✗ b1a4 ✗

ลำดับตอนที่ #1 : [SF] Only me (1)

Title : [SF] Only me

Author : oumser 5311591

Pairing/Couple : Gongchan x Jinyoung

Rating : PG-13

Talk : ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ ^^ โอ๊ะ! เด็กๆเรื่องแรก

ขาวเรียวยาวก้าวถี่ขึ้นไปตามขั้นบันไดของอาคารเรียนซึ่งมีทั้งหมดเจ็ดชั้น คาดหวังให้ไปถึงชั้นบนสุดอย่างเร็วๆ เพราะใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มตัวสูงมีเหงื่อซึมออกมาบ้างด้วยความเหนื่อยล้า ยิ่งไปกว่านั้นที่มือทั้งสองข้างยังมีถุงใส่ของอีกจิปาถะหลายใบ เพิ่มน้ำหนักและถ่วงเวลาอันน้อยนิดให้เจ้าตัวมากทีเดียว แต่กระนั้นปากหยักก็ไม่เคยแม้แต่จะบ่นออกมาให้เป็นที่น่ารำคาญ ตั้งอกตั้งใจทำภารกิจของตัวเองให้เสร็จสิ้น

ถ้าจะถามว่าโรงเรียนอะไร ไม่มีลิฟต์งั้นหรือ กงชานจะตอบให้อย่างสั้นๆว่า ...มี... แต่ในเมื่อคนที่มีอำนาจมากที่สุดในบรรดาเด็กนักเรียนของที่นี่อย่าง จองจินยอง ตัดไฟ ย้ำด้วยว่าแค่ส่วนที่เป็นลิฟต์ เหมือนจงใจแกล้งกันชัดๆ คงอยากให้เขาเหนื่อยเล่นๆแล้วตัวเองก็จะได้หัวเราะชอบใจ ...เหมือนทุกที

ไม่นานหลังจากเหน็ดเหนื่อยและเมื่อยล้ากับขั้นบันได้กว่าสามร้อยขั้น กงชานเด็กหนุ่มนักเรียนปีหนึ่งก็เดินมาถึงบานประตูไม้หรูหรา บนตัวของมันมีแผ่นโลหะเงางามเขียนเป็นตัวหนังสือว่า ...คณะกรรมการนักเรียน... ดวงตาเรียวคมดุจนกเหยี่ยวมองและถอนหายใจออกมเบาๆ ก่อนมือขาวจะวางถุงพลาสติกลงกับพื้นแล้วเลื่อนไปเคาะประตูสองสามที

ไม่ต้องยืนรอให้เมื่อยตุ้มเมื่อบานประตูถูกเปิดออกทันทีที่ละมือ กงชานเลิกคิ้วอย่างแปลกใจแล้วก้มลงไปหยิบของขึ้นมาไว้ในมือ ก่อนจะแทรกตัวผ่านเด็กหนุ่มอีกคนที่สวมแว่นอันโต ...ชินวู รองประธานนักเรียน...

“นายมาช้า” ยังไม่ทันได้วางของลงเสียด้วยซ้ำ เสียงใสก็เอ่ยติงขึ้นมาซะก่อน พร้อมกับที่เจ้าตัวหมุนเก้าอี้ด้านหลังโต๊ะทำงานให้หันมาเผชิญหน้ากับกงชาน คนที่ถูกใช้ให้ไปซื้อของมามากมาย

“หนึ่งนาที” อยากจะแย้งว่ามันไม่ได้เยอะ จะปล่อยวางซะ ก็คงได้มั้ง พร้อมกับเจ้าตัววางของในมือทั้งหมดลง

“แล้วนั่นมันเลยเวลาหรือเปล่าล่ะ” เด็กหนุ่มผู้มีอำนาจขึ้นเสียงอีกนิด ด้วยเพราะคนตัวสูงชักจะกล้าเกินไปที่เถียงเขาออกมา จะกล้าหรือไม่กล้า แต่ประโยคต่อมาก็ทำเอาเส้นขมับเส้นที่แปดแทบขาดผึ่ง

“รุ่นพี่ไม่ใช่หรือไงที่เป็นคนตัดไฟลิฟต์น่ะ” สิ้นเสียงทุ้มคนตัวเล็กที่มีตำแหน่งประธานนักเรียนการันตีความยิ่งใหญ่ ก็ถลึงตาพลางลุกพรวดจากเก้าอี้เดินเข้ามาประชิดกับคนตัวสูงทันที

“อ๋อ นี่นายจะบอกว่าเป็นความผิดของฉันงั้นสิ!”

“ผมยังไม่ได้พูดสักคำ” กระพริบตาปริบมองหน้าขาวของจินยองที่เหมือนจะแดงขึ้นเพราะความโกรธ อันที่จริงใบหน้าหวานๆติดจะสวยในแบบที่ผู้ชายทั่วไปไม่ควรจะมีนี่ มันก็น่ารักดี แต่มันคงจะมากกว่านี้ถ้าคนตรงหน้าทำตัวให้เหมือนกับหน้าตา

“ช้าก็คือช้า” จินยองหลับตาสูดลมเข้าปอดลึกๆ เพื่อไม่ให้เผลอปล่อยอารมรณ์ไปมากกว่านี้ เดี๋ยวจะเสียอิมเมจประธานนักเรียนหมด

“เพราะฉะนั้น เย็นนี้นายต้องอยู่ทำความสะอาดที่นี่ด้วย ออกไปได้แล้ว” ว่าจบก็เตะส่งกันด้วยคำพูด กงชานโค้งหัวน้อยๆให้อย่างเคารพ ยังไงซะจินยองก็ยังเป็นประธานนักเรียนอยู่ดี ก่อนจะหมุนตัวเดินหายออกไปจากห้องคณะกรรมาการนักเรียน คนมีอำนาจก็พองลมเข้าที่แก้มก่อนจะพ่นมันออกมายาวๆ หลังจากที่มองตามแผ่นหลังของรุ่นน้อง

“แล้วทีนี้จะเปิดลิฟต์ได้ยัง” เด็กหนุ่มรองประธานที่ไม่ได้ถูกรับความสนใจแต่แรกถามขึ้นเรียบๆ เรียกเพื่อนตัวดีที่มัวแต่เล่นเป็นเด็กๆให้หันมามอง

“อืม เปิดสิ” จินยองพยักหน้าก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเองหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ มือขาวเอื้อมหยิบแฟ้มเอกสารตรงหน้าซึ่งตอนนี้เจ้าตัวก็ไม่ได้รู้หรอกว่าเนื้อหาของมันคืออะไร แค่เปิดแล้วก็เปิดไปเรื่อยๆ โดยที่มุมปากทั้งสองข้างก็ยกยิ้มบางๆอย่างไม่มีสาเหตุ จนอีกคนที่เห็นอาการเหล่านั้นต้องส่ายหน้ากับความเอาแต่ใจของเพื่อน

...เย็นนี้เขาควรจะรีบลากบาโรและซานดึลกลับบ้านก่อนใช่ไหมเนี่ย...

 to be con.