The Tree ต้นไม้แกนโลก

ข้อมูลเบื้องต้น

ขอบคุณธีมจาก...

 

เนื้อเรื่อง

ต้นไม้แกนโลก

กาลเวลาที่ผ่านมานับตั้งแต่มนุษย์ได้ถือกำเนิดขึ้นบนดวงดาวอันบริสุทธิ์ที่มีชื่อว่า "โลก" พวกเขาสร้างผลกระทบให้ดวงดาวแห่งนี้มากขึ้นทุกวันๆ จนบางครั้งพวกเขาก็ได้รับการย้ำเตือนจากภัยพิบัติต่างๆที่ถาโถมเข้าใส่ แต่พวกเขากลับไม่เคยสำนึกได้เลยสักครั้งหนึ่ง

หากจะบอกว่าโลกนั้นมีชีวิตแล้วใครจะมาเชื่อคำพูดนี้ เพราะไม่มีหลักฐานอะไรที่จะบ่งชี้ว่าผืนดินที่พวกเขาเหยียบย้ำอยู่นั้นมันมีชีวิต แต่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปเมื่อต้นไม้แกนโลกได้ถือกำเนิดขึ้น มันเป็นสมดุลของโลก ระหว่างความรักและความเกลียดชัง

ชีวิตคืออะไร? ใครหลายๆคนเคยถามคำถามนี้ และมักจะได้รับคำตอบกลับมาว่า ชีวิตคือช่วงเวลาหนึ่งที่เมื่อผ่านพ้นไปแล้วจะไม่สามารถย้อนคืนกลับมาได้เฉกเช่นเวลา แต่บัดนี้ต้นไม้แกนโลกกำลังถูกทำลายจากเงื่อมมือของสิ่งมีชีวิตที่ประเสริฐที่สุดบนโลก

ต้นไม้แกนโลกที่เคยอาศัยความสมดุลระหว่างความรักและความเกลียดชัง ณ จุดๆนี้กลับกลายเป็นโทสะที่พวกมนุษย์ร่วมกันสร้างขึ้นมาเข้ามาแทรกระหว่างกลางจนก่อให้เกิดความปั่นป่วนไปทั่วทั้งโลก มันกลั่นกรองภัยพิบัติออกมาทุกรูปแบบ ทั้งแผ่นดินไหว สึนามิ ภูเขาไฟระเบิด และสภาวะอากาศที่แปรปรวนจนสิ่งมีชีวิตไม่อาจปรับตัวได้ทัน และล้มตายกันเป็นจำนวนมาก

"ดูสิ! สิ่งที่คุณได้ลงมือทำลงไป" เสียงของเด็กผู้ชายตัวน้อยกล่าวออกมาพลางชี้ไปยังหน้าจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ที่ตระตระง่านอยู่เบื้องหน้าที่กำลังฉายภาพเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นบนโลก

"มันสมควรแล้วไม่ใช่หรือ? ดูสิ่งที่พวกเขาทำกับข้าสิมันหนักหนาเกินจะเยียวยา ป่าไม้ซึ่งเปรียบเสมือนญาติพี่น้องของข้าถูกทำลาย ผืนน้ำซึ่งเปรียบเสมือนอาหารถูกรบกวน แล้วเจ้ายังหาว่าข้าทำเกินกว่าเหตุอยู่หรือเปล่า?" เสียงนุ่มลึกแต่แฝงไปด้วยโทสะเปล่งออกมาจากต้นไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังของเด็กน้อย

"ถึงยังไงผมก็ว่าคุณทำเกินไปอยู่ดี! ถึงแม้มนุษย์จะทำร้ายคุณมามากแต่พวกเขาก็สำนึกได้ทุกครั้งไม่ใช่หรือ? กาลเวลาต่างหากที่จะเป็นเครื่องช่วยพิสูจน์ว่ามนุษย์สมควรแก่การถูกทำลายหรือไม่.." เด็กหนุ่มหยุดกล่าวก่อนจะหันมาประจันหน้ากับต้นไม้ที่ขึ้นชื่อว่าคอยปกปักรักษาโลกมาตั้งแต่ดวงดาวแห่งนี้ถือกำเนิด "ผมขอร้องคุณได้ไหม? ผมขอร้องให้คุณช่วยยกโทษให้พวกเขาอีกสักครั้งหนึ่ง..ผมสัญญาว่าพวกเขาจะไม่ทำร้ายคุณอีก ผมขอร้องเถอะ! ถือซะว่าภัยพิบัติทั้งหมดในครานี้คือเครื่องย้ำเตือนให้พวกเขาตระหนักว่าหากไม่ช่วยกันรักษา พวกเขาเองนั้นแหละที่จะถูกทำลาย" เด็กหนุ่มเข้าโผกอดลำต้นขนาดใหญ่ของต้นไม้แกนโลก ส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดของเขาเข้าไปในลำต้นหวังว่าต้นไม้แกนโลกจะให้อภัยพวกมนุษย์ที่ทำลายเขา

ความหวังของมวลมนุษย์กำลังจะเลือนหายไปพร้อมกับคลื่นลูกยักษ์ที่ก่อตัวขึ้นทั่วโลก พวกเขาได้แต่สวดภาวนาให้ผ่านพ้นวันโลกาวินาศนี้ไปให้ได้ และดูเหมือนคำภาวนานั้นจะถูกตอบรับเพราะคลื่นลูกยักษ์ที่กำลังจะเข้าถล่มแผ่นพื้นทวีปกลับสลายไปอย่างหน้าอัศจรรย์ บัดนี้โลกได้กลับคืนสู่สภาวะปกติแล้ว แต่ถึงกระนั้นความเสียหายที่เกิดขึ้นก็มากเกินกว่าจะเยียวยาได้ภายใน 4-5 เดือน

หลังวันโลกาวินาศได้ผ่านพ้นไปมนุษย์สำนึกได้ว่าที่พวกเขารอดพ้นเหตุการณ์ครั้งประวัติศาสตร์มาได้นั้นไม่ใช่เพราะคำสวดภาวนา แต่เป็นความปราณีของธรรมชาติต่างหาก นั้นทำให้พวกเขารวมกลุ่มกันเพื่อฟื้นฟูธรรมชาติที่ถูกทำลายให้กลับมาสวยงามดั่งเดิม และสั่งสอนให้ลูกหลานของพวกเขารักโลกอย่างที่โลกรักพวกเขา

 "เห็นไหมละ..? ถึงพวกมนุษย์จะเป็นผู้ที่ทำลาย..แต่ก็พวกเขาอีกนั้นแหละที่ช่วยกันรักษา" เด็กหนุ่มถอยหลังออกมาหลายก้าวจ้องมองไปตามลำต้นที่สูงตระง่านขึ้นไปบนท้องฟ้าสีครามอันสดใส

"อืม! ข้าคงต้องมองพวกมนุษย์เสียใหม่..ข้าขอขอบใจเจ้าที่ช่วยหยุดข้าไว้ก่อนที่จะตัดสินใจทำในสิ่งที่จะทำให้ข้ารู้สึกผิดไปตลอดกาล" ต้นไม้แกนโลกกล่าว "ต่อจากนี้ข้าจะเริ่มขั้นตอนการฟื้นฟูในสิ่งที่ข้าได้ทำลายไป จึงทำให้ข้าจำต้องเข้าสู่สภาวะจำศีลชั่วคราว"

"จนถึงเวลานั้น..เวลาที่คุณตื่นผมจะทำหน้าที่คอยปกป้องธรรมชาติอันสวยงามของคุณไว้เอง จงหลับอย่างมีความสุข..จนกว่าจะถึงวันนั้นวันที่คุณตื่น ผมจะรอ..!" เด็กน้อยวิ่งเข้าไปกอดล้ำต้นอีกครั้งน้ำตาอันบริสุทธิ์ของเด็กคนหนึ่งหยดลงบนรากขนาดใหญ่ของต้นไม้แกนโลก ทำให้มันรับรู้เจตนาของเด็กน้อยอย่างทะลุปรุโปร่ง

"ก่อนที่ข้าจะหลับไปข้าขอฝากบทกลอนบทนี้ไว้ให้แก่เจ้า และมนุษย์ทุกคน พวกเจ้าทั้งหมดจงตั้งใจฟังให้ดีๆ" ต้นไม้ใหญ่กล่าวขณะส่งเสียงเข้าไปในจิตใจของมนุษย์ทุกคน

"ธรรมชาติอยู่ร่วมคู่มนุษย์
ไม่สิ้นสุดพึ่งพาถ้อยอาศัย
มนุษย์เองใช่หรือที่ทำลาย
ต้องสลายกับภัยที่หวนคืน

หากแม้เจ้าไม่ทำร้ายธรรมชาติ
ข้าไม่อาจทอดทิ้งเจ้าให้ทนฝืน
คอยปกป้องกันภัยทุกวันคืน
ขอจงตื่นทบทวนที่ตนทำ

เจ้ารักษาธรรมชาติคุ้มครองเจ้า
อย่าโง่เขลาทำลายพาตนต่ำ
จะทุกข์สุขนั้นหรือตนชักนำ
การกระทำให้ผลกับตนเอง"