คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 วาเลนไทน์สีดำ
เ้าสู่เวลาเที่ยร่วหลัวันึ้นปีใหม่ เบรฟเินทาลับมาที่ห้อพัอเา ึ่อยู่ฝั่ร้ามับไอโนว์ยู สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ ะัวาอฝาที่แม่อเาัเรียมไว้ให้เา่อนที่เาะเินทาลับมา
“วันปีใหม่ีริๆ แ่เวลานั้น็ไ้ผ่านไปแล้ว” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เาทิ้ัวนอนลบนเียนอนอเา สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า านั้นโทรศัพท์มือถืออเา็ัึ้น
“ใรโทรมานะ” เบรฟพู ะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถืออเา ื่ออัน์ปราบนหน้าอโทรศัพท์อเา เบรฟรีบรับสายทันที
“ว่าอย่าไร ัน์ ปีใหม่สนุไหม” เบรฟพู สีหน้าอเาแสออถึวามีใ
“็สนุีนะ เอาิพี่น้อเยอะแยะเลย หลัานั้น็ไปื่ม่อับเพื่อนมัธยมอพวเรา แน่าะมา้วยันนะ” ัน์อบ เบรฟหัวเราะเบาๆ
“ปีใหม่เป็นวันรวมาิบ้านเ้าพอีเลย เอาไว้ราวหน้า็แล้วันนะ” เบรฟอบ
“ไ้สิ ไว้เอันราวหน้า เ้าอบย่านที่แอยู่ริๆเลย” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“แอบ็ีแล้ว พวเราะไ้เอันบ่อยๆ” เบรฟพู ัน์หัวเราะๆ
“ัไปอย่าให้เสีย เพื่อนที่ีที่สุ” ัน์อบ
“แเอ็เป็นเพื่อนที่ีที่สุเ่นัน” เบรฟพู
“เี๋ยวเ้า้อไปทำธุระ่อแล้ว เอาไว้พวเรา่อยนัเอันนะ” ัน์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามรีบร้อน
“แล้วเอัน รัและเป็นห่วนะ” เบรฟอบ
“รัและเป็นห่วเหมือนัน” ัน์อบ ทั้สอนวาสายโทรศัพท์ไปพร้อมัน รอยยิ้มแสออถึวามสบายใปราบนใบหน้าอเบรฟ านั้นาร์รูปภาพอโน่ นนท์ และอาร์ม็ร่วลมาาระานอเบรฟ เารีบเินไปหยิบมันึ้นมา สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“รู้สึไม่ีเลย” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เวลา่อมาโทรศัพท์อีสายหนึ่็ัึ้น ื่ออโน่ปราบนหน้าอ เบรฟหัวเราะเบาๆ
“ะไม่ให้พัันเลยใ่ไหม” เบรฟพู เารับสายอโน่ทันที
“สวัสีรับ โน่” เบรฟพู
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ ่วยมารับผมหน่อยรับ ผมอยู่หน้าหอพัที่อาารย์อยู่รับ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ
“ไ้สิรับ เี๋ยวอาารย์ไปรับนะรับ” เบรฟอบ เารีบเินออาห้อพัอเา เวลา่อมาเา็พาเ็หนุ่มรูปร่าสูให่นหนึ่ลับมาที่ห้อพร้อมับเา สีหน้าอเ็หนุ่มแสออถึวามทุ์ใอย่ามา น้ำาไหลอาบใบหน้าอเา
“มันเิอะไรึ้นรับ โน่ ทำไมโน่ถึมีสภาพแบบนี้ล่ะรับ” เบรฟถาม สีหน้าอเาแสออถึวามเป็นห่ว โน่รีบปาน้ำาที่ไหลอาบใบหน้าเาอย่ารวเร็ว
“ือว่า แอมป์นอใผมรับ เธอไปับผู้ายนอื่น” โน่อธิบาย ะที่เบรฟพาเาไปนั่ที่โฟา เบรฟหยิบน้ำเปล่ามาให้โน่ โน่รับไปทันที
“โน่มั่นใแล้วอย่านั้นเหรอรับ นที่แอมป์ไป้วยอาะเป็นเพื่อน หรือพี่าย็ไ้นะรับ” เบรฟั้้อสัเ โน่ส่ายศีรษะ
“ผมเอ็ิแบบนั้น ผม็เลยลอามพวเาไป แ่ว่าผมไ้ยินแอมป์บอับผู้ายนนั้นว่า ะวาแผนบอเลิผมหลัในวันเปิเทอมวันแร” โน่อธิบาย เบรฟเินไปหยิบเ้็อโแลมาให้โน่ เารับไปอย่าใเย็น
“อบุสำหรับนมนะรับ” โน่อบ ะรับเ้็อโแลไปาเบรฟ เาลับมานั่้าๆโน่
“หวัว่าารไ้ยินบทสนทนาอแอมป์ะไม่ไ้เป็นเพราะวามเป็นเทเลพาธี[1]อเธอหรอนะ โน่ ถ้าเธอใ้พลัอเธออ่านในอื่น นั่นถือเป็นารระทำละเมิสิทธิส่วนบุลนะ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ผมไม่ใ้พลัอผมับนที่ผมรัหรอรับ อาารย์เบรฟ สิ่ที่ผมไ้ยินมาเป็นบทสนทนา ไม่ใ่วามิรับ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั เบรฟมอูสายาอโน่
“อาารย์เื่อโน่รับ อย่าน้อยสายาอโน่็ไม่ไ้โหอาารย์” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ
“ผมวระทำอย่าไรีรับ บอเลิแอมป์ไป่อน หรือว่าะให้แอมป์เ้ามาบอเลิผมเอ” โน่ั้้อสสัย สีหน้าอเาแสออถึวามริัอย่ามา แ่เบรฟไม่ไ้อบำถาม เาแ่ื่มน้ำเปล่าอย่าใเย็น
“อาารย์เบรฟรับ” โน่พู สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย
“วามรั เป็นเรื่ออนเพียสอนรับ อาารย์เ้าไปแทรแไม่ไ้หรอ” เบรฟอบ
“แ่ว่า ผมไม่รู้ว่าวระทำอย่าไรีแล้วรับ” โน่พู สีหน้าอเาแสออถึัวลใอย่ามา
“ปล่อยให้ทุอย่าเป็นไปอย่าที่มันวรเป็นรับ โน่ ถ้าแอมป์ัสินใแบบนั้นแล้ว โน่็อย่าไปฝืนสิ่ที่มันะ้อเิึ้นเลย” เบรฟอบ ะมอูรูปภาพที่เาถ่ายู่ับัน์
“เหมือนที่อาารย์ปล่อยให้พี่อล์ฟหายไปาีวิออาารย์ใ่ไหมรับ และเหมือนับที่อาารย์ไม่ผูมัวามสัมพันธ์อพี่ัน์ใ่ไหมรับ” โน่ั้้อสัเ
“็ะเป็นไปามนั้นรับ โน่ ที่โน่อ่านวามิออาารย์ไ้ เพราะอาารย์ปล่อยให้มันเิึ้นเอ โน่็น่าะรู้นะรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ โน่รุ่นิ เาิถึวันที่พบับเบรฟรั้แรในที่ประุมอะรรมารนัศึษา
“มัน็ริออาารย์รับ วันแรที่พวเราเอัน ผมพยายามอ่านใออาารย์ แ่ไม่สามารถทำไ้ริๆ” โน่อบ
“อาารย์เอ็สัมผัสไ้ว่าพวเธอเป็นผู้มีพลัิเหมือนัน เป็นเรื่อที่น่าสนใมาริๆ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ
“ว่าแ่ แอมป์ไม่รู้เรื่อที่โน่เป็น...” เบรฟั้้อสสัย
“ไม่รู้รับ เป็นเรื่อหนึ่ที่ผมไม่เยบอเธอ มีแ่พวเราที่เป็นมนุษย์พลัิ้วยันเท่านั้นที่รู้” โน่อบ เบรฟพยัหน้าทำวามเ้าใ โน่ส่านเปล่าให้เบรฟ เารับมันไป และนำไปวาบนโ๊ะวาออย่าใเย็น
“ูเหมือนโน่ไม่ไ้มาหาอาารย์ เพราะเรื่อนี้เรื่อเียวใ่ไหมรับ” เบรฟั้้อสัเ ะมอูใบหน้าอโน่ที่เริ่มมีวามสบายใมาึ้น
“ผมอยาถามอาารย์รับ ผมเยไ้ยินเรื่อออาารย์มาาอาารย์อ้นรับ” โน่พู เบรฟหัวเราะเบาๆ สีหน้าอโน่แสออถึวามประหลาใ
“เอาล่ะ ไหน่วยบออาารย์หน่อยสิรับ อาารย์อ้นเล่าเรื่อออาารย์ว่าอย่าไรบ้ารับ” เบรฟพู ะพยายามลั้นหัวเราะ
“อาารย์อ้นบอว่าอาารย์เบรฟสำเร็ารศึษา้วยเรเลี่ยประมาสอปลายๆ อนสอบเนิบัิ็ทำะแนนไ้ไม่่อยีนั สอบใบประอบวิาีพยิ่ไม่้อพูถึ ทำะแนนไ้แ่เือบผ่าน” โน่อธิบาย น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ เานึว่าเบรฟะำหนิ หรือ่อว่าเาที่พูเรื่อไม่ีเี่ยวับัวเบรฟ แ่เบรฟแ่พยัหน้าทำวามเ้าใ
“เล่า่อสิ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“แ่ว่าอนที่อาารย์ลับมาเรียนปริาโท อาารย์ใ้เวลาแ่สิบสี่เือน็สามารถยื่นสอบปิเล่มวิทยานิพนธ์ไ้แล้ว ึ่อาารย์อ้นบอว่ามันเป็นระยะเวลาในารทำวิทยานิพนธ์ที่รวเร็วมา ผม็เลยอยารู้ว่าระหว่าารเรียน่อปริาโท หรือารไปสอบเนิบัิ อันไหนะยาว่าันรับ” โน่อธิบาย
“เป็นำถามที่ีนะรับ และโน่ไม่ไ้เป็นนแรที่ถามำถามนี้ับอาารย์” เบรฟอบ
“มีนเยถามอาารย์เรื่อนี้อย่านั้นเหรอรับ” โน่ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ
“มีสิรับ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“แล้วอาารย์มีวามิเห็นว่าอย่าไรรับ” โน่ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“เท่าที่อาารย์รวสอบผลารเรียนอโน่มา โน่น่าะสอบเนิบัิไ้นะรับ เพราะเนื้อหาที่ใ้สอบเนิบัิ่อน้ารัว หรือ็ือส่วนให่้อสอบะออมาแบบมีธำอบนั่นเอ ส่วนเนื้อหาที่ะใ้สอบะำัที่แ่ละ้ออทั้สี่าวิา” เบรฟอธิบาย
“เนื้อหาอารเรียนเนิบัิ มันแ่าาปริาโทมาน้อยแ่ไหนรับ ผมเยไ้ยินพวรุ่นพี่เาบอันว่า ไม่วรเรียนเนิบัิ และปริาโทพร้อมัน” โน่ั้้อสสัย
“เนื้อหาารเรียนปริาโท ะมีวามเพาะทามาว่า อย่าเ่นสาาที่อาารย์เรียน เป็นสาาหมายทรัพย์สินทาปัา วิาที่เรียน็ะมีแ่หมายทรัพย์สินทาปัา โยอบเอารศึษา็ะมีวามเพาะทา และเน้นในเรื่ออารประยุ์ใ้ประโยน์ริ” เบรฟอบ โน่รุ่นิ
“แสว่าอาารย์็้อเรียนเ่พอสมวรสิรับ อาารย์ถึบปริาโทมาไ้้วยเรสามลาๆ” โน่ั้้อสัเ
“อาารย์ไม่ใ่นเรียนเ่หรอรับ โน่ อาารย์แ่มีวามสามารถในารพลิแพลแ้ไสถานาร์่าๆ และถ้าโน่ถามว่าทำไมไม่ใ้วามสามารถในารทำ้อสอบให้ผ่าน นั่น็เพราะในห้อสอบมี้อำัมานอาารย์ไม่สามารถใ้วามสามารถออาารย์ไ้อย่าเ็มที่ พู่ายๆ็ืออาารย์เป็นโรแพ้ทาห้อสอบนั่นเอ” เบรฟอธิบาย
“แ่ว่า...” โน่พู
“แ่ว่าารเรียนปริาโทไม่ไ้เน้นะแนนไปที่้อสอบ แ่เน้นไปที่านที่อาารย์สั่ ึ่เป็นารศึษาเิปิบัิาาร้นว้าหา้อมูลมาว่ารับ ทำให้ใร็สามารถทำเรเลี่ยสามไ้ แม้ะเรียนไม่เ่มา” เบรฟพูับทโน่
“อาารย์อ้นเยบอว่า ถ้าะเรียนปริาโท ้อเ่ภาษาอัฤษ ริไหมรับ เพราะเอสารที่้อ้นว้าเพื่อทำวิทยานิพนธ์ส่วนให่เป็นภาษาอัฤษ” โน่ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น
“อันที่ริ็ไม่้อเ่เท่านที่บเอภาษาอัฤษหรอนะรับ เพราะอนที่ทำวิทยานิพนธ์ ไม่มีใรมาบัับว่าห้ามเปิพนานุรมประอบารอ่าน ริไหมรับ” เบรฟอบ โน่หัวเราะเสียั
“มัน็ริออาารย์นะรับ” โน่อบ ะพยายามลั้นหัวเราะ
“เพียแ่ารเปิพนานุรมแปลศัพท์เพาะทาหนึ่ำ อาะ้อมีพนานุรมภาษาอัฤษแปลเป็นไทยไป้วย เพราะเวลาหาวามหมายอศัพท์เพาะะไ้แบบที่เป็นอัฤษแปลเป็นอัฤษอีที” เบรฟอธิบาย สีหน้าอโน่แสออถึวามใอย่ามา
“พูนผมไม่ล้าเรียนปริาโทเลยนะรับ” โน่อบ เบรฟบไหล่ให้ำลัใโน่เบาๆ
“อันที่ริโน่ไม่้อเื่ออาารย์็ไ้นะรับ โน่ะลอไปสอบเนิบัิ และใบประอบวิาีพทนายวามู่อน็ไ้นะรับ พอโน่้นหาวามถนัเพาะไ้แล้ว โน่่อยเรียน่อปริาโท็ไ้รับ” เบรฟพู
“อนที่ผมเรียนปริาโท อาารย์ะยัให้ำแนะนำผมไหมรับ” โน่ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“อาารย์ให้ำแนะนำับนที่้อารอาารย์เสมอรับ โน่ แ่ว่าอย่ามาในเวลาที่มันเร่่วนมาเินไปนะรับ เพราะเมื่อถึอนนั้นอาารย์อาะั้ัวไม่ทัน็ไ้” เบรฟอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่
“แสว่ามีนมาหาอาารย์ในเวลาเร่่วนเยอะสินะรับ” โน่ั้้อสสัย
“ส่วนให่ะเป็นพวที่ำหนส่านใล้ถึเส้นาย แ่ยัไม่เริ่มาน หรือไม่็มาแบบไม่ไ้เรียมแผนสำหรับารทำานเลย ที่เลวร้ายสุ นาพระเ้ายัเินเยียวยา็ะเป็นพวที่ไร้วามรับผิอบ แ่อยาทำานยาให้เสร็ภายในวันเียวนั่นแหละนะ ึ่ส่วนให่อาารย์็เยเือนให้พวเรารู้ล่วหน้าแล้ว แ่พวเา็เพิเย” เบรฟอธิบาย น้ำเสียอเาแสออถึวามเบื่อหน่าย
“ผมะไม่เป็นแบบนั้นแน่นอนรับ เพราะผมไม่อบสร้าวามหนัใให้ใร วันแรที่ผมเริ่มเรียนปริาโท ผมะรมาหาอาารย์เป็นนแรเลยรับ” โน่อบ
“ะให้อาารย์่วยวาแผนให้สินะ” เบรฟั้้อสัเ
“ถ้าไ้แบบนั้น ผมะอบุมาเลยนะรับ” โน่อบ เบรฟพยัหน้าอบ
“อมา็ัไป นั่นเป็นหลัารทำาน่ายๆออาารย์เลยล่ะ” เบรฟอบ โน่ลุึ้นยืน สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใอย่ามา
“เี๋ยวผม้อไปแล้วนะรับ อบุสำหรับำแนะนำ และวามห่วใยนะรับ” โน่พู
“แล้วเอันวันเปิเทอมนะ” เบรฟอบ โน่พยัหน้าอบรับ านั้นเา็เินออไปาห้ออเบรฟอย่ารวเร็ว เบรฟลุึ้นยืน เาบิี้เียไปมา
“เอาล่ะ เ็บวาหน่อยีว่า” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เาทำวามสะอาานเปล่า และแ้วน้ำอย่ารวเร็ว
เ้าสู่่วเ้าวันันทร์ ลาเือนมราม ึ่เป็น่วสัปาห์แรอวันเปิเทอมสออมหาวิทยาลัย เบรฟำลันั่ทำานอยู่ในห้อทำานอเา สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“ูเหมือนเทอมนี้เราะสอนร่วมับอาารย์อีท่านหนึ่สินะ แถมว่าะไ้สอน็ั้รึ่เทอมหลั” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะมอูาราสอนอเา เวลา่อมา็มีเสียเาะประูัึ้น
“เิรับ” เบรฟอบ ประูห้อทำานอเาเปิออ เ็หนุ่มหน้ามเินเ้ามาในห้ออเบรฟ สีหน้าอเาแสออถึวามัวลใอย่ามา ทันทีที่เ็หนุ่มเินเ้ามา็เิไฟฟ้าสถิึ้น ส่ผลให้ทรผมอเบรฟั้ึ้น เบรฟรู้สึถึลิ่นโอโน ึ่เป็นลิ่นเียวับ่วเวลา่อนที่ฝนะลมา สีหน้าอเบรฟแสออถึวามไม่สบายใ
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ” เ็หนุ่มพู
“ใเย็นๆ่อนนะรับ อาร์ม นั่ล่อนเถอะรับ ่อยๆทำใให้เย็นนะรับ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว อาร์มหยิบเ้าอี้มา และนั่ล ไฟฟ้าสถิ และลิ่นโอโนหายไปทันที สีหน้าอเบรฟแสออถึวามโล่ใ
“เอาล่ะ ไหน่วยเล่าให้อาารย์ฟัหน่อยนะรับ ทำไมอาร์มถึอารม์แปรปรวนแบบนี้รับ” เบรฟถาม
“ือว่า ่วนี้ผมไม่ไุ้ยับนนท์เลยรับ โทรไปเา็ไม่ยอมรับสายผม ส่ไลน์ไปเา็ไม่ยอมอบลับมารับ ผมเป็นห่วนนท์มาเลยรับ” อาร์มอธิบาย สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา
“อาร์มไุ้ยับนนท์รั้สุท้ายเมื่อไรรับ” เบรฟถาม
“่ววันริส์มาสรับ นนท์บอผมว่าเอาไว้วันเปิเทอม่อยเอัน แ่วันนี้นนท์็ไม่ไ้มาเรียนรับ ทั้ๆที่พวเราลเรียนวิาเียวันทั้สามัว” อาร์มอบ เบรฟรุ่นิ
“อาารย์ว่า อาร์มใเย็นๆ่อนนะรับ อนนี้นนท์อาะำลัอยู่ับโน่็ไ้รับ อนนี้โน่ำลัอยู่ใน่วที่ไม่่อยีเท่าไร” เบรฟอบ สีหน้าออาร์มแสออถึวามสสัย
“เิอะไรึ้นับโน่รับ อาารย์” อาร์มั้้อสสัย
“อาารย์เอ็ไม่รู้รายละเอียมานัหรอรับ แ่รู้สึไ้ว่าโน่ำลัเศร้าหมอเท่านั้นเอ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ เวลา่อมาเสียเาะประู็ัึ้นอีรั้
“เิรับ” เบรฟพู ประูห้อทำานเปิออ พี่น้อฝาแฝโน่ และนนท์เินเ้ามาในห้อทำานอเบรฟ สีหน้าออาร์มแสออถึวามีใอย่ามา เาสวมอับนนท์อย่ารวเร็ว
“นนท์ นายหายไปไหนมา รู้ไหม ันเป็นห่วนายมาเลยนะ” อาร์มพู น้ำาไหลอาบใบหน้าอเา นนท์ลูบหลัอาร์มเบาๆแสวามรั
“อโทษที่ทำให้เป็นห่วนะ อาร์ม พอีเิเรื่อวุ่นวายนิหน่อย” นนท์อบ านั้นทั้สอน็ลายอันอย่า้าๆ
“อาารย์เบรฟรับ แอมป์บอเลิผมแล้วรับ อนนี้เธอลาออาารเป็นรอประธานะแล้ว้วยรับ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา สีหน้าออาร์มแสออถึวามประหลาใอย่ามา
“ว่าอย่าไรนะ แล้วะทำอย่าไรับานที่เหลืออยู่ล่ะ” อาร์มั้้อสสัย สีหน้าอเาแสออถึวามไม่พอใอย่ามา
“นี่แหละสาเหุที่ันหายไป อาร์ม ันไปปลอบใโน่อยู่นี่แหละ ส่วนเรื่อานิรรมที่ยัเหลืออยู่อเทอมนี้ เี๋ยวพวเราะไปปรึษาอาารย์อ้น่อน” นนท์อบ
“ไม่อยาะเื่อเลยว่า แ่ารอประธานไปแ่นเียวะทำให้นายเสียศูนย์แบบนี้ไ้นะ โน่” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา
“ันไม่ไ้เสียศูนย์เพราะแอมป์บอเลิันหรอ อาร์ม และอีอย่าหนึ่ ่อให้ารอประธานไป พวเรา็ยัทำาน่อไ้ ริไหม อาร์ม” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริัอย่ามา รอยยิ้มปราบนใบหน้าออาร์ม
“มัน้อแบบนี้สิ สมับเป็นโน่ผู้แ็แร่ริๆ” อาร์มอบ เาบไหล่โน่แสวามื่นม
“เอาล่ะๆ เรื่อบล้วยีแล้วสินะ” เบรฟั้้อสัเ เ็หนุ่มทั้สามนพยัหน้าพร้อมัน รอยยิ้มปราบนใบหน้าอพวเา
“ะเป็นแบบนั้นรับ เ็บรั้เียวแล้วบไปเลยแบบนี้ีแล้วรับ” โน่อบ
“พูไ้ีมา โน่ เอาล่ะ พวเราไปันเถอะ อบุนะรับอาารย์เบรฟ” นนท์พู เาบไหล่โน่เบาๆ านั้นทั้สามน็เินออไปาห้อทำานอเบรฟพร้อมัน
“พวเธอแ็แร่มาริๆ อให้เอแ่สิ่ีๆนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะนั่ทำานอเา่อไป
“นนท์ ันอโทษที่เ้าในายผิไปนะ” อาร์มพูับนนท์ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ ะที่ทั้สามนำลัเินมาที่โรอาหาร นนท์หัวเราะเบาๆ เาบไหล่อาร์มแสวามรั
“นายิว่าันนอในายไปบนอื่นอย่านั้นเหรอ” นนท์ั้้อสัเ อาร์ม่อยแนนนท์เบาๆแสารหยอล้อ
“็แหม เป็นใร็้อเ้าใผิหรือเปล่า ู่ๆแฟนัวเอไม่ยอมรับโทรศัพท์ แถมไม่ยอมอบไลน์แบบนี้” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามเินอาย
“ที่อาร์มพูมา็มีเหุผลนะ นนท์ ใร็ามที่เอับสถานาร์แบบนี้็้อิไปในทิศทาเียวันทั้นั้น” โน่เสริม
“อะไรันๆ นี่ันเป็นนผิอย่านั้นเหรอ ันอยู่ับนายลอเลยนะ เ้าพี่ายัวแสบอัน” นนท์อบ สีหน้าอเาแสออถึวามริั ะ่อยแนอโน่เบาๆ
“ันอโทษ็แล้วัน ที่มาอหั่อหน้าพวนายแบบนี้” โน่อบ ทั้สามนหัวเราะเบาๆ
“หวัว่าะไม่มี่าวใรอหัอีแล้วนะ” อาร์มพู านั้นโน่ และนนท์็หยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาเปิู่าวสาร่าๆ สีหน้าอพวเาแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา
“ันแ่พูเล่นๆ นะ ทำไมพวนายสอน้อทำหน้าแบบนั้น้วย” อาร์มพู สีหน้าอเาแสออถึวามประหลาใ
“็นายันพูแล้วรับวามริน่ะสิ” โน่อบ
“วินับเฟิร์สเลิันแล้ว” นนท์เสริม สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ไม่ใ่แ่นั้นนะ ทั้ี๊ับอน และันับธีร์็ำลัทะเลาันเหมือนัน พวเาำลัะบอเลิัน้วย” โน่อธิบาย ะนำมือถืออัวเอให้อาร์มู พบว่ามี้อวามว่า ‘อบุสำหรับ่วเวลาที่ผ่านมา แ่พวเราไปันไม่ไ้แล้ว’ บนหน้าเฟสบุ๊อี๊ ‘พวเราน่าะลอห่าันูนะ เผื่ออะไรมันะีึ้น’ บนหน้าเฟสบุ๊อวิน และ ‘อโทษนะ บาทีพวเราอาะเ้าันไม่ไ้’ บนหน้าเฟสบุ๊อธีร์
“นี่มันอะไรัน มหรรมวามรัสีำหรืออย่าไร” อาร์มั้้อสสัย สีหน้าอเาแสออถึวามัวลใอย่ามา
“เอาไว้พวเรา่อยัารเรื่อพวนี้ทีหลั อนนี้วิาสิทธิมนุษยนำลัะเริ่มแล้ว” โน่อบ ทั้สามนรีบเินรไปยัอาารเรียนทันที
“โน่ นายว่าแอมป์ะลวิานี้้วยหรือเปล่า” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น ะเินมาถึหน้าห้อเรียน
“อนนี้แอมป์เปลี่ยนวิาลใหม่ทั้หมแล้ว พวเราเรียนไม่รันสัวิา” โน่อบ านั้นทั้สามน็เินเ้าไปในห้อเรียนพร้อมัน
ห้อทำานอเบรฟ เวลา่วบ่ายอวันเียวัน เบรฟำลันั่รวสอบเอสารารสอนอยู่ที่ห้อทำานอเา ทันทีที่เารวสอบเอสารเสร็แล้ว เา็เปิูเฟสบุ๊เพื่อิาม่าวสาร่าๆ และพบเห็น้อวามบอเลิอู่รัแ่ละน
“ูเหมือนที่าร์รูปอโน่ นนท์ และอาร์มหล่นลมาเมื่อวานนี้ะไม่ไ้หมายถึพวเาผิใันสินะ แ่ะหมายถึเพื่อนๆอพวเาำลัะมีปัหา” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เารุ่นิ และพยายามั้สมาธิ านั้นเสียเาะประูห้อทำานอเา็ัึ้น
“เิรับ” เบรฟอบ ประูห้อทำานเปิออ พี่อ้นอาารย์ที่ปรึษาิรรมเินเ้ามาในห้อทำานอเา สีหน้าอพี่อ้นแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา
“สวัสีรับ พี่อ้น นั่ล่อนนะรับ” เบรฟพู พี่อ้นหยิบเ้าอี้มานั่ามำเิอเบรฟ
“เบรฟรู้เรื่อที่แอมป์ลาออาารเป็นรอประธานะหรือยัะ” พี่อ้นถาม สีหน้าอเธอแสออถึวามัวลใอย่ามา
“เรื่อนี้ผม็เพิ่ทราบมาาพี่อ้นนี่แหละรับ มันเิอะไรึ้นบ้ารับ” เบรฟอบ
“พี่อยาให้เบรฟ่วยเลี้ยล่อมให้แอมป์ลับมาทำหน้าที่นว่าะหมวาระหน่อย ไ้ไหมะ” พี่อ้นพู สีหน้าอเธอแสออถึวามไม่สบายใ เบรฟรุ่นิ
“ผมว่าพวเราทำไ้แู่อยู่ห่าๆรับ พี่อ้น ถ้าแอมป์ัสินใไปแล้ว พวเราะทำอะไรไม่ไ้รับ” เบรฟอบ
“แ่ว่า...” พี่อ้นพู สีหน้าอเธอแสออถึวามริั
“เื่อผมเถอะรับ พี่อ้น พวเราแ่ทำหน้าที่ในานะอาารย์ให้ีที่สุ็พอแล้วรับ พี่อ้นไม่้อรู้สึผิที่แอมป์ออาารเป็นรอประธานะหรอนะรับ” เบรฟพูับทพี่อ้น
“พี่รู้มาว่าแอมป์บอเลิโน่นะะ เบรฟ แ่ไม่นึว่านที่มีวามรับผิอบแบบแอมป์ะทิ้านไปแบบนี้ พี่เป็นห่วแอมป์ ลัวว่าะมีนมอแอมป์ว่าเป็นนไม่มีวามรับผิอบ่ะ” พี่อ้นอธิบาย
“แอมป์ะรู้ว่าอะไระเิึ้นาทาเลืออัวแอมป์เอรับ พี่อ้น อย่าไปัวลให้เหนื่อยเลย” เบรฟอบ สีหน้าอเาแสออถึวามใเย็น
“เบรฟเปลี่ยนไปนะะ ั้แ่เบรฟห่าาอล์ฟไป เบรฟเหมือนไม่่อยแร์ใรเลยนะ” พี่อ้นพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่สบายใ
“ผมแร์นที่เา้อารรับ พี่อ้น อล์ฟไม่ไ้้อารผมแล้ว ั้แ่วันที่ผมสำเร็ารศึษาปริารีไปาที่นี่ และอนนี้ผมเป็นอิสระา้อผูมัพวนั้นแล้ว” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ พี่อ้นรุ่นิ
“พี่อ้นไม่้อเป็นห่วรับ ทุอย่าะ้อเรียบร้อย” เบรฟเสริม
“เบรฟะให้วาม่วยเหลือพวะรรมารในารทำานิรรม่อไป ใ่ไหมะ” พี่อ้นถาม
“ถึผมะไม่ไ้มีหน้าที่โยรในส่วนนั้น แ่ผมยัมีหน้าที่ในารูแลวามเรียบร้อย แน่นอนรับ ผมะให้วาม่วยเหลือพวเา” เบรฟอบ
“อบุเบรฟมานะะ เี๋ยวพี่อไปทำาน่อนนะ” พี่อ้นพู เธอเินออไปาห้อทำานอเบรฟอย่าใเย็น เบรฟส่ายศีรษะ
“ยัิเล็ิน้อยเหมือนเิมเลยนะ พี่อ้น” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เวลา่อมาเสียเาะประูห้อทำานอเบรฟ็ัึ้นอีรั้ เบรฟถอนหายใ
“เิรับ” เบรฟพู ประูห้อทำานอเาเปิออ โน่ นนท์ และอาร์มเินเ้ามาในห้อทำานอเา สีหน้าอพวเาแสออถึวามเหนื่อยล้า
“วันนี้ไปเอเรื่อหนัมาสินะ” เบรฟั้้อสัเ ะมอูใบหน้าอเ็หนุ่มทั้สามน
“เพื่อนอพวเราบอเลิับแฟนไปหลายู่เลยรับ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา
“แบล็วาเลนไทน์สินะ อาารย์พอะรู้เรื่อบ้าแล้ว แ่พวเราไม่วระเ้าไปยุ่โยรนะรับ” เบรฟอธิบาย
“ถ้าพวเาเ้ามาอำปรึษาพวเรา พวเราวระทำอย่าไรรับ” อาร์มถาม
“บารั้ารให้ำแนะนำอาะเป็นสิ่ที่ไม่เหมาะสมเท่าไรสำหรับสถานาร์แบบนี้ แ่ถ้าอยาปลอบใเพื่อนๆล่ะ็ ลอพาไปินอาหารีๆสัมื้อูสิ หรือพาไปินอหวานๆเย็นๆ็ไ้ อหวาน่วยเยียวยาิใไ้นะ” เบรฟอบ
“แบบที่อาารย์ให้ผมินเ้วันนั้นหรือเปล่ารับ” โน่ถาม สีหน้าอนนท์ และอาร์มแสออถึวามประหลาใ
“เอาไว้ันะเล่าให้พวนายฟัทีหลันะ” โน่พูับนนท์ และอาร์ม
“ะใ้วิธีแบบนั้น็ไ้นะรับ แ่มันไ้ผลับแ่นบานนะรับ โน่ะลอหาวิธีที่แ่าอาารย์็ไ้นะรับ” เบรฟอบ
“านนี้หมเินไปเยอะแน่เลย ถ้าะ้อพาพวเพื่อนๆไปเลี้ยปลอบใแบบนี้” นนท์ั้้อสัเ อาร์มหัวเราะเบาๆ
“ใ้เินประหยัหน่อยสิ พวนาย เศรษิยิ่ไม่่อยีอยู่นะ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ถ้าพูเรื่อเศรษิไม่ี เรื่อยาวนะรับ โน่” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“มัน็แ่นไม่ล้าออมาับ่ายใ้สอยเินเท่านั้นเอรับ อาารย์เบรฟ ึ่ไม่ไ้เิึ้นับประเทศไทยที่เียว แ่เิึ้นับทุประเทศทั่วโล” อาร์มอบ
“แสว่าอาร์มอบิาม่าวเศรษิสินะรับ” เบรฟั้้อสัเ
“ผมเรียนบไป ผมอยาะไปเรียน่อปริาโท้านหมายธุริรับ เพราะอนนี้ธุริประเภทสาร์ทอัพที่ใ้เทโนโลยีเ้ามาเี่ยว้อำลัเป็นที่นิยมรับ” อาร์มอธิบาย สีหน้าอเาแสออถึวามระือรือร้น
“เป็นวามิที่ีนะรับ อาร์ม แ่อนนี้มันเย็นมาแล้ว เอาไว้พวเรา่อยมาุยัน่อวันหลัีว่านะรับ” เบรฟอบ
“เี๋ยวพวเราะมาใหม่นะรับ สวัสีรับ” โน่พู านั้นโน่ นนท์ และอาร์ม็เินออไปาห้อทำานอเบรฟพร้อมัน
“วาแผนเรียน่อไม่บอพวเรา่อนเลยนะ” นนท์พู เาบไหล่อาร์มเบาๆ ะเินออมาาห้อทำานออาารย์
“ันเอ็เพิ่นึออเมื่อี้เหมือนัน นนท์ ว่าแ่ นายไม่ิเรื่ออนาอัวเอบ้าอย่านั้นเหรอ นนท์ อนนี้เหลือเวลาอีแ่สี่เือนพวเรา็ะเรียนบันแล้วนะ” อาร์มอบ
“ันเอ็พอวาแผนมาบ้าเหมือนัน อาร์ม แ่แผนอันยัไม่ัเน แ่มีอยู่หนึ่เรื่อที่ันัเนมาแล้ว” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“นายัเนเรื่ออะไรล่ะ” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย นนท์หอมแ้มอาร์มทั้สอ้า
“ันมั่นใว่าันรันายทุวัน าบ้า อาร์ม” นนท์อบ รอยยิ้มแสออถึวามเินอายปราบนใบหน้าออาร์ม
“วยโอาสหอมแ้มันอย่านั้นเหรอ” อาร์มถาม นนท์หัวเราะเา
“เอาืนนายบ้า อาร์ม นายเอ็อบแอบหอมแ้มันประำเหมือนัน” นนท์อบ อาร์มับมือับนนท์ เาึัวนนท์เ้ามาสวมอ และยีหัวเาอย่ารุนแร
“นายมันน่ารัริๆ นนท์ นายทำให้ันรันายหมใริๆ” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ โน่ยิ้มให้พวเา
“นายะูบันเลย็ไ้นะ อนนี้ไม่มีนอยู่แล้ว้วย” โน่อบ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ อาร์มลายอับนนท์ทันที
“นายยัอยู่นะ โน่ และอีอย่า ันไมู่บใรในที่สาธาระหรอ เพราะมันเป็นเรื่อที่ไม่เหมาะสม” อาร์มอบ
“เป็นสุภาพบุรุษริๆ นนท์โีที่มีนายนะ อาร์ม อย่าทำให้นนท์เสียใล่ะ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั านั้นทั้สามน็เินไปที่หน้ามหาวิทยาลัย้วยัน พวเาเห็นเ็หนุ่มหน้าหยนหนึ่ำลันั่อยู่หน้ามหาวิทยาลัย สีหน้าอเาแสออถึวามเศร้าโศเสียใ
“นั่นวินประธานะนิเทศน์ศาสร์ใ่ไหม ทำไมเวลานี้เาถึยัไม่ลับนะ” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย และวามเป็นห่ว
“เี๋ยวันัารเอ พวนายลับไป่อนเถอะนะ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั สีหน้าอนนท์ และอาร์มแสออถึวามไม่สบายใ
“ไม่้อห่ว ทุอย่าะ้อเรียบร้อย” โน่เสริม
“เ้าใแล้ว พรุ่นี้เอันที่ห้อเรียนนะ” นนท์อบ านั้นเา็เินไปับอาร์มอย่าใเย็น โน่เินเ้าไปนั่้าๆวิน
“สวัสีวิน นายยัไม่ลับอีเหรอ” โน่พู เาับไหล่ปลอบใวิน วินเ้าสวมอับโน่ทันที น้ำาไหลอาบใบหน้าอเา น้ำาหยลมาที่ไหล่อโน่
“โน่ เฟิร์สทิ้ันไปแล้ว ันไม่รู้ะทำอย่าไรี” วินพู โน่บหลัปลอบใวิน
“ันรู้ว่ามันยา เพราะันเอ็เพิ่เลิับแอมป์มาเหมือนัน” โน่อบ สีหน้าอวินแสออถึวามประหลาใ พวเาลายอัน
“แสว่าอนนี้นาย็เป็นโสน่ะสิ” วินั้้อสัเ
“ันรู้นายำลัิอะไรอยู่ แ่ันว่าอย่าให้วามหวััวเอแบบนั้นเลยนะ เพราะอนนี้ันยัไม่พร้อมะมีใรเ้ามาริๆ” โน่อบ
“นายไม่เปลี่ยนใมาอบผู้ายสินะ” วินั้้อสสัย
“เรื่อนั้นันเอ็ยัไม่รู้เหมือนัน ึ้นื่อว่าอนา อะไร็เิึ้นไ้นะ ่อยๆลุ้นอนาแบบวัน่อวันมันน่าะีว่า แ่้อไม่ลืมวาแผนเรียมรับมือับอนา้วย” โน่อธิบาย
“เป็นำแนะนำาอาารย์เบรฟสินะ พวนายน่าอิาริๆที่มีอาารย์เบรฟอยู่ใล้ๆ” วินอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเบื่อหน่าย
“อันที่รินายะลอเ้าไปพบอาารย์เบรฟ็ไ้นะ อาารย์เบรฟให้ำปรึษาไ้ีมาเลย ทั้เรื่ออวามรั วามรู้สึอน และเรื่อเส้นทาอาีพในอนา้วย ถ้าไม่รัเียพรุ่นี้เ้า พวเราไปพบอาารย์เบรฟ้วยันไหม” โน่อธิบาย
“อบุมานะ โน่” วินอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเรใ านั้นทั้สอน็ลุึ้นยืน
“ไม่้อเรใหรอ วิน พวเราเป็นเพื่อนัน ไม่ว่าะมีปัหาอะไร็้อ่วยเหลือัน ริไหม” โน่พู วินพยัหน้าอบ สีหน้าอวินแสออถึวามสบายใ
“เอาล่ะ เี๋ยวันะเินไปส่นายนะ” โน่พู ทั้สอนเินไปพร้อมัน
“ืนนี้นายอยู่เป็นเพื่อนันไ้ไหม” วินถาม ะที่พวเาเินมาถึหน้าหอพัที่วินพัอาศัยอยู่
“เอาไว้ราวหน้า็แล้วันนะ และอีอย่าันยัมีานที่้อทำอยู่ ถ้าไม่รีบทำให้เสร็ นนท์ไ้โวยวายันแน่นอนเลย” โน่อบ เาบไหล่วินเบาๆ
“พรุ่นี้เ้าเอันนะ” โน่เสริม านั้นวิน็เินเ้าไปในหอพัทันที
“เอาล่ะ ไ้เวลาลับแล้ว” โน่พูับัวเอเบาๆ เาเินไปาหน้าหอพัอย่ารวเร็ว
[1]เทเลพาธี (Telepathy) ือ พลัที่สามารถอ่านวามิ และส่วามิให้ับผู้อื่นไ้ รวมถึสามารถสื่อสารันทาิไ้
ความคิดเห็น