คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 นักศึกษาปีเกิน
เ้าสู่่วเ้าอลาเือนราม เบรฟำลัเินเ้ามาในห้อทำานอเา สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“ใล้ะหมภาฤูร้อนแล้วสินะ เวลา่าผ่านไปรวเร็วริๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะเินมานั่ที่โ๊ะทำานอเา เวลา่อมาเสียเาะประูห้อทำานอเา็ัึ้น
“เิรับ” เบรฟอบ ประูเปิห้ออาารย์หมูยืนอยู่หน้าห้อทำานอเา
“สวัสีรับ อาารย์หมู” เบรฟพูับอาารย์หมู
“สวัสี เบรฟ อาารย์มีอะไรอยาุยับเบรฟหน่อยรับ” อาารย์หมูพุับเบรฟ สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“เรื่อสำัสินะรับ เินั่่อนรับ” เบรฟอบ สีหน้าอเาแสออถึวามเ้าใ เาเรียมเ้าอี้ และุี้็อโแลให้อาารย์หมู อาารย์หมูเินเ้ามานั่ามำเิอเบรฟทันที
“เบรฟรับ เบรฟไ้อ่าน้อมูลอนัศึษาที่ื่อสุเทพ อยู่ี แล้วใ่ไหมรับ” อาารย์หมูถามเบรฟ เบรฟรุ่นิ
“อ่านแล้วรับ เป็นนัศึษาที่มีผลารเรียน่อน้าี เป็นนัิรรม แู่เหมือนะลทะเบียนเรียบน้อยว่านัศึษาปินะรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ใ่รับ เบรฟ และภาเรียน่อไปสุเทพลทะเบียนเรียนวิาที่เบรฟสอน้วย เป็นวิาสุท้ายอเาแล้ว” อาารย์หมูอบ สีหน้าอเบรฟแสออถึวามเ้าใ
“เ้าใแล้วรับ อาารย์หมู ผมะ่วยูแลให้สุเทพสำเร็ารศึษาให้ไ้รับ” เบรฟอบ
“แู่แลให้เาั้ใเรียน็พอแล้วรับ เบรฟ” อาารย์หมูพูับเบรฟ
“ผมอถามหน่อยสิรับ ทำไมสุเทพถึลทะเบียนเรียนน้อยว่าที่วระเป็นล่ะรับ ูาผลารเรียนแล้ว เาไม่เยสอบวิาไหนเลยนะรับ” เบรฟั้้อสัสัย
“าที่อาารย์สอบถามาอาารย์นอื่นๆ สุเทพเป็นนัศึษาเรียนี เป็นนัิรรม แ่ในภาเรียนสุท้ายอนที่เาอยู่ปีสี่ รอบรัวอเาประสบปัหาภาวะทาารเิน ทำให้สุเทพพัารศึษาั่วราวไปประมาสอปี ึ่เาไ้ลทะเบียนเรียน่อไปอีเ็วิาในหนึ่ปีารศึษาโยทำาน่าย่าเล่าเรียนไป้วย” อาารย์หมูอบ เบรฟรุ่นิ
“ใ่แล้ว เบรฟ สุเทพเป็นรุ่นพี่อเบรฟสินะ แ่ไม่้อเป็นห่ว อาารย์ุยับสุเทพแล้วว่าวิาสุท้ายเบรฟเป็นอาารย์ผู้สอน เารับปาับอาารย์แล้วว่าะไม่ใ้านะรุ่นพี่บีบบัับเอาผลารเรียนับเบรฟอย่าแน่นอน ทำหน้าที่เาัวเอให้เ็มที่เลยนะ” อาารย์หมูอธิบาย สีหน้าอเบรฟแสออถึวามสบายใ
“ูเหมือนสุเทพะเรียนเ้าสู่ปีที่แปแล้วสินะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ
“อาารย์บอให้สุเทพมาพบเบรฟในวันเปิภาเรียนที่หนึ่แล้ว อนนี้เบรฟัเรียมารเรียนารสอนไป่อน็แล้วัน ทำใให้สบายนะ” อาารย์หมูพูับเบรฟ เาลุึ้นยืน
“ไ้รับ ทุอย่าะ้อเรียบร้อยรับ” เบรฟอบ อาารย์หมูเินออไปาห้อทำานอเบรฟอย่าใเย็น
“ทุอย่าะ้อเรียบร้อย” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาหยิบ้อมูลอสุเทพมาู
“พี่โอ พวเราน่าะเอันในสถานาร์ที่ีว่านี้นะรับ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ เบรฟนั่ัเรียมเอสารสำหรับารสอนวิาารบริหารัารทรัพย์สินทาปัา่อไป
“เอาล่ะ เสร็แล้ว ลับีว่า” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะบันทึเอสารสำหรับารสอนวิาารบริหารัารทรัพย์สินทาปัาลในแฟลไร์ฟ านั้นเา็เินออาห้อทำานไปอย่าใเย็น
่วเ้าอปลายเือนรามเบรฟำลัรวสอบยอลทะเบียนวิาารบริหารัารทรัพย์สินทาปัาอยู่ที่โ๊ะทำานอเา
“วิาอเราเ็มเร็วนานี้เลยอย่านั้นเหรอ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น ะรวสอบยอลทะเบียนที่มีอยู่สามสิบน
“เอาล่ะ อูรายื่อนัศึษาหน่อย็แล้วัน” เบรฟพูับัวเอเบาๆอีรั้ เาทำารรวสอบรายื่อนัศึษาที่ลทะเบียนวิาอเา ึ่มีทั้รายื่อ และ้อมูลส่วนบุล
“มีแ่นุ้นเยันทั้นั้นเลย แถมเป็นนัิรรม้วย” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ
“เอาล่ะ ้อัรูปแบบารเรียนารสอนที่เน้นหลัารปิบัิหน่อยีว่า” เบรฟพูับัวเอเบาๆ านั้นเา็ทำารัทำเอสารสำหรับารเรียนเพิ่มเิม เวลา่อมาเสียเาะประูห้อทำานอเบรฟ็ัึ้น
“เิรับ” เบรฟอบ ประูห้อทำานอเาเปิออ โน่ และนนท์ยืนอยู่หน้าประูห้อทำานอเา
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ ผมมีเรื่อะปรึษาหน่อยรับ” โน่พูับเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใเล็น้อย
“สวัสีรับ โน่ นนท์ เ้ามา่อนสิ” เบรฟอบ เาหยิบเ้าอี้หัวลมมาสอัวให้โน่ และนนท์นั่ล พวเานั่ลามำเิอเบรฟ
“ือว่าผมับนนท์ลทะเบียนวิาารบริหารทรัพย์สินทาปัาเอาไว้ ผม็เลยอยารู้ว่าวิานี้สอนเี่ยวับอะไร และมันยาไหมรับ” โน่ถามเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“สมัยที่อาารย์เรียนยัไม่มีวิานี้นะรับ แ่เท่าทีู่าื่อวิา อาารย์ิว่าถ้ามีวามรู้ทา้านหมายทรัพย์สินทาปัา็น่าะเรียนวิานี้ไ้ีนะรับ แ่ว่าวิานี้ะเน้นารใ้หมายสำหรับารใ้ผลานสร้าสรร์ในทาธุริ” เบรฟอบ
“วิานี้มีะแนนเ็บเยอะไหมรับ” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“น่าะมีบ้านะรับ เพราะเป็นวิาเลือภายในะ” เบรฟอบ
“อบุรับ” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“นนท์รับ นนท์มีเพื่อนที่ะเรียนบในภาเรียนหน้า และเพื่อนอนนท์ลเรียนวิานี้ใ่ไหมรับ แ่เพื่อนอนนท์ไม่สะวที่ะมาถามอาารย์ นนท์็เลยมาถามอาารย์ ใ่ไหมรับ” เบรฟั้้อสัเ สีหน้าอนนท์แสออถึวามประหลาใ
“ูเหมือนอาารย์ะรู้ทันพวผมอีแล้ว” โน่พูับัวเอเบาๆ
“ที่ริเรื่อนี้อาารย์ยัไม่อยาบอใร ริๆแล้ววิานี้อาารย์เป็นนสอนเอ และวิานี้เปิเป็นรั้แรรับ อนนี้อาารย์เรียมเนื้อหาารสอนเสร็แล้ว อาารย์ำลัะนำแผนารสอนไปเสนออาารย์ทะเล เอาไว้เอันในวันเปิภาเรียนนะรับ” เบรฟอธิบาย
“อบุรับ อาารย์เบรฟ พวเราอัว่อนนะรับ” โน่อบ เารีบพานนท์ออาห้อทำานอเบรฟไปอย่ารวเร็ว รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ เาส่ายศีรษะเบาๆ
“เอาล่ะ ไปปรึษาพี่ทะเลหน่อยีว่าว่ามีะแนนเ็บไ้หรือเปล่า” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาถือแฟ้มเอสารเินออาห้อทำานอเาไปยัห้อทำานอพี่ทะเล เาเาะประูห้อทำานอพี่ทะเล
“เิรับ” พี่ทะเลอบลับ เบรฟเปิประูห้อทำานอพี่ทะเล และเินเ้าไปอย่าใเย็น
“เบรฟนี่เอ มีอะไระปรึษาพี่อย่านั้นเหรอ” พี่ทะเลถามเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“รับ อนนี้ผมัทำแผนารสอน และเนื้อหาวิาารบริหารัารทรัพย์สินทาปัาเสร็แล้ว ผมอยาให้พี่ทะเล่วยรวสอบหน่อยรับ” เบรฟอบ เาวาแฟ้มเอสารลบนโ๊ะทำานอพี่ทะเล านั้นพี่ทะเล็เปิแฟ้มเอสารเพื่อทำารรวสอบทันที
“ผมออนุานั่นะรับ” เบรฟพูับพี่ทะเล
“ไ้รับ” พี่ทะเลอบ เาี้ไปที่เ้าอี้หัวลม เบรฟหยิบเ้าอี้มานั่รอพี่ทะเล
“พี่ิว่าเนื้อหาพวนี้ใ้ไ้แล้วรับ แ่พี่อยารู้ว่าเบรฟะัารับารเ็บะแนนนัศึษาอย่าไร” พี่ทะเลอบ หลัารวสอบเอสารอเบรฟประมาสามสิบนาที
“หมายเลือมีะแนนเ็บไ้เท่าไรรับ” เบรฟถามพี่ทะเล น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ไม่เินห้าสิบะแนนรับ เบรฟ ส่วนวิธีารสอบะสอบแบบปิหนัสือ หรือเปิหนัสือ็ไ้รับ” พี่ทะเลอบ เบรฟรุ่นิ
“ถ้าอย่านั้น ผมอัเ็บะแนนาานลุ่มิ้นเียวสี่สิบะแนน และสอบเปิหนัสือนอารานะรับ เพราะวิานี้ผมเห็นว่าน่าะเน้นหลัปิบัิมาว่าารเรียนแบบปิ” เบรฟอบ
“วามิอเบรฟ็ีนะรับ ทำามที่เบรฟ้อาร็แล้วัน” พี่ทะเลอบ รอยยิ้มแสออถึวามื่นเ้นปราบนใบหน้าอเบรฟ
“อบุรับ พี่ทะเล ผมอัว่อนนะรับ” เบรฟอบ เาเินออาห้อทำานอพี่ทะเลไปอย่ารวเร็ว านั้นเบรฟ็เปิอมพิวเอร์อีรั้ เพื่อเพิ่มเิมเนื้อหาที่อยู่สื่อารนำเสนอที่ะใ้สอนในวันเปิภาเรียน
“สอนเ้าวันันทร์ นัศึษาเบื่อแย่ ้อให้นัศึษามีส่วนร่วมเสียหน่อย” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“านลุ่มเอาเป็น สามลุ่มลุ่มละสิบน็แล้วัน” เบรฟพูับัวเอ านั้นเา็ลมือเพิ่มเิมเนื้อหา และบันทึานลแฟลไร์ฟ เวลา่อมาเาปิอมพิวเอร์ และเินออาห้อทำานไปอย่าใเย็น
เ้าสู่เ้าวันันทร์ลาเือนสิหามึ่เป็นวันเปิภาเรียนวันแร เบรฟำลัถือระเป๋าเอสารสีำเินไปที่ห้อเรียนึ่อยู่บนั้นสอ
“เอาล่ะนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาเินเ้าไปในห้อเรียน ึ่ในห้อเรียนยัว่าเปล่า
“สสัยเราะมาเร็วเินไป เหลือเวลาอีั้สิบนาทีว่าะถึเวลาสอน” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เาทำารเรียมารเรียนารสอน านั้นเา็เินไปนั่ที่นั่แถวหน้า้าน้าย ึ่เยเป็นที่นั่โปรอเาใน่วเวลาที่เายัเป็นนัศึษา
“ิถึสมัยเรียนริๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา เวลา่อมานัศึษาำนวนสิบนทยอยันเินเ้ามาในห้อเรียน เบรฟรีบลับไปยืนอยู่หน้าห้อ เพื่อเรียมารเรียนารสอน านั้นโน่ นนท์ อาร์ม และนัศึษาหนุ่มผิวเ้ม ผมสั้น รูปร่าสูให่็เินเ้ามาในห้อเรียนพร้อมับนัศึษาอีำนวนหนึ่ นัศึษาที่เินเ้ามานนั้นเบรฟรู้ไ้ทันทีว่า ือ พี่โอ
“สวัสีนัศึษาทุท่าน อ้อนรับสู่วิาารบริหารัารทรัพย์สินทาปัานะรับ วิานี้ะสอนเี่ยวับารใ้านอันไ้รับวามุ้มรอามหมายลิสิทธิ์ สิทธิบัร เรื่อหมายาร้า สิ่บ่ี้ทาภูมิศาสร์ และวามลับทาาร้า” เบรฟเริ่มอธิบายหลัวิา พี่โอยมือึ้นถาม
“อาารย์รับ ไม่ทราบว่าวิานี้มีะแนนเ็บไหมรับ หรือว่ามีสอบอย่าเียว” พี่โอถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“มีะแนนเ็บสี่สิบรับ และสอบนอาราแบบเปิหนัสือไ้อีสอ้อ ้อละสามสิบะแนนรับ โยะสอบในสัปาห์สุท้าย สำหรับานลุ่มอให้แบ่ลุ่มออเป็นสามลุ่ม ลุ่มละสิบน ัทำผลานสร้าสรร์หนึ่ิ้นพร้อมับนำเสนอว่าผลานิ้นนี้ไ้รับวามุ้มรอามหมายทรัพย์สินทาปัาอย่าไร รวมถึวิธีารนำผลานไปใ้ในเิพาิย์อย่าไรให้เป็นประโยน์มาที่สุ” เบรฟอบ นนท์ยมือึ้น
“รับ นนท์” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ถ้าลุ่มผม้อารนำเสนอผลานที่ไ้รับวามุ้มรอามหมายสิทธิบัร หรือสิ่บ่ี้ทาภูมิศาสร์ แ่ไม่สามารถสร้าสรร์ผลานเสร็่อนำหนส่ะเป็นอย่าไรรับ” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“ในรีที่ผลานสร้าสรร์มีนาให่ หรือมีวามับ้อน อาารย์อนุาให้นำเสนอเพาะแบบร่าอานไ้รับ ะแนนานลุ่มอาารย์ไม่ไ้พิาราาผลสำเร็อผลานสร้าสรร์ แ่เป็นารนำผลานไปใ้ประโยน์ไ้ริ อาารย์ั้ใว่าหลับารเรียนารสอนวิานี้แล้ว อาารย์อยาให้ทุนรู้ัวิธีารสร้าสรร์ผลานามหมายทรัพย์สินทาปัา เพื่อนำไปใ้ประโยน์ไ้ริ นัหมายในปัุบัน้อรู้ัทัษะอารทำธุริ้วย” เบรฟอธิบาย นัศึษาทุนพยัหน้าล้อยาม
“อให้ทุนส่รายื่อสมาิลุ่มหลัเลิเรียน้วย หรือะส่ให้อาารย์ที่ห้อพัอาารย์่อนสี่โมเย็นอวันนี้็ไ้ เอาล่ะรับ ่อนอาารย์ะเริ่มสอน ไม่ทราบว่าทุนไ้เรียนหมายทรัพย์สินทาปัาันมาแล้ว ใ่ไหมรับ” เบรฟั้้อสสัย
“ใ่รับ/่ะ” นัศึษาทุนอบพร้อมันเสียเบา
“ถ้าอย่านั้น อาารย์อำเนินารสอนโยะไม่เาะลึหมายทรัพย์สินทาปัา แ่ะเน้นหลัารเราทาธุริ็แล้วันนะรับ” เบรฟอธิบาย านั้นเา็ำเนินารสอนพื้นานอหมายทรัพย์สินทาปัา โยเปิสื่อารสอนที่เาเรียมไว้ไป้วย
“วันนี้พอเท่านี้รับ มีนัศึษาท่านใมี้อสสัยไหมรับ” เบรฟพูหลัาที่เาทำารสอนเสร็สิ้นแล้ว นัศึษาสาวหน้าหวานที่นั่อยู่้าโน่ยมือึ้น
“รับ แอมป์” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“อาารย์เบรฟะ ไม่ทราบว่าานลุ่มส่เมื่อไระ” แอมป์ถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามสสัย
“่อนสัปาห์สุท้าย อาารย์ะให้ทุนนำเสนอานลุ่มรับ แอมป์ เอาล่ะรับ สำหรับลุ่มไหนที่พร้อมะส่รายื่อ อให้มาส่ไ้ทันทีรับ ส่วนลุ่มไหนที่ยัไม่พร้อม อให้มาส่ที่ห้อทำานออาารย์่อนสี่โมเย็นนะรับ” เบรฟอบ เาหยิบเอสารทั้หมพร้อมับปิสื่อารสอนาอมพิวเอร์ และเินออาห้อเรียนไปอย่าใเย็น เวลา่อมานัศึษาทั้หมทยอยเินออาห้อเรียนไปอย่ารวเร็ว เบรฟรีบมุ่หน้าลับห้อทำานเาทันที
“เอาล่ะ ใระส่รายื่อมา่อนันนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาเ็บเอสารสำหรับารสอนทั้หมเ้าู้เ็บเอสาร และเินออาห้อทำานไปอย่ารวเร็ว
“โน่ นายว่าพวเราะัลุ่มแบบไหนี” นนท์ถามโน่ ะเินมานั่ที่โ๊ะอาหารในโรอาหารพร้อมับโน่ และอาร์ม
“นั่นสินะ พวเราเอ็ไม่รู้ว่ามีใรมาเรียนวิานี้บ้า เพราะ มีนเรียนสามสิบน แ่ที่มาเรียนเมื่อเ้านี้ยัไม่รบเลย” นนท์ั้้อสัเ
“อนบ่ายนี้พวเราไปออาารย์เบรฟูรายื่อันเถอะ ะไ้ัลุ่มให้เสร็เสียที” อาร์มแสวามิเห็น โน่ และนนท์มอหน้าัน สีหน้าอพวเาแสออถึวามประทับใ
“เป็นวามิที่ีมาเลย อาร์ม ันรันายริๆ” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ เาอออาร์ม และยีหัวเาอย่าแร สีหน้าออาร์มแสออถึวามีใ
“อโทษนะ ันเผลอัวไปหน่อย” นนท์พูับอาร์ม น้ำเสียอเาแสออถึวามเินอายะปล่อยมือาอออาร์ม
“ไม่เป็นไร นนท์” อาร์มอบ รอยยิ้มยัอยู่บนใบหน้าอเา
“พวเราไปหาอาารย์เบรฟันเถอะ” โน่พูับนนท์ และอาร์ม านั้นทั้สามน็ลุาโ๊ะอาหาร และเินไปที่ห้อทำานออาารย์เบรฟ้วยัน เมื่อพวเามาถึ โน่เาะประูทันที
“เิรับ” เบรฟอบ โน่เปิประูทันที รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ
“โน่ นนท์ อาร์ม เ้า่อนสิ” เบรฟพู ะินมื้อเที่ยที่เาเรียมมาไป้วย ทั้สามนหยิบเ้าอี้หัวลมออมานั่อย่ารวเร็ว
“อาารย์เบรฟรับ พวเรา...” อาร์มพู
“รายื่อนัศึษาอยู่รนั้นรับ อาร์ม” เบรฟพูับทอาร์ม เาี้ไปที่ระาษแผ่นหนึ่ที่วาอยู่บนั้นหนัสือ อาร์มเินไปหยิบระาษแผ่นนั้นมาทันที
“ูเหมือนะมีแ่นรู้ัอพวเราทั้นั้นเลยนะ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ ะูรายื่อนัศึษา
“นั่นสินะ พวเรามาทำรายื่อันเถอะ” นนท์อบ เาหยิบระาษเปล่าออมาาระเป๋าสะพายแผ่นหนึ่ โน่ และนนท์่วยันทำรายื่อในะที่อาร์มไลน์หาเพื่อนที่เรียน้วยันเพื่อปรึษาารัลุ่ม เวลาผ่านไปสามสิบนาทีารทำรายื่อสมาิลุ่มอพวเา็เสร็สิ้นไป้วยี
“ลุ่มพวเรามีันี่นแล้ว นนท์” อาร์มถามนนท์
“เ้านแล้ว อาร์ม มีนอื่นที่้อใส่อีไหม” นนท์อบ
“นอื่นมีลุ่มหมแล้ว ทำอย่าไรี โน่” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“อันที่ริ ยัเหลืออีหนึ่นที่ยัไม่มีลุ่มนะรับ” เบรฟพูับอาร์ม เวลา่อมาพี่โอ็เปิประูเ้ามาในห้อทำานอเบรฟ
“อาารย์เบรฟรับ ผมยัไม่มีลุ่มรับ” พี่โอพูับเบรฟ เบรฟพยัหน้าอบ
“พอีเลยรับ พี่โอ ลุ่มผมาสมาิหนึ่นพอีรับ” โน่พูับพี่โอ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอพี่โอ
“ไม่มีปัหานะ นนท์” โน่พูับนนท์
“ไม่มีแน่นอน โน่” นนท์อบ
“พี่โอรับ เี๋ยวผมอเบอร์โทรศัพท์ และไลน์อพี่โอหน่อยนะรับ” อาร์มเสริม านั้นทั้สี่น็แลเบอร์โทรศัพท์ และไลน์อันและัน
“อาารย์เบรฟรับ ผมอส่รายื่อเลยนะรับ” นนท์พูับอาารย์เบรฟ
“อบุรับ นนท์” เบรฟอบ
“พวเราอัว่อนนะรับ สวัสีรับ อาารย์เบรฟ” โน่เสริม านั้นโน่ นนท์ และอาร์ม็เินออาห้อทำานอเบรฟไป้วยัน เหลือพี่โอที่ยัยืนอยู่
“นั่่อนรับ พี่โอ ูเหมือนพวเรามีเรื่อ้อุยันนะรับ” เบรฟพูับพี่โอ พี่โอนั่ลามำเิอเบรฟ
“เบรฟ ือ พี่...” พี่โอพู รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเบรฟ
“ผมเ้าใสถานาร์อพี่โอรับ ่อนอื่น ผมออบุพี่โอที่ให้เียริผมในานะอาารย์รับ และไม่แสัวเป็นรุ่นพี่่มผม่อหน้านัศึษา” เบรฟพูับพี่โอ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ
“พี่เอ็้ออบุเบรฟเหมือนัน ที่ไม่ใ้อำนาออาารย์มาันพี่” พี่โออบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“อนที่ผมเอพี่โอรั้แร พี่เป็นรุ่นพี่ผม ถึแม้วันนี้ผมไ้เป็นอาารย์ ส่วนพี่โอยัเป็นนัศึษา พี่โอ็ยัเป็นรุ่นพี่ที่ผมเารพอยู่นะรับ” เบรฟอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ
“เทอมนี้เป็นเทอมสุท้ายอพี่ และวิาที่เบรฟสอนเป็นวิาสุท้ายที่พี่้อลแล้ว” พี่โออธิบาย
“ไม่้อเป็นห่วรับ พี่โอ วิานี้ะแนนเ็บสี่สิบะแนน ถ้าพี่ั้ใิามารทำานลุ่มับโน่ และเรียมัวเ้าสอบในสัปาห์สุท้าย เท่านี้พี่็ผ่านแน่นอนรับ” เบรฟอบ พี่โอรุ่นิ
“แ่บาสัปาห์พี่อาะเ้าเรียนไม่ไ้นะ เบรฟ” พี่โอพู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“วิานี้ไม่มีารเ็ื่อรับ ถ้าสัปาห์ไหนพี่โอเ้าเรียนไม่ไ้ อย่าลืมบอโน่ หรือนนท์ล่วหน้านะรับ ให้พวเาิามเนื้อหาารเรียนให้ เพราะพี่อยู่ลุ่มเียวับพวเา” เบรฟอบ
“อย่านั้นเหรอ” พี่โอพูเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามโล่ใ
“เอาเป็นว่าถ้าพี่โอให้วามร่วมมือในารทำานลุ่ม และอนสอบไม่ส่ระาษเปล่า พี่ะไม่วิาอผมแน่นอนรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“อบุเบรฟมาๆรับ เี๋ยวพี่ไป่อนนะรับ” พี่โอพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เาลุึ้นยืน
“สวัสีรับ พี่โอ” เบรฟอบ พี่โอเินออไปาห้อทำานอย่าใเย็น
“เอาล่ะ เหลือเวลาอีสอั่วโมะสี่โมเย็นามำหนเวลาส่รายื่อ รีบมานะรับ เ็ๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เฮ้อ ทำไมมีแ่่าวแบบนี้นะ” เบรฟบ่นเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ ะรวสอบ่าวสาราเฟสบุ๊ ึ่มีทั้่าวารใ้วามรุนแรอเยาวน และรูทำร้ายร่าายเ็ รวมถึ่าวารล่วละเมิทาเพศเ็ เบรฟรีบอออเฟสบุ๊อย่ารวเร็ว เาถอนหายใ
“เอาล่ะ ใล้หมเวลาแล้วนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เวลา่อมานัศึษาสามน็เินเ้ามาในห้อทำานอเา
“พวเรามาส่รายื่อสมาิลุ่มรับ” นัศึษาหนุ่มนหนึ่พูับอาารย์เบรฟ พวเาวารายื่อบนโ๊ะทำานอเบรฟ
“อบุรับ” เบรฟอบ นัศึษาเินออาห้อทำานไปอย่ารวเร็ว
“เอาล่ะ ทำไฟล์รายื่อ่อนีว่า เพราะเี๋ยว้อเอารายื่อไปืนนัศึษา้วย” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาพิมพ์รายื่อที่นัศึษาส่มาลในอมพิวเอร์อย่ารวเร็ว
“เสร็เสียที” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะบันทึรายื่อลในแฟลไร์ฟอเา านั้นเา็เินออาห้อทำานไปอย่าใเย็น
“ลับีว่านะ เรา” เบรฟพูับัวเอ ะเินมาถึหน้าทาเ้าห้อทำานออาารย์ านั้นเา็เินลับไปที่ห้อพัทันที
“เอาล่ะ โทรหาัน์หน่อยีว่า” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะวาระเป๋าเินบนโ๊ะวาอในห้อพั เาหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาิ่อหาัน์
“ฮัลโหล” ัน์อบผ่านโทรศัพท์
“เป็นอย่าไรบ้า ัน์ สบายีไหม” เบรฟถามัน์ผ่านโทรศัพท์
“สบายี เ้าเพิ่ลับมาถึห้อพอีเลย” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เรื่อสาวนที่หัอแเป็นอย่าไรบ้า แโอเหรือเปล่า” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว แ่ไม่มีำอบาัน์
“เ้าอโทษนะ ทีู่่ๆ็ถามเรื่อนี้” เบรฟพูแ้ัว น้ำเสียอเาแสออถึวามสำนึผิ
“ไม่เป็นไร เบรฟ เ้าะบอแพอี หลัานั้นพวเรา็ไม่ไ้ิ่อันอีเลย เรื่อมันบไปแล้วล่ะนะ” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“โอาสหน้า พวเรามาินมื้อเที่ย หรือมื้อเย็น้วยันไหม รั้หน้าแำหนสถานที่นะ ไลแ่ไหนเ้า็ะไปหา” เบรฟพูับัน์ น้ำเสียอเาแสออถึวามาหวัเล็น้อย
“ริหรือเปล่า” ัน์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึารหยอล้อ
“ริสิ เพื่อแเ้าทำไ้หมทุอย่านั่นแหละ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา
“รวมถึูบเพื่อพิสูน์วามรั้วยหรือเปล่า” ัน์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย รอยยิ้มหายไปาใบหน้าอเบรฟ
“เ้าอโทษทีู่บแอนนั้นนะ อนนั้นแนอนไม่หลับ เ้าเอ็ไม่รู้ะทำอย่าไรให้แนอนหลับ พอแบอให้เ้าพิสูน์ว่าเ้ารัแแ่ไหน เ้า็เลย้อูบเพื่อให้แสบายใ ถ้ามันทำให้แไม่สบายใ เ้าอโทษแริๆนะ” เบรฟพูับัน์ น้ำเสียอเาแสออถึวามสำนึผิ
“ไม่เป็นไร เบรฟ เ้าเ้าใว่าแทำเพื่อเ้า อย่าน้อย็ทำให้เ้ารู้ว่าแรัเ้ามาแ่ไหน นั่นือสิ่สำัที่สุแล้ว” ัน์อบ
“ถึแะเสียูบให้เ้า็ไม่เป็นอะไร อย่านั้นเหรอ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“ไม่เป็นไร เ้าเสียแู่บ แ่เ้าไ้วามสบายใ และวามรัาแ แ่เ้า็ยัิับแแ่เพื่อนนะ” ัน์อบ
“แ่แ็มีวามผูพันับเ้า ใ่ไหม” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ใ่แล้ว พวเรามีวามผูพันัน เป็นวามผูพันที่ีมา” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เท่านี้็พอแล้ว เพราะ ปลายทาสุท้ายอวามรั็ือวามผูพันนี่แหละ วามผูพันะอย่วย้ำุนวามรัเอาไว้ ถ้าไม่มีวามผูพัน วามรั็ะหายไปามาลเวลา” เบรฟอธิบาย
“ไม่อยาะเื่อเลยว่าะเอแในรูปแบบนี้” ัน์อบ เบรฟหัวเราะเบาๆ
“ไม่เป็นไร ัน์ ถึอนนี้แะยัไม่รู้ัเ้าี แ่พวเรายัมีเวลาทำวามรู้ัเพิ่มเิมลอีวิเลย” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึารหยอล้อ
“แเป็นนน่ารัเสมอ้นเสมอปลายริๆนะ เอันรั้แรน่ารัอย่าไร อนนี้็น่ารัแบบนั้น ไม่ใ่หน้าานะ แ่เป็นนิสัยแ ถึะออแนววนๆ ุนไปหน่อย็เถอะ แ่มันเป็นเสน่ห์อแที่ทำให้เ้าหลรัแนี่แหละ” เบรฟอธิบาย ัน์หัวเราะเบาๆ
“เ้าเอ็ไม่ใ่นีหรอนะ ่อน้าแย่้วย้ำ” ัน์โ้แย้
“ใระว่าอะไรแ็่าเาเถอะ สำหรับเ้าแล้วแเป็นนีมาๆนหนึ่ ใรที่เป็นแฟนับแ นๆนั้นเป็นนที่โีมาๆ เ้าอยืนยันเลย” เบรฟอบ
“ถ้าพวเราสอนเป็นแฟนันริๆ็ีน่ะสิ” เบรฟเสริม ัน์หัวเราะเยาะเา
“แอบล้อเล่นแบบนี้อยู่เรื่อยๆเลยนะ” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เ้าะหยอแไปลอีวิอเ้านี่แหละ นว่าเ้าะทำามสัาว่าะแ่านับแอนอายุสี่สิบ หรือนว่าพวเราะไ้แ่านับหิสาว่อนอายุสี่สิบ” เบรฟอบ
“ระหว่านี้ เ้าะอยู่เีย้าแเอ แล้ว็ิวนัเอรั้่อไปเ้าออล่วหน้านะ และเ้าอเป็นนเลี้ยเอ” เบรฟเสริม
“่วนี้เ้าไม่่อยว่าเลย ลู้าแน่นทุวันเลย” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า
“ไม่เป็นไร เ้ารอนว่าแะว่า็ไ้ และ่วนี้เ้า็ไม่่อยว่าเหมือนัน แ่ถ้าเ้าอิวแไ้ เ้าออถึาิหน้าเลยนะ” เบรฟพู ัน์หัวเราะเบาๆ เบรฟหัวเราะามเา
“อนนี้็ึมาแล้ว ถ้าอย่านั้นเี๋ยวเ้าวาสาย่อนนะ” เบรฟพู
“้า” ัน์อบ
“รัและเป็นห่วมาๆนะ” เบรฟพู
“ฝันีรับ ัน์” เบรฟเสริม
“ฝันี เบรฟ” ัน์อบ านั้นทั้สอน็วาสายโทรศัพท์ไปทันที
“เี๋ยวเอันนะ” เบรฟพู เาวาโทรศัพท์บนโ๊ะวาอพร้อมับาร์แบเอรี่ทันที
่วลาวันอวัน่อมาโน่ และนนท์ำลัเินเลือื้อออยู่ในศูนย์าร้าในมหาวิทยาลัย
“วันนี้วันเิอวินสินะ” นนท์ั้้อสสัย
“ใ่แล้ว นนท์ แ่ัน็ไม่รู้ว่าวินเาอบอะไรน่ะสิ นาพวเรารู้ัันั้แ่ปีหนึ่แล้ว ัน็ยัไม่รู้ใวินเลย” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ริๆแล้วื้ออเล็ๆน้อยๆไปให้็ไ้นะ โน่ เพราะสิ่สำัอารให้อวัในโอาสพิเศษ ไม่ใ่ราาอสิ่อ แ่เป็นวามริใที่ะให้สิ่อนั้น” นนท์พูับโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่
“ถูอนาย นนท์ อบในะ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เาเลือุเรื่อเียน และ็อโแลหนึ่ล่อ
“ันเื่อว่าวิน้อีใแน่นอน” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ านั้นทั้สอน็เินไปที่เาน์เอร์ำระเิน
“ูเหมือนวินำลัะมาที่นี่นะ ันรู้สึถึวามิอวิน” โน่พูับนนท์ ะเินออมาาร้านายอ
“อยู่ที่ไหน” นนท์ถามโน่ เามอไปรอบๆศูนย์าร้า
“อยู่ที่ทาเ้า ำลัมา” โน่อบ านั้นทั้สอน็เินไปที่หน้าทาเ้าอศูนย์าร้าที่อยู่ั้นหนึ่ พวเาเห็นวินำลัเินเ้ามาเพียลำพั
“สวัสี วิน สุสัน์วันเินะ อให้มีวามสุมาๆ” โน่พูับวิน รอยยิ้มแสออถึวามีใปราบนใบหน้าอวิน โน่ส่อวัวันเิให้
“อบุนะ โน่ นนท์” วินอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่ นนท์ และวิน
“เี๋ยวัน้อไป่อนนะ โน่ พอีันนัเพื่อนๆเอาไว้ อบุนะ” วินพูับโน่
“แล้วเอัน เพื่อน” โน่อบ านั้นทั้สามน็แยย้าย โน่ และนนท์เินไปที่โรอาหาร ส่วนวินเินไปที่ร้านอาหารในศูนย์าร้า
“พวเราไปที่ไหนัน่อี โน่” นนท์ถามโน่ หลัาที่พวเาินมื้อเที่ยันเสร็แล้ว านั้นี๊ และแอมป์็เินเ้ามาหาโน่ และนนท์ที่โรอาหาร
“สวัสี โน่ นนท์” ี๊พูับโน่ และนนท์
“สวัสีี๊ แอมป์” นนท์อบ
“ัวเอ ไปเรียนันเถอะ” แอมป์พูับโน่ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ โน่มอหน้านนท์ ี๊ และแอมป์สลับัน เาหันหน้าลับไปมอนนท์อีรั้ และพยัหน้าให้นนท์
“เ้าใแล้ว ไปันเถอะ ัวเอ” โน่พูับแอมป์ านั้นทั้สอน็เินไปที่อาารเรียน้วยัน
“ูเหมือนเธอมีเรื่อสำัะุยับันสินะ” นนท์ถามี๊ น้ำเสียอเาแสออถึวามริัมาึ้น ทั้สอนเินไปนั่ที่โ๊ะอาหาร้วยัน
“เอาล่ะ ที่นี่มีแ่เราสอน ี๊ ถ้ามีเรื่อสำั็พูมาไ้เลยไม่้อเรใ” นนท์พูับี๊ สีหน้าอี๊แสออถึวามเินอาย
“ือว่า...” ี๊พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามเินอาย
“ถ้าบรรยาาศารสนทนาำลัึเรีย นำอหวานมานั่ินับู่สนทนา” เสียอเบรฟัึ้นในหัวอนนท์
“เอาล่ะ ี๊ รอรนี้่อนนะ เี๋ยวันอไปื้อน้ำหวาน่อน” นนท์พูับี๊ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น เาลุึ้นไปื้อเรื่อื่มทันที
“หวัว่านนท์ะไม่โรธที่เราะบอำนี้ออไปนะ” ี๊พูับัวเอเบาๆ นนท์ที่ำลัเินลับมาไ้ยินพอี
“ไม่โรธหรอ ี๊ มีอะไร็พูมาเถอะนะ” นนท์อบ เาวาแ้วน้ำแสอใบลบนโ๊ะอาหาร แล้วลับมานั่ที่เิม
“ันอบนาย นนท์ ันอบนายมาหนึ่ปีแล้ว แ่ันไม่ล้าบอนาย” ี๊พูเสียั น้ำเสียอเธอแสออถึวามริั รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอนนท์
“ันรู้อยู่แล้ว ี๊” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ สีหน้าอี๊แสออถึวามประหลาใ
“ทำไมถึรู้ล่ะ มีนบอนายเหรอ” ี๊ถามนนท์ น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่สบายใ
“ไม่มีใรบอันหรอ ี๊ เธอเอ็รู้ัันี ันไม่เื่อำพูอนอื่น่ายๆ ันเื่อในสิ่ที่เห็น้วยัวเอเท่านั้น” นนท์อบ ี๊รุ่นิ
“นายยัไม่อบำถามันเลยนะ เธอรู้เรื่อที่ันแอบอบนายไ้อย่าไร” ี๊พูับนนท์ สีหน้าอเธอแสออถึวามสสัย
“ันรู้าสายาที่เธอมอัน ี๊ นเราถึะโหัน้วยำพู หรือสีหน้าไ้ แ่สายาโหไม่ไ้” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ำอบอนายล่ะ นนท์ นายรู้สึอย่าไรับัน” ี๊ถามนนท์ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสสัย
“อบุนะ ี๊ ที่รู้สึีๆับัน แ่ว่าันิับเธอแ่เพื่อนเท่านั้น ในอนนี้ันยัไม่พร้อมที่ะมีใร” นนท์อบ
“แ่ว่าันเห็นอาร์มสนิทับนายมาเลยนะ หรือว่านายำลับับอาร์ม” ี๊ั้้อสสัย น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่สบายใมาึ้น
“เรื่อราวมีเวลาอมัน” เสียอเบรฟัึ้นในหัวอนนท์อีรั้
“เรื่อนี้ไม่เี่ยวับอาร์ม ี๊ ันับอาร์มพวเราเป็นแ่เพื่อนัน ัน็แ่ยัไม่พร้อมที่ะมีใรเท่านั้น” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ สีหน้าอี๊แสอออถึวามสำนึผิ
“ันอโทษ ันแ่...” ี๊พูับนนท์ น้ำเสียอเธอแสออถึวามเสียใ น้ำาไหลออมาอาบใบหน้าอี๊
“เธอเป็นนี ี๊ ถึะใร้อนเินไปหน่อย็าม ันเื่อว่าเธอะไ้เอับนที่ีว่าันแน่นอน” นนท์พูปลอบใี๊
“ือว่า ัน...” ี๊พู น้ำเสียอเธอสั่นเล็น้อย รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอนนท์
“ถึอนนี้เธอ็ยัเป็นเพื่อนอันอยู่ ี๊ ันอบุที่เธอบอวามริให้ันฟั ันนับถือวามื่อสัย์อเธอริๆ” นนท์พูับี๊
“แ่ว่า...” ี๊พู นนท์ส่ายศีรษะ
“วามริ ็ือ วามริ ถึะรู้หรือไม่รู้็ไม่ไ้แ่่าัน เพราะมันเิึ้นแล้ว” เสียอเบรฟัึ้นในหัวอนนท์
“วามริ็ือวามริ ี๊ ่อให้ันรู้อนนี้ หรือรู้ทีหลั ัน็้อรู้มันอยู่ี ัน้ออบุเธอที่ล้ามาพูวามริับัน” นนท์อบับที๊
“ันเอ็้ออบุนายเหมือนัน ที่ทำให้ันล้าที่ะพูวามริ อนนี้ันสบายใึ้นแล้ว” ี๊พูับนนท์ รอยยิ้มแสออถึวามสบายใปราบนใบหน้าอี๊ และนนท์ านั้นี๊็เปิู้อวามในโทรศัพท์มือถืออเธอ
“ัน้อไปแล้ว ศูนย์หมายนัประุมาน” ี๊พูับนนท์ น้ำเสียอเธอแสออถึวามรีบร้อน
“ไปเถอะ แล้วเอันใหม่” นนท์อบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา
“แล้วเอัน” ี๊อบ เธอรีบเินาไปอย่ารวเร็ว
“ันเอ็ยัไม่รู้หรอนะว่า รู้สึอย่าไรับอาร์ม แ่ทุอย่าะัเนึ้น เมื่อถึเวลา” นนท์พุับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใเล็น้อย เาเินออไปาโรอาหารทันที
ความคิดเห็น