คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 งานแต่งงานที่ไม่ได้รับเชิญ
เ้าวัน่อมา เบรฟำลันัู่ปิทิน ึ่เาเียนาราานประำเือนเอาไว้ สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใเล็น้อย
“ูเหมือนเือนนี้ะมีประุมับะหลายวันเลยนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาเปิปิทินูาราานอเือน่อไป สีหน้าอเาแสออถึวามโล่ใ
“อย่าน้อยเือนหน้า็มีประุมแ่สัปาห์ละรั้เอนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ านั้นเสียเาะประูห้อทำาน็ัึ้น
“เิรับ” เบรฟอบ ประูห้อทำานเปิออ โน่ นนท์ และอาร์มพาวินเ้ามาในห้อทำานอเบรฟ สีหน้าอเบรฟแสออถึวามประหลาใอย่ามา
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ ผมวินรับ ือว่า...” วินพู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“สวัสีรับ วิน ใเย็นๆไม่้อื่นเ้นนะรับ ะรับุี้็อโแลหน่อยไหม มัน่วยลวามื่นเ้นไ้นะรับ” เบรฟพู เาหยิบล่อุี้ออมาวาไว้บนโ๊ะทำาน
“อบุรับ” วินอบ ะหยิบุี้ออมาินอย่าสบายใ
“ูเหมือนพวเธอมีเรื่อมาปรึษาอาารย์สินะรับ” เบรฟั้้อสัเ ะมอูใบหน้าอนัศึษาหนุ่มทั้สี่น
“็ประมานั้นรับ แ่ผมไม่รู้ะเริ่มอย่าไรี” วินอบ เบรฟรุ่นิ
“เอาอย่านี้นะ พวเราเริ่มาารนั่ินนม้วยัน่อน ให้วามึเรียมันลล หลัานั้น่อยพูปัหาออมา ีไหมรับ” เบรฟแสวามิเห็น
“ผมเห็น้วยรับ อาารย์เบรฟ อย่าน้อยวิน็ะไ้สบายใที่ะพูปัหาออมา” โน่อบ
“ถ้าพร้อมแล้ว่อยพู็แล้วันนะ” เบรฟอบ เาหยิบล่อุี้ออมาอีใบ โน่ นนท์ และอาร์มนั่ินุี้็อโแล้วยัน สีหน้าอพวเราแสออถึวามสบายใ
“ผมพร้อมแล้วรับ” วินอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ เบรฟพยัหน้าอบ
“พวเราอัว่อนนะรับ” โน่พู เารีบพานนท์ และอาร์มเินออไปาห้อทำานอเบรฟทันที
“เรื่อมันเิึ้น่วหลัปีใหม่รับ ผมเห็นเฟิร์สำลัเินอยู่ับผู้หินหนึ่ในห้าสรรพสิน้า อนนั้นผมิว่าเป็นแ่น้อสาว หรือเพื่อนที่เฟิร์สมาื้ออ้วย แ่มันไม่ใ่รับ เฟิร์สยิ้มมาว่าอนอยู่ับผม ูเหมือนเาะเปลี่ยนใไปาผมแล้ว” วินอธิบาย
“วินไุ้ยับเฟิร์สเรื่อนี้หรือเปล่ารับ” เบรฟถาม
“ผมไลน์ถามเฟิร์สแล้วรับ แ่เฟิร์สไม่ยอมอ่านไลน์อผมเลย โทรไปหา็ไม่ยอมรับสายเลยรับ อนนี้ผมไม่รู้ะทำอย่าไร่อไปี ผมไม่ล้าไปสู้หน้าเฟิร์สเลยรับ” วินอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ เบรฟมอูนาฬิาั้โ๊ะ และรุ่นิ
“ูเหมือนสัปาห์หน้าะบริหารธุริะมีารัแสมหรรมธุริเอสเอ็มอี ใ่ไหมรับ” เบรฟั้้อสัเ สีหน้าอวินแสออถึวามประหลาใ
“ูเหมือนวินะไม่รู้เลยสินะรับ เวลาที่ะบริหารัานมหรรมประำปีแบบนี้ พวเาะยุ่วุ่นวายอย่ามา ยุ่ยิ่ว่าเรียมสอบปลายภาเสียอี สมัยที่อาารย์เรียนอยู่ที่นี่ อาารย์เอ็เยไปที่านนั้นเหมือนัน เป็นานที่ัไ้ีมา” เบรฟอธิบาย
“แ่ทำไมเฟิร์สถึไม่ยอมบอเรื่อสำัแบบนั้นับผมล่ะรับ ทำไมถึไม่ยอมพูอะไรเลยล่ะรับ” วินั้้อสสัย สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ทำไมวินถึเลือที่ะออห่าาเฟิร์สล่ะรับ เฟิร์สรัวินมานะรับ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย วินรุ่นิ สีหน้าอเาแสออถึวามใอย่ามา
“ถ้าหมายถึ้อวามที่ว่า ‘พวเราน่าะลอห่าันูนะ เผื่ออะไรมันะีึ้น’ นั่นไม่ไ้หมายถึเฟิร์สนะรับ แ่ผมพูถึเพื่อนผู้หิในะที่่วนี้มัะามีบผมรับ” วินอบ
“เฟิร์สะอ่าน้อวามนั้นโยบัเอิ และิว่าเป็นัวเาล่ะมั้รับ เฟิร์สเอ็ะิว่าวินำลัโรธเฟิร์สอยู่้วยเหุผลที่อาารย์เอ็ไม่เ้าใเหมือนัน” เบรฟอธิบาย
“แสว่าพวเราเ้าใผิันไปเอสินะรับ” วินั้้อสัเ
“วามรัในเพศเียวันนั้นเิึ้นไ้ยา และผู้นไม่่อยยอมรับรับ วิน เฟิร์สเป็นนที่ระหนัเรื่อนี้อย่ามา อาารย์มั่นใว่า นแบบเฟิร์สะไม่มีวันนอในรัอย่าแน่นอน” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“ถ้าอย่านั้น...” วินพู
“เอาเป็นว่า หลัาที่านมหรรมประำปีอะบริหารบล วิน่อยไปพูุยเปิใับเฟิร์สนะรับ ะไปัหลัเลิานเลย็ไ้” เบรฟพูับทวิน วินหัวเราะเบาๆ
“ผมะลอูรับ” วินอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา
“ูเหมือนที่วินมาพบอาารย์ในวันนี้ะไม่ไ้มาแ่เรื่อนี้สินะรับ” เบรฟั้้อสสัย สีหน้าอวินแสออถึวามเินอาย
“ทำไมอาารย์ถึิแบบนั้นรับ” วินถาม
“วิน เธอเอ็อยู่ปีสี่แล้วนะ ระยะเวลาในารเรียนมีแ่สี่เือน ึ่เป็นระยะเวลาที่สั้นมา แน่นอนว่านัศึษาปีสี่ส่วนให่ะ้อิถึอนาอัวเอ อยาทำานที่อบ หรือไม่็เรียน่อในระับที่สูึ้น เพื่อยระับเินเือนอัวเอ สำหรับวินที่เรียนะนิเทศศาสร์นั้น็มีทาเลือแ่ทำาน หรือเรียน่อเท่านั้น” เบรฟอธิบาย
“ทำไมอาารย์ถึรู้ไ้ล่ะรับ” วินถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ
“วินไม่ใ่นแรที่มาปรึษาเรื่อเส้นทาอนาับอาารย์นะรับ เอาล่ะ โน่เล่าอะไรให้วินฟับ้าล่ะรับ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ สีหน้าอโน่แสออถึวามเินอายอย่ามา
“สมับเป็นอาารย์เบรฟ าเาไ้แม่นยำสมำบอเล่าริๆ” วินอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม
“วินอยาเรียน่อ หรือทำานีรับ” เบรฟถาม
“ผมิว่าผมอยาเรียน่อรับ” วินอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น เบรฟรุ่นิ
“วินไม่ลอทำานู่อนล่ะรับ ถ้าะเรียนปริาโทให้มีประสิทธิภาพ วินะ้อมีวามรู้ในสาาที่ะเรียนพอสมวร่อนนะรับ เพราะมันมีผลระทบ่อารทำวิทยานิพนธ์ึ่เป็นเื่อนไสำเร็ารศึษา้วย ถึแม้ระยะเวลาในารเรียนะแ่สอปี แ่ส่วนให่ไม่่อยสำเร็ารศึษาภายในสอปีหรอรับ เพราะระยะเวลาในารทำวิทยานิพนธ์้อใ้เวลาน้อยสิบแปถึยี่สิบสี่เือน” เบรฟอธิบาย
“เท่าที่ผมไ้ยินมาาโน่ อาารย์สามารถสำเร็ารศึษาไ้ภายในสอปีเศษๆ และเ้ามาเป็นอาารย์ที่นี่หลัาสำเร็ารศึษาแล้ว แสว่าอาารย์เอ้อเ่พอสมวรนะรับ” วินั้้อสัเ
“ปริาโทไม่ไ้อาศัยวามเ่อย่าเียวรับ วิน แ่้อมีใรัในารสร้าสรร์้วย อันที่ริแล้ว อาารย์เอ็เยไปลออะไรหลายอย่าหลับารศึษาไปแล้ว แ่หลัาที่บปริารีไปแล้วหนึ่ปี อาารย์ถึะลับมาเรียน่อปริาโท” เบรฟอธิบาย
“อันที่ริผมั้ใะเรียนไป้วย และทำานเียนไป้วยรับ” วินพู น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น
“วินอยาเียนานแบบไหนรับ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น สีหน้าอวินแสออถึวามเินอาย
“ผมอยาลอเียนนิยายายรัายูสัเรื่อรับ” วินอบ เบรฟพยัหน้าอบ
“เป็นวามิที่ีนะรับ วิน แ่อาารย์้อบอวิน่อนนะรับ นิยายไม่ไ้เียนัน่ายๆหรอรับ ว่าะวาโรเรื่อไ้ใ้เวลาประมาสามถึเ็วัน ถ้าเป็นนิยายเรื่อยาว็อาะ้อใ้เวลาประมาหนึ่เือน และโยทั่วไปนิยายมัะเียนไม่่ำว่าหนึ่ร้อยหน้าึ้นไป สิ่สำัที่สุ ือ ใ้อรั้วยนะรับ ถ้าใไม่รั ็ไม่สามารถลมือเียนไ้รับ และโยเลี่ยแล้วะเียนนิยายให้เสร็สัหนึ่เล่ม้อใ้เวลาประมาหนึ่ร้อยถึหนึ่ร้อยหสิบั่วโม ึ่ระยะเวลานี้ยัไม่รวมเวลาารรวทานนิยายที่เียนออมา้วย” เบรฟอธิบาย วินถอนหายใเสียั
“อาารย์พูเหมือนอาารย์เยลมือเียนนิยายเอเลยนะรับ” วินั้้อสัเ เบรฟหัวเราะเบาๆ
“อาารย์ศึษามารับ วิน อาารย์็เลยพอะรู้พื้นานอยู่บ้า ส่วนรายละเอียปลีย่อยอื่นๆ วินลอไปศึษารายละเอียูเอานะรับ วิธีารศึษาที่ีที่สุ ือ ารลอผิลอถู้วยัวเอ นั่นถือเป็นารทสอบวามสามารถอวินไป้วย” เบรฟอบ
“อบุสำหรับำแนะนำีๆนะรับ ถ้าอย่านั้นผมอัว่อนรับ” วินอบ เาลุึ้นยืน รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา
“อาารย์อให้วินโีับสิ่ที่วินเลือนะรับ และอให้ืนีับเฟิร์สเร็วๆนะรับ” เบรฟพู เายิ้มให้ำลัใวิน วินพยัหน้าอบ และเินออไปาห้อทำานอเบรฟอย่าใเย็น
“เอาล่ะ ไ้เวลาพัลาวันแล้ว” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เารีบเินออไปาห้อทำานทันที ระหว่าที่เาำลัะออไปาห้อทำานอาารย์ พี่อ้นเินเ้ามาหาเาอย่ารวเร็ว
“สวัสีรับ พี่อ้น” เบรฟพู รอยยิ้มปราบนใบหน้าอพี่อ้น
“เบรฟว่าไหม ลู อนบ่ายพี่นัโน่ นนท์ และอาร์มเอาไว้ พวเราะทำารสรุปำหนารอานทำบุะ” พี่อ้นถาม เบรฟรุ่นิ
“ไ้รับ แ่ผมอไปินมื้อเที่ย่อนนะรับ” เบรฟอบ เารีบเินออาห้อทำานไปอย่ารวเร็ว
“เือบไปแล้ว นึว่าะถามเราเรื่อนั้นเสียอี” เบรฟพูับัวเอเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามโล่ใ เารีบไปินมื้อเที่ยที่โรอาหารอย่ารวเร็ว เวลาผ่านไปยี่สิบนาทีเบรฟรีบเ็บานเปล่า และเินลับไปที่ห้อทำาน
“ูเหมือนพี่อ้นะยัไม่ลับมาสินะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะมอูป้ายที่เียนว่า ‘ไม่อยู่’ ที่ประูห้อทำานอพี่อ้น เาเินผ่านห้อทำานอพี่อ้น และลับไปห้อทำานอเาทันที เวลา่อมาพี่อ้น็เินเ้ามาหาเาในห้อทำาน
“เบรฟ วันเสาร์นี้อล์ฟำลัะแ่านับลีนะ เบรฟว่าไปับพี่หรือเปล่า” พี่อ้นถาม ะหยิบเ้าอี้มานั่ับเบรฟ
“อโทษรับ พี่อ้น วันเสาร์นี้ผมมีนัับรอบรัวที่่าัหวัแล้วรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“แ่ว่าอาารย์ทั้ะไปันหมเลยนะะ เบรฟ” พี่อ้นพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่สบายใ
“วันเสาร์นี้เป็นวันที่าิผมนัินมื้อพิเศษรับ พี่อ้น และผมอบรับนันี้ไปแล้วรับ” เบรฟอบ พี่อ้นพยัหน้าทำวามเ้าใ
“เบรฟมีอะไรอยาฝาถึอล์ฟไหมะ” พี่อ้นถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามเป็นห่ว รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ
“ไม่มีรับ พี่อ้น” เบรฟอบ เาเี่ยหูฟัเสียเท้านเินที่ำลัเปิประูห้อทำานอพี่อ้น
“พวโน่มาแล้ว พวเราไปันเถอะรับ” เบรฟพู ทั้สอนเินไปที่ห้อทำานอพี่อ้น้วยันอย่ารวเร็ว เมื่อพวเาเินไปถึ พบว่าโน่ นนท์ และอาร์มำลันั่รอพวเาอยู่
“อโทษทีนะเ็ๆ พอีอาารย์ุยธุระับอาารย์เบรฟ็เลยมา้าไปหน่อย” พี่อ้นพู
“พวเราเอ็เพิ่มาถึเหมือนันรับ” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ โน่มอูสีหน้าอเบรฟที่ไม่แสออถึอารม์ใๆ เาเพ่สมาธิไปที่พี่อ้น เบรฟั้สมาธิไปที่โน่อย่ารวเร็ว
“อย่าแม้แ่ะิเียวนะ” เบรฟพูับโน่ผ่านเรือ่ายโทริ สีหน้าอโน่แสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“รู้ทันผมอีแล้วนะรับ” โน่อบผ่านเรือ่ายโทริ
“วามอยารู้อยาเห็นเป็นธรรมาิอมนุษย์รับ โน่ เอาล่ะ อาารย์ว่าโน่ั้ใทำานีว่านะรับ” เบรฟพูับโน่ผ่านเรือ่ายโทริ ทั้สอนหยุเพ่สมาธิพร้อมัน
“โน่ เป็นอะไรหรือเปล่าะ อาารย์เห็นโน่ิอะไรอยู่ั้แ่เมื่อี้แล้วนะ” พี่อ้นถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามสสัย
“ไม่มีรับ ผมแ่ิอะไรเพลินๆเท่านั้น” โน่อบ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ นนท์มอูใบหน้าอโน่ เาพยัหน้าทำวามเ้าใ
“โน่ะ ่วยนำำหนารบับที่อาารย์ให้แ้ไออมาหน่อย่ะ” พี่อ้นพู โน่หยิบเอสารำนวนมาออมาาระเป๋าอเาอย่ารวเร็ว พี่อ้นรับเอสารไปรวสอบทันที โน่ และนนท์มอูใบหน้าอเบรฟ สีหน้าพวเาแสออถึวามริั
“อาารย์รับ ไม่ทราบว่าอาารย์ุยอะไรับอาารย์อ้นรับ” โน่ถามเบรฟผ่านเรือ่ายโทริ
“ไม่มีเรื่อสำัหรอรับ โน่ ็แ่พูุยันเรื่อทั่วๆไป” เบรฟอบผ่านเรือ่ายโทริ
“ผมสัเเห็นบัรเิไปานแ่าน ลวันที่วันเสาร์นี้รับ อาารย์ อาารย์ไม่ไ้รับบัรเิสินะรับ” นนท์พูผ่านเรือ่ายโทริ
“อย่าไปใส่ใเรื่อนี้เลยนะรับ เพราะ่อให้อาารย์ไ้รับบัรเิมา อาารย์็ไปานนั้นไม่ไ้อยู่ี เพราะอาารย์้อไปิน้าวับาิที่่าัหวั่วสุสัปาห์นี้” เบรฟอบผ่านเรือ่ายโทริ านั้นทั้สามน็หยุั้สมาธิ
“โน่ะ อาารย์อยึำหนารามนี้เลย่ะ” พี่อ้นพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ ะส่เอสารืนให้ับโน่
“ถ้าอย่านั้น พวเราอัว่อนนะรับ” โน่อบ านั้นเา็พานนท์ และอาร์มเินออไปาห้อทำานอพี่อ้นพร้อมัน
“ผมไป่อนนะรับ พี่อ้น” เบรฟพู เาเินออไปาห้อทำานอพี่อ้นอย่าใเย็น
อนบ่ายอวันอาทิย์หลัานแ่านออล์ฟับลีหนึ่วัน เบรฟเินลับเ้ามาในห้อพัอเา สีหน้าอเาแสออถึวามผ่อนลาย ะวาระเป๋าเินทาลบนโ๊ะวาอ
“เอาล่ะ รวสอบ่าวสารหน่อยนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาเินไปเปิอมพิวเอร์ที่โ๊ะทำานอเา และเปิเ้าเฟสบุ๊อย่ารวเร็ว เาอ่าน่าวสาร่าๆอย่าใเย็น เวลา่อมาเา็พบับภาพถ่ายบรรยาาศานแ่านออล์ฟ ึ่ถูนำลเฟสบุ๊เมื่ออนเ้า เบรฟส่ายศีรษะเบาๆ
“บอแล้ว เราไม่ไ้รับเิในานนี้หรอ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามโล่ใ ะมอูภาพถ่าย่าๆ ึ่มีทั้เพื่อนร่วมรุ่น รุ่นพี่ รุ่นน้อที่สนิท และอาารย์ในะเือบทั้หมถ่ายร่วมันภายในาน
“อย่าู่อเลยีว่านะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะเปลี่ยนมาู่าวสารในเฟสบุ๊แทน เวลา่อมาเา็ปิอมพิวเอร์ไปอย่าใเย็น เาเินมานั่พัเหนื่อยที่โฟา
“เป็นวันหยุที่ีริๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะเปิูรายารโทรทัศน์
“ไม่มีอะไรีไปว่าเวลาส่วนัวแล้ว” เบรฟเสริม เานัู่รายารโทรทัศน์อย่าสบายใ
เ้าวัน่อมา เบรฟนั่ทำานอยู่ในห้อทำานอเา านั้นเสียเาะประู็ัึ้น
“เิรับ” เบรฟพู ประูห้อทำานอเาเปิออ ายวัยลาน รูปร่าำยำนหนึ่ยืนอยู่หน้าห้อทำาน รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา เาืออาารย์หมู บีะนิิศาสร์
“สวัสีรับ อาารย์หมู” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามนอบน้อม
“สวัสีรับ เบรฟ อาารย์อเ้าไปหน่อยไ้ไหม” อาารย์หมูถาม
“ไ้รับ เี๋ยวผมเรียมเ้าอี้ให้นะรับ” เบรฟอบ เารีบเินออมาหยิบเ้าอี้ให้อาารย์หมู อาารย์หมูนั่ลามำเิอเบรฟ
“เบรฟทำานที่นี่มาหนึ่เทอมแล้ว เป็นอย่าไรบ้ารับ” อาารย์หมูถาม สีหน้าอเาแสออถึวามเป็นห่ว
“ทุอย่าเรียบีรับ อาารย์ นัศึษาที่ะเอ็สุภาพเรียบร้อย ไม่้าวร้าว้วย ผมเอ็ปรับัวไ้เป็นอย่าีรับ” เบรฟอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา
“เมื่อวันเสาร์อาารย์ไปานแ่านเพื่อนอเบรฟมา้วยนะรับ” อาารย์หมูอธิบาย
“เมื่อวันเสาร์ผมลับบ้านไปรวมาิที่่าัหวัมารับ อาารย์ ้อออภัย้วยที่ไม่ไ้ไปานนั้นับอาารย์นะรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“อาารย์ไม่ไ้มาำหนิเบรฟนะรับ อาารย์ีในะรับ ที่เบรฟให้วามสำัับรอบรัว” อาารย์หมูอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“อาารย์ีในะรับที่ไ้นยันทำานอย่าเบรฟมาร่วมานที่ะ้วย และเบรฟเอ็ูแลนัศึษาไ้เป็นอย่าี อบุที่่วยผลัันให้โอสำเร็ารศึษาออไป้วยีนะรับ” อาารย์หมูเสริม สีหน้าอเบรฟแสออถึวามเินอาย
“อบุรับ” เบรฟอบ อาารย์หมูลุึ้นยืน
“เี๋ยวอาารย์อัว่อนนะรับ ้อไปสอนนัศึษาแล้ว” อาารย์หมูพู เาเินออไปาห้อทำานอเบรฟอย่าใเย็น
“สวัสีรับ อาารย์” เบรฟอบ เานั่ทำาน่อไปอย่าใเย็น สีหน้าอเาแสออถึวามโล่ใ เวลา่อมาพี่อ้น็เินเ้ามาในห้อทำานอเบรฟ
“อาารย์หมูแวะมาุยอะไรับเบรฟะ” พี่อ้นถาม สีหน้าอเธอแสออถึวามประหลาใ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ
“อาารย์หมูแ่แวะมาุย้วยรับ พี่อ้น” เบรฟอบ พี่อ้นพยัหน้าทำวามเ้าใ
“เบรฟ ือว่า...” พี่อ้นพู สีหน้าอเธอแสออถึวามัวลใ
“ผมไม่เป็นไรรับ พี่อ้น ทุอย่าเรียบร้อยี” เบรฟพูับทพี่อ้น น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เบรฟ เที่ยนี้ว่าไหมะ พี่อยาวนเบรฟไปินมื้อเที่ย้วยัน” พี่อ้นถาม
“ไ้สิรับ เี๋ยวผมอเลียร์าน่อนนะรับ” เบรฟอบ
“พี่ไปทำาน่อนนะรับ อนเที่ยเอัน” พี่อ้นพู สีหน้าอเธอแสออถึวามีใ เธอเินออไปาห้อทำานอเบรฟอย่ารวเร็ว
“อย่าน้อยพี่อ้น็ไม่พูเรื่อเมื่อวันเสาร์” เบรฟพูับัวเอเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามโล่ใ
ห้อสมุ เวลาบ่ายโม โน่ นนท์ และอาร์มำลันั่อ่านหนัสืออยู่้วยัน สีหน้าอพวเาแสออถึวามัวลใ
“โน่ นายแอบอ่านวามิออาารย์อ้นมา ใ่ไหม อาารย์เบรฟถึไ้พาพวเราเ้าไปในเรือ่ายโทริ” นนท์ั้้อสัเ
“ัน็แ่อยารู้ว่าพวเาุยอะไรัน เท่านั้นเอ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“แ่ว่านะ โน่ ารที่นายแอบอ่านวามิออาารย์มันไม่ใ่เรื่อีเลยนะ” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“พวนายไม่อยารู้อย่านั้นเหรอ” โน่ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“ถ้าเป็นเรื่ออนอื่นันเอ็อยารู้นะ โน่ แ่นี่เป็นอาารย์เบรฟนะ เาเป็นเหมือนพวเรา แ่แ็แร่ว่าพวเรา และอันรายอย่ามา” นนท์อบ สีหน้าออาร์มแสออถึวามริั
“นนท์พูถูนะ โน่ เรื่อนี้พวเราไม่วรเ้าไปยุ่ริๆ” อาร์มเสริม โน่ถอนหายใ สีหน้าอเาแสออถึวามเบื่อหน่าย
“็ไ้ ถ้าพวนายยืนราน ันะไม่ยุ่เรื่อออาารย์เบรฟแล้ว็ไ้” โน่อบ สีหน้าอนนท์ และอาร์มแสออถึวามโล่ใ
“ว่าแ่ โน่ ทำไมแอมป์ถึบอเลินายไปล่ะ านะทาบ้านอนาย็ี ัวนายเอ็เรียนเ่ เป็นถึประธานะนิิศาสร์” อาร์มั้้อสสัย สีหน้าอโน่แสออถึวามเหนื่อยล้า
“ันเอ็ไม่รู้สาเหุที่แท้ริเหมือนัน อาร์ม แ่มันไม่สำัหรอ เพราะแอมป์บอเลิันไปแล้ว และัน็ทำใไ้ในระับหนึ่แล้ว พวนายไม่้อเป็นห่วหรอนะ” โน่อบ
“แ่ว่า ารที่มาลาออารอประธานะทั้ๆที่ยัไม่หมวาระแบบนี้ เป็นารระทำที่ไม่มีวามรับผิอบเลยนะ ถ้าไปทำานริๆ และรับเพื่อนร่วมานไม่ไ้ ็้อลาออาที่ทำานแบบนี้น่ะเหรอ” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใอย่ามา
“ถ้าเป็นันล่ะ็ ันะทำานให้มันบๆไป่อน หลับาน็ทาใรทามัน อาารย์เบรฟเอ็ะบอพวเราแบบนั้นเหมือนัน” อาร์มเสริม สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“ันว่าพวเราอย่าไปยุ่ับแอมป์เลยะีว่านะ ให้มันผ่านๆไป อีแ่สามเือนว่าๆ พวเรา็ะบารศึษาแล้ว พวเราทำหน้าที่อพวเราให้ีที่สุ็แล้วัน” โน่พู
“ถูอนาย โน่ สมับเป็นพี่ายฝาแฝอันริๆ” นนท์อบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่
“เพื่อนอันลับมาเ็มรูปแบบแล้วสินะ” อาร์มเสริม นนท์มอูนาฬิา้อมืออเา
“เอาล่ะๆ อนนี้ใล้ะบ่ายสอแล้วนะ พวเรารีบไปเรียนันเถอะ” นนท์พู านั้นทั้สามน็เินออไปาห้อสมุ และไปที่ห้อเรียนพร้อมัน
“เอาล่ะ ไปันเถอะ อาารย์ำลัรอพวเราอยู่” โน่พู เมื่อพวเาเินมาถึหน้าห้อเรียน
“ไม่อยาะเื่อเลยว่าวิาสัมมนาหมายทรัพย์สินทาปัาะมีานเยอะนานี้” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า ะเินออมาาห้อเรียนพร้อมับโน่ และอาร์ม
“แ่มัน็ุ้มไม่ใ่เหรอ ะแนนเ็บเท่าับะแนนสอบเลยนะ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เอาล่ะ เลิเรียนแล้ว พวเราะไปไหนัน่อีล่ะ” นนท์ถาม รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่ และอาร์ม
“ไปหาอาารย์เบรฟสิ พวเรารู้วามเลื่อนไหวอวินแล้ว แ่พวเรายัไม่รู้วามเลื่อนไหวอธีร์ับันเลยนะ” โน่อบ
“ริสินะ วันนั้นในเฟสบุ๊ นอาู่อวินับเฟิร์ส ยัมีู่อธีร์ับัน และู่อี๊ับอนอีนะ” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“พวเรารีบไปันเถอะ ่อนที่อาารย์เบรฟะลับไป่อน” นนท์พู พวเารีบเินไปที่ห้อทำานออาารย์อย่ารวเร็ว แ่เมื่อพวเาไปถึ อาารย์ทุนในะนิิศาสร์เินทาลับไปันหมแล้ว
“เอาอย่าไร่อีล่ะ อาารย์เบรฟลับไปแล้วนะ” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น โน่ั้สมาธิ
“ันสัมผัสไ้แล้ว อนนี้อาารย์เบรฟำลัแวะที่ศูนย์าร้าอไอโนว์ยู ถ้าพวเรารีบไปอนนี้พวเราอาะไปทัน็ไ้นะ” โน่อธิบาย
“ะไปหลอให้อาารย์เลี้ยมื้อเย็นสินะ ลามาเลยนะ โน่” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม
“ันว่าพวเรา้อเป็นฝ่ายเลี้ยอาารย์บ้าแล้วนะ เพราะพวเรารบวนอาารย์ไว้มามายเลย” โน่อบ านั้นทั้สามน็รีบเินไปที่ศูนย์าร้าอไอโนว์ยู
“นายเออาารย์เบรฟหรือยั โน่” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น ะมอูโน่ที่ำลัั้สมาธิ
“เอแล้ว อาารย์อยู่ที่ร้าน้าวแ ั้นหนึ่อศูนย์าร้า” โน่อบ พวเาเินไปที่ร้าน้าวแ ึ่อยู่ห้อลาอั้นหนึ่ เมื่อพวเาเินมาถึร้าน้าวแ พวเาเห็นพนัานเพิ่เินไปาโ๊ะอเบรฟ โน่รีบพานนท์ และอาร์มเินเ้าไปหาเบรฟอย่ารวเร็ว
“สวัสีอีรั้นะรับ อาารย์เบรฟ พวเราอนั่้วยนะรับ” โน่พู รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเบรฟ
“ไ้สิรับ สั่อที่ัวเออบไ้เลยนะรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ พวเาเินเ้ามานั่ับเบรฟอย่ารวเร็ว เบรฟส่รายารอาหารให้ับโน่ นนท์ และอาร์ม านั้นพวเา็สั่อาหารอัวเออย่ารวเร็ว
“พวเรามารบวนอาารย์หรือเปล่ารับ” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามเรใ
“ไม่เลยรับ อาารย์ีในะรับ ที่พวเธอมาร่วมโ๊ะอาหารับอาารย์” เบรฟอบ
“แ่เหมือนอาารย์ใให้พวเราเินามอาารย์มาเลยนะรับ” โน่ั้้อสัเ เบรฟหัวเราะเบาๆ
“อย่าิมาเลยนะรับ โน่ พวเราไม่วรริันอเวลาานนะรับ เี๋ยวมื้อเย็นะไม่อร่อยนะ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“อาารย์พูถูนะ โน่ พวเราวระผ่อนลายทำใให้สบายๆบ้า” นนท์พู านั้นอาหารที่พวเาสั่็มาถึโ๊ะอพวเา พวเานั่ินมื้อเย็นอย่าใเย็น
“อาารย์รับ ไม่ทราบว่าธีร์ หรือันมาพบอาารย์หรือยัรับ” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ยัเลยนะรับ พวเาเป็นนัศึษา่าะ็เลยไม่ล้ามาพบอาารย์้วยัวเอ” เบรฟอบ
“วันนั้นหลัาที่พวเราไปเรียนแล้ว อาารย์ไุ้ยอะไรับวินบ้ารับ” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว
“็ุยันหลายเรื่อนะรับ” เบรฟอบ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“้อวามที่พวเราเห็นในวันนั้น ลมันืออะไรันแน่รับ” โน่ั้้อสสัย
“มันเป็นแ่เรื่อเ้าใผิเล็ๆน้อยๆรับ แ่ไม่้อเป็นห่วนะ ทุอย่าะไ้รับารแ้ไให้ถู้อ เมื่อถึเวลาที่เหมาะสม มันเป็นแบบนี้เสมอ” เบรฟอบ
“แสว่าอีไม่นานวิน และเฟิร์ส็ะืนีันแล้วสินะรับ” อาร์มั้้อสัเ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“อาารย์ไม่ฟันธถึบทสรุปหรอนะรับ อาร์ม เอาไว้พวเราอยมอูพวเาอยู่ห่าๆ อย่าไปแทรแพวเาะีว่านะรับ” เบรฟอบ
“แ่ว่า ถ้าพวเา...” นนท์พู
“นี่เป็นบททสอบระหว่านสอนรับ นนท์ ถ้าพวเาสามารถเลียร์เรื่อเ้าใผิไ้ วามสัมพันธ์อพวเา็ะีึ้น แ่ถ้าไม่เป็นแบบนั้น พวเา็แ่เลิร้าันไป วามรัมัน็เท่านี้รับ ถ้ารัษามันไ้็ไ้ไป่อ ถ้าไป่อไม่ไ้ มัน็แ่ถึุสิ้นสุ และุสิ้นสุอวามรั็ือุเริ่ม้นอารใ้ีวิ ึ่อาารย์เอ็เยผ่านมันมา่อนแล้ว และอาารย์เลือที่ะใ้ีวิอย่าอิสระ” เบรฟอธิบาย สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“ำอบมัน่าย็รินะรับ แ่นส่วนให่ะรับันไม่ไ้ ไม่อย่านั้นะไม่มี่าวหึโห ่าแฟน และ่าัวายาม” โน่ั้้อสัเ
“นั่นเป็นผลลัพธ์อวามรุนแรที่เิาารไม่ยอมรับวามริรับ โน่ ีวิมันไม่เย่าย แ่มัน็ไม่ยาเินว่าะทำวามเ้าใ” เบรฟอบ านั้นทั้สี่น็ินมื้อเย็น่อไป เวลา่อมาเบรฟ็เรียพนัานให้มาเ็บเิน่าอาหาร โยที่เาเป็นน่าย่าอาหารทั้หม
“อบุสำหรับำแนะนำีๆนะรับ อาารย์เบรฟ พวเราอัว่อนนะรับ” โน่พู านั้นเา็เินออไปาศูนย์าร้าพร้อมับนนท์ และอาร์ม ส่วนเบรฟเินลับห้อพัอเาไปอย่าใเย็น
เ้าวัน่อมา โน่ นนท์ และอาร์มนั่อยู่ที่โ๊ะอ่านหนัสือในห้อสมุ้วยัน สีหน้าอพวเาแสออถึวามัวลใอย่ามา
“โน่ นายบอว่าันะมาอ่านหนัสือที่นี่ไม่ใ่เหรอ” อาร์มั้้อสสัย สีหน้าอโน่แสออถึวามไม่สบายใ
“ันรู้แ่ว่าันมัะมาที่นี่อนเ้าทุวัน แ่ันไม่รู้ว่าวันนี้เาะไม่มานี่นะ” โน่อบ านั้นายหนุ่มสอน็เินมาที่โ๊ะอ่านหนัสือ้วยัน ายหนุ่มนแรเป็นหนุ่มมาเอร์ มีวามเป็นศิลปินในัวเอสู ายหนุ่มนที่สอเป็นายหนุ่มหน้าาธรรมา ไม่มีวามโเ่น
“นั่นไ พวเามาันแล้ว” นนท์อบ สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“ัน ่วนี้นายเินไปไหนมาไหนับันบ่อยึ้นนะ” ายหนุ่มมาเอร์พู ันถอหายใ
“ทำอย่าไรไ้ล่ะ อ ธีร์บอเลิันไปแล้วนี่นะ” ันอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเศร้าโศเสียใ
“แ่พวนาย็ไม่ไ้ทะเลาะันรุนแรใ่ไหม” อั้้อสสัย น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว
“ธีร์ทำีับันมาเลยนะ อ อนปิเทอมพวเรายัไปออเทันอยู่เลย แ่ันไม่เ้าใว่าทำไมพอถึวันเปิเทอม เาถึไ้โพส้อวามนั้นออไป” ันอธิบาย
“พวเราอยู่ปีสี่ันแล้วนะ ธีร์อาะำลัลุ้มใเรื่อเรียนนปิั้นัวเออยู่็ไ้” ออบ
“แ่ันะ่วยอะไรธีร์ไม่ไ้เลยอย่านั้นเหรอ ันมันเป็นแฟนที่ไม่ไ้เรื่อเลยริๆ” ันพู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ันะไม่แสวามิเห็นเรื่ออนายหรอนะ วามรัเป็นเรื่ออพวนายสอน ันึ่เป็นนนอไม่สามารถเ้าไปแทรแไ้หรอนะ” ออธิบาย
“ันรู้ อย่าน้อยัน้ออบุนายมานะ ที่อยรับฟัเรื่อไม่เป็นเรื่ออัน” ันอบ อบไหล่ันเบาๆ
“ไม่เป็นไร พวเราเพื่อนัน เรื่อนี้เท่านั้นที่ันมั่นใมาที่สุ” อพู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั เาูนาฬิา้อมืออเา
“ัน้อไปเรียน่อนนะ เอาไว้พวเรา่อยุยันใหม่” อเสริม เาเินออไปาห้อสมุอย่ารวเร็ว านั้นโน่ นนท์ และอาร์ม็เินเ้ามานั่ับัน
“แ๊สามามเทพมาแล้วสินะ พวนายว่าานันมาเลยหรืออย่าไร” ันพู เาถอนหายใเสียั โน่หัวเราะเบาๆ
“พูแบบนี้ใร้ายมาเลยนะ ัน พวเราแ่้อาร่วยเหลือนที่ำลัผิหวัในวามรัเท่านั้นเอ” โน่อบ
“ทั้ๆที่นายเพิ่เลิับแฟนอนายมาเนี่ยนะ” ันอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเบื่อหน่าย
“แรมา” อาร์มพู นนท์หัวเราะเบาๆ
“เพราะันเพิ่เลิับแฟนมานี่แหละ ันถึเ้าใว่ามันรู้สึอย่าไร และไม่อยาให้นาย้อมาเอเหุาร์เียวับัน” โน่อบ
“นายเป็นนีนะ โน่ แ่ว่าพวเราเป็นผู้ายที่รัผู้าย้วยัน นายที่เยบผู้หิมาลอไม่เ้าใหรอนะ” ันพู สีหน้าอเาแสออถึวามไม่พอใ
“ถึโน่ะไม่ใ่นประเภทเียวับพวเรานะ ัน แ่โน่็เห็นุ่าอวามรัในพวเราทุน โน่ไม่แร์สายานรอบ้า้วย้ำ อนที่ันอโน่บับนนท์” อาร์มพู
“โน่แร์วามสุอันมาว่าื่อเสียอเาเสียอี และเื่อันเถอะ โน่เ้าใวามรู้สึนายริๆนะ ัน” นนท์เสริม ันลุึ้นยืน
“ันอัว่อน็แล้วัน หวัว่าพวนายะรัันไปนานๆนะ นนท์ อาร์ม” ันอบ เารีบเินออไปาห้อสมุทันที
“นายับวามรู้สึอันไ้ไหม” นนท์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“ันแ่รับรู้ไ้ว่าันำลัเสียใอยู่ เพราะันเอ็รัธีร์มาเหมือนัน” โน่อบ
“ันว่าพวเราอยับาูอยู่ห่าๆ เหมือนที่อาารย์เบรฟเยบอพวเราีว่านะ” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“นายพูถู อาร์ม และอีอย่าหนึ่ พวเรามีเรื่อ้อทำอีมามาย” นนท์พู อาร์มับมือับนนท์
“ไม่ว่าอะไระเิึ้น ันะไม่ไปานายอย่าเ็า” อาร์มพู สีหน้าอโน่แสออถึวามสบายใ
“เอาล่ะๆ ไปันเถอะ พวเรา วันนี้พวเรา้อไป่วยศูนย์หมายเรียมาริวหนัสือให้ับรุ่นน้อันนะ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั านั้นทั้สามน็เินออไปาห้อสมุ้วยัน
ความคิดเห็น