ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 หวั่นไหวและเปลี่ยนไป
Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน : ตอนที่ 2 หวั่นไวและเปลี่ยนไป
... 13 ปีต่อมา ...
... 13 ปีต่อมา ...
หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ในวันนั้น โซ่และนิว ก็เป็นเพื่อนเล่นด้วยกันมาตลอด จนกระทั่งเข้าโรงเรียน โซ่กับนิวก็อยู่โรงเรียนเดียวกัน ห้องเดียวกัน กลับรถรับ-ส่งนักเรียนคันเดียวกัน เมื่อขึ้นมัธยมก็ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน ห้องเดียวกันอีกเช่นเคย จนทำให้ทั้งสองคนสนิทสนมกันมาก และทั้งสองยังร่วมกันตั้งวงดนตรี ชื่อว่าวง The Split โดยมีโซ่เป็นมือกีต้า นิวเป็นมือกลอง+ร้องนำ และร่วมกับเพื่อนในห้องอีกสามสี่คน
“สวัสดีครับคุณน้า นิวยังไม่ตื่นอีกหรอครับ” โซ่ถามแม่นิว เพราะวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอม
“น่าจะยังนะจ๊ะ เอ๊..เด็กคนนี้อยู่เรื่อยเลยตื่นสายประจำ” แม่ของนิวบ่น
"เดี๋ยวน้าขึ้นไปตามให้นะ" พูดแล้วก็เดินขึ้นไปตามลูกชาย
"นิว นิว นิว! ก๊อกๆๆ ตื่นได้แล้วลูก โซ่มารอข้างล่างแล้ว"
"ฮะ แม่ นิวตื่นแล้ว" นิวพูดพลางขยี้ตาปรับแสงที่เข้าตา
"เร็วๆนะ วันนี้ไปโรงเรียนวันแรก อยู่ตั้งม.6ล่ะ ยังให้แม่มาปลุกอีก" แม่บ่นครั้งที่สอง
"รู้แล้วววววว ฮะ นิวก็รีบแล้วไง" พูดไปส่ายหน้าไป เพราะระอาความขี้บ่นของแม่ตัวเอง
"รู้แล้วก้รีบๆ เข้าซิ แล้วลงมากินอาหารเช้าข้างล่างนะ แม่เตรียมไว้แล้ว"
"ฮะ แม่" นิวพูด แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ
...15 นาทีผ่านไป…
"ลงมาซะทีเจ้าตัวดี ดูซิโซ่เค้ามารอตั้งนานล่ะ" แม่พูดพลางรินนมใส่แก้วให้ลูกชาย
"โซ่กินอาหารเช้ามารึยัง มากินกับนิวเลยซิ"
"ยังเลยครับ งั้นผมรบกวนด้วยนะ" โซ่ยิ้ม
"ไม่เป็นไรจ๊ะ" แม่พูดขณะรินนมใส่แก้วให้โซ่อีกคน
"มาแดกบ้านกูบ่อยเกินไปล่ะ เปลืองว่ะ" นิวพูด
"เอ๊า ! เชี้ยนิ กูอุส่ามารอทุกเช้า ยังมาว่ากูอีก" โซ่พูดทำหน้ากวนใส่นิว
"กูไม่ได้ขอให้มารอนิ เสือกเองทำไม" นิวพูดพร้อมกับทำหน้ากวนกลับ
"เออ มึงจำไว้นะ มึงพูดเอง งั้นพรุ่งนี้กูไปรอบ้านน้องฟ้าก็ได้" โซ่พูดพร้อมกับทำหน้าเชิด พลางคิดไปว่าพอพูดถึงน้องฟ้าทีไร นิวจะต้องมีอารมณ์ทุกที และก็เป็นอย่างที่โซ่คาดไว้
"เรื่องของมึง" นิวพูดพลางหันหน้าไปอีกทาง
"อิ่มแล้ว ไปโรงเรียนแล้วนะแม่ สวัสดีฮะ" นิวลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารซะดื้อๆ พร้อมกับเดินไปหน้าบ้านอย่างไม่สบอารมณ์
"งั้นผมก็ไปแล้วนะครับคุณน้า ขอบคุณสำหรับมื้อเช้า สวัสดีครับ" โซ่สวัสดีแม่นิว แล้ววิ่งตามนิวไปทันที
"จร้า ~" แม่นิวพูดขณะที่ตาจ้องอยู่กับรายการโปรดในโทรทัศน์
"นิว นิว รอกูด้วย" โซ่ตะโกนเรียกนิวที่ขณะนี้เดินจ้ำเอ้าๆ ไปหน้าปากซอยเพื่อรอรถโรงเรียน
"นิว ! ไอ้เชี้ยนิว! รอกูก่อน" โซ่วิ่งมาทันคว้าแขนของนิวไว้
"ไรเนี่ย งอนกูอีกแล้วหรอ กูขอโทษษษษษ" โซ่พูดทำหน้าออดอ้อน
"เปล๊า สนใจไม ?" นิวพูด แต่ยังคงเดินต่อ
"โถ่ กูขอโทษษ กูแค่ล้อเล่น เออ..จะว่าไปมึงจะโกรธกูทำไม เวลากูพูดถึงน้องฟ้าทีไรมึงจะต้องโกรธกูทุกที รึว่ามึงชอบน้องฟ้า ? แล้วมึงก็พาลโกรธกูที่น้องฟ้าเค้ามาชอบกู" โซ่ถาม
"เฮ้อ .." นิวถอนหายใจและยังคงทำหน้าซังกะตายเดินต่อไป
"แสดงว่าไม่ใช่ เอ.... รึว่ามึง หึง กู ??" โซ่ถามอีกครั้ง
"จะ จะ จะบ้าหรอ ก ก กูจะไปหึงมึงทำไม >< "นิวตอบ แล้วหันหน้าหนี
"เออ นั้นสิ แล้วมึงจะหน้าแดงทำไมว่ะ" ขณะนี้โซ่จ้องหน้านิวอยู่
"อะ อะ เออ แดดมันร้อนมั้ง" นิวพูดแก้เขิน (นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะนิว -*- : ไรเตอร์)
"อืม แล้วไป ตกลงว่ามึงหายโกรธกูแล้วใช่ไหม๊ ?" โซ่ถามขณะเดินไปข้างๆนิว
"อ อ อืมมม" นิวยังคงเขิน ><
"เฮ้อ ค่อยโล่งอก มึงนิเอาใจยากเป็นบ้าเลย ยังกะผู้หญิง" โซ่พูด
"เชี้ยโซ่ !! กูบอกให้มึงเลิกพูดคำนี้ไง กูไม่ชอบ" นิวพูดและวิ่งไปเตะก้นโซ่ แต่โซ่รู้ทันจึงวิ่งหนีไปก่อน
"เฮ้ยยย กูขอโทษ กูลืมว๊ะ 555555" โซ่รีบวิ่ง
รถโรงเรียนมาถึงพอดี ทั้งสองเลยรีบวิ่งขึ้นรถ วันนี้เป็นวันที่ทั้งสองตื่นเต้นมาก เพราะเป็นวันแรกที่เค้าทั้งสองคนจะได้เป็นนักเรียนของชั้น ม.6 ซึ่งเป็นปีสุดท้ายแล้วที่พวกเขาจะอยู่ที่โรงเรียนนี้ ในที่สุดรถโรงเรียนก็มาจอดที่หน้าโรงเรียน ทั้งสองคนลงจากรถแล้วเดินเข้าโรงเรียนพร้อมกัน โดยที่โซ่เดินกอดคอนิวเข้ามาในโรงเรียน
"ไม่ได้เดินกอดคอมึงตั้งนาน มึงสูงขึ้นนิ" ในขณะที่โซ่พูดก็มองสำรวจร่างกายนิวไปด้วย
"อืมมมม มึงคิดว่ามึงโตเป็นคนเดียวรึไง"
"ตัวโตขึ้น อย่างอื่นของมึงจะโตขึ้นด้วยไหมน้า ??" โซ่พูดพร้อมกับมองลงไปตรงเป้ากางเกงนิว
">< !! เชี้ยโซ่ !! ไอ้จังไร ไอ้เหี้ย ไอ้หื่น ไอ้ลามก มองเหี้ยรัยเนี่ย ไปไกลๆกูเลยนะ!!" นิวเขินมากเลยด่าโซ่ไปไม่ยั้ง
"55555 กูมองเท้ามึงตะหาก กูหมายถึงเท้ามึงใหญ่ขึ้นไหม คิดไรเนี่ย ทะลึ่งนะมึง" พูดจบโซ่ก็ยักคิ้วข้างเดียว
"อย่ามาแก้ตัวไอ้สัส! ปล่อยกูได้ล่ะ รำคาญว่ะ" นิวพยายามแกะมือปลาหมึกของโซ่ออก ขณะเดียวกันที่เคนและโอ๊ตวิ่งมาหาทั้งสองคน
"วี๊ดด วิ๊วววว !! คู่รักแห่งปีมาล่ะโว้ยย ไอ้เคน" โอ๊ตแซวนิวและโซ่
"55555 ยังรักกันเหมือนเดิมเลยน้า เนอะไอ้โอ๊ต" เคนเสริม
"ตีน! ดิ ไอ้เชี้ย วันแรกมาปากก็หมาใส่กูเลยนะ" นิวสบดด่า
"โถ่..นิวที่รัก อย่าไปโกรธพวกมันเลย ก็มันพูดความจริงนี้น่า" โซ่พูดแหย่นิวอีกคน
"ฮี๊วววววววววว !!!!" เคน โอ๊ต โซ่ โฮ่พร้อมกัน
"><ไอ้พวกบ้า กูไม่คุยกับพวกมึงล่ะ" นิวหน้าแดง เดินจ้ำอ้าวขึ้นอาคารเรียน
"อ่าว จะไปไหนจ๊ะที่รัก รอโซ่ด้วยซิ" โซ่รีบวิ่งตาม
... ต่อง ต๊อง ตอง ต่อง ต่อง ตอง ต๊อง ตอง ...
ในที่สุดเวลาเข้าเรียนก็มาถึง ตอนนี้ทั้งห้องเรียนชั้น ม.6/1 เงียบกริบ ยังกะป่าช้า (ลมพัดผ่าน ฟิ๊ววว~)
"นักเรียนเคารพ" หัวหน้าห้องบอกทำความเคารพ
"สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ/สวัสดีฮ๊า" (คงรู้เสียงเพศไหน)
"สวัสดีจ๊ะ นักเรียนที่น่ารักของครูทุกคน วันนี้เป็นวันแรกของการเรียน บลาๆๆ~" ครูเริ่มสอน
… เวลาผ่านไป 2 ชัวโมง ...
"ใกล้หมดคาบของครูแล้ว งั้นครูขอสั่งการบ้านเลยนะจ๊ะ" ครูเริ่มเก็บของ
"โฮฮฮฮฮ ....." เสียงเด็กๆ ที่อยากได้การบ้านมากมาย
"ไม่ต้องมาโฮ่เลยนะ การบ้านที่ครูจะสั่งเนี่ย ครูจะให้ทำเป็นคู่ และก็ทำแค่รายงานมาเท่านั้น ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย" ครูเริ่มบอกรายละเอียดของการบ้าน
"เอาเป็นว่า ใครจับคู่กับใครได้แล้ว เอารายชื่อไปส่งที่โต๊ะครูแล้วครูจะให้หัวข้อรายงานนะจ๊ะ วันนี้เอาไว้แค่นี้จ๊ะ"
"นักเรียนเคารพ" หัวหน้าห้องสั่ง
"ขอบคุณครับ/ค่ะ/ฮ๊า"
คุณครูเดินออกไปจากห้อง นักเรียนเริ่มเดินหาคู่เพื่อทำรายงาน โซ่เองก็เช่นกัน หันหน้าไปหานิวอย่างไม่ต้องคิด
"นิว มึงคู่กะกูนะ" โซ่พูด
"เออ... จริงๆมึงไม่ต้องถามก็ได้นะ กูก็คู่กะมึงทุกรอบอ่ะ" นิวที่นั่งอ่านการ์ตูนตั้งแต่ต้นคาบ ตอบโซ่อย่างไม่สนใจ
"เอ่ออ... งั้นวันนี้ยกเลิกซ้อมนะ ไปบอกไอ้เคน และคนอื่นๆด้วย แล้วมึงก็ต้องมานอนบ้านกูเพื่อทำรายงาน" โซ่ยิ้มอย่างมีเลศนัย
นิววางหนังสือการ์ตูนลง แล้วหันมาคุยกับโซ่ "มึงจะยกเลิกซ้อมไมว่ะ และอีกอย่างรายงานก็ส่งตั้งอาทิตย์หน้า รีบเนอะมึง"
"ก็ทำให้มันเสร็จๆไป จะได้ซ้อมยาวเลยไง ไม่ต้องมากังวลเรื่องงาน" โซ่ให้เหตุผล
"เออ แล้วแต่มึง แต่กูไม่ไปนอนบ้านมึงนะ บ้านใกล้กันนิดเดียว กูกลับมานอนบ้านกูดีกว่า" พูดไปพลางยกหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่านอีกครั้ง
"โฮ่... ! ไม่เอาอ่ะ เผื่อทำเสร็จช้ามันดึก มึงจะเดินกลับคนเดียวหรอ และอีกอย่างกูไม่มีเพื่อนนอนด้วย" โซ่ดึงหนังสือนิวออกจากมือ
"มึงนี่น้า! ทุกทีเลย เออๆๆก็ได้ แต่อย่าทำอะไรจังไรอีกล่ะ ไอ้หื่นนนนน !! เอาหนังสือกูคืนมาเร็วๆ" นิวพยายามแย้งหนังสือคืน
"จ๊ะ ! ที่ร๊ากกกก หุหุ" โซ่ทำหน้าหื่น
"เชี้ยโซ่! อย่ากวนตีน งั้นกูไม่ไปนะ ให้มึงทำรายงานไปคนเดียวเลย" นิวเริ่มงอน
"อ่าๆๆ ก็ได้ๆๆ เอาไปหนังสือมึง อ่านแม่งอยู่นั้นแหละโดเรม่อน ปัญญาอ่อน" โซ่ส่งหนังสือคืน
"ชิส์!" นิวเชิดใส่โซ่แล้วกลับไปสนใจหนังสือ
- SOO'S PART -
เฮ้อ ! ผมล่ะหนักใจกะเชี้ยนิวแมร่งจริงๆเลย ผู้ชายห่าไรงอนง่ายชิบ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผมต้องยอมง้อมันตลอดเลย เวลาที่ผมอยู่กับผมชอบแกล้ง ชอบล้อให้มันโกรธ เพราะเวลามันโกรธมันจะทำตัวเหมือนเด็ก ในชีวิตผมเวลาที่ผมอยู่กับเพื่อนแล้วมีความสุขที่สุดคือเวลาที่อยู่กับไอ้เชี้ยนิว ไม่รู้ว่าทำไม คงเป็นเพราะมันเป็นเพื่อนคนแรกของผมมั้ง
การสนทนาของผมกับนิวจบลง และมันก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านแต่โดเรม่อน ผมไม่มีอะไรทำ จะหันไปหาไอ้เคน มันก็คุยกะเชี่ยเจย์อยุ่ คนอื่นๆก็มัวแต่คุยกะเพื่อนสนิทของตัวเองทั้งนั้น ผมจึงเปิดประเด็นคุยกะไอ้นิว เพราะผมเหงาTT
"นิวๆๆ" ผมเรียกมัน
"ฮืมมม" มันตอบผม แต่ตามันยังดูหนังสือ
"มาคุยกะกูหน่อยดิ กูไม่มีเพื่อนคุย"
"อืมมม ก็คุยมาดิ" ปากก็ตอบ แต่ตามันก็ยังไม่ละจากหนังสือ
"หึ้ย ไม่เอาๆๆ หันหน้ามาคุยกะกู หยุดอ่านไปก่อนโดเรม่อนของมึงเนี่ย"
"อะไรของมึงเนี่ย" มันเหล่ตามามองผม
"ก็กูไม่มีอะไรทำ ไม่มีใครคุยด้วยนิหว่า มึงอ่ะไม่สนใจกูเลย" ผมเริ่มอ้อน
"มึงก็หาไรทำดิ ไม่ก็นั่งเฉยๆ หรือไม่นอนไปซะ"
"ไม่อาวๆๆ กูอยากคุยๆๆ มาคุยกะกูเหอะ เลิกอ่านไปก่อน น้าาาๆๆๆ" โซ่ยังคงใช้ลูกอ้อน
"เออๆๆ เลิกอ่านก็ได้ มึงนิ" มันเก็บหนังสือลงกระเป๋า
"แล้วมึงจะคุยกะกูเรื่องอะไร" มันถามผม
"เออ.. นั้นดิ แป๊บกูคิดก่อน 555555" ก็ผมไม่รู้ว่าจะคุยรัยกับมัน แต่ก็ไม่อยากนั่งเงียบๆนิ
"เฮ้อ มึงนิ ปัญญาอ่อน"
"กูว่าเรามาคุยเรื่องความรักกันดีกว่า ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมึงมา กูไม่เคยเห็นเลยว่ามึงจะชอบใคร รุ่นน้องตั้งเยอะที่มาจีบมึง กูก็เห็นมึงปฏิเสษไปหมด"
"-*- ก็กูไม่เคยชอบใครจริงๆนิ"
"มึงนี่แปลกเนอะ อายุตั้ง 17 ล่ะ ไม่เคยชอบใครเลยหรอ? หรือแบบว่ารู้สึกดีด้วยอย่างเนี่ย"
"รู้สึกดีด้วยอ่ะหรอ ก็มีนะ" นิวมันเริ่มหน้าแดง
"หรอ ใครว่ะๆๆ บอกกูได้ป่ะ" ผมชักอยากจะรู้แล้วสิว่าใคร
"เอ่อ ...... เชี้ยโซ่มึงจะมาซักกูทำไมเนี่ย เปลี่ยนเรื่องๆ" นิวมันหน้าแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"โธ่ๆๆ แค่นี้ก็ไม่บอกกู กูเพื่อนสนิทมึงนะเว้ยยย ชิส์" ผมแกล้งงอนมัน
"เพื่อนสนิทแล้วไง ต้องบอกทุกเรื่องเลยหรอ" มันหันหน้ามาทำหน้ากวนใส่ แล้วมันก็ลุกออกไปจากห้อง
"เห้ยยย! แล้วมึงจะไปไหนนะ รอกูก่อน" ผมงงกะมัน อยู่ดีๆก้ลุกไปเฉยเลย
"กูจะไปแดกข้าว มึงไม่เห็นหรอเค้าไปแดกกันหมดล่ะ" มันยังคงเดินต่อ
"เออว่ะ นี่พักกลางวันแล้วหรอเนี่ย วันๆหนึ่งแมร่งผ่านไปไวฉิบหาย" ผมบ่นกับตัวเองแล้วรีบเดินตามไอ้นิวมันไป
- END SOO'S PART -
... ณ โรงอาหาร ...
- NEW’S PART -
ผมก็งงๆ กะไอ้โซ่มันเหมือนกันอยู่ดีๆก็ถามมาได้ เรื่องความรักซึ่งร้อยวันพันปีเราไม่เคยคุยกันเรื่องนี้เลย จะให้ผมตอบมันไปนะหรอว่าผมรู้สึกดีกะใคร นี่มันไม่รุ้จริงๆหรือแกล้งไม่รุ้กันแน่ วันทั้งวันผมอยู่กับใคร ก็ไม่ใช่มันนะหรอจะให้ผมไปรู้สึกดีกะใครได้อีก แต่ผมก็ยังสับสนกับตัวเองอยู่ว่าผมจะไปรู้สึกดี เวลาที่มันแกล้ง เวลาที่มันยั่วโมโหผมทำไม ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนกัน ผมมักจะหวั่นไหวทุกครั้งที่มันพูดคำพูดหวานๆใส่ เฮ้อ!นี่ผมเป็นอะไรกันเนี่ย รึว่าผมชอบผู้ชาย TT ไม่น๊ะ ...
"ไอ้เชี้ยนิวววววว!!!" อยู่ดีๆมันก็ตะโกนใส่หูผม
"เย้ย เชี้ยไรว่ะ มาตะโกนใส่หูกูทำไม"
"ก็กูเรียกมึงตั้งนานเห็นนั่งนิ่ง ทำหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มยังกะคนบ้า" นี่ผมนั่งเหม่อหรอเนี่ย
"เออๆๆ แล้วเรียกกูไม"
"กูจะบอกมึงว่า กูไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้แล้ว รีบๆแดก จะได้ไปห้องสมุดหาข้อมูลไปรายงาน" มันส่งชามก๋วยเตี๋ยวให้ผม
"เออ...ขอบใจ" ผมรับชามก๋วยเตี๋ยวจากมันมา ทุกคนคงสงใสว่าทำไมมันถึงไปซื้อก๋วยเตี๋ยวให้ผม มันทำอย่างนี้มาหลายปีแล้วครับ ก็เพราะเมื่อหลายปีก่อนผมไปยืนต่อแถวซื้อก๋วยเตี๋ยว พอซื้อเรียบร้อยก็กะว่าจะเดินไปซื้อน้ำ แต่ผมเดินไม่ระวังทำก๋วยเตี๋ยวร้อนๆหกใส่รุ่นพี่ และลวกมือตัวเอง รุ่นพี่คนนั้นหันมาจะต่อยผมแต่พอดีที่ไอ้โซ่วิ่งมาห้ามและขอโทษพี่คนนั้น แล้วบอกว่าผมไม่ได้ตั้งใจ ดีนะที่ไอ้โซ่มันรู้จักกับพี่เค้า ไม่งั้นผมคงเละแน่ๆเลย ส่วนผมมือพองเขียนหนังสือไม่ได้ตั้งหลายวัน ไอ้โซ่เลยอาสาซื้อข้าวและก๋วยเตี๋ยวให้ผมทุกๆวันจนกว่ามือจะหาย และพอมือผมหายมันก็ยังคงหน้าด้านอาสาไปซื้อให้ผมจนถึงทุกวันนี้ ด้วยเหตุผลที่ว่า มันกลัวผมไปทำหกใส่คนอื่นอีก ผมจึงนั่งเป็นคุณชายคอยสั่งว่าจะกินอะไร แล้วมันก็จะไปซื้อให้อย่างนี้ทุกวัน
"ไอ้เชี้ยนิวววว !!" ไอ้โซ่มันตะโกนเรียกผมดั่งลั่นโรงอาหาร จนคนหันมามองทางพวกผมสองคนเป็นตาเดียว (อายนะเว้ยไอ้สาสสสสส ><)
"อะไรว่ะ ตะโกนหาพ่อมึงหรอ" ผมด่ามัน
"กูเรียกมึง มึงก็ไม่ยอมตอบ มัวแต่นั่งมองชาวก๋วยเตี๋ยวอยู่นั้นแหละ เป็นอะไรของมึงว๊ะ ช่วงนี้แปลกๆชอบนั่งเหม่อ"
"เออๆ เรื่องของกู" ผมตอบปัดมัน กลัวมันจะซักมากกว่านี้
"เออๆๆ งั้นมึงก็รีบกินดิ รึมึงไม่อยากกินก๋วยเตี๋ยว เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวให้เอาม่ะ" มันทำท่าลุก
"ไม่ต้องๆๆ กูกินได้ๆ" จากนั้นผมก็รีบสวาปามก๋วยเตี๋ยวอย่างเร่งรีบ
"ค่อยๆ แดกก็ได้ เดี๋ยวติดคอตาย มึงนิทำตัวตลกขึ้นทุกวัน 555555" ไอ้โซ่มันหัวเราะผม และยังทำหน้าระรื่นอีก
"......" ผมพูดอะไรไม่ออก เพราะไม่รู้จะตอบมันยังไงดี
- END NEW’S PART -
ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกเรียนของทั้งโซ่และนิว เมื่อกลับถึงบ้านนิวก็รีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และไม่ลืมที่จะบอกแม่ว่าคืนนี้ต้องค้างบ้านโซ่ เพราะต้องทำรายงานจนดึก เมื่อนิวทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว เจ้าตัวดีก็มายืนยิ้มหน้าตาแป๊ะอยู่หน้าบ้าน ดูท่าทางแล้ววันนี้ดูโซ่ระริกระรี้ผิดปกติ
"ยิ้มหาพ่อมึงหรอไอ้โซ่" นิวถามเพราะเห็นโซ่ยืนยิ้มไม่ยอมหุบ
"กูไม่ได้ยิ้มหาพ่อ กูยิ้มหามึงอ่ะ" โซ่หยอกกลับ
"ตีนนนน เถอะ ! ป่ะรีบๆไป จะได้เริ่มทำสักทีไอ้รายงานบ้าเนี่ย" นิวเดินนำหน้าไปที่บ้านโซ่
"คร๊าบบบคุณชลัชจักร" โซ่วิ่งตามไป
... ณ บ้านนาคทองเพชร(บ้านโซ่) ...
"สวัสดีฮะ คุณน้า" นิวสวัสดีแม่โซ่
"จ๊ะสวัสดีจ๊ะหนูนิว ตามสบายเลยนะจ๊ะ อยากได้อะไรก็บอกน้าได้" แม่โซ่ยิ้มหวานให้นิว
"ขอบคุณฮะ แต่นิวไม่รบกวนดีกว่า งั้นนิวขอตัวแล้วนะฮะ" นิวหันไปเดินขึ้นบันได เพื่อไปที่ห้องของโซ่
จากนั้นทั้งสองก็เริ่มทำรายงานกัน นิวเป็นคนแบ่งหน้าที่ โดยที่นิวเป็นคนทำรูปเล่มรายงาน ส่วนโซ่เป็นคนทำบลอดพรีเซนต์ ทั้งสองตั้งใจทำอย่างมากจนเวลาล่วงเลยมาถึง 3 ทุ่ม
"โซ่ กูหิวว่ะ ตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนยังไม่ได้แดกอะไรเลย" นิวพูดขณะที่หยุดทำงาน
"เออว่ะ กูก็หิว เดี๋ยวมึงรอแป๊บนะ กูไปหาอะไรมาให้กิน" โซ่ลุกขึ้นแล้ววิ่งลงไปในห้องครัว
สักพักโซ่ก็ขึ้นมาพร้อมกับข้าวผัด 2 จาน มาวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือแล้วรีบวิ่งลงไปเอาน้ำส้มที่เค้าคั้นเอาไว้ในขณะที่โซ่วิ่งขึ้นมา ก็เห็นนิวกำลังตักข้าวใส่ปากเลยตะโกนออกไปว่า
"เห้ย!!อย่าเพิ่งกิน ไอ้นิว!!!" พร้อมกับวิ่งมาบัดช้อนออกจากมือนิว จนช้อนกระเด็นตกลงบนพื้น
"เชื่อไรของมึงเนี่ย!!" นิวทำหน้าตกใจ
"ก็ที่มึงกินอยู่อ่ะ มันจานของกู ส่วนของมึงจานนี้" พูดไปพลางสลับจานให้นิว
"อะไรของมึงเนี่ย เรื่องแค่นี้ แดกจานไหนก็เหมือนกันอ่ะ" นิวพูดอย่างหมดอารมณ์
"เหมือนกันซะที่ไหน มึงแหกตาดูว่าข้าวผัดของกูอ่ะมันเป็นข้าวพูดกุ้ง ส่วนของมึง ข้าวผัดหมู ถ้ามึงแดกข้าวผัดกุ้งเข้าไปมึงก็รู้นิว่าจะเป็นยังไง แล้วยังมีหน้ามาเถียงกูอีก" โซ่พูดใส่เป็นชุด
"เออ จริงๆด้วยว่ะ กูขอโทษแล้วกัน และก็ขอบใจมึงด้วยที่คอยดูแลกูมาตลอด" นิวส่งยิ้มให้โซ่
"แล้วอย่างนี้จะไม่ให้กูดูแลมึงได้ยังไง ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย" โซ่ขยี่หัวนิวเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้
ความจริงแล้วนิวแพ้กุ้งเอามากๆๆ แค่ได้กลิ่นหรือแค่สัมผัสก็คันไปทั้งตัว มีอยู่วันหนึงโซ่นิวและเพื่อนในวง The Split ไปเที่ยวทะเลกัน นิวก็เผลอกินกุ้งจนช็อค เข้าโรงพยาบาลตั้งหลายวันกว่าจะหายเป็นปกติ จากเหตุการณ์นั้นทำให้โซ่ต้องคอยเป็นห่วง นิวมากขึ้นดูและดูแลนิวมากขึ้นด้วยเช่นกัน ทั้งสองคนจะคอยจดจำรายละเอียดของกันและกันเป็นอย่างดี คอยดูว่าคนนั้นชอบอันนั้นเกลียดอันนี้ คนนั้นแพ้อันนั้นชอบกินอันนั้น จนทำให้คนรอบข้างต่างสงสัยว่าทำไมต้องทำถึงขนาดนี้
... 2 ชั่วโมงผ่านไป เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ...
"หึยย เสร็จแล้วววววว" นิวพูดพลางบิดขี้เกียจ
"เออว่ะ กว่าจะเสร็จเล่นซะกูเมื่อยเลย เฮ้ออ" โซ่ก็บินขี้เกียจเช่นกัน
"กูไปอาบน้ำก่อนนะ ง่วงล่ะ" นิวบอกโซ่และเดินเข้าห้องน้ำไป
"อืม กูก็ง่วงเหมือนกัน มึงรีบๆอาบนะ" โซ่บอกนิว
15 นาทีผ่านไป นิวเดินออกมาจากห้องน้ำ ต้องตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า เมื่อโซ่ถอดเสื้อผ้าออกหมดเหลือแต่เพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว นอนสลบไสลอยู่บนเตียง นิวเผลอมองแผ่นหลังที่ขาวเนียนของโซ่และเริ่มจะมองไปทุกส่วนของร่างกายโซ่ นิวเริ่มพิจารณาผิวที่ขาวเนียนละเอียด ใบหน้าที่ใสราวกับแก้ว ปากแดงระเรื่อเผยอขึ้นนิดๆขณะที่เจ้าตัวยังคงหลับ จมูกที่โด่งและรูปจมูกสวยได้สัดส่วน คิวที่คมสวยได้รูปรับกับใบหน้าได้เป็นอย่างดี ขนตางอนยังกับผู้หญิง เปลือกตาชั้นเดียวที่มีเสน่ตอนนี้ปิดลูกตากลมของโซ่อยู่ และนิวต้องตกใจ เมื่ออยู่ดีๆโซ่ก็ลืมตาขึ้นมาสบตากับนิวพอดิพอดี ทั้งคู่จ้องตากันอยุ่อย่างนั้นนานพอสมควร นิวจึงเป็นคนเปิดประเด็นบทสนทนา เพื่อทำลายความเงียบลงไป
"มะ มะ มึง ไม่ไปอาบน้ำหล่ะ" นิวพยายามหลบสายตาโซ่
"อะอะ เออ .. กูก็รอมึงออกมาไง มึงอ่ะอาบน้ำนานชิบหาย กูรอจนกูหลับไปเลย" พูดไปพลางเกาหัวแก้เขิน
"โห นี่นะนาน กูอ่ะรีบที่สุดในชีวิตละ ใครจะไปเหมือนมึง วิ่งผ่านน้ำแค่แป๊บเดียว สะอาดตายเลย" นิวเดินไปนั่งเช็ดผมข้างๆโซ่ บนเตียง และพยายามเก็บอาการความหวั่นไหว
"55555 จะพิถีพิถันมากไปทำไม ไม่ได้มีอะไรให้ล้างมากซะหน่อย" โซ่พูดกวน ในขณะที่จับได้ว่านิวรู้สึกประหม่าเมื่อนั่งข้างๆเค้า โซ่จึงแกล้งขยับเข้าไปใกล้นิวมากขึ้น จากนั้นก็เอามือไปกอดเอวแล้วเอาคางไปเกยไว้ที่ไหล่ของนิว
"เฮ้ย ! ไรของมึงเนี่ยไปอาบน้ำไป" นิวพยายามพลักโซ่ออกไป
"อาบให้โซ่หน่อยน้า น้า น้า ...." โซ่พูดเสียงแหบแผ่วเบา ใส่หูนิว
"จ จ จ จะบ้าหรอไอ้เหี้ยโซ่ อย่ามากวนตีน " นิวตอบไปอย่างตะกุกตะกักพร้อมกลับหน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุก
"55555 กูล้อเล่น" จากนั้นโซ่ก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
ตอนนี้นิวยังคงนั้นเขินหน้าแดงอยู่คนเดียว ทำปากขมุบขมิบ ไม่รุ้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเขินโซ่ขนาดนี้ ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ทำไมต้องหวั่นไหวขนาดนี้เวลาอยู่ใกล้โซ่ ทำไมต้องใจเต็นแรงเวลาที่โซ่พูดคำหวานใส่ นิวยังคงหาคำตอบให้ตัวเองอยุ่ว่าทำไม ทำไม ทำไม....
... ผ่านไป 10 นาที ...
นิวยังคงนั่งรอโซ่ออกจากห้องน้ำ ไม่กล้านอนก่อน เพราะหัวใจยังคงกระสับกระส่ายอยู่ พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด และแล้วโซ่ก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา เห็นนิวที่ยังคงนั่งอยู่เลยถามไปว่า
"อ่าว นิว ยังไม่นอนอีกหรอ ไหนว่าง่วงไง"
"เออออ... กู กู รอมึงอาบน้ำเสร็จไง จะได้นอนพร้อมกัน กูไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว แฮะๆๆ" นิวพูดพยายามนึกเหตุผลแก้ตัว โดยที่จะไม่ให้โซ่รู้ว่าเค้าเกิดความหวั่นไหวกับเหตุการณ์มะกี้ จนทำให้เค้านอนไม่หลับ
"เออๆ งั้นรอกูแป๊บ กูเช็ดผมก่อน" โซ่พูดไปเช็ดผมไป
"เร็วๆละกัน กูง่วง" นิวพูดในขณะทำท่าหาว(ปลอมๆ)
"เอางี้ถ้าอยากให้ไว เช็ดผมให้กูหน่อยดิ" โซ่ยื่นผ้าขนหนูให้นิว
"จะ จะ ดีหรอ นิวทำหน้าแหยๆ" เพราะกลัวที่จะคิดอะไรไปไกลอีก
"เหอะหน่า กูเช็ดเองไม่ค่อยถนัด เช็ดให้กูหน่อยน้ะๆๆๆ" โซ่อ้อน
"เออๆๆ หันหลังมา" โซ่นั่งลงบนเตียงหันหลังให้นิวเช็ดผมให้ โดยที่ตอนนี้โซ่นั่งยิ้มหน้าบ้านอยู่ นิวก็ไม่ต่างไปจากโซ่ทั้งยิ้ม ทั้งหน้าแดง ทั้งสองคิดในใจเหมือนกันว่า แค่การเช็ดผมทำไมต้องรู้สึกดีๆ อย่างงี้ด้วย
"เสร็จแล้ว" นิวพูดทำหน้าเขินๆ
"อื้ม ขอบใจนะ" โซ่ก็ไม่ต่างจากนิว
"กูว่านอนกันเถอะ นี่ก็ตีหนึ่งล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ทันไปโรงเรียน" นิวพูดขณะที่ล้มตัวลงนอนและห่มผ้า
"อื้มๆๆ กูก็ว่างั้นแหละ" โซ่เดินวนมาอีกฝั่งของเตียงแล้วล้มตัวลงนอน นิวเอาหมอนข้างมากันระหว่างเขากับโซ่ไว้ เพราะรู้ว่าโซ่เป็นพวกหื่น ทะลึ่ง ... ฯลฯ
"เฮ้ย! ไอ้นิวมึงเอามากั้นไว้ทำไม" โซ่พยายามดึงหมอนข้างออก
"ไม่ได้ๆ ก็มึงอ่ะหื่น เกิดดึกๆมึงมีอารมณ์ลุกขึ้นมาทำอะไรกู กูก็ตกเป็นเมียมึงอ่ะดิ" นิวพยายามแย่งหมอนข้างคืน
"โถ่ กูไม่ได้หื่นขนาดนั้นนะเว้ย จะว่าไปมึงไม่อยากเป็นเมียกูหรอ" โซ่แย่งหมอนข้างได้เลยโยนไปนอกเตียง แล้วหันมาทำหน้าหื่นใส่นิวจากนั้นทั้งสองก็จ้องตากันอีกครั้ง ครั้งนี้นานกว่าครั้งก่อน โซ่เริ่มคิดในใจว่าทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้ ทำไมนิวมันน่ารักเหลือเกิน ทำไมดวงตาของนิวถึงเป็นประกายขนาดนี้
นิวที่รู้ตัวจึงพูดขึ้น "นั้นไง ไอ้สัด มึงอ่ะไว้ใจไม่ได้ มึงอะไอ้หื่น ไอ้รามก ไอ้จัญไร ไอ้ อุ๊บบบ.... 0.0"
เสียงที่ขาดหายไปของนิวนั้น ถูกกลืนลงไปกับจูบของโซ่ ทั้งคู่มองตากัน
- SOO’S PART -
ตอนที่นิวพูดขึ้นหลังจากที่มันรู้ตัวว่าผมจ้องนัยน์ตามันอยุ่ แล้วมันก็พูดว่าอะไรผมอีกก็ไม่รุ้ ผมไม่ได้ฟัง ผมสนใจอย่างเดียวคือมันน่ารัก มันดูน่าทะนุถนอม ปากมันช่างน่าจูบเหลือเกิน จากนั้นผมก็ทนไม่ไหว ผมเลยจูบมัน นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย ไอ้นิวเป็นเพื่อนผมนะ ผมไม่ควรทำอย่างนี้กับมัน ผมคิดในใจ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกได้ถึงความหวานจากปากของมัน มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ปากมันทั้งหวานทั้งหอม จนผมไม่อยากจะผละออกไปเลย มันช่างมีความสุขแท้ๆ แล้วไอ้นิวมันก็ผลักผมออก มันหันหลังให้ผมทันทีหลังจากที่เราหยุดจูบกัน ผมเองก็เหมือนกัน เราหันหลังให้กันเพราะความอาย
"อะอะ เอออ... กูขอโทษ" ผมไม่รู้จะพูดอะไรเพราะนั่งเงียบกันมาร่วม 10 นาที
"อะอะ อื้ออออ ไม่เป็นไร นอนกันเถอะ" นิวมันพูดเสียงตะกุกตะกัก
"อื้อ" ผมที่ไม่รุ้จะพูดอะไร ผมจึงหันหน้ามาเพื่อที่จะนอน พอดีกับที่ไอ้นิวหันหน้ามา เรามองตากันแล้วหันหลังกลับไปเหมือนเดิม และความเงียบก้เข้ามาแทนที่
"เอางี้ เดี๋ยวกูเดินไปปิดไฟแล้วเราก็นอน โอเคนะ" ผมบอกนิวเพราะไม่กล้าจะมองหน้ามันด้วยความอาย และรุ้ว่านิวคงไม่ต่างกัน
"อื้อๆ เคๆๆ"
จากนั้นผมจึงเดินไปปิดไฟ ในห้องมือไปหมดไม่เห็นอะไรสักอย่าง ผมจึงเดินเอามือคลำทางมาที่เตียง และแล้วผมก็เดินไปเตะกับอะไรไม่รู้
"โอ๊ย!!" ผมร้อง เพราะมันเจ็บมาก
"เป็นเชี่ยไรไอ้โซ่" นิวเปิดโคมไฟบนหัวเตียงแล้วรีบวิ่งมาที่ผม
"กูเตะขาโต๊ะอ่ะ เจ็บชิบหายเลย" พอนิวเปิดไฟผมจึงรู้ว่าตัวเองเดินเตะขาโต๊ะเขียนหนังสือ
"โห ... เลือดซิบเลย เดี๋ยวกูทายาให้" นิวเดินไปค้นของที่โต๊ะผม เพราะมันรุ้ว่ายาอยู่ตรงนั้น
ผมนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆเลย เฮ้อ ..... จะว่าไปก็ดีเหมือนกันจะได้ทำลายความเขินมะกี้ออกไป
- END SOO’S PART -
- NEW’S PART -
หลังจากที่ผมรู้ตัวว่าไอ้โซ่มันจูบผมอยู่ ผมทำอะไรไม่ถูกเพราะร่างกายอ่อนแรงไปซะงั้น แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกเพียงว่าต้องการจูบจากมันมาก ต้องการให้มันทำอย่างนี้กับผมเหลือเกิน นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ผมเป็นผู้ชายนะจะมาอ่อนไหวอย่างนี้ไม่ได้ ผมจึงตั้งสติได้ผลักไอ้โซ่มันออกแล้วรีบหันหลังให้มันทันที จากนั้นบรรยากาศในห้องก็น่าอึดอัดขึ้นมาทันตา และยิ่งตอนที่หันหน้ามาเจอกันอีก ผมล่ะแทบอยากวิ่งกลับบ้านซะตอนนั้น ไม่รุ้ว่าตัวเองจะเขินทำไม รู้สึกว่าตอนนั้นหน้าของผมร้อนผ่าวไปหมด และอยู่ดีๆไอ้โซ่ก้บอกว่าจะลุกไปปิดไฟ จนตอนนี้มันเดินชนกับขาโต๊ะเลือกซิบเลย ผมล่ะหายเขินไปปลิดทิ้ง แต่กลับกลายเป็นความห่วงแทน
"อ๊ะ เสร็จแล้ว เดินไหวไหม๊" ผมพูดหลังจากทายาให้มันเสร็จแล้ว
"ไหวๆ ขอบใจนะนิว" มันยิ้มให้ผม ในขณะทำท่าลุกไปที่นอน
"มาๆๆ กูว่ากูช่วยพยุงมึงดีกว่า" ผมพามันเดินมาที่เตียง
"ขอบใจนะ นอนกันเถอะ จะตีสองล่ะ" มันพูดพลางสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม
"อื้ม ฝันดีนะ" ผมบอกมันขณะห่มผ้าให้ตัวเองและเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง
"ฝันหวานครับ" ดูๆๆ มันพูด หวานซะขนาดนี้จะไม่ให้ผมหวั่นไหวได้ไง
ผมนอนลืมตา บิดตัวไปมาเพราะทำยังไงก็นอนไม่หลับ หลับตาไปทีไรคิดถึงแต่ภาพที่ผมจูบกับมัน คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาผมก็นอนยิ้มซะงั้น แล้วจู่ๆแขนของไอ้โซ่ก็มาพาดบนตัวผม ผมยิ่งฟินเข้าไปใหญ่ ผมจึงเรียกมันเพราะไม้รุ้มันแกล้งผมรึเปล่า
"โซ่ .. โซ่... ไอ้โซ่!!" ผมเรียกมันและเขย่าตัวมันด้วย แต่มันยังคงนิ่งสงสัยมันคงหลับแล้ว ผมจึงยกแขนมันออกไปวางไว้ที่ๆควรวาง ผ่านไปไม่นาน แขนของไอ้โซ่ก้มาพาดไว้ที่ตัวผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่พวดอย่างเดียว ดึงผมเข้าไปกอดด้วย ผมที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกจึงปล่อยเลยตามเลย และอีกอย่างรู้สึกดีด้วย กับการที่มันกอดผม ><
- END NEW’S PART -
ตอนนี้ทั้งคู่ ไปสู่ห้วงนิทราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ที่ไม่ได้คาดคิดขึ้น เค้าทั้งสองคนจะรู้อะไรไหม๊ ว่าเค้าทั้งสองนั้นมีความรู้สึกที่ดีต่อกันแค่ไหน แล้วเค้าทั้งสองจะเก็บความรักที่มีต่อกันไปอีกนานแค่ไหน แล้วจะมีใครรึเปล่าที่จะมาพรากมันออกไปจากเค้าทั้งสองคน
... TBC ...
Talk With Writer
ก่อนอื่นไรเตอร์ต้องขอบคุณ รีดเดอร์ทุกคนมากกกก
ไรเตอร์ไม่คิดเลยว่าจะมียอดอ่านถึงขนาดนี้
และเม้นเร็วทันใจไรเตอร์มาก ซึ้ง TT .....
และก็ ขอบคุณไรเตอร์พี่กฤษณ์ด้วยที่ยื่นมือมาให้ความช่วยเหลือ ขอบคุณครับ ^/\^
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ปล. สำหรับตอนที่่ 2 นี้ ไรเตอร์อัพให้ยาวเป็นพิเศษ ไม่อยากให้มันขาดตอน
เพราะรู้ว่าตอนที่เราอ่านแล้วขาดตอนมันมาฟิลไหน... ค้าง! ค้าง!! ค้าง!!! TT =,=
และก็ยากบอกว่า ตอนนี้ ไรเตอร์ขอ 40 เม้น นะ ^^ คงไม่ว่ากันเด้ออออ
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ :")
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น