TalE StorY เมื่อผมเข้าไปอยู่ในโลกนิทาน

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 เมื่อผมคือ cinderella [100%]

   ตอนนี้ผมอยู่ที่หมูบ้านเล็กๆดูท่าทางสงบสุขแห่งหนึ่ง...

  มีผู้คนเดินไปมาเต็มไปหมด หมู่บ้านที่สงบสุขแบบนี้จะมีอะไรอยู่กันนะ ผมคิดในใจ..

  ผมเดินวนไปวนมาอยู่สักพักผมก็เห็นชายคนหนึ่งขี่ม้าสีขาวมา แล้วพูดป่าวประกาศว่า..
 
  "คืนนี้พระราชาจะจัดงานเลี้ยงเต้นรำเพื่อหาคู่ครองให้เจ้าชาย ขอเชิญกุลสตรีทุกคนทั่วทั้งอาณาจักรไปที่งานเลี้ยงเต้นรำด้วย..."พอชายที่ขี่มาสีขาวพูดจบ คนรอบข้างของผมต่างก็ดูตื่นเต้นกันใหญ่(เฉพาะผู้หญิงอ่ะนะ)

  ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร ผมได้แต่เดินไปเรื่อยๆจนไปเจอบ้านใหญ่หลังหนึ่ง...
   ที่บ้านหลังนั้นผมเห็นผู้หญิงผมสีทอง ผิวขาว หน้าตาสวย เธอกำลังทำงานบ้านต่างๆอยู่ ทำไมคนสวยๆแบบนั้นถึงมาเป็นคนใช้ได้นะ ผมคิด

  ผมยืนมองอยู่สักพัก ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังออกมา...
  
   "ซินเดอเรลล่า"เสียงเรียกนี้ออกมาอยู่หลายหน
   "ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้ละค่ะ"ผู้หญิงที่ทำงานบ้านอยู่พูดขึ้น

 วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว.. เมื่อผมเริ่มเห็นแสงตะวันค่อยๆลับไป

   ผมไปนั้งอยู่ที่ม้านั่งแห่งหนึ่ง...

 สักพักผมก็เห็นแสงสีขาวค่อยๆปรากฏขึ้นตรงหน้า ก่อนที่จะกลายเป็นนางฟ้าแม่ทูนหัวท่าทางใจดี
   "นี่แม่หนูไม่ไปงานเต้นรำกับเขาหรอจ๊ะ"นางฟ้าแม่ทูนหัวพูด
   "คือผมเป็นผู้ชายนะครับ"
   "เอ๋ ผู้ชายหรอ.."นางฟ้าแม่ทูนหัวพูดพร้อมมองผมรอบๆ ดูท่าทางตาแกจะไม่ค่อยดีแล้วละมั้ง
   "ดูยังไงก็เป็นผู้หญิงนี่นา"ท่าทางตาแกจะไม่ดีจริงๆ
   "เอาละ ไม่ต้องกลัวไปเดี๋ยวฉันจะเสกเธอให้เป็นเจ้าหญิงแสนสวยใจงานเต้นรำคืนนี้เอง"
   "มะ..ไม่เป็น...."ผมยังพูดไม่ทันจบนางฟ้าก็ท่องคาถาเสกให้ฟังทองกลายเป็นรถม้าไปซะแล้ว
 
 จากนั้นตัวผมก็ยืนขึ้นเองโดยอัตโนมัตแล้วชุดนักเรียนชายของผมก็ได้กลายเป็นชุดราตรีสีฟ้าแสนสวยกับรองเท้าแก้วไปซะแล้ว ส่วนผมสั้นๆของผมก็ได้กลายเป็นผมสีทองยาวไปแล้ววว... นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยย!!

   "เอาละขอให้โชคดีในงานเต้นรำคืนนี้นะจ๊ะ"นางฟ้าพูดพร้อมดันตัวผมเข้าไปในรถม้า
  
   "อ้อ แล้วลืมบอกไปว่าเวทมนต์นี้จะอยู่ได้จนถึงเที่ยงคนเท่านั้นนะจ๊ะ"นางฟ้าพูด

 โธ่ รีบๆเที่ยงคืนซะทีเถอะ...

   สักพักรถม้าก็มาถึงปราสาท แค่ผมลงมาจากรถผมก็หลงทางซะแล้ว...

 ผมเดินไปเรื่อยๆ จนไปเจอผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อไม่เบาเลยทีเดียว ชายคนนั้นหยุดมองมาทางผมสักพัก.. หรือว่าจะรู้ชายคนนั้นจะรู้ว่าผมนั้นเป็นผู้ชาย
  แล้วชายคนนั้นก็เดินมาทางผม

   "มาเต้นรำด้วยกันนะครับ"ชายคนนั้นพูดพร้อมยื่นมืออกมา สรุปคือไม่รู้สินะเนี่ยยยย!!
   "คะ..ครับ เอ๊ย ค่ะ"
  
  จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็พาผมเข้าไปในงานเต้นรำ ซึ่งผมก็เต้นรำไม่ค่อยเป็นอ่ะนะแต่ก็เคยพอเรียนมาบ้าง พอเต้นรำเสร็จ เรา 2 คนก็ไปนั่งกันตรงริมน้ำพุ เดินไปด้วยกัน(อย่าเข้าใจผิดผมไม่ได้คิดอะไรนะ)

   "เธอชื่อว่าอะไรหรอ"ผู้ชายคนนั้นถามผม
   "อะ..เอ่อ"ผมไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีแหะ

    ติ๊ง ต่องงงงงง ติ๊ง ต่องงงงงง

   จู่เสียงนาฬิกาก็ดังขึ้น ทำให้ผมหันไปดูหอนาฬิกาที่อยู่ใกล้

    เที่ยงคืนแล้วนี่!!

   "คืออ ฉันต้องขอตัวกลับก่อน"ที่ผมขอตัวกลับก่อนนี่ไม่ใช่อะไรแต่ผมกลัวความแตกว่าผมเป็นผู้ชาย
   "ทำไมละ เธอยังไม่ได้บอกชื่อ..."ผู้ชายคนนั้นยังพูดไม่ทันจบเสียงนาฬิกาก็ดังขัดขึ้นอีกครั้ง

    ติ๊ง ต่องงงงงง ติ๊ง ต่องงงงงง

   "ฉันต้องไปแล้ว"จากนั้นผมก็วิ่งลงบันไดมาเรื่อยๆ ส่วยผู้ชายคนนั้นก็วิ่งตามผมลงมา ผมเลยเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก

    อ๊ะ!!!!!!!!!!!!!

    ผมดันทำรองเท้าหลุดไปข้างนึงซะนี่ ช่างมันก่อนตอนนี้ต้องเอาชีวิตให้รอด ผมไม่สนใจรองเท้าแล้ววิ่งต่อไปกลับไปที่ม้านั่ง ผมกลับมาที่ม้านั่งได้ทันเวลาตอนนี้ผมกลับมาเป็นผู้ชายเหมือนปกติแล้ว เย้!!

   แล้วผมก็อยู่ที่ม้านั่งไปจนเช้า...

    เสียงนกดังมาทำให้ผมค่อยๆรู้สึกตัว แสดแดดสาดส่องมาเช่นเดียวกัน ผมค่อยๆลุกขึ้น

  กุบ กับๆๆๆๆ

   ผู้ชายที่ขี่ม้าสีขาวเมื้อวานมาอีก ผู้ชายคนนั้นหยุดแล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาเปิดอ่าน
   "ประกาศจากพระราชา ผู้ใดที่สามารถสวมรองเท้าแก้วข้างนี้ได้ จะได้รับเลือกเป็นคู่ครองของเจ้าชาย"ผู้ชายขี่ม้าขาวพูด ข้างๆชายขี่ม้าขาวมีชายอีกคนถือรองเท้าแก้วอยู่

   รองเท้าแก้ว!!!

   ดูไปดูมา นี่มันเป็นรองเท้าแก้วเมื่อวานที่ผมทำหลุดไว้นี่... และตอนนี้รองเท้าแก้วอีกข้างมันก็อยู่กับผมนี่ละ

   จากนั้นก็มีหญิงสามมากหน้าหลายตาเข้ามาใส่รองเท้าของผม แต่กลับไม่มีใครใส่ได้สักคน สงสัยเท้าผมคงใหญ่มากทีเดียว ผมจะเสนอตัวเข้าไปลองใส่ดีมั๊ยเนี่ย...

   ระหว่างที่ผมลังเลว่าจะใส่หรือไม่ใส่อยู่นั้น สาวน้องผมสีทองที่ผมเห็นเมื่อวานก็เดินเข้ามาลองใส่...

   ปรากฏว่า....

   เธอใส่รองเท้าของผมได้พอดีเลยยยย รอดแล้วตู =__="""

  ระหว่างที่ผมกำลังโล่งอกโล่งใจอยู่นั้น ผมยังไม่ทันได้สังเกตเลยว่าบรรยากาศรอบๆตัวของผมค่อยๆมืดลงๆอีกครั้ง...