Fiction[SooxNew]Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 ขอเวลา

 Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน : ตอนที่ 5 ขอเวลา

... 10 นาทีผ่านไป ...

"ฉันไม่เคยรัก ไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นรายยยยยย ~ "   เสียงโทรศัพท์ของนิวดังขึ้น

"มาถึงแล้วหรอ"

[เออๆ ตอนนี้อยู่หน้าบ้านมึงล่ะ]

"รอแป๊บนะ เดี๋ยวกูลงไป"

[เออๆ เร็วๆนะ ยุงเยอะ ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ดๆๆ]  โซ่วางสาย

-

-

-

"มาแล้วววววววว"  นิวรีบวิ่งมาหน้าบ้าน

"รีบๆเปิดเลย ยุงจะหามกูล่ะ"  โซ่เร่งนิว

"เออน่า กูก็รีบอยู่นี่ไง แป๊บๆๆ"  นิวกำลังเปิดประตูรั้ว

"ขอบใจ" โซ่เดินผ่านประตูเข้ามาพร้อมกับกีตาร์ตัวโปรด

"เออ เร่งกูจริง"  นิวเดินนำขึ้นบ้าน

"คุณน้านอนกันหมดแล้วหรอ"  โซ่ถามถึงพ่อกะแม่ของนิวขณะเดินขึ้นบันได

"นอนแล้ว" นิวตอบโซ่

"อ่อๆ  งั้นก็สะดวกเลยสิ หุหุ"  โซ่ทำหน้าหื่น

"-*-  เชี้ย ! มึงนิจัญไร กลับไปเลยไป"  นิวดันโซ่ให้กลับหลัง

"55555 จัญไรเหี้ยไร กูจะบอกว่าจะได้แกะคอร์ดได้สะดวกๆ ไม่ต้องกังวลว่าพ่อกะแม่มึงจะว่าเสียงดัง" โซ่อ้าง

"หรอออออ ???"  นิวทำหน้าไม่เชื่อ

"ไม่เชื่อหรอ งั้นกูจะทำอย่างที่มึงคิดแล้วกัน  หุหุ"  โซ่ยื่นหน้าเข้ามา

"หึ้ยยย อย่านะเว้ยงั้นกูถีบตกบันได"

"55555 กูล้อเล่น ป่ะ ไปช่วยกัน จะได้ไม่ดึกมาก"  โซ่เดินนำนิวเข้าห้อง

"ห้องมึง ยังสะอาดเหมือนเดิม เอาเวลาไหนไปจัดนักว่ะ เรียบร้อยชิบหาย"   โซ่มองสำรวจ

"ก็กูไม่ได้สกมกเหมือนมึง ใช้แล้วก็เก็บที่ไม่ทิ้งละเกะละกะ"   นิวนั่งลงบนเตียง

"55555 งั้นว่างๆ ไปเก็บให้กูบ้างนะ"  โซ่นั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับนิว

"ไม่ใช่เรื่องห้องมึงก็ไปทำเองสิ ไม่งั้นก็ไปอ้อนให้สาวๆในสต๊อกมึงช่วยสิ"     นิวเริ่มขีดเขียนลงบนเนื้อเพลงในกระดาษ

"สาวๆที่ไหน ไม่มี๊  55555"  โซ่เริ่มคลอกีตาร์เบาๆ

"กูว่าเข้าเรื่องเหอะ  มึงดูเนื้อเพลงดิว่าโอไหม๊  กูใส่เนื้อกะทำนองไปใหม่"   นิวชี้ให้โซ่ดูกระดาษที่มือ

"เออๆๆ กูว่าเคนะ  กูจะได้ใส่คอร์ดด้วย" โซ่เริ่มขีดเขียนลงกระดาษคอร์ดเพลงของเขา

...  2 ชั่วโมง ผ่านไป ...

"ฮ๊าววววว …. กูว่านอนเหอะกูง่วง"  โซ่หาว

"เออว่ะกูก็ง่วง  งั้นเอางี้ เล่นเพลงจากนี้ไปจนนิรันดร์ก่อนค่อยนอน"  นิวเสนอ

"เออๆดีๆ จะได้ลองคอร์ดไปในตัว"  โซ่หยิบกาตาร์มาวางที่หน้าตัก

"เริ่มนะ"  นิวยกกระดาษที่มีเนื้อเพลงใหม่อยู่ในมือ

เสียงกีตาร์จากโซ่เริ่มคลออินโทรขึ้นเบาๆ   จากนั้นนิวจึงเริ่มร้อง

~แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว

เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้มีความหมาย

ไม่ว่าฉันและเธอต่างคนต่างมาต่างกันเท่าไหร่

คำว่ารักจะผูกใจเราไว้....ไม่ให้ไกลกัน

จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย

สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลยเธอบอกกันให้รู้  

เปลี่ยนชีวิตฉันไป  อยากอยู่นานๆเพื่อจะเฝ้าดู  วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร

ฉันไม่เคยรัก ไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร

เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน

ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์ ทั้งหัวใจมคือเธอเท่านั้น

รักของเรา...จะอยู่จนวันตาย

~ฉันไม่เคยรัก ไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร

เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน

ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์ ทั้งหัวใจมคือเธอเท่านั้น

รักของเรา...จะอยู่จนวันตาย …..  

เสียงกีตาร์ค่อยๆเบาลง จนหายไป  นิวและโซ่มองหน้ากันยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

"กูอยากให้เราอยู่กันอย่างนี้นานๆ กูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร กูรู้แค่ว่าอยากอยู่กะมึง อยากเล่นกีตาร์ให้มึงร้อง อยากเป็นแบบนี้ไม่นานๆ กูรู้แค่ว่ากูมีความสุข"  โซ่พูดความในใจออกมา

"เอ่ออ.. กูก็เหมือนกัน กูมีความสุขมาที่ได้อยู่กะมึง  มึงเป็นคนเดียวที่กูอยู่ด้วยแล้วอบอุ่น  กูไม่รู้ว่ากูคิดยังไงกับมึง กูรู้แค่ว่ากูอยากอยู่แต่กับมึง"  นิวก้มหน้าพูดด้วยน้ำตา

"มึงไม่ต้องกลัวนะนิว  ไว้รอกูรู้ตัวก่อนว่ากูคิดยังไงกับมึงกันแน่  ขอเวลากูสักพัก ตอนนี้กูสับสนไปหมดแล้ว  กูไม่รู้ว่ากูคิดกับมึงแค่เพื่อนหรือมากกว่านั้นกันแน่ ขอเวลากูนะ"  โซ่พูดไปพลางเช็ดน้ำตาให้นิว

"อืมมม"  นิวยังคงร้องไห้ไม่หยุด

"ขอกูกอดมึงได้ไหม๊"  โซ่ถาม

นิวพยักหน้า โซ่จึงรีบดึงนิวเข้ามากอด ตอนนี้นิวร้องไห้หนักกว่าเดิม ด้วยความรู้สึกว่าตัวเองสับสนและกลัว กลัวที่จะเสียโซ่ไป  ส่วนโซ่เองก็ไม่กัน กอดรัดตัวนิวไว้แน่น เหมือนกับคนที่เขากอดอยู่จะต้องจากเขาไป เขาคิดในใจว่ากอดนี้มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน ไม่เคยมีกอดไหนที่ทำให้เขาอบอุ่นได้ถึงเพียงนี้ เขาอยากจะกอดแบบนี้นานเท่านาน  โซ่สังเกตได้ว่านิวหยุดร้องไห้แล้วจึงผละตัวออก พบว่านิวหลับไปตั้งแต่ไม่ไหร่ไม่รู้  โซ่จึงอุ้มนิวไปวางลงที่เตียงอย่างอ่อนโยน และนั่งมองใบหน้าของนิวพร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาที่หลงเหลืออยู่ให้

- SOO’S PART -

ผมไม่รู้ว่าพูดออกไปได้ยังไง  คงเป็นเพราะมันอัดอั้นมานาน และผมก็อยากให้นิวรู้ รู้ว่าผมคิดยังงัย  การกอดกับนิวในครั้งนี้ไม่เหมือนกับการกอดกับนิวครั้งอื่นๆ การก่อนในครั้งอื่นๆจะเหมือนกับการกอดธรรมดา แค่เอาอกชนกันแล้วก็ผละออก แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกได้ถึงความสับสน ความกลัวของนิวที่เก็บไว้อยู่มากมาย ผมจึงอยากที่จะช่วยบรรเทาความรู้สึกนี้ให้ออกไปจากนิวทั้งหมด ผมรู้ว่านิวเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดความรู้สึกของตน มีอะไรจะเก็บไว้คนเดียวตลอด แต่สำหรับผมก็ใช่เรื่องไม่ยากที่จะเดาได้ว่านิวคิดอะไร  ผมกอดนิวนานมากๆ จนไม่รู้สึกเลยว่านิวหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่  ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกกับนิวยังไงกันแน่ผมจึงขอเวลาที่จะไตร่ตรองให้แน่ใจ เพราะผมไม่อยากทำให้นิวเสียใจ และที่สำคัญผมกลัวเราทั้งสองคนจะมองหน้ากันไม่ติดถ้าเราตัดสินใจอะไรพลาดไป

- END SOO’S PART -

- NEW’S PART -

ผมตื่นมาด้วยอาการมึนหัวเล็กน้อย  หันไปมองคนข้างๆ ปรากฏว่าโซ่ยังคงหลับอยู่ผมไม่อยากกวนเลยค่อยๆลุกไปเข้าห้องน้ำ  ผมเข้ามายืนหน้าอ่างล้างหน้าแล้วมองตัวผมเองในกระจก มองลึกเข้าไปถึงดวงตาของตัวเองพยายามจะรู้ให้ได้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ตอนนี้ผมสับสนไปหมดหลังจากที่เมื่อคืน ผมและโซ่ได้ปลดเปลื้องความในใจที่เรามีต่อกัน  สิ่งที่โซ่พูดมานั้นทำให้ผมยิ่งคิดมากกว่าเดิม ผมกลัวเราสองคนจะมองหน้ากันไม่ติดกับสิ่งที่มันผิดพลาด และผมกลัวที่จะต้องเสียโซ่ไป  ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่โซ่พูดมาเมื่อคืนคือสิ่งที่มาจากความคิดของโซ่หรือแค่เป็นห่วงผมกันแน่   ตอนนี้ผมอยากพักอยากอยู่เงียบๆ ทบทวนความคิดของตัวเอง  ผมไม่รู้ว่าผมยืนจ้องมองนัยน์ตาของตัวเองมานานแค่ไหน  แต่พอรู้ตัวอีกทีก็มีเสียงคนเคาะประตูห้องน้ำ

"ก๊อก ๆๆๆ !!  นิวๆ นิวอยู่ในห้องน้ำใช่ไหม"   เสียงโซ่นั่นเอง

"นิว นิว นิวได้ยินโซ่ไหม๊ นิวเป็นอะไรรึเปล่า"  โซ่ยังคงยืนเรียกชื่อผมอยู่หน้าห้องน้ำ ผมจึงเปิดประตูออกไป

"นิว นิวเป็นอะไรโซ่เรียกนิวตั้งนาน เงียบไปเลย  โซ่กลัวนิวเป็นอะไรอ่ะ"   โซ่เดินเข้ามาจับไหลผม

"นิวไม่เป็นอะไรหรอกโซ่  แค่ยืนคิดอะไรเรื่อยเปลื่อยอ่ะ"   ผมตอบโซ่

"อืม ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ โซ่เป็นห่วง"  โซ่ลูบหัวผมอย่างเอ็นดู

"อืมมม ขอบใจนะ " ผมส่งยิ้มให้โซ่

"งั้นโซ่กลับบ้านก่อนนะ  แล้วเดี๋ยวโซ่โทรหา  เออ! อย่าลืมกินข้าวนะ สายแล้วเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ"  โซ่ส่งยิ้มให้แล้วเดินออกจากห้องของผม

ผมกลับมานั่งที่เตียงพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย  จนแม่มาเคาะประตูห้อง มาบอกให้อาบน้ำแล้วลงไปกินข้าว มันทำให้ผมได้สติขึ้นมา ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรผมนั่งเหม่อตลอด คิดไปเรื่อยใครเรียกก็ไม่ค่อยได้ยิน  คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนเป็นแน่ ที่ทำให้ผมต้องคิดมากขนาดนี้

- END NEW’S PART -

 ... ณ โรงเรียน ...

หลังจากวันนั้นที่โซ่และนิวต่างพูดความในใจให้กันและกันฟัง  นิวก็มีท่าทีที่เปลี่ยนไปมาก จากคนที่เคยสนุกเฮฮากับเพื่อนกลับเป็นคนพูดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด  โซ่ที่รู้ดีว่านิวเป็นอะไร แต่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร ได้แต่พยายามพูดคุยให้เหมือนปกติ  และพยายามทำให้นิวผ่อนคลายมากขึ้น  เขารู้ว่าว่านิวนั้นคิดมากซึ่งเขาเองก็ไม่ต่างไปจากนิวเท่าไหร่ เขานั่งคิดเสมอว่าถ้าเขากับนิวมีความสำพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่านี้มันจะเป็นเช่นไร  แล้วคนจะมองกันยังไง ครอบครัวจะรับได้ไหม โซ่คิดไปต่างๆนานา  แต่อีกใจหนึ่งเขาก็คิดว่า “น้องฟ้า” ก็เป็นอีกคนที่เขารู้สึกดีด้วยเวลาอยู่ใกล้ๆ ไม่ต่างไปจากที่เขารู้สึกกับนิวเลย  เพราะเช่นนี้โซ่จึงคิดหนัก หาข้อดีและข้อเสียถ้าหากเลือกคบใครสักคน

ในช่วงพักเที่ยงวันนี้บรรยากาศในการซ้อมของวง The split ไม่ค่อยสู้ดีนัก เพราะทั้งโซ่และนิวนั้นเงียบกว่าปกติ ทั้งคู่ไม่ค่อยจะมีบทสนทนากับเพื่อนๆในวงสักเท่าไหร่  โซ่..ไม่ค่อยเฮฮาเท่าไหร่ ส่วนมากถ้าเพื่อนแกล้งหรือแหย่ก็จะยิ้มแหยๆไม่ค่อยร่าเริง   ยิ่งโดยเฉพาะ นิว เป็นหนักเข้าไปอีก เช่นเพื่อนถามคำก็ตอบคำ เวลาซ้อมก็ร้องไม่ค่อยออก ผิดคีย์บ้าง เสียงไม่ออกบ้าง จนต้องเปลี่ยนเพลงซ้อมอยู่บ่อยๆ ในที่สุดเคนที่เห็นเพื่อนเปลี่ยนไปก็ทนไม่ไหวเลยตะโกนออกมา

"เหี้ย!!! พวกมึงเป็นเหี้ยไรว่ะ"  เคนตะโกนสุดเสียง จนเพื่อนๆที่ซ้อมกันอยู่หันมามอง

"เป็นเหี้ยรัยว่ะไอ้เคน"  โอ๊ตที่นั่งดูการซ้อมอยู่ถามขึ้น

"มึงก็ดู เชี้ยโซ่กะเชี้ยนิวดิ  แมร่งเป็นเหี้ยไรไม่รู้ เงียบ  เหงา  หงอย"  เคนชี้ไปทางโซ่และนิว

"เออว่ะ กูก็ว่ามันแปลกๆนะ สังเกตมาตั้งแต่เข้าล่ะ" เจย์เสริมบ้าง

"ไหนมึงพูดมาดิ ว่ามึงสองคนเป็นเหี้ยไร ทะเราะกันรึเปล่า หรือมีปัญหาไร"  โอ๊ตถามทั้งสองคน

"ไม่มีอะไรหรอก  กูแค่มึนๆหัวนะ  เมื่อคืนนอนดึก เลยไม่ค่อยมีแรง" นิวตอบแต่ก้มหน้าลง

"กูก็ไม่มีไร  แค่รู้สึกกังวลกับการโชว์อ่ะ กลัวมันไม่ลื่น"  โซ่แก้ตัว

"ถ้ามึงเป็นอยู่อย่างนี้ กูว่ามันล่มแน่  มึงช่วยตั้งใจให้มากกว่านี้หน่อยได้มะ หรือถ้ามีอะไรก็พูดมาตรงๆ  กูไม่ได้เป็นห่วงแค่วงของเรานะเว้ย  กูเป็นห่วงพวกมึงทั้งสองด้วย  กูไม่รู้ว่าพวกมึงเป็นอะไรกัน แต่กูอยากให้พวกมึงคุยกันดีๆ ไม่ใช่เงียบกันทั้งคู่  ถ้ายังเงียบอยู่อย่างนี้เดี๋ยวต่างคนก็ต่างคิดว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรจนมองหน้ากันไม่ติด กูก็บอกพวกมึงได้แค่นี้แหล"ะ   เคนพูดจนก็เดินไปตบไหล่โซ่และนิว

"กูเห็นด้วยกะไอ้เคนนะ  มึงมีอะไรก็ไปเคลียกันซะ  ไม่งั้นไม่ไหวแน่ๆ" เจย์พูดเสริมเคน

"งั้นกูว่าวันนี้เอาไว้แค่นี้แหละ  คงไปต่อไม่ไหวแน่ๆ ให้ไอ้นิวกะไอ้โซ่ไปพักแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน  อีกอย่างกูต้องรีบไปส่งงานกับซีสเตอร์น้อมจิตร  กูไปก่อนนะ"    โอ๊ตพูดจบก็รีบวิ่งออกจากห้องซ้อมตามด้วยเคนและเจย์ 

ซึ่งตอนนี้ในห้องซ้อมเหลือเพียงแค่โซ่และนิว  ทั้งคู่ยังคงนั่งเงียบไม่มีใครเปิดปากพูดอะไรสักคำ ต่างคนต่างคิดอะไรไปเรื่อย  จนในที่สุดโซ่จึงตัดสินใจพูดออกมา

"ขอเวลาให้โซ่ได้คิดอีกหน่อยนะ"  โซ่พูดขึ้น

"....."  นิวยังคงเงียบ

"โซ่กลัว โซ่กลัวจะทำให้นิวเจ็บ  กลัวเราจะไม่เหมือนเดิม  กลัวคนอื่นจะไม่เข้าใจ"  โซ่ยังคงพูดต่อไป

"......" นิวยังคงก้มหน้าเงียบ แต่ตอนนี้ตัวเริ่มสั่น

"โซ่ไม่กล้าพอที่จะยอมรับที่ตัวเองจะเป็นแบบนี้  โซ่กลัวที่จะทำให้ใครหลายๆคนต้องผิดหวัง รวมทั้งนิวด้วย"  โซ่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ฮึก ฮึก ฮึกก TT TT"   นิวเริ่มสะอื้น และร้องไห้โฮออกมา ด้วยความอัดอั้น

"นิว..โซ่ขอโทษ โซ่ขอโทษ  ฮืออๆๆ T "T  โซ่โผเข้ากอดนิว 

ทั้งคู้ร้องไห้ออกมาด้วยความเคลียดและอัดอั้นกับความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย  นิวที่ตอนนี้ร้องไห้เหมือนคนจะขาดใจ เพราะเขาไม่รู้จะไปอธิบายให้ใครฟังแล้วช่วยเขาแก้ไขปัญหานี้ มีแต่เขาเท่านั้นที่ต้องแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเขาเอง  โซ่ที่เข้าใจนิว ว่านิวทุกข์ใจขนาดไหน ก็ทำได้แค่ปลอบประโลม ในสายตาโซ่นิวเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่ง แต่ในใจนั้นอ่อนแอซะยิ่งกว่าอะไร  นิวเป็นคนที่เปราะบางต่อความรู้สึกมาก และเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกคนรอบข้างเสมอ

"กูว่าแล้วแมร่งต้องเป็นเรื่องนี้ กูดูมานานล่ะ ว่ามันต้องชอบกันแน่"   โอ๊ตที่แอบดูอยู่ข้างหลังหน้าต่างของห้องซ้อมพูดขึ้นหลังจากที่เขา เจย์และโอ๊ต ทำเป็นออกมาจากห้องเพื่อมาแอบดูว่าเกิดอะไรขึ้น

"กูก็คิดเหมือนกันว่ามันดูเป็นห่วงเป็นใยกันมากกว่าปกติ"  เจย์เสริม

"เท่าที่กูฟังมานะ กูว่ามันเพิ่งรู้ตัวว่ะว่ามันชอบกัน แต่มันไม่กล้าที่จะเปิดเผย และดูท่าแล้วมันยังรับตัวเองไม่ได้ว่ะ"  เคนที่สังเกตอยู่นานจึงออกความเห็น

"กูสงสารพวกมันว่ะ  ดูไอ้นิวดิร้องไห้ยังกะมันจะขาดใจ"  เจย์พูดขึ้น

"เออว่ะ  เราจะทำยังไงกันดีว่ะ กูสงสารเพื่อน"  โอ๊ตหันมาปรึกษาเพื่อน

"กูว่าปล่อยไปก่อน ให้มันได้คิดกันเอง อะไรจะเกิดก็ขึ้นอยู่กับมันสองคน  เราทำอะไรไม่ได้หรอก"  เคนตอบเพื่อน

"อืมๆๆ งั้นก็แล้วแต่มึงนะ"  โอ๊ตเห็นด้วยกับเคน

"แต่ถ้ามันแย่ลง เราก็ต้องช่วยพวกมันนะเว้ย   เออ..แล้วอย่าเพิ่งไปบอกเพื่อนคนอื่นนะเว้ย"  เคนกำชับเพื่อน

"อืม" เจย์และโอ๊ตตอบพร้อมกัน

- TBC -


 

Talk With Writer
Say Hi!! หลังจากที่หายไปนาน ก็มาลงตอนที่ 5 ให้แล้วนะ
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ ^^ 
อยากจะบอกว่าช่วงนี้ไรเตอร์งานยุ่งมากมาก มาก
และขอโทษด้วยถ้ามันจะขัดๆเวลาอ่าน เพราะแต่งได้ไม่ค่อยดี :"(
ยังไงก็คอมเม้นต์กันได้ ติชมได้เต็มที่
นะครับ 
.
.
.
.
.
ปล. ตอนนี้ยอดวิวก็ปาเข้าไป 600 กว่าๆแล้ว
ใจจริงๆ ไรเตอร์จะทำ SF ฉลองยอดวิว 500 แต่แต่งไม่ทัน เอาเป็นว่าถ้าเสร็จเมื่อไหร่
ทุกคนก็จะได้อ่านกันแน่นอน ^^ ยังไงก็ติดตามกันนะครับ
เช่นเคย ใครที่อยากจะคุยกับไรเตอร์ หรืออยากรู้จักไรเตอร์มากขึ้น แอดไปที่
Facebook : www.facebook.com/guidetoopm
Twitter : guidetoopm

ขอบคุณที่ติดตามนะครับ