ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The love in my heart

    ลำดับตอนที่ #7 : :::::: เหตุเกิดที่ห้องสมุด (ต่ออีกหล่ะ) -_-\"::::::

    • อัปเดตล่าสุด 18 พ.ย. 48


    อาหารมื้อนี้ช่างอร่อยเหลือเกินค่าอิอิ  ก็ได้นั่งตรงข้ามดิวง่ะ  อิ่มใจ เอ้ย  ไม่ใช่เหอๆๆ



    “นี้กินเข้าไปเยอะๆ ดิ  บ่นว่าหิวไม่ใช่เหรอ  ยิ้มเหม่ออะไรอยู่ได้”



    “ยุ่งน่ะ”  นายโจตัวแสบยุ่งชะมัดเลย  เฮ้อ  ทำไมเอถึงเคยเป็นแฟนกับคนแบบนี้ได้นะ



    “แล้วเดี๋ยวติวจะกลับบ้านไงหล่ะ ^^” ช่างสุภาพบุรุษเหลือเกินดิวจ๋า



    “คือ.....”



    “เดี๋ยวฉันไปส่งเอง”



    “นี้ใครไปตกลงว่าจะให้นายไปส่งตั้งแต่เมื่อไหร่กัน  แล้วรู้เหรอว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหนอ่ะ”



    “นี้  อย่าลืมซิว่างานของเรายังหาข้อมูลไม่ครบนะ  แต่ของไอ้ดิวมันเสร็จแล้ว”



    “ก็เพราะนายอู้นั้นแหละ  งานถึงเสร็จช้าไง”



    “นี้ฉันผิดเหรอ”



    “เอ่อ  หยุดทะเลาะกันได้แล้ว  อายคนเค้า “ ดีนะที่เอหยุดไว้

      

    แต่อีตานี้อารมณ์เสียมาจากไหนอ่ะ  ถึงมาลงกับสาวน้อนผู้น่ารักคนนี้



    “ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวเราช่วยอีกแรง  จะได้เสร็จเร็วๆ ไง  บ้านติวอยู่ไกลด้วยม่ะใช่เหรอ”



    “ไม่ต้องหรอก  นายยังมีธุระต้องพาพ่อไปโรงบาลอีกไม่ใช่เหรอ  ไปเหอะ



    อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว  ส่วนติวเดี๋ยวเราจะไปส่งให้ถึงที่เลย”  



    ง่ะนายน่ะเหรอจะไปส่งฉัน -_-“



    “เอ่อ ,,ก็ได้ งั้นเราไปกันเถอะเอ  เดี๋ยวเราจะไปส่ง  ไปก่อนนะ^^”  แง้  



    เพราะนายคนเดียวนายโจทำให้ดิวต้องกลับก่อน แทนที่เค้าจะได้ไปส่งฉันที่บ้าน TT



    “นี้จะรีบเดินไปไหนกันง่ะ  รอด้วยซิ”



    “ก็จะรีบไปหางานต่อไม่ใช่เหรอ  บอกเองแท้ๆ”



    “อารมณ์เสียไหนมาง่ะ  โกรธเราเรื่องไรอ่ะ”



    “ไม่..ได้..โกรธ”



    “อ๋อ  เสียดายที่ไอ้ดิวมันกลับไปก่อนใช่ป่าวหล่ะ  หรือว่าติวชอบดิวง่ะ”



    “มั้ง”



    อะไรกันทำไมอยู่ๆถึงได้ทำท่าจริงจัง ดูสิเดินผ่านไปเฉยเลย  ทำไมรู้สึกเจ็บแปลบนะ



    แต่ช่างเหอะ



    ////////////////////////////////////////////////////////////////



    เอ ชักแปลกๆแหะ  ตั้งแต่เข้าห้องสมุดมายังไม่ยอมเปิดปากพูดกะเราเลยง่ะ



    นายเป็นอะไรง่ะ  โกรธไรง่ะ  แล้วทำไมเราจะต้องไปสนด้วยหล่ะ



    ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องมีคนมาตอแยด้วย



    -_-“  แต่ไม่มีตานั้นทำไมฉันถึงรู้สึกเหงาแปลกๆอ่ะ  สงสัยจะเคยชินมากไปมั้ง



    (>< ) ( ><) (>< ) ( ><) ช่างเหอะเดี๋ยวอารมณ์ดีแล้วก็คงจะมาคุยกับเราเอง



    เราก็รีบๆ ทำงานต่อให้เสร็จเถอะ



    ///////////////////////////////////////////////////////////////



    “ขอบใจนะที่มาส่งถึงบ้านน่ะ”



    “อืม” -_-“



    แค่อืมเหรอทุกทีต้องกวนดิ  รู้สึกไม่ดีเลยแหะเรา



    อาบน้ำนอนหลับก่อนดีกว่า ไปโรงเรียนก็ค่อยว่ากันใหม่



    ต้องถามให้รู้เรื่องว่าโกรธไรป่าว



    จะได้ง้อถูก



    ว้าก ! แล้วทำไมฉานต้องปายง้อด้วยเนี้ย -_-\"



    @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@



    ช่วยเม้นต์ด้วยนะค่า ^^

    ขอโทษที่สั้นไปหน่อยเหอๆๆ
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×