ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Bad Girls : Chapter 4
ตอนที่ 4
ร่างสูงของดงแฮรีบวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาลชื่อดังของเกาหลีอย่างรวดเร็วพร้อมกับแฟนสาวของเขา ทั้งสองฝ่ากองทัพนักข่าวที่พยายามจะถามเกี่ยวกับอาการของน้องสาว
จะตอบอะไรได้ล่ะ ขนาดพี่ชายแท้ๆยังไม่รู้เรื่องเลย!
ปึง!
ดงแฮเปิดประตูเข้ามาในห้องที่หรูและแพงที่สุดในโรงพยาบาล มีความสะดวกสบายเหมือนที่บ้านของพวกเขาเอง ดงแฮก้าวเข้าไปหาน้องสาวที่แขนใส่เฟือกอย่างรวดเร็ว และแน่นอน คำแรกที่เขาจะพูดขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น” ดงแฮมองซอฮยอนที่หน้าถูกแปะไว้ด้วยหน้ากากมาร์กหน้าสีขาวสะอาด แขนข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกกลับอุ้มลูกหมาพันธ์ชิวาวาตัวเล็กมาก
“น้องมาร์กหน้าอยู่” ซอฮยอนเลี่ยงที่ตอบ เพราะไม่อยากจะนึกถึงเรื่องในวันนี้
“ซอ...” ยุนอาเอามือเรียวของเธอแตะที่ไหล่เพื่อนสาวเบาด้วยความเป็นห่วง
“เฮ้อ ก็แค่ถูกรถเฉี่ยว แขนหัก หมอเลยให้อยู่โรงพยาบาลห้าวัน บรรยากาศที่นี่จะทำฉันจิตใจหดหู่ พี่ด็องเอาพวกเครื่องสำอางบำรุงผิวมาใช่ไหม” ซอฮยอนพูดเลี่ยงประเด็นอีก
“เรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะน่า! แล้วนี่ไปถูกรถเฉี่ยวได้ยังไง ได้จดเลขทะเบียนมารึเปล่า” ซอฮยอนถอนหายใจแล้วมองหน้าพี่ชายที่ถามมากจนน่ารำคาญ
“แขนก็หัก มือก็อุ้มน้องหมา พี่คิดว่าฉันจะเอา Teen จดรึไง ใช้อะไรคิดหา” ซอฮยอนพูดแล้วลูบหัวน้องหมาเบาๆ
“เธอถูกรถเฉี่ยวเพราะไปช่วยหมาตัวนี้น่ะหรอ... ให้ตายสิซอฮยอน” ยุนอาถอนหายใจแล้วลูบหัวเพื่อนรักด้วยความเอ็นดู ถึงเธอจะนิสัยไม่ดีนัก แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนไม่ดีสักหน่อย
“อย่าถามมากน่า นี่พี่ด็อง ซอชอบห้องนี้น่ะ มันใหญ่ดี ไปบอกผอ.โรงบาลนะว่าซออยากให้เปลี่ยนของในห้องให้เป็นสีชมพูให้หมดเลย พรุ่งนี้ตื่นมาทุกอย่างต้องพร้อม” ซอฮยอนจูบหน้าผากลูกหมาตัวนั้นแล้วยื่นให้ดงแฮเอาไปนอนบนโซฟา แล้วเธอก็หลับตาลงเพราะวันนี้เหนื่อยมามากแล้ว
“พี่ควรจะมองเธอใหม่ใช่ไหมยุน” ดงแฮถามยุนอา เธอได้แต่ยิ้มแล้วคว้ามือของดงแฮมากุมไว้
“ซอเป็นคนดีมากกว่าที่พี่คิดนะคะ พี่ลองมองเธอมากกว่างานตรงหน้าดูสิ แล้วพี่จะเข้าใจเธอเหมือนที่ฉันเข้าใจ” ดงแฮจูบลงที่หลังมือยุนอาเพื่อเป็นการขอบคุณ คนที่เข้าใจเขาเท่าเธอคงไม่มีอีกแล้ว
คฤหาสน์ของคยูฮยอน
ร่างสูงของคยูฮยอนกำลังตรวจงานอยู่ในห้องทำงาน เขาดันแว่นเพื่อให้เห็นตัวหนังสือในกระดาษชัดขึ้น
ก๊อกๆ
“เข้ามา” เขาพูดแล้วกลับไปสนใจงานของเขาต่อ
“อาหารเช้าค่ะคุณชาย” สาวใช้วางถาดอาหารฝรั่งลงตรงโต๊ะข้างๆโต๊ะทำงานของคยูฮยอนพร้อมกับหนังสือพิมพ์รายวัน
“เข้าใจแล้ว เธอไปเถอะ” สาวใช้โค้งให้คยูฮยอนก่อนจะออกจาห้องไป
คยูฮยอนถอนแว่นออกแล้วละจากงานที่ทำอยู่มาทานอาหาร ถึงเขาจะงานยุ่งแค่ไหนก็ต้องดูแลตัวเองนั่นแหละ เขาหยิบแซนวิชเข้าปากได้คำแรกก็แทบจะพ่นมันออกมา เพราะข่าวหน้าหนึ่งวันนี้น่ะสิ!
คยูฮยอนวางแซนวิชที่กัดไปไม่ถึงครึ่งชิ้นลงในจานแล้วหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านให้แน่ใจ
‘ซอฮยอนใจดีดุจนางฟ้า วิ่งตัดหน้ารถเพื่อช่วงลูกสุนัขพันธุ์ชิวาวาจนแขนหัก ตั้งเข้าเฝือกถึง 1 อาทิตย์’
คยูฮยอนเห็นดังนั้นความรู้สึกผิดและไม่สบายใจก็ได้พรั่งพรูเข้ามาในหัวเขาเต็มไปหมด เขาจะจัดการกับเรื่องพวกนี้ยังไงดีนะ
ร่างบางของซอฮยอนกำลังหลับพริ้มอยู่บนเตียงสีชมพูอ่อนโดยไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูเบาๆเข้ามาในห้องของเธอเลย
ร่างสูงของใครบางคนสำรวจทั่วใบหน้าของหญิงสาวก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ มือหนาปัดเส้นผมที่ลงมาปรกหน้าของร่างบาง
“เจ็บมากไหมเนี่ย ยัยบ๊อง...” เขานั่งลงที่เก้าอี้เบาะสีชมพูเข้มข้างๆซอฮยอน เขากุมมือซอฮยอนเบาๆแล้วมองเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“อืม~” ซอฮยอนขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้น ใบหน้าหวานยิ้มบางๆขึ้นมา
“ฮยอนจุง...” ซอฮยอนพยายามจะขยับตัวลุกขึ้น
“ไม่ต้องหรอก นอนลงเถอะ ฉันอ่านข่าวแล้วนะ นิสัยเดิมยังไม่เปลี่ยนอีกหรือไง แขนหักแบบนี้ก็ต้องพักเยอะๆ อย่าซนทำนู่นทำนี่ล่ะ” ซอฮยอนเบ้ปาก
“นายมาที่นี่ไม่กลัวนักข่าวมารึไง ถ้าพี่ห่วงฉันทำไมไม่มาอยู่กับฉันล่ะ เราเจอกันเดือนละสามครั้งเองนะ...” ซอฮยอนเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทำให้บรรยากาศในห้องเงียบลง
“ถ้าเราจะยอมรับกับสื่อ...”
“ไม่ต้องหรอก...ฉันเข้าใจว่านายกำลังจะไปได้ไกล ฉันไม่อยากที่จะเป็นตัวขวาง ชีวิตฉันเองก็กำลังจะไปได้สวย ที่นายไม่อยากให้ฉันยอมรับกับสื่อก็เพราะไม่ชอบความวุ่นวาย ก็นายเป็นหมอชื่อดังของประเทศนี่นะ งามยุ่งจนไม่มีเวลาให้แฟนเลย ทางที่ดีนายควรที่จะรีบไปทำงานนะ ชีวิตเป็นร้อยๆชีวิตอยู่ในมือนายแล้วนี่” ซอฮยอนพูดด้วยเสียงเรียบ
“ซอโกรธฉันหรอ” ซอฮยอนถอนหายใจแล้วหันมามองหน้าฮยอนจุง
“ฉันไม่โกรธหรอก นายเป็นคนที่ฉันรักมากนอกจากยุนอาและพี่ด็องแล้ว ฉันก็รักนายมาก แค่โทรหาบ้าง นัดกันออกมาทานข้าวมันยากนักหรือไง” ฮยอนจุงลูบหัวซอฮยอนก่อนจะจูบลงที่หน้าผากของเธอเบาๆ
“ฉันจะพยายามนะ ฉันไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วย” ซอฮยอนมองตามแผ่นความของคนรักไปก่อนจะปาดน้ำตาออก
“ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเธอจะมีชีวิตที่น่าเศร้ากับเขาด้วย” ซอฮยอนสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของใครคนนึง
“ใครน่ะ” ซอฮยอนเปิดผ้าห่มเพื่อจะลุกขึ้นไปดูที่ประตู เขาฝ่ากองทัพนักข่าวมาได้ยังไง... เธอกำลังจะลุกขึ้นไปดูที่ประตูโดยเอาแขนยันเตียงไว้ แต่ลืมไปว่าแขนเธอยังเจ็บอยู่
“ระวัง!” แขนของชายคนนั้นรีบเข้าไปรับตัวเธอเอาไว้ ให้ตายสิ...นี่มันก็เหมือนกอดกันดีๆนี่เอง ซอฮยอนเองที่กำลังตกใจอยู่เธอหันไปมองหน้าคนตรงหน้าชัดๆก่อนจะ
พลั่ก!
“โอ้ย! ยัยบ้า! ทำคุณบูชาโทษ” คยูฮยอนที่ล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้นพยายามยันตัวขึ้นมา ซอฮยอนที่ตกใจอยู่ก็ต้องรีบเปลี่ยนสีหน้าเมื่อเขาหันมามองหน้าเธอ
“แล้วนายมาทำไม นักข่าวอยู่เต็มไปหมด”
“ฉันมาในนามบริษัท ไม่ได้อยากมานักหรอก” คยูฮยอนพูดแล้วยื่นกระเช้าผลไม้ให้
“ฉันไม่รับของคนไม่ได้อยากจะให้ด้วยความจริงใจ เอากลับให้ให้หมาที่บ้านกินเหอะ” ซอฮยอนมองกระเช้านั้นด้วยสายตาดูถูก
“งั้นก็เอาให้หมาของเธอก็แล้วกัน” คยูฮยอนลอบยิ้มบางๆก่อนจะยัดกระเช้าใส่มือของซอฮยอนแล้วเดินออกไป เขาปิดประตูห้องก่อนจะลอบมอง เขาเห็นน้องหมาตัวนั้นนอนอยู่ในตะกร้าสีขาว
“ฉันอาจจะต้องมองเธอใหม่แล้วมั้ง”
“กรี๊ด!!!” ซอฮยอนหยิบผลไม้ที่คยูฮยอนเอามาฝากจะเขวี้ยงทิ้งแต่ก็ตัดใจเอาไว้
“แอปเปิ้ลช่วยลดน้ำหนักได้ เก็บไว้ดีกว่าเชอะ...เอะนี่อะไรอ่ะ” ซอฮยอนวางแอปเปิ้ลลงแล้วมองการ์ดที่อยู่ในกระเช้า
‘ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อวานนะ ยัยสตอเบอร์รี่ ^^’
“สะ..ตอเบอร์รรี่งั้นหรอ กรี๊ด!!!!!”
ร่างบางเดินเข้ามาในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เธอเดินไปที่โต๊ะตัวที่ว่างอยู่ก่อนที่จะสั่งอาหารมาทาน เธอเลือบไปมองที่ประตู เจสสิก้าเห็นดงแฮกับยุนอาเดินเข้ามาในร้านอาหารด้วยกัน โดยที่ทั้งสองปลอมตัวกันอยู่ เพราะไม่อยากให้ใครรู้ล่ะมั้ง เธอหันกลับไปที่โต๊ะเหมือนเดิม ถ้ามองไปก็คงจะมีแต่ความหมั่นไส้
“เจสสิก้า”เธอหันไปมองคนที่เรียกเธอไม่ใช่ใครที่ไหนดงแฮนั่นเอง
เธอแอบดีใจลึกๆที่ดงแฮยังจำชื่อเธอได้
“ขอนั่งด้วยได้ไหม โต๊ะมันเต็มหมดแล้ว”เขาพูด เจสสิก้าพยักหน้าเล็กน้อยประมาณว่านั่งได้ อย่างน้อยก็ได้ใกล้ชิดขึ้นมาอีกนิดล่ะ
“น้องครับ”เขาเรียนกพนักงานมาสั่งอาหาร
“เอาสเต็กเนื้อ กับ สปาเก็ตตี้ครับ”เขาสั่งอาหารมาสองอย่าง เพราะเขารู้ดีว่ายุนอาจะทานอะไร
“รู้ได้ไงว่ายุนจะทานสปาเก็ตตี้”ยุนอาถามเขา
“ก็มาที่นี่ทีไรก็สั่งอย่างนี้ทุกทีนิครับ”
เจสสิก้าแอบกำมือแน่น เหอะ ! สวีทกันได้ก็สวีทกันไป เพราะอีกไม่นานนี้เขาทั้งสองคนคงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว วันข้างหน้าที่ของยุนอาจะต้องเป็นเธอเท่านั้น!!!!
สักพักอาหารก็มาเสิร์ฟพร้อมกันๆ ทั้งของเธอและยุนอากับดงแฮ เธอเริ่มทานอาหารก่อน ยุนอากับดงแฮนั่งคุยกระกระหนิงทำอย่างกับว่าเธอเป็นส่วนเกินอย่างนั้นแหละ
ฉันอุตส่าห์ให้นั่งด้วยแล้วยังมาเย้ยกันอีกนะ เธอคิดในใจ
“เดี๋ยวเจสขอตัวกลับก่อนนะคะ”เธอเอ่ยขึ้นหลังจากที่เธอทานอาหารเสร็จแล้ว เธอวางเงินไว้ที่โต๊ะก่อนที่ออกเจสสิก้าเดินเขามาในรถก่อนที่จะทุบไปที่พวงมาลัยแรงๆ
“ฮึ่ม ฉันจะไม่มีวันยอมเธอแน่อิมยุนอา ดงแฮต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น”เธอพูดก่อนที่จะขับรถออกไป
เธอขับรถมาหยุดที่สวนสาธารณะที่มีแม่น้ำแห่งหนึ่ง เธอเดินลงไปนั่งเล่นแถวๆนั้น เพราะว่าตอนนี้เธอไม่มีอะไรจะทำเลย
“ฮือๆๆๆ แม่หนูอยู่ไหน ฮือๆๆ”เสียงเด็กผู้หญิงคนนึงร้องไห้หาแม่
เจสสิก้าเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้น
“หนูๆ หาแม่ไม่เจอเหรอ”เธอถามเด็กคนนั้น
“ฮือๆ ค่ะ ฮือๆๆ”เด็กคนนั้นตอบแต่ก็ยังร้องไห้ไม่หยุด
“เดี๋ยวพี่จะช่วยตามหาให้นะ”เธอพูด แล้วปลอบเด็กคนนั้นก่อนที่จะพาเดินไปหาแม่ของเด็กคนนั้น
“แม่หนูใส่ชุดสีอะไรคะ”เธอถาม เผื่อเธอจะหาได้ง่ายขึ้น
“เสื้อสี้ฟ้า กางเกงสีขาว ร้องเท้าสีดำค่ะ”เด็กคนนั้นตอบ
เจสสิก้าพยักหน้าประมาณว่ารู้แล้ว เธอเดินจูงมือเด็กคนนั้นเดินทั่วสวนสาธารณะแต่ไม่มีวี่แววว่าจะมีเลย
“พี่สาวคะ นั่นแม่หนูค่ะ”เด็กคนนั้นวิ่งไปที่แม่ของเธอ โดยไม่ลืมจูงเจสสิก้าไปด้วย
“แม่ค่ะ”เด็กผู้หญิงคนนั้นวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ก่อนจะเอ่ยว่า....
“พี่คนนนี้เขาช่วยหนูไว้ค่ะแม่”
“ขอบคุณมากนะน้องหนู”เธอพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินออกไป
“สวัสดีฮ้า”กระเทยคนนึงเดินเข้ามาทักเจสสิก้า
“คะ”เธอตอบกลับ ใครกันเนี่ยแต่งตัวก็.....ละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกันนะ
“น้องใช่เจสสิก้ารึเปล่า”
“ค่ะ ทำไมหรอคะ”เจสสิก้าก้าวเท้าออกจากกระเทยคนนั้นเล็กน้อยเพราะกลัวว่ายัยกระเทยคนนั้นจะฆ่าหมกศพเธอซะก่อน
“ก็โมเดลลิ่งของพี่น่ะ กำลังจับตามองดูน้องเป็นพิเศษ น้องเหมาะสมกับวงการบันเทิงมากเลยรู้ไหมฮ้า ถ้าน้องสนใจลองไปก็ดทรมาหาหาพี่นะฮ้า”กระเทยคนนั้นแล้วยื่นนามบัตรให้เธอ แล้วเดินจากไป
ร่างบางขับรถกลับมาที่บ้านของตนเอง เธอเดินเข้าไปในบ้านเห็นคยูนั่งเล่นอยู่คนเดียวเธอเลยเดินเข้าไปหา....
“พี่คยู เจสมีอะไรจะปรึกษา”เธอเอ่ยแล้วนั่งลงข้างๆเขา
“มีอะไรละ”
“วันนี้มีโมเดลลิ่งคนนึงติดต่อให้เจสไปแคสติ้ง”
“แล้วไงต่อ”
“ก็เจสจะถามพี่ไงว่า เจสจะไปดีไหม”เธอถาม
“ไปสิ เผื่อเจสได้ไปเป็นดาราชื่อดัง ไม่แน่เราอาจจะได้เป็นคู่แข่งของยุนอากับซอฮยอนก็ได้นะ และอีกอย่างนายดงแฮอะไรนั่นอาจจะเปลี่ยนใจมาชอบเธอก็ได้ “คยูฮยอนตอบอย่างมีแผนการไว้อยู่แล้วถ้าเจสสิก้าได้เข้าไปในวงการ ใครหลายๆคนจะต้องรู้จักเธอมากขึ้นกว่าเดิม
“ได้ เดี๋ยวเจสจะโทรหายัยกระเทยหน้าวัวคนนั้นก่อน”เธอบอกแล้วหยิบไอโฟนมากดเบอร์ของยัยกระเทยหน้าวัวลงไป
หลังจากที่เธอคุยโทรศัพท์เสร็จ เธอเดินขึ้นไปข้างบนบ้านแล้วเข้าไปในห้องนอนทันที อีกสองวันเธอจะต้องไปแคสงาน
เจสสิก้าหยิบไดอารี่เล่นเดิมกับปากกาแล้วเขียนลงไป....
อีกไม่นานนี้ฉันคงจะได้เป็นดารา ฉันอาจจะได้เป็นดาราคู่แข่งกับซอฮยนและยุนอา แล้วเธอสองคนจะได้รู้ว่าใครจะแน่กว่าใคร แล้วใครที่จะได้ดงแฮไปครอง!!!!
Gui And Safe สู้ตายตายยยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น