คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ผมชื่อวชิระ
วันที่ผมอายุ16คือวันที่ผมไปเมืองอิบุชิ
เสียงเครื่องบินดังระงมไปทั่วสนามบิน อีกไม่กี่นาที่มันจะขึ้นบินไปบนท้องฟ้าทางเหนื่อ จุดหมายปลายทางอยู่ที่เกาะๆหนึ่งที่อยู่ใกล้กับญี่ปุ่นที่ผู้คนให้สนยานามว่า"เมืองเเห่งการศึกษา อิบุชิ"ทุกๆปีเครื่องบินลำผลิตพิเศษนี้จะมีเด็กวัยรุ่นขึ้นเครื่องไปศึกษาต่อที่จุดหมายปลายทางที่มันลง วันนี้วันที่31/05/2026เป็นวันที่ใกล้เปิดภาคเรียนในตัวเมืองอิบุชิเเล้ว
ผมสดุงตื่นจากการหลับไหลรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย มองออกไปข้างหน้าเห็นเกาะอยู่เกาะหนึ่งที่มีรูปร่างเป็นวงรี มีตึกน้อยใหญ่เเละท่าเรือที่ทอดยาวออกมาจากตัวเกาะ ทำให้ผมรู้เลยว่าถึงจุดหมายปลายทางเเล้ว เครื่องบินค่อยๆลดระดับลงจนใกล้ถึงรันเเวล์จึงปล่อยล้อออกมา เสียงล้อคูดลันเเวบล์ของสนามบินอิบูชิเป็นทางยาว พร้อมๆคำประกาศจากสถานี่ของสนามเครื่องบินบอกให้รู้ว่าถึงจุดหมายเเล้ว ไม่กีวินาที่ก็มีคนถยอยลงมาจากเครื่องบินเเล้ว ด้วยความโชคร้ายผมจึงต้องลงเป็นคนสุดท้าย
สวัสดีครับผมชื่อ"วชิร วิริยภา"นับจากนี้ไปผมต้องใช้ชีวิตในเมืองอิบุชิเเล้ว
หลังจากออกมาที่สนามบินก็ขึ้นรถเเท๊กซี่ไปที่หอ ประมาณ5นาที่ผมก็มายื่นอยู่ที่หน้าหอเเล้ว หอของผมเป็นตึก20ชั้นเดียวซึ่งไม่น่าเเปลกเพราะสมัยนี้ตึกต้องทำให้สูงๆเข้าไว้ เข้าไปในตัวตึกเเละยื่นบัตรจองห้องให้เเพนกต้อนรับ เเละผมก็ได้กุลเเจมา
เสียงลิบเปิด ผมลากกระเป๋าเดินทางเเละตัวเองเข้าไปในตัวลิบก่อนที่มันจะปิด พนังลิบทำจากกระจกทำให้มองเห็นวิวของโลกภายนอก ผมมองออกไปเห็นตึกกับพระอาทิตย์สีส้มที่กำลังจะตกดินเเต่เเสงจากพระอาทิตย์กลับไม่สามารถตกลงมากระทบตัวผมเพราะมีตึกหลายตึกบังพระอาทิตย์ไวทำให้ผมเห็นภาพที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
ในห้องของผมมีเฟอนิเจอร์จัดเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ มีเเอร์มีห้องน้ำ มีทีวีLCD เเละเตียง
เตียง...เตียง...เตียง!!!ผมวางกระเป๋าเดินทางทิ้งเเละกระโดดลงบนเตียงทันที่เพราะเหนื่อยจากการเดินทางรวม12ชัวโมง
ยามเช้าของเมืองอิบูชิได้กลิ่นเเละเสียงที่ไม่บริสุทร์เพราะร้ายขายอาหารต่างๆได้เปิดทำการเเล้วเพื่อรอต้อนรับเด็กวัยรุ่นที่มีมากกว่า1ล้านคน เสียงนาฬิกาปลุกดังระงมไปทั่วห้องของวชิระดพร้อมๆกับหนังตาที่ยังง่วงอยู่ ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำเเปลงฟัน เเละเเต่งตัววันนี้เป็นวันประทมนิเทศผมจึงต้องจัดผมที่หยิกงอให้เป็นระเบียบ
เพราะรีบหลับเกินไปจึงทำให้ไม่มีเวลามาศึกษาเส้นทางไปโรงเรียนจึงต้องคำทางไปโรงเรียนเอง ผมออกมาถนนใหญ่เเละเข้าไปในซอยเปลี่ยว...
การย่ำเท้าของผมไม่เป็นระเบียบเพราะสติยังไม่ตื่นเต็มที่ส่งผลทำให้ผมไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินตามหลังผมม
เเสงประกายเงินของมีดสะท้อนกับนำ้ขังข้างทางของถนนไม่มีคนฝีเท้าปิศนาเร่งความเร็วขึ้นทำให้ผมได้ยินเสียงรองเท้าทหารกระทบกับพื่นที่เจิ่งหนองไปด้วยน้ำ
ทำให้ผมต้องหันไปข้างหลัง เห็นเพียงเเค่เเสงสีเงินวาบหนึ่งกับมือสีดำที่พุ่งมาทางผม ความเจ็บปวดเเผ่ทร้านจากบาดเเผลที่โดนมีดสีเงินปักที่ต้นเเขงลามไปจนถึงสมอง ดีที่ผมยังคุมสติไว้อยู่ ผมใช้มืออีกข้างดึงมีดออกทำให้เลือดพุ่งออกมาจากบาดเเผลผมพยายามจับโฟกัด จนในที่สุดผมก็เห็นลางๆว่าคนที่ทำร้ายผมมีลักษณะเป็นยังไง คนที่จะพยายามฆ่าผมนั้นเเต่งตัวสีดำมิดชิดลักษณะค่ายชุดนินจาเขาไม่ได้เเสดงสีหน้าอะไร เเละอยู่ใกล็กับผมเเค่1ช่วงเเขนเท่านั้น
ความคิดเห็น