Fiction[SooxNew]Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 จากนี้ไปจนนิรันดร์ (?)

Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน : ตอนที่ 3  จากนี้ไปจนนิรันดร์ (?)



... เช้าวันต่อมา ...

"นิวๆๆ ตื่นได้แล้ว จะ 8 โมงแล้วว เว้ย"  โซ่ปลุกนิว

"หืมมม  อืมมม"   นิวส่งเสียงออกมาในขณะที่ยังหลับตา

"เร็วๆสิ ตื่นๆๆ สายแล้ว"  โซ่ดึงผ้าห่มออกจากตัวนิว

"เออ ....หน่าเดี๋ยวกูลุก"  นิวกระชากผ้าห่มกลับอย่างแรง

"เห้ยยยยย"   โซ่ร้องขึ้น เพราะกำลังล้มลงตามแรงกระชากผ้าห่มของนิว

จุ๊ฟฟฟฟ!!  

O.O<< นิว

o.O<< โซ่

- SOO’S PART -

          และแล้วเหตุการณ์ที่ผมไม่คาดคิด(แอบคิดนิดๆ ><)ว่ามันจะเกิดขึ้นอีก ก็เกิดขึ้นจนได้(เย้ๆๆ : โซ่) (เกินหน้าเกินตานะเฮีย : ไร) ความรู้สึกของผมตอนนี้ไม่ต่างไปจากการได้ยืนบนก้อนเมฆบางๆก้อนหนึ่ง ที่มันโครงเครงไม่หยุด มันเป็นความรู้สึกหวิวๆ แต่ในขณะเดียวกันมันก็มีความหวานผสมผสานอยู่อย่างเต็มเปี่ยม ความรู้สึกแบบนี้มันทำให้ผมมีความสุขอย่างมากจนไม่อยากจะปล่อยให้มันผ่านไป อยากจะหยุดเวลานี้ไว้จริงๆ  จูบของนิวทำให้ผมอยากจะหยุดเวลาทั้งหมดไว้  ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ ทั้งๆที่ผมก็เคยจูบกับผู้หญิงมาจนนับไม่ถ้วน  หรือจะเป็นเพราะจูบของนิวมันหวานกว่าจูบของผู้หญิงคนอื่นๆที่ผมเคยผ่านมา หรือว่าผมจะคิดเกินคำว่า “เพื่อน” กับนิว   แต่...เป็นไปไม่ได้แน่ๆ เพราะผมและนิว เราต่างก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แถมยังเป็นเพื่อนที่สนิทกันมานานมากๆ เสียด้วย ผมไม่มีทางคิดแบบนั้นแน่ๆ 

ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปทั่ว จนรู้สึกได้ว่ามีมือเล็กๆ มาดันหน้าอกผมออกให้ห่างจากตัวเค้า  นิวนั้นเองครับที่ตอนนี้พยายามดันตัวผมออก ผมจึงค่อยๆผละออก  เราทั้งสองมองหน้ากันสักพัก แล้วจู่ๆตาของนิวก็แดง เหมือนกับคนจะร้องไห้แล้วมันก็ลุกขึ้นวิ่งออกไปจากห้องผมทันที  ผมตกใจมากไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรจึงรีบวิ่งตาม

"นิว นิว !!  มึงเป็นไรว่ะ"  ผมวิ่งตามมันมาจนถึงหน้าบ้านของผม

"......."  นิวเงียบ แถมยังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป  ผมหยุดวิ่งแล้วยืนมองดูนิว  ผมเห็นมันวิ่งไปทางบ้านของมันจึงไม่วิ่งตามต่อจากนั้นผมก็เดินเข้าบ้าน ครุ่นคิดอยู่ในหัว ว่านิวมันเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ผมทำอะไรผิด  และแล้วก็มีเสียงผู้หญิงคนนึงทักขึ้น

"นิวกลับแล้วหรอลูก  เป็นอะไรกันรึเปล่าเห็นวิ่งลงมา"   แม่ของผม ที่กำลังยืนดูเหตุการณ์ถามขึ้น

"ไม่รู้สิครับ  โซ่ก็งงๆ เหมือนกัน"  ผมตอบแม่ไป แต่ไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านี้

"มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันนะ  เพื่อนกันยังไงก็ค่อยๆถนอมน้ำใจที่มีต่อกันเอาไว้นานๆ  ผิดใจอะไรกันก็เคลียกันตรงๆ อย่าปล่อยให้ยืดยื้อ มันจะแย่ลงนะลูก"  แม่ผมทำหน้าเป็นห่วง

"ครับแม่ ขอบคุณนะครับ  เดี๋ยวโซ่ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะสาย "   จากนั้นผมก็เดินขึ้นบ้านไปอาบน้ำ

- END SOO’S PART -

- NEW’S PART -

หลังจากที่ผมวิ่งออกมาจากบ้านไอ้โซ่กลับมานั่งร้องไห้อยู่ที่ห้องของผม  เพราะความรู้สึกสับสนจนมันทำให้ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่  ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมเป็นอะไร อยู่ๆก็อยากจะร้องไห้ซะงั้น  ที่ผมรู้สึกได้ตอนนี้คือ ผมเป็นอะไรกันแน่ทำไมผมถึงมีความรู้สึกดีที่ผมได้จูบกับไอ้โซ่จนผมไม่อยากจะปล่อยมันออกไป ร่างกายของผมมันตอบสนองต่อจูบนั้นดีเหลือเกิน  และที่ผมไม่เข้าใจหนักไปกว่านั้นคือ ผมรู้สึกดีกับไอ้โซ่อย่างบอกไม่ถูก ผมรู้สึกอยากให้มันทำอย่างนี้กับผม  อยากให้มันอยู่ใกล้ๆผมตลอด อยากให้มันพูดคำหวานๆใส่ผม และที่ผมเก็บมานานก็คือ รู้สึกโกรธเวลาที่มีผู้หญิงมาจีบไอ้โซ่หรือเวลาที่ไอ้โซ่มันไปม่อผู้หญิง ผมไม่สามารถยอมรับกับสิ่งที่ผมรู้สึกได้เลยแม้แต่น้อย  ผมไม่สามารถยอมรับกับตัวเองได้ว่าผมรักไอ้โซ่  และผมก็ไม่สามารถยอมรับกับตัวเองได้ว่าผมเป็น  “เกย์”  นี่คือความรู้สึกที่ผมอัดอั้นมานาน  จนในที่สุดผมก็ไม่สามารถเก็บมันให้อยู่ได้อีกต่อไป   ผมยังคงนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง และคิดอะไรไปเรื่อยจนลืมไปเลยว่าต้องไปโรงเรียน   ผมจึงรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปโรงเรียน  แต่วันนี้ผมเลือกที่จะไปรถเมล์ เพราะยังไม่พร้อมที่จะไปเจอหน้าไอ้โซ่  

ณ  ป้ายรถเมล์

"นิว"  ผมได้ยินเสียงคนเรียกเลยหันไปมอง   ปรากฏว่าเป็นไอ้โซ่  ...เฮ้อ  อะไรของมันเนี่ย อุตส่าห์หลบหน้าแล้วยังจะมาเจออีก 

"ว่าแล้วต้องมารถเมล์  เป็นอะไร อยู่ดีๆก็วิ่งออกมา ตกใจหมด"  มันมองเข้ามานัยน์ตาของผม

"เอออออ  เปล่าหรอก แค่ แค่ .. แค่คิดถึงแม่นะ ไม่มีอะไรหรอก"  ผมพยายามหาข้อแก้ตัว

"มึงนี่ โกหกไม่เนียนเลย  มีอะไรก็บอกมา  กูเห็นมึงจะร้องไห้ด้วย"  มันยังคงซักผมต่อ

"กูบอกไม่เป็นไร ก็ไม่เป็นไรดิ  เซ้าซี้จริง"   ผมทำเป็นรำคานกลบเกลื่อน

"เออๆ ไม่เป็นไร ก็ไม่เป็นไร  มีอะไรก็พูดตรงๆนะ อย่าเก็บไว้ล่ะ  รถมาพอดีเลย ป่ะ !" จากนั้นมันก็ลากผมขึ้นรถ

- END NEW’S PART -

ณ โรงเรียน

"พี่โซ่ค่ะ  พี่โซ่ ๆๆ"    เด็กผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสวยที่กำลังพยายามใช้ เสน่ห์ของเธอจีบโซ่อยู่ในขณะนี้  ร้องเรียกโซ่ที่กำลังเดินกอดคอนิวเข้าโรงเรียน

"ว่าไงคะ น้องฟ้า"  โซ่ตอบเด็กรุ่นน้อง

"วันนี้ไปทานข้าวเช้ากะฟ้าหน่อยได้ไหม๊คะฟ้ายังไม่ทานอะไรมาเลย"

"อืมๆ ได้ซิค่ะ  พี่ก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน"  โซ่ตอบตกลง

"มึงก็ไปกินด้วยกันซิ  ยังไม่ได้แดกอะไรมาเลยช่ะม่ะ"   โซ่หันมาถามนิว   โดยสังเกตได้ว่านิวมีสีหน้าเปลี่ยนไป กลับกลายเป็นหน้านิ่งเฉย ออกแนวนอยด์โซ่รู้ทันทีว่า อาการนี้เกิดจากน้องฟ้าชัวร์ๆ เพราะหลายครั้งที่น้องฟ้ามาทัก หรือ มาชวนไปนู้นนี่ นิวจะมีปฏิกิริยาตลอด

"ไม่อ่ะ  กูไม่หิว  เชิญมึงไปแดกกะน้องฟ้าเถอะ"  หลังจากพูดจบนิวก็สะบัดไหล่ที่โซ่กอดอยู่จนหลุดแล้วเดินจ้ำอ้าว ขึ้นอาคารเรียน 

"กูว่าแล้ว~ " โซ่พูดกับตัวเองเบาๆ

"อะไรนะคะ พี่โซ่"    ฟ้าที่ยืนอยู่ถามขึ้น

"เปล่าคะ  เราไปกินข้าวเถอะ  เดี๋ยวจะเข้าเรียนซะก่อน"  โซ่เดินนำหน้าฟ้าเข้าโรงอาหาร

ตอนนี้นิวเดินมาถึงห้องเรียนแล้ว เดินหน้าหงิกมาที่โต๊ะของตนแถมยังกระแทกก้นลงกับเก้าอี้อย่างไม่สบอารมณ์  จนเคนที่นั่งอยู่เห็นท่าทีแปลกๆ เลยถามเพื่อน

"เป็นไรว่ะเชี้ยนิว"  เคนถาม

"เปล่า"  นิวตอบสั้นๆ แถมยังหันหน้าหนี

"เอ๊า ! ไอ้นี่  ทำหน้าหงิกขนาดนี้ยังบอกว่าเปล่า  เออ..แล้วไอ้โซ่ไปไหนเนี่ย ปกติมึงมาโรงเรียนด้วยกันไม่ใช่หรอ  เคนยังคงถามต่อ

"ไปแดกข้าวกะฟ้า"  นิวตอบเสียงแข็ง

"อ๋ออๆๆ กูพอจะรู้ล่ะ ว่ามึงเป็นเหี้ยรัย  ที่แท้ก็หึงไอ้โซ่นี่เอง 55555"  เคนหัวเราะเสียงดัง  ยั่วโมโหนิว

"><ไอ้เชี้ย  พ่องมึงดิ  กูจะไปหึงมันทำไม"  นิวรีบหันหน้ามาเถียงเคน  แต่กลับหน้าแดงซะงั้น

"555555  กร๊ากกกก !!  ดูมึงดิ  หน้าแดงแป๊ดเลย  แล้วยังมาบอกว่าไม่ได้หึง   อิอิ"   เคนยังยั่วต่อ

"ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย  !!!"   นิววิ่งไปเตะเคน

"โอ๊ยยย ๆๆ !  เชี่ยนิวกูเจ็บนะ"  เคนวิ่งหนี

"มาม๊ะ มาให้กูเตะมึงที  กวนตีนกูดีนัก  สาสสสสสสสสสสส"

"หยุดให้โง่ดิ   เรื่องแค่นี้เองนะมึง  ไม่เห็นจะต้องทำเพื่อนที่น่ารักอย่างกูเลย"  

"ถรุย !  น่ารักแม่งมึงดิ  ไอ้เสล่อออออออออ!!!"   นิวยังคงวิ่งไล่ตามเคนในห้องเรียน จนวิ่งไปสะดุดสายไมโครโฟนหน้าห้องเรียน

"เห้ยยยยยยยยยยยยย"     เสียงของนิวตะโกนขึ้นในขณะที่กำลังจะล้มลง

"เห้ยยยยยยยยยย !!!!  ระวัง !!"  เสียงของคนอีกคนที่วิ่งเข้ามารับนิวไว้ได้ทัน

"เฮ้อออ  เกือบไปแล้วไหม๊กู  ขอบจัยว่ะไอ้เคน"  นิวกำลังลุกขึ้นปัดเสื้อผ้า

"เคนพ่องดิ ! กูเอง โซ่ - -"    โซ่พูดแบบเซงๆๆ  (ก็คนอุตส่าห์รีบวิ่งมานิ : โซ่)

"อ่าว มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่  แล้วแดกข้าวกะฟ้าเสร็จแล้วหรอ"  

"โอโห ! ขอบคุณสักคำไม่มีอ่ะ  เออๆๆ แดกเสร็จนานล่ะ  เดินตามหามึงตั้งนาน นึกว่าไปนั่งม้าหินอ่อนที่สวน  ที่แท้ก็มาวิ่งไล่จีบแบบหนังแขกกับเชี่ยเคนอยู่นี่เอง"   โซ่ทำหน้าบุ้ย -0-

"ขอบใจๆ  แต่! …จีบพ่องดิ !! ทีมึงล่ะยังไปแดกข้าวกะฟ้าสองต่อสองได้เลย  กูแค่เล่นกะไอ้เคนไม่ได้รึไง"           นิวเถียงกลับ

"ก็กูชวนมึงแล้ว มึงไม่ไปเองนิน่า  แล้วจะให้กูทำไง"

"กูไม่อยากไปเป็น ก ข ค ของมึงนิ  เดี๋ยวจะจีบกันไม่สนุก  เชอะ!"   นิวตอบแบบสะบัดๆๆ 

"มึงนิ...."  

"เห้ย! พอๆๆ  มึงจะทะเราะกันทำไม เรื่องแค่นี้เอง"  เคนตะโกนขึ้น หลังจากที่ยืนฟังมานาน 

"เอางี้ๆ ทีหลังไอ้โซ่มึงก็พานิวไปกินข้าวด้วย  และมึงไอ้นิวถ้ามึงไม่พอใจอะไร ก็บอกไอ้โซ่มันไปตรงๆ มันควายไม่รู้หรอกว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่   เข้าใจ๊ ???"   เคนพยายามเกลี้ยกล่อม

"เออ/อืม"  โซ่นิวพูดพร้อมกัน  จากนั้นก็เดินหันหลัง ต่างคนต่างเดินไปที่โต๊ะของตน (ซึ่งมันอยู่ติดกัน จะต่างคนต่างเดินเพื่อ ? : ไร)

"เฮ้อออ ! เจ้าแง่แม่งอนจริงจริ๊งคู่นี้ คนหล่อละเบื่อ"   เคนส่ายหัวกับนิสัยของเพื่อนทั้งสอง

ณ  ห้องซ้อมดนตรีที่บ้านโซ่

"เห้ย.. พวกมึง  อีก 2 อาทิตย์ จะมีงานไหว้ครูที่โรงเรียน  เค้าให้นักเรียนขึ้นแสดงได้ กูว่าวงเราน่าจะขึ้นงานนี้นะ พวกมึงว่าไง"      โซ่ถามความเห็นจากเพื่อนๆ หลังจากไปรู้จากรุ่นน้องมาว่าจะมีงานที่โรงเรียน

"เออๆ กูว่าก็โอเคนะ  ไม่ได้เล่นมานานล่ะ ปิดเทอมสนิมแทบขึ้น"   เคนเสริม

"เอาไงก็เอา กูยังไงก็ได้"  นิวพูดขึ้นบ้าง

"แล้วมึงว่าไงไอ้โอ๊ต  เงียบเชียวมึงอ่ะ"   โซ่หันไปทางโอ๊ต  ที่ยืนเล่นโทรศัพท์อยู่

"เออๆๆ เอาดิๆ น่าสนนะ  กูอยากโชว์สาวล่ะ 55555"  โอ๊ตพูดขึ้น  จนทำให้ทั้งหมดหัวเราะ

"เชี่ยเจย์ไปไหนเนี่ย ?  กูจะให้มันเป็นพิธีกร เปิดวงของเรา  แมร่ง! พอมีงานสำคัญหายหัวทุกที"   โซ่บ่นพร้อมกับส่ายหน้า

"กูมาแล้วววววว !!!  ทันไหม๊ ??"  เจย์กำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องซ้อม

"ไม่ทัน !!!"   ทุกคนตะโกนพร้อมกัน (อันได้แก่ โซ่ นิว โอ๊ต เคน)

"แฮะๆๆ  ก็กูลืมหนังสือเอาไว้ที่โรงเรียนเลยกลับไปเอา กูเลยต้องมาช้าเนี่ยแหละ  กูขอโทษษษ"  เจย์ทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนพร้อมกับทำท่าเกาหัว 

"มึงนิ ตลอดๆ อ่ะ เชี่ยเจย์"   เคนพูดขึ้น

"เออๆ ไม่เป็นไรๆๆ  เข้าเรื่องเลยละกัน ที่กูให้พวกมึงรีบมาเพราะอีก 2 อาทิตย์ จะมีงานไหว้ครูที่โรงเรียน และเราก็จะถือโอกาสนี้ขึ้นเวที เพื่อเป็นการยืดเส้นยืดสายจากการปิดเทอมมานาน  แล้วกูก็จะให้มึง ไอ้เจย์ เป็นพิธีกร เปิดวง  โอเค๊ ??"  โซ่อธิบายรายละเอียดให้เพื่อนๆฟังอีกรอบ

"เออๆๆ เอาไงเอากัน  >< " เจย์ตอบรับโดยเร็ว

"เคๆๆ งั้นมึงไอ้นิว ไปเตรียมเพลงมา สักสี่ห้าเพลง เอาเพลงช้าสักสองสามเพลงนะมึง แล้วก็รีบๆเอามาให้กูดู กูจะได้เตรียมแกะคอร์ด"   โซ่จัดแจงแบ่งงาน

"ตกลงวันนี้มีซ้อมไหม๊ว่ะ กูจะได้กลับไปดอท (DOTa)" เคนถามเพื่อนๆ

"เออ กูก็เหมือนกัน วันนี้มีนัดกะแม่"  โอ๊ตเสริมขึ้น

"เออๆๆ แล้วแต่พวกมึง  วันนี้พักก่อนก็ได้"  โซ่ตอบ

"งั้นพวกกูกลับนะ  ไอ้เจย์กลับกะกูเปล่า"  โอ๊ตถามเจย์

"กลับๆๆ  กูหิวข้าวล่ะ  งั้นกูไปนะ ไอ้โซ่ไอ้นิว  บาย"   เจย์เดินออกไปพร้อมโอ๊ตและเคน 

"มึงจะกลับเลยเปล่า กุจะเดินไปส่ง"  โซ่หันมาถามนิว ที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่

"ไม่อ่ะ  กูยังไม่อยากกลับ"  นิวตอบโซ่ขณะที่ตากำลังจ้องโทรศัพท์ของตน

"อืมๆๆ แล้วแต่มึง  งั้นมาร้องเพลงกันมะ เดี๋ยวกูดีดกีต้าเอง"  โซ่เสนอ

"เออๆ ดีเหมือนกัน กูก็กำลังเซงๆ" อยู่เลย  

"เอาเพลงไรดีว่ะ"  

"เออออ  นั้นดิ  เพลงไรดีว่ะ"  

"เอาของพี่เอ๊ะ จิรากรม่ะ  จากนี้ไปจนนิรันดร์อ่ะ  กูอยากดีดๆๆ เพิ่งแกะคอร์ดเสร็จ"

"อืมๆ ดีๆๆ " 

โซ่ค่อยๆ เริ่มบรรเลงเพลงจากกีตาร์ตัวโปรดของเขา  พอช่วงอินโทรขึ้นนิวก็หันความสันใจจากโทรศัพท์มาที่เสียงเพลง  ในใจของนิวนั้นคิดว่า เสียงจากกีตาร์ที่เล่นโดยโซ่นั้นจะเพราะเสมอ ไม่ว่าเพลงนั้นจะเป็นเพลงที่นิวไม่รู้จักเลยก็ตาม  ทำไมเขาถึงหลงใหลในคนๆนี้ไปซะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา ท่าทาง นิสัย หรือแม้กระทั่งเพลงที่บรรเลงโดยคนๆนี้  นิวคิดเรื่อยเปื่อยจนถึงช่วงที่เข้าต้องร้อง

~แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น
จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว

เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้มีความหมาย

ไม่ว่าฉันและเธอต่างคนต่างมาต่างกันเท่าไหร่

คำว่ารักจะผูกใจเราไว้....ไม่ให้ไกลกัน

จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว
จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย

สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลยเธอบอกกันให้รู้  

เปลี่ยนชีวิตฉันไป  อยากอยู่นานๆเพื่อจะเฝ้าดู  วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร

ฉันไม่เคยรัก ไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร

เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน

ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์ ทั้งหัวใจมคือเธอเท่านั้น

รักของเรา...จะอยู่จนวันตาย

เพลงที่ทั้งคู่ได้ร้องและเล่นด้วยกัน มันช่างมีความหมายมากๆ โดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังส่งผ่านความรู้สึกดีที่มีต่อกันผ่านทางสายตา  โซ่มองตานิวไม่กระพริบ เขาคิดในใจเสมอว่าเพลงที่นิวร้อง มันช่างเพราะเหลือเกิน จนเขาไม่อยากจะไปฟังเสียงใครอีกต่อไป  เขาอยากจะเป็นคนเล่นกีตาร์ต่อไปอย่างนี้ถ้าหากมีนิวเป็นคนร้องเพลงที่เขาเล่น  ทั้งคู่มีความรู้สึกที่เหมือนกัน แต่ติดอยู่ที่คำว่าเพื่อน และ “ผู้ชาย”

เสียงกีตาร์หยุดลง  โซ่และนิวร้องท่อน HOOK ของเพลงออกมาพร้อมกัน มีแต่เสียงของเขาสองคนเท่านั้น ทั้งคู่ร้อง HOOK นี้โดยที่จะสื่อความหมายให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ

~ฉันไม่เคยรัก ไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร

เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน

ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์ ทั้งหัวใจมคือเธอเท่านั้น

รักของเรา...จะอยู่จนวันตาย …..  

"แปะๆๆๆ"  เสียงปรมมือจากโซ่

"55555 อะไรของมึง"  นิวถาม

"ก็มันเพราะอ่ะ  กูชอบเสียงมึงจัง ทำให้เสียงกีตาร์ของกูเพราะขึ้นมาเลย"  โซ่ชมนิว

"ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง  มึงอ่ะเมพกีตาร์ไม่เกี่ยวกะกูซะหน่อย"  

"55555  ยังไงก็ช่างเหอะ  กูแค่อยากให้มึงร้องเพลงกับเสียงกีตาร์ของกูอย่างนี้ตลอดไป  และกูก็ไม่อยากให้มึงไปร้องเพลงกับเสียงกีตาร์ของคนอื่นด้วย  เข้าใจไหม๊ ???"   โซ่เดินมาขยี้หัวนิว

"เออหน่า กูจะไปร้องกับใครได้ ก็มีแต่มึงเนี่ยแหละ  และก็เลิกขยี้หัวกูได้ล่ะ ผมเสียทรงหมดหล่อเลยกู - -"  นิวพยายามดึงมือโซ่ออกจากผมของเขา

"555555  ยังห่วงหล่ออีกหรอมึง  อยู่กะกูความหล่อของมึงก็หายหมดล่ะ  กร๊ากกก..."  โซ่พูดยกยอความหล่อของตน พร้อมกับกอดอดหัวเราะอย่างชอบใจ

"เหอะ! ไอ้หลงตัวเอง"  นิวบ่นงึมงำกับตัวเอง

"อะไรนะ  มะกี้มึงพูดว่าอะไร กูได้ยินว่าอะไร หลงๆ นะ"  โซ่หยุดหัวเราะ

"เปล๊า  ไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย อิอิ"  นิวทำหน้าทะเล้นใส่

"พูดมา มะกี้มึงพูดว่าอะไร  ถ้าไม่พูดกูจะจูบมึง เหมือนคืนนั้น" โซ่ค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆนิว  ใกล้มากขึ้น  มากขึ้น  มากขึ้น และมากขึ้น  นิวที่ตอนนี้กำลังหลับตาปี๋  และแล้วโซ่ก็หยุดใบหน้าของเขาไว้ใกล้กับหน้าของนิว จนจมูกเกือบชนกัน   นิวเห็นว่าโซ่นิ่งไปเลยลืมตาขึ้น  ปรากฏว่าหน้าของโซ่อยู่ห่างจากเขาไม่ถึงมิล ด้วยความตกใจบวกกับความเขิน  นิวจึงพลักโซ่แล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว 

"555555  คนอะไรว่ะ น่ารักเป็นบ้าเลย"  โซ่พูดกับตัวเองหลังจากนิววิ่งออกไป

- TBC -

Talk With Writer
สวัสดีรัดเดอร์ทุกคนนะครับ
ตอนนี้ก็เป็นตอนที่ 3 กันแล๊ววว ว ว :")
หวังว่าทุกคนคงสนุกและมีความสุขกับการอ่านกันนะครับ
ยังไงแล้ว ก็ฝากรีดเดอร์เอาฟิคเรื่องนี้ไปโปรโหมดให้คนเข้ามาอ่านกันเยอะๆนะครับ ^^ 
เอ่อ... ส่วนเรื่องเม้นที่ขอไปเมื่อตอนที่แล้ว ไรเตอร์ขอยกเิลิกละกัน เพราะคันไม้คันมืออยากลงตอนที่ 3 ไวๆ
อย่างที่บอกไปตั้งแต่ต้นอ่ะครับว่าแต่งล่วงหน้าไว้หลายตอนมาก  เรื่องเม้นเอาเป็นว่ายกเลิกไปเลย ไรเตอร์ไม่ขอเม้นแล้ว แต่จะมาอัพฟิคให้ก็ต่อเมื่ออยากจะอัพนะครับ แต่คงเว้นระยะห่างไม่นานมากหรอก ...
.
.
.
.
.
.
ปล. จะมาอัพตอนที่ 4 ให้ อีกประมาณ 4 - 5 วันนะครับ

ขอบคุณที่ติดตาม :")