TalE StorY เมื่อผมเข้าไปอยู่ในโลกนิทาน

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 Snow Red [100%]

  วันหนึ่ง...

    หลังจากที่ผมกำลังเดินกลับบ้านจากการเรียนที่แสนยาวนาน นั้นเอง...
  
    ขณะนี่ฝนตกราวกับพายุกำลังจะมา ผมจึงเข้าไปหลบฝนด้านในหอสมุดเก่าๆซึ่งเป็นสถานที่ที่อยู่ใกล้ตัวผมมากที่สุดในเวลานั้น ระหว่างที่ผมกำลังรอให้ฝนซาลงอยู่นั่นเอง ผมก็ดันไปสะดุดตาเข้ากับหนังสือเล่มหนึ่งเข้า
    มันเป็นหนังสือค่อนข้างเก่าและเล่มใหญ่ฝุ่นเกาะหนา คิดว่าหนังสือเล่มนี้คงหนาได้ซักประมาณ 500-600 หน้า  ผมค่อยๆปัดฝุ่นบนหนังสืออกเพื่อที่จะดูชือหนังสือ แล้วผมก็ต้องตกใจอย่างแรงเมื้อหนังสือเล่มนี้มันไม่มีชื่อหนังสือ

    ผมค่อยๆเปิดหนังสือออก และแล้วผมก็ต้องแปลกใจเมื่อภายให้หนังสือมันไม่มีอะไรเลยนอกจากกระดาษสีขาวเก่าๆว่างเปล่า ผมลองสังเกตดูเรื่อยๆ สักพักผมก็เห็นตัวอักษรภาษาอังกฤษปรากฏขึ้นมาราวกับมีเวทมนต์
    "Snow White"ผมพูดขึ้นมาเบาๆ

    ไม่ทันไรบรรยากาศรอบๆตัวผมก็เปลี่ยนไป ผมเห็นพื้นดินกับท้องฟ้าสลับไปมาเรื่อยๆจนผมเวียนหัวก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆมืดลง...

    พอผมรู้สึกตัวขึ้นมา ผมก็นอนอยู่ในป่าที่ไหนซักแห่ง แสงแดดจ้าจนผมไปอาจจะลืมตาขึ้นมาได้ ผมนอนนิ่งๆอยู่สักพักให้ร่างกายปรับตัวให้เข้ากับแสงแดดแล้วลุกขึ้นมา พอผมลุกขึ้นมาได้ บังเอิญผมไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่ไม่ไกลจากตัวผมมากนัก

    ผมค่อยๆเดินไปดูแบบกล้าๆกลัวๆ เธอผมสั้น ผิวขาวดุจหิมะ ริมฝีปากแดงเหมือนดอกกุหลาบ เธอเป็นผู้หญิงที่งดงามที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา ผมค่อยๆให้มือเขย่าตัวเธอเบาๆ 'ผู้หญิงคนนี้ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่านะ?' ผมคิดในใจ

    สักพักเธอก็เริ่มขยับตัว ผมรู้สึกโล่งอกเมื้อรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่...

    "เป็นอะไรหรือเปล่า"ผมถามเมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เริ่มได้สติ
    "มะ..ไม่เป็นไรจ๊ะ"ผู้หญิงคนนี้พูดพร้อมค่อยๆลุกขึ้นนั่ง"ที่นี่ที่ไหน"เธอพูดต่อ
    "ผมก็..ไม่รู้เหมือนกัน" "แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"ผมถาม
    "คือฉันจะถูกนายพรานฆ่า แล้วบอกให้ฉันหนีเข้ามาในป่า ฉันคงกลัวมากจนสลบไป"
    "ตรงนั้นมีบ้านอยู่ด้วยเราเข้าไปพักข้างในกันก่อนดีมั๊ย"ผมชวนพร้อมชี้นิ้วไปทางบ้านเล็กๆหลังหนึ่ง
    "ก็ดีเหมือนกัน"

จากนั้นเราก็เดินมาถึง ประตูทางเข้าของบ้านหลังนี้ดูเตี้ยและเล็ก ท่าทางเจ้าของบ้านคงจะตัวเตี้ยและเล็กมากทีเดียว...
    "มีใครอยู่มั๊ยครับ"ผมพูดแต่ก็ไร้เสียงตอบรับ ท่าทางบ้านหลังนี้จะไม่มีคนอยู่ละมั้ง
   พอผมเดินเข้ามาให้บ้านอันดับแรกเลยที่ผมเห็นก็คือโต๊ะกินข้าวเล็กๆที่มีเก้าอี้ล้อมตั้งอยู่ทั้งหมดเจ็ดตัว บนโต๊ะมีขนมปังตั้งอยู่หลายก้อน ตอนนี้ท้องผมเริ่มร้องซะแล้วสิ
    "ช่วยด้วย"เพราะเสียงร้องนี่ผมจึงรีบหันไปตามเสียง...

   เมื่อผมหันไปผมก็เห็นคนแคระยืนอยู่หน้าประตูเจ็ดคน ถือขวานและอุปกรณ์ต่างๆมากมายกำลังเดินเข้าหาผู้หญิงคนนั้นอยู่
    "เธอคือใคร"หนึ่งในคนแคระพูดขึ้น
    "ฉะ..ฉันคือ สโนว์ไวท์"ผู้หญิงคนนั้นตอบ
   
    "สโนว์ไวท์"คนแคระทั้งเจ็ดพูดพร้อมกัน ดูท่าทางพวกเขาคงตกใจกันมาก
    "เธอคือเจ้าหญิงสโนว์ไวท์หรอ"หนึ่งในคนแคระพูดขึ้นอีก
    "จ๊ะ"
   
   เท่าที่ผมเคยรู้มาสโนว์ไวท์เป็นนิทานเรื่องนึงที่แม่ผมเคยเล่าให้ฟังก่อนนอนอยู่บ่อยๆ สโนว์ไวท์ต้องเกือบตายเพราะแอปเปิ้ลอาบยาพิษของแม่มดใจร้าย ผมเคยถามแม่ว่า ถ้าสโนว์ไวท์ตายด้วยน้ำมือของคนแคระทั้งเจ็ดขึ้นมาเป็นเป็นยังไง แต่แม่ผมก็ไม่รู้....
   
    "มีอะไรให้กระหม่อมรับใช้มั๊ยเจ้าหญิง"หนึ่งใจคนแคระที่ดูท่าทางใจดีพูดขึ้น
    "ขอฉันอยู่บ้านหลังนี้ด้วยคนได้มั๊ย"
    "ดะ..ได้คระ.."คนแคระท่าทางใจดีคนนั้นยังพูดไม่ทันจบเสียงของคนแคระอีกคนก็ดังขัดขึ้น
    "ฉันได้ข่าวมาว่า องค์ราชีนีกำลังประกาศ ถ้าใครสามารถนำหัวใจของสโนว์ไวท์ไปได้ ก็จะได้รางวัลตอบแทนอย่างงาม"คนแคระที่ดูลักษณะท่าทางเต็มไปด้วยความเกียจคร้านพูด

   จากนั้นบรรยากาศรอบตัวก็ดูเงียบขึ้นมาทันที พวกคนแคระต่างล้อมวงซุบซิบกันสักพัก...

    "เราตกลงกันแล้ว เตรียมใจได้เจ้าหญิงสโนว์ไวท์"คนแคระคนหนึ่งพูดพร้อมหันมา
    "เตรียมใจ..!?"สโนว์ไวท์พูดขึ้นอย่างงงๆ
    "เราจะนำหัวใจของเธอไปให้องค์ราชีนี"

   เมื่อผมได้ยินคำนั้นผมก็รีบเข้าไปขวางทันทีแต่.... เหล่าคนแคระกลับเดินผ่านลอดตัวผมไปเหมือนกับว่าผมไม่มีตัวตนอยู่ แล้วเข้าไปทำร้ายเจ้าหญิงสโนว์ไว์ พอผมจะเข้าไปหยุดเหล่าคนแคระนั่น แต่ตอนนี้ตัวผมไม่สามารถสัมผัสอะไรในโลกนี้ได้อีกแล้ว
   ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้นอกจาก ยืนมองผู้หญิงที่ผมคิดว่าเธอสวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา นอนจมกองเลือดสีแดงสด ด้วยสีหน้าทุกข์ทรมาน... 
  
   น้ำตาผมค่อยๆไหลรินอาบแก้มช้าๆด้วยความสงสาร จากนั้นรอบๆตัวผมก็เริ่มมืดมิดลงเรื่อยๆ...

   และ  พอผมรู้สึกตัวอีกที ผมก็อยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง..