คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ความช่วยเหลือจากมนุษย์ไฟฟ้า
เ้าวันหนึ่ในเือนสิหาม ปีเอร์ เมส์ และแมรี่ำลัเินเ้าไปในโรเรียนแมนฮััน อาเมี่้วยัน เพื่อเรียมัวเ้าร่วมปมนิเทศนัเรียนปีหนึ่ โยมีเรเลแม่อปีเอร์เินามพวเามา้วย
“ในที่สุลู็ไ้เป็นเ็ไฮสูล[1]เสียทีนะ ปีเอร์” เรเลพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามื่นเ้น
“แม่รับ ผมอายุสิบห้าแล้วนะ ทำเป็นื่นเ้นไปไ้” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเินอาย
“พวเรา้อเรียมถูรุ่นพี่แล้แหๆเลย” เมส์เสริม น้ำเสียอเาแสออถึวามหวาลัว
“มัน็แ่ารเลื่อนั้นอันน่าเบื่อนั่นแหละ” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามเบื่อหน่าย
“ถ้าอย่านั้น แม่ลับ่อน อย่าลืมลับมาินมื้อเย็นที่บ้านนะ” เรเลพูับลูายอเธอ
“รับ” ปีเอร์ และเมส์อบ านั้นเรเล็เินาไป
“พวเราเ้าไป้าในไ้แล้ว พิธีปมนิเทศำลัะเริ่มแล้วนะ” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามร้อนใ ะูนาฬิา้อมืออเธอ
“ริ้วย ไปันเถอะ” ปีเอร์พู ทั้สามนรีบเินเ้าไปในอาารเรียนฝั่ไฮสูลอแมนฮััน อาเมี่ทันที
“อุ๊ปส์ อโทษรับ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามใ เมื่อเาเินนับเ็สาวอายุสิบเ็นหนึ่ เธอไว้ผมสั้นสีน้ำาลแ เธอสวม่าหูเินรูปสายฟ้า
“ระวัหน่อยสิยะ นี่เป็นรายานสำั้อรีบไปส่อาารย์นะ” เ็สาวบ่นปีเอร์ น้ำเสียอเธอแสออถึวามไม่พอใเล็น้อย
“อโทษริๆรับ พอีพวเรารีบนลืมูทา” เมส์อบ สีหน้าอเ็สาวแสออถึวามเินอาย เมื่อเธอเห็นใบหน้าอเมส์
“ไม่เป็นไร แ่ราวหน้าระวัหน่อย็แล้วัน” เ็สาวอบแ้เิน านั้นเธอ็้มัวลเ็บเอสารที่ระายเลื่อนพื้น
“เี๋ยวพวเรา่วย่ะ” แมรี่พู เธอใ้้อศอสะิปีเอร์ และเมส์ ทั้สามน่วยเ็สาวเ็บรวบรวมเอสารนเสร็
“อบในะ พวเธอะรีบไปไหนัน” เ็สาวถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามสสัย
“พวเรา้อรีบไปร่วมพิธีปมนิเทศนัเรียนใหม่รับ ไม่ทราบว่าสถานที่ัอยู่ที่ไหนรับ” เมส์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“ในห้อประุมให่ ึ้นบันไไปสี่ั้น” เ็สาวอบ
“อบุรับ พวเราไปันเถอะ” เมส์อบ พวเารีบเินึ้นบันไไป เ็สาวนนั้นมอูเมส์ สายาอเธอแสออถึวามสนใ
“เป็นนที่น่าสนใริๆ” เ็สาวพูับัวเอเบาๆ เธอถืออเอสารเิน่อไป
“ในที่สุ็ถึเสียที ห้อประุมให่” ปีเอร์พู เาเปิประูเ้าไปในห้อประุม พวเา่อยๆเินเ้าไปนั่ที่นั่อนัเรียนใหม่อย่า้าๆ
“ันอบพิธีปมนิเทศแ่เพียเท่านี้ อให้นัเรียนใหม่เ้าพบอาารย์ที่ปรึษาไ้เลยรับ” ผู้อำนวยารโรเรียนพู เาเินลาเวทีไปอย่ารวเร็ว
“ว่าแ่อาารย์ที่ปรึษาพวเราเป็นใรันนะ” ปีเอร์พู สีหน้าอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“เป็นนนั้นล่ะมั้” เมส์อบ ะี้ไปยัายวัยสี่สิบศีรษะเือบล้าน เาใส่เสื้อเิ้สีเทาผูเนไทสีแ และสวมาเายาวสีำ
“ุสมิทธ์ ุแอนเอร์สัน ุวู้ เิทานี้” ายนนั้นเรียปีเอร์ เมส์ และแมรี่ พวเารีบเินเ้าไปหาอาารย์ที่ปรึษาอย่ารวเร็ว
“เอาล่ะ ทุนมาันรบแล้ว ันื่อแอนรูว์ เทย์เลอร์เป็นที่ปรึษาอพวเธอยินีที่ไ้รู้ันะ” ุเทย์เลอร์พู
“ยินีที่ไ้รู้ัรับ/่ะ” ทุนอบพร้อมัน
“่อไปันะพาพวเธอไปที่ห้อเรียนนะ ามันมา” ุเทย์เลอร์พู เาเินนำออาห้อประุมไป เ็นัเรียนทุนเินามเาไปยัห้อเรียนึ่อยู่ั้นสอ เวลา่อมาลาสเรียน็เริ่ม้นึ้น
“เฮ้อ ไ้พัเสียที” ปีเอร์พู เมื่อเาไ้ยินเสียสัาริ่ัึ้นบอเวลาพัลาวัน
“วันนี้เป็นวันที่เียบสบีั” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ ระหว่าที่เินออาห้อเรียนไปพร้อมับปีเอร์ และแมรี่
“อย่าน้อย็ไม่มีใรมาโมีระหว่าที่พวเราำลัเรียนหนัสืออยู่ล่ะนะ” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ ะินมื้อเที่ยในโรอาหารอโรเรียน
“ินมื้อเที่ยันเสร็แล้ว็้อลับห้อเรียนสินะ” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามเบื่อหน่ายเล็น้อย
“นั่นสิ ลับันเถอะ” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ ทั้สามนเินลับห้อเรียน
“ไ พวปลาิวะรีบไปไหนันอย่านั้นเหรอ” เ็หนุ่มรูปร่าอ้วนพู พวเามา้วยันห้าน พวเายืนวาทาปีเอร์ รอยยิ้มเยาะเย้ยปราบนใบหน้าอพวเา
“ปลาิวอย่านั้นเหรอ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“หมายถึเ็ปีหนึ่อย่าไรล่ะ” เ็อ้วนนที่สออบ
“พวเราแ่อยามาทัทายรุ่นน้อผู้น่ารั ่วยมาับพวเราหน่อยไ้ไหม” เ็อ้วนนที่สามพู น้ำเสียอเาแสออถึารวนโมโห
“อโทษนะ พอีพวเรา้อรีบไป” แมรี่อบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสุภาพ
“ะรีบไปไหน น้อสาว” เ็อ้วนนที่สี่พู เายื่นมือ้ายออมา านั้นมือ้ายอเา็เปลี่ยนเป็นปืนแลิ่ เาเล็ปืนมาที่แมรี่
“ไม่เอาแล้วนะ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใ
“แมรี่ พวนี้ะับัวพวเรา ทำอย่าไรี” เมส์พู
“ันะยอมให้ับัวหรอนะ” แมรี่อบ านั้นเธอ็หยิบปืนพออมาาระเป๋าสะพายอเธอ ปีเอร์ั้สมาธิ เิแสสว่าสีาวสว่าึ้น าบู่ปราออมาที่มืออเา เมส์หยิบปาาออมา เาหัวล ปาาเปลี่ยนรูปเป็นทาทอำ
“ลุยเลยพวเรา” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามล้าหา เาใ้าบู่อเาัแน้าย และัหัวอเ็อ้วนนที่สี่ านั้นเ็อ้วนนที่สี่็เปลี่ยนร่าเป็นหุ่นยน์่อนล้มลับพื้น เ็อ้วนนอื่นอีสี่นเปลี่ยนร่าเป็นหุ่นยน์ิอาวุธเ็มอัราศึ
“แมรี่ เธอรีบไปแ้อพยพ่วนเลย ัน และปีเอร์ะอยถ่วเวลาเ้าพวนี้เอ” เมส์พู ะยิระสุนน้ำแ็าทาอเาโมีใส่หุ่นยน์ แ่หุ่นยน์ใ้ใบมีที่มือทั้สอ้าป้อันระสุนน้ำแ็ไว้ไ้
“เ้าใแล้ว” แมรี่อบ านั้นเธอ็หายัวไปทันที
“ปีเอร์ ลุยแบบเ็มอัราศึเลย” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ ะหลบารโมีระยะประิาหุ่นยน์
“ไ้เลย” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ ร่าายอเาเปล่แสสว่าสีาวออมา านั้นเา็สวมุเราะทอำิปี เาระมยิหมุาปีอุเราะ แ่หุ่นยน์ใ้แนป้อันหมุเอาไว้ไ้
“ะนี้เิเพลิไหม้บริเวั้นสอออาารเรียน อให้ทุนอพยพาอาารเรียนโยทันที นี่ไม่ใ่ารฝึ้อม” เสียแมรี่ัึ้นผ่านระบบระายเสียอย่า่อเนื่อ
“ทำอย่าไรี พวเราโมีเท่าไรมัน็ป้อันไ้” เมส์บ่น น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้าเล็น้อย ระหว่าพยายามใ้ทาป้อันารโมีระยะประิาหุ่นยน์สอัว
“หลอล่อพวมันไปที่าฟ้า ถ้ามีบริเวที่ว้าว่านี้ ันะไ้ใ้อาวุธหนััารับพวมัน” ปีเอร์อบ ะใ้าบู่ผลัหุ่นยน์สอัวออไป เมส์พยัหน้าอบ
“วามิเ้าท่าี” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ านั้นเา และปีเอร์็รีบวิ่ึ้นบันไไปยัาฟ้า
“เอาล่ะ ถึาฟ้าแล้ว ันไม่เรใล่ะนะ” ปีเอร์พู เมื่อเา และเมส์วิ่มาถึาฟ้าออาารเรียน านั้นร่าายอปีเอร์็เปล่แสสว่าสีาว รถมอเอร์ไ์ิอาวุธหนัปราออมา
“ย้า!” ปีเอร์ะโนร้อ านั้นเา็ยิปืนแลิ่ามอเอร์ไ์ ส่ผลให้หุ่นยน์ทั้หมล้มล เวลา่อมามอเอร์ไ์อปีเอร์็หายไป
“บแล้วสินะ” เมส์พู านั้นแมรี่็ปราัว้านหลัอพวเา
“ยัหรอ พวมันำลัมาอีประมายี่สิบัว” แมรี่พู ะเรียมธนู และลูธนูเรียมพร้อมาร่อสู้
“่วยไม่ไ้ ้อเล่นอหนัแล้ว” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามริั เาเ็บทาทอำไป และถอแหวนมัรออมา แหวนมัรเปลี่ยนเป็นทามัรทอำ านั้นหุ่นยน์ิอาวุธหนัยี่สิบัว็เินึ้นมาบนาฟ้า
“ถ้าอย่านั้น ันอัหนับ้า” ปีเอร์พู แสสว่ารูปวลมสีทอนาให่ปราออมาลาอาาศ าบำนวนมาปราออมาาวลมสีทอ หุ่นยน์ทั้หมวิ่เ้ามาโมีพวปีเอร์ ปีเอร์ีนิ้วหนึ่ทีาบำนวนมา็พุ่เ้าหาหุ่นยน์เหล่านั้น ส่ผลให้หุ่นยน์ำนวนรึ่หนึ่ถูทำลายทันที านั้นปีเอร์็นั่พัทันที สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า
“ปีเอร์ ถึั้น้อใ้ลัแห่เทพผู้สร้าเลยอย่านั้นเหรอ แ่็่ามันเถอะ่วยไ้เยอะเลย” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามื่นม และารำหนิ เมื่อเธอเห็นว่าำนวนศัรูลลไปำนวนมา านั้นเธอ็ระมยิธนูใส่หัวอหุ่นยน์
“นายถอยไป่อนเถอะ ที่เหลือพวเราลุยเอ” เมส์พู ะยิระสุนน้ำแ็ และระสุนไฟาไม้เท้ามัรสลับันใส่หุ่นยน์ที่เ้ามาู่โมอย่ารวเร็ว านั้นเมส์็ยิสายฟ้าาไม้เท้าอเาส่ผลให้หุ่นยน์อีำนวนหนึ่ล้มลทันที เวลา่อมา็มีหุ่นยน์อีว่าสิบัววิ่ึ้นมาบนาฟ้า
“มาอีแล้วอย่านั้นเหรอ” แมรี่บ่น น้ำเสียอเธอแสออถึวามเหนื่อยล้า านั้น็มีเ็สาวนหนึ่เินึ้นมาบนาฟ้าอย่าใเย็น หน้าาอเธอนั้นูุ้นเย
“เธอ เ็สาวนเมื่อเ้านี่” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามใ เมื่อเาเห็น่าหูเินรูปสายฟ้าอเ็สาวนนั้น
“ว่าอย่าไร เอันอีแล้วนะ พวปลาิว” เ็สาวอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ
“ันล่ะ ไม่อบเวลาผู้หิเรียันแบบนั้นเลย” ปีเอร์บ่น น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่พอใเล็น้อย ะใ้าบู่ป้อันารโมีอหุ่นยน์อย่า่อเนื่อ
“เธอเป็นใร มาทำอะไรที่นี่” แมรี่ถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามเหนื่อยล้า
“เธอเป็นมิร หรือศัรูันแน่” เมส์ถามเ็สาวนนั้น น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“นั่นสินะ ผู้หิะมีเสน่ห์ เมื่อมีวามลับนะะบอให้” เ็สาวอบ านั้นเธอระทืบเท้าวาับพื้นอย่ารุนแรหนึ่ที ส่ผลให้เิระแสไฟฟ้าทั่วบริเว หุ่นยน์ทั้หมถูทำลายล
“นี่เธอเป็น...” ปีเอร์พู แ่เ็สาวนนั้นยมือึ้น ปีเอร์หยุพูะทันหัน
“เอาล่ะ ไว้เอันใหม่นะ” เ็สาวพู เธอเินาไปอย่ารวเร็ว
“ไม่ว่าเธอะเป็นใร ็้ออบุเธอสินะ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นม
“เธอ่วยพวเรา และโรเรียนเอาไว้” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึารยอมรับ
“เ็นนั้น เหมือนันเยเห็นที่ไหนมา่อนนะ” เมส์พู สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย ะใ้วามิ
“นายเยเห็นเธอที่ไหน อย่านั้นเหรอ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ และวามสสัย
“อนนี้ันนึไม่ออ แ่เี๋ยว็นึออเอแหละ” เมส์อบ
“้อ่อมแมที่นี่่อนล่ะสินะ” ปีเอร์พู ะสำรววามเสียหายบริเวาฟ้า านั้นเาีนิ้วหนึ่ที เิแสสว่าสีทอสว่าึ้น ร่อรอยวามเสียหายาาร่อสู้หายไปทันที
“พวเรา ลับบ้านันเถอะ ไ้เวลาเลิเรียนแล้ว” ปีเอร์พู ะูนาฬิา้อมืออเา
“ถ้าอย่านั้น ันไป่อนแล้วัน” แมรี่พู านั้นเธอ็หายัวไปทันที ปีเอร์หันหน้ามามอเมส์ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอปีเอร์
“หน้าันมันมีอะไร อย่านั้นเหรอ” เมส์ถามปีเอร์ น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ เมื่อเาเห็นปีเอร์ำลัยิ้มให้เา
“เมส์ อร้อล่ะ ่วยเทเลพอร์[2]พวเราลับบ้านทีนะ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึารอออ้อน
“มันะีเหรอ” เมส์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย ปีเอร์พยัหน้าอบ
“ีสิ พวเราะไ้ถึบ้านเร็วๆไ อีอย่าันเพิ่ใ้ลัแห่เทพผู้สร้าไป แถมใ้พลั่อมแมโรเรียน้วยเหนื่อยะายอยู่แล้ว” ปีเอร์อบ เาแล้ทิ้ัวนั่ลับพื้น สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า
“็ไ้ ับมือันไว้นะ” เมส์พู เายื่นมือวาออมา ปีเอร์ลุึ้น เาับมือวาอเมส์ พวเาปราัวอยู่หน้าบ้านอปีเอร์ เมส์เปลี่ยนไม้เท้ามัรลับเป็นแหวน และสวมมันอีรั้ านั้นพวเา็เินเ้าไปในบ้าน
“ลับมาแล้วรับ” ปีเอร์พู เมื่อพวเาเินเ้ามาในบ้านแล้ว
“ที่โรเรียนวันแรเป็นอย่าไรบ้า” เรเลถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“เหมือนทุที ไม่มีอะไรเป็นพิเศษรับ” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า
“มื้อเย็นวันนี้มีอะไรบ้ารับ” เมส์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามื่นเ้น
“มีแ่อที่พวลูอบนั่นแหละ้า” เรเลอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเธอ านั้นพวเา็ินมื้อเย็น้วยัน เวลา่อมา็มีหมายบับหนึ่ลอยเ้ามาในบ้าน และวาัวเอบนโ๊ะอาหาร หมายบับนั้นายภาพโฮโลแรม[3]อุอห์นสันทันที
“สวัสีปีเอร์ เมส์ และุนายสมิทธ์” ุอห์นสันพู
“สวัสีรับ” ปีเอร์ และเมส์อบพร้อมัน รอยยิ้มปราบนใบหน้าอพวเา
“ุอห์นสัน สบายีหรือเปล่า่ะ” เรเลถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ
“สบายีรับ ืนนี้ผม้อมารับปีเอร์ และเมส์ลับไปที่สถาบัน ไม่ทราบว่าุะว่าอะไรหรือเปล่ารับ” ุอห์นสันถามเรเล น้ำเสียอเาแสออถึวามสุภาพ
“ไม่เลย่ะ แ่อย่าน้อยุน่าะอยู่ินมื้อเย็นับพวเรา่อนนะ” เรเลอบ
“ไว้โอาสหน้าีว่ารับ” ุอห์นสันอบ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเา
“พวเธอล่ะ พร้อมะเินทาืนนี้หรือยั” ุอห์นสันเสริม
“ไ้รับ” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ
“ไม่ั้อรับ” เมส์อบ
“อีห้านาทีันะไปถึ เรียมัวให้พร้อม็แล้วัน” ุอห์นสันพู ภาพโฮโลแรมอุอห์นสันหายไป พร้อมับหมายที่ายภาพโฮโลแรม
“พวลูไปเ็บอเถอะ เี๋ยวแม่ะเ็บโ๊ะอาหารให้เอ” เรเลพู
“อบุรับ” เมส์อบ
“ถ้าอย่านั้น ผมไป่อนนะรับแม่” ปีเอร์พู เาูบแ้มเรเลเบาๆหนึ่ที านั้นเา และเมส์็เินึ้นไปั้นสอ เพื่อไปเ็บสัมภาระเรียมออเินทา ทั้สอนถือระเป๋าเินทาลมาั้นหนึ่ในเวลาไม่ถึห้านาที เวลา่อมาุอห์นสันึ่อยู่ในุสูทนัธุริสีำ็เปิประูบ้าน และเินเ้ามา
“ุอห์นสันรับ ไม่ทราบว่ามีอะไรเิึ้นอย่านั้นเหรอรับ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“ไว้ันะอธิบายให้ฟัระหว่าทา อนนี้ึ้นรถัน่อน ส่วนสัมภาระอพวเธอ ันะส่ลับไปที่สถาบันให้” ุอห์นสันพู เาีนิ้วหนึ่ที สัมภาระอปีเอร์ และเมส์หายไปทันที
“ึ้นรถเลย อโทษที่รบวนนะรับ” ุอห์นสันพู น้ำเสียอเาแสออถึวามสำนึผิ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเรเล
“เินทาีๆนะะ” เรเลพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามเป็นห่วเล็น้อย านั้นเธอ็เินลับเ้าบ้าน ุอห์นสันับรถออไปทันที
“แมรี่เล่าให้ันฟัว่าพวเธอถูหุ่นยน์ู่โมีที่โรเรียน และพวเธอ็เอเ็สาวมีพลัไฟฟ้า่วยเอาไว้ใ่ไหม” ุอห์นสันเปิประเ็น ระหว่าที่เาเปิระบบอำพรา และระบบบินอรถ สีหน้าอปีเอร์ เมส์ และแมรี่แสออถึวามประหลาใ
“ใ่รับ ว่าแุ่รู้อย่านั้นเหรอรับว่าเ็สาวนนั้นเป็นใร” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ และวามสสัย
“รู้สึว่าะเป็นนอสถาบันลา” ุอห์นสันอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เาับรถออาบ้านอปีเอร์้วยวามเร็วสูทันที
“เี๋ยว่อนนะรับ นาสถาบันลามาทำอะไรที่โรเรียนพวเราอย่านั้นเหรอรับ” เมส์ถามทันที น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“พวเาไม่ไ้อยู่ที่โรเรียนเธอที่เียว พวเาอยู่ทั่วประเทศเลย เพื่อทำารเฝ้าระวัวามปลอภัยอโลภายนอ” ุอห์นสันอบ
“แล้วทำไมพวเา้อเฝ้าระวั้วยล่ะรับ เิอะไรึ้นันแน่” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“นั่นสินะ พวเธอเอ็ไม่ใ่เ็แล้ว ันวร้อบออะไรพวเธอบ้า” ุอห์นสันพู
“มีเรื่ออะไร อย่านั้นเหรอรับ” ปีเอร์อบลับ ุอห์นสันหายใเ้าลึๆ ้าๆ เพื่อทำให้ัวเอใเย็นล
“ประมาหนึ่เือนหลัาเหุาร์ที่ศัรูบุสถาบันเรา สถาบันลาเรียประุมผู้นำสถาบันทั้ห้า เพื่อลมิเรื่อารเพิ่มนในารารเฝ้าระวัในเอัวเอ และสถาบันลาะ่วยส่นที่มีฝีมือีที่สุในารสนับสนุนารเฝ้าระวั เ็สาวที่่วยพวเธอไว้เป็นผู้รับผิอบในารูแลโรเรียนอเธอ” ุอห์นสันอธิบาย
“มิน่าล่ะ ผมนึออแล้วว่าเยเห็นเธอที่ไหนมา่อน อนไปเยี่ยมมสถาบันลารั้แรนี่เอ” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเ้าใ
“ทำไมุถึ้อมาหาพวเราในืนนี้ มีเรื่อ่วนอย่านั้นเหรอรับ” ปีเอร์ถามุอห์นสัน
“ไม่หรอ แ่ืนนี้ัน และเมส์ะ้อเินทาไปนิวเอิร์ธ ันเลยอยาให้เธออยเฝ้าระวัอยู่ในสถาบัน่วที่พวเราไม่อยู่” ุอห์นสันอบ
“อะไรนะรับ ุะให้ผมอยูแลสถาบันให้ อย่านั้นเหรอรับ ว่าแุ่ และเมส์้อไปทำอะไรที่นิวเอิร์ธรับ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามใ
“เมส์อายุสิบห้าแล้ว เลย้อพาเาไปหาอสูรู่ใที่ป่ามนรา เเมือเวทมนร์อนิวเอิร์ธ” ุอห์นสันอบ
“ทีมอเสัน ฮันเอร์ และแมรี่ล่ะรับ” ปีเอร์ถาม เาิถึทีมเสันที่อบท้า่อสู้ับเา
“ทีมเสัน และแมรี่้อไปทำภาริบาอย่าอีระยะหนึ่ถึะลับมา ส่วนฮันเอร์ะอยเฝ้าระวัอยู่ที่สถาบันับเธอ” ุอห์นสันอบ
“ีหน่อย นึว่าะไ้อยู่นเียวแล้ว” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามโล่ใ านั้นรถยน์็บินลมาอหน้าสถาบัน
“เอาล่ะ พวเรามาถึแล้ว” ุอห์นสันพู านั้นทั้สามน็เินลารถ พวเาหยิบระเป๋าอัวเอออาท้ายรถ
“เมส์ ไปับันที่โรเ็บยานพาหนะ ส่วนปีเอร์ไปพัผ่อนามสบาย” ุอห์นสันพู
“แล้วเอันนะ” ปีเอร์พู
“แล้วเอัน” เมส์อบ เาเินามุอห์นสันไปทันที
“เอาล่ะ ันเอ็้อไปพัผ่อนไ้แล้ว” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เาถือระเป๋าเินเ้าไปในสถาบัน
“ไม่แปลใเลยที่สถาบันะเียบไ้นานี้” ปีเอร์พูับัวเอ เมื่อเามอไปรอบๆสถาบันึ่มีเ็อยู่ำนวนน้อยมา านั้นเา็เินึ้นลิฟ์ และลับห้อพัอัวเอไป
[1]ไฮสูล (High School) ือ ระับอารศึษาั้แ่ระับเร 9 ถึ เร 12 เทียบเท่า มัธยมศึษาปีที่ 3 ถึ มัธยมศึษาปีที่ 6
[2]เทเลพอร์ (Teleport) ือ พลัในารเลื่อนย้ายาที่หนึ่ไปอีที่หนึ่โยับพลัน
[3]โฮโลแรม (Hologram) ือ ภาพายแบบ 3 มิิ
ความคิดเห็น