คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] Baby-sitter (2/8) --- Dongwoon x Gikwang
Author : oumser
Pairing/Couple : Dongwoon x Gikwang
Rating : PG-13
Talk : ขอให้ทุกคนชอบ เพี้ยง!!!
2
พี่เลี้ยง...
ณ สนามบิน กีกวังกำลังนั่งรอเพื่อจะส่งคุณน้าดาเฮ ผู้ว่าจ้างให้เขามาดูแลเด็ก(?)ซึ่งเป็นลูกชาย หญิงสาวกำลังจะบินไปต่างประเทศตามที่เจ้าตัวได้เคยบอกไว้ ก็ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือว่าเสียใจที่คุณน้าต้องไปรวดเร็วแบบนี้ หนึ่งคือดีใจที่จะได้ทำงาน แต่สองคือกดดันเมื่อเด็กที่ต้องเลี้ยงดันเอาแต่เมินและเย็นชา ทำนิ่งทำขรึมใส่ จนเขาเองก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้ อย่างที่อีกคนเคยพูดไว้ แล้วอย่างนี้เขาจะเอาปัญญาที่ไหนไปคุมคนตัวสูงนั่นได้เล่า
“ยกเลิกงาน ปิดบริษัทมันเลยดีไหมเนี่ย จะได้ไม่ต้องไป” ดาเฮหรือหญิงสาวที่เป็นคุณแม่ของดงอุนยู่ปากอย่างเสียดาย ถอนหายใจเป็นรอบที่สิบกว่าๆเห็นจะได้ มือขาวกอบกุมมือนิ่มของกีกวังแน่นไม่ยอมปล่อย
“ทำไมอย่างนั้นล่ะครับ” ถึงจะรู้สึกได้ว่าตัวเองก็ไม่อยากให้อีกคนไปเหมือนกัน แต่คนตัวเล็กก็แยกออกว่านั่นก็คืองาน อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่ลูกชายแท้ๆ มีสิทธิหรือจะไปห้ามคุณน้าได้
“ก็น้าอยากอยู่กับกีกวังนี่น่า” ท่าทางแทบจะเหมือนเด็กๆของดาเฮทำเอาลูกชายตัวจริงที่ยืนอยู่ข้างๆต้องถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
...จะอาลัยอาวรณ์อะไรนักหนา ก็แค่คนน่ารำคาญที่มาอาศัยอยู่ด้วยไม่กี่วัน...
“รีบไปเถอะ ผมอยากกลับไปนอน” บอกนิ่งๆพลางลากกระเป๋าเดินนำผู้เป็นแม่ไปก่อน คล้ายจะบังคับอยู่ในที มันเรียกอาการหมันไส้จากคนเป็นแม่ได้ดีเสียนี่กะไร ไอท่าทางหยิ่งยโสแบบนั้นน่ะ ไม่รู้ไปเอามาจากไหน
“ย่าห์... ทำไมถึงเป็นคนอย่างนี้กันนะ ไม่น่าเลี้ยงแบบตามใจเลยเถอะให้ตาย” พูดทีเล่นทีจริง แยกเขี้ยวส่งไปให้พ่อลูกชาย ก่อนจะหันกลับมายิ้มหวานให้กีกวังเช่นเดิม
“แต่ไม่เป็นไร น้ามีหนูอยู่อีกคน คิกๆ ไปเถอะจ้ะ เดี๋ยวเด็กยักษ์นั่นจะหงุดหงิดเอา” กีกวังหัวเราะน้อยๆกับคำพูดนั้น ก่อนจะเดินไปตามแรงดึงของหญิงสาว
“ถ้าไอเจ้าลูกชายดื้อ น้าฝากหนูตีให้หนักๆเลยนะกีกวัง หรือถ้ามีอะไรก็โทรมาบอกน้าได้เลย” กระพริบตาวิ้งหนึ่งข้าง ฝากฝังเป็นที่เรียบร้อย เล่นเอาคนตัวเล็กต้องยิ้มแหยๆ เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าทำอย่างนั้น ยิ่งเจอสายตาดุๆที่มองมาก็พาให้เขาทำตัวไม่ถูกแล้ว
...ก็หวังว่าดงอุนจะเชื่อฟังเขาบ้างล่ะนะ...
“เดี๋ยวก่อนดงอุน!” ร่างเล็กๆของกีกวังกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้านตระกูลซน ก่อนจะมาหยุดยืนขวางหน้าคนตัวสูงที่ร้องเรียกเอาไว้ นั่นทำให้อีกคนต้องถอนหายใจออกมาเบาๆราวกับเบื่อหน่ายพลางเหล่สายตาไปมองใบหน้าขาวใสที่ดูยังไงมันก็... น่ารำคาญ
“นายจะออกไปไหน”
“ยุ่ง” และก็ทันทีที่กีกวังแทบหน้าหงาย เพราะโดนเสยกลับมาด้วยความเย็นชา แต่กระนั้นเจ้าตัวก็ยังพยายามที่จะใช้ไอร่างผอมๆบางๆนั่นกั้นไม่ให้อีกคนเดินออกจากบ้าน
“แต่ว่านี่มันก็มืดแล้วนะ ยังจะออกไปอีกเหรอ” เชื่อไหมว่ากีกวังต้องอ้าปากค้างเมื่อซนดงอุนตอบคำถามด้วยการเดินแทรกตัวผ่านคนตัวเล็กไปเฉยๆ เล่นเอากีกวังถึงกับรีบก้าวตามมายืนขวางไว้แทบไม่ทัน และเพราะอย่างนั้นซนดงอุนก็เลยเริ่มรู้สึกรำคาญมากขึ้นกว่าเดิม
“จะหลบไปดีๆ หรือว่าจะให้จับโยนออกไปนอกบ้าน” พยักเพยิดไปทางประตูรั้ว ใบหน้าหล่อบ่งบอกเลยว่าตอนนี้ไม่ค่อยจะสบอารมณ์ อาการแบบนั้นก็ทำเอากีกวังหวั่น เริ่มกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด แนวฟันขาวกัดริมฝีปากไว้แน่น จะว่ากลัวมันก็ไม่เชิง แต่จะให้ละเลยในหน้าที่มันก็ไม่ใช่ คุณน้าดาเฮอุตส่าห์จ้างเขามา
“แต่ว่า...พี่ต้องดูแลนายนะ” บอกเสียงอ่อน ถึงจะทำหน้าตาน่าสงสารยังไง ก็ไม่มีหรอกความเห็นใจ ดงอุนมองคนตัวเล็กด้วยสายตาประมาณว่า ...ก็แล้วยังไงล่ะ... ก่อนจะสาวเท้าเดินไปยังเจ้าสี่ล้อคู่ใจ พาตัวเองให้ขึ้นไปนั่งเสร็จสรรพแล้วสตาร์ทเครื่อง
มือใหญ่จับนู่นปรับนี่ให้เข้าที่เข้าทางเตรียมพร้อมจะออกท่องราตรีเหมือนทุกๆวัน ทว่าขาเรียวยังไม่ทันแตะคันเร่งประตูฝั่งตรงข้ามคนขับก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของคนที่คุณแม่เรียกว่า...พี่เลี้ยง
ซนดงอุนร้องเหอะในลำคอ กลอกตาไปมาอย่างระอา ลิ้นสากดันกระพุ้งแก้มก่อนเจ้าตัวจะถอนหายใจ แล้วจะหันหน้ามาหาอีกคนที่ถือวืสาสะขึ้นมานั่งบนรถของเขาหน้าตาเฉย แถมคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จสรรพ อยากลองดีจริงๆเลยนะ
“ขึ้นมาทำไม!” ถามเสียงห้วน เอาความจริงคือดงอุนหงุดหงิดมากแล้วล่ะ
“ก...ก็นายจะออกไปข้างนอก พี่เป็นคนดูแลก็ต้องไปด้วยสิ” ไหนๆก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้วนี่ ห้ามยังไงก็คงจะไม่ฟัง งั้นขอไปด้วยแล้วกันนะ
“ลงไปเลยป่ะ” ไล่กันซึ่งๆหน้าจนกีกวังอึ้ง ดวงตาเรียวเล็กมองมือใหญ่ที่กำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัยบนตัวเขาออก ทว่า ยอมเสียที่ไหน มือเล็กรีบคว้าหมับเข้าที่มือของดงอุนทันทีเป็นการยับยั้ง เพราะเดี๋ยวเจ้านี่หลุดเมื่อไหร่มีหวังโดนถีบออกจากรถเป็นแน่ ซึ่งคนรักในหน้าที่อย่างลีกีกวังไม่อาจยอมได้
“หยุดนะ ดงอุน อย่าสิ” เกิดการต่อสู้ เมื่ออีกคนพยายามจะดึงเข็มขัดออกจากที่ล็อค ตรงข้ามกับอีกคนที่ก็พยายามสุดริดเพื่อให้มันยังคงอยู่ที่เดิม คว้าหมับจับดึง สนุกเหลือเกินเถอะให้ตาย!
“ลีกีกวัง!!!”
และแล้วซนดงอุนผู้ไม่ชอบเหลือเกินกับความรำคาญก็ปล่อยมือ ตวาดชื่อคนตัวเล็กออกไปจนอีกคนสะดุ้งโหยง แล้วยิ่งคนตรงหน้าเป็นประเภทแบบที่เขาเกลียดด้วยแล้วล่ะก็ เหอะ บอกตามตรงว่าเขาโคตรเบื่อเลย
“มันจะมากเกินไปหน่อยแล้ว พ่อหรือแม่ก็ไม่ใช่”
“ต...แต่พี่เป็น พี่เลี้ยง”
“เก็บไอคำนั้นเข้ากรุไปเลยป่ะ เอามันลงไปพร้อมๆกับตัวนายด้วย!”
“ไม่ได้หรอก” ตอบอย่างใสซื่อ ทำเอาดงอุนแทบอยากจะตบกบาลตัวเอง
“น่ารำคาญ คนอย่างนายนี่มันน่ารำคาญ” ดวงตาดุคมไล่มองคนตัวเล็กตั้งแต่ใบหน้าจนถึงปลายเท้า
“...ดูยังไงมันก็เด็กกว่าฉัน แล้วยังจะมาแทนตัวเองว่าพี่อีก” ร้องเหอะในลำคออีกสักที เพียงเท่านั้นมันก็เหมือนจะไปกระตุ้นความหมันไส้ให้กับอีกคนได้ไม่ยาก ลีกีกวังเม้มริมฝีปากแน่นกับประโยคไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่แบบนั้นของดงอุน
...อะไรอ่ะ มาว่าเขาเหมือนเด็กงั้นเหรอ ใครกันแน่ที่ทำอย่างนั้น คนที่เขาโตๆกันแล้วมีอย่างที่ไหน ดื้อไม่ยอมฟังคนอื่น...
คิดอย่างนั้นล่ะนะ แต่ริมฝีปากกลมแดงกลับเอื้อนเอ่ยออกมาอีกอย่าง
“จะว่าอะไรก็ช่าง จะทำอะไรก็เรื่องของนาย จะไปไหนก็ไม่ห้าม แต่แค่ต้องมีพี่ไปด้วย” ยื่นคำขาดจนอีกคนต้องแค่นหัวเราะ มันเรื่องอะไรกันเล่าที่คนอย่างซนดงอุนต้องไปยอม
“ถูกที่ว่าฉันจะไปไหนทำอะไรก็ได้ แต่นั่นไม่ใช่ ถ้านายจะไปด้วย... ลงไป”
“ไม่”
ตอบเสร็จก็เม้มปากก้มหน้า มือนิ่มจับสายเข็มขัดนิรภัยไว้แน่นอย่างกลัวๆว่าอีกคนจะพุ่งเข้ามาถอดให้อีก บอกไว้ก่อนว่าเห็นลีกีกวังเหมือนคนอ่อนแอขนาดนี้ แต่เขาก็สู้ชีวิตนะเออ เพื่อหน้าที่และการงาน ถ้าไม่สุดๆจริงๆไม่ยอมให้โดนไล่ออกอีกหรอกคอยดู!
พอเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังแบบกล้าๆกลัวๆอย่างนั้น มุมปากหยักก็กระตุกยิ้มราวกับว่านี่มันเรื่องตลกบ้าบอชัดๆ
“หึ ...หาเรื่อง!” ก็ไม่ได้ออกปากไล่คนตัวเล็กลงจากรถ ละความสนใจจากใบหน้าหวานไปหาคันเร่งที่รอการสัมผัสอยู่นาน กดเหยียบมันอย่างแรงสลับกับเบรกจนรถกระตุก ทำเอากีกวังแทบพุ่งไปจูบกระจกใสด้านหน้าหากไม่ได้เข็มขัดที่พันอยู่รอบตัวช่วยเอาไว้
หน้าตาเหลอหลาบอกได้อย่างดีว่าลีกีกวังตกใจมากกับแรงกระชากเมื่อกี้ กระพริบตาปริบอยู่หลายที ก่อนจะหันไปส่งค้อนให้กับซนดงอุนที่ทำเพียงเหล่ตามองอย่างไม่สบอารมณ์
...ไอเด็กบ้า...
สถานที่บันเทิงย่านดัง ที่เหล่าวันรุ่นหญิงชายพากันมาปลดปล่อยและสังสรรค์ แน่นขนัดไปด้วยกลุ่มคนพวกนั้น เสียงเพลงดังกระหึ่มจนปิดการได้ยินอย่างอื่น แสงสีเสียง นี่มันไม่ใช่การผ่อนคลายเลยสักนิดสำหรับลีกีกวัง มันไม่ใช่
ร่างบอบบางของกีกวังโดนเบียดไปชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินอยู่ข้างหน้าอย่างแรง ส่งผลให้ดงอุนเจ้าของแผ่นหลังที่ว่าหันกลับมามองอย่างดุๆ กลอกตาไปมาก่อนจะออกเดินให้เร็วกว่าเดิม ร้อนคนขาสั้นกว่าต้องรีบก้าวยาวๆเพื่อจะตามให้ทัน แรงปะทะยังคงมีต่อเนื่องยามเดินผ่านผู้คน เซซ้ายทีขวาที
“อ๊ะ!” แต่ครั้งนี้มันกลับแรงจนคนตัวเล็กล้มลงกับพื้น หน้าหวานเหยเกเล็กน้อยก่อนจะเงยขึ้นเพื่อมองตำแหน่งของดงอุน ทว่าแทบชะงักไปทันทีเมื่อเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเด็กในความดูแล ดงอุนแค่นยิ้มแล้วก็ละเดินต่อไปอย่างไม่สนใจกีกวังสักนิด ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ความรู้สึกมันก็บอกอยู่ว่ากำลังน้อยใจ
...จะช่วยกันหน่อยก็ไม่ได้ อย่างน้อยก็อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ...
เลิกคิดอะไรไร้สาระแล้วพยุงร่างเล็กๆของตัวเองขึ้นยืน เพื่อเดินตามเจ้าเด็กตัวโตแต่ไร้น้ำใจนั่นไป
ดงอุนทักทายเพื่อนๆที่ดูแล้วมันก็น่าจะมากกว่าสิบคน พวกนั้นเฮฮากันใหญ่เมื่อคนตัวสูงมาถึง ก่อนจะมีบางคนที่สังเกตเห็นกีกวังยืนอยู่ด้านหลังของดงอุน จึงทักขึ้น
“เฮ้ย! แม่งเอ๊ย! มึงพาใครมาด้วยเนี่ยดงอุน ไอเวรเอามาทำร้ายหัวใจกูอีก” ท้ายๆเหมือนคนพูดจะเพ้อๆอย่างไรชอบกล เพราะปากก็พูดไปแต่สายตาเนี่ยไล่มองกีกวังตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่ปิดบัง นั่นส่งผลให้กีกวังที่เริ่มรู้สึกกลัวนิดๆกระเถิบตัวให้หลบตรงหลังกว้างมากยิ่งขึ้น
ทว่า...
“มันทำร้าย มึงก็จัดการดิ” เพราะแรงกระชากมหาศาลจากเจ้าของแผ่นหลัง ที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ดึงแขนบอบบางให้กีกวังออกมายืนข้างหน้าก่อนจะออกแรงผลักให้ร่างเล็กๆเสียหลักไปหาผู้ชายคนนั้นทันที เลยกลายเป็นว่ากีกวังล้มใส่ตักของหนึ่งในเพื่อนของดงอุน นั่นยังไม่พอ มือปลาหมึกน่ารังเกียจดันถือวิสาสะมากอดเอวเขาเอาไว้ ถึงกับขนลุกจนต้องพยายามแกะมันออกเพื่อจะได้ลุกออกไป
ความน้อยเนื้อต่ำใจเพิ่มมากขึ้นอีกเมื่อหันไปมองแล้วเห็นว่าดงอุนไม่คิดจะช่วยกัน ซ้ำยังเดินเข้าไปนั่งกับเพื่อนผู้หญิงที่ก็รอให้เจ้าตัวทำแบบนั้นอยู่แล้ว ดงอุนเพียงมองมาแล้วกระตุกยิ้มร้าย ใช่ มันร้ายกาจมากเลยสำหรับกีกวัง ทำแบบนี้ได้ยังไง ทำไมถึงทำกับเขาอย่างนี้เล่า
“ปล่อยผมนะ!” เริ่มจะโมโหขึ้นมาบ้างจนต้องตะโกนแข่งกับเสียงเพลงออกไป เพราะเมื่อพยายามเท่าไหร่ คนคนนี้ก็ยังไม่เลิกลวนลามเขาสักที
“ว่าอะไรนะ!!”
“ผมบอกให้ปล่อยไง!!!” เหมือนมันเป็นเรื่องตลกมากมายหรืออย่างไร คนพวกนี้ถึงได้หัวเราะออกมา ใช่ว่ากีกวังกำลังเล่าเรื่องตลก แต่แม้กระทั่งดงอุนเองก็ทำแบบนั้น แม้ว่า... แม้ว่าเขาจะส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ ดงอุนก็ไม่ใส่ใจหันไปหัวเราะกับหญิงสาวด้านข้างแทน
“ดื่มนี่ก่อน แล้วจะปล่อย โอ๊ย!! ใครวะแม่ง!!” ก่อนที่จะได้ยัดเยียดน้ำขมๆให้กับกีกวัง เด็กหนุ่มก็โดนมือปริศนาตบเข้าที่กลางหัวพอดี กีกวังเองก็เงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ด้วยเช่นกัน
“กูบอกแล้วไงว่าอย่าบังคับคนอื่นแบบนี้ ปล่อยเขาลง” พยักเพยิดไปตรงโซฟาที่ว่าง ก่อนจะเดินโอบคนหน้าสวยที่มาด้วยกันไปนั่ง
มือที่กอดเอวคลายออกอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจ แต่กีกวังก็ไม่รอช้าที่จะรีบก้าวยาวๆไปนั่งข้างๆกับคนหน้าสวยทันที ซึ่งอีกคนก็ยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง อ่า เห็นใกล้ๆแบบนี้แล้วก็ยิ่งสวย ผู้ชายที่มาช่วยเขาไว้นี่โชคดีชะมัดเถอะ
“ขัดใจว่ะ พี่จุนฮยองจะห้ามผมทำไมเนี่ย” เด็กหนุ่มที่ลวนลามกีกวังเอ่ยขึ้น
“จะมอมเหล้าเขาใช่ไหม เวร ไม่ใช่ผู้ชายเลยนะมึง”
“แค่แกล้งๆเถอะน่า”
“แกล้งให้เมา จากนั้นก็หอบขึ้นเตียง นั่นนิสัยมึงใช่ไหม?” มองอย่างดุๆ
“โห่พี่อ่ะ ก็ไอดงอุนมันส่งมา ไม่รับได้ไง ของสวยๆงามๆ” เหล่สายตามาทางกีกวังอีกนิดจนคนตัวเล็กสะดุ้ง
“ดงอุน มึงพาเขามาก็น่าจะดูเขาหน่อย” จุนฮยองที่อายุยี่สิบสามกำลังสั่งสอนน้องๆที่เพิ่งจะบรรลุนิติภาวะได้ไม่นานแต่ดันมานั่งกินเหล้า ซึ่งมันก็ใช่ว่าไอคนโดนดุจะสำนึก เจ้าตัวทำเพียงยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านแถมแค่นหัวเราะอีกต่างหาก เรียกอาการหมันไส้ปนอยากเอาเท้าวัดหน้าให้กับจุนฮยองมาก
“อย่ามาทำหล่อนะมึง” จุนฮยองโยนฝาขวดของน้ำรสขมไปทางเด็กตัวโต เก็กจริงๆมันเนี่ย ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดจาออเซาะ เท่าที่ได้ยินกีกวังก็สรุปได้ไม่อยากหรอกว่าคงเป็นแฟนกัน ซึ่งเห็นแล้วมันก็น่าอิจฉาไม่น้อย
ชีวิตที่อยู่คนเดียวมานาน มันเหงามาก แต่ใครล่ะที่จะเข้ามาอยู่ข้างๆกัน จะเดินไปพร้อมกับคนอย่างเขา หรือคนอย่างลีกีกวังจะต้องอยู่คนเดียวไปตลอดกันนะ...
คิดอย่างนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมา นึกขึ้นได้ว่าตนมาที่นี่เพื่อจับตาดูดงอุน แต่พอเงยหน้ามองก็ต้องเผลอสะดุดลมหายใจเมื่อสบเข้ากับดวงตาดุคม ตามเคยเจ้าตัวก็แค่กระตุกยิ้มร้ายๆส่งมาให้ ราวกับจะสมน้ำหน้า สนุกล่ะสิที่ได้แกล้งกันแบบนี้ คงอยากให้เขาทนไม่ไหวรีบๆลาออกล่ะสิ แต่ฝันเอาเหอะเพราะหนักกว่าซนดงอุน ลีกีกวังก็เคยเจอมาแล้ว!
To be con.
จะมีคนรออ่านรึเปล่าก็ไม่รู้ค่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วถ้าได้อ่านตอนนี้แล้วจะอยากอ่านต่อไหมก็ไม่รู้ เอิ้กๆๆ
ยังไงก็ฝากไว้ด้วยค่ะ ^^
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและเม้นให้กำลังใจกันค่ะ ^^
ความคิดเห็น