sisther คนนี้เจ๊ผม^-^

ลำดับตอนที่ #1 : กำลังใจของฉัน

""แก้ว!โอเคไม "
เสียงของคนข้างฉันดังขึ้นพร้อมกับมือที่วางลงบนไหล่คนที่ถามไม่ใช่ใครที่ไหน เอมหนึ่งในเพื่อนรักสุดซี้ของฉัน
"เกิดอะไรขึ้น!!ทะเลาะกับไอพีมมาอีกแล้วหรอ"
มิ้นเพื่อนรีกของฉันอีกคนถามขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันไม่ตอบสักที่  ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วเข้ากอดเพื่อนรักของฉันทั้งสองคน
"พีมขอเลิกกับฉันอ่ะแก"ฉันตัดสินใจบอกเพื่อนเพราะฉันรู้ว่าปิดยังไงก็ไม่มีวันปิดได้ฉันเศร้าแต่ฉันไม่มีวันร้องไห้แม้เรื่องจะแย่ แค่ไหน
"ช่างมันดิ  มันไม่เห็นแกมีค่าแต่ฉันกับไอมิ้นเห็นพี่เพรชด้วย"
พอไอเอมพูดจบฉันก็ถอนตัวออกจากอ้อมกอดของเอมและมิ้นมองหร้าเพื่อน
"ฉันรู้ แต่ตลอดเวลา6ปีที่ผ่านฉันกับพีมผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะฉันคิดว่ามันคงไม่ง่ายที่จะลืม"ฉันพูดจบก็ก้มหน้าลง
"ฉันว่าแกกลับบ้านเถอะแก้ว เดี่ยวฉันโทรบอกพี่เพชรให้"ฉันพยักหน้ารับเล็กน้อย
 
ไม่นานนักพี่เพชรก็มารับฉันถึงหน้ามหา'ลัย พี่เพชรเป็นคนหน่ารักอาจจะไม่หล่อมาแต่ก็มีสาวตามจีบพี่เค้าเยอะเหมือนกัน
"แก้ว!!!!พี่หวังว่าพี่จะไม่เจออพีมมันอีกนะไม่อย่างนั้นมันได้เละคาตีนพี่แน่"พี่เพชรทำท่ากำมือแน่น หน้าดุดัน
"ช่างเค้าเถอะ"ฉันหลบสายตาพี่ชายเพื่อที่จะได้ไม่ต้องต่อความยางสาวความยืด

พอถึงบ้านฉันก็วิ่งเข้าห้องนอน ในห้องนอนฉันิต็มไปด้วยรูปคู้ของฉันกับพีม ฉันหันซ้ายหันขวาเห็นกล่องใบหนึ่ง ยิบขึ้นมาแล้วยัดทุกอย่างที่พีมเคยให้ทิ้งทั้งหมดไม่เว้นแต่ถุงมือคู้รัก  เมื่อหมดทุกแล้วฉันก็เอาทุกอย่างไปทิ้งถังขยะ
ถึงฉันจะเอาของทุกอย่างไปทิ้งแต่ใช่ว่าฉันลืมทุกอย่างได้นี้  จริงไม?

"แก้วแกโอเคแล้วนะ"เอมพูดขึ้นหลังจากนังลงข้างๆฉัน
"แกยังดูไปนะ  พักผ่อนจะดีกว่าไมกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า"ไอมิ้นพูดพร้มกับจับหน้าฉันหันไปมา