คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : [Send] HOT HOT HOT ! สะดุดรักนายสุดฮอต !
ชื่อนักวิจารณ์ :: เฮ้อ...ปวดขี้ <สวัสดีอีกครั้งนะคะ ในส่วนนี้เราก็ยังอยากบอกกล่าวเหมือนเดิม คือเราเป็นเพียงนักวิจารณ์สมัครเล่น บางคำพูดของเราอาจจะแรงไปหรือไม่เข้าใจ สามารถมาสอบถามจะคุยกับเราได้โดยตรง หากการวิจารณ์ที่ข้อผิดพลาดหรือเราเข้าใจไรเตอร์ผิดไป ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย>
ชื่อเรื่อง :: HOT HOT HOT ! สะดุดรักนายสุดฮอต !
หน้าบทความ :: ในส่วนนี้จัดดีกว่าเรื่องก่อนนะคะ อ่านง่ายสบายตา ทว่าเนื้อหาข้างล่างที่ย้ายไปติดมุมซ้าย ในส่วนนี้ถ้าไม่ทำเป็นสองสดมภ์ก็ควรจะจัดให้อยู่ตรงกลางเหมือนกันจะโอเคกว่า
บทนำ ::
บทนำ
“เฮ้ ~ สาวน้อยไปซื้อน้ำให้พวกฉันหน่อยสิ” คุณชายสไมล์พูดพลางทำทุเรศ <ทำอะไรทุเรศเหรอคะ?>
“ให้ฉันไ...” < “ไ” ตัวนี้นี่ตกมาคืออะไรคะ ถ้าจะสื่อความหมายว่ากำลังจะพูดแต่พูดยังไม่ทันจบมันน่าจะเป็นคำได้นะคะ อย่างจะพูดคำว่า “คือ” จะเป็น “คะ” หรือ “ไป” จะเป็น “ปะ” ออกเสียงครึ่งนึงมากกว่า>
“ไม่ต้อง นายไปเล่นบาสกับไมล์เหอะฉันไปเอง” ฉันบอกเมจิคก่อนจะเดินไปยังถนนฝั่งตรงข้ามที่มีบรรดาร้านหลายๆอย่าง <ตรงนี้น่าจะเป็น มีบรรดาร้านค้าหลายร้านซึ่งขายแต่ละอย่างแตกต่างกันไป ให้ความหมายที่ชัดเจนกว่า แอบมีความรู้สึกว่าร้านหลายๆ อย่างมันแปลก>
และเราก็สนิทกันจนรู้ยันขี้เล็บว่าแต่ละคนชอบมีขี้เล็บตรงไหนกันบ้าง =.,= <ชอบมีขี้เล็บตรงไหน มีคนอยากมีขี้เล็บด้วยเหรอคะ มันไม่ใช่เครื่องประดับที่จะเอาไปใส่ตรงไหนก็ได้ที่ชอบ มันเกินจริงไปนะคะ>
ขาฉันที่แทบจะไม่เคยล้มโดยเรื่องแบบนี้ถึงกับอ่อนพับล้มลงไปกลางถนน <แปลกค่ะ พูดเหมือนขาไม่ใช่อวัยวะ เหมือนเป็นตัวอะไรซักอย่างที่ถูกทะนุถนอมเป็นอย่างดี คือมันก็ต้องเอาไว้เดินเหินไม่ใช่เหรอ แล้วที่บอกว่าโดยเรื่องแบบนี้ ใครจะไปโดนรถชนได้บ่อยๆ ล่ะคะ ถ้าจะให้แนะนำคิดว่าประโยคนี้ควรจะเป็น ฉันที่ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนถึงกับขาพับขาอ่อนลงไปกลางถนน มากกว่า>
บ้าตัวไหนมันขี่ <ขับ> รถอุบาท <อุบาทว์> ทุเรศขนาดนี้กัน!!
“คุณ!! คุณเป็นอะไรไหมครับต้องขอโทษแทนเจ้านายผมด้วยนะครับ ขอโทษจริงๆ” ไม่นานนักชายชุดดำ <ชายชุดดำไม่ทำให้นึกถึงบอดี้การ์ด มันเหมือนโจร ชุดบอดี้การ์ดมีเอกลักษณ์ที่เราพบเห็นบ่อยๆ คือชุด สูทไม่ใช่เหรอคะ > ที่คล้ายๆบอดี้การ์ดก็วิ่งทะเล่อทะล่าออกมาพร้อม <ด้วย> สีหน้าแตกตื่น ชุดอะไรทุกอย่างเป๊ะแต่เสียงแก่ไปนิดนะลุง -_-; <เราไม่เข้าใจว่าประโยคนี้กำลังจะสื่ออะไร จะบอกว่าเครื่องแบบของเขามันเนี๊ยบเหรอ เธอบรรยายมาแค่ใส่ชุดดำแล้วมันเป๊ะตรงไหน เรามองไม่เห็นภาพ ไรเตอร์ควรบอกรายละเอียดมากกว่านี้นะคะ>
“ม..ไม่! เรื่องนี้เดี๋ยวฉันเคลียร์เอง”
ปลาจรวดที่ฉันเตะหรือถีบวะ ชั่งมันเถอะ! สรุปว่าหมอนั่นนั่งหันหลังให้ฉันแผ่นหลังสั่นเทาด้วยความโกรธชัดเจน <ประโยคนี้งงมาก เขานั่งหันหลังให้เธอ แล้วหลังเขาก็สั่นเพราะโกรธ แล้วพวกเขาคุยกันยังไง หันหลังคุยกันเหรอ> ก็เอาสิ!
เท่ดีออก! J <J มันคืออะไร>
“เธอ!!” ปลาจวดที่ฉันว่าเมื่อครู่ยันตัวขึ้นเต็มความสูงแล้วค่อยๆหันหน้ามา <เมื่อกี้บอกว่าเขาหันหลังไป แล้วนี่หันหน้ากลับแสดงว่าตัวเขาไม่ได้หันนะ เพราะไรเตอร์ชี้เฉพาะไปที่หน้าแล้ว>
และเมื่อหมอนั่นหันหน้ามาทางฉันแล้ว... <เหมือนที่อธิบายไปแล้ว>
หัวใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงขึ้นมาดื้อๆทันทีที่สบนัยต์ย์ตาโศกคู่นั้น <มันดูไม่เข้าการคาแรกเตอร์ที่แสดงออกมาก่อนหน้านี้เลย ลักษณะของนัยน์ตาแบบนี้ ทั้งคำพูดที่แสดงถึงอารมณ์ชัดเจนไม่บ่งบอกว่าเขาจะมีนัยน์ตาโศก>
“เธอรู้ไหมฉันลูกใคร!!”
“พ่อแม่นายเองยังไม่รู้แล้วฉันจะรู้หรอ! ฉันไม่ใช่เมียนายนะ!” <แค่ถามว่าลูกใคร ไม่ได้ถามว่าพ่อแม่รู้หรือเปล่า ส่วนเรื่องเมีย เราว่ามันนอกประเด็น อ่านแล้วแบบ เอิ่ม ขุดคูเถียงหรือเปล่า>
ถุ้ยยยย! ใครเขาอยากเจอนายกันหน้าหล่อ! L <L มันคืออะไร เราไม่เข้าใจ และจะไม่ทักอีกแล้วนะคะ>
อ่านจบแล้วค่อนข้างงงมากพอสมควร ในบทนี้เน้นการสนทนาที่ไม่ได้ทำให้เรื่องเดินหน้าไปไหนเลย ไม่ได้บอกให้บรรยายมากๆ นะคะ แต่กำลังจะบอกว่าการบรรยายทำให้ผู้อ่านมองเห็นภาพและเหตุการณ์ชัดเจนขึ้น การสนทนาก็ทำให้เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของตัวละครและช่วยให้เรื่องดำเนินไปได้ ทว่ามันควรจะมีความสัมพันธ์และอยู่ด้วยกันอย่างลงตัว แต่จากที่เราอ่านบทนี้ไม่ทำให้เกิดความรู้สึกแบบนั้นเลย
การบรรยาย :: การบรรยายในเรื่องนี้ค่อนข้างสับสน จับจุด หาประเด็น และมองภาพไม่ออก ส่วนใหญ่จะเน้นไปทางบทสนทนา ซึ่งการสนทนาไม่มีความน่าดึงดูดและต่อเนื่อง ลูกรับลูกส่งภายในเหตุการณ์เอง บางทีเหมือนตัวละครอยากพูดอะไรก็พูดซึ่งไม่ได้เกี่ยวกับเหตุการณ์เลย อ่านแล้วรู้สึกเหมือนขุดคูน้ำ ไหลลึกลงไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมาย การบรรยายจะต้องอาศัยจิตนาการมากๆ และความเข้าใจในการจับจุดมองที่มีความเหมาะสม ทว่าในเรื่องนี้ยังทำได้ไม่ดีพอ...การเว้นวรรคในแต่ละประโยคมีปัญหามาก มันทำให้อ่านไม่รู้เรื่อง ความหมายผิดไปด้วย
ปล.อย่าลืมเรื่องการเว้นวรรคหนึ่งครั้งหลังเครื่องหมาย ๆ การเว้นช่องไฟที่ถูกต้อง หรือแม้แต่การกด Tab ทุกครั้งที่มีการขึ้นพารากราฟใหม่ด้วยนะคะ
เนื้อเรื่อง ::
บทที่ 1
ให้ตายยังไงก็ไม่ไป!
ฉันลุกขึ้นจากที่นอนทันทีที่ชื่อนี้จบ <มันห้วนมาก เราแนะนำว่าประโยคควรจะเป็น ฉันลุกจากที่นอนทันทีที่สิ้นเสียงนั้น>
“ก็หมอนข้างนอนอยู่นี้ <นี่> แม่เรียกอะไรตอนดึกๆ
“เพราะฉันมันแก่ไปสินะ แกก็เริ่มรำคาญพูดอะไรก็ไม่สนใจ ใช่สิ๊ แกมันโตแล้วนิ”
แม่พูดพลางมองทอด <มองทอดออกไปราว ถ้าเขียนแบบนี้เราว่าตัดทอดออกก็ไม่เป็นปัญหานะ
แม่ฉันแสร้งทำเป็นคุกเข่าลงไปราวกับคนไม่มีแรง
โอเค ฉันจะหยุดแม่ก่อนที่แม่ฉันจะลงไปชักดิ้นชักงอ บนพื้นให้ฉันสนใจท่าน <เรียกร้องความสนใจ>
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะที่แม่ฉันขอให้ไปงานเลี้ยงคุณนายบ้าบอคอแตกอะไรนั่นที่มีแต่พวกใส่หน้ากาก
ฉันที่พึ่ง <เพิ่ง>แต่งตัวเสร็จและกำลังจะกดเบอร์
ดลบรร <บัน>ดาลให้เป็นแม่มาเคาะประตูตอนนี้ แง้!
แล้วแม่ก็เดินลัลล๊า <ลั๊นลา ลั่นล๊า>
บทที่ 2
ฮี่ ฮ่า วี่ ว่า สุดท้ายก็ต้อง.....!!
ลูกจะต้องย้ายก้นกับย้ายใบหน้างามๆที่ได้จากแม่มาล้วนๆไปพบปะผู้คนที่มากหน้าหลายตา
เสียงรถเบรกอย่างเรียบหรู <เราไม่เข้าใจที่ว่าเบรกอย่างเรียบหรูนะคะ มันเป็นยังไง ตามปกติไม่เคยพบนะคะ>
ฉึก!
เสียงแบบนี้ น้ำเสียงกวนส้นเท้าประมาณนี้ คำพูดแบบทุเรศทุรังแบบนี้!
ขอร้องเถอะ
( - - ) ( - - )
“หน้าปลาจวด!” <เพิ่งเจอกันไปครั้งเดียวแถมไม่มีเหตุการณ์หรือฉากที่ทำให้ตัวละครเก็บลักษณะหรือเอกลักษณ์ของอีกฝ่ายได้ขนาดนี้ การจดจำเสียงละท่าทางที่แสดงออกมันเฉพาะเจาะจงมากเกินไปจนไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นชวนให้น่าติดตาม>
แต่ฉันกำลังขบคิดในใจอย่างทรมารณว่า...
มันเป็นกงกรรมกงเกวียนแน่ ๆ ที่ทำให้ฉันเจอกับหมอนี่อีกครั้งหา T_T
=____= ถุงยางอนามัยสอง! ทำไมมาด่าฉัยนยังงี้
นัยต์น์ตา
บทที่ 3
ศึกชิง.... (?)
ฉันที่กำลังกินน้ำอย่างปรีดาถึงกับต้องสำลักออกมาอย่างหมดมาด <หมดมาด?? อ่านแล้วไม่เข้าใจเลยค่ะ >
“ไม่ได้กวนประสาทก็แค่บอกไว้เฉย เฉ๊ย <ลูกคำนี้เรานึกภาพ นึกเสียงไม่ออก มันดูไม่เข้ากับประโยคข้างหน้าเลย>
เสียงมันคุ้นๆนะ เหมือนเคยได้ยินเสียงอุบาทว์ๆ ดูผู้คนทรมารณ
“แกจะเอามาทำไรหะ!” เสียงแม่ดังเสมือนฉันกำลังจะยักยอกปล้นถุงยางอนามัยของสภากาชาติดไทย <สภากาชาดไทย เป็นองค์กรการกุศลเพื่อมนุษยธรรมที่มีบทบาทสำคัญยิ่งในด้านการให้ความช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ที่ได้รับความทุกข์ยาก มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับถุงยางอนามัยเลย >
” ฉันตะโกนบอกแล้วแกล้งทำเป็นเงียบ ทั้งๆที่ในใจแทบอยากจะกรี๊ดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราคิ๊กคั๊ก<คิกคัก>
“นี่ช้าว <เช้า>แล้วหรอ -_-”
เพี๊ยะ!
บทที่ 4
ข้อตกลงที่หมอนข้างแทบช็อค TOT
“แง้ T[]T นายก็ขึ้นมา ทำไมไม่ให้คนมาบอกก็ได้เน้นี่ แล้วมาหาฉันมีอะไรหา!”
ฉึกฉักหา นี่สาบานว่าจบมาจากเมืองนอก เมืองนอกหรือพม่ายะ!” <พม่าก็ถือว่าเป็นเมืองนอกนะคะ>
บทที่ 5
ห๊ะ...?! เจออีกแล้ว
ฉันเลือกเส้นทางไปยังโต๊ะประจำที่ไม่มีคนเพราะตอนพักเที่ยงคนโครตวุ่นวายเลย
ฉันห้ามทัพเพื่อนรักทั้งสองก่อนพวกนี้จะตีกัน ฉันหันไปมองก็อตไบท์ที่ตอนนี้มีที่หน้ามีรอยยิ้มเล็กๆ
ฉึกฉักบ้าบอคอแตกแหกกะโหลก! กร๊าซซซซ ฉันอุตส่าห์ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
“ก็..ก็ แม่บังคังบ ( . .)”
ส่วนที่ต้องแก้ไข :: มีเยอะแยะมาก แทบจะทุกบรรทัด
ตัวละคร :: ตัวละครมีเยอะมาก และการดำเนินไปของตัวละครไม่มีเหตุผลอะไรมาส่งเสริมให้ตัวละครคิดและกระทำแบบนั้นเลย
คำผิด :: แจงไปแล้ว มีคำแสลงเยอะ และภาษาพูดที่เราไม่นิยมนำมาเขียนเป็นภาษาเขียน เข้าใจนะคะว่าต้องการให้เหมือนกับที่พูดจริง แต่พออ่านเข้าไปมากๆ แล้วมันรู้สึกว่าไม่ใช่ มันไม่สัมพันธ์กับประโยคที่พยายามจะสื่อสารเลย
ความน่าติดตาม :: ไม่มีเลยค่ะ นิยายเรื่องนี้เขียนตาอารมณ์หรือเปล่าคะ ถ้าอ่านตามอาร์มเอามันๆ ชนิดแบบว่าอย่างด่าใครซักคนเรื่องนี้พอถูๆ ไถ ๆ ไปได้ ไม่รู้ว่าพูดแรงไปหรือป่าว แต่ต้องขอโทษด้วยถ้าหากว่ารับไม่ได้กับคำพูดบางคำ แต่จะบอกว่าการเขียนนิยายมีหลากจุดประสงค์ บางคนเขียนตามอารมณ์ซึ่งนิยายก็จะออกมาตามอารมณ์อย่างที่ต้องการ แต่หากไม่ใส่แก่นหรือมิติของนิยายลงไปเรื่องนั้นก็จะไม่มีอะไร ไม่สนุก ไม่น่าสนใจ และไม่น่าติดตาม ถ้าเขียนนิยายเพราะอยากสื่อข้อคิด มันจะมีกระบวนการคิดและวิธีเขียนที่เวิร์คกว่านี้ อย่างน้อยๆ สิ่งที่ไรเตอร์ควรทราบคือการเช็คข้อมูลของแหล่งอ้างอิงที่เอามาพูดถึง ว่ามันหมายความว่ายังไง ไม่ใช่ คิดจะเขียนหรือพูดก็แค่พิมพ์ มันไม่ทำให้คนอ่าน มีอารมณ์ร่วมและอยากอ่านต่อ จากที่อ่านมาแล้ว นิยายเรื่องนี้ ด่ากันเกือบทั้งเรื่องโดยไร้เหตุผล การกระทำของตัวละครอยากจะทำก็ทำ อยากจะโผล่ก็โผล่ ตอนแรกคิดว่าคงอ่านไม่จบซะแล้ว แต่เห็นว่าเคยอ่านผลงานของไรเตอร์คนนี้มาก่อน ซึ่งเรื่องที่แล้วแตกต่างจากเรื่องนี้มาก เขียนห่างกันเยอะไหมคะ คนละปีหรือไม่กี่เดือน
แนะนำว่าก่อนเขียนให้ทำสมาธิก่อนนะคะ มันช่วยได้มาก ^^ ยังเป็นกำลังใจให้ สู้ต่อไปบนถนนแห่งการเป็นนักเขียนนะคะ
ชื่อนิยาย ::
พอใจกับคำวิจารณ์ไหมคะ ::
ต้องการให้เราปรับปรุงไหมเอ่ย ::
แอดแฟน โหวต แปะแบนเนอร์ให้ด้วยได้ไหมจ๊ะ ::
แล้วมาใช้บริการใหม่นะคะ ^O^ ::
ความคิดเห็น