yume

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

            ในค่ำคืนอันหนาเหน็บ เด็กหนุ่มผู้เกิดในตระกูล ออนลอย ตระกูล อัศวิน อันสูงศักดิ์ เหล่าทาญาติของตระกูลต่างสืบทอดเกียรติแห่งอัศวิน มารุ่นต่อรุ่น  แต่เขากลับหลงใหลในเวทมนตร์เป็นอย่างมากจนอยากจะเป็นจอมเวทย์ให้ได้  ทำให้คนในตระกูลไม่พอใจเป็นอยากมากที่เขาจะละทิ้งเกียรติแห่ง อัศวินไป   เขาจึงต้องวางแผนหนีออกไป  เพื่อที่จะไล่ตามความฝัน

         เด็กหนุ่มหยุดอยู่ตรงหน้ากำแพงสีขาวมนของคฤหาสน์  ผมสีแดงเพลิงพลิ้วไหวไปมา

ตามลมหนาว  หมู่มวลพฤกษาโอนเอนไปตามแรงลม ราวกับว่าพวกมันกำลังสับสน

         “หากพาดผ่านมันไปอาจต้องสูญเสีย...

           แต่หากไม่ข้ามมันไปก็ไม่อาจจะได้สิ่งที่หวังไว้”

    ในใจดวงน้อย ได้เดิมพันเล็กๆเอาไว้  เด็กหนุ่มปีนข้ามกำแพงไปสู่อีกฝากหนึ่ง  สายลมแห่งความลังเลได้สงบลงแล้ว  ตอนนี้เขาจะไม่ลังเลอีกต่อไป

          เด็กน้อยได้ยินเสียง อึกทึกดังมาจากทางคฤหาสน์  “คงรู้ตัวแล้วสินะ”  หนุ่มน้อยรีบวิ่งเขาป่าไปพร้อมเป๋ใบโตที่แบกเอาไว้ที่ด้านหลัง   เสียงฝีเท้าจากทางด้านหลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เด็กน้อยเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น  ผิวสีขาวผ่องถูกกิ่งไม้บาดตามร่างกายจนมีเลือกไหลซิบๆเต็มไปหมด  แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ยังคงเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ  ป่ายามราตรีนั้นมืดมากจนแทบจะมองไม่เห็นทางทำให้เขาสะดุดเข้ากับรากไม้จนร่างล้มลงมากองอยู่กับพื้น  เสียงฝีเท้านั้นใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่ทันแล้ว” นัยน์ตาสีแดงกลอกกลิ้งไปมาหาที่หลบซ่อน  ในความมืดมิดนั้นเขาก็ได้พบกับโผลงไม้ข้างๆ  เด็กหนุ่มไม่รอช้าเข้าไปหลบในนั้นทันที  เสียงผีเท้านั้นใกล้มากๆเหมือนอยู่ข้างๆโผลงไม้ที่เขาหลบอยู่   “เขาจะเจอเราไหม”

“ขออย่าไห้เขาเห็นโพลงนี้เลย”หนุ่มน้อยภาวนา ตึก..ตึก..ตึก...หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนเขาได้ยินเสียงของมัน  ตามร่างกายร้อนรุ่มจนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งๆที่อากาศหนาวเย็น  เสียงจิ้งหรีดเรไรกรีดร้องดุจจะบอกที่ว่อนของเขาให้กับคนภายนอกได้รับรู้ถึงที่ซ่อน

           เสียฝีเท้านั้นได้หยุดลงแล้วตรงหน้าเขาคือเท้าของผู้มาเยือน “ ริค ออกมาได้แล้วพี่รู้ว่านายหลบอยู่ในนี้”  เด็กหนุ่มจำต้องออกมาจากที่หลบซ่อนแต่โดยดี

“พี่นึกไว้แล้วว่านายจะทำทำแบบนี้ แต่พี่ไม่คิดว่านายจะหนีออกมาจริงๆ”

“ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ละก็  ผมคง...ไม่มีวันที่จะเป็นจอมเวทย์ได้” เสียงที่เปล่งมาจากเด็กหนุ่มค่อยๆเบาลง

“กลับไปกับพี่เถอะ ริค อย่าทำแบบนี้เลย”

“พี่แดน ผมมาไกลขนาดนี้แล้ว จะให้ผมถอยกลับไปมันไม่ได้หรอนะ   ผมเชื่อว่าสักวันจะต้องเอื้อมมือไปถึงได้แน่นอน    แม้ว่าจะไม่มีใครเชื่อก็ตาม  แต่ผมสามารถรับรู้ได้  เพราะฉะนั้นขอแค่สักครั้ง  ที่จะเอื้อมคว้าด้วยมือนี้”

“ถ้านาย ตัดสินใจแน่แล้วพี่ก็จะไม่ขวางนาย” ผู้เป็นพี่มองเข้าไปในดวงตาสีแดงนั้นนัยน์ตาสีแดงดุจดั่งทับทิมนั้นทอประกายแน่วแน่  ผู้เป็นพี่รู้ดีว่าถ้าน้อยชาย ตัดสินใจอะไรแน่วแน่แล้วจะไม่มีวันที่จะเปลี่ยนใจของอีกฝ่ายได้

“เอานี้ไป” ถุงผ้าสีน้ำตาลถูกโยนมาทางเด็กหนุ่ม เขารับมันได้อย่างง่ายดาย

“ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดย้อนหลังแล้วกันนะ”ผู้เป็นเอ่ย พร้อมส่งรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นมาให้  เด็กน้อยโผเข้ากอดพี่ชาย  ตั้งแต่เกิดมาก็มีแต่พี่นี้แหละที่เข้าใจเขามากที่สุด

“พะ..พอได้แล้วทำตัวเป็นเด็กๆไปได้  อีกไม่นานพวกคนรับใช้ก็จะมาแล้วนะ รีบๆไปได้แล้ว”

“ผมรักพี่นะ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในความมืดอย่างรวดเร็ว