คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 อาจารย์คนใหม่
ยามเ้าอ่วปลายเือนพฤษภาม ายหนุ่มวัยยี่สิบปลายๆ ผมำสั้น ผิวาว ใบหน้าเลี้ยเลา ำลัรวสอบเรื่อแ่ายอัวเอึ่เป็นเสื้อเิ้สีฟ้า าเสุภาพสีเทา เ็มัหนัสีำ และเนไทสีเทาอยู่ในห้อพัอหอพัแห่หนึ่บริเว้านนอัวเมือรุเทพมหานร เวลา่อมาเารวสอบสิ่อในระเป๋าสีเทาแบบสะพาย้า
“เอาล่ะ พเินิัวไปเท่าไรี” ายหนุ่มพูับัวเอเบาๆ ะสำรวลิ้นัโ๊ะทำานโลหะ เาหยิบธนบัรปึหนึ่ึ้นมาสำรว
“สี่พัน็แล้วัน” ายหนุ่มอบับัวเอ ะหยิบธนบัรใบละหนึ่พันบาทออมาสี่ใบ เวลา่อมาเาเปิระเป๋าเินออ พร้อมับใส่ธนบัรลไปในระเป๋าเิน านั้นเา็มอูรอบรูปที่อยู่บนโ๊ะทำานึ่มีรูปอเาที่ถ่ายับพ่อแม่ในวันรับปริามหาบัิ ึ่เป็นุรุยสีำที่มีปเสื้อสีม่ว ส่วนแนอุรุยมีีอยู่สอี และรูปที่เาใสุ่สุภาพสีาวถ่ายู่ับเพื่อนอเาอีนหนึ่ ึ่เป็นายหนุ่มใบหน้าอ่อนเยาว์ รูปร่าสูให่ ในุรุยบัิสีำ ทั้สอนำลัออัน โยัวเายืนอยู่้าน้าย ส่วนเพื่อนอเายืนอยู่้านวา รอยยิ้มอทั้สอนูอ่อนโยน และมีวามสุ เหนือรอบรูปเียนว่า ‘เบรฟ และ ัน์ เพื่อนรัลอาล’
“พ่อรับ แม่รับ วันนี้วันทำานวันแรอลู เอาใ่วยหน่อยนะรับ” ายหนุ่มพูับรูปภาพที่เาถ่ายู่ับพ่อแม่อเา รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา
“ัน์ เบรฟไป่อนนะ อีไม่นานพวเราไ้เอันอีรั้” เบรฟพูับรูปภาพที่เาถ่ายู่ับัน์ึ่เป็นเพื่อนสมัยเ็อเา านั้นเบรฟ็เปิประูห้อพัอเา และเินออาที่พัอเาไปยัมหาวิทยาลัยพันานวัรรมและวามรู้[1] ึ่อยู่ฝั่ร้ามับหอพัที่เบรฟพัอยู่ โยมีสะพานลอยเื่อมระหว่าสอฝั่ถนน
“อาาศร้อนริๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า ะปาเหื่อที่หน้าผาอเา านั้นเา็เิน่อไปนถึทาเ้าอไอโนว์ยู[2] ึ่บริเวทาเ้าไอโนว์ยูมีป้ายื่อมหาวิทยาลัยที่มีัวอัษรสีาวเปล่ประายบนพื้นหลัสีำ ามทาเินประอบไป้วยอไม้หลายนิในระถาสีำำนวนมา
“ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะริๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม ะมอูอาารเรียนที่มีสีสันสใส รวมถึอาารที่่อสร้าเป็นรูปวาวสอว เวลา่อมาเาูที่นาฬิา้อมือึ่ใล้เวลาแปโมเ้าแล้ว สีหน้าอเาแสออถึวามใเล็น้อย
“รอ้าไม่ไ้แล้ว ้อรีบไปลื่อเ้าทำาน” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามรีบร้อน านั้นเา็รีบวิ่ไปที่อาารหนึ่ ึ่เป็นที่ั้อห้อทำานอาารย์ะนิิศาสร์
“ทันเวลาพอี” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามโล่ใ ะแะบัรประำัวับเรื่อสแนบัรที่อยู่หน้าห้อทำานอาารย์ เา่อยๆเินเ้าไปในห้อทำาน สีหน้าอเาแสออถึวามื่นเ้นมาึ้นเรื่อยๆ
“สวัสีรับ พี่เล็” เบรฟพูับเ้าหน้าที่ประำะนิิศาสร์ น้ำเสียอเาแสออถึวามสุภาพ พี่เล็เป็นเ้าหน้าที่สาวร่าเล็วัยสามสิบ้นๆ มีหน้าที่อยรับเรื่ออนัศึษา และัารเรื่อเอสาร่าๆอทาะ
“สวัสีเบรฟ วันนี้ทำานวันแร พยายามเ้านะะ” พี่เล็อบ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอพี่เล็ สีหน้าอเบรฟแสออถึวามีใ
“อบุรับ” เบรฟอบ เามอไปทา้าย และมอไปทาวา พบว่าอาารย์ในะยัไม่เ้ามาในห้อทำาน
“พี่เล็รับ อาารย์ท่านอื่นไปไหนันหมรับ” เบรฟถามพี่เล็ น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ำลัสอนรอบเ้าอยู่่ะ เี๋ยว็ลับมา” พี่เล็อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ รอยยิ้มแสออถึวามสบายใปราบนใบหน้าอเบรฟ
“ถ้าอย่านั้น ผมอัวเ้าห้อทำาน่อนนะรับ” เบรฟอบ เาเินผ่านห้อทำานออาารย์แ่ละนที่มีป้ายื่อโลหะนูนสีาวบนพื้นหลัสีเทาเ้มิอยู่หน้าห้อ ‘อาารย์วิไลวรร ใล้า อาารย์ที่ปรึษาิรรม’ ‘อาารย์วิทวัส ุสมบัิ อาารย์ที่ปรึษาสำนัาน่วยเหลือประานทาหมาย’ ‘อาารย์ัรพันธ์ วินัยสุทธิ รอบีฝ่ายบริหาร’ ‘ผู้่วยศาสราารย์อรรถพันธ์ ัยนะ รอบีฝ่ายวิาาร’ และห้อทำานนาให่ที่มีำแพเป็นระ แ่มีผ้าม่านสีเทาบบัภายในห้ออยู่ ที่ประูห้อมีป้ายื่อโลหะนูนสีาวบนพื้นหลัสีเทาเ้มเียนว่า ‘ผู้่วยศาสราารย์ ร. นะ ศิริมล บีะนิิศาสร์’ ามลำับ
“ว่าแ่ห้อทำานอเราอยู่ที่ไหนล่ะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย ะเินเ้าไป้านในสุอห้อทำาน และพบห้อทำานที่มีป้ายื่อเียนว่า ‘อาารย์พษ์ศัิ์ วามสุ’
“ถึแล้วๆ” เบรฟพูับัวเอ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ ะเปิประูเ้าไปภายในห้อทำาน ึ่มีั้นหนัสือที่เ็มไป้วยหนัสือหมาย วารสารทาวิาาร นวนิยายแฟนาี นวนิยายรั และนวนิยายสืบสวนอีหลายเล่ม
“เฮ้อ อาารย์นอื่นๆ็ออไปสอนันหม โีนะ ที่อนนี้เป็นภาฤูร้อน เรายัไม่มีาราสอนเป็นอัวเอ เอาล่ะ ไ้เวลาทำานแล้ว” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น านั้นเา็เปิอมพิวเอร์ พร้อมับใส่แว่นันแส และลมือทำานอย่ารวเร็ว เวลาผ่านไปสอั่วโม เบรฟไ้ยินเสียอาารย์นอื่นๆำลัลับเ้ามาในห้อทำาน
“ูเหมือนอาารย์นอื่นๆะลับมาันแล้ว” เบรฟพู น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ านั้น็มีเสียเาะประูห้อทำานอเบรฟ
“เิรับ” เบรฟอบ ประูห้อทำานอเา่อยๆเปิอออย่า้าๆ ผู้ที่ยืนอยู่หน้าห้อทำานอเบรฟ ือ ายผิวล้ำวัยสามสิบ้นๆ รูปร่า่อน้าอ้วน ผมยาวปิหน้าผา และ้นอ ใบหน้ามีริ้วรอยึ่เป็นไปามวัย และไว้หนวเราเล็น้อย
“สวัสีรับ พี่ทะเล มีอะไรให้ผม่วยเหลือรับ” เบรฟพูทัทายับอาารย์ทะเล อาารย์ทะเล หรือผู้่วยศาสราารย์อรรถพันธ์ ัยนะ รอบีฝ่ายวิาาร เป็นรุ่นพี่ปริารีเ็รุ่นอเบรฟ
“พี่ะวนเบรฟไปินมื้อเที่ย้วยัน” พี่ทะเลอบ น้ำเสียแหบห้าวอเาแสออถึวามสบายใ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเบรฟ
“ไปรับ ไปแน่นอน” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ เารีบบันทึารทำาน พร้อมับปิอมพิวเอร์ และเินออาห้อทำานไปพร้อมับพี่ทะเล ะที่เาำลัะเินผ่านห้อทำานออาารย์วิไลวรร ใล้า อาารย์ที่ปรึษาิรรม เามอเห็นหิสาววัยสามสิบ รูปร่าสูให่ ผมสีน้ำาลแยาวำลันั่พิมพ์านอยู่ที่โ๊ะทำาน
“สวัสีรับ พี่อ้น” เบรฟทัทายพี่อ้น เมื่อเาำลัเินผ่านอทำานอพี่อ้น
“สวัสีเบรฟ มาทำานวันนี้เป็นวันแรเหรอ” พี่อ้นอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามีใ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอพี่อ้น
“อ้น เี๋ยวพี่ะไปินมื้อเที่ยับเบรฟ อ้นะฝาื้ออะไรหรือเปล่า” พี่ทะเลถามพี่อ้น ึ่ำลันั่พิมพ์านอย่ารีบร้อน
“ไม่เป็นไร่ะ พี่ทะเล พี่ไปินมื้อเที่ยับเบรฟเถอะ หนูเรียมมื้อเที่ยอหนูไว้แล้ว” พี่อ้นอบ ะี้ไปยัถุพลาสิบนั้นหนัสือที่มีาลาเปาอยู่ในถุสอลู
“แล้วแ่อ้นเลย เี๋ยวพี่ไปับเบรฟ่อน” พี่ทะเลอบ เาเินออาห้อทำานไปอย่ารวเร็ว
“ไว้เอันใหม่นะรับ” เบรฟเสริม เาเินออาห้อทำานามพี่ทะเลไปอย่ารวเร็ว
“ูเหมือนพี่อ้นะานยุ่เหมือนเมื่อ่อนเลยนะรับ พี่ทะเล” เบรฟพูับพี่ทะเล ะเินาหน้าห้อพัอาารย์ไปยัโรอาหาร
“วันนี้อ้นมีนัประุมับพวะรรมารนัศึษาในอนบ่าย เพราะว่า่ว้นเือนมิถุนายนะมีารัปมนิเทศอะ” พี่ทะเลอบ ะที่ทั้สอนำลัยืนสั่มื้อเที่ยอยู่ที่ร้านอาหารามสั่
“ิถึบรรยาาศนั้นริๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามรู้สึนึิถึอีในวัยเยาว์
“เบรฟะไปนั่ประุม้วย็ไ้นะ ถ้าอ้นวนไปร่วมประุม” พี่ทะเลพูับเบรฟ ะเินมานั่ที่โ๊ะอาหารออาารย์พร้อมับเบรฟ
“ผมว่า พี่อ้นไม่วนผมไปหรอรับ ผมไป็ทำอะไรไม่ไ้อยู่ี” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใเล็น้อย สีหน้าอเาแสออถึวามัวลใ
“ไม่แน่หรอ เบรฟ หลัๆมานี้อ้นอบวนอาารย์ในะไปประุมับรรมารนัศึษา้วย” พี่ทะเลอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“รรมารประุมันเอไม่่อยเป็นารเป็นานเหรอรับ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ พี่ทะเลส่ายศีรษะ
“เปล่าหรอ ่วนี้อ้นไม่่อยไ้นอน เพราะานเอสารารัิรรมมันเยอะมา ถ้าไ้เบรฟที่เมื่อ่อนเยเป็นเลานุารอะรรมารนัศึษามา่อน น่าะ่วยอ้นรวสอบเอสารไ้” พี่ทะเลอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามใี
“ถ้าอย่านั้น ผมะรอให้พี่อ้นเามาบอผม็แล้วัน ผมไม่อยายุ่ไม่เ้าเรื่อแล้วโนำหนิทีหลัอี” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เี๋ยวพี่้อรีบไป่อน พอีอนบ่ายพี่ะ้อไปประุมับผู้บริหารอะ” พี่ทะเลพู านั้นเา็ลุออาโ๊ะอาหารไปอย่ารวเร็ว
“เราเอ็อยู่ที่นี่นานเินไปแล้ว” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะลุออไปาโ๊ะอาหาร เารีบเินลับห้อทำานอัวเอไปอย่ารวเร็ว
“เป็นวันแรที่สบสุีริๆ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะรวสอบหนัสือบนั้นหนัสือในห้อทำานอเา านั้นเสียเาะประูห้อทำานอเบรฟ็ัึ้น
“รับ” เบรฟอบ ประูห้อทำานอเา่อยๆเปิออ พี่อ้นยืนอยู่หน้าประูพร้อมับระเป๋าถือสีมพู
“เบรฟ บ่ายนี้ว่าหรือเปล่า” พี่อ้นน้ำ น้ำเสียอเธอแสออถึวามริั เบรฟรุ่นิ เาถอนหายใ
“ว่าอยู่รับ ไม่ทราบว่าพี่อ้นมีอะไรให้ผม่วยรับ” เบรฟถามพี่อ้น น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“ไปประุมับพี่หน่อยสิ ไ้ไหม” พี่อ้นถามเบรฟ น้ำเสียอเธอแสออถึวามาหวั
“ไ้รับ ไปเลยไหมรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น รอยยิ้มแสออถึวามีใปราบนใบหน้าอพี่อ้น
“เบรฟ พี่รบวน่วยถือเอสารสำหรับารประุมหน่อยนะะ เี๋ยวพวเราไปพร้อมัน” พี่อ้นพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ
“ไ้รับ” เบรฟอบ เาเินออาห้อทำานอัวเอไปยัห้อทำานอพี่อ้นในทันที ึ่พี่อ้นำลััเรียมเอสารสำหรับารประุมอยู่ที่โ๊ะทำานอเธอ
“ทั้หมนี้ ือ เอสารสำหรับารประุม ึ่มีทั้ำหนารปมนิเทศ เอสารสำหรับบันทึารประุม และารแบ่หน้าที่านอแ่ละน เบรฟเ้าใใ่ไหมว่า้อทำอะไรบ้า” พี่อ้นพู ะัเรียมเอสารในแ่ละส่วน สีหน้าอเบรฟแสออถึวามเ้าใในทันที
“เี๋ยวผม่วยถือไปนะรับ ว่าแ่พวเราะประุมันที่ไหนรับ” เบรฟถามพี่อ้น
“ห้อประุมหนึ่ อาารสโมสรนัศึษา” พี่อ้นอบ ะถือเอสารอีุหนึ่เินออไปาห้อทำาน โยมีเบรฟถือเอสารอีุหนึ่เินามออไป
“พี่อ้นรับ” เบรฟพู ะเินมาถึทาเ้าอาารสโมสรนัศึษาึ่อยู่ฝั่ร้ามอห้อทำานออาารย์ะนิิศาสร์โยอยู่ห่าันสามร้อยเมร
“ว่าอย่าไรเหรอ เบรฟ” พี่อ้นพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามสสัย
“พวรุ่นน้ออนนี้เป็นอย่าไรันบ้ารับ” เบรฟถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น พี่อ้นถอนหายใเบาๆ
“็ีนะ เอาารเอาาน ระือรือร้นี ถึะอบเล่นไม่รู้เรื่อบ้า็เถอะ แ่โยรวมแล้วรุ่นน้อั้ใทำานันี” พี่อ้นอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ
“มีใรโเ่นในรุ่นไหมรับ” เบรฟถามพี่อ้น่อ รอยยิ้มแสออถึวามหมายสำัปราบนใบหน้าอพี่อ้น เมื่อพวเาเินมาถึทาเ้าห้อประุม
“เี๋ยว็รู้เอ” พี่อ้นอบ เธอเปิประูห้อประุม และเินนำเ้าไป โยมีเบรฟเินามหลัเ้าไป ภายในห้อประุมมีนัศึษาายสามน และนัศึษาหิหนึ่นนั่รออยู่ นแรเป็นเ็หนุ่มหน้าหวาน ผมยาว ใบหน้าเลี้ยเลา รูปร่าสูให่เหมือนนัีฬา นที่สอที่นั่้าน้ายอเ็หนุ่มนแรเป็นเ็หนุ่มที่มีหน้าาเหมือนเ็หนุ่มนแร แ่รูปร่าผอมบาว่า ส่วนนที่สามนั่อยู่้าน้าอเ็หนุ่มนที่สอเป็นเ็หนุ่มหน้าม ผมสั้น ใบหน้าูเลี้ยเลาเ่นัน แ่าี่นเหมือนเป็นนหลับาลอเวลา และเ็สาวนที่นั่อยู่้าน้าอเ็หนุ่มนแรเป็นสาวหน้าหวาน ผมยาวอเธอถูรวบอย่าประี ทันทีที่เบรฟเินเ้ามาในห้อประุม นัศึษาบาส่วนเริ่มระิบัน สีหน้าอพวเาแสออถึวามื่นเ้น และวามสสัย
“สวัสีรับ/่ะ อาารย์อ้น” นัศึษาทั้สี่นพูพร้อมัน นัศึษาหนุ่มทุนอยู่ในเสื้อเิ้สีาว าเสีำ และเนไทสีเทา ส่วนหนัศึษาสาวอยู่ในเสื้อเิ้สีาว และระโปรสีำ
“สวัสีเ็ๆ อาารย์อแนะนำให้รู้ั นี่ืออาารย์เบรฟ เป็นอาารย์นใหม่ประำะเรา วันนี้อาารย์เบรฟะมาประุมับพวเรา้วย” พี่อ้นพูับนัศึษาที่อยู่ภายในห้อประุม
“สวัสีรับ/่ะ อาารย์เบรฟ” นัศึษาทั้สี่นพูพร้อมัน
“สวัสีรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“ระหว่ารอเพื่อนๆมา ่วยแนะนำัวเอให้อาารย์เบรฟรู้ัหน่อยนะ” พี่อ้นพูับนัศึษาทั้สี่น
“ผมื่อโน่รับ เป็นประธานะ ส่วนนี่น้อายฝาแฝอผมื่อนนท์รับ เป็นเลานุาร” นัศึษาหนุ่มอบ เามีใบหน้าอ่อนเยาว์ รูปร่าสูให่ น้อายฝาแฝอเายิ้มให้เบรฟ
“หนูื่อแอมป์่ะ เป็นรอประธาน่ะ” นัศึษาสาวแนะนำัวเอ
“ผมอาร์มรับ เป็นเหรัิ” นัศึษาหนุ่มหน้าม รูปร่าผอมบาแนะนำัวเอบ้า
“พี่อ้นรับ โน่ับแอมป์นี่...” เบรฟระิบถามพี่อ้น ะที่เาสัเเห็นแอมป์ำลัพิศีรษะที่ไหล่อโน่
“ทัู้่เป็นแฟนัน บันมาสามปีแล้ว” พี่อ้นระิบอบ เบรฟพยัหน้าแสออถึวามเ้าใ
“แอมป์ เพื่อนๆาศูนย์หมายไปไหน่ะ” พี่อ้นถามแอมป์ที่ำลัเล่นโทรศัพท์มือถือ
“ี๊บอว่าำลัมา่ะ” แอมป์อบ ะเล่นโทรศัพท์มือถือ เวลา่อมานัศึษาสาวหมวย รูปร่าท้วม็เินเ้ามาในห้อประุมพร้อมับเพื่อนสมาิศูนย์หมายำนวนสิบน และะรรมารนอื่นๆ็ทยอยเินเ้ามานั่ในห้อประุมอย่ารวเร็ว
“มาันพร้อมแล้ว อาารย์อเปิารประุมิามารัานปมนิเทศะนิิศาสร์เลยนะะ โน่ะ ่วยรายานวามืบหน้าอารำเนินาน้วย่ะ” พี่อ้นพูเปิารประุม
“ไ้รับ อนนี้ารัเรียมานเป็นไปไ้้วยีรับ เรื่อเสีย อุปร์สำหรับสันทนาารพร้อมแล้วรับ สำหรับารัเรียมสถานที่เอ แอมป์ไ้ิ่อประสานานับฝ่ายอาาร และฝ่ายเทโนโลยีเรียบร้อยแล้วรับ” โน่รายาน่อที่ประุม พี่อ้นพยัหน้า สีหน้าอเธอแสออถึวามพอใ
“ี๊ะ ารัเรียมห้อรับรอผู้ปรอ และารแบ่นเพื่อูแลผู้ปรอเป็นอย่าไรบ้าะ” พี่อ้นถามี๊
“สมาิศูนย์หมายยี่สิบนไ้แบ่ไวู้ผู้ปรอสิบน และูแลนัศึษาอีสิบน่ะ” ี๊อบ ในะนั้นเอเบรฟสัเเห็นโน่ำลัรุ่นิ และเพ่สมาธิมาที่ัวเอ รอยยิ้มมีวามหมายสำัปราบนใบหน้าอเบรฟ สีหน้าอโน่แสออถึวามใอย่ามา
“โน่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรน่าใะ” พี่อ้นถามโน่ ึ่มีสีหน้าที่แสออถึวามใอย่าัเน
“ไม่มีอะไรรับ อาารย์อ้นผมแ่ใับนาฬิาอผมที่มันหยุเินเยๆรับ” โน่อบลบเลื่อน น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ
“ประุมัน่อเถอะรับ เี๋ยวะเลิึ ใรมีประเ็นไหน้อารเพิ่มเิมไหมรับ” นนท์พูับที่ประุม น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น
“เี๋ยวอาารย์อแ้ำนวนนที่เ้าร่วม่อเลยนะะ อาารย์เบรฟ ่วยหยิบรายื่อนัศึษาเ้าใหม่ในปีารศึษานี้มาให้หน่อย่ะ” พี่อ้นแ้่อที่ประุม เบรฟรีบหยิบรายื่อส่ให้พี่อ้นอย่ารวเร็ว
“อนนี้มียอลทะเบียนอนัศึษาเ้าใหม่ทั้หมหนึ่ร้อยหสิบน นนท์ะ เี๋ยวนนท์่วยทำเอสารสำหรับแนบลในู่มือหลัสูรสำหรับแให้นัศึษาใหม่ำนวนหนึ่ร้อยหสิบหุ้วยนะะ” พี่อ้นพูับนนท์
“อาารย์อ้นรับ เอสารที่ว่านี้ ใ่เอสารที่เป็นารปิบัิัว สิ่ที่้อเรียมมาในวันปมนิเทศอมหาวิทยาลัย และเบอร์โทรศัพท์สำหรับิ่อประธานะใ่ไหมรับ” นนท์ถามพี่อ้น น้ำเสียอเาแสออถึวามระือรือร้น
“ใ่่ะ มีใรมีประเ็นรไหนเสริมอีะ” พี่อ้นอบ แ่ไม่มีเสียอบรับาผู้เ้าร่วมประุม
“ถ้าเ่นนั้น อาารย์อเลิารประุมแ่เพียเท่านี้ แล้วมาประุมันใหม่่อนวันัานนะะ” พี่อ้นอบ เธอเ็บเอสารเินออไปาห้อประุมอย่ารวเร็ว โยมีเบรฟ่วยถือเอสารบาส่วนเินออไป้วย
“โน่ เี๋ยวเ้าไป่อนนะ พอีเ้านัินมื้อเย็นับเพื่อนไว้” แอมป์พูับโน่
“เินทาลับบ้านีๆนะัวเอ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามใลอย านั้นทุน็ทยอยเินออไปาห้อประุมอย่ารวเร็วเหลือแ่โน่ และนนท์ที่ยัอยู่้วยันในห้อประุม
“โน่ นายรู้สึอะไรบาอย่าับอาารย์เบรฟ ใ่ไหม” นนท์ถามโน่ที่ำลัรุ่นิถึอะไรบาอย่า น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ใ่แล้ว นนท์ ันอ่านวามิออาารย์เบรฟไม่ไ้เลย เหมือนอาารย์เบรฟสามารถปิั้นารอ่านวามิาเทเลพาธี[3]ไ้ นายเอ็น่าะสัเเห็นล่อบรรุไพ่ที่เหน็บอยู่ที่เ็มัออาารย์เบรฟใ่ไหม” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ นนท์พยัหน้าอบ
“มัน็ใ่อยู่ นายว่าอาารย์เบรฟะเป็นมนุษย์พลัิเหมือนพวเราไหม” นนท์ั้้อสัเ โน่ส่ายศีรษะ สีหน้าอเาแสออถึวามไม่เ้าใ
“ันเป็นเทเลพาร์ธี ันทำไ้แ่อ่านวามิอนอื่น แ่รวสอบัวนอมนุษย์พลัินอื่นไม่ไ้” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“็อยารู้ัับโปรไฟล์เลอร์สัน ะไ้ให้เา่วยรวสอบัวน และประวัิออาารย์เบรฟให้พวเรา” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามาหวั เา และโน่่วยันรวสอบสิ่อ และเินออไปาห้อประุม้วยัน
“โปรไฟล์เลอร์เป็นนที่หายามา ่อให้พวเราะรู้ัเา็ไม่รับประันว่าพวเาะ่วยเรานะ” โน่อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใเล็น้อย
“พวเราะทำอย่าไร่อไปีล่ะ” นนท์ถามโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใอย่ามา
“ทำัวามปิไป่อน นนท์ ถ้าทำัวมีพิรุธร้อนัวแบบนี้ เี๋ยว็ถูับไ้หรอ เอาล่ะ พวเรารีบไปเรียมัวรุ่นน้อให้พร้อมสำหรับานปมนิเทศันเถอะ” โน่อบ้อสรุปอเา น้ำเสียอเาแสออถึวามเ็า ะเินมาถึทาออาอาารสโมสรนัศึษา
ห้อทำานอาารย์ะนิิศาสร์ เบรฟำลัเ็บอเรียมัวลับที่พัอเา
“เป็นนที่น่าสนใีนะ ประธานโน่” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เอาล่ะ ลับห้อีว่า” เบรฟพูับัวเอ ะเินออาห้อทำานอเานมาถึหน้าห้อทำานอพี่อ้น
“เป็นอย่าไรบ้า เบรฟ รุ่นน้อปีนี้น่าสนใไหม” พี่อ้นถามเบรฟ ะที่เบรฟำลัถือเอสารเินเ้าไปในห้อทำานอพี่อ้น
“น่าสนใีรับ พี่อ้น โยเพาะโน่ับนนท์ สอนนี้น่าสนใมาเลยรับ” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ ะวาเอสารลบนโ๊ะอพี่อ้น
“อบุนะ เบรฟ ที่ไปประุมพร้อมพี่” พี่อ้นอบ รอยยิ้มแสออถึวามีใปราบนใบหน้าอเบรฟ
“ผม่าหา้ออบุที่พี่วนผมไปประุม้วย เี๋ยวผมอัวลับ่อนนะรับ สวัสีรับ พี่อ้น” เบรฟพูับพี่อ้น
“สวัสี เบรฟ ลับีๆนะ” พี่อ้นอบ เบรฟรีบเินออไปาห้อทำานอพี่อ้นอย่ารวเร็ว เาเินทาาห้อทำานอาารย์ะนิิศาสร์ไปนถึห้อพัอัวเอ
“เหนื่อยัเลย แ่็สนุีเหมือนันนะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า ะเินเ้าไปในห้อพั เา่อยๆวาสิ่อลบนโ๊ะวาอึ่มีทัุ้แห้อ นาฬิา้อมือ โทรศัพท์มือถือแบบปุ่ม ระเป๋าเิน และล่อใส่าร์แบบาเอว
“ูเหมือนเ็พวนั้นะยัไม่รู้ว่านี่ืออะไรสินะ” เบรฟพูับัวเอเบาๆ ะมอูล่อใส่าร์แบบาเอว เาเปิล่อ และนำาร์ออมาวาเรียัน ึ่้านหลัอาร์มีลัษะเหมือนับไพ่ทั่วไป แ่้านหน้าทำมาาระาษอัรูปสีาวึ่อนนี้ไม่มีรูปอะไรอยู่บนาร์เลย เบรฟส่ายศีรษะเบาๆ
“็อให้อย่าถึเวลาที่้อใ้ออันรายแบบนี้เลย” เบรฟพูับาร์ที่วาเรียันอยู่บนโ๊ะ เาเ็บาร์ใส่ล่ออย่าใเย็น านั้นเา็หยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาเบอร์อัน์
“ฮัลโหล” ัน์อบผ่านโทรศัพท์มือถือ
“สวัสี ัน์ สบายีไหม” เบรฟพูับัน์ผ่านโทรศัพท์มือถือ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ
“สบายี วันนี้ลู้าเยอะไปหน่อย วิ่วุ่นทั้วันเลย” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า
“นั่นสินะ เป็นผู้ัารร้านอาหารื่อันี่ แล้วอนนี้ทำอะไรอยู่ล่ะ” เบรฟถามัน์
“เพิ่ลับมาถึห้อเมื่อี้เอ” ัน์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า
“่วสัปาห์นี้ว่าไหม” เบรฟถามัน์ น้ำเสียอเาแสออถึวามาหวัเล็น้อย
“ยัเลย ่วนี้ิวานแน่นมา แถมวันเสาร์ วันอาทิย์้อเรียนปริาโทบริหารธุริภาวันเสาร์ อาทิย์้วย” ัน์อบ สีหน้าอเบรฟแสออถึวามผิหวัเล็น้อย
“ทำอย่าไรไ้ ะนัแไ้้อนัล่วหน้า เ้าอยาเอแัเลยนะ ัน์” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้าเล็น้อย
“เ้าเอ็อยาเอแเหมือนัน” ัน์อบ เบรฟรุ่นิ สีหน้าอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“เบรฟ วันนี้แทำานเป็นอาารย์วันแรนี่ เป็นอย่าไรบ้าล่ะ” ัน์พู หลัาที่เียบอยู่ระยะเวลาหนึ่
“็โอเนะ เทอมนี้เ้ายัไม่มีสอนหรอ เพราะยัอยู่ใน่วภาฤูร้อนอยู่ ส่วนให่ะัารับานเอสารมาว่า” เบรฟอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ีใ้วยนะ ที่แไ้านที่อบ” ัน์อบ
“ัน์ เ้ารอวันที่ะไ้เอแอยู่นะ ถึะนานหน่อยเ้า็ะรอแนะ แ่สำหรับแ เ้าว่าลอ ว่าถึาิหน้าเลยล่ะ” เบรฟพูับัน์ ัน์หัวเราะเบาๆ
“นานั้นเลย” ัน์อบ ะที่ลั้นหัวเราะไป้วย
“ถ้าแ่านับแไ้ เ้า็ะแ่ ไม่ใ่เพราะอยาสร้ารอบรัวับแหรอ แ่เ้าอยาูแลแไปลอีวิอเ้า เพราะเ้ารัแ รัั้แ่วันแรที่พวเราไ้รู้ัันนถึวันนี้เลย อย่าเ้าใผิว่าเ้าอบผู้ายล่ะ ถึเ้าะรัแมาว่าเพื่อน แ่เ้าไม่เยิอยาให้แเป็นแฟนเ้า และ็ไม่เยิร้ายับแแม้แ่วินาทีเียว” เบรฟพูับัน์ น้ำเสียอเาแสออถึวามริัมาึ้น
“แเป็นหลายๆอย่าให้เ้า ัน์ เป็นทั้วามหวั ำลัใ และแรบันาลใ เ้าอบุแมาเลยนะ อบุ่วเวลาที่ทำให้พวเราไ้รู้ััน” เบรฟพูับัน์
“เ้าเอ็ีใที่ไ้รู้ัแ แล้ว็อบุที่บอวามรู้สึที่แมี่อเ้า แ่สำหรับเ้าแ็เป็นเพื่อนที่ีนหนึ่” ัน์อบ
“ไม่เป็นไร ัน์ แ่นี้เ้า็ีใมาแล้ว ีใที่ไ้รั เป็นห่ว และไู้แลแอยู่ห่าๆ แ่เ้า็ะยึถือามำสัาเิมนะ ถ้าแโสนถึอายุสี่สิบ และเ้า็โสถึอายุสี่สิบเหมือนัน เ้าะไปอแแ่านนะ อย่าน้อยเ้าะไู้แลทั้ร่าาย และิใอแ” เบรฟพูับัน์ น้ำเสียอเาแสออถึวามริั น้ำาอเบรฟเือบะไหลออมา
“ถ้าเ้าไ้เอแราวหน้า เ้าออแแน่นๆเลยนะ” เบรฟพูับัน์ น้ำเสียอเาแสออถึวามีใ
“ไ้สิ ไ้แน่นอน” ัน์อบ เบรฟมอไปูนาฬิาที่แวนอยู่บนผนัห้อพัอเา
“อนนี้ึมาแล้วล่ะ เอาไว้โอาสหน้าเ้าะโทรไปหาแใหม่นะ แ่ให้ี อวันนัเอันเลย็ีเหมือนันนะ” เบรฟพูับัน์
“ไ้สิ” ัน์อบ
“รัและเป็นห่วนะ” เบรฟพูับัน์ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“้า” ัน์อบลับ
“รารีสวัสิ์ ฝันีรับ” เบรฟพูับัน์
“ฝันีนะ” ัน์อบลับ านั้นทั้สอน็วาสายโทรศัพท์ไปพร้อมัน
เ้าสู่้นเือนมิถุนายน ่อนวันปมนิเทศอะนิิศาสร์ เบรฟำลันั่พิมพ์านอยู่ที่ห้อทำานอเา สีหน้าอเาแสออถึวามสบายใ านั้นเสียเาะประูห้อทำานอเา็ัึ้นอย่า่อเนื่อ
“เิรับ” เบรฟพู านั้นประูห้อทำานอเา็เปิออ พี่น้อฝาแฝโน่ และนนท์ำลัยืนอยู่หน้าห้อทำานอเา
“สวัสีรับ อาารย์เบรฟ” โน่ และนนท์ทัทายอาารย์เบรฟพร้อมัน
“โน่ับนนท์ นี่เอ เ้ามา่อนสิ ูเหมือนพวเราะมีเรื่อที่้อุยันอยู่นะรับ” เบรฟพูับพี่น้อฝาแฝ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ ะหยิบเ้าอี้หัวลมสอัวมาวาไว้ที่หน้าโ๊ะทำานอเา พร้อมับี้ที่เ้าอี้บ่บอให้พี่น้อฝาแฝนั่ล โน่ และนนท์มอหน้าัน สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย และวามไม่สบายใ เบรฟหัวเราะเบาๆ
“ไม่เอาน่า ทำหน้าาไม่สบายใั้แ่เ้าแบบนี้ เี๋ยว็เิฝนฟ้าะนอหรอ เอานมปัรอบหน่อยไหม” เบรฟพูับพี่น้อฝาแฝ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เบรฟหยิบล่อโลหะทรระบอที่ใส่นมปัรอบวาไว้บนโ๊ะทำาน โน่ และนนท์มอหน้าัน สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย
“เอ่อ อบุรับ” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่มั่นใ
“อบุรับ อาารย์เบรฟ” โน่เสริม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใเล็น้อย านั้นสอพี่น้อ็หยิบนมปัรอบึ้นมาินอย่าใเย็น
“ให้อาารย์เาไหมรับ โน่ เมื่อวัน่อนที่ัารประุมับะรรมารนัศึษาร่วมับอาารย์อ้น โน่เพ่สมาธิมาที่อาารย์เพื่อะอ่านใอาารย์ที่เป็นอาารย์ใหม่ แ่เธออ่านใอาารย์ไม่ไ้ เพราะอาารย์ปิั้นารอ่านใาเธอไ้ เธอถึแสอาารใอย่ามาในห้อประุม ที่พวเธอมาหาอาารย์็เพราะอยารู้สาเหุ และัวนที่แท้ริออาารย์ ใ่ไหมรับ” เบรฟถามโน่ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ สีหน้าอโน่ และนนท์แสออถึวามใ
“อาารย์รู้เหรอรับ ว่าพวเราืออะไร” นนท์ถามเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัยอย่ามา เบรฟพยัหน้าอบ
“รู้สิ โน่ เธอเป็นเทเลพาธี ส่วนนนท์ เธอเป็นเทเลิเนิ[4] ไม่้อใ ่อนที่อาารย์ะมาเป็นอาารย์ที่นี่ อาารย์็เยเอนแบบพวเธอมา่อน และอาารย์เอ็ไม่ใ่นแบบที่พวเธอิว่าอาารย์เป็น” เบรฟอธิบาย เมื่อเาเห็นสีหน้าอโน่ และนนท์ที่แสออถึวามใอย่ามา
“สรุปแล้วอาารย์เป็นอะไรันแน่รับ” โน่ถามเบรฟ น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“วามอยารู้อยาเห็นไม่ใ่วามผินะ โน่ แ่อนนี้ยัไม่ถึเวลาที่พวเธอะรู้ัวนออาารย์” เบรฟอบ
“แ่ว่า มันไม่ยุิธรรมเลยรับ ที่อาารย์สามารถล่วรู้ัวนอพวเราไ้ แ่อาารย์ลับไม่ยอมบอัวนออาารย์” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใเล็น้อย
“อาารย์ไม่ไ้บอว่าะไม่บอพวเธอ เอาไว้ถึเวลาที่เหมาะสม่อน าประสบาร์ออาารย์เรื่อราวบาอย่าวรถูเปิเผยเมื่อถึเวลาอมัน” เบรฟอธิบาย สีหน้าอเบรฟแสออถึวามริั โน่ และนนท์พยัหน้าแสวามเห็น้วย
“อบุรับ อาารย์เบรฟ” นนท์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเ้าใ
“อย่าลืมบอวามลับออาารย์ให้พวเรารู้เมื่อถึเวลา้วยนะรับ” โน่เสริม น้ำเสียอเาแสออถึวามริั
“พวเราอัวไปเรียน่อนนะรับ” นนท์พูับอาารย์เบรฟ
“ั้ใเรียนนะรับ ทั้สอน” เบรฟพู ะที่โน่ และนนท์ำลัเินออาห้อทำานอเา น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“โน่ นายว่าอาารย์เบรฟะยอมบอวามลับอัวเอับพวเราหรือเปล่า” นนท์พูับโน่ ะที่ทั้สอนำลัเินออาห้อทำานออาารย์
“ถึันะอ่านวามิออาารย์เบรฟไม่ไ้ แ่สีหน้าริัออาารย์เบรฟเป็นอริอย่าแน่นอน ันเาว่าพวเราะไ้รู้เรื่อราวออาารย์เบรฟหลัาวันปมนิเทศอมหาวิทยาลัยผ่านพ้นไปนั่นแหละนะ” โน่ั้้อสัเ
“ันะเื่อนาย็แล้วัน โน่ เพราะนายไม่เยาเาพลาเลย” นนท์อบ
“เหนือสิ่อื่นใ พวเรา้อรีบไปเรียนเี๋ยวนี้ อาารย์หมูใล้มาถึห้อเรียนแล้ว” โน่พู น้ำเสียอเาแสออถึวามรีบร้อน ะเพ่สมาธิไปที่บริเวหน้าห้อเรียน านั้นเารีบวิ่ออไปาหน้าห้อทำานออาารย์
“รอ้วยสิ โน่” นนท์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามรีบร้อน ะวิ่ามโน่ออไป
[1]มหาวิทยาลัยแห่นี้มีื่อภาษาอัฤษว่า Innovation and Knowledge University ึ่ใ้ื่อย่อว่า IKnowU (ไอโนว์ยู)
[2] IKnowU เป็นื่อย่ออมหาวิทยาลัยพันานวัรรมและวามรู้
[3]เทเลพาธี (Telepathy) ือ พลัที่สามารถอ่านวามิ และส่วามิให้ับผู้อื่นไ้ รวมถึสามารถสื่อสารันทาิไ้
[4]เทเลิเนิ (Telekinetic) ือ ผู้มีพลัที่สามารถย หรือเลื่อนย้ายสิ่อไ้โยไม่้อใ้มือสัมผัส
ความคิดเห็น