คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 รวมตัวประธานคณะ
เ้าสู่วันปมนิเทศอะนิิศาสร์ เบรฟำลัเินเ้าไปในห้อประุมพร้อมับอาารย์ะนิิศาสร์นอื่นๆ เพื่อเรียมวามพร้อมสำหรับารเริ่มพิธีปมนิเทศนัศึษาใหม่อะนิิศาสร์ านั้นพิธีารอิรรมปมนิเทศนัศึษาะนิิศาสร์็ไ้เริ่ม้นึ้น โยเริ่มาารให้โอวาทโยผู้่วยศาสราารย์ ร. นะ ศิริมล บีะนิิศาสร์ ารแนะนำัวะรรมารนัศึษา และะรรมารสำนัาน่วยเหลือประานทาหมาย และารแนะนำัวอาารย์ประำนใหม่ อาารย์พษ์ศัิ์ วามสุ านั้นโน่็พานัศึษาั้นปีที่หนึ่เินออาห้อประุม ไปยัโถอาารเรียนเพื่อทำิรรมสันทนาารระับวามสัมพันธ์่อไป เวลา่อมาอาารย์ะนิิศาสร์ทั้หม็ทยอยเินออาห้อประุมไปอย่ารวเร็ว
“เอาล่ะ เสร็เสียที ลับห้อทำานีว่า” เบรฟพูับัวเอเบาๆ เารีบเินลับไปที่ห้อทำานอย่ารวเร็ว
“ูเหมือนพวเ็ๆำลัสนุันให่เลยนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะั้สมาธิ และมอเห็นภาพนัศึษาำลััิรรมอย่าสนุสนาน รอยยิ้มแสออถึวามสบายใปราบนใบหน้าอเบรฟ
“ูเหมือนห้อทำานอเราะไม่าอะไรแล้วนะ” เบรฟพู ะทำารรวสอบสิ่อภายในห้อทำานอเา านั้นเสียโทรศัพท์มือถืออเบรฟ็ัึ้น เารีบรับสายในทันที
“ฮัลโหลรับ” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“อาารย์เบรฟรับ ผมโน่รับ เมื่อวานผมอเบอร์มาาอาารย์อ้นรับ อาารย์เบรฟ่วยมาที่ลานิรรม้วยรับ น้อปีหนึ่เป็นโรหอบหืรับ” โน่พูับเบรฟผ่านโทรศัพท์ น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใอย่ามา
“อาารย์อ้นล่ะ ไม่ไ้อยู่ที่ลานิรรมหรอเหรอ” เบรฟถามโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ
“อาารย์อ้นำลัโทรเรียรถพยาบาลอยู่รับ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใอย่ามา
“เ้าใแล้ว อาารย์ำลัรีบไป โน่ ่วยหายาพ่นสำหรับยายหลอลมที่น้อนัศึษาพิัวหน่อย อาารย์เาว่ามันน่าะอยู่ในระเป๋าถืออน้อนัศึษานนั้น” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ ะรีบวิ่ออไปาห้อทำานอย่ารวเร็ว
“เอแล้วรับ อาารย์เบรฟ มันอยู่ในระเป๋าถือรับ” โน่อบเบรฟผ่านโทรศัพท์
“ีมา โน่ รีบพ่นยาให้น้อเา เร็วเ้า อีสิบวินาทีอาารย์ะไปถึลานิรรมรับ” เบรฟอบ เาวาสายโทรศัพท์ และวิ่รไปที่ลานิรรม
“อาารย์รับ ยาหมแล้วรับ อนนี้อาารอน้อำลัแย่ลรับ” นนท์พูับเบรฟทันทีที่เบรฟวิ่มาถึลานิรรม น้ำเสียอนนท์แสออถึวามร้อนใอย่ามา
“เอาหลอพ่นยามาให้อาารย์ เร็วเ้า” เบรฟพูับนนท์ น้ำเสียอเาแสออถึวามเ็า สีหน้าอนนท์แสออถึวามประหลาใอย่ามา
“แ่ว่า ยาหมแล้วนะรับ” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“ยายัไม่หมหรอ นนท์ มันแ่มีร่อรอยอุัน ส่มาเร็วเ้า” เบรฟอบ นนท์รีบส่หลอพ่นยาให้เบรฟอย่ารวเร็ว ะพาเบรฟไปหานัศึษาหิที่นอนัระุอยู่ที่พื้น
“เอาล่ะนะ” เบรฟพูเบาๆ เาระแทหลอพ่นยาับมือเบาๆสอที านั้นเา็พ่นยาเ้าสู่หลอลมอนัศึษาหินนั้น สีหน้าอนัศึษาหิ่อยๆผ่อนลายล พร้อมับหายใ้าล เวลา่อมารถพยาบาล็มาถึลานิรรมพร้อมับเ้าหน้าที่ในุาวำลัเ็นเียวิ่เ้ามา
“พวเรา ่วยันหน่อย” โน่พูับนนท์ และอาร์ม ทั้สามน่วยันพยุนัศึษาหิึ้นเียผู้ป่วย านั้นเ้าหน้าที่โรพยาบาล็รีบเ็นเียผู้ป่วยพานัศึษาหิึ้นรถพยาบาลไปอย่ารวเร็ว โน่ และนนท์มอไปที่รถพยาบาลที่วิ่ออไป สายาอพวเาแสออถึวามเป็นห่ว และวามัวลใ
“ไม่้อเป็นห่วหรอ โน่ เ็นนั้นะไม่เป็นอะไร” เบรฟพูปลอบใโน่ เาบไหล่โน่เบาๆ
“รับ อาารย์ ผมเอ็หวัว่าะเป็นแบบนั้นเหมือนัน” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เี๋ยวอาารย์อัว่อนนะ” เบรฟพูับโน่
“อบุรับอาารย์เบรฟ” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ านั้นเบรฟ็เินออาลานิรรมไปอย่าใเย็น
“นนท์ ่วยูแลที่นี่่อนนะ ันมี้อสสัยที่้อไปถามอาารย์เบรฟหน่อย” โน่พูับนนท์ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั นนท์รุ่นิ
“ไ้เลย ันะูแลที่นี่เอ” นนท์อบ รอยยิ้มแสออถึวามสบายใปราบนใบหน้าอโน่
“อบในะ ันอัว่อน” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น เารีบวิ่ามเบรฟในทันที
“อาารย์เบรฟรับ ผมมี้อสสัยรับ” โน่ถามอาารย์เบรฟ ึ่ะนี้ทั้สอนำลัยืนอยู่หน้าห้อทำานอาารย์ะนิิศาสร์
“เธอสสัยสินะ ว่าทำไมอาารย์ถึรู้ว่านัศึษาหินนั้นมีโรประำัว และเาว่ายาพ่นอยู่ในระเป๋าถือสินะ” เบรฟั้้อสัเ
“ใ่รับ หรือว่ามันเี่ยว้อับัวนที่แท้ริออาารย์รับ” โน่ั้้อสสัย รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเบรฟ
“ไม่ใ่หรอรับ โน่ ที่อาารย์รู้ว่านัศึษาหินนั้นมีโรประำัว เพราะอาารย์เห็นนัศึษานนั้นพยาพ่นอยู่ในระเป๋าถือ อาารย์็เลยรู้ว่าเ็นนั้นเป็นโรหอบหื” เบรฟอธิบาย
“แ่ว่า นนท์พยายามพ่นยาให้น้อปีหนึ่แล้วนะรับ แ่พ่นไม่ไ้ พออาารย์มา่วยหลอพ่นยา็ใ้ไ้อีรั้ มันหมายวามว่าอย่าไรรับ” โน่ถามเบรฟ่อไป น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัยอย่ามา
“็แ่หลอยาอุัน เท่านั้นเอรับ เาะเบาๆ็ใ้ไ้แล้ว” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ สีหน้าอเาแสออถึวามริั
“เ้าใแล้วรับ ถ้าอย่านั้น ผมอัวไป่วยเพื่อนเ็บวาสถานที่่อนนะรับ สวัสีรับ” โน่พูับเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“สวัสีรับ โน่” เบรฟอบ านั้นเบรฟ็ทำารัระเบียบห้อทำานอเา่อไป
“เป็นนที่น่าสนใริๆเลยนะ” เบรฟพูับัวเอเบา รอยยิ้มแสออถึวามื่นมปราบนใบหน้าอเา
่วลาวันอวัน่อมา เบรฟำลันั่อ่านพระราบััิลิสิทธิ์ พ.ศ. 2537 อยู่ที่ห้อทำานอเา เวลา่อมาเสียเาะประูห้อทำานอเา็ัึ้น
“รับ” เบรฟอบลับ านั้นประูห้อทำานอเา็เปิออ พี่อ้นำลัยืนอยู่หน้าห้อทำานอเา สีหน้าอเธอแสออถึวามไม่สบายใ
“สวัสีรับ พี่อ้น” เบรฟทัทายพี่อ้น รอยยิ้มแสออถึวามีใปราบนใบหน้าอเา
“เบรฟะ อนนี้ว่าไหมะ” พี่อ้นถามเบรฟ น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่สบายใ
“ว่าอยู่รับ พี่อ้นมีอะไรให้ผม่วยรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น สีหน้าอพี่อ้นแสออถึวามโล่ใ
“่วยไปประุมสรุปานปมนิเทศับพี่หน่อยสิ” พี่อ้นอบ
“ไ้รับ ไ้แน่นอน” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ เาเินออาห้อทำานามพี่อ้นไปยัห้อประุมหนึ่ อาารสโมสรนัศึษา ภายในห้อประุมมีเพียโน่ นนท์ และอาร์ม
“ูเหมือนประุมรั้นี้ะมีนน้อยลไปเยอะเลยนะรับ” เบรฟั้้อสัเ พี่อ้นหัวเราะเบาๆ
“พวเราแ่มาสรุปเอสาร ็เลยอยาให้เบรฟมา่วยรวสอบเอสารหน่อย” พี่อ้นอธิบาย
“เ้าใแล้วรับ พี่อ้นรับ แล้วนัศึษาที่เป็นโรหอบหื อนนี้อาารเป็นอย่าไรบ้ารับ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“โน่เล่าให้พี่ฟัแล้ว เบรฟ อนนี้น้อเาปลอภัยแล้ว ้ออบุเบรฟริๆที่่วยปมพยาบาลเบื้อ้นให้น้อเา ่อนที่รถพยาบาละมาถึ” พี่อ้นอธิบาย ะ่วยนัศึษารวสอบเอสาร
“้ออบุโน่รับ พี่อ้น โน่โทรเรียให้ผมมา่วย ผม็เลยมา่วยไ้ทันเวลาพอี” เบรฟอบ ะำลััเรียเอสาร นนท์มอูเบรฟที่ำลัรวสอบ และัแยเอสารอย่าไม่ละสายา
“สมับเป็นอีเลานุาระรรมารนัศึษา ัารเอสารรวเร็วมา” นนท์พูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม
“โน่รับ อาารย์มีเรื่ออยาถามโน่หน่อยรับ” เบรฟพู ะรวสอบเอสารุสุท้าย
“รับ อาารย์เบรฟ” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ริๆแล้ว โน่อให้อาารย์อ้นมาอให้อาารย์มาที่นี่ ใ่ไหมรับ” เบรฟั้้อสสัย
“ใ่รับ พวเราเรใอาารย์รับ ็เลยไม่ล้าอ้วยัวเอ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเรใ
“ริๆ ถ้ามีปัหาอะไร หรือ้อารนรับฟัปัหา มาหาอาารย์ไ้เลยนะรับ อนที่อาารย์อายุเท่าๆพวเธอ อาารย์เอ็ผ่านอะไรมามามายเหมือนัน” เบรฟพูับโน่ และนนท์ เบรฟสัเเห็นอาร์มมีสายาที่แสออถึวามัวลใ
“เธอ้วยนะ อาร์ม อาารย์ูาสายาอเธอ เธอเอ็มีเรื่อที่บอใรไม่ไ้เหมือนัน ใ่ไหม” เบรฟพูับอาร์มที่ำลัส่เอสารารเินให้พี่อ้น สีหน้าออาร์มแสออถึวามใ เบรฟบไหล่ให้ำลัใอาร์ม านั้นเบรฟ็ส่เอสารที่ัเรียเสร็แล้วให้ับพี่อ้น
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เี๋ยวอาารย์อัวลับห้อทำาน่อนนะรับ” เบรฟพูับโน่ นนท์ และอาร์ม
“อบุรับ อาารย์” โน่ นนท์ และอาร์มอบพร้อมัน
“อบุเ็ๆมานะะ ที่มา่วยันัารเอสาร” พี่อ้นพูับโน่ นนท์ และอาร์ม านั้นพี่อ้น และเบรฟ็ถือเอสารเินออาห้อประุมไป้วยันนถึห้อทำานอพี่อ้น
“อบุเบรฟมาเลยนะ ลู ที่มา่วยพี่ในวันนี้ และ็อบุที่่วยปมพยาบาลน้อนัศึษา้วยนะ” พี่อ้นพูับเบรฟ ะทั้สอนำลัวาเอสารบนโ๊ะทำานอพี่อ้น
“ผมแ่ทำในสิ่ที่ผมทำไ้รับ เี๋ยวผมอัว่อนนะรับ สวัสีรับ พี่อ้น” เบรฟอบ านั้นเา็เินออาห้อทำานอพี่อ้นไปอย่าใเย็น ระหว่าที่เาำลัะเินผ่านโรอาหาร เาสัเเห็นโน่ และอาร์มนั่อยู่้วยัน สีหน้าอพวเาแสออถึวามริั
“ูเหมือนโน่ำลัะเปิใอาร์มอยู่สินะ เป็นวัยรุ่นมันีริๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ านั้นเา็เินาไป
“โน่ นายมีอะไรอย่านั้นเหรอ ถึให้นนท์ลับไป่อน แล้วนาย็นัันมาุยันสอน” อาร์มพูับโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“อโทษนะ อาร์ม ที่ันเผลอเสียมารยาทับนาย พอีันเอะใับำพูออาารย์เบรฟว่านายมีเรื่อที่บอใรไม่ไ้อยู่เรื่อหนึ่ ใ่ไหม” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามผ่อนลาย
“ริอย่าที่อาารย์เบรฟั้้อสัเ โน่ ันมีเรื่อที่บอใรไม่ไ้อยู่สอเรื่อ” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึารยอมรับ
“ถ้านายพร้อม็พูมาเถอะ อาารย์เบรฟเยบอันมาเหมือนันว่า เรื่อบาเรื่อะถูเปิเผยเมื่อถึเวลาอมัน แ่ถ้านายยัไม่พร้อม็ไม่เป็นไร ถึอย่าไรัน็ยัเป็นเพื่อนนาย ไม่ว่าเรื่อที่นายบอใรไม่ไ้มันะเป็นเรื่ออะไร็าม” โน่อบ สีหน้าออาร์มเริ่มผ่อนลายมาึ้น
“็ไ้ ันะบอนาย แ่นาย้อสัา่อนว่านายะไม่บอใร” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมุ่มั่น
“ันสัา” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริัมาึ้น
“เรื่อแร ันิับนนท์ น้อายฝาแฝอนายเินเพื่อน” อาร์มเริ่มอธิบาย สีหน้าอโน่แสออถึวามประหลาใเล็น้อย
“่วยอธิบายหน่อยสิ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ไม่ใ่ว่าันอบผู้ายหรอนะ ันเอ็ยัมอูผู้หิ อยาอเบอร์เวลาเห็นผู้หิสวยๆ น่ารัๆ แ่เวลาที่ันอยู่ับนนท์ ันรู้สึี มันเป็นวามรู้สึพิเศษที่น้อยนะเ้าใ ันไม่อให้นายเ้าใหรอนะ ที่ันมาบอนายในอนนี้ เพราะันไม่เยิร้ายับนนท์แม้แ่วินาทีเียว” อาร์มอบ
“เรื่อนี้ันรู้อยู่แล้วล่ะ และัน็ยัไม่บอนนท์้วย” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเ้าใ
“แ่ทำไมล่ะ ทำไมนายถึไม่ีันันให้ออห่าานนท์ล่ะ ทั้ที่นนท์เอ็เป็นผู้ายเหมือนัน” อาร์มถามโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ันเอ็รู้แ่ว่านายิับนนท์เินเพื่อน แ่ันไม่รู้รายละเอียว่ามันเิอะไรึ้น แ่ันเห็นสายาที่นายมอนนท์ และนนท์เอ็มอนายแบบเียวัน” โน่อบ
“นายหมายถึ นนท์เอ็ิแบบเียวับันอย่านั้นเหรอ” อาร์มถาม โน่ส่ายศีรษะ
“ันแร์แ่วามสุอน้อายัน และันเห็นแ่สายาที่มีวามสุอนนท์ สำหรับันถือว่าพอแล้ว ันไม่รู้หรอว่านนท์รู้สึอย่าไรับนาย แ่นายไม่ไ้ิร้ายับนนท์ ัน็พอใแล้ว ส่วนนายะบอนนท์อนไหน และนนท์ะรับเหุาร์ที่เิึ้นไ้หรือเปล่า มันเป็นเรื่ออพวนายสอน” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ส่วนเรื่อที่สอ...” อาร์มเริ่มพู
“เรื่อที่สอ ือ นายเป็นแอโมสิเนิ[1] ใ่ไหม” โน่อบ สีหน้าออาร์มแสออถึวามประหลาใอย่ามา
“พอีันไ้ลิ่นเหมือนลิ่นโอโนเวลานายมีวามสุ และรู้สึถึไฟฟ้าสถิอนที่นายไม่สบายใ บารั้อารม์อนาย็ส่ผลให้สภาพอาาศแปรปรวนอยู่บ้า” โน่ั้้อสัเ
“สมับเป็นนายริๆ โน่ นายเอ็ไม่ใ่นธรรมาเหมือนันสินะ ถ้าให้ันเานายะเป็นเทเลพาธีสินะ” อาร์มอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม โน่พยัหน้าอบ
“นายพูถูแล้ว ันเรียนายมาุยในวันนี้็เพื่อะบอวามลับอันให้นายรู้” โน่อบ
“นายว่านนท์ะเป็นเหมือนพวเราหรือเปล่า” อาร์มั้้อสสัย
“เรื่อนี้นายน่าะไปถามนนท์เอนะ อาร์ม แ่ันรู้ว่าอาารย์เบรฟน่าะเป็นเหมือนพวเรา เพราะอาารย์เบรฟบอัน่อนหน้านี้” โน่อบ สีหน้าออาร์มแสออถึวามประหลาใ
“นายว่าอาารย์เบรฟะรู้เรื่ออพวเราหรือเปล่า” อาร์มถามโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“อาารย์เบรฟรู้ัวนอันแล้ว อาร์ม แ่ันไม่รู้ว่าอาารย์เบรฟะรู้ัวนอนาย้วยหรือเปล่านะ” โน่อบ เารุ่นิถึอะไรบาอย่า
“พวเราวระทำอย่าไรี ถ้าอาารย์รู้ัวนอพวเราแล้ว ะเิอะไรึ้นบ้า็ไม่รู้” อาร์มถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“อย่าิมาเรื่อนั้นเลย อนนี้พวเราวรแยย้ายันลับไ้แล้ว แล้วเอันวันพรุ่นี้นะ” โน่อบ
“แล้วเอัน อบุนะที่ไม่รัเียัน” อาร์มอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอโน่ เาพยัหน้าให้อาร์ม
“แ่นาย้อรีบไปบอนนท์นะ อย่าน้อยวระให้นนท์รู้วามริาปาอนาย” โน่พู านั้นทั้สอน็แยย้ายันเินออามหาวิทยาลัย
ใน่วเ้าอวัน่อมา เบรฟำลัเินาห้อทำานอเาไปยัห้อประุมึ่อยู่ภายในห้อทำานออาารย์ะนิิศาสร์
“สวัสีรับ อาารย์หมู” เบรฟทัทายอาารย์หมูึ่นั่รอเาอยู่ในห้อประุม สีหน้าออาารย์หมูแสออถึวามริั
“สวัสีรับ เบรฟ นั่่อนสิ อาารย์มีเรื่อะุยับเบรฟอยู่พอีเลย” อาารย์หมูพูับเบรฟ สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“ผมออนุานั่นะรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้นเล็น้อย อาารย์หมูพยัหน้าอบ
“่อนอื่น ผู้ปรออนัศึษาที่เป็นโรหอบหืฝามาอบุเบรฟ ที่เบรฟทำารปมพยาบาลไ้ทันเวลา่อนะส่ัวนัศึษาไปโรพยาบาล” อาารย์หมูอธิบาย
“รับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“อาารย์ไ้ปรึษาับอาารย์อ้นแล้ว อาารย์ิว่าเบรฟน่าะมีำแหน่หน้าที่ในะเสียหน่อยนะ” อาารย์หมูอธิบาย สีหน้าอเบรฟแสอออถึวามื่นเ้น
“ไม่ทราบว่าเป็นำแหน่แบบไหน มีหน้าที่อะไรบ้ารับ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย สีหน้าออาารย์หมูแสออถึวามีใ
“เป็นำแหนู่แลวามสบเรียบร้อย มีหน้าที่อยูแลวามเรียบร้อย และให้ำปรึษาเรื่อทั่วไปับนัศึษา” อาารย์หมูอบ เบรฟรุ่นิ
“ถ้าเบรฟะ...” อาารย์หมูพู
“ลรับ ผมะรับำแหน่นี้รับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ
“อบุเบรฟมานะรับ” อาารย์หมูพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ผมะทำให้ีที่สุรับ อาารย์” เบรฟอบ อาารย์หมูลุึ้นยืน เบรฟลุึ้นามอาารย์หมู เวลา่อมาทั้สอน็แยย้ายันลับห้อทำานอัวเอไป
“พี่อ้นนะ พี่อ้น ู่ๆ็เอาานมาเ้าเราะแล้ว” เบรฟพูับัวเอเบาๆ สีหน้าอเาแสออถึวามอบใ านั้นเสียเาะประูห้อทำานอเา็ัึ้น
“เิรับ” เบรฟอบ านั้นประูห้อทำานอเา็เปิออ อาร์มยืนอยู่หน้าห้อทำาน สีหน้าอเาแสออถึวามัวลใอย่ามา
“อาารย์เบรฟรับ ผมมีเรื่ออยาปรึษารับ” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใอย่ามา านั้นเบรฟเินไปหยิบเ้าอี้หัวลมออมา
“นั่่อนสิ อาร์ม ุี้หน่อยไหมรับ ะไ้รู้สึีึ้น” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว ะัุี้เ็ิ้นลบนานระาษหนึ่ใบ
“อบุรับ” อาร์มอบ เาเินเ้าไปนั่ามที่เบรฟเิวน เาหยิบุี้็อโแลึ้นมาินอย่า้าๆ
“ถ้าพร้อมแล้ว่อยเล่านะรับ อาร์ม เรื่อราวมีเวลาอมัน” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามผ่อนลาย
“ผมพร้อมแล้วรับ” อาร์มอบ หลัาที่ินุี้็อโแลไปแล้วสามอัน สีหน้าอเาแสออถึวามผ่อนลาย สีหน้าอเบรฟแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“เมื่อวานผมไปเปิใับโน่มารับ เรื่อวามรั และัวนอผม” อาร์มอบ านั้นเา็เล่าถึารสนทนาระหว่าเาับโน่ สีหน้าอเบรฟไม่แสออถึวามประหลาใแ่อย่าใ
“อาารย์พอะเ้าใสถานาร์แล้วรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามใเย็น
“ทำไมอาารย์ถึไม่รู้สึประหลาใ หรือหวาลัวเลยล่ะรับ ผมเป็นแอโมสิเนินะรับ ผมอาะยิฟ้าผ่าใส่อาารย์อนไหน็ไ้นะรับ” อาร์มพู น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเบรฟ
“อาารย์เอ็เป็นแบบพวเธอนั่นแหละ แ่อนนี้ยัไม่ถึเวลาที่ะเปิเผยัวนที่แท้ริออาารย์ แล้ว็่วยบอโน่ว่าไม่้อพยายามใ้พลัอ่านวามิออาารย์ หรือพยายามสืบหาอีออาารย์หรอนะรับ เพราะเมื่อถึเวลาที่เหมาะสมทั้เธอ โน่ และนนท์็ะไ้รับรู้เรื่อราวออาารย์” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“นนท์้วยเหรอรับ” อาร์มถามเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ
“เรื่อนี้เธอ้อไปุยับนนท์เอนะรับ เท่าที่อาารย์สัเเธอับนนท์ นนท์เอ็มีวามรู้สึพิเศษับอาร์มเหมือนันนะรับ ส่วนรายละเอียเธอ้อไปุยับนนท์เอนะรับ” เบรฟอธิบาย
“แ่ว่า...” อาร์มเริ่มพู
“ถ้าอาร์มแร์นนท์ล่ะ็ อาร์มวรไปเปิใับนนท์นะรับ อย่าน้อย็เป็นารแสวามื่อสัย์ในานะเพื่อน” เบรฟอบ
“อาารย์พูเหมือนเยสารภาพรัับผู้าย้วยันเลยนะรับ” อาร์มั้้อสัเ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเบรฟ
“เ้าใแล้วรับ” อาร์มอบ
“เรื่อารเปิใับนนท์ อาารย์ว่าอนนี้ยัไม่ถึเวลาหรอนะรับ เอาไว้ให้มีวามัเนมาึ้นว่านี้ีว่า” เบรฟอบ
“อบุรับ อาารย์เบรฟ” อาร์มพู เวลา่อมาเา็ลุึ้นยืน
“เี๋ยวอาารย์ะไปูพิธีปมนิเทศอมหาวิทยาลัย้วย เอาไว้เอันในานนะรับ” เบรฟอบ านั้นอาร์ม็เินออาห้อทำานอเบรฟไปอย่าใเย็น สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ
“วัยรุ่นีริๆเลยนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
เ้าวันัพิธีปมนิเทศนัศึษาใหม่อมหาวิทยาลัย เบรฟำลัเินไปที่อินฮอล[2] ึ่อยู่บนั้นห้าออาารนวัรรม ภายในนั้นเป็นโถว้านาบรรุไ้ห้าหมื่นน ภายในห้อมีารัเรียมโฟาสำหรับผู้บริหารมหาวิทยาลัย และเ้าอี้พลาสิสำหรับนัศึษาใหม่ รวมถึมีารัเรียมุสัเาร์อยู่บริเวรอบๆอที่นั่สำหรับนัศึษาใหม่ ึ่มีเ้าอี้ำนวนหลายัว
“ูเหมือนเาะัุสัเาร์ไว้ะละสิบที่นะรับ” นนท์พูับเบรฟ ะเินเ้ามาในอินฮอล
“สวัสีรับ นนท์” เบรฟทัทายนนท์ที่ำลัเินเ้ามาทีุ่สัเาร์
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ” นนท์อบ านั้นอาร์ม็เินเ้ามาทีุ่สัเาร์เ่นัน
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ อบุสำหรับารรับฟัปัหานะรับ” อาร์มพูับเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ
“สวัสีรับ อาร์ม ไม่้อัวลนะรับ ทุอย่าะ้อเรียบร้อย” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ านั้นทั้สามน็นั่อยู่ทีุ่สัเาร์ เพื่อเฝ้าูวามเรียบร้อยอพิธีปมนิเทศนัศึษาใหม่ เวลา่อมาพิธีปมนิเทศ็ำเนิน่อไปโยมีารให้โอวาทาอธิารบี ร.ทับทิม บุบผาาม ารแนะนำัวประธานะ่าๆ ประอบ้วย
1. นาสาวพัสร ื่อร ประธานะบัี ึ่เป็นนัศึษาสาวผมสั้น ายาว หน้าาหล่อเหมือนผู้าย รูปร่าผอมบา
2. นายพีรพล เมทอ ประธานะบริหารธุริ ึ่เป็นนัศึษาหนุ่มหน้าหวาน รูปร่าำยำ
3. นายทรพล ใี ประธานะนิเทศศาสร์ ึ่เป็นนัศึษาหนุ่มหน้าหย รูปร่าสูให่ เหมือนับนายแบบแฟั่นรายเือน
4. นายภาภูมิ พร้อมใ ประธานะนิิศาสร์ ึ่็ือโน่นั่นเอ
5. นาสาวพีรยา อาหา ประธานะมนุษยศาสร์ ึ่เป็นนัศึษาสาวหน้าหมวย าลม รูปร่าผอมบา
6. นายธีรพัน์ นาวารี ประธานะเศรษศาสร์ ึ่เป็นนัศึษาหนุ่มหน้าี๋สไล์ี่ปุ่น าแหลม ผมยาว รูปร่าผอมบา
7. นาย้นไม้ เริ้าวหน้า ประธานะวิทยาศาสร์และเทโนโลยี นัศึษาหนุ่มหน้าม ผมสั้นแหลม
8. นายสุรพศ์ ผู้ล้า ประธานะศิลปรรมศาสร์ นัศึษาหนุ่มมาเอร์ อยาว ผมยาว รูปร่าผอมบา
9. นายัวุิ ิแ่มใส ประธานะวิศวรรมศาสร์ นัศึษาหนุ่มรูปร่าสูให่ ผิวำ หน้าาุัน
10. นายอาทิย์ ส่อแส ประธานะสถาปัยรรมศาสร์ นัศึษาหนุ่มหน้าาธรรมา ใบหน้าเลี้ยเลา ายาว รูปร่าสูให่
สุท้ายิรรมสันทนาาร็เริ่ม้นึ้น และสิ้นสุล ิรรมปมนิเทศบลแล้ว
“น่าสนใริๆนะ พวประธานะปีนี้” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะที่นัศึษาใหม่ำลัทยอยเินออาอินฮอลไป
“อาารย์เบรฟหมายวามว่าอย่าไรรับ” นนท์ถามเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็นอย่ามา
“อนนี้ยัไม่ถึเวลานะรับ นนท์ และอีอย่านะ อนนี้นนท์ับอาร์ม้อไปประุมสรุปานับโน่นะรับ ริไหม” เบรฟั้้อสัเ
“ถ้าอย่านั้น พวเราอัว่อนนะรับ” อาร์มพูับเบรฟ านั้นเา และนนท์็เินออาอินฮอลไปพร้อมัน
“ิถูริๆที่มาทำานเป็นอาารย์ที่นี่ มีแ่เรื่อน่าสนุทั้นั้นเลย” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะเินออาอินฮอลไปอย่าใเย็น
“ไม่้อเป็นห่วหรอมั้นะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เมื่อเาเห็นพี่อ้นำลัเินเ้าไปในห้อประุมอห้อทำานอาารย์ะนิิศาสร์พร้อมับโน่ และนนท์ านั้นเบรฟ็เินลับห้อทำานอัวเอไปอย่าใเย็น
“น่าสนุริๆ มหาวิทยาลัยแห่นี้” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ ะนั่พัผ่อนอยู่ที่โ๊ะทำาน เวลา่อมาเสียเาะประูห้อทำานอเา็ัึ้น
“เิรับ” เบรฟอบ านั้นประูห้อทำานอเา็เปิออ พี่อ้นเินเ้ามาในห้อทำาน รอยยิ้มปราบนใบหน้าอพี่อ้น
“สวัสีรับ พี่อ้น ประุมับรรมารนัศึษาเสร็แล้วใ่ไหมรับ” เบรฟถามพี่อ้น
“เสร็แล้ว เบรฟ เย็นนี้ว่าไหม” พี่อ้นถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามสสัย
“ว่ารับ” เบรฟอบ รอยยิ้มแสออถึวามีใปราบนใบหน้าอพี่อ้น
“ไปินมื้อเย็นับพี่หน่อยสิ พี่มีเรื่ออยาพูุยับเบรฟมามายเลย” พี่อ้นอบ านั้นทั้สอน็เินออาห้อทำานไป้วยัน
“ไปร้านไหนีรับ” เบรฟถาม พี่อ้นรุ่นิ
“ร้านบะหมี่ในศูนย์าร้า็แล้วันนะ” พี่อ้นอบ านั้นทั้สอน็เินไปที่ร้านบะหมี่ึ่อยู่ในศูนย์าร้าประำไอโนว์ยู เวลา่อมาทั้สอน็สั่อาหารอัวเอนละอย่าพร้อมับเรื่อื่ม
“อบุพี่อ้นนะรับ ที่่วยให้อาารย์หมูมอบหมายหน้าทีู่แลนัศึษาให้ผม” เบรฟพูับพี่อ้น น้ำเสียอเาแสออถึวามอบุ
“พี่เอ็้ออบุเบรฟที่่วยูแลวามเรียบร้อยให้ระหว่าที่พี่ำลัวุ่นวาย” พี่อ้นอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามีใ
“ผมีใที่ไ้่วยรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา
“เมื่อวันปมนิเทศอล์ฟับลีมา้วยนะ อล์ฟถามหาเบรฟ้วย แ่เบรฟไม่ไ้อยู่ใน่วิรรมสันทนาาร” พี่อ้นพูเปิารสนทนา
“อย่านั้นเหรอรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใเล็น้อย
“เบรฟ เป็นอะไรหรือเปล่า ลู สีหน้าูไม่่อยีเลย มีปัหาับอล์ฟหรือเปล่า” พี่อ้นถามเบรฟ น้ำเสียอเธอแสออถึวามเป็นห่ว
“ไม่รับ ไม่มีปัหาอะไร ่ามันเถอะรับ พี่อ้น” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“พี่รู้นะ อนนี้เบรฟับลีำลัมีปัหาัน ถึับไม่ถูัน แถมยัทำให้เบรฟมีปัหาับอล์ฟไป้วย” พี่อ้นอธิบาย เบรฟพยัหน้าอบ สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“มัน็ใ่รับ ทุรั้ที่ผมมีปัหาอล์ฟ้อเ้า้าแฟนเป็นเรื่อปิ เพื่อไม่ให้ปัหาเิมเิึ้นอี ผมเลือที่ะอยู่ห่าาอล์ฟเอาไว้รับ ให้เรื่อระหว่าผมับอล์ฟบไปแบบนี้ีแล้วรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเบรฟแสออถึวามพอใ านั้นอาหารที่ทั้สอนสั่็มาถึ พวเานั่ินมันอย่าใเย็น
“ผมไม่รู้หรอรับ พี่อ้นะมอผมเป็นนไม่ีแ่ไหน เพราะพี่อ้นสนิทับสอนนั้นมาว่าผม ่อให้พี่อ้นะไม่อบหน้าผมามลี ผม็ไม่ถือสาอะไรหรอรับ ผมเรียมใมาพร้อมแล้ว” เบรฟอธิบาย น้ำเสียอเาแสออถึวามริั พี่อ้นรุ่นิ
“สำหรับพี่ เบรฟเป็นนีนหนึ่ ที่เบรฟไม่ถูับลี็เป็นเรื่อส่วนัวอเบรฟนะ เอาเป็นว่าแล้วแ่เบรฟะัสินใเถอะ แ่พี่อยารู้ว่าเบรฟะหลบหน้าอล์ฟไปลอาลเลยอย่านั้นเหรอ” พี่อ้นถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามสสัย านั้นเบรฟ็เรียพนัานให้มาเ็บเิน่าอาหาร
“ผมไม่ไ้หลบหน้าอล์ฟรับ พี่อ้น เพียแ่ผมไม่อยาทำให้เิปัหาที่เลวร้ายไปว่าที่เป็นอยู่รับ ผม็เลยเลือที่ะเินออมาาวามสัมพันธ์นี้เอ ถึวามสัมพันธ์ระหว่าผมับอล์ฟะบล ึ่ทำให้ผมรู้สึเ็บปวอย่ามาเ็บปว แ่มัน็ทำให้ปัหาทั้หมบไปรับ และไม่ว่าทั้สอนะมอผมอย่าไร หรือพวเาะพูถึผมว่าอย่าไร ผม็ะไม่พู ไม่แ้ัว และไม่อบโ้รับ เพราะ ทันทีที่ผมอบโ้พวเา ผมะแพ้ใัวเอทันที และสิ่ที่ผมพยายามสร้ามาะพัทลาย้วยมืออผมเอ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั พี่อ้นพยัหน้าอบ านั้นทั้สอน็่ายเิน่าอาหารอัวเอ และเินออาร้านไปอย่าใเย็น
“เบรฟ ไม่เป็นไรนะ ลู” พี่อ้นถามเบรฟ น้ำเสียอเธอแสออถึวามเป็นห่ว
“ผมไม่เป็นไรรับ พี่อ้น ไม่้อเป็นห่วเรื่อานนะรับ ผมะทำให้ีที่สุ อีอย่าอนนี้ผมำลัสนุับสิ่ที่ำลัะเิึ้น่อานี้รับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เบรฟ ่อนะแยย้าย พี่มีำถามหนึ่้อ” พี่อ้นพู ะที่ทั้สอนยืนอยู่หน้าทาเ้าศูนย์าร้า
“ไ้สิรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ
“เบรฟอบผู้ายใ่ไหม” พี่อ้นถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“ผมไม่ไ้อบผู้ายรับ พี่อ้น แ่ผมรัผู้าย” เบรฟอบ น้ำเสียอเาสั่นเหมือนนที่ำลัะร้อไห้ น้ำาอเาไหลออมา สีหน้าอพี่อ้นแสออถึวามสสัยอย่ามา
“มันมีวามแ่าอย่ามาระหว่าผู้ายที่รัผู้าย้วยันับผู้ายที่อบผู้าย หรือที่พวพี่อ้นเรียว่า เย์” เบรฟเริ่มอธิบาย สีหน้าอพี่อ้นแสออถึวามสสัยมาึ้น
“ผู้ายที่รัผู้าย้วยัน ริๆแล้วยัอบผู้หิ อยาีบผู้หิ เพียแ่มีวามรู้สึรัผู้ายนหนึ่ไปแล้ว แ่ไม่ไ้มีวามรู้สึอยาให้ผู้ายนนั้นมาเป็นแฟนอน แ่เย์เป็นผู้ายที่อบผู้ายอย่าแท้ริ โยที่เย์ะไม่มีวันอบผู้หิไ้ และเวลาที่เย์ะมีแฟน เาะมีแฟนเป็นผู้ายรับ พี่อ้น” เบรฟอธิบาย
“ถึพี่ะไม่่อยเ้าใ แ่ไม่ว่าเบรฟะเป็นอะไร เบรฟ็ยัเป็นน้อายอพี่” พี่อ้นอบ เบรฟเ็น้ำาไปอย่ารวเร็ว
“ผมไป่อนนะรับ พี่อ้น สวัสีรับ” เบรฟพูับพี่อ้น
“สวัสี เบรฟ อบุมาๆนะ” พี่อ้นอบ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอพี่อ้น านั้นทั้สอน็แยย้ายันลับที่พัอัวเอ
“ถึวามสัมพันธ์ระหว่าเราับอล์ฟะบล แ่อย่าน้อยารไ้มาสอนหนัสือที่นี่็ทำให้เราไ้เอับเรื่อสนุๆอีมามายนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะเินมาถึหน้าห้อพัอเา
[1]แอโมสิเนิ (Atmoskinetic) ือ ผู้ที่มีพลัิในารวบุมสภาพอาาศไ้
[2]อินฮอล (In Hall) มีื่อเ็มว่า Innovation Hall นัศึษามัะเรียว่าโถนวัรรม
ความคิดเห็น