คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 :
ชื่อนักวิจารณ์ :: เฮ้อ...ปวดขี้ (ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวก่อนว่าเราเป็นนักวิจารณ์สมัครเล่น เท่านั้น คำวิจารณ์ของเราอาจไม่ถูกต้องหรือมีความผิดพลาดต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย หากเราเข้าใจจุดประสงค์ของไรเตอร์ผิดไปหรือมีการล่วงเกินอะไรออกไป โปรดอย่าถือสา เป็นกำลังใจให้กับผลงานชิ้นนี้นะคะ )
ชื่อเรื่อง :: The Prisoner
หน้าบทความ :: อันนี้เราไม่ขอวิจารณ์นะ เพราะว่ามันแล้วแต่คุณจะสะดวกตกแต่ง
บทนำ :: อ่านแล้วเรารู้สึกว่ามันเป็นฉากที่นี่ติดตามนะ แต่ว่าไรเตอร์ยังเขียนสื่ออารมณ์ออกมาให้รู้สึกลุ้นไม่มาพอ อ่านแล้วเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ความรู้สึกมันเป็น อ่อ เหรอ เออ นักโทษกำลังหลุดออกจากคุก แค่นั้นเอง
การบรรยาย :: การบรรยายในส่วนของบทนำ ยังใช้คำได้ไม่หลากหลาย มีคำพูดซ้ำซาก อย่าง ที่บอกว่าตั้งแต่รู้สึกตัวว่าได้มาอยู่ที่นี่ ครั้งที่สองที่จะบอกว่าผู้ชายคนนั้นมองมาเท่ากับเวลาที่เธออยู่มาที่นี่ มีวิธีบรรยายได้หลากหลาย กระนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องผิดแปลกหรือเสียหายอะไร คิดว่าหากเขียนไปเรื่อยๆ ค่อยมารีไรท์เอาทีหลังก็ได้ การบรรยายส่วนใหญ่ยังไม่กระชับ เราจะลองตัดให้ดูเฉพาะตอนที่ 2 (ตอนอื่นประปราย) นะคะ ไม่ได้หมายความว่าตอนอื่นๆ ไม่มี เพียงแต่เราเป็นคนวิจารณ์ไม่ใช่รีไรท์เตอร์ เราอยากให้เธอลองอ่านทวนดูใหม่แล้ว ลบคำที่ไม่จำเป็นหรืออยู่ในประโยคออกไปแล้วใจความของเนื้อหายังคงเหมือนเดิม
หลังเครื่องหมาย “” ช่วยเว้นวรรคด้วยนะคะ
มีการใช้สรรพนามที่ไม่หลากหลายมีส่วนในการจดจำลักษณะซึ่งนำไปสู่การจิตนาการได้ มันทำให้นึกภาพหรือมองเหตุการณ์บางอย่างไม่ออก
เนื้อเรื่อง ::
ตอนที่2
"ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรกับเธอ เธอถึงได้จำอะไรไม่ได้"เขานิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะพูดต่อ"ฉันกับเธอ..อันที่จริงฉันก็ไม่ได้สนิทกับเธอเท่าไรหรอก ฉันแค่เคยคุยกับเธอบ่อยๆตอนเธอมาที่ห้องสมุด พอดีฉันทำงานเป็นบรรณารักษ์ที่นั่น ฉันรู้แค่ว่าเธอชื่อเบ็ดดี้แค่นั้น ขอโทษทีที่ไม่รู้อะไรมากกว่านี้"ฉันอดที่จะผิดหวังนิดๆไม่ได้ ฉันคาดหวังว่าจะได้รู้ตัวตนของตัวเอง แต่สรุปแล้วก็ไม่ได้อะไรเลย ถึงอย่างงั้นอย่างน้อยๆฉันก็รู้ว่านอกจากตัวเองชื่อเบ็ดดี้
"แล้วคุณชื่ออะไรล่ะ"ฉันถามขึ้น ถึงแม้จะรู้อะไรไม่มาก แต่ก็น่าจะทำความรู้จักกับคนที่เคยเจอฉันไว้หน่อยจะดีกว่า อย่างน้อยๆก็น่าจะพอพึ่งเขาได้
"มอร์ฟราน"
"คุณไปทำอะไรผิดมา เหรอถึงได้มาอยู่ในนี้" ฉันถามอย่างสงสัย ชายคนนั้นหยุดเดินทันที เขาหันมามองฉันด้วยแววตานิ่งสนิทจนนึกน่ากลัว ก่อนที่จะผลักฉันกระแทกกำแพงแล้วปราดเข้ามาชิดร่างฉัน แม้ร่างของเขาจะผอมบางแต่เมื่ออยู่ใกล้ฉันกลับดูสูงใหญ่น่ากลัว <ตรงนี้เราคิดว่ามันผิดมุมมอง เธอบอกว่าเราผอมบาง แต่เมื่อมาอยู่ใกล้แล้วสูงใหญ่ มันทำให้จินตภาพขัดกันจนไม่สามารถนึกภาพได้ และไม่รู้ว่าตกลงเขาตัวขนาดไหน ถ้าเปลี่ยนเป็นบรรยายว่า แม้ร่างของเขาผอมบาง แต่เพราะความสูงที่น่าตกใจทำให้เขาดูน่ากลัวไปถัดตา เราคิดว่าโอเคกว่า แล้วแต่นะคะ> เขาเอาแขนทั้งสองข้างดันกำแพงกั้นไม่ให้ฉันออกมา มอร์ฟรานก้มหน้าลงมาใกล้หน้าฉัน ใกล้กันจนจมูกของเราชนกัน ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความกลัว
"บางเรื่อง อย่ารู้เลยจะดีที่สุด"
มอร์ฟรานถอยห่างออกมาจากฉัน ฉันเข่าอ่อนจนเกือบทรุดแต่ก็จับกำแพงไว้ได้ทันก่อนจะล้ม <จับกำแพง??? เราว่ายันดีกว่าไหม> ฉันตัวสั่นระริกมองเขาอย่างหวาดกลัว ฉันคิดดีหรือเปล่าที่มากับเขา การกระทำของเขาทำให้ฉันเริ่มไม่ไว้ใจแล้วสิ หรือฉันควรจะรีบๆเผ่นไปดี
"ฉันขอโทษ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม" มอร์ฟรานจะเดินเข้ามาหาฉัน แต่ฉันถอยหนีด้วยความกลัว เขาชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นอาการของฉัน ม อร์ฟรานมองตาฉัน แววตาของเขาทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ ฉันมันรู้สึกคุ้นเคยกับแววตาของเขาอย่างน่าประหลาด
"แล้วเธอจะไปไหนต่อ"เขาถามฉันหลังจากที่เราเงียบกันไปนาน ฉันลังเลนิดหนึ่งก่อนที่จะพูดตอบไป
"ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้จะไปที่ไหน ฉันอยากรู้ว่าตัวเองเป็นใคร"ฉันส่ายหน้าแล้วมองไปรอบบริเวณอย่างกล้าๆกลัวๆ
เนื่องจากไฟดับทำให้ทุกอย่างดูมืดไปหมดโดยมีแค่ไฟฉายจากมือฉันแค่นั้น <มันไม่สัมพันธ์กลับประโยคข้างหน้านะคะ ตอนแรกพูดถึงความมืด แล้วก็พูดถึงไฟฉาย แล้วมันยังไงล่ะคะ > ฉันเกลียดความมืด ไม่สิ กลัวต่างหาก
"เบ็ดดี้ อดีตก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของอดีตนั่นดีที่สุด รู้ไหมว่ามีนักโทษอีกมากมายที่อยากจะความจำเสื่อมเหมือนเธอ"
แต่เมื่อโอกาสมาถึงฉันแล้วฉันก็ไม่อยากจะพลาดมันไป
"เฮ้อ เอาเถอะ ที่นี่มีอยู่ห้องหนึ่งที่จะเก็บเอกสารประวัตินักโทษเอาไว้ <เขาปล่อยบอกเองว่าให้เธอปล่อยอดีตไปแล้วจู่ๆ ก็บอกว่าจะช่วย เราว่ามันไม่มีแรงจูงใจให้เขาทำแบบนี้อ่ะ> ฉันจะช่วยเธอก็แล้วกัน"เขายื่นมือมาตรงหน้าฉัน
ฉันหันกลับมาสนใจทางเดิน ที่ด้านหน้าฉันเห็นนักโทษคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาทางนี้ จู่ๆมอร์ฟรานก็เอามือมาปิดปากฉันก่อนที่จะดึงฉันไปหลบหลังกำแพง ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาจะพาฉันหลบทำไมในเมื่อคนที่เดินผ่านมาคือนักโทษ ถ้าเป็นผู้คุมหรือเจ้าหน้าที่ก็ว่าไปอย่าง ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากวงแขนนั้นของเขาแต่เขากับยิ่งรัดตัวฉันแน่นกว่าเดิม จนเมื่อนักโทษคนนั้นเดินผ่านไปแล้ว เขาจึงปล่อยตัวฉัน เมื่อฉันหลุดจากเขาแล้วฉันก็พูดขึ้นทันทีด้วยความหงุดหงิด
หลังจากที่อ่านตอนนี้จบเรารู้สึกว่าเรื่องดำเนินไปอย่างเอื่อยๆ เรื่อยๆ ไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นเลย ทั้งที่จิตนาการภาพออกว่าสถานการณ์เป็นยังไงก็ตาม เธอใช้คำว่า “ฉัน” “เขา” ติดๆ กันมากจนเสียอรรถรส
ตอนที่3
ฉันมองเขาในตอนนี้อย่างตกใจ อาการของเขาตอนนี้เหมือนในตอนนั้นที่ฉันถามถึงสาเหตุที่เขาเข้าคุก เขาดูน่ากลัวมาก ตอนนี้ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าควรจะ
มอร์ฟรานหักดาบเล่มนั้นทันทีด้วยมือๆเดียว! ก่อนที่เขาจะใช้ปลายดาบในมือที่เขาหักมากระหน่ำแทงไปที่ชาย
"ถ้าฆ่าได้ก็ต้องฆ่า ฆ่ามันก่อนที่มันจะฆ่าเรา"
"พูดตามตรง ฉันไม่รู้หรอกว่าที่เก็บประวัตินักโทษอยู่ตรงไหน" <ที่นี่มีอยู่ห้องหนึ่งที่จะเก็บเอกสารประวัตินักโทษเอาไว้ เคยพูดมาขนาดนี้แล้วมาบอกว่าไม่รู้อ่ะเหรอ มีอยู่ห้องหนึ่ง แสดงว่าต้องรู้ว่าห้องไหนสิ >
"ห๊ะ! ในคุกมีศาสตราจารย์ด้วยเหรอ"หาศาสตารจารย์ในคุกเนี่ยนะ
ฉันไม่อยากเจอเขาเลย แต่ถ้าไม่เจอเขาฉันก็จะไม่รู้อดีตของตัวเอง
ชายคนนั้นเมื่อรู้ว่ามอร์ฟรานหล่นมาจากตัวเขาแล้ว <หล่นมาจากตัวเขา นับภาพวัวกำลังคลอดลูกแล้วลูกออกมาจากตัวมันเลย อันนี้แค่จะบอกว่าเขาตกมาจากหลังชายคนนั้นใช่ไหม เราแนะนำว่า ก่อนที่ร่างเขาจะกระแทกสู่พื้น ชายคนนั้นก็กลับหลังหันจะตรงเข้าไปซ้ำ> เขาก็หันหลังตรงเข้าไปหามอร์ฟรานที่นอนเจ็บอยู่บนพื้น
นี่ฉันทำอะไรลงไปกัน ฉันฆ่าคนตาย!
ตอนที่ 4
"ตามหาอะไรก็ได้ที่จะเอามาเปิดประตูนี้"
ฉันเดินตรงมาหามอร์ฟรานที่ยืนรอฉันอยู่หน้าห้อง โดยแอบสิ่งที่ฉันเอามาจากห้องนั้นไว้ข้างหลังไม่ให้เขาเห็น เขาเมื่อเห็นฉันเดินมาก็ถามฉันทันที
"เธอเจอกุญแจหรือเปล่า" เขาถามเมื่อฉันเดินมาถึง
เสียงหนูร้องพร้อมร่างของหนูหลายสิบตัววิ่งพล่านไปทั่วพื้นห้อง
ถ้าเขาไม่อยู่ในชุดนักโทษ เขาก็คงเหมือนชายบุคลิกอบอุ่นคนหนึ่ง"
"ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่ เสียงฝีเท้าของผู้คุมแทบจะไม่ไปทางซ้าย พวกเขามักจะไปทางขวามากกว่า ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะหักหลบไปทางซ้าย และด้านข้างๆห้องฉันตรงนั้นมักจะมีเสียงเครื่องถ่ายเอกสารและเสียงการขับไอร้อนจากเครื่องคอมพิวเตอร์ดังอยู่ตลอด <ถ้ารู้ว่าห้องข้างๆ มีเครื่องถ่ายเอกสารแล้วรู้ว่าคนคุมเดินไปห้องนั้น ทำไมไม่เริ่มที่ตรงห้องถ่ายเอกสาร จะเพิ่มให้มันงงแล้วยื้อทำไม เราไม่รู้ว่าคาแรกเตอร์คนนี้ชอบพูดจากวนประสาทด้วยหรือเปล่า แต่จากที่บอกมาเหมือนเขาจะตั้งใจบอกและไม่น่าพูดยื้อขนาดนี้ สุดท้ายก็มาพูดซ้ำอีก>
ตอนที่ 5
"เขาบอกเธอว่าอะไรบ้าง"มอร์ฟรานหันมาถามฉัน ดูเขาจะเป็นกังวลไม่น้อยที่ปล่อยให้ฉันคุยกับคาร์บิลัส
"เลี้ยวขวาตรงไป มันจะมีทางแยกสองทาง เลี้ยวซ้ายแล้วเดินไปเรื่อยๆจะเจอห้องเก็บเอกสาร<เห็นป่ะเส้นทางมีแค่นี้แต่เธอใช้บรรทัดในการบรรยายไปเกือบ 10 โดยที่ใจความมีไม่ถึงหนึ่งบรรทัด อีกทั้งถ้าคิดจะเล่นลูกคำลูกประโยค มัยกลับทำให้สับสนมากกว่าเดิม>"
ความน่าติดตาม :: ภาพรวมเนื้อหาในแต่ละตอนดูเหมือนตัวละครจำดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ เจออะไรในแต่ละตอนที่มีปมและความหมาย ทั้งที่ไม่ได้เจออะไรเยอะแยะ แต่การบรรยายค่อนข้างหนักทำให้ความรู้สึกในการอ่านครั้งแรกเหมือนเรื่องมันหนักมาก ทั้งที่ใจความของตอนที่ 1 คือ เธอความจำเสื่อมและอยู่ในคุก ตอนที่ 2 คือการบอกเป้าหมายที่พวกเธอต้องเดินวนเวียนอยู่ในคุกนี้ ตอนที่ 3 หาทางออกไป ตอนที่ 4 เจอคนที่สามารถบอกที่อยู่ของห้องเก็บเอกสาร ตอนที่ 5 รู้ประวัติของตัวละครนั้น
เราว่ามันเป็นการวางโครงที่ดีมาก ส่วนเรื่องการบรรยายที่ได้กล่าวเอาไว้แก้ไม่ยากหรอก แค่ต้องรีไรท์ใหม่อีกครั้งเท่านั้นเอง ไม่เป็นปัญหาอะไร ทว่าเรื่องที่ห่วงคือความสมเหตุสมผลของการกระทำของตัวละคร จากที่เราอ่าน คุกนี่มีบุคคลอยู่หลายประเภทมากและมันไม่เหมาะกับผู้คุมที่ดูเหมือนหละหลวมแบบนี้ แค่ปัญหาไฟดับพวกเขาน่ามีวิธีรับมือที่หนาแน่นและคุ้มกันมากกว่า แม้จะถูกจับได้ในตอนหลังก็ตาม แต่เรารู้สึกว่ามันช้าไปกับการเกิดเหตุฉุกเฉินเรียกความสนใจของผู้คุมกฎไปแบบนั้น อีกอย่างเหตุการณ์ไม่วุ่นวายเลย ทั้งที่นักโทษหลุดออกไป
ถ้าถามความน่าติดตามก็มันน่าติดตามในระดับหนึ่ง อาจเป็นเพราะการบรรยายไม่ใช่มาก แต่ซ้ำซาก ทำให้เราลดความน่าสนใจในเรื่องนี้ลงไป ยังไงก็ค่อยปรับปรุงไปนะคะ เป็นกำลังใจให้
ชื่อนิยาย ::
พอใจกับคำวิจารณ์ไหมคะ ::
ต้องการให้เราปรับปรุงไหมเอ่ย ::
แอดแฟน โหวต แปะแบนเนอร์ให้ด้วยได้ไหมจ๊ะ ::
แล้วมาใช้บริการใหม่นะคะ ^O^ ::
ความคิดเห็น