คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 โปรไฟล์เลอร์
เ้าสู่เ้าวันเสาร์ึ่เป็นวันหยุอเบรฟ เาำลัแ่ัว้วยเสื้อยืสีเทา และาเาสั้นสีเทาเพื่อออไปเินเล่นในวันหยุ
“วันนี้ไปไหนีนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะนับเินในระเป๋าเินอเาึ่มีอยู่ประมาหนึ่หมื่นบาท
“ไปเินสยาม็แล้วัน” เบรฟพูับัวเอ านั้นเา็สะพายระเป๋าใบโปรอเา ึ่เป็นระเป๋าผ้าสะพายไหล่สีเทา
“อไปผ่อนลาย่อนนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะเินออาห้อพั านั้นเา็เินไปโบรถแท็ี่ ึ่นับรถเป็นายผิวล้ำวัยสี่สิบปลายๆ
“ไปสยามพาราอนรับ” เบรฟพูับนับรถ นับรถพยัหน้า เบรฟึ้นรถแท็ี่ไป านั้นแท็ี่็เินทามาถึสยามพาราอนในสอั่วโม่อมา เบรฟ่าย่ารถสี่ร้อยห้าบาท เาเินลารถไปอย่าใเย็น
“เริ่มาร้านายีวีีร้านโปรอเรา่อน็แล้วัน” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาเินึ้นสะพานลอยไปยัฝั่ร้ามอสยามพาราอน ึ่เป็นสถานที่มีลัษะล้ายับลานั
“ไหนูหน่อยว่ามีภาพยนร์ออใหม่หรือเปล่า” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น านั้นเา็เินไปยัร้านายีวีีนาให่ึ่มีภาพยนร์ให้เลือมามาย
“สอบถามไ้นะรับ” พนัานหนุ่มประำร้านพูับเบรฟ หลัาที่เบรฟเินอยู่ในร้านอยู่ประมาเือบหนึ่ั่วโม
“ไม่ทราบว่าภาพยนร์ใหม่ประำเือนนี้มีเรื่ออะไรบ้ารับ” เบรฟถามพนัานายหนุ่มนนั้น
“อนนี้อใหม่ที่ลู้าถามหาำหน่ายหมแล้วรับ แ่ถ้าสิน้ามาใหม่ะมีารอัพเลเฟสบุ๊อย่า่อเนื่อนะรับ” พนัานอบ
“เี๋ยววันหลัผมมาใหม่ อบุรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามผิหวัเล็น้อย รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเา านั้นเบรฟ็เินออาร้าน้าไปอย่าใเย็น เวลา่อมาเาเินลับไปที่สยามพาราอน
“อเินาแอร์ให้สบายอารม์หน่อยเถอะนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาเินเ้าไปในสยามพาราอนอย่ารวเร็ว
“ร้อนๆแบบนี้ ินไอศรีมเสียหน่อย” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาเินเ้าในนั่ที่ร้านสเวนเ่น านั้นพนัานสาว็เินเ้ามาวาแ้วน้ำ และเมนู เบรฟเปิเมนููอยู่ประมาสิบนาที เาพนัหน้าเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“อฟอู ฟอร์ทูรับ ไอศรีมเอามะนาว สรอเบอร์รี่ แอปเปิ้ลแรนเบอร์รี่ และบับเบิ้ลัมป์” เบรฟพูับพนัานสาวที่มารับรายาร พนัานรายารพร้อมับเ็บเมนูไปอย่ารวเร็ว เาใ้เวลาประมาสี่สิบนาทีในารินไอศรีมที่สั่มา เวลา่อมาเาเินไปำระเินที่เาน์เอร์ านั้นเา็เินสำรวร้าน้า่าๆภายในสยามพาราอนเป็นเวลาว่าสอั่วโม
“เที่ยว่าแล้ว อไปินมื้อเที่ย่อนนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาเินไปยัร้านอาหารี่ปุ่นแห่หนึ่ านั้นเา็สั่อาหารสามอย่าให้ัวเอ ระหว่าที่เาำลันั่รออาหารที่สั่ เานำไอแพออมาเปิเฟสบุ๊เพื่ออ่าน่าวสาร่าๆ เวลา่อมาเาเห็นโพสอัน์เพื่อนรัอเา ึ่โพส้อวามว่า ‘โสแล้ว ืนนี้อยาเมา อนสามทุ่มใร็ไ้มาเอันหน่อย’ และแท็ถึเพื่อนมหาวิทยาลัยอเา พร้อมับระบุสถานที่ ‘ร้านเล่าเรื่อ’ ึ่เป็นร้านเหล้าแถวไอโนว์ยู แ่ในโพสนี้มีารไล์าเพื่อนๆ และ้อวามประมาว่า ‘อโทษที พอี้อลับบ้าน’ หรือ ‘เอาไว้ราวหน้านะ’ และ ‘ไปไลั นายทำานแถวสยามไม่ใ่เหรอ’ สีหน้าอเบรฟแสออถึวามไม่สบายใ
“รายารที่สั่ไ้แล้ว่ะ” พนัานแ้ับเบรฟที่อนนี้ำลัเ็บไอแพลระเป๋าสะพาย เบรฟใ้เวลาเือบหนึ่ั่วโมในารินมื้อเที่ยอเา านั้นเบรฟ็เรียพนัานให้มาเ็บเิน เา่าย่าอาหารไปเือบห้าร้อยบาท เารีบเินออาร้านอาหารไปอย่ารวเร็ว
“ลับไปินมื้อเย็นแถวหอพัีว่า” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ เารีบเินออาสยามพาราอนไปโบรถแท็ี่
“ไปไอโนว์ยูรับ” เบรฟพูับนับรถหนุ่มผิวเ้มวัยสามสิบปลายๆ นับรถพยัหน้า สีหน้าอเาแสออถึวามระือรือร้น เบรฟรีบึ้นรถไปอย่ารวเร็ว เาใ้เวลาสอั่วโมว่าในารเินทาลับไปที่ไอโนว์ยู เบรฟ่ายเินให้นับทั้หมสอร้อยยี่สิบบาท
“่อยยัั่ว ยัสี่โมเย็นอยู่เลย อลับไปเ็บอ่อนนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาแวะื้อ้าวล่อที่ร้านสะวื้อ และลับไปที่ห้อพัอเา านั้นเบรฟ็วาประเป๋าลบนเียนอนอเา เาเินเ้าไปในห้อน้ำเพื่อทำวามสะอามือ และเท้าอเา เวลา่อมาเา็เปิโทรทัศน์ูรายาร่าวพร้อมับนั่ิน้าวล่อที่ื้อมาเป็นมื้อเย็นอเา
“เ็บวาเสียหน่อยีว่า” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาทำารเ็บวาทำวามสะอาห้อพัอเาอย่ารวเร็ว
“สามทุ่มว่าแล้ว ้อรีบไปแล้ว” เบรฟพูับัวเอ น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ เาว้าระเป๋าสะพาย และเินออาห้อไปอย่ารวเร็ว
“อให้ไปทันทีเถอะนะ” เบรฟพูับัวเอ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา เวลา่อมาเา็เินมาถึหน้าร้านเล่าเรื่อ ึ่อยู่อย้าน้าอไอโนว์ยู เบรฟเินเ้าไปในร้านรไปที่เาน์เอร์อย่ารวเร็ว
“อโทษนะรับ ไม่ทราบว่าเยเห็นผู้ายที่อยู่ในรูปนี้ไหมรับ” เบรฟถามพนัานหน้าเาน์เอร์เรื่อื่ม เานำรูปถ่ายอัน์ออมาให้พนัานรวสอบ
“เานั่อยู่รนั้นรับ” พนัานอบ ะี้ไปยัโ๊ะที่มีวเหล้า โา และน้ำแ็วาอยู่ ึ่โ๊ะนั้นมีผู้ายนั่อยู่เพียลำพั
“อบุรับ” เบรฟอบ เารีบเินไปนั่ับัน์ ึ่อนนี้ำลัเมาพอสมวร
“นายเป็นใร ทำไมถึมานั่ับเรา” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามมึนเมา ผมที่เยหวีอย่าประีอเาอนนี้อยู่ในสภาพยุ่เหยิไม่เป็นทร
“เ้าเอ ัน์ เบรฟไ ำเบรฟไ้ไหม” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว
“เบรฟเหรอ แือเบรฟริๆใ่ไหม” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามมึนเมาที่ลล
“ใ่แล้ว ัน์ เบรฟเอ เ้ามารับแแล้ว ลับไปที่ห้อันเถอะ” เบรฟพูเลี่ยล่อมให้ัน์ใเย็นล ใบหน้าอัน์เป็นสีแแสออถึวามมึนเมาอย่ามา
“ไม่เอา ไม่ลับ ไม่มีใรแร์ัน์เลย ผู้หิที่ัน์ิว่ารััน์็มาหลอลวัน์” ัน์โวยวายเสียั น้ำเสียอเาแสออถึวามเสียใ ัน์เริ่มร้อไห้ฟูมฟาย เบรฟลูบศีรษะปลอบใัน์
“มีแฟนอยู่แล้ว ทำไม้อมาหลอลวัน์้วย เห็นัน์เป็นัวอะไร” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามโรธ ะร้อไห้ไป้วย
“ไม่เป็นไรแล้ว เ้าอยู่ับแแล้ว ัน์ อนนี้แไม่เป็นไรแล้วนะ” เบรฟพูับัน์ น้ำาอเบรฟเริ่มไหลออมา
“อบุนะ เบรฟ อบุที่อยู่้าๆัน์” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ เบรฟพยัหน้าอบ
“พวเราลับันเถอะนะ พรุ่นี้วันอาทิย์ เ้าะอยู่ับแทั้วันเลย นานๆทีแน่าะพัผ่อนบ้า” เบรฟอบ ัน์พยัหน้า
“น้อรับ ่าเรื่อื่มเท่าไรรับ” เบรฟพูับพนัานที่เาน์เอร์เรื่อื่ม
“ทั้หมหนึ่พันหร้อยบาทรับ” พนัานอบ เบรฟหยิบเินออมา่าย่าเรื่อื่มให้พนัาน านั้นเา็พยุัน์เินออาร้านไปอย่ารวเร็ว
“ัวหนัเหมือนันนะ ัน์ สสัยะินมาเยอะ” เบรฟพูับัน์ที่ำลัหลับไปแล้ว น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า านั้นเา็เินาบนสะพานลอยมาถึหน้าห้อพัอเา
“เอาล่ะ ใล้ถึแล้วนะ ัน์” เบรฟพูให้ำลัใัวเอ เาเปิประูห้อพัอเา พร้อมับวาร่าายอัน์ลบนเียนอน
“รอ่อนนะ ัน์ เี๋ยวเ้าเ็ัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้นะ” เบรฟพูับัน์ที่ำลันอนหลับ เบรฟเอามือแะหน้าผาอัน์ พบว่าัวอัน์ร้อนมา เบรฟรีบเรียมุนอน ผ้านหนูผืนให่ ผ้านหนูผืนเล็ และาละมัใส่น้ำอุ่นออมา
“ออนุาล่วละเมิวามเป็นส่วนัวหน่อยนะ ัน์” เบรฟพูับัน์เบาๆ เานำผ้านหนูผืนให่มาลุมเอวอัน์ เาเริ่มถอเสื้อผ้าอัน์นเหลือาเในสีาวเพียัวเียว เบรฟนำเสื้อผ้าอัน์มาใส่ะร้าสำหรับใส่ผ้า านั้นเบรฟ็เริ่มถอาเในอัน์ในะที่ผ้านหนูยัปิบัอวัยวะสำัอัน์อยู่ เวลา่อมาเบรฟ็นำผ้านหนูผืนเล็ทีุ่บน้ำอุ่นออมาเ็ัวัน์ และนำุนอนออมาสวมให้ับัน์
“แยัน่ารัเหมือนเิมเลยนะ ัน์” เบรฟพูับัน์ ะที่นั่อยู่้าๆัน์ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ ัน์่อยๆลืมาึ้น แ่ใบหน้าอเายัเป็นสีแเพราะวามมึนเมา
“เบรฟ แรัเ้าหรือเปล่า” ัน์ถามเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า
“รัมาๆ รัรอลมาาพ่อแม่ัวเอเลย” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใอย่ามา สีหน้าอัน์แสออถึวามมีสิที่เพิ่มึ้น
“แะไม่หลอลวเ้า เหมือนผู้หินนั้นใ่ไหม” ัน์ถามเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“ั้แ่พวเรารู้ัันมา เ้าไม่เยโหแแม้แ่รั้เียว ไม่เยิร้ายับแ้วย” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั ัน์พยัหน้า
“ยืนยันไ้ไหม” ัน์ถามเบรฟ สีหน้าอเบรฟแสออถึวามประหลาใ เบรฟ่อยๆโน้มัวลนอน้าๆัน์ เาูบที่หน้าผาัน์เบาๆ
“แ่นี้เหรอ” ัน์ถามเบรฟเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามผิหวั เบรฟ่อยๆเอามือโอบที่อ และหลัอัน์ และึเ้ามาใล้ๆัวเอ ึ่อนนี้ใบหน้าอทั้สอนอยู่ิันอย่ามา
“แบบนี้ีไหม” เบรฟถามัน์ สีหน้าอัน์แสออถึวามสบายใอย่ามา รอยยิ้มแสออถึวามสบายใปราบนใบหน้าอเบรฟ านั้นัน์็่อยๆยับใบหน้าเ้ามาใล้ับใบหน้าอเบรฟมาึ้น ทั้สอนูบัน และ่อยๆยับใบหน้าออาัน
“อบุสำหรับารยืนยันนะ” ัน์อบ เานอนหลับไปทันที สีหน้าอเาแสออถึวามโล่ใ
“ฝันีนะ ัน์ ืนนี้เ้าะอยู่เีย้าแเอ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า เาล้มัวนอนหลับ้าๆัน์
เ้าวัน่อมาเบรฟึ่ำลันอนับมือัน์อยู่ไ้ื่นนอน่อน เาลุาเีย เพื่อไปเรียมมื้อเ้าสำหรับัวเา และัน์
“โ๊หมูใส่ไ่็แล้วัน” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาเปลี่ยนเสื้อผ้า และเินออาห้อไป านั้นเา็ื้อโ๊สอถุาร้านอาหารที่อยู่ั้นหนึ่อหอพั เวลา่อมาเบรฟรีบเินลับห้อพัอเาไปอย่ารวเร็ว เมื่อเามาถึห้อพัเายัเห็นัน์นอนหลับอยู่ที่เีย เบรฟเทโ๊ใส่ามสอใบ และวาไว้บนโ๊ะรับแ
“ลิ่นอะไรหอมัเลย” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า ะลืมา และลุึ้นาเียนอน
“โ๊หมู มื้อเ้าอพวเรา ินไหม” เบรฟอบ ัน์พยัหน้าอบ สีหน้าอเาแสออถึวามมึน ัน์เินมานั่ที่โ๊ะรับแับเบรฟ เา่อยๆินโ๊อย่าใเย็น
“เบรฟ ทำไมเ้ามานอนอยู่ที่ห้ออแไ้ แล้วทำไมเ้าถึอยู่ในุนอนอแ เสื้อผ้าอเ้าอยู่ที่ไหน” ัน์ถามเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“เมื่อวานอนที่เ้าลับมาาสยาม เ้าแวะที่ร้านเล่าเรื่อ และเห็นแนั่ินเหล้าอยู่นเียว แเพ้อถึผู้หินหนึ่ ประมาว่าถูหลอบ้าล่ะ มีแฟนอยู่แล้วมาหลอแบ้าล่ะ เ้า็เลยนั่เป็นเพื่อนแที่ำลัเมา แระบายหลายสิ่หลายอย่าให้เ้าฟั แเริ่มเสียัึ้นเรื่อยๆนแหลับไป เ้า็เลยพาแลับมานอนที่ห้ออเ้า” เบรฟอธิบาย ัน์พยัหน้าทำวามเ้าใ
“แล้วทำไม เ้าถึอยู่ในุนอนอแล่ะ เสื้อผ้าอเ้า าเในอเ้าอยู่ที่ไหน” ัน์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย สีหน้าอเาแสออถึวามใ
“ไม่้อเป็นห่ว เสื้อผ้า และาเในอแ เ้าเอาไปั และ็รีเมื่อืน อนนี้าอยู่ที่ระเบีย” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“แเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เ้า แถอาเในเ้า” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ไม่้อเป็นห่ว เ้าเอาผ้านหนูลุมัวแ่อนที่ะถอเสื้อผ้า และเ้า็ไม่ไ้ทำอะไรไม่ีไม่ร้ายับแ้วย อย่าที่เ้าเยบอ เ้าไม่เยิร้ายับแเลย” เบรฟอบ ัน์รุ่นิ
“เ้าอโทษที่ล่วเินแนะ ัน์” เบรฟพูับัน์ สีหน้าอเบรฟแสออถึวามไม่สบายใ ัน์พยัหน้า
“เ้าเื่อใแ เบรฟ เพราะเ้าเอ็ไม่ไ้รู้สึว่าแล่วเินอะไรเ้าเลย” ัน์อบ
“อบุที่เื่อใเบรฟนะ” เบรฟพูับัน์ สีหน้าอัน์แสออถึวามสบายใ
“อบุแมาๆที่มาหาเ้า” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ เบรฟส่ายศีรษะ
“ไม่้ออบุเ้าหรอ ัน์ เ้าทำเพื่อแไ้ทุอย่า เพราะว่าเ้ารัแ รัและเป็นห่วนะ ัน์” เบรฟอบ น้ำาอทั้สอนไหลออมา สีหน้าอพวเาแสออถึวามาบึ้ใ
“แะอยู่เีย้าเ้าลอไปใ่ไหม เบรฟ” ัน์ถาม เบรฟพยัหน้า ทั้สอนสวมอัน
“แน่นอนที่สุ” เบรฟอบ เาูบหน้าผาอัน์เบาๆ านั้นทั้สอน็ูบันเบาๆ รอยยิ้มแสออถึวามสบายใปราบนใบหน้าอทั้สอน
“เ้าไม่ไ้อบผู้ายหรอนะ แ่ว่าเ้าเอ็เริ่มมีวามรู้สึพิเศษับแแล้ว” ัน์พู
“เ้าเอ็รู้สึแบบเียวัน รู้สึแบบเียวับอนที่บอแว่าะแ่านับแอนอายุสี่สิบเลย” เบรฟอบ ัน์หัวเราะเบาๆ
“เรื่อแ่านเอาไว้ถึเวลานั้น่อยว่าัน เพราะอีั้หลายปีว่าะถึเวลานั้น” เบรฟอบ
“นั่นสินะ” ัน์อบ านั้นทั้สอน็ินมื้อเ้า้วยัน เวลา่อมาเบรฟ็เ็บามไปล้า และนำเสื้อผ้าอัน์ที่าแห้แล้วมาให้ัน์
“นี่เสื้อผ้าอแนะ ัน์” เบรฟพูับัน์ ะนำเสื้อผ้าอัน์มาวาไว้บนเีย
“เบรฟ มาอาบน้ำ้วยันไหม” ัน์พูับเบรฟ
“ไ้สิ ัน์” เบรฟอบ านั้นทั้สอน็เินเ้าไปในห้อน้ำ้วย ทั้สอนอาบน้ำเสร็พร้อมัน และแ่ัวพร้อมัน
“วันนี้แอยาไปไหนับเ้าหรือเปล่า” เบรฟถามัน์ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอัน์
“เ้าว่า เ้าลับห้อ่อนีว่า” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เี๋ยวเ้าไปส่ึ้นรถนะ” เบรฟอบ ัน์พยัหน้าอบ านั้นทั้สอน็เินออาห้อพัไป้วยันนถึหน้าทาเ้าหอพัึ่มีรถแท็ี่ออยู่ ทั้สอนสวมอัน
“เ้าไป่อนนะ เบรฟ อบุมาที่อยู่เีย้าเ้า” ัน์พูับเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ ทั้สอน่อยๆลายอัน
“ถ้าแไม่สบายใ แโทรหาเ้านะ สำหรับแเ้าว่าเสมอเลย เี๋ยวเอันใหม่โอาสหน้านะ” เบรฟพูับัน์ ัน์พยัหน้าอบ เาเินึ้นรถแท็ี่ไปพร้อมับส่รอยยิ้มให้เบรฟ
“ไว้เอันใหม่นะ ัน์ เพื่อนรัลอาลอเ้า” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะเินลับเ้าห้อพัอเา
เ้าสู่เ้าวันันทร์ เบรฟำลันั่ทำานอยู่ที่ห้อทำานอเา สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“ไม่อยาะเื่อเลยว่าวันที่เราะไู้บับัน์ะมาถึ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะใ้นิ้วี้แะที่ริมฝีปาเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามเินอาย
ห้อเรียนั้นสี่ ึ่เป็นห้อเรียนนาุไ้หนึ่ร้อยหสิบนโน่ นนท์ และอาร์มำลันั่เรียนวิาหมายระหว่าประเทศแผนีบุลับอาารย์หมูอยู่ โยเวลาเรียนำลัะหมลแล้ว
“เอาล่ะรับ นัศึษา วันนี้เวลาหมแล้ว ในรั้่อไปอาารย์ะมาสอน่อในเรื่ออหมายสัาิ อให้ทุนเ้าเรียนให้รเวลา้วยนะรับ” อาารย์หมูพูับนัศึษา เวลา่อมาทุน็แยย้ายันเินออาห้อเรียน
“นนท์ อาร์ม พวเราไปหาอาารย์เบรฟันเถอะ” โน่พูับนนท์ และอาร์ม น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น ในห้อเรียนเหลือแ่โน่ นนท์ และอาร์มที่ำลัเ็บออยู่ในห้อเรียน
“นายว่าอาารย์เบรฟะเปิเผยัวนอัวเอให้พวเรารู้อย่านั้นเหรอ” นนท์ถามโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ันว่าถึเวลาที่้อให้อาารย์เปิเผยไ้แล้วล่ะ ถึะ้อใ้ำลับัับ็้อทำล่ะนะ ันไม่อยาให้ใรรู้วามลับอพวเราฝ่ายเียวอีแล้ว” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“ันว่าอย่าทำแบบนั้นเลย โน่ พวเราเ้าไปถามอาารย์เบรฟอย่าสันิีว่านะ ันเยลอเ้าไปุยับอาารย์เบรฟมาแล้ว อาารย์เป็นนริั รไปรมา แ่็ใี และาว่าอาารย์น่าะมีทัษะในาร่อสู้อยู่พอสมวร้วย” อาร์มแสวามิเห็น
“็ไ้ๆ พวเราไปหาอาารย์เบรฟันเถอะ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามรำาใ านั้นทั้สามน็เินออาห้อเรียนไปยัห้อทำานออาารย์ะนิิศาสร์ เมื่อพวเาเินมาถึหน้าห้อทำานอเบรฟ โน่เาะประูทันที
“เิรับ” เบรฟอบ านั้นทั้สามน็เปิประูเินเ้าไปในห้อทำานอเบรฟ ึ่เบรฟไ้ัเรียมเ้าอี้เอาไว้สามัว พร้อมับานระาษสามใบที่มีเ้ส้มสามิ้นถูัเรียมเอาไว้
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ เหมือนอาารย์ะรู้นะรับว่าพวเราะมาหาอาารย์” โน่พูับเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามใเย็น
“นั่ินเ้ส้มให้ผ่อนลาย่อนนะ เี๋ยวอาารย์อัวไปื้อน้ำ่อนนะ” เบรฟพูับโน่ นนท์ และอาร์ม ทั้สามนเินไปนั่ินเ้ส้มที่เบรฟัเรียมเอาไว้ ในะที่เบรฟเินออาห้อทำานอเาไป
“ทำไมอาารย์เบรฟถึรู้ว่าพวเราะมาที่นี่ล่ะ” อาร์มั้้อสสัย น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ
“ันเอ็ไม่รู้ แ่ว่าอาร์ม ทำไมัวนายถึมีลิ่นโอโนล่ะ นายไปเปียฝนมาาที่ไหนหรือเปล่า แ่วันนี้อาาศ็แ่มใสไม่มีฝนเลยนะ” นนท์ั้้อสสัย น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ูสิ ทำไมั้นหนัสือถึสั่นล่ะ” อาร์มพู เาพยายามเบี่ยเบนวามสนใอนนท์ไปาเรื่ออเา นนท์หันหลัไปมอั้นหนัสือที่ำลัสั่นเบาๆ
“นั่น็เพราะนนท์เป็นเทเลิเนิ ส่วนอาร์มเป็นแอโมสิเนิ ึ่อนนี้วามสสัยอพวเธอทำให้พวเธอเสียสมาธินเผลอปล่อยลิ่นไออพลัออมา” เบรฟอบ ะเินลับเ้ามาในห้อพร้อมน้ำื่มสี่ว
“นายปิบัันเหรอ นนท์” อาร์มถามนนท์ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใเล็น้อย
“นายเอ็ปิบััน อาร์ม ถือว่าพวเราหายัน” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ สีหน้าอโน่แสออถึวามไม่สบายใ
“โน่ นายรู้เรื่อนี้ใ่ไหม” นนท์ถามโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามหุหิใ
“ันรู้เรื่อออาร์ม นนท์ แ่ันอยาให้อาร์มเป็นนบอนายเอ เพราะมันเป็นสิทธิออาร์ม” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ อาร์มพยัหน้าอบ
“ทีนี้พวเรา็รู้ััวนอันและันแล้วนะ ไม่มีปัหาอะไรแล้วใ่ไหม” โน่อบ
“ถึันะไม่่อยพอใเท่าไร แ่ัน็รับไ้” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามพอใ
“เหมือนันเลย” อาร์มเสริม เาบไหล่นนท์เบาๆ
“พวเธอเปิเผยัวนอัวเอให้พวเียวันรู้แล้วนะ เอาล่ะ่อไปถึเวลาออาารย์แล้ว พร้อมหรือยั” เบรฟพูเปิประเ็นสนทนาใหม่
“พร้อมรับ” โน่ นนท์ และอาร์มอบพร้อมัน
“ริๆแล้วอาารย์เป็นโปรไฟล์เลอร์ หมายถึนที่มีวามสามารถในารอ่าน่า้อมูล และระแส้อมูลอสิ่่าๆ รวมถึวบุมระแส้อมูลไ้้วย” เบรฟอธิบาย
“รวมถึารปิั้นารอ่านใ และารรวสอบพลัอนอื่น้วยหรือเปล่ารับ” โน่ถามเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“นั่นเป็นส่วนที่อาารย์ถนัที่สุเลย” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามพอใ
“แล้วทำไมอาารย์ถึเลือทำอาีพสอนหนัสือที่นี่ล่ะรับ ระับวามสามารถออาารย์ประอบับวุิารศึษาอาารย์สามารถเป็นนัวิาาร หรือำรวมือปราบระับเทพไ้เลยนะรับ” โน่ถามเบรฟ เบรฟหัวเราะเบาๆ
“มัน็ริที่อาารย์สามารถเลือวาม้าวหน้าอัวเอไ้หลายเส้นทา แ่ว่าหลัาที่อาารย์บปริารี อาารย์็ไ้ออเินทาูสิ่่าๆ รวมถึทสอบวามสามารถอัวเอผ่านทาสนามสอบหลายแห่ นเวลาผ่านไปหนึ่ปี อาารย์็ไ้ลับมาศึษา่อระับปริาโท เพื่อมาเป็นอาารย์ เพราะมันน่าะเป็นสิ่ที่อาารย์สามารถทำไ้” เบรฟอธิบาย
“แ่ว่า...” อาร์มเริ่มั้้อสสัย
“ไม่ใ่ทุนที่มีวามสามารถมามาย และเลือเินเส้นทาามวามสามารถหรอนะ อาร์ม บานอย่าเ่นอาารย์อบีวิเรียบ่าย อบสนับสนุนให้นรุ่นใหม่้าวหน้ามาว่าัวเอ อบมอบให้มาว่าไ้รับ และที่สำัที่สุ อาารย์อยามอบสิ่สำัที่สุที่ทุนมอ้าม” เบรฟอบับทอาร์ม
“หมายถึเรื่อวามรัที่ไม่มี้อำัทาเพศ้วยหรือเปล่ารับ” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามาหวัาหัวใ
“นั่นเป็นเรื่ออันับแรๆที่อาารย์อยามอบให้เลย ถึมันะัับ่านิยม และวามเื่ออนในปัุบัน็เถอะ อาารย์อเป็นผู้เริ่ม้นวามรัที่ไม่มี้อำันี้เอ ถึแม้ะ้อใ้เวลาทั้ีวิออาารย์็าม” เบรฟอบ น้ำาอเบรฟไหลออมาเล็น้อย
“แสว่าอาารย์เอ็เย...” อาร์มเริ่มั้้อสสัย
“ยัไม่ใ่อนนี้รับ อาร์ม สัวันหนึ่ พวเราะไุ้ยเรื่อนี้ันแน่นอนรับ” เบรฟอบับทอาร์ม
“อาารย์เบรฟรับ ือว่า...” โน่เริ่มั้้อสสัย
“อาารย์รู้รับ โน่ โน่ไม่เยใ้ารอ่านใระหว่าทำ้อสอบ และเธอ็ไม่โ่พอที่ะทำแบบนั้น้วย ริไหมรับ” เบรฟอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่ เาพยัหน้าอบรับ
“ใ่รับ และผมอยารู้ว่าาร์ที่เหน็บอยู่ที่เ็มัมีไว้ทำอะไรรับ” โน่ถามเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“ไม่ใ่อนนี้รับ โน่ ยัไม่ถึเวลาที่พวเธอะไ้เห็นาร์เหล่านี้ และออย่าให้เวลาที่อาารย์้อใ้าร์พวนี้มาถึเลย” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“อาารย์เบรฟรับ ผมอถามออะไรหน่อยสิรับ” นนท์พูับเบรฟ
“ไ้สิ นนท์ ถามไ้ทุเรื่อ อย่าที่พวเธอเ้าใ อาารย์เป็นนริั รไปรมา แถมมีทัษะาร่อสู้้วย” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ โน่ นนท์ และอาร์มมอหน้าัน สีหน้าอพวเาแสออถึวามประหลาใ
“นายว่าอาารย์ะรู้เรื่อที่พวเราุยัน่อนะมาที่นี่หรือเปล่า” นนท์ระิบถามอาร์มโน่
“อาารย์รู้หลายเรื่อรับ นนท์ เป็นหน้าที่ออาารย์ที่้อรับรู้้อมูล่าวสาร ถึพวเธอะแอบพูถึอาารย์ลับหลัอาารย์็ไม่ถือสาหรอรับ ทุนเิมามีทั้นอบ และนไม่อบ มีนื่นม และนนินทา ทุอย่ามีผล้าเียอมัน เหมือนับารเิแสสว่าที่มีเามืิามมาเป็นอู่ัน” เบรฟอบ
“พูุยับอาารย์สนุริๆรับ” โน่อบ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเบรฟ
“แ่พวเรา้อไป่อนแล้ว อบุสำหรับเ้นะรับ” นนท์อบ านั้นโน่ นนท์ และอาร์ม็ลุึ้นยืน
“เี๋ยวพวเราลับมาใหม่ในโอาสหน้านะรับ” อาร์มเสริม ทั้สามนเินออไปาห้อทำานอเบรฟไปอย่ารวเร็ว
“เ็รุ่นใหม่ีริๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เานั่ทำาน่อ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“นายว่าอาารย์เยหลุมรัผู้ายไหม” อาร์มถามโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย ะที่พวเาำลัเินไปที่โ๊ะอาหาร้วยัน
“ันว่าไม่นะ เพราะ ไม่มีอะไรบ่บอไ้เลยว่าอาารย์เป็นเย์” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใเล็น้อย
“ถึอาารย์ะเป็นเย์็ไม่เป็นไรหรอ อย่าน้อยอาารย์็หวัีับพวเรา นั่นือสิ่สำัที่สุ” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“ใ่ ไม่เป็นไร” อาร์มเสริม น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ เวลา่อมามีายหนุ่มหน้าหย รูปร่าเหมือนนายแบบแฟั่นรายเือนำลัเินมาหาโน่
“สวัสี โน่” ายหนุ่มนนั้นทัทายโน่
“สวัสี วิน” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ันมีเรื่อะบอนาย ันอุยับนายเป็นารส่วนัวหน่อยไ้ไหม” วินพูับโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่
“ไ้สิ นนท์ อาร์ม พวนายไปรอที่ห้อเรียน่อน เี๋ยวันามไป” โน่อบ นนท์ และอาร์มเินไปห้อเรียน้วยันทันที ส่วนโน่ และวินเินมานั่ที่ม้านั่ในโรอาหาร พวเาอยู่ันามลำพั
“วิน นายมีอะไรอย่านั้นเหรอ ถึอยาุยับันเป็นารส่วนัวแบบนี้” โน่ถามวินในทันที
“โน่ ือว่า ัน...” วินเริ่มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“นายมีอะไร็บอันมาเถอะ ไม่ว่าเรื่อที่นายบอัน่อานี้ะเป็นเรื่ออะไร ัน็ยัเป็นเพื่อนอนายอยู่” โน่อบ
“ือว่า ันรู้สึับนายมาว่าเพื่อน ไม่รู้สิ ันเอ็ไม่ไ้อบผู้ายหรอนะ แ่เวลาที่ไุ้ยับนาย ันรู้สึมีวามสุมาๆเลย” วินพู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“ันรู้อยู่แล้วล่ะ ันเห็นสายาที่นายมอันรั้แรที่เราไ้เอัน วิน” โน่อบ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“นายรู้ แ่นาย็ไม่ไ้เลียัน ใ่ไหม” วินถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ันรู้แ่ว่านายไม่เยิร้ายับัน แ่นั้นแหละที่สำัสำหรับัน อีอย่าที่ันไม่เยเอ่ยปาพูเรื่อนี้ เพราะันอยาฟัาปาอนาย อาารย์เบรฟเยบอันว่าทุเรื่อราวมีเวลาอมัน” โน่อบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา
“นายหมายถึอาารย์เบรฟที่เพิ่เ้ามาใหม่ใ่ไหม เาอยู่ที่ะนิิศาสร์ใ่ไหม” วินถามโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น โน่พยัหน้าอบ
“อนนี้อาารย์เป็นผูู้แลเรื่อทั่วไป รวมถึให้ำปรึษาับนัศึษา” โน่อธิบาย
“แ่ว่า ันเป็นประธานะนิเทศศาสร์นะ นายิว่าอาารย์ะให้ันที่เป็นนัศึษา่าะเ้าพบอย่านั้นเหรอ” วินถามโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ
“ันิว่าอาารย์ไม่แบ่แยพวเราหรอ ไม่ว่าะเป็นนัศึษาะอะไร อาารย์เบรฟยินีให้ำปรึษาเสมอ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“อาารย์ให้ำปรึษาไ้ทุเรื่อเลย ใ่ไหม” วินถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“ไ้ทุเรื่อ แ่ยเว้นเรื่อเินนะ” โน่อบ วินหัวเราะเบาๆ
“รอยยิ้มเหมาะับนายที่สุแล้ว วิน อให้นายไ้เอนทีู่่วรับนายนะ” โน่พูับวิน วินเ้าสวมอโน่ทันที รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่ เาลูบหลัวินเบาๆ
“อบุนะ โน่ ที่รู้เรื่อเี่ยวับันแล้วไม่รัเียัน” วินพูับโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบาย น้ำาไหลอาบใบหน้าอเา
“ไม่้อร้อไห้นะ วิน ถ้านายมีอะไรไม่สบายใุยับันไ้ทุเรื่อนะ” โน่อบ ทั้สอน่อยๆลายออย่า้าๆ
“เี๋ยวัน้อไป่อนแล้ว ้อไปเรียนรอบบ่าย่อ แล้วเอันนะ” โน่พูับวิน รอยยิ้มปราบนใบหน้าอวิน วินพยัหน้าอบ านั้นทั้สอน็แยย้ายันไป โยวินไปที่อาารเรียนอะนิเทศศาสร์ ส่วนโน่ไปห้อเรียนที่มีนนท์ และอาร์มรออยู่
“นายุยอะไรับวินอย่านั้นเหรอ” นนท์ถามโน่ทันทีที่โน่มาถึในห้อเรียน
“็แ่เปิใันนิหน่อย แ่ไม่้อห่วทุอย่าเรียบร้อยี” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ไม่ไ้ทะเลาะอะไรันใ่ไหม เพราะันเห็นสีหน้าอวินริัมาเลยนะ” อาร์มถามโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“พวเรา็แ่เปิใัน ไม่ไ้ทะเลาะัน ไม่ว่าอย่าไรวิน็ยัเป็นนี เป็นเพื่อนอพวเรา อย่าไ้สสัยในเรื่อนั้น” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ นนท์ และอาร์มพยัหน้าเห็น้วย
“ันเื่อนาย โน่” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ันเอ็ะเื่อนายเหมือนัน” อาร์มเสริม านั้นอาารย์ผู้สอน็เินเ้ามาในห้อเรียน
ห้อทำานอเบรฟ เาำลันั่อ่าน่าวาหนัสือพิมพ์ และรวสอบ่าวพยาร์อาาศาอมพิวเอร์
“ูเหมือนโน่ะเปิใับวินแล้ว แถมยัแนะนำให้วินึ่เป็นเพื่อน่าะมาเรา้วย เป็นนที่น่าสนใริๆนะ วิน” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เอาเถอะ เราเอ็ไม่ไ้แบ่แยใรอยู่แล้ว มาไ้ทุเมื่อเลยนะ วิน” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาหยิบนิยสารแฟั่นออมาวาไว้บนโ๊ะ ึ่หน้าปประำเือนนี้เป็นรูปอวินที่ใสุ่สูทสีำ
“แู่เหมือนหน้าที่อเรา ือ ้อูแลนัศึษานนี้่อนสินะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะหยิบเอสารึ่เป็น้อมูลส่วนบุลอนัศึษานายสุเทพ อยู่ี โยเบรฟไ้เียนหมายเหุไว้ว่า
‘หมายเหุ 1 เป็นนัศึษาปีที่ 8
หมายเหุ 2 เป็นนัิรรมที่ทำานไป้วยเรียนไป้วย
หมายเหุ 3 าาร์ว่าะสำเร็ารศึษาภายในภาเรียนที่ 1’
“เป็นรุ่นพี่อเราสินะ อใหุ้ยัน่ายๆหน่อยเถอะ อย่าอวเบ่เป็นรุ่นพี่เลย” เบรฟพูับัวเอ น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใเล็น้อย เาัเ็บเอสารทั้หมเ้าที่ านั้นเา็เินออาห้อทำานเพื่อลับที่พัอเา
ความคิดเห็น