Bad Girls จำเอาไว้...ผู้ชายคนนี้เป็นของฉัน! SJ SNSD

ลำดับตอนที่ #2 : Bad Girls : Chapter 1

ตอนที่ 1

 

            ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่ง

            “คุณแม่ครับ ยัยเจสกลับมาแล้วครับ”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น

            “กลับมาแล้วหรอลูกแม่”คนเป็นแม่เดินเข้ามากอดเจสสิก้าเอาไว้

            “ปล่อยเถอะแม่ เจสอึดอัดจะตายอยู่แล้ว”เธอพูดแล้วชักสีหน้ารำคาญ

            “งั้นคยูพาน้องขึ้นไปที่ห้องเถอะ”

            “ครับ ไปยัยเจสขึ้นไปดูห้องเธอกัน”คยูพูดแล้วเดินนำเธอขึ้นไปชั้นบน

            เธอเดินเข้ามาบนห้องของเธอเองที่มีคนจัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เธอเดินไปนั่งที่เตียงของตัวเองแล้วมองไปรอบๆห้อง

            “นี่ยัยเจส วันนี้มีงานเลี้ยงที่บ้าน ยังไงแกก็ช่วยแต่งตัวดีๆหน่อยนะ อ่อ แล้วอย่าไปเสียมารยาทล่ะ”พี่ชายของ คยูฮยอนน่ะเตือนเธอ

            “รู้แล้วน่า ไม่ต้องมาย้ำหรอกน่าเบื่อจะตายอยู่แล้ว”เจสสิก้าพูดแล้วชักสีหน้าขึ้นมาอีกครั้ง

            “รู้แล้วแต่ทำไม่เป็นน่ะสิ แล้วนี่แกเป็นอะไรฉันเห็นแกทำหน้าเบื่อหน่ายตั้งแต่กลับมาแล้วนะ”

            “โอ้ย ก็มันน่าเบื่อจะตาย ฉันอยู่ที่นู่นก็มีความสุขดีอยู่แล้วไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าจะเรียกกลับมาทำไม”เธอพูด

            ใช่แล้วคุณหนูเจสสิก้า จอง ที่ใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกาแล้วไม่มีวันที่จะกลับมาที่นี่ ต้องมานั่งเบื่อหน่ายก็เพราะคุณแม่โทรตามให้เธอกลับมาน่ะสิ

            “เฮอะๆ งั้นฉันไปก่อนแล้วกัน อ่อ เก็บเสื้อผ้าด้วยนะ”

            “เดี๋ยวสิพี่คยู ทำไมพี่ไม่ให้คนใช้ทำให้ฉันล่ะ ฉันอยากพักผ่อนจะตายอยู่แล้ว แล้วฉันก็ไม่มีอารมณ์ที่จะมานั่งเก็บเสื้อตัวเองเข้าตู้หรอกนะ”เจสสิก้าพูด เธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้อยู่แล้ว และเธอก็ไม่มีวันที่จะทำด้วย

            คุณหนูเจสสิก้า จอง ต้องอยู่อย่างสบายๆเท่านั้น ต้องมีคนมาเอาใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ถึงแม้ว่าของสิ่งนั้นจะมีเจ้าของแล้วก็ตาม

            “เดี๋ยวฉันจะตามคนใช้มาทำให้ก็แล้วกันนะ”เขาพูดแล้วเดินออกไป

            “ฉันนอนเอาแรงดีกว่า ไม่สิเดี๋ยวพวกยัยคนใช้นั่นทำเสื้อผ้าฉันเสียหายขึ้นมาทำไง”เจสสิก้าพูดปนกลัวว่าของตัวเองจะเสียหาย

           

            เวลาผ่านไปคนใช้ก็มาเก็บเสื้อผ้าให้เสร็จเรียบร้อย โดยมีเจสสิก้าบ่นอยู่ข้างๆหูตลอดว่า ‘เสื้อตัวนี้มันแพงนะ ระวังๆหน่อยสิถ้ามันขาดขึ้นมาจะทำไง’  ‘กางเกงตัวนี้ฉันซื้อมาตั้งหลายบาท อย่าทำขาดนะ’

คนที่คอยรับใช้เธอก็ได้แต่หมั่นไส้เธออยู่ในใจ

           

           

ก๊อกๆๆ

            “ใคร”

            “แม่เองจ่ะ ขอแม่เข้าไปหน่อยได้ไหม”

            “เข้ามาสิคะ ประตูไม่ได้ล็อค”

            คุณหญิงเดินเข้ามาในห้องเธอพร้อมกับชุดราตรีตัวหนึ่ง

            “นี่ แม่เอาชุดมาให้ลูกใส่งานเลี้ยงคืนนี้จ่ะ”คุณหญิงพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ผิดกับลูกสาวของเธอที่ทำแต่หน้าบึ้งตึ้งหรือไม่ก็ทำหน้าเบื่อหน่าย

            “แม่วางไว้ตรงนั้นแหละค่ะ เดี๋ยวเจสขอนอนพักก่อน”เธอบอกแล้วเดินไปที่เตียงและหลับทันทีคุณหญิงได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอากับเธอ

            พอคุณหญิงออกไปเจสสิก้าก็ลืมตาขึ้นมาทันที เธอเดินไปดูชุดที่คุณแม่ของเธอเตรียมไว้ให้ที่แขวนไว้อยู่หน้าตู้เสื้อผ้า

            “เฮอะ ชุดเชยสิ้นดี ฉันจะยอมใส่แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นแหละ”เธอพูดแล้วเดินกลับไปที่เตียงเหมือนเดิม

 

 

            “ยัยเจส ตื่นแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว นี่ห้าโมงครึ่งแล้วนะอย่าลืมสิว่าวันนี้เรามีงานเลี้ยงนะ”คยูฮยอนเดินเข้ามาปลุกน้องสาวตัวเองในห้องนอน เพราะตอนนี้เวลาสิบเจ็ดนาฬิกาสามสิบนาทีแล้ว

            “โอ้ย งานเริ่มสองทุ่มไม่ใช่รึไง ฉันตื่นหกโมงยังทันน่า “เธอพูดในขณะที่ตาเธอยังปิดอยู่

            “ไม่ทันแกอาบน้ำนาน ลุกเดี๋ยวนี้เลย”เขาพูดแล้วดึงผ้าห่มเธอออก

            “ก็ได้ๆ เฮอะน่าเบื่อจริงๆเลย!”เธอพูดแล้วลุกขึ้นจากที่นอนหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

{เอาน่าซอ... งานนี้ฉันอยากให้เธอไปเป็นเพื่อนนี่น่า เธอไม่ค่อยยอมออกไปไหน ชอบให้พี่ชายตัวดีของเธอน่ะไปแทน งานนี้เบี้ยวฉันงอนจริงๆด้วนนะ}

เสียงปลายสายของหญิงสาวอีกคนกำลังพูดขึ้น ในขณะที่ผู้ที่รับสายมีสีหน้าที่บึ้งตึงไม่สบอารมณ์นัก

“มันก็ดีไม่ใช่หรือไง ไปกับพี่ชายฉันน่ะ พวกเธอสองคนหวานเลี่ยนกันจนฉันจะอ้วก! ไม่เอา” หญิงสาวพูดพลางเปลี่ยนท่านั่งไขว่ห้าง

{นะ ซอ... งานนี้เจ้าของงานเห็นว่านิสัยน่ากลัวมาก แล้วฉันก็ต้องไปแนะนำตัวกับเธอด้วย ซอ~}

“โอ้ย! เรื่องมากจริง อยากให้เป็นข่าวอีกหรือไงยัยเหม่ง คราวที่แล้วที่ฉันไปตบกับยัยโรสซี่นางเอกลูกรักยังฉาวไม่พอ เรื่องไม่ทันจบ จะให้ฉันไปงานอะไรใหญ่ๆอีกหรือไง” ร่างบางพูดจบก็คว้าแก้วน้ำมาจิบคลายเครียดหลังจากพึ่งจะสวดเพื่อนรักจบ

{เธอก็ไปให้รู้สิว่าเธอไม่ผิด เพราะโรสซี่มาว่าฉันก่อนเธอเลยโกรธมาก ฉันขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้เธอต้องฉาว แต่งานนี้ฉันอยากให้เธอไป เจ้าภาพงานนี้เห็นว่าจุกจิกและน่ากลัวมาก นะ ถ้าไม่มีเธอฉันคงแย่}

“ให้ได้งี้สิยัยยุน เอาเหอะๆ เห็นแก่พี่ชายฉันที่รักเธอมากอย่างกับไข่ในหินยิ่งกว่าน้องสาวแท้ๆเสียอีก คิดผิดหรือถูกว่ะเนี่ยที่เอาแกมาแนะนำให้พี่ฉันเนี่ย ในงานมีของกินฟรีใช่ไหม ไม่มีฉันไม่ไป” ซอฮยอนพูดพลางเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดที่จะไปงาน

{มีเยอะแยะเลยจ่ะเพื่อนรัก ทั้งขนมเค้ก ขนมไทย มีทุกอย่างเลยนะ *-*}

“*O* ฉันรักขนมไทย ดีมาก อีกสามชั่วโมงเจอกัน จุ๊บๆ” ร่างบางวางสายก่อนจะหยิบชุดเดรสสีขาวคอกลม ยาวเลยเข่ามาเกินคืบ มีเข็มขัดโบว์สีขาวร้อยอยู่ตรงเอว แขนตุ๊กตายาวประมาณข้อศอก

“งานนี้ฉันต้องสวยที่สุด” หญิงสาวยิ้มอย่างมั่นใจให้ตัวเองในกระจกก่อนจะเข้าห้องน้ำไป

 

“เล็กแน่ใจนะว่าจะใส่ชุดนี้น่ะ = =^” เสียงเหนื่อยใจของผู้เป็นพี่ชายทำให้น้องสาวคนสวยถึงกับถอนหายใจเสียงดังและละสายตาจากกระจกบานกลมสีทองที่เธออยู่

“น้องไม่เคยมั่นใจเท่านี้มาก่อนเลย เห็นเขาบอกว่าเจ้าของงานสวยมาก จะสวยกว่าฉันกับยุนอาได้ยังไง ฉันได้รับโพลว่าเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในเกาหลีแล้วนะ” ซอฮยอนเปลี่ยนท่ามานั่งไขว่ห้าง เธอจับที่คาดผมเส้นเล็กๆให้เข้าที่แล้วสะบัดผมเป็นลอนของเธอไปไว้ด้านหลัง

“= =^ ทำไมเราไม่ได้นิสัยยุนอามาบ้างหา พี่ล่ะกลุ้มใจ” ซอฮยอนวางกระจกลงพร้อมกับที่รถลีมูซีนจอดเทียบคฤหาสน์

“พี่ด็อง...พี่ไม่เข้าใจ ผู้หญิงอย่างยัยเหม่งจืดชืดจะตาย ถ้ายัยนั่นรู้จักวางตัวเลิศๆ แบบฉัน ฉันว่ายัยนั่นได้ตำแหน่งแทนฉันไปแล้ว” ซอฮยอนเปิดประตูรถลงมาเองโดยไม่รอให้คนขับเปิด

รองเท้าส้นสูงสีน้ำตาลเข้มพาร่างบางเข้ามาด้านในงานอย่างมั่นใจ เธอแสยะยิ้มก่อนจะสะกิดผู้หญิงสูงโปร่ง ดูจากด้านหลังก็พอจะรู้ว่าเธอรูปร่างดีไม่น้อย

“ยัยซอ!” ยุนอาสะดุ้งเมื่อซอฮยอนสะกิดเธอ ยุนอากับเธอใจตรงกัน พวกเธอใส่ชุดแบบเดียวกัน เพียงแต่แขนเสื้อของยุนอาเป็นขนพองๆ

“ฉันว่าแล้วว่าเธอจะต้องใส่ชุดที่พี่ด็องซื้อให้เราสองคน” ซอฮยอนพูดแล้วหันไปรับคอกเทลจากพนักงานเสิร์ฟ

“ก็คอนเซ็ปงานเป็นสีโทนนี้ ถ้าใส่สีอื่นมาจะถือว่าเป็นการขโมยซีนเจ้าของงานเปล่าๆ” ยุนอาพูดยังไม่ทันจบดีไฟทั้งงานก็ดับลง บันไดวนมีสปอตไลท์ฉายลงมา หญิงสาวผมทองในเดรชสีชมพูเข้มค่อยๆก้าวลงตามขั้นบันได โดยมีร่างสูงหน้าตาดีไม่แพ้กับจูงเธอลงมา

“หน้าตาดีใช่เล่นนะเนี่ย เหอะ!” ซอฮยอนเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยความไม่ถูกชะตา เพราะมีคนที่สวยกว่าเธอน่ะสิ!

“อย่าเสียมารยาทน่ายัยตัวเล็ก โรคเก่ากำเริบรึไง” ดงแฮดุน้องสาวที่เป็นโรคเห็นคนสวยและเด่นกว่าไม่ค่อยได้ ซอฮยอนถอนหายใจเสียงดังก่อนจะกระดกคอกเทลหมดแก้ว

“ซอดื่มหมดนี่ไหวหรอ เธอคอไม่ค่อยแข็งเลยนะ” ยุนอากระซิบซฮฮยอนพลางปรบมือเมื่อเจ้าของงานเดินลงมาถึงชั้นล่างแล้ว

“ไหว ฉันออกไปสูดอากาศหน่อยนะ พี่ด็องดูแลยุนอาด้วย ฉันออกไปหาของกินก่อน” ซฮฮยอนสะบัดผมก่อนจะก้าวฉับๆ ออกจากห้องโถงไป

 

“ชิ! ยัยนั่นเป็นใครกัน ทำไมถึงได้สวยขนาดนั้น แล้วฉันไม่แย่หรอเนี่ย! โอ้ย จะบ้าตาย แล้วตำแหน่งของฉัน เจ้าหญิงของวงการ โอ้ย เครียดนะเนี่ย” ซอฮยอนยัดเค้กเข้าปากชิ้นเดียวในหนึ่งคำก่อนจะรีบกลืนลงไปเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า

“คุณซอฮยอนครับ ขอถามหน่อยครับ เรื่องของคุณกับคุณโรสซี่...” ซอฮยอนที่หันหลังอยู่ทำสีหน้าที่เบื่อหน่ายแล้วกลอกตาไปมาก่อนจะหันหน้ามายิ้มให้นักข่าว

“อ่อ...จริงๆแล้วเรื่องโรสซ่เนี่ยเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนะคะ วันนั้นมียุงเกาะที่หน้าโรส ซอก็เห็นว่าโรสเป็นคนรักสวยรักงาม แถมยังกลัวแมลงเอามากๆ ซอก็เลยช่วยตบให้เพราะเป็นห่วง แต่ก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้...ฮึก เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจริงๆนะคะ” นักข่าวทำสีหน้าสงสารกันแล้วแทบจะรัวชัตเตอร์แทบไม่ทัน

เหอะ...ก็แค่นักข่าวหน้าโง่ บีบน้ำตาหน่อยก็จบแล้ว

“งั้นซอขอตัวก่อนนะคะ พ่ชายรออยู่ด้านใน” ซอฮยอนยิ้มหวานก่อนจะหันหลัง แล้วเปลี่ยนสีหน้า

“น่ารำคาญจริงๆ อยากรู้นักถ้าฉันไม่หาเรื่องให้พวกมันเขียนมันจะหาอะไรกิน!” ซอฮยอนสบถเบาๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในงานแต่กลับมีมือหนึ่งฉุดมือเธอเอาไว้

“คุณครับ คุณลืมกระเป๋าถือไว้ที่ม้านั่งตรงนั้น” ซอฮยอนหันหน้ากลับมา ผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งยื่นกระเป๋าใบสีครีมให้เธอ ซอฮยอนยิ้มหวานให้

“ขอบคุณจริงๆนะคะ พอดีเมื่อกี้นักข่าวเต็มไปหมด ซอเลยไม่มีเวลาไปเอา...” ร่างบางยังพูดไม่ทันจบ ร่างสูงตรงหน้าเธอก็แสยะยิ้มก่อนจะพูดขัด

“ไม่ต้องมาตอแหลใส่ผมหรอก ผมนั่งอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นตั้งนานแล้วแหละ” ซอฮยอนรู้สึกเหมือนแก้วบางๆหน้าของเธอถูกทุบให้แตกละเอียด ให้ตายสิ!

“ตะ...ตอนไหนนะคะ ^^;;” ซอฮยอนยังคงไม่เชื่อสนิทว่าเขาจะได้ยินทั้งหมดที่เธอพูด

ผู้ชายคนนี้เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าก่อนจะพูดออกมา ซึ่งทำให้ซอฮยอนโกรธมาก

“ยัยนั่นเป็นใครกัน ทำไมถึงได้สวยขนาดนั้น แล้วฉันไม่แย่หรอเนี่ย! โอ้ย จะบ้าตาย แล้วตำแหน่งของฉัน เจ้าหญิงของวงการ....” ซอฮยอนอ้าปากค้าง ภาพพจน์ที่เธอสร้างมา... จะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินไม่ได้หรือไง ไอ้บ้า!

ซอฮยอนสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดออกมา

“ฉันไม่รู้นะคะว่าคุณพูดเรื่องอะไร...” คยูฮยอนดูเหมือนจะไม่ฟังที่ซอฮยอน ’โกหก’ เลยด้วยซ้ำ เค้าทำหน้าเหลอหลาเหมือนมันเป็นเรื่องตลก

“ก็ได้...ในเมื่อรู้แล้วฉันจะได้ไม่ต้องเสแสร้ง วงการนี้ใครๆก็เสแสร้งกันทั้งนั้นแหละ ไม่งั้นฉันไม่ได้มาอยู่ตรงนี้ได้หรอก จริงไหม เอ่อ...ความจริงฉันว่านายก็ดูจะไม่สนใจเรื่องนี้เพราะงั้น...”

“ฉันไม่ชอบจุ้นเรื่องคนอื่น เพราะฉะนั้นถ้าคุณไม่มาลบหลู่น้องสาวผมจะดีมาก เพราะน้องใคร ใครก็รัก แล้วก็...เจ้าหญิงของเกาหลีหรอ... ผมไม่เคยเชื่อว่าคุณเป็นตำแหน่งนั้นมาตั้งนานแล้ว” คยูฮยอนพูดด้วยสีหน้าเรียบเหมือนไม่สนใจเธอเลย แล้วเดินจากไป

“นี่!...ให้ตายสิ! ไม่เคยมีใครเมินฉันนะไอ้บ้า!” ซอฮยอนกระทืบเท้าหลายๆที

“อ้าวเล็กในงานเขาจะ...” พี่ชายของซอฮยอนเดินออกมาตามเธอให้เข้าไปในงานแต่ก็ต้องตกใจที่เห็นสีหน้าน้องสาว

“ฉันเกลียดบ้านนี้! ถ้าพี่ไม่กลับ ฉันจะไปรอในลีมูซีน บอกบอดิการ์ดด้วยว่าให้กันนักข่าว ฉันจะไปนอนรอ โอ้ย! นี่มันกี่ทุ่มแล้วเนี่ย ผิวสวยๆของฉัน ตายละ ตาฉันจะคล้ำไหมเนี่ย” ซอฮยอนหยิบกระจกมาจากกระเป๋าแล้วกระทืบเท้าปึงๆออกไป

“= =^ น้องฉัน” ดงแฮพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ น้องสาวคนนี้ตั้งแต่ส่องกระจกเป็นก็เป็นแบบนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาจะบอกแม่ว่า...

แม่ครับ เอากระจกออกจากประเทศเราให้หมดเลยยิ่งดี!





               มาอัพแล้วเน้อออ กุ่ยแต่งคยูซอ พี่เซฟเฮสิก้า คราวนี้เป็นธรรม คนละคู่ ฮ่าๆๆๆ ลองแต่งซอฮยอนเเบบที่ไม่เคยแต่งดู น่ารักไหมคะ
ปล. กำลังใจมาจากรีดเดอร์นะคะ

                                                                Gui and safe สู้ตายยยยย