ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 เดินทางคนเดียว
Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน
ตอนที่ 8 เดินทางคนเดียว
ตอนที่ 8 เดินทางคนเดียว
วันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่นิวไม่ยอมลงมากินข้าวไม่ยอมพบปะพูดคุยกับคนในครอบครัวเลย แม้แต่โทรศัพท์ยังไม่รับสักสาย เมื่อแม่มาเคาะประตูให้ลงไปกินข้าวก็บอกอย่างเดียวว่าไม่หิว เขาปล่อยตัวเองให้เอาแต่ร้องไห้จนหมดเรี่ยวหมดแรง เขาไม่มีทางสลัดเรื่องนี้ให้ออกไปจากหัวได้เลย เมื่อใดที่เขาหลับก็จะได้ยินแต่เสียงที่เขาพูดกับโซ่วันนั้น จนทำให้ต้องสะดุ้งตื่นตลอด นิวจมปลักอยู่กับความทุกข์แต่เพียงผู้เดียวเสมือนว่าตัวเองได้ตกลงไปในหลุมๆนึง ที่มีแต่ขวากหนามเต็มไปหมดและยังไม่สามารถตะปีนออกมาได้ ต้องทนจำปรักอยู่กับขวากหนามนั้นอย่าเลี่ยงไม่ได้
แม่ของนิวเห็นลูกเป็นอย่างนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจ และเป็นห่วงมากๆ เลยต้องโทรถามเคน เพราะเคนเป็นคนมาส่งนิวก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้
"ฮัลโหล เคน นี่แม่ของนิวนะลูก" แม่ของนิวรีบพูดเมื่อเคนรับโทรศัพท์
[ครับ สวัสดีครับคุณน้า คุณน้ามีอะไรหรอครับ] เคนถ้าไปงั้น เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าต้องถามเรื่องนิวแน่ๆ
"น้าเป็นห่วงนิวเหลือเกิน นี่ไม่ยอมออกมาจากห้องสองวันแล้วข้าวปลาก็ไม่กิน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เคนช่วยบอกน้าหน่อยได้ไหม๊" แม่ของนิวพูดเสียงสั่น
"เอ่อ เรื่องมันยาวมากอะครับคุณน้า และผมก็ไม่แน่ใจว่าถ้าคุณน้าฟังแล้วคุณน้าจะรับได้รึเปล่า" เคนกลัวที่แม่ของนิวจะรับไม่ได้
[แล้วมันเรื่องอะไรหรอ ที่น้าจะรับไม่ได้ เอางี้เคนว่างไหม๊เย็นนี้ น้าจะไปรับที่โรงเรียน แล้วเราไปหาที่คุยกัน โอเคไหม๊จ๊ะ]
"ครับ ว่างครับ"
[เคนต้องสัญญานะ ว่าจะเล่าให้น้าฟังทุกเรื่อง นี่น้ากังวลจนนอนไม่หลับแล้วเนี่ย] แม่นิวเริ่มมีเสียงสะอื้นนิดๆ
"ครับ ไม่ต้องห่วงครับคุณน้า ผมจะเล่าทุกเรื่องให้คุณน้าฟัง เพราะผมเองก็ไม่รู้จะช่วยนิวยังไงแล้ว" เคนให้คำสัญญากับแม่ของนิว เพราะเขาเองก็หมดปัญญาแล้วเช่นกัน
[โอเคจ๊ะ งั้นเย็นนี้เจอกันนะจ๊ะ บายจ๊ะ] แล้วแม่ขงนิวก็วางโทรศัพท์ไป
"เห้ย ไงว่ะ แม่ไอ้นิวโทรมาหรอ" โอ๊ตที่นั่งฟังอยู่ถามขึ้น
"เออว่ะ นี่ไอ้นิวไม่ยอมออกจากห้องมาสองวันแล้ว ข้าวก็ไม่กิน แม่มันเป็นห่วงเลยอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น" เคนพูด
"แล้วมึงจะบอกแม่ไอ้นิวหรอว่า ว่าลูกเขาเป็น..... มันจะดีหรอว่ะ" เจย์ถามขึ้นบ้าง
"ก็ต้องบอกให้หมดแหล่ะ คนเป็นแม่ยอมรับลูกตัวเองได้เสมอ" เคนพูดต่อ
"อืม กูหวังว่ามันจะดีขึ้นนะ เฮ้อ! เมื่อไหร่มันจะจบๆไปซะทีว่ะเรื่องบ้าๆพวกนี้" โอ๊ตพวกอย่างหัวเสีย
"กูก็ภาวนาให้มันจบลงด้วยดี อาเมน~ เฮ้อ!!" เจย์พูดขึ้นจนทำให้เพื่อนๆหันมามอง
... ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ...
"วันนี้ถือว่าน้าเลี้ยงข้าวด้วยละกัน แล้วโทรบอกที่บ้านยังว่ามากับน้า" แม่ของนิวหลังจากที่ไปรับเคนจากโรงเรียนก็พามาที่ร้านอาหารเพื่อที่เขาทั้งสองจะได้คุยกันได้มากขึ้น
"โทรบอกแล้วครับ จริงๆแล้วไม่น่าลำบากคุณน้าเลยผมเกรงใจ" เคนพูดอย่างถ่อมตัว
"ไม่เป็นไรหรอก มาๆๆนั่งตรงนี้ดีกว่า จะกินอะไรก็สั่งเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ" แม่นิวยิ้มให้เคนแล้วจึงสั่งอาหารของตน
"ครับ" เคนยิ้มตอบแล้วจึงสั่งอาหาร ซึ่งเขาเองก็ทำตัวไม่ค่อยถูก เพราะไม่เคยมากินอาหารกับแม่ของนิวอย่างนี้
ไม่นานทั้งคู่ก็อิ่มจากการกินอาหาร และในทันทีที่ทั้งคู่อิ่มแม่ของนิวก็เริ่มถามข้อสงสัยของตนทันทีโดยไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปแม้แต่นิด
"เอาแหล่ะ ไหนเคนลองบอกน้าสิ๊ ว่าเรื่องอะไรที่บอกน้าแล้วน้าจะรับไม่ได้" แม่ของนิวเริ่มจ้องมองนัยน์ตาของเคน
"เอ่อออ.. ผมว่าผมเล่าตั้งแต่ต้นดีกว่าครับ คุณน้าจะได้หมดข้อสงสัยไปเลยทีเดียว" จากนั้นเคนก็เริ่มเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับนิว ซึ่งแรกๆสีหน้าของแม่นิวนั้นดูจะประหลาดใจเล็กน้อย แต่พอหลังเริ่มมีสีหน้าเศร้าลงจนแทบจะร้องไห้ด้วยซ้ำ
"นี่เคนจะบอกน้าว่า นิว นิว....นิวเป็นเกย์ และที่สำคัญที่ลูกของน้าเป็นแบบนี้เพราะโซ่งั้นหรอ" แม่นิวเริ่มสะอื้นน้ำตาเริ่มล้นเอ่อ
"เอ่อออ.. คงประมาณนั้นครับ ผมว่านิวไม่ผิดหรอกนะครับที่เป็นแบบนี้ แต่ผิดที่ไอ้โซ่ตะหากที่ไม่ยอมรับตัวเอง" เคนพูดเชิงปลอมใจ
"ฮึก ฮึกๆๆ น้าสงสารนิวเหลือเกิน โถ่..นิวลูกแม่ ฮือๆๆๆ นี่น้าเลี้ยงลูกไม่ดีหรอเนี่ยนิวถึงได้กลายเป็นแบบนี้" ตอนนี้แม่นิวปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายสายตาคนรอบข้าง
"คุณน้าใจเย็นๆนะครับ ผมก็ไม่รู้จะบอกกับคุณน้ายังไง แต่ยังไงนิวมันก็เป็นไปแล้วนะครับ และอีกอย่างที่มันเป็นแบบนี้มันยังรับตัวเองไม่ได้เลย มันพยายามปิดกั้นมาโดยตลอด แต่เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วมันคงต้องการแค่ให้คนยอมรับในสิ่งที่มันเป็นเท่านั้นแหละครับ" เคนพูดจบก็ก้มหน้าลงเพราะความสงสารเพื่อน
"ไม่ใช่ว่าน้าจะรับในสิ่งที่นิวเป็นไม่ได้นะ น้าแค่กลัว กลัวที่ลูกจะอยู่ในสังคมลำบาก แล้วไหนจะเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นอีก ขนาดโซ่เองเขายังปฏิเสธนิวเลย แล้วคนรอบข้างเขาจะรับได้หรอ นี่พ่อของนิวเขายังไม่รู้ ถ้าเขารู้เขาจะเป็นยังไง น้า..น้ากลัวไปหมด ฮือๆๆๆ" แม่ของนิวร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม จนเคนต้องหยิบกระดาษทิชชู่ให้ซับน้ำตา
"สำหรับผมเอง ผมรับในสิ่งที่นิวเป็นรวมไปถึงไอ้โอ๊ตไอ้เจย์ ไม่มีใครรังเกียจนิวแม้แต่น้อยครับ มิหนำซ้ำยังคอยช่วยเหลือให้คำปรึกษามันมาโดยตลอด ยังไงแล้วพวกผมไม่ทิ้งนิวหรอกครับ" เคนพูดให้แม่นิวสบายใจขึ้น เพราะตอนนี้คนในร้านอาหารหันมามองกันเป็นตาเดียว
"จ๊ะ ขอบใจเคนมากๆนะ ถ้าไม่มีเคนน้าก็ไม่รู้จะแก้ปัญหาให้นิวยังไง" ขอบใจจริงๆ
"ไม่เป็นไรครับ ผมแค่อยากให้นิวมันดูเป็นผู้เป็นคนเหมือนแต่ก่อนนะครับ"
"งั้นวันนี้แค่นี้นะ ขอบใจจริงๆ เดี๋ยวน้าไปส่งที่บ้านนะ "
"ครับคุณน้า ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ "
หลังจากนั้นแม่ของนิวก็ไปส่งเคนที่บ้าน แล้วรีบขับรถกลับบ้านทันที เมื่อถึงบ้านแล้วแม่ของนิวต้องการที่จะบอกเรื่องนี้กับพ่อของนิว แต่พ่อของนิวยังไม่กลับจากที่ทำงานแม่ของนิวจึงนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร ไม่กี่นาทีพ่อของนิวก็ขับรถเข้ามา
"คุณค่ะ ฮือๆๆ " แม่ของนิวเรียกพ่อของนิว พร้อมกับร้องไห้
"นี่คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม" พ่อของนิวตกใจกับการร้องไห้ของแม่นิว จึงประคองภรรยาของตนมานั่งที่โซฟา
"ฮือๆๆ ฉันขอโทษ ฉันเรียกลูกไม่ดีเอง ฮือๆๆ" แม่ของนิวยังคงร้องไห้อยู่
"ขอโทษเรื่องอะไร คุณใจเย็นๆ แล้วค่อยๆเล่าให้ผมฟังนะ" จากนั้นแม่ของนิวก็เริ่มเล่าสิ่งที่เธอรู้มาจากเคน หลังจากที่เล่าจบ พ่อของนิวก็ลุกขึ้นด้วยความโมโห
"นี่! คุณเลี้ยงลูกภาษาอะไรเนี่ย!! ปล่อยให้ลูกเป็นแบบนี้ได้ยังไง ผมอุตส่าห์ไว้ใจคุณให้คุณอยู่บ้านเลี้ยงลูก นี่คุณกลับเลี้ยงลูกให้เป็นเกย์ แล้วถ้าคนอื่นรู้ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน หา!!" พ่อของนิวตะหวาดเสียงดังลั่นบ้าน
"ฉันขอโทษ ฮือๆๆ แต่ยังไงคุณก็ต้องยอมรับในสิ่งที่ลูกเป็นนะ คุณจะดุลูกไม่ได้นะ" แม่ของนิวอ้อนวอนให้พ่อเข้าใจในตัวลูก
"ก็คุณเป็นแบบนี้ ตามใจมัน!! จนมันนิสัยเหมือนผู้หญิง ต่อจากนี้ไปผมจะเลี้ยงลูกด้วยวิธีของผมเอง ดูสิ๊ ถ้ามันไม่กลับมาเป็นผู้ชายเหมือนเดิมให้มันรู้ไป!!!" พ่อของนิวเสียงดังขึ้น
"คุณคะ ในเมื่อลูกเป็นแบบนี้คุณจะไปบังคับลูกไม่ได้นะคะ คุณก็รู้ว่าลูกของเราเป็นเด็กดีขนาดไหน เขาเป็นแบบนี้เขาก็ไม่ได้ไปทำให้ใครเดือดร้อนนะคะ ฮือๆๆๆ"
"คนอื่นไม่เดือดร้อน แต่ผม ผมเดือดร้อนกับสิ่งที่มันเป็น!! เข้าใจไหม!! ~" พ่อกับแม่ของนิวทะเราะกันแรงมาก ซึ่งเขาทั้งสองนั้นไม่เคยทะเราะกันแรงขนาดนี้มาก่อน เพราะทุกครั้งทั้งสองมักจะคุยกันด้วยเหตุผลเท่านั้น ไม่เคยสาดอารมณ์ใส่กันเหมือนครั้งนี้
- NEW’S PART -
ผมสะดุ้งตื่นหลังจากที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายข้างล่าง ผมนั่งฟังอยู่นานเลยรู้ว่าเป็นเสียงพ่อกับแม่ทะเราะกันซึ่งมันทำให้ผมแปลกใจมาก ผมจึงนั่งฟังว่าเรื่องที่ท่านทะเราะกันเป็นเรื่องอะไร ปรากฏว่าเป็นเรื่องของผม นี่พ่อกับแม่รู้เรื่องทั้งหมดแล้วหรอ ผมถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยอาการรู้สึกผิด ผิดที่ทำให้พ่อกับแม่ทะเราะกัน ผิดที่ผมเกิดมาผิดเพศ!!! จากนั้นผมจึงเดินออกจากห้องเพื่อลงไปหาพ่อกับแม่ เพื่อขอโทษและบอกให้ท่านหยุดทะเราะกัน
"พ่อฮะแม่ฮะ !! นิวขอโทษ" ผมตะโกนลงไปจากชั้นสอง ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าบันไดกำลังเดินลงไปข้างล่าง
"นิว ลูกกลับเข้าไปในห้องก่อน เดี๋ยวแม่ตามเข้าไปนะลูก กลับเข้าไปก่อน ฮือๆๆ" แม่ของผมพูดขึ้น ผมต้องตกใจอีกครั้งแม่เห็นสภาพแม่ของผม ซึ่งท่านร้องไห้จนตาแดงก่ำไปหมด ผมนี่มันเลวจริงๆ ทำให้แม่ร้องไห้
"นิว กลับเข้าไปในห้อง พ่อขอคุยกับแม่ก่อน เรามีเรื่องที่ต้องเคลียกันอีกยาว กลับเข้าไป!" พ่อตะหวาดผม ซึ่งพ่อไม่เคยทำกับผมแบบนี้มาก่อน
"นิวขอโทษ ฮือๆๆ แม่ฮะพ่อฮะนิวขอโทษๆๆ ฮือออ" ตอนนี้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิม และรู้สึกว่าหัวของผมมันหนักขึ้น จนผมเองทรงตัวไม่อยู่ และอยู่ดีๆ ทุกอย่างก็มืดไปหมด
- END NEW’S PART -
"ตุบๆๆๆๆ" เสียงร่างกายของนิวที่กำลังล่วงหล่นมาจากบันไดชั้นบนสุดของบ้าน
"นิว !!" พ่อและแม่ของนิวเรียกชื่อลูกออกมาพร้อมกัน
"นิวลูก อย่าเป็นอะไรนะ นิวๆๆ ตื่นสิลูก ฮือๆๆๆ คุณไปเอารถออกเร็ว พาลูกไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้" แม่ของนิวบอกพ่อให้ไปเอารถออก เพราะหลังจากที่นิวตกจากบันได นิวก็ไม่ได้สติเลย
"จ๊ะแม่ นิวอย่าเป็นอะไรนะลูก" พ่อของนิวรีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถ
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็พานิวมาส่งที่โรงพยาบาล ซึ่งหมอได้ตรวจเช็คอาการแล้ว ผลออกมาว่านิวเป็นลมก่อนที่จะตกลงมาจากบันได สาเหตุที่เป็นลมเพราะขาดอาหารหลายวันจึงทำให้ร่างกายอ่อนแรง และยังเป็นแผลที่กระเพาะอาหารเนื่องจากอาการเคลียดลงกระเพาะ นอกจากนั้นหมอยังให้รอดูอาการของสมองเพราะหมอกลัวว่าศีรษะของนิวจะได้รับผลกระทบจากการตกบันได
"คุณ ลูกของเราจะเป็นอะไรมากรึเปล่า ฉันผิดเองแหละ ที่ทะเราะกะคุณ" แม่ของนิวพูดอย่างเป็นกังวล
"ลูกของเราต้องไม่เป็นอะไร เขาต้องอยู่กับเราไปนานๆ และผมต้องขอโทษคุณด้วยนะ ที่ว่าคุณไปอย่างนั้น ขอโทษจริงๆ" พ่อของนิวดึงแม่เข้ามากอด
"ฉันไม่ได้โกรธคุณเลย ฉันแค่ต้องการให้คุณยอมรับในสิ่งที่ลูกเราเป็น ฉันแค่ไม่อยากทำร้ายลูก" แม่ของนิวเริ่มที่จะร้องไห้อีกครั้ง
"ผมขอโทษนะที่ผมพูดไปอย่างนั้น จนมันทำร้ายจิตใจคุณและลูก ที่จริงแล้วผมรับได้เสมอไม่ว่าลูกเราจะเป็นอะไร ขอแค่เขาเป็นคนดีก็พอ แต่ที่ผมพูดไปอย่างนั้น เพราะผมกลัวว่าลูกของเราจะอยู่ร่วมกับผู้อื่นในสังคมลำบาก แค่เขารู้ตัวว่าเขาเป็นอะไร ยังเกิดปัญหามากมายขนาดนี้เลย ผมกลัว" พ่อของนิวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ฉันคุยกับเคนเพื่อนของเขามาแล้ว เขาบอกว่าพวกเพื่อนๆที่สนิทกับนิว ยอมรับได้เสมอไม่ว่านิวจะเป็นอะไร พวกนั้นไม่ได้รังเกียจลูกของเราเลย คุณไม่ต้องห่วงนะ"
"ถ้าอย่างนั้นผมก็สบายใจ แต่ตอนนี้ผมว่าเราต้องดูแลนิวให้มากขึ้นกว่าเดิม ไหนจะเรื่องป่วยทางกาย และเรื่องป่วยทางใจ ผมสงสารลูกจริงๆ"
"ค่ะ ฉันก็คิดอย่างนั้น เขาคงดีใจนะคะ ที่คุณยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น ฉันไม่อยากให้ลูกต้องมาเผชิญปัญหาที่หนักหนาแบบนี้อยู่คนเดียว"
"แล้วจะทำยังไงได้ละคุณ ก็มันเป็นเรื่องของคนสองคน และอีกอย่างโซ่เขาก็ตัดสินใจไปแล้ว ว่าเขาจะเลือกทางเดินทางไหน ก็ยังมีแต่ลูกของเรานี่แหละ ที่ต้องเดินอยู่บนทางสายนี้คนเดียว" แม่ของนิวพูดด้วยความสงสารลูก
"พ่อฮะแม่ฮะ นิวขอโทษ ฮึกๆ นิวขอโทษ ฮือๆๆ" ตอนนี้นิวฟื้นแล้ว เขาเอาแต่ร้องไห้ โทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้พ่อและแม่เสียใจ
"นิว ฟื้นแล้วหรอลูก" พ่อและแม่ของนิวพูดขึ้นพร้อมกัน
"ไม่ต้องร้องๆๆ พ่อและแม่ไม่ได้โทษลูกเลย ใจเย็นๆนะลูก" พ่อของนิวเข้าไปปลอมลูก
"นิวไม่ต้องโทษตัวเองนะลูก เพราะตอนนี้พ่อและแม่เข้าใจกันแล้ว และพ่อก็เข้าใจนิวแล้วด้วย" แม่ของนิวอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างที่นิวหลับไป
"ขอบคุณนะฮะ ที่เข้าใจนิว แล้วตอนนี้นิวอยู่ที่ไหนฮะ" นิวมองไปรอบๆห้อง
"ตอนนี้ลูกอยู่ที่โรงงพยาบาลจ๊ะ พักผ่อนซะลูก จะได้หายไวๆ" แม่ดึงผ้าห่มมาห่มให้นิว
"นิวเป็นอะไรหรอฮะ" นิวถามเพราะเขาจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากเหตุการณ์ที่พ่อกับแม่ทะเราะกัน
"นิวตกบันไดละลูก เพราะลูกเป็นลมแล้วพลัดตกลงมา เออ ยังเป็นแผลในกระเพาะอาหารด้วยนะเกิดจากการที่ลูกไม่ยอมกินข้าว" พ่อของเล่าถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระหว่างที่นิวหลับ
"นิวขอโทษนะฮะ ที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องมาเป็นห่วง" นิวยกมือไหว้พ่อกับแม่ เพราะเขารู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง
"ไม่เป็นไรจ๊ะ พ่อกับแม่โกรธลูกไม่ลงหรอก เพราะอะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นกับลูกตอนนี้มันทำให้ลูกเคลียดมากพอแล้ว"
"ขอบคุณฮะ" นิวพูดพลางคิดไปว่าโซ่จะรู้ไหมว่าเขาเข้าโรงพยาบาล นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะมาเฝ้าเขาด้วยซ้ำ แล้วโซ่จะมาเยี่ยมเขาไหม ความคิดนี้ทำให้นิวน้ำตาไหลออกมา
"ไม่ต้องร้องนะลูก แม่รู้ว่าลูกคิดอะไรอยู่ แม่โทรไปบอกเพื่อนๆแล้วหล่ะว่านิวเข้าโรงพยาบาล เอ่อ รวมถึงโซ่ด้วยหน่ะ"
"ขอบคุณฮะ" จากนั้นนิวก็ผอยหลับไปอีกด้วยความเพลีย
- TBC -
Talk With Writer
ดีครับๆๆ ช่วงนี้รีดเดอร์คงงงกันว่าทำไม ไรเตอร์อัพฟิคบ่อยจัง
สาเหตุมาจาก ไรเตอร์จะไม่มีเวลาได้อัพ 3 วันเต็มๆๆ กลัวว่ารีดเดอร์จะรอกันนานเลยต้องเร่งอัพกันหน่อย 555
หวังว่ารีกเดอร์คงจะยังไม่เบื่อฟิคเรื่้องนี้ใช่ไหม๊?? เพราะมันดราม่าติดๆกันมาหลายตอนแล้ว
มันเป็นไปตามอารมณ์ของไรเตอร์จริงๆนะ ^^
.
.
.
.
ปล. นี่คือกลุ่มฟิค เข้าไปคุยกันได้นะครับ ^^ https://www.facebook.com/groups/401687626533482/
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น