Fiction[SooxNew]Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 เตรียมตัว(?)

 Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน : ตอนที่ 6 เตรียมตัว

       หลังจากวันนั้นที่พวกเพื่อนๆ รู้เรื่องระหว่างโซ่และนิวแล้ว ก็คอยดูคอยติดตามว่าทั้งสองเป็นอย่างไร  จริงๆแล้วเพื่อนๆ ก็ไม่ได้รังเกียจถ้าสองคนนั้นจะรักกัน  แต่เหตุการณ์ ณ ตอนนี้ไม่ได้ดีขึ้นเลย เคน เกรงว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปนานๆไม่ดีแน่ๆ เขาเลยพยายามพูดขึ้นลอยๆให้โซ่และนิวคิดได้ แต่ไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อย

"นิวกูพูดตรงๆนะ มึงอ่ะเปลี่ยนไปมากเลย  โทรมก็โทรม กูเป็นห่วงว่ะมีอะไรก็บอกกะกูได้นะ"  เคนพูดขึ้นหลังจากที่นั่งดูนิวเหม่อลอยมานาน

"หรอ กูโทรมขนาดนั้นเลยหรอ"  นิวทำท่าจับหน้าตัวเอง

"มากอ่ะมึง ได้นอนบ้างเปล่าเนี่ย  เรื่องซ้อมอ่ะไม่ต้องกังวลนะ งานยังอีกหลายวัน"  เคนพูดให้นิวสบายใจมากขึ้น

"อืม กูขอโทษด้วนะ เสียงานหมดเลย ขอเวลากูแป๊บนะ เดี๋ยวก็ดีเหมือนเดิม"  ที่จริงแล้วนิวไม่ได้ขอเวลาให้ตัวเอง  แต่เป็นโซ่ตะหาก นิวขอเวลาเพื่อให้โซ่ได้ตัดสินใจว่าจะเอาไงต่อไป ระหว่างเขาสองคน

"เวลาสำหรับมึงมีเสมอเพื่อน  อย่ากังวลอย่าคิดมาก และอีกอย่างไม่มีเพื่อนว่าพวกมึงหรอก  ถ้าพวกมึง เอ่อ .. จะ จะ เอ่อ.. จะคบกัน  คือว่าพวกกูรู้หมดแล้ว"  เคนเผยปากพูดความจริง

"เห้ย! นี่มึงรู้  มึงรู้แล้วหรอ มึงรู้ได้ยังไง"  นิวทำหน้าตกใจ

"เอ่อ คือพวกกูแอบฟังพวกมึงคุยกันในห้องซ้อมวันนั้นอ่ะ"  แต่อย่าห่วงเลยกูไม่บอกใครหรอก 

"แล้วมีใครรู้บ้างอ่ะ"  นิวถามด้วยน้ำเสียงเรียบ

"ก็มีกู เชื้อเจย์ และก็เชี้ยโอ๊ต มีแค่นี้แหละ"

"อืม  กูขอโทษนะที่กูทำตัวแบบนี้  ถ้าพวกมึงจะเลิกคบกูเป็นเพื่อนก็ได้นะ กูไม่ว่า"  นิวทำหน้าจ๋อย

"เห้ย!! อย่าคิดมากดิว่ะ  พวกกูไม่มีใครรังเกียดมึงเลยที่เป็นแบบนี้ พวกกูเข้าใจ และอีกอย่างมึงก็เป็นเพื่อนรักของพวกกู พวกกูไม่มีทางทิ้งมึงแน่นอน"  เคยพูดเสียงหนักแน่น

"ขอบใจมากนะไอ้เคน  กูไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดี  แต่ตอนนี้กูสับสนว่ากูจะคบกันในฐานะอะไร กูยังรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นไม่ได้ กู.. กู  ฮึกๆ ฮือออๆๆ"  นิวพูดไม่ทันจบก็ปล่อยโฮออกมาต่อหน้าเคน

"ใจเย็นๆๆ ดิว่ะ ค่อยๆคิด แล้วมันจะดีเอง อย่าร้องๆๆ" เคนพูดไปพลางลูบหัวเพื่อน

"กูคิดมาหลายวันแล้ว  แต่คิดไม่ตกสักที มึงลองคิดดูว่าถ้ากูกะไอ้โซ่คบกัน พวกกูจะอยู่ในฐานะอะไร แฟนหรอ? ไม่มีทางอ่ะ  แล้วพวกกูจะทำตัวยังไง คนอื่นจะคิดยังไง ครอบครัวจะรับได้ไหม๊ จะทำให้ใครผิดหวังรึเปล่า  ขนาดตัวกูยังรับตัวเองไม่ได้เลย แล้วใครจะมารับได้ในสิ่งที่กูเป็น"  นิวพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า เพราะเขาไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ

"แล้วมึงรักกันรึเปล่าล่ะ  ถ้ามึงรักกัน เรื่องๆอื่นที่มึงพูดมาก็ลบมันไปได้เลย แค่มึงสองคนไว้ใจกัน และพากันก้าวผ่านปัญหาอุปสรรค์ไปแค่นั้นก็พอ"  เคนพูดให้นิวคิด

"อืม มันก็จริงนะ แต่สำหรับกูอ่ะ กูพูดได้เต็มปาก ณ ตอนนี้เลย ว่ากูรักไอ้โซ่ กูไม่รู้ว่ากูไปรักมันตอนไหน กูรู้แค่ว่ากูอยู่กะมันแล้วกูมีความสุข  แต่สำหรับไอ้โซ่แล้วกูไม่รู้ว่ามันคิดยังไงกับกู อาจเป็นแค่อารมณ์  อารมณ์หนึ่งที่อยากปกป้องกูเหมือนที่มันสัญญาหรืออาจเป็นแค่ความผูกพันก็ได้  ที่กูขอเวลาพวกมึง กูไม่ได้ขอให้ตัวเอง แต่กูขอให้ไอ้โซ่ ให้มันได้คิดไตร่ตรอง ว่ามันคิดยังไงกับกู เราจะได้ไม่ต้องทำไรที่ผิดพลาด และกลายเป็นว่ามองหน้ากันไม่ติดในภายหลัง" นิวพูดแต่ตาเหม่อลอยไปไกล

"อย่าคิดมากเลย ในเมื่อไอ้โซ่มันเอ่ยปากพูดล่ะ ว่ามันรู้สึกดีกะมึง ก็แสดงว่ามันก็รักมึงเหมือนกันแหละ มึงรอไปก่อนละกัน และก็เลิกคิดมากได้แล้ว" เคนพูดให้กำลังใจเพื่อน

"อืม ขอบใจว่ะ ถ้าไม่มีมึงกูก็เก็บอยู่อย่างนี้ ไม่แน่ถ้าไม่ได้พูดไปกูอาจเป็นบ้าก็ได้"  นิวพูดจบก็ยิ้มอย่างสบายใจ แต่ในใจเขาไม่อาจจะปล่อยวางได้เลย

"เออๆ ไม่เป็นไร มีปัญหาอะไรก็มาระบายกับกูได้ เพื่อนกันอยู่แล้ว"  เคนพูดจบก็ขยี้หัวนิว

"อย่าดิสัส ผมกูเสียทรง"  นิวปัดมือเคนออก

"โหยยย ไอ้หล่อ!!  555555" เคนและนิวหัวเราะออกมาพร้อมกัน

"มึงหัวเราะได้กูก็ดีใจล่ะ เห็นมึงสบายใจขึ้นมากูก็สบายใจ เฮ้อ!!" เคนถอนหายใจอย่างหมดห่วง

"ขอบใจอีกทีว่ะ  เออนี่ วันนี้มึงเห็นไอ้โซ่ยัง กูไม่เห็นมันตั้งแต่เช้า นี่ก็จะคาบ 2 ล่ะ ยังไม่มาโรงเรียนอีกปกติแล้วถ้ามันไม่มาโรงเรียนมันจะโทรบอกกู แต่นี่เงียบไปเลย"  นิวมองหาโซ่ในห้องเรียน

"กูก็ยังไม่เห็นหว่ะ  มึงลองโทรหามันดิ เผื่อไม่สบายหรือเป็นอะไร"  เคนทำหน้าเป็นห่วง

"อืม เดี๋ยวพักกลางวันกูค่อยโทร"  นิวพูดจบอาจารย์ก็เขามาในห้องพอดี

... เวลาพักกลางวัน  ณ  โรงอาหาร ...

"มึงโทรหาไอ้โซ่ยังรึยัง"  เคนถามนิว

"ยังเลยกูว่าแดกเขาเสร็จเดี๋ยวค่อยโทรไป" 

"อืมๆ แล้วนี่มึงนั่งรอเหี้ยไร ทำไมไม่ไปซื้อข้าว"  เคนทำหน้างง

"ก็ ก็ ... ก็"  นิวพูดติดๆขัดๆ ไม่กล้าพูด

"ก็ปกติ เชี้ยโซ่เป็นคนซื้อให้มันกินไงล่ะ  ตอนนี้มันเลยไม่กล้าไปซื้อเอง"  โอ๊ตที่นั่งฟังอยู่พูดเสริมขึ้นมา

"กูก็สงสัยมานานล่ะ ทำไมว่ะ"  เจย์หันหน้าไปถามนิว

"ก็เมื่อหลายปีก่อน น่าจะประมาณน่าจะตอนประถมอ่ะ  กูไปซื้อก๋วยเตี๋ยมแล้วทำหกใส่รุ่นพี่ เขาจะต่อยกูพอดีไอ้โซ่วิ่งมาช่วย มันขอร้องพี่เขาว่ากูไม่ได้ตั้งใจ แต่ดีที่ไอ้โซ่รู้จักกะพี่คนนั้น เขาเลยไม่เอาเรื่องกู และหลังจากนั้นมันกลัวกูไปทำก๋วยเตี๋ยวหกใส่ใครอีก มันเลยอาสาไปซื้อให้ จนมาถึงทุกวันเนี่ย"  นิวอธิบาย

"อ๋อ...." เพื่อนทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน

"งั้นวันนี้กูไปซื้อให้มึงเอง"  โอ๊ตอาสา

"จะดีหรอ กูเกรงใจว่ะ"  นิวเกาหัว

"ไม่เป็นไร ๆๆ เพื่อนกัน ทำหน้าที่แทนกันได้"  โอ๊ตยักคิ้ว

"แต่มีอย่างนึงว่ะที่มึงทำหน้าที่แทนไอ้โซ่ไม่ได้"  เคนเสริมขึ้น

"อะไรว่ะ"  โอ๊ตและนิวทำหน้างง

"ก็หน้าที่เจ้าของหัวใจเชี้ยนิวไงล่ะ 5555"  เจย์ตอบแทนเคน

"ฮิ๊ววววววว ~  5555"  เจย์ เคน และโอ๊ต ร้องออกมาพร้อมกัน

"ไอ้พวกบ้า ! ><" นิวพูดพลางบิดตัวแก้เขิน

"กูไปซื้อข้าวให้เชี้ยนิวก่อน  ฝากดูมันด้วย ดูมันบิดตัวจนเอวจะขาดละ 5555" พูดจบโอ๊ตก็เดินไปร้านอาหาร

"กร๊ากกกกกกก  555555"  เพื่อนทั้งโต๊ะหัวเราพร้อมกัน รวมทั้งนิวด้วย

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว นิวจึงขอตัวเพื่อนๆออกมา เพื่อจะโทรหาโซ่ ความรู้สึกของนิวตอนนั้นไม่รู้เป็นอะไร หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มือสั่น เขาไม่กล้าที่จะกดปุ่มโทรออก ไม่รู้ว่าทำไม หรือเขาจะตื่นเต้น แต่จะตื่นเต้นทำไม หรือว่าเขากลัว กลัวที่จะได้ยินอะไรบางอย่าง  ในที่สุดนิวก็กดปุ่มโทรออก

"ตื๊ดดดดดด   ตื๊ดดดดดด  ตื๊ดดดดดด"  นิวรอสายสักพักก็มีคนรับ

[ฮัลโหล] ปลายสายพูด

"ฮัลโหล ทำไมวันนี้ไม่มาโรงเรียนเป็นอะไรหรือเปล่า"  นิวถามด้วยเสียงกังวล

[ไม่เป็นอะไรหรอก แค่อยากพักผ่อนและอยากอยู่กับตัวเอง]  โซ่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ

"อืม ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว พักผ่อนมากๆนะ  งั้นแค่นี้แหละ"  นิวกำลังจะกดวางสาย แต่โซ่ก็ตะโกนขึ้นมา

[เดี๋ยว เดี๋ยว!! อย่าเพิ่งวาง  คือพรุ่งนี้โซ่มีอะไรจะบอก]  โซ่ยังคงพูดเสียงเรียบ

"อืม จะรอฟังนะ  แค่นี้หล่ะ"  นิวกดวางสาย

หลังจากที่นิวกดวางสายไป นิวก็กลับมานั่งที่ม้าหินอ่อน พลางคิดไปว่าพรุ่งนี้โซ่จะบอกอะไรกับเขา แล้วทำไมไม่บอกตอนคุยกันเมื่อกี้  การแสดงออกของโซ่ในครั้งนี้ทำให้นิวต้องเป็นกังวล เขากลัว กลัวที่จะรับความจริงไม่ได้ถ้าหากโซ่พูดบางอย่างออกมาแบบที่เขาคาดเดาไว้  หลายนาทีผ่านไปนิวยังคงนั่งเหม่อลอย จนไม่รู้เลยว่าเพื่อนๆมานั่งจ้องหน้าเขา 

"เฮ้ย!! เชี้ยนิว พวกกูนั่งมองมึงตั้งนาน เหม่อหาพ่อมึงหรอ"  โอ๊ตตะโกนขึ้น เมื่อรู้สึกไม่พอใจที่นิวไม่สนใจเขา

"อ่าว พวกมึงมากันตั้งแต่เมื่อไหร่" นิวหันไปถามเพื่อนๆที่นั่งมองเขาอยู่

"ก็มานาน จนเห็นมึงนั่งเหม่อแบบนี้ไง"  เคนตอบ

"เออ แล้วมึงโทรหาไอ้โซ่ยังว่ะ" ตกลงมันเป้นอะไร เจย์ถามขึ้น

"โทรแล้ว มันบอกว่าไม่เป็นอะไร แค่อยากอยู่กะตัวเอง"  นิวก้มหน้าลงต่ำ

"แล้วมันพูดไรอีกป่ะ"  โอ๊ตเสริม

"มันบอกว่าพรุ่งนี้มันมีอะไรจะบอกกู"  เหมือนมันตัดสินใจได้แล้ว  นิวยังคงก้มหน้า

"อืมมมม งั้นมึงก็ควรจะดีใจได้ล่ะ เตรียมตัวเป็นแฟนไอ้โซ่ได้เลย  555555"  เคนหัวเราะดัง

"55555 เออว่ะ อุ๊ยเพื่อนกูจะเป็นฝั่งเป็นฝาล่ะ กร๊ากกก"  เจย์พูดเสริมเคน จนทั้งกลุ่มหัวเราะดังชั่น ยกเว้นนิว

"เห้ย มึงเป็นอะไรว่ะ จะเศร้าทำไมอีก"  โอ๊ตถามนิวเมื่อเห็นนิวยังคงทำหน้าเครียด

"ไม่รู้ดิ กูแค่รู้สึกแบบนี้  กูว่ามันไม่ใช่แบบที่พวกมึงคิดหรอก"  ขอบตาของนิวเริ่มแดง

"เฮ้ยๆๆ อย่าคิดมาก คิดในแง่บวกไว้ดิ มึงเชื่อกูว่ามันต้องเป็นแบบที่พวกกูคิด"  เคนปลอบเพื่อน

"อืม กูก็หวังว่านะ  ป่ะขึ้นเรียนเหอะ"  นิวลุกขึ้นเดินโดยไม่รอเพื่อน

- TBC -

Talk With Writer
สวัสดีครับ ^^ ตอนนี้เริ่มมีอารมณ์มาอัพฟิคแล้ว 55555
หลังจากที่เครียดกะการเรียนอยู่สักพัก  ไรท์อยากบอกว่า ช่วงนี้ฟิคของไรท์จะดราม่าหน่อยนะ นิดๆเท่านั้น ไม่มาก อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับบบบบ ><  
และอีกเรื่องที่จะบอกคือ พรุ่งนี้จะมาอัพให้อีกตอน เย้ๆๆๆ  (ถ้าไม่ลืม -..-)
.
.
.
.

ปล. SF ที่บอกว่าจะลงให้ เลื่อนไปก่อนนะครับ เพราะตอนนี้ยังติดอยู่บางช่วง ไม่อยาหรีบแต่ง เดี๋ยวมันไม่สนุก >< คงไม่ว่ากันนะครับ สำหรับคนที่รออ่านอยู่

ไรท์อยากถามว่า ถ้าไรท์ทำแฟนเฟจในFacebook เอาไว้อัพเดตฟิค และพูดคุยกะไรท์ จะมีคนเข้าร่วมไหม??? ตอบด้วยนะครับ ^^

ขอบคุณที่ติดตามกันนะครับ ^^