นเห้วห้าม พวุรีบออไปาที่นี่เสียเถอะ” ายหนุ่มนแรพู
“ปืนลมืออีแล้วเหรอ นัสู้รุ่นใหม่ไม่ฝึารใ้าบแล้วเหรอ แบบนี้ะไป่อสู้ับทหารอราาอาาวไ้อย่าไรัน” ปีเอร์พู
“ถึะเป็นปืนลมือ แ่ระสุนทุนัอพวเราไม่เยสูเปล่าในาร่อสู้ มันทำลายศัรูมานับไม่ถ้วนแล้ว” ายหนุ่มนที่สอพู น้ำเสียอเาแสออถึวามล้าหา
“ันว่าพวนี้ะ้อเป็นนอราาอาาวอย่าแน่นอน พวเรายิพวมันเลย” ายหนุ่มนที่สามพู านั้นายหนุ่มทั้ห้าน็ระมยิปืนลมืออย่ารวเร็ว ปีเอร์ เมส์ และแมรี่ระโหลบระสุนปืนไปนละทา
“ปีเอร์ เมส์ อยึวามสนใพวเาไว้ แ่อย่า่าพวเา ันะปลอาวุธพวเาเอ” แมรี่พู
“เ้าใแล้ว” ปีเอร์อบ เาวัาบป้อันระสุนอย่ารวเร็ว และยิหมุโมีใส่พื้นทีู่่่อสู้ยืนอยู่ พวเาวิ่หลบไปอย่ารวเร็ว เมส์ใ้ำแพน้ำแ็ป้อันระสุนที่พวเาระมยิมาอย่ารวเร็ว เวลา่อมาแมรี่ยิหมุทรายเหล็โมีใส่ปืนลมือทั้หม ปีเอร์ีนิ้วหนึ่ที โ่รวนำนวนมาพุ่ึ้นมาาพื้น และพันธนาารู่่อสู้อพวเา ปีเอร์ เมส์ และแมรี่เ็บอาวุธทั้หมอพวเาไปทันที
“พวเราไม่ไ้มา่อสู้ับพวุ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามใเย็น
“พวุเป็นลุ่ม่อ้านราาอาาวเหมือนันอย่านั้นเหรอ” ายหนุ่มนแรถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“็ไม่เิ พวเรามาที่นี่เพื่อมาแ้้อมูลเพิ่มเิมให้ับผู้นำลุ่มมัรสีเลือรับทราบ ถ้าเามาพบพวเราในอนนี้ พวุะเ้าใเรื่อราวทุอย่า” เมส์อบ านั้นประธานาธิบี นายพลูัล และนายรัมนรีแห่สหราอาาัร็เินออมาาห้อรับรอ สีหน้าอพวเาแสออถึวามใอย่ามา
“ท่านนาย ูเหมือนนัสู้อุะ่อสู้ับมิรอพวเรานะ” นายพลูัลพู
“และ็พ่ายแพ้อย่าหมรูป้วย” ประธานาธิบีเสริม น้ำเสียอเาแสออถึวามพึพอใอย่ามา
“สุภาพบุรุษทั้หลาย ่อนะระหน่ำยิปืนใส่นอื่น ่วยู่อนนะ ถ้าพวเาไม่ไ้สวมเราะสีาว และสวมหมวปิบัใบหน้า พวุ้อถาม่อนแล้ว่อยยิ ไม่ใ่ยิ่อนแล้วถาม เ้าใไหม” นายรัมนรีพู
“รับทราบรับ” นัสู้หนุ่มทั้ห้านอบพร้อมัน
“ุสมิทธ์ ไ้โปร ปล่อยพวเาไปไ้แล้ว” ประธานาธิบีพู
“ออภัยรับ” ปีเอร์อบ เาีนิ้วหนึ่ที โ่รวนทั้หมละลายหายไป นัสู้ทั้ห้านเินออไปาห้อโถพร้อมัน
“ูเหมือนที่นี่ะเป็นลุ่มมัรสีเลือที่ทำานอยู่ในประเทศอัฤษสินะรับ” เมส์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม
“ห้านนี้เป็นมือีที่สุอผม ุ...เอ่อ” นายรัมนรีอบ
“เมส์ แอนเอร์สันรับ” เมส์อบ เาับมือทัทายับนายรัมนรี
“ุแอนเอร์สัน พวุแ็แร่มาเลยนะ ที่สามารถเอานะนัสู้มือีที่สุอผมไ้” นายรัมนรีพู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม
“นัสู้อุ็แ็แร่เหมือนันรับ พวเาเอานะไ้ไม่่ายเลย” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม
“ผมไ้ยินเรื่อราวอพวุมาาท่านประธานาธิบีแล้ว ูเหมือนพูุยที่นี่ะไม่เหมาะสม พวเราเ้าไปในห้อรับรอันีว่านะรับ” นายรัมนรีพู านั้นพวเาทั้หน็เินเ้าในนั่ที่โ๊ะรับแในห้อรับรอ้วยัน
“นอผมมีทั้หมสี่สิบน เป็นผู้มีพลัิยี่สิบน ส่วนที่เหลือเป็นนธรรมา พวเาเป็นทหารในอทัพที่ถูปลประำาร เพราะารเปลี่ยนแปลั้วอำนาทาารเมือ พวเราเยมีทหารมาว่านี้ แ่พวเาสละีวิเพื่อให้พวเราอยู่รอ” นายรัมนรีพู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“ูเหมือนั้แ่ราาอาาวมอบอทัพศพิอาวุธให้ รับาลที่รับอทัพไป็เลยปลทหารที่เป็นมนุษย์ออ เพื่อประหยั่าใ้่ายสินะ” นายพลูัลั้้อสัเ
“ะพูแบบนั้น็ไม่ผิรับ ท่านนายพล แ่ทหารบาส่วน็ไ้เ้าร่วมับราาอาาวแล้ว มีทั้สมัรใ และถู่มู่ แ่ส่วนให่ะถู่มู่เสียมาว่า ถ้าพวเรา่วยเหลือรอบรัว และนรัอพวเาไ้ พวเราอาะื้อใอทหารพวนั้นให้มาร่วมับพวเราไ้รับ” นายรัมนรีพู
“พวเรามีำนวนนไม่ถึหนึ่ร้อยน แล้วพวเราะไป่วยเหลือนพวนั้นไ้อย่าไรัน” ประธานาธิบีพู สีหน้าอเาแสออถึวามัวลใ านั้นหมายบับหนึ่็บินเ้ามาในห้อรับรอ มันายภาพโฮโลแรมอเมอร์ี่ ลอว์สัน ผู้นำอสถาบันลา สีหน้าอประธานาธิบี นายพล และนายรัมนรีแสออถึวามประหลาใอย่ามา
“เรื่อนี้พวเราอา่วยไ้่ะ สวัสีปีเอร์ เมส์ แมรี่” เมอร์ี่พู
“สวัสีเมอร์ี่ อนนี้อบัาารเลื่อนที่อสถาบันพันธมิรเลื่อนย้ายมาถึุประำารแล้วใ่ไหม” เมส์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ
“ใ่แล้ว อนนี้พวเราทุนมาประำารที่อบัาารแล้ว ปีเอร์ นาย่วยรับเอสาราันหน่อยสิ” เมอร์ี่พู ภาพโฮโลแรมอเธอยื่นอเอสารสีน้ำาลนาให่ให้ปีเอร์ เารับเอสาราภาพโฮโลแรมอเมอร์ี่
“ที่ปีเอร์ถืออยู่นี้ เป็นรายื่อทหารทั้หมในอทัพอพวุที่ยัประำารอยู่ ันะรู้สึอบุมาถ้าพวุ่วยรวสอบรายื่อทั้หมนี้ และแ้ว่าทหารนไหนเ้าร่วมับราาอาาวโยสมัรใ หรือโยถูบัับ่มู่ พวเรา้อำเนินารโยเร็วที่สุ เพราะยิ่้าัวประันอามีอันรายถึีวิไ้” เมอร์ี่อธิบาย
“ถึะรู้ว่าทหารแ่ละนเ้าร่วมับราาอาาวเพราะสาเหุอะไร แ่พวุะไป่วยเหลือัวประันอย่าไรล่ะ” นายพลถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ไม่้อเป็นห่ว ระหว่าที่พวเราำลัพูุยันอยู่นี้ ทาสถาบันพันธมิรำลั้นหาำแหน่ที่อยู่อทหารเหล่านี้ และรอบรัวอพวเา ึ่พวเราะระบุำแหน่ทั้หมไ้ภายในสี่สิบแปั่วโม” เมอร์ี่อบ
“เ้าใแล้ว แ่ว่าพวเราะส่เอสารพวนี้ืนให้พวุ้วยวิธีไหนรับ” นายรัมนรีถาม สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย
“แ่นำเอสารทั้หมใส่ลับลไปในอ และปิผนึ้วยเือปิอที่อยู่บนอ เพียเท่านี้เอสาร็ะลับมาหาพวเราเอ” เมอร์ี่อบ
“ส่วนพวนาย ปีเอร์ เมส์ แมรี่ หลัาที่ารประมวลผล้อมูลทั้หมเสร็สิ้น พวเราะัารประุมมอบหมายภาริที่อบัาาร ันอยาให้พวนายลับมาถึที่อบัาาร่อนพรุ่นี้เ้า” เมอร์ี่พู สีหน้าอปีเอร์ เมส์ และแมรี่แสออถึวามีใ
“เ้าใแล้ว พวเราะลับไปหาเธอวันนี้เลย” ปีเอร์อบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเมอร์ี่
“อให้พวนายเินทาปลอภัย แล้วเอันที่อบัาาร” เมอร์ี่อบ านั้นหมายโฮโลแรม็หายไปทันที ปีเอร์ เมส์ และแมรี่ลุึ้นยืนพร้อมัน
“เอาล่ะ พวเราลับันเถอะ” ปีเอร์พู เมส์ และแมรี่พยัหน้าอบ พวเาเินออาห้อรับรอไปทันที
“เี๋ยว่อน พวเราะไ้เอพวุอีไหม” นายรัมนรีถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ผมว่าพวเราไม่ไ้เอันะีว่า แ่ใ่พวเราะไ้เอันอี” แมรี่อบ านั้นพวเา็หายัวลับไปที่ห้อโยสารอเรือำน้ำทันที
“เอาล่ะ พวนายไปพัผ่อนเถอะ ันะั้เส้นทาไปที่เอะ ลาว์” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า เาเินเ้าไปในห้อวบุม และั้่าเส้นทาารเินทาทันที านั้นเรือำน้ำ็ออเินทาไปาหออยแห่ลอนอนทันที เวลา่อมาปีเอร์ เมส์ และแมรี่็เินลับห้อพัอพวเาไปอย่าใเย็น
ความคิดเห็น