Last Game

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 2

Chapter 2
ตอนที่ 2

 

[โจทย์คือ.. ไปฆ่าสัตว์อะไรก็ได้ในป่าที่ผมกำลังจะเปิดประตูไป ภายในวันนี้และแบกสัตว์พวกนั้นไปเส้นชัยโดย

ตามหาเส้นชัยเอง เริ่มได้!]

ครืด!

เสียงประตูบานยักษ์ข้างหน้าถูกเปิดขึ้น ทุกคนต่างรีบร้อนกันเข้าป่าไปการสอบครั้งนี้คนที่ผ่านจะได้ของเรื่องการ

หาจุดอ่อนของศัตรู หาทางออกเมื่อหลงทางและฝึกพละกำลัง
 

"อา.. เจอกันที่เส้นชัยนะ" ฮิโยริพูดพลางหยิบหูฟังมาใส่แล้วหยิบฮูดขึ้นมาสวม ก่อนที่จะเดินออกไปสบายๆ ฮิโยะ

กับ เอสก็ขอแยกไปด้วยสองคนนั้นบอกว่าจะร่วมมือกันสาวๆทั้ง 4 ที่เหลือก็คิดทำตามบ้างโดยมีเซร่าอยู่กับเอริและเรย์อยู่กับเคท เผื่อมีใครเป็นอะไรจะได้มีอีกคนช่วย
 

10 นาทีผ่านไป

ด้านเซร่าและเอริ

"จับปลากันมั้ยๆ" เซร่าเชิญชวนเอริด้วยน้ำเสียงใสๆ "ก็เขาบอกว่าสัตว์อะไรก็ได้นี่"

"เอาสิ อย่างนี้ก็ง่ายล่ะ แต่ว่า.. มันจะไม่ใช่ปลาธรรมดาน่ะสิ" เอริยิ้มแล้วเปลี่ยนมาทำหน้าเครียดๆ เซร่าพยักหน้า

เห็นด้วยหงึกๆเขาคงไม่ให้สัตว์ธรรมดาแน่ไม่งั้นเข้าไปเสี่ยงกับชีวิตแล้วเอาการทดสอบเป็นของธรรมดาเนี่ยนะ?
 

"เป็นไงเป็นกันล่ะนะจ๊ะ!" เซร่าพูดพลางหาไม้ยาวๆสองอันมาหลังจากนั้นเอริจึงช่วยเอาหินมาฝนให้มันแหลม แต่

ปลามันจะธรรมดารึเปล่านี่สิ
 

ผ่านไป 15 นาที

"ไม่ได้แฮะ.." เซร่าพูดเสียงอ่อยๆเพราะปลามันว่ายเร็วกว่าปกตินี่สิขนาดเอริที่ทำอะไรเร็วๆยังเทียบไม่ติด เพราะมัน

อย่างกับไฟฟ้าแรงสูงหรือไม่ก็เหมือนอีเมลที่ส่งปุ๊ปได้ปั๊ป
 

"เอาไงดีล่ะ.." เอริพูดพลางหอบอย่างรุนแรง ปลาบ้าอะไรเนี่ยหน้าตาก็ปกติดีทำไมมันเร็วอย่างกับไฟฟ้าไวแสงงี้

ฟระ!? ซักพักทั้งสองก็ได้ยินเสียงนกกระสาบินมา
 

ฉึบ!

มันฉกปลาได้อย่างสบายๆ ทำให้เอริและเซร่ามองตาค้าง ไม่อยากเชื่อเลย.. แต่อยู่ๆสองคนนั้นก็ยิ้มแล้วพลั้งปาก

พูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
 

"อ๋อ! รู้แล้ว~!" ทั้งสองคนพูดพลางมองหน้ากัน หยิบอาวุธประจำมาตกปลาต่อทันที หลังจากนั้นไม่นานก็ตกได้กัน

ตั้งหลายตัว เพราะทั้งสองคิดเหมือนกันว่าแค่เรารู้ทิศทางที่ปลาจะไปก็พอแล้ว เมื่อรู้ทิศทางแล้วเราก็ไปดักรอ เมื่อมันใกล้มาแล้วก็ฉกเข้าไปเลย!!!
 

"สำเร็จ!" ทั้งสองคนพูดพลางแปะมือกันด้วยความดีใจแล้วเดินทางกันต่อเพื่อตามหาเส้นชัยต่อไป
 

ด้านเคทและเรย์

"ทางนั้นเจอสัตว์อะไรบ้างมั้ย!" เคทตะโกนไปทางเรย์ที่อยู่บนโขดหินทางน้ำตก เรย์จึงส่ายหน้าอย่างเหนื่อยๆ ไม่นึก

เลยว่ามันจะหายากซะขนาดนี้เชียว
 

"เคท! ทางนี้มีรอยเท้าอะไรอยู่แน่ะ!" เรย์ตะโกนตอบ เคทจึงรีบวิ่งไปทางเรย์ทันที แต่รอยเท้ามันน่ะสิ เหมือนรอย

เท้าไดโนเสาร์แต่เป็นรอยเท้าที่เล็กเท่ารอยเท้าของลูกหมาตัวน้อยๆ
 

"เข้าไปในถ้ำกัน มันอยู่ในถ้ำกัน 2 ตัวล่ะ เราโชคดีแบบสุดๆเลยล่ะ!" เคทพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและดีใจสุดๆก่อนที่

เธอจะพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงกว่าเดิม "มันไม่ดุร้ายแล้วกำลังจะตายด้วยล่ะ!"
 

"จริงหรอ สุดยอดไปเลย ฮะๆๆ เราสอบผ่านแน่เลย" เรย์กล่าวอย่างดีใจ
"รีบไปก่อนมีคนจองเถอะ" เคทพูดพลางรีบนำเข้าไปในถ้ำ แต่ทว่าเมื่อเข้าไปในถ้ำ..

"ตัวนี้น่ะของพวกเรานะ" เด็กชายอายุ 14 ปีกล่าวหนักแน่นใกล้ๆเขามีเด็กสาววัยเดียวกับเขา ปอนซิเน่ เด็กสาวที่

คิเกะเคยแนะนำนั่นเอง

"ใช่ ฉันเป็นคนวางยาสลบมันแล้วบั๊กเกิ้ลคุงก็เป็นคนยิงธนูใส่มันนะ!" ปอนซิเน่ตวาดประท้วงพลางชี้หน้า

เคทและเรย์อย่างไร้ความเป็นมิตร
 

"แต่เราเจอก่อนนี่" เคทประท้วงและมีเรย์คอยพยักหน้า
"แถมเข้ามาก่อนด้วย" เรย์ช่วยเสริม

"สงสัยต้องสู้กันซะแล้วล่ะ ถึงพวกเธอจะอายุ 18-19 แล้วเราพึ่งจะ 14 ก็เถอะ แต่เราไม่เคารพหรอกนะแล้วไม่อ่อน

ข้อให้ด้วย บั๊กเกิ้ลน่ะเก่งเรื่องอาวุธกับฉันที่เก่งยาพิษซะด้วย" เด็กสาวปากดีทั้งๆที่ยังใสๆพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆอย่างกับตัวเองเป็นใหญ่ทำให้คนโดนดูถูกเดือดปุดๆ ไอเด็กนี่มันกวนซะจริงๆเลย
 

"คิก ดูสิปอนมันคงหน้าแตกที่อายุแก่เป็นป้าแล้วแพ้เด็กอย่างเราล่ะ ฮ่าๆๆ"
"ได้เลย ฉันจะสั่งสอนให้พวกเธอรู้จักมารยาทกับรุ่นพี่ล่ะนะ!"

 

ด้านฮิโยะกับเอส

 

"ว่าแต่ไอเข็มนั่นเป็นของนายหรือของฮิโยริกันแน่น่ะ" เอสเอ่ยปากถามระหว่างที่กำลังเล็งอะไรบางอย่างอยู่ ตอนนี้

พวกเขาอยู่บนยอดเขาสูงเพื่อที่จะได้หาสัตว์เจอง่ายๆแล้วเล็งยิงแล้วค่อยเก็บ
 

แล้วตอนนี้ก็เจอกับสิงโตที่เท่ากับยีราฟทุกส่วนลำตัวมีลายดำสลับไปมาเหมือนม้าลายมีกระเป๋าหน้าท้องและมีขา

หน้าเล็กแล้วยังเก็บขาหน้าไว้กระโดดเหมือนจิงโจ้ และมีหน้าเป็นพยูน(#สัตว์ไรวะนั่น!?//หลับเท้าคนอ่าน)กำลังกระโดดมากับภรรยาของมัน
 

"ของฮิโยริ.. หลังจากวันที่เราสู้กับคุณยูมะเธอก็ให้ฉัน เธอบอกให้เก็บติดตัวไว้เผื่อฉันจะอยู่ในสถานการณ์ที่

แย่จริงๆน่ะนะ" ฮิโยะกล่าวเสียงเรียบ
 

"พวกนายเนี่ยไปบอกเอากันตอนไหนเนี่ย แถมยังเหมือนรู้จักกันมากด้วยมันยังไงกันแน่น่ะ"
"โซ่ที่นิ้วชี้ของฮิโยริหยุดเวลาได้น่ะ รวมถึงย้อนเวลาแล้วยังสร้างภาพลวงตาได้"
"โซ่.. ที่นิ้วชี้? จะว่าไปมือด้านซ้ายของฮิโยริก็เหมือนมีแหวนเหล็กที่ใส่ไว้ทุกนิ้วนี่"
"ใช่ โซ่จะงอกออกมาจากแหวนเมื่อฮิโยริสั่งการแต่ละนิ้วก็ทำหน้าที่ไม่เหมือนกัน"
"แล้วทำไมเธอถึงบอกเรื่องนี้กับนายน่ะ?"

"เพราะเราร่วมมือกัน พ่อแม่ทิ้งฉันมาตั้งแต่เด็ก ในใจลึกๆก็อยากจะพบแล้วฉันก็มีพลังที่ชอบสังเกตุเพื่อนแบบลับๆ

แล้วเมมโมรี่ไว้ ทั้งๆที่ไม่อยากได้ เธอเลยคิดอยากจะช่วย ตามหาพ่อแม่และรักษาอาการบ้าๆฉันเกรงใจเลยบอกว่าจะช่วยอะไรเธอกลับด้วย เธอเลยบอกเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นเพราะไม่อยากเบื่อเลยมาช่วยเธออีกแรง"
 

"แล้วทำไมถึงมาสอบเกมนี้ล่ะ"
"ก็กำลังเบื่ออยู่นี่"
"เฮ้อ! จะว่าไปกับพวกผู้หญิงเนี่ย เราสนิทแค่ฮิโยริคนเดียวนี่แฮะ"
"ก็ที่เหลือมันวัยรุ่นติดเพื่อนไม่ใช่หรอ แต่มีคนเดียวที่ไม่คุยกับใคร"
"นั่นสิแฮะ เคยยิ้มแบบใจจริงบ้างมั้ยเนี่ย"
"ไม่ ตั้งแต่วันนั้นที่เธอสูญเสียทุกอย่างไปก็ไม่เลย"
"ถึงฉันจะมีพ่อแม่แต่ก็เข้าใจนะ ต้องเสียทุกอย่างไปเนี่ย"
"อืม"
 

ฝุ่บ!

 

"โดนแล้วทีเดียวสองตัวล่ะ นายช่วยไปเก็บมันหน่อยได้มั้ย?" เอสหันมาพูดกับฮิโยะเขาจึงมีแค่ยักหน้าขานรับเฉยๆ

โดยไม่คิดจะพูดอะไรแล้วเขาจึงพูดท้ายมาว่า "ไม่รับรองว่าจะเรียบร้อยนะ"
 

"ฮะ!?" เอสตกใจรีบหันไปทันทีเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าฮิโยะพูดอะไรที่ตัวเองรับรองว่าทำไม่ได้เป็นด้วย ปกติเห็นเก่ง

ซะทุกอย่างไม่นึกว่าจะเป็นแบบนี้
 

ไม่ถึง 10 นาที(?)ผ่านไป
 

"กลับมาแล้วล่ะ" เอสพยักหน้าขานรับเมื่อฮิโยะกลับมาแต่เมื่อเขาหันไปทางฮิโยะเขาก็ต้องตกใจกำลังเอ่ยปากถาม

ว่าศพสัตว์พวกนั้นอยู่ไหนฮิโยะก็พูดตัด "ตรงหัวเข็มมันสามารถเก็บร่างที่ไม่มีชีวิตได้น่ะ"

"อืม ว่าแต่ต่อไปก็ไปเส้นชัยสินะ"
"อา.. อยู่ฟากโน้นน่ะ ฉันไปดูมาแล้ว"
 

ด้านฮิโยริ

"อะไรกันเนี่ย สัตว์มันหายากขนาดนั้นเลยหรอ ใช้เวทย์เป็นรึไง" สาวน้อยร่างบางเดินเข้ามาในป่าทึบที่จะว่าใครจะ

ไปอยากเข้าไปบ้างเนี่ย!?
 

ฟุ่บ!

เสียงสัตว์ป่าดังขึ้น แต่เธอไม่คิดจะเหลียวไปมองมันแม้แต่น้อย เธอว่าแล้วว่าป่านี้เป็นป่าที่ไม่ธรรมดาแน่ เพราะ

สัตว์ข้างหน้าเธอคือ.. กระต่าย

"อะไร? มองอยู่นั่นล่ะ บัดซบซะเลยนี่ ยอมให้ฉันฆ่าตายดีกว่ามาจ้องหน้าฉันเฉยๆนะ โรเซ่น" เด็กสาวผู้ปากดีพูดไม่

กลัวภัยทันใดนั้นกระต่ายตัวนั้นก็ตัวยาวขึ้นใส่สูทรและถุงมืออย่างเรียบร้อย
 

"ไม่ได้เจอกันนานนะครับ เผ่าคูลเวียเป็นไงบ้างครับ?" กระต่ายตัวนั้นพูดทั้งๆที่ไม่ขยับปาก มันเป็นสัตว์ในเผ่า

คูลเวียที่ค่อนข้างหายากเมื่อคนจับได้ก็จะได้มันเป็นคนรับใช้
 

"อย่าถามไม่เข้าเรื่องน่า ยังไงฉันต้องสอบผ่านให้ได้ ฉะนั้น.." ตอนนี้มีแค่ความเงียบสงบ ฮูดของเธอถูกลมพัด

ปลิวออกไปจากนั้นผมของเธอจึงจะปลิวไสวตามไป
 

ชิ้ง!

แค่แวบเดียวเท่านั้นตอนนี้สภาพของทั้งสองอยู่ประชิดกันโดยฮิโยริที่กำลังใช้โซ่ที่ออกมาจากแหวนนิ้วกลางปะทะ

กับเลื่อยไฟฟ้าที่หมุนแรงจนเกิดไฟฟ้าของโรเซ่น
 

"11 ปีที่แล้ว ผมยังจำได้ว่าคุณยังอ่อนแอแล้วยังร่าเริง เล่นกับตุ๊กตาตัวนั้นอยู่เลยนะครับ" คนหน้ากระต่ายกล่าว

เรียบ ทำให้เด็กสาวหน้าแดงเล็กน้อย "บ..บ้า! ต..ตอนนั้นฉันยัง 4 ขวบอยู่เลยนะ"
 

"จะบอกอะไรให้นะ.. โซ่ของฉันน่ะไม่มีวันขาดเพราะเงื่อนไขที่ฉันตั้งไม่ได้ตั้งไว้ที่สูญเสียเวทย์มนตร์ตลอดกาลแต่

ฉันน่ะ.. เดิมพันด้วยชีวิต!!!" ฮิโยริพูดแล้วใช้โซ่หมุนไปมารัดเลื่อยไฟฟ้าไว้ทำให้มันหยุดทำงานมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนถึงมือของโรเซ่น เขารู้สึกเหมือนใช้พลังไม่ได้แล้วยังไม่มีกำลังมืออีก!
 

"สิ่งที่มันพันอยู่น่ะจะไม่สามารถใช้พลังได้" เธอเงยหน้าขึ้นแสดงให้เห็นถึงรอยยิ้มอันน่าสยดสยอง
"อะ!" โรเซ่นรู้สึกเหมือนมีโลหะมาพันหัวใจเขาอยู่เมื่อมองแล้วโซ่นั้นเข้าไปในหัวใจของเขา!

"มันเรียกว่าโซ่เงื่อนไข ฉันไม่บอกหรอว่ามันใช้ยังไง แต่.. ตอนนี้แค่ทำตามที่ฉันสั่งเท่านั้น" ฮิโยริมองโรเซ่นไม่วางตา

ทำไมกัน ทำไมเขาถึงรู้สึกกลัวเด็กสาวคนนี้เหลือเกิน เมื่อเขามองนิ้วนางของเธอมันเป็นโซ่จากแหวนที่นิ้วนางของเธอ เข้าใจแล้ว ถึงว่าทำไมเธอใส่แหวนโลหะทุกนิ้วเพราะมันเป็นที่ผลิตโซ่ที่ความสามารถแตกต่างกันในแต่ละชิ้นนั่นเอง!
 

"บอกมาซะว่าดวงตาของเผ่าคูลเวียอยู่ที่พวกกลุ่มโจรกี่คน เป็นแกต้องรู้แน่เพราะแกน่ะเป็นพวกโรเซ่นตลาดมืด

บอกมาซะ!!!" เด็กสาวตะโกน เวลาแบบนี้ยังมีหน้ามาห่วงเผ่าอีกหรอ?
 

"ไม่! ผมไม่บอกเด็ดขาด! ผมสัญญากั-!!!" ไม่ทันที่เขาจะพูดจบเขาก็โดนไม้กางเขนแหลมที่ติดกับโซ่ที่พันหัวใจเขา

ไว้ขย้ำจนเละเป็นชิ้น "ถ้าทำผิดเงื่อนไขก็ต้องตายไงล่ะ"
 

แปะ แปะ แปะ

เสียงตบมือของใครบางคนดังขึ้นมาทำให้เธอเหล่ตาไปมอง เบอร์ 44 ฮาซุรุ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ จับศพที่ตอนนี้

ที่กลายเป็นกระต่ายธรรมดาเตรียมตามหาเส้นชัย

"อยากสู้กับเธอแล้วสิ นึกว่าจะมีแค่ฉันที่ใช้เวทย์เป็นซะอีก"
"รอฉันว่างก่อนละกัน แต่ถ้าให้ตอนนี้ ห้ามเกิน 30 นาทีนะ"

"ตกลงสิ ถ้าเธอแพ้ เธอต้องทำตามที่ฉันสั่ง ถ้าเธอชนะฉันจะเป็นคนรับใช้ให้เธอแล้วจะบอกเรื่องเกี่ยวกับกลุ่มโจร

นั่นให้ฟัง" ดูเหมือนฮิโยริจะสนคำสุดท้ายของฮาซุรุ เธอรีบหันควับมาทันที ฮาซุรุจึงยิ้มอย่างพอใจกับการกระทำของเด็กสาวข้างหน้า "ไปสู้กันที่เส้นชัย ไม่กำหนดเวลา!"
 

ด้านเคทและเรย์

"ย้ากกกกกก!" เรย์มุ่งเตะไปยังบั๊กเกิ้ลที่สู้กันตัวต่อตัว โดยมีเคทและปอนซิเน่สู้กันอยู่ แต่บั๊กเกิ้ลก็หลบได้สบายๆจน

เธอเริ่มเหนื่อยหอบ เรย์และเคทไม่รู้ตัวเลยว่าสองคนนี้เป็นเพื่อนกันที่เสียชีวิตไปแล้ว พูดง่ายๆคือ ผี!
 

"คิก ฮะๆๆ เธอฆ่าฉันกับปอนไม่ได้หรอก" บั๊กเกิ้ลพูดพลางหัวเราะเรย์จึงพูดต่อไปว่า "ทำไมจะไม่ได้ล่ะ!?"

"เพราะพวกเราน่ะหายไปตั้งนานแล้ว.. ตอนนี้จึงไร้ตัวตนไงล่ะ" เขาเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา เรย์เบิกตาโตทันทีเมื่อได้

ยินคำนั้น หลังจากนั้นเขาจึงจะหยิบธนูขึ้นมา
 

"เราไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว!!!" บั๊กเกิ้ลตะโกนสุดเสียงด้วยสายตาอาฆาตเช่นเดียวกับปอนซิเน่ที่พูดประโยคเดียวกับเขา

ในเวลาเดียวกันระหว่างสู้กับเคท
 

"พวกเราจะเข้าไปในเกมนี้ให้ได้! เราจะล้างแค้นมัน! เราจะไม่เชื่อใจใครแล้ว! ใครมาขัดขวางเราต้องฆ่ามันให้

หมด!" ปอนซิเน่พูดด้วยความไร้สติพลางใช้มีดอาบยาพิษมุ่งไปทางเคท เคทหลบได้อย่างเฉียดฉิวเมื่อเธอหยิบสามง่ามจากกระเป๋าของบั๊กเกิ้ลที่เต็มไปด้วยอาวุธจะมาเฉาะปอนซิเน่ แต่ปอนซิเน่กลับโยนขวดยาใส่สามง่ามอยู่ๆสามง่ามก็เมื่อถูกปลวกตัวใหญ่สีดำกัดกินจนไม่เหลือความแหลม
 

"นั่นมันของเพื่อนเธอนะ!" เคทตะโกนกับสิ่งที่ปอนซิเน่ทำแต่เธอกลับยิ้ม "มันเป็นของคนที่ใช้ฆ่าคาลโมะที่เป็นเพื่อน

ร่วมทางกับเราเมื่อตอนเราเป็นมนุษย์น่ะนะ ก็เราฆ่าเขาไปแล้วนี่นา"
 

เคทตกใจกับประโยคที่เธอพูด "ม.. หมายความว่าไงน่ะ"

"ก็ฉันตายไปแล้วน่ะสิ อ.. อ้าาาา!" อยู่ๆปอนซิเน่ก็ค่อยๆหายไปอย่างไร้สาเหตุ พอหันมาดูบั๊กเกิ้ลเขาก็หายไปทั้ง

สัมภาระของเขา หรือมันหายตัวได้แต่ปอนจะร้องทำไมล่ะ เคทกับเรย์เลยได้แต่แบกสัตว์สองตัวนั้นไปแบบงงๆ จึงได้แต่ตามหาเส้นชัยไปก่อนอย่างน้อยก็ผ่านแล้วล่ะ
 

เมื่อสองคนนั้นเดินไปซักพักก็เห็นเส้นชัยแต่ก็เจอเซร่าและเอริกำลังเดินมายังเส้นชัยอีกทาง ทำให้สีหน้าอันตรึง

เครียดหายไปทันที

"เซร่า! เอริ!" เคทและเรย์พูดพร้อมกันพลางโบกมือยิ้มให้เพื่อนทั้งสองทำให้สองคนนั้นมุ่งตรงมายังเคทและเรย์

พลางโบกมือยิ้มตอบทันที
 

"เรย์! เคท!" เซร่าและเอริพูดพร้อมกันก่อนที่จะยิ้มร่าแล้วเข้าหาเพื่อนของตนทันที หลังจากนั้นสาวๆทั้งสี่ก็ล้อมวง

แปะมือกันทันที "เราผ่านแล้ว!"
 

"รออยู่เลย" ฮิโยะพูดด้วยเสียงเรียบ ทำให้ทุกคนหันไปทางเข้าที่ยืนพิงต้นไม้อยู่ เอสจึงรีบเข้าไปยิ้มทักทุกๆคน ที่มา

ถึง "ยินดีด้วยนะทุกคน"
 

"ฮิโยริยังไม่มาหรอ?" เรย์เอ่ยถามเป็นคนแรกเอริจึงพยักหน้าเห็นด้วย "นั่นสิ ปกติเธอก็ต้องมาคนแรกสิ ไหงยังไม่มา

อีกล่ะ มันแปลกๆอยู่นะ"
 

"แต่ว่าพอเรามาถึงเราก็เจอหูฟังกับเสื้อคลุมของเธอวางอยู่ตรงนู้นแน่ะ" เอสพูดพลางชี้ไปยังต้นไม้ต้นหนึ่ง ที่มีของ

ตามที่เขาบอกวางอย่างเรียบร้อย ทำให้สาวๆทั้ง 4 หันไปมองทันที
 

"เราไปตามหากันเถอะ เอ๊ะ!" เซร่าพูดหลังจากนั้นก็ตกใจเพราะเธอเห็นต้มหูคริสตอลสีแดงที่ฮิโยริมักใส่ไว้ที่หูข้าง

เดียววางอยู่ใกล้ๆกับหูฟัง
 

"อ๊ะ!" เมื่อเคทหยิบมันขึ้นมามันก็ส่องประกายแล้วมีเสียงออกมาว่า "กรุณาบอกรหัสมา"

ด้านฮิโยริและฮาซุรุ

ในที่แห่งหนึ่งที่มีแต่ความมืดไร้แสงสว่างมีเด็กสาวผมดำขลับผมถูกปลดปล่อยออกมาจากยางรัดผม บนแก้มมีรอย

ขีดข่วนพร้อมโลหิตสีแดง ใบหน้ามีแผลบางส่วน เสื้อผ้าขาดไปหลายส่วนเผยให้เห็นแผล บริเวณต้นขามีเลือดไหลลงมา กับเด็กหนุ่มที่มีแผลแดงๆเต็มหน้าบริเวณลำตัวเสื้อผ้าไม่ขาดแต่ดูหมดสภาพ บริเวณแขนเหมือนถูกอะไรกีดก่วน และขาที่มีแผลใหญ่อยู่ที่ข้างซ้าย
 

ฮาซุรุไม่พูดอะไรแต่เรียกไพ่ออกมากระจายไปยังฮิโยริ เธอพยายามหลบให้พ้นแต่มันดันตามมาทำให้มีแผลเพิ่มขึ้น

อีก เด็กสาวไม่ยอมตวาดมือออกไปเผยให้เห็นแสงสว่างจากแหวนทุกนิ้วซักพักก็มีลำแสงสีดำจากนิ้วก้อยยิงตรงไปยังฮาซุรุพร้อมยังมีลำแสงสีเหลืองคอยดักโจมตีอีก
 

"อึก" ฮาซุรุกระอักเลือดออกมาเมื่อโดนลำแสงสีเหลืองโจมตีเข้า จากนั้นฮิโยริจึงเรียกเคียวออกมาจากแหวนนิ้วนาง

พุ่งเข้าหาเขาทันที ฮาซุรุไม่ยอมใช้การ์ดรับเคียวที่เต็มไปด้วยออร่าของเธอ
 

จากนั้นเข้าก็แสยะยิ้มออกมาพลางพลิกไพ่ไปอีกด้านหนึ่งอยู่ๆมันก็มีออร่าออกมา ไม่ทันที่เด็กสาวจะตั้งตัวโดนไพ่

ที่ยาวขึ้นเรื่อยๆปักเข้าไปบริเวณท้อง
 

"แค่กๆๆ" เด็กสาวกระอักเลือดออกมาบริเวณนั้นในสภาพที่ทรุดลงกับพื้น ก่อนที่จะพยายามลุกขึ้นมาอีกครั้งทั้งๆที่

ขาสั่นเหมือนจะใช้งานไม่ได้แล้ว
 

"Zahaphia!" ฮิโยริตะโกนก่อนที่ด้านหลังจะมีนาฬิกาขนาดใหญ่ออกมาหลังจากนั้นเธอก็เอาปืนที่อยู่ตรงเข็มสั้น

ของนาฬิกาขึ้นมา สร้างความระมัดระวังมากขึ้น
 

ปัง!

ไม่ กระสุนปืนไม่ได้ไปหาทางฮาซุรุ แต่เธอเอาจ่อหัวตัวเองต่างหาก!
"อะไรกันน่ะ" ฮาซุรุพูดพลางรีบไปยังเด็กสาวที่กำลังก้มหน้าเมื่อตัวเองยิงตัวเองไปเมื่อกี้

"..." สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมาเขาพบว่าดวงตาของเธอโบ๋ไปด้านนึง ทำซะเขาสยองแต่มันก็สยองเข้าไปอีกเมื่อเธอใช้

มือล้วงเข้าไปในดวงตาของตัวเองระหว่างที่เลือดพุ่งออกมาไม่หยุด
 

"อะ.." ฮิโยริที่ทนกับความเจ็บเมื่อกี้เริ่มครางออกมาเมื่อเธอเอามือออกมาจากดวงตา พบว่าในมือของที่มีกุญแจที่

เปื้อนเลือดของเธออยู่
 

"ไม่นะ!" ฮาซุรุร้องออกมาเมื่อกุญแจเปลี่ยนเป็นปืนขนาดใหญ่เตรียมยิงเขา "ตายซะแก!"

"ฮิโยริ!!!" เสียงเรียกของคนคุ้นหูดังขึ้นทำให้นาฬิกายักษ์ ปืน หายไปและดวงตากลับมาเป็นปกติพร้อมกับร่างบาง

ที่หันไปมองเพื่อนของเธอที่มาเป็นกลุ่มแล้วจึงตกใจรีบเช็ดเลือดที่ไหลซิบบนหน้าแต่มันยังคงไหลมาอยู่ดีเธอจึงใช้มือปิดมันไว้แล้วถามต่อไป
 

"ทำไมพวกเธอถึงมาที่นี่ได้.." แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตัว หันไปมองยังฮิโยะทันที "ฮิโยเซนจิ.. สินะ"

เมื่อ 30 นาทีที่แล้ว

[กรุณาบอกรหัสผ่านมา]

"ทำไงดีล่ะ" เคทเริ่มกระวนกระวาย เรย์เองก็เช่นกัน ซักพักก็มีเสียงคุยกันเพื่อถามถึงรหัสผ่านซักพักเสียงคุยก็หาย

ไปเพราะว่าเสียงหนุ่มของใครบางคน
 

"อิชิฮิรุกาเมะ อายากะ มาคาชิ ฮิโตมิ อารอะคาชิมาวะ เซ็นไบโด ชิเดะ อารอะคาชิมาวะ อายากะ อิโยชิเทวา

อารอะคาชิชิกาอิเน อายากะ มาคาชิ ฮิโตมิ" เสียงร้องเพลงของฮิโยะดังขึ้นทำให้ทุกคนหันมามอง ซักพักทุกคนก็เหมือนกับว่าโดนดูดเข้าไปในนั้นแล้วฮิโยะจึงเริ่มอธิบาย
 

"ฮิโยริตั้งรหัสผ่านเป็นเพลงที่แม่เธอร้องให้ฟังก่อนนอนทุกคืนน่ะ มันไม่ใช่ภาษาญี่ปุ่นแต่เป็นภาษาคูลเวียน่ะ หมาย

ถึง อย่าท้อแท้ไปนะ จะพบกับทุกคนที่ส่งรอยยิ้มให้แน่นอน ถึงแม้ปัจุบันจะโดดเดี่ยว แต่ทุกคนยังอยู่กับเธอเสมอ ถึงแม้ปัจุบันจะโศกเศร้าและทรมาณ แต่ทุกคนจะยังยิ้มให้อยู่เสมอ.."
 

ซักพักระหว่างที่เดินไปเรื่อยๆอยู่ๆเคทก็เอ่ยถาม "เผ่าคูลเวียเนี่ยตายไปหมดแล้วไม่ใช่หรอ แล้วฮิโยริเกี่ยวอะไรด้วย

ล่ะ? ทำไมถึงรู้ภาษานั้น"
 

จบการย้อนความ

"กลับกันเถอะ" เซร่าพูดพลางยิ้มรวมถึงทุกๆคน ฮิโยริจึงหันไปทางฮาซุรุแล้วส่งข้อความทางสายตา ฮาซุรุจึงจะ

พยักหน้าตอบแล้วเธอจึงหันกลับมายังทุกคนพลางยิ้ม "จ้ะ เราไปด่านที่ 2 กันเถอะ"
 

หลังจากออกมาแล้ว ก็ว่าจะปฐมพยาบาลให้ทั้งสองที่สู้กันจนจะตายไปข้างนึงแต่ฮิโยริปฏิเสธใช้พลังจากนิ้วก้อย

มารักษาจนหายสนิท แต่เสื้อยังขาดอยู่นี่สิ แต่สุดท้ายก็ผ่านด่านที่ 1 มาได้แล้ว
 

ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะว่าตัวฉันไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว
ฉันยังมีทุกๆคนที่มักคอยปลอบใจและส่งยิ้มให้เสมอมา
ฉันน่ะ.. ไม่เหงาอีกแล้วล่ะ ฉันมีกำลังใจจะสู้ต่อไปแล้ว
ขอบคุณนะ.. เพื่อนรักทุกคน..
 

------------------------------------------------------------------------------
Talk
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกคน ถึงจะอัพช้ามากแบบสุดๆ แต่ไรท์ก็พยายาม
อัพแล้วค่ะ หิๆ ไรท์แอบเอาแท็ปเล็ตไปโรงเรียนแล้วพิมพ์ใส่ Word ในแท็กซี่
แล้วพอถึงรถไฟฟ้าก็พิมพ์อีก ขออภัยจริงๆที่ตอนไม่ค่อยสนุกเพราะอะไรน่ะหรอ..
ก็พึ่งกลับมาจากโรงเรียนอ่ะค่ะ ปวดหัวค่ะ เรียนเยอะเกินไปละ แต่ไรท์ยังพยายาม
พิมพ์อยู่นะคะ ตอนแวะกินข้าวเย็นที่แม็คยังเอามาพิมพ์อ่ะนะคะ
ขออภัยสำหรับตอนนี้จริงๆค่ะ ไรท์พยายามเต็มที่แล้วค่ะ!(_ _)

ปล.ขอไม่ใส่ธีมนะคะ รีบมาก!TTATT