คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ข่าวด่วน
ในยามบ่ายอ่วลาเือนมิถุนายน ท้อฟ้าเปิว้า แสแส่อไปทั่วทั้เมือ ส่ผลให้อาาศ่อน้าร้อน ปีเอร์ และเมส์เินอยู่ในย่านาร้าแห่หนึ่ในเมือนิวยอร์้วยัน เหื่อไหลท่วมร่าายอพวเา
“ันอแวะื้อหนัสือพิมพ์่อนนะ” เมส์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า เมื่อพวเาำลัเินผ่านร้านายหนัสือพิมพ์แห่หนึ่ในย่านาร้า
“เ้าใแล้ว ถ้าอย่านั้น ันะยืนรออยู่รนี้นะ” ปีเอร์อบ สีหน้าอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า ะยืนปาเหื่อ เายืนสั่โโ้เย็นอยู่ร้านเรื่อื่มที่อยู่้านวาอร้านายหนัสือพิมพ์ เารีบื่มโโ้อย่ารวเร็ว
“อโทษที่ให้รอ น่อแถวยาวเป็นบวนรถไฟเลย” เมส์พู ะเินลับมาหาปีเอร์ ปีเอร์พยัหน้าอบ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอเา
“่วย้วย โรวิ่ราว่ะ ่วย้วย!” หิสาวนหนึ่ที่สวมุสาวออฟฟิสีเทาะโนร้ออวาม่วยเหลือ ปีเอร์เห็นโรวิ่ราวที่สวมผ้าลุมหน้าสีำ ำลัวิ่หนีผ่านเาไปอย่ารวเร็ว
“เมส์ ันวิ่ามมันเอ นายอ้อมไปอีทาหนึ่นะ” ปีเอร์พู เาวิ่ามโรวิ่ราวไปทันที
“ไม่ไหวๆ ใร้อนริๆเลย ปีเอร์” เมส์พู ะส่ายศีรษะแสออถึวามใเย็น เาวิ่ไปทิศทาร้ามับปีเอร์อย่ารวเร็ว
“หยุนะ!” ปีเอร์ะโน แ่โรวิ่ราววิ่หนี่อไปโยไม่สนใปีเอร์
“ถ้าอย่านั้น ้อใ้วามรุนแรันหน่อยแล้ว” ปีเอร์พู านั้นเิแสสว่าสีาวสว่าึ้น ระบอธนูปราออมาที่หลัอเา และันธนูปราออมาที่มือ้ายอเา ปีเอร์หยิบลูธนูหัวำปั้นนวมออมาเล็แผ่นหลัอโร เายิออไป แ่โรวิ่ราวระโหลบลูธนูไ้อย่ารวเร็ว เาวิ่ไล่ามโรวิ่ราว่อไป
“โรวิ่ราวนนี้ ไม่ธรรมาเลย” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า านั้นเมส์็วิ่มาัหน้าโรไ้ ทำให้โรเปลี่ยนทิศทาวิ่ไปอีทา พวเาวิ่มานถึมุมึมุมหนึ่ ึ่ไม่มีทาให้ไป่อ
“ไปไหนไม่ไ้แล้วนะ ยอมแพ้เถอะ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามมั่นใ เาเล็ธนูใส่โรวิ่ราว แ่โรวิ่ราวว้าระเบิวันลพื้น เิวันระายไปรอบบริเว ส่ผลให้พวเามอไม่เห็น
“ลมเอ๋ย ำัวันพวนี้ออไป” เมส์พู เาระแททาลพื้น เวลา่อมาเิระแสลมพัอย่ารวเร็ว ส่ผลให้วันทั้หมหายไปามสายลม
“หายไปแล้ว” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ เาสำรวบริเวรอบๆอย่าให้วามสนใ พบว่าระเป๋าที่ถูโมยถูวาไว้ที่พื้นพร้อมอหมายสีาวบับหนึ่่าหน้าถึ เมส์ แอนเอร์สัน ไม่มีื่อผู้ส่ แ่มีเรื่อหมาย ∞ประทับอยู่บนผนึอึ่มีสีทอเปล่ประาย เมส์รีบเินเ้ามาเ็บหมายที่ส่ถึเาไปอย่ารวเร็ว
“นั่นหมายาใรอย่านั้นเหรอ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย เมื่อเาเห็นเมส์ำลัเ็บอหมาย
“เปล่าไม่มีอะไรหรอ” เมส์รีบอบ เาเ็บอหมายไปอย่ารวเร็วโยที่ไม่เปิอ่าน
“อย่านั้นเหรอ” ปีเอร์พูเบาๆับัวเอ
“เอาเป็นว่า นายเอาระเป๋าไปืนเ้าอ่อน็แล้วัน ันะสำรวูว่านร้ายทิ้เบาะแสไว้ให้ามหาัวหรือเปล่า” เมส์พู เาเินสำรวบริเวโยรอบ
“ริ้วย เ้าใแล้ว” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเ้าใ เาถือระเป๋า แล้ววิ่ออไปทาออมุมถนน เานำระเป๋าไปืนสาวออฟฟิผู้เป็นเ้าอระเป๋าที่ถูโมย
“อบุมา่ะ อบุริๆ” หิสาวนนั้นพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามร้อนรน เธอรีบรับระเป๋าืนไปาปีเอร์ และเินหายไปท่ามลานมุูำนวนมา านั้นปีเอร์็เินลับไปหาเมส์
“ว่าอย่าไร เออะไรเพิ่มเิมไหม” ปีเอร์ถามเมส์ เาส่ายศีรษะเิปิเสธ สีหน้าอเาแสออถึวามผิหวั
“ไม่เออะไรเพิ่มเิมเลย” เมส์พู น้ำเสียอเาแสถึวามผิหวั
“พวเรารีบลับบ้านันีว่า” ปีเอร์พู านั้นโทรศัพท์มือถืออเมส์็ัึ้น เาเปิโทรศัพท์ เพื่ออ่าน้อวามทันที สีหน้าอเาแสออถึวามใ
“โทษทีนะ นายลับไป่อนเลย ันมีเรื่อที่ะ้อไปัาร” เมส์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ เาเ็บโทรศัพท์มือถืออย่ารวเร็ว และหายัวไปทันที
“สสัยเป็นเรื่อ่วนสินะ” ปีเอร์พูับัวเอเบาๆ เาเินออารอถนน เพื่อลับบ้าน เมื่อเาลับมาถึบ้าน เารีบเปิโทรทัศน์ู พบว่าำลัมีารรายาน่าว่วนอยู่ เานั่ลู่าว สีหน้าอเาแสออถึวามสนใ
“เิระเบิปริศนาบนภูเาในประเทศี่ปุ่น ะนี้เ้าหน้าที่ำลัรวสอบ และ้นหาผู้บาเ็บ เพื่อให้าร่วยเหลืออย่าเร่่วน ่อไปะัภาพไปยัที่เิเหุนะ่ะ” ผู้ประาศ่าวรายาน ภาพในโทรทัศน์ัไปยัผู้รายาน่าวภาสนาม
“ู่ๆ็เิระเบิึ้น ทำให้เิารสั่นสะเทือนไปหลายิโลเมร ประานไ้รับบาเ็บนับร้อย ะนี้เ้าหน้าที่ำลัอพยพประานออาพื้นที่ที่เิระเบิ พวเาำลัเร่นำผู้บาเ็บส่โรพยาบาล อนนี้ยัไม่มีรายาน้อมูลผู้เสียีวิ” นั่าวภาสนามรายาน ปีเอร์เปลี่ยน่อโทรทัศน์ พบว่าโทรทัศน์รายาน่าวเรื่อเียวัน เาปิโทรทัศน์ทันที สีหน้าอเาแสออถึวามเบื่อหน่าย
“นี่มันเรื่ออะไรัน” ปีเอร์บ่น น้ำเสียอเาแสออถึวามประหลาใ
“ันะอธิบายให้ฟั” เสียายนหนึ่อบ
“ุอห์นสัน ผมไม่รู้ว่าุะมา” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามใ เมื่อุอห์นสันนั่อยู่้าๆเา
“ันไม่ไ้อยู่ับเธอหรอ นี่เป็นหมายแบบายภาพโฮโลแรม[1]ไ้ เฮนรี่ให้ันมาทสอบารใ้านเบื้อ้น” ุอห์นสันอบ ปีเอร์มอูหมายที่ายภาพ บริเวที่นั่้าๆเา
“ริ้วย ร่าายุถึไู้โปร่ใส แล้วอนนีุ้อยู่ที่ไหน ่าวระเบิที่ประเทศี่ปุ่นนั่นมันอะไรรับ” ปีเอร์ถามในทันที น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ
“อนนี้ันอยู่ที่เิเหุระเบิที่เธอเห็นใน่าวทาโทรทัศน์นั่นแหละ สถาบันผู้ใ้เวทมนร์ภาะวันออถูโมี้วยีปนาวุธ” ุอห์นสันอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า
“ีปนาวุธอย่านั้นเหรอรับ าแอนี้ฮิวแมนสินะรับ” ปีเอร์ทวนำ น้ำเสียอเาแสออถึวามใ
“ใ่แล้ว พวมันเริ่มโมีพันธมิรอเราแล้วในอนนี้ ัน และเมส์ำลั้นหาเนิ ทานะะั ผู้นำสถาบันภาะวันอยู่ในะที่เราำลัพูุยันในอนนี้” ุอห์นสันอบ
“เี๋ยว่อนนะรับ เมส์อยู่ับุอย่านั้นเหรอรับ” ปีเอร์ั้้อสสัย
“ใ่แล้ว เาใ้อุปร์เลื่อนย้ายมวลสารในห้อทำานอุโนส์เินทามาับัน ระหว่าที่เาเินทามาอำปรึษาเรื่อหมาย” ุอห์นสันอบ
“หมายถึหมายที่มีเรื่อหมายอินฟินิี้ประทับอยู่บนผนึหรือเปล่ารับ” ปีเอร์พู สีหน้าอุอห์นสันแสออถึวามใเล็น้อย
“เธอรู้เรื่อนี้ไ้อย่าไร” ุอห์นสันรีบถามในทันที น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ
“พอีผมเห็นหมายนั้นรับ ่อนที่เมส์ะเ็บมันไป” ปีเอร์พู เาเล่าเรื่อที่วิ่ับโรวิ่ราวระเป๋า ุอห์นสันพยัหน้าทำวามเ้าใ
“นั่นือหมายอะไรอย่านั้นเหรอรับ” ปีเอร์ถาม เมื่อุอห์นสันเียบไป
“อนนี้ันยับอรายละเอียเรื่อนั้นไม่ไ้ ันอัวไป้นหานาสถาบันภาะวันออ่อน แล้วเอันเมื่อเธอลับมาถึสถาบัน” ุอห์นสันพู ภาพโฮโลแรมอเาหายไป หมายที่ายภาพโฮโลแรมละลายหายไปเ่นัน
“ปีเอร์ุยับใรอยู่อย่านั้นเหรอลู” เรเลพู ะเินเ้ามาในห้อนั่เล่น
“พอีำลัุยโทรศัพท์ับเพื่อนที่โรเรียนรับ แม่” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ เรเลเินลับเ้าไปในห้อรัว ปีเอร์รีบเินึ้นั้นสอไป
“ไ ปีเอร์ เมส์ไปไหนแล้ว” ฮันเอร์ถาม เมื่อปีเอร์เินผ่านหน้าห้ออฮันเอร์
“พอี พวเราแยทาันอนาลับ” ปีเอร์พู สีหน้าอฮันเอร์แสออถึวามสสัย
“นายมีเรื่ออะไรที่ยัไม่ไ้บอัน ใ่ไหม” ฮันเอร์พู สีหน้าอปีเอร์แสออถึารยอมแพ้ ปีเอร์พยัหน้าอบ
“เ้าใแล้ว นายไู้่าวที่เิระเบิหรือเปล่า” ปีเอร์พู ฮันเอร์พยัหน้าอบ
“ูสิ รู้สึะเิระเบิที่ประเทศี่ปุ่นใ่ไหม” ฮันเอร์พู
“อันที่ริแล้ว สถานที่ที่เิเหุระเบิรั้นี้ ือ ที่ั้อสถาบันภาะวันออ ึ่เป็นพันธมิรอพวเรา” ปีเอร์เริ่มอธิบาย เาเล่าเรื่อที่ออไป้านอวันนี้ รวมถึหมายโฮโลแรมาุอห์นสัน สีหน้าอฮันเอร์แสออถึวามใ เาำลัะะโน แ่ปีเอร์พยายามห้ามเาไว้
“ใเย็นๆ อย่าไปบอนอื่นเี่ยวับเรื่อในวันนี้ล่ะ เี๋ยวะเป็นเรื่อให่เ้า” ปีเอร์พู เาบไหล่ฮันเอร์เบาๆ เพื่อบอให้ฮันเอร์ใเย็นล
“ถึันะไปเล่าให้นอื่นฟั แล้วใรมันะไปเื่อเรื่อนี้ล่ะ” ฮันเอร์พู เาหัวเราะออมาเบาๆ ราวับเป็นเรื่อลประำวัน ปีเอร์หัวเราะาม เาูนาฬิา้อมือ
“ไ้เวลามื้อเย็นแล้ว เ้าไปในห้อรัวันเถอะ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามผ่อนลาย านั้นเา และฮันเอร์็เินลไปยัห้อรัวอย่าใเย็น
“แม่รับ มื้อเย็นมีอะไรบ้ารับ” ปีเอร์ถามแม่อเา
“เย็นนี้มีสลัผัออร์แนิ และเนื้อย่า้า” เรเลอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ านั้นปีเอร์ และฮันเอร์็เินเ้าไป่วยัโ๊ะอาหาร
“เมส์อยู่ที่ไหนล่ะ แม่นึว่าเาลับมาับลูเสียอี” เรเลถาม น้ำเสียอเธอแสออถึวามสสัย ะมอหาเมส์ที่วระลับมาบ้านพร้อมลูายอเธอ
“เา้อไปทำานพิเศษรับ แม่” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“เาน่าะมาินมื้อเย็น่อนนะ” เรเลพู น้ำเสียอเธอแสออถึวามเสียาย
“ะเป็นาน่วนรับ แม่” ปีเอร์อบลบเลื่อน พวเาินมื้อเย็นอย่าใเย็นนหม านั้นพวเา็่วยันเ็บวาห้อรัว
“ืนนี้พวลูไปพัผ่อนไ้แล้ว พรุ่นี้้อไปโรเรียนแ่เ้านะ” เรเลพู
“รับ รารีสวัสิ์รับ แม่” ปีเอร์พู ะเินึ้นั้นสอไป
“รารีสวัสิ์้า” เรเลอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามสบายใ รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเธอ
“หวัว่าไม่มีเหุาร์ร้ายๆเิึ้นอีนะ” ปีเอร์พูับฮันเอร์ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ ระหว่าเินลับเ้าห้อพั
“เรื่อที่สถาบันภาะวันออถูโมีสินะ” ฮันเอร์พู
“ใ่แล้ว” ปีเอร์อบ
“รารีสวัสิ์นะ ปีเอร์” ฮันเอร์พู
“รารีสวัสิ์” ปีเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า พวเาเินลับเ้าไปในห้อพั
เ้าวัน่อมา ปีเอร์ และฮันเอร์รีบเินลมาาห้อพั เพื่อินมื้อเ้าอย่ารวเร็ว พวเารีบเินออาบ้านไปที่โรเรียน
“ถ้าวันนี้ไม่มีอะไรเิึ้น็ะี” ปีเอร์พู ะเินเ้าไปในโรเรียนพร้อมับฮันเอร์
“ันเห็น้วย อย่าน้อยอให้สถานาร์ปิ็ยัี ว่าแ่ ไม่เห็นเมส์เลยนะ วันนี้” ฮันเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว
“เายัไม่ลับมาล่ะมั้ เพราะเิเรื่อให่นานั้น” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ
“อย่านั้นเหรอ” ฮันเอร์อบ เาถอนหายใ และถูฝ่ามือปามาเพื่อให้ัวเอใเย็นล
“พวเรารีบเ้าไปในโรเรียนันเถอะ ไม่อย่านั้นพวเราไ้เ้าเรียนสายแน่” ปีเอร์พู เา และฮันเอร์เพิ่มวามเร็วในารเินไปโรเรียน
“ันไป่อนนะ แล้วเอันอนเย็น” ฮันเอร์พู เมื่อพวเาเินมาถึหน้าโรเรียน
“แล้วเอัน” ปีเอร์อบ ฮันเอร์ และปีเอร์เินแยย้ายันเ้าไปในโรเรียน
“ปีเอร์ ันามหานายพอีเลย” แมรี่พู ะเินเ้ามาหาปีเอร์ ึ่ำลัเินเ้าไปในโรเรียน
“มีอะไรอย่านั้นเหรอ แมรี่” ปีเอร์ถาม เามอหน้าแมรี่ สายาอเาแสออถึวามสนใ เมื่อเาสัเเห็นสีหน้าแสออถึวามระือรือร้นบนใบหน้าอแมรี่
“นายรู้ไหมว่า เมส์หายไปไหน” แมรี่ถาม น้ำเสียอเธอแออถึวามสสัย
“รู้สึว่าะไปทำภาริ่วยเหลือับุอห์นสันที่ี่ปุ่นนะ ทำไมเหรอ” ปีเอร์อบ
“เปล่าหรอ ไม่มีอะไร” แมรี่พู ะมอเ้าไปในระเป๋าอัวเอ
“มีอะไรปรึษาันไ้นะ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเป็นห่ว
“ไม่มีอะไร ริๆนะ” แมรี่อบ ะูนาฬิา้อมืออเธอ
“ไปันเถอะ โรเรียนะเ้าแล้ว” แมรี่พู่อ
“ริ้วย” ปีเอร์อบ เา และแมรี่รีบเินเ้าไปในอาารเรียน
“ูเหมือนุอห์นสัน และเมส์ะยัไม่ลับมาสินะ สอนนั้นะเป็นอะไรบ้าหรือเปล่า็ไม่รู้” แมรี่พู เมื่อเธอ และปีเอร์เินเ้ามาถึห้อเรียน พวเาเห็น้อวามบนระานหน้าห้อเรียนเียนว่า ‘วันนีุ้อห์นสันลาหยุ เนื่อามีภาริ่วน’
“ะเป็นอะไรไหมนะ สอนนั้น” ปีเอร์พู านั้นเสียสัา็ัึ้น นัเรียนทุนนั่ประำที่ เพื่อเรียมัวเรียน
“สรุปแล้วุอห์นสัน และเมส์็ไม่มาโรเรียนในวันนี้” ปีเอร์พู เมื่อถึเวลาเลิเรียน
“มีนพูถึันอยู่ อย่านั้นเหรอ” เสียหนึ่ัึ้น
“ุอห์นสันอย่านั้นเหรอรับ” ปีเอร์อบ เาหันไปรอบๆ และมอหา้นออเสีย
“้าหลัเธอ ปีเอร์” ุอห์นสันพู ปีเอร์หันหลัไปพบว่ามีหมายบับหนึ่วาอยู่บนโ๊ะ ึ่หมายบับนั้นำลัายภาพโฮโลแรมอุอห์นสัน และเมส์
“เมส์ สถานาร์ที่ี่ปุ่นเป็นอย่าไรบ้า” แมรี่ถาม สีหน้าอเธอแสออถึวามสสัย
“สถานาร์ที่นี่ไม่่อยีเท่าไรนั ะเรียว่าแย่มาเลย็ไ้” เมส์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“หมายวามว่าอย่าไร” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามไม่สบายใ
“สถาบันภาะวันออถูทำลายนย่อยยับ พวเราพยายาม้นหาผู้รอีวิอยู่ แ่ยืนยันแล้วไม่มีผู้เสียีวิ เพราะไม่มีารพบศพภายในาอสถาบัน” ุอห์นสันอธิบาย เาพยายามทำน้ำเสีย และแสสีหน้าให้ปิมาที่สุ
“พวเาอาะอพยพไป่อนที่ะถูโมี็เป็นไ้นะะ” แมรี่ั้้อสัเ
“อให้เป็นอย่าที่เธอว่า แมรี่ ันเอ็เริ่มรู้สึไม่่อยสบายใเท่าไรนั ที่้อมาเห็นสภาพอสถาบันภาะวันออในอนนี้” ุอห์นสันอบ น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า
“เมส์ นายปรึษาเรื่อนั้นับุอห์นสันหรือยั” ปีเอร์พู
“ปรึษาแล้ว แุ่อห์นสันบอว่าลับสถาบัน่อน” เมส์อบ ุอห์นสันพยัหน้าล้อยาม
“ลมันืออะไรอย่านั้นเหรอรับ หมายนั่น” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัยมาึ้น
“ถ้าเธอไ้หมายนั้นแล้ว ันะอธิบายให้ฟั วันนี้พอแ่นี้่อน ัน และเมส์้อไปทำภาริ่วยเหลือ่อ” ุอห์นสันอบ ภาพโฮโลแรมอเา และเมส์หายไป หมายละลายหายไปทันที ปีเอร์ถอนหายใ เาพยายามทำสีหน้าให้ปิราวับไม่มีเรื่อร้ายๆเิึ้น
“พวเราลับบ้านันเถอะ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า เาเินออาห้อเรียนไป แมรี่เินามเาไปอย่ารวเร็ว
“บ้านัน้อเินไปอีทาหนึ่ พวเราแยันรนี้เลย็แล้วัน” แมรี่พู เมื่อพวเาเินไปถึหน้าโรเรียน
“แล้วเอัน” ปีเอร์อบ านั้นพวเา็เินแยันไปนละทา
“ปีเอร์ รอ้วย” ฮันเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามรีบร้อน ะวิ่มาที่หน้าโรเรียน เารีบเินามปีเอร์ไปทันที
“ฮันเอร์ พวเราลับบ้านันเถอะ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามเหนื่อยล้า เา และฮันเอร์เินลับบ้าน้วยัน
“ว่าแ่ พ่อแม่นายไ้ส่่าวมาหานายบ้าหรือเปล่า” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสนใ
“พวเาิ่อมาทาโทรศัพท์มารั้ล่าสุ็เมื่ออาทิย์่อน น้ำเสียอพวเาฟัูมีวามสุว่าเมื่อ่อนมาเลยนะ” ฮันเอร์อบ น้ำเสียอเาแสออถึวามสบายใ
“ีแล้วที่พ่อแม่นายมีวามสุ” ปีเอร์พู เายิ้มให้ำลัใฮันเอร์ รอยยิ้มปราบนใบหน้าอฮันเอร์ พวเาเินไป่อนถึบ้านอปีเอร์
“ลับมาแล้วรับ แม่” ปีเอร์พู แ่ไม่มีใรานรับ
“แปลั แม่หายไปไหนนะ” ปีเอร์ั้้อสสัย น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“สสัยออไปื้ออล่ะมั้” ฮันเอร์ั้้อสัเ านั้นประูบ้าน็เปิออ
“ลับมาแล้ว้า” เรเลพู เธอเินเ้ามาในบ้านพร้อมับถุใส่อำนวนมา
“แม่รับ ไปไหนมา” ปีเอร์ถาม รอยยิ้มใีปราบนใบหน้าอเรเล
“อโทษนะลู พอีวันนี้นเยอะมา แม่็เลยลับมา้า” เรเลอบ รอยยิ้มแสออถึวามสบายใปราบนใบหน้าอเธอ านั้น็มีรถยน์มาออยู่หน้าบ้าน เ้าอรถึ่เป็นหิสาวสวมุพนัานบริษัทเินลมาารถ ท่าทาอเธอแสออถึวามรีบร้อน
“ุโนส์ มีอะไรอย่านั้นเหรอรับ” ปีเอร์ถามุโนส์ สีหน้าอเาแสออถึวามสสัย
“ันมาามพวเธอลับไปสถาบันน่ะสิ” ุโนส์รีบอบ น้ำเสียอเธอแสออถึวามร้อนใอย่ามา
“เิอะไรึ้นรับ ทำไมุถึูรีบร้อนนานี้” ฮันเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“พวเธอรู้่าวเรื่อที่สถาบันภาะวันออถูโมีแล้วใ่ไหม” ุโนส์ถามทันที
“ใ่รับ มันเิอะไรึ้น่อานั้นรับ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัยอย่ามา
“ุอห์นสันอำลัสนับสนุน พวแอนี้ฮิวแมนส่อำลัหุ่นยน์เ้าไป้นหานอสถาบันภาะวันออ อนนี้พวเราส่ทีมอเสันไป่วยแล้ว แ่นอพวเรามีำนวนน้อยเินไป พวเราเลย้อารให้พวเธอลับไปสถาบันทันที เพื่อวาแผนสำหรับาร่วยเหลือ่อไป” ุโนส์อธิบาย
“แมรี่ล่ะรับ เธอรู้เรื่อนี้หรือยั” ปีเอร์ถาม
“ันทำไมอย่านั้นเหรอ” แมรี่พู ะที่เธอเินลมาารถยน์อุโนส์
“แ่ว่า...” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามลัเลใ ะมอหน้าเรเล รอยยิ้มอ่อนโยนปราบนใบหน้าอเรเล
“ไปเถอะลู ถ้าแม่เป็นลู็ทำแบบเียวัน” เรเลพูโน้มน้าวลูายอเธอ ปีเอร์พยัหน้าอบแม่อเา
“ถ้าอย่านั้น ผมไป่อนนะรับ” ปีเอร์พูับเรเล รอยยิ้มแสออถึวามอ่อนโยนปราบนใบหน้าอเธอ
“อโทษที่รบวนในเวลาสำัอรอบรัวนะ่ะ ุนายสมิทธ์” ุโนส์พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามสำนึผิ
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ ันเ้าใ” เรเลอบ น้ำเสียอเธอยัแสออถึวามสบายใ แ่สีหน้าอเธอแสออถึวามเป็นห่วลูาย ุโนส์ ปีเอร์ และฮันเอร์เินไปึ้นรถ แมรี่ลับเ้าไปนั่ในรถในทันที
“แม่รี่ เธอไ้หมายแล้วใ่ไหม” ุโนส์ถามแมรี่ทันทีที่ออรถ
“ุรู้เรื่อนี้ไ้อย่าไร่ะ” แมรี่พู น้ำเสียอเธอแสออถึวามประหลาใ
“ันเห็นหมายอยู่ในระเป๋าอเธอ และันรู้ว่าหมายนั่นหมายวามว่าอย่าไร เธอพร้อมอบหมายหรือยั” ุโนส์พู สีหน้าอแม่รี่แสออถึวามัวลใทันที
“เี๋ยวรับ นั่นมันเรื่ออะไรรับ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“หมายาเหล่าอินฟินิี้ พวเาเรียให้ไปทสอบ และรับพลัที่แท้ริ ันเาว่าเธอยัไม่ไ้รับสินะ” ุโนส์อธิบาย ปีเอร์พยัหน้าอบ
“ทำไม แมรี่ และเมส์ถึยัไม่เปิหมายนั่นล่ะรับ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“เพราะหมายนั่น เป็นหมายที่ห้ามเปิเ็า ถ้ายัไม่มีวามพร้อม ทันทีที่เปิมัน แสว่าเธอพร้อมที่ะรับารทสอบแล้วน่ะสิ” แมรี่อบ
“ารทสอบที่ว่านี้็เป็นสิทธิ์เพาะผู้ใ้เวทมนร์ นัประิษ์ และโปรไฟล์เลอร์เท่านั้น” ุโนส์พู เมื่อเธอสัเเห็นสีหน้าอฮันเอร์ที่แสออถึวามสสัย
“เพราะหมายนี่แหละ ุอห์นสัน และเมส์เลย้อลับมาอย่าะทันหัน พวเราะส่เธอ และฮันเอร์ไปที่ี่ปุ่นวันนี้ เพราะัน และุอห์นสัน้อฝึเมส์ และแมรี่แบบัว่อัว เพื่อารทสอบที่ะเิในอีเ็วัน” ุโนส์พู
“เี๋ยว่อนนะรับ เ็วันเหรอรับ ไหนุบอว่าารทสอบะเริ่มึ้นเมื่อมีารเปิหมาย” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย แมรี่หยิบหมายออมาให้ปีเอร์ูพบว่าเหนือื่อผู้รับมีัวเล ‘7’ เรือแสสว่าสีาวอยู่
“ัวเลนี้ะปราึ้นเมื่อหมายถึมืออผู้รับแล้ว มันือำนวนวันในารเรียมพร้อมที่เหลืออยู่ หาัวเลเป็นศูนย์ หมายบับนี้ะทำารเทเลพอร์[2]ผู้รับหมายไปยัสถานที่สำหรับทำารทสอบทันที” แมรี่อบ
“แน่นอน ถ้าเปิหมายออ เธอ็ะถูเทเลพอร์ไปเ่นัน” ุโนส์เสริม
“ารทสอบโหน่าูเลยนะรับ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามัวลใ
“เป็นารทสอบที่เอแ่รั้เียวในีวิ็พอแล้ว เมื่อหลายปี่อนันเยไปทสอบ ันเอ็เือบเอาีวิไม่รอเหมือนัน” ุโนส์อบ
“ทำไมผู้มีพลัิถึไม่มีารทสอบแบบนี้บ้าล่ะรับ” ฮันเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามอยารู้อยาเห็น
“ไม่มีใรรู้ำอบเรื่อนั้นหรอ ฮันเอร์ นาันเอยัไม่รู้ำอบเลย” ุโนส์อบ
“ทำไมผมถึยัไม่ไ้หมายล่ะรับ” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย
“นั่นเพราะอนนี้ยัไม่ถึเวลาอเธอ ส่วนให่นัประิษ์มัะไ้หมาย้าว่านอื่นเสมอ” ุโนส์อบ เวลา่อมาเธอ็อรถบริเวหน้าทาเ้าสถาบันพีเอ็ม
“เอาล่ะ พวเรามาถึแล้ว รีบไปที่ห้อทำานอัน เร็วเ้า” ุโนส์พู ทุนรีบเินลารถไปอย่ารวเร็ว
“เี๋ยว่อนรับ ผมลืมสัมภาระไว้ที่บ้าน” ปีเอร์พู น้ำเสียอเาแสออถึวามร้อนใ ุโนส์ีนิ้วหนึ่ที
“ไม่้อห่วหรอ สัมภาระอพวเธอทุนอยู่ในห้อพัแล้ว” ุโนส์อบ
“ุบอว่าุอห์นสัน และเมส์ลับมาแล้ว พวเาอยู่ที่ไหนล่ะรับ” ปีเอร์ถาม น้ำเสียอเาแสออถึวามสสัย ะมอไปรอบๆ แ่ไม่เห็นุอห์นสัน และเมส์
“พวเาอยู่ที่ห้อฝึพิเศษ ึ่อยู่้าน้าอเรือนระ โยปิห้อนั้นะไม่่อยมีนไปใ้ ็เลยเป็นสถานที่ที่เหมาะสมในารฝึแบบเียบๆ ปัุบันเฮนรี่ใ้ที่นั่นเป็นห้อทำานแล้ว แ่พวเรา็ไ้อยืมพื้นที่บาส่วนอห้อนั้นในารฝึแล้ว แน่นอนว่าเาไม่ั้อ” ุโนส์อบ
“เป็นแบบนี้นี่เอ” ปีเอร์อบเบาๆ
“ริสิ หลัาที่ส่พวปีเอร์ไปแล้ว เธอ็้อไปฝึับันเหมือนัน แมรี่” ุโนส์พู านั้นพวเา็เินมาถึห้อทำานอุโนส์
[1]โฮโลแรม (Hologram) ือ ภาพายแบบ 3 มิิ
[2]เทเลพอร์ (Teleport) ือ พลัในารเลื่อนย้ายาที่หนึ่ไปอีที่หนึ่โยับพลัน
ความคิดเห็น