ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ 21 ความรู้สึกที่แปลกประหลาด
Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน
ตอนที่ 21 ความรู้สึกที่แปลกประหลาด
.
.
.
.
... ณ ร้านอาหาร ...
"น้องอาร์ทครับ วันนี้จะกินอะไรสั่งเลยนะ ยังไง ไอ้เคนมันต้องเลี้ยงอยู่แล้ว" นิวพูดขณะที่สั่งอาหารมาชุดใหญ่ เพราะเพื่อนรักออกปากทั้งทีว่าจะเลี้ยง(ได้ข่าวว่า นิวบังคับ)
"ไม่ดีกว่า ผมมันคนไม่สำคัญ พี่เคนคงไม่อยากเลี้ยงผมหรอก" อาร์ทพูดด้วยน้ำเสียงประชด จนทำให้ทั้งโต๊ะต้องมองด้วยความสงสัย ว่าไอ้สองคนนี้เป็นอะไรกัน
"เฮ้อ ... คิดเองเออเองทั้งนั้น" เคนเปรยออกมาเสียงเบา
"ผมไม่ได้คิดเองหรอกนะครับ ก็ที่พี่เคนทำอยู่มันแสดงให้เห็นได้ชัดซะขนาดนี้" อาร์ทไม่ยอมลดละ
"แล้วอาร์ทจะให้พี่ทำยังไง ก็พี่ลืมจริงๆ วันๆพี่มีเรื่องให้คิดตั้งเยอะนะ" เคนที่หันหน้าไปอีกทาง แต่ตอนนี้กลับหันมาเผชิญหน้ากับอาร์ทโดยตรง ทำให้เพื่อนๆทั้งโต๊ะ เริ่มหวั่น
"เห็นไหมครับ ในที่สุดพี่เคนก็พูดออกมาว่าเรื่องอื่นมันสำคัญกว่าเรื่องของผม พี่ใช้เวลาจดจำเรื่องอื่นมากกว่าเรื่องของผม พี่เลยลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับผม" ตาใสๆ เริ่มมีน้ำตามปริ่มออกมา
"พี่ยังไม่ได้พูดเลยนะ อาร์ทก็เป็นแบบนี้ตลอด" เคนเริ่มตะกุกตะกัก เมื่อเค้าเห็นคนตรงหน้าร้องไห้ทีไร ใจเขาเหมือนถูกมีดกรีด นี่กูเป็นอะไรนักเนี่ย เคนคิดในใจ
"เอ่อ ... พี่ว่าพอเถอะ เรามากินอาหารที่สั่งกันมาดีกว่า เนอะๆๆ อาหารเย็นหมดแล้ว" เจย์เริ่มเกลี้ยกล่อม เพราะกลัวอาหารเมื่อนี้จะกล่อยซะก่อน ที่แท้ก็เห็นแก่กินนี้เอง -..-
"ช่ายยยๆๆๆ งับๆ พี่ก็ว่าอย่างนั้น อั้มๆๆ" โอ๊ตที่ตอนนี้อาหารเต็มปาก นี่มึงไปกินตอนไหนเนี่ย เจย์คิดแล้วใช้สายตามองไปที่โอ๊ต
"เอ่อ .. เราสั่งเครื่องดื่มหน่อยไหม" โซ่ถาม
"อืมๆ ก็ดีเหมือนกัน งั้นกูเอาเบียร์เย็นๆนะ" เคนตอบรับ
"กูด้วยๆ" เจย์เสริม
"กูก็เอาๆๆ" โอ๊ตอีกคน
"งั้นกูเอาน้ำส้มนะ" ไม่ต้องถามว่าใคร เพราะนายเอกในเรื่องมีคนเดียว 55555
"แล้วมึงล่ะ จะแดกเบียร์กะพวกนั้นหรอ" นิวหันไปถามโซ่
"อืม ไม่ได้กินมานานละ คงไม่เป็นไรหรอก"
"อืม ตามใจ อย่าให้เมามากแล้วกัน" นิวพูดเสียงแข็ง ถ้าคนทั่วไปฟังจะคิดว่านิวพูดไปโดยไม่ได้สนใจ แต่สำหรับโซ่แล้ว เขารู้ว่านิวพูดด้วยความเป็นห่วง
"อืม จะไม่เมามาก" โซ่หันไปยิ้ม แค่รอยยิ้มของร่างเล็กที่ยิ้มตอบ ทำให้โซ่อุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
"แล้วน้องอาร์ทจะดื่มอะไรครับ" นิวหันไปถามอาร์ท ที่นั่งเงียบไม่ปริปากใดๆออกมา
"ผมจะดื่มเบียร์ครับ" อาร์ทพูดสั้นๆ
"ไม่ให้ดื่ม!! เป็นเด็กเป็นเล็ก" เคนตะคอกเสียงดัง
"ผมจะดื่ม พี่เคนจะทำไม ผมรับผิดชอบตัวเองได้" อาร์ทยังคงยืนยัน
"ถ้าพูดมาขนาดนี้แล้ว พี่คงห้ามอะไรไม่ได้ล่ะ จะดื่มก็ดื่มไป ถ้าเป็นอะไรไปจะปล่อยไว้ที่นี่คนเดียวเลย" น้ำเสียงเอือมระอา ถูกส่งออกมาโดยเคน
"ครับ!" อาร์ทพูดแค่นี้
และแล้ว การสั่งอาหารก็ลงตัวสักที หลังจากที่เกิดสงคราวมานาน แต่เพื่อนๆก็ยังสงสัยกันอยู่ว่า เคนและน้องอาร์ทเป็นอะไรกันแน่ โดยเฉพาะนิวที่นั่งสำรวจลักษณของสองคนนี้มาโดยตลอด ไม่ว่าเคนจะตักนู่น ตักนี่มาใส่ในจานน้องอาร์ทแล้วทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น นิวคิดว่า ทั้งสองคนนี้ต้องมีอะไรมากกว่าพี่น้องกันแน่ๆ ต้องคอยดูต่อไป
.
.
.
... 1 ชั่วโมงผ่านไป ...
"พี่ว่าพอเถอะอาร์ท เมาแล้วนะ" เคนพยายามดึงแก้มออกจากมืออาร์ท ที่ตอนนี้เมาเละไม่รู้เรื่อง
"จะกอดเธอไปโจนช๊าววว แส๊งดาววว ~ พี่เคนจะดึงแก้วผมไปทำไม ผมยังไม่เมาเลย" อาร์ทที่เมาไม่รู้เรื่อง พยายามดึงแก้วกลับคืนเช่นกัน
"พอได้แล้ว พี่ว่าเรากลับกันเถอะ เดี๋ยวแม่อาร์ทจะเป็นห่วง" เคนเขย่าตัวอาร์ทเบาๆ เพื่อให้รู้เรื่อง
"ยังไม่เมา ไม่กลับ ๆ จะกินอีกๆๆ พี่โซ่เติมเบียร์ให้อาร์ทหน่อย" พูดจบอาร์ทก็ลุกขึ้นส่งแก้วให้โซ่ แต่ด้วยความที่เมามากแล้ว อาร์ทจึงทรงตัวไม่อยู่ล้มลงไปทันที
"เห้ย! เห็นไหม พี่บอกว่าให้พอได้แล้ว แค่นี้ยังลุกไม่ได้เลย พอๆๆๆ" ดีที่เคนรับทันพอดี เลยพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นและกำลังจะพากลับ
"เห้ย พวกมึง กูกลับก่อนนะ แล้วเจอกัน" เคนบอกลาเพื่อนๆ
"บ๊าย บาย แล้วเจอกันนะคร๊าบ" อาร์ทโบกมือลา
"เฮ้อ .. น้องอาร์ทนี่เมาแล้วรั่วว่ะ จากคนขรึมๆ รั่วได้ใจกูเลย" นิวพูด หลังจากที่เคนออกไปแล้ว
"เออว่ะ แต่กูว่าไอ้เคนมันดูเป็นห่วงน้องมากนะ มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย" โซ่เสริม
"กูก็คิดแบบมึงอะ มันต้องมัอะไรแน่ๆ มึงว่าไหมเจย์ อ่าว ... ไอ้สัดนี่หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ มะกี้ยังเห็นยืนเต็นอยู่เลย" โอ๊ตหันไปเห็นเจย์ที่หลับเป็นตาย ทำยังกะที่นี้เป็นบ้านของตน
"กูว่าพวกเรากลับกันเถอะ ดึกมากล่ะ" นิวพูดขึ้น
"อืมๆ กูก็ว่างั้นอะ แล้วพวกมึงกลับกันยังไง ไอ้โซ่มึงขับรถไหวเปล่า" โอ๊ตถามด้วยความเป็นห่วง
"ไหวๆ กูไม่ได้เมาซะหน่อย ว่าแต่มึงเถอะ เอาไอ้เจย์ไปส่งบ้านแบบนี้ ป๊าม้า มันจะไม่ด่าเละหรอ" โซ่ถามถึงเจย์ เพราะที่บ้านเจย์ไม่ชอบให้ลูกชายดืมเหล้า ย่าว่าแต่เหล้าเลยแค่เที่ยวกลางคืนยังไม่ยอม แสดงว่าไอ้เจย์แมร่งปิดโทรศัพท์ ป๊ามันเลยตามกลับบ้านไม่ได้ ไอ้นี่มันร้ายนัก
"ก็คงต้องพาไปบ้านกูอ่ะ" โอ๊ตพูดด้วยน้ำเสียงปกติ เพราะหลายต่อหลายครั้งแล้วที่เกิดเหตุการณืแบบนี้ โอ๊ตต้องพาเจย์ไปนอนที่บ้านตลอด เพราะที่บ้าน โอ๊ตอยู่คนเดียวถ้าไม่รวมพวกแม่บ้านที่แม่โอ๊ตจ้างเอาไว้ เพราะพ่อและแม่โอ๊ตนั้นไปทำงานที่ต่างประเทศนานๆจะกลับมาที
"อืม ยังไงก็ดูๆมันด้วยนะ แดกไปซะเยอะเลย" นิวแสดงสีหน้าเป็นห่วง
"อืมๆ พวกมึงก็กลับกันดีๆล่ะ ไอ้โซ่มึงอย่าขับเร็วนะ ถ้าถึงบ้านแล้วโทรมาบอกกูด้วย" โอ๊ตก็เป็นห่วงไม่แพ้กัน
"เออๆๆ แล้วเจอกันหว่ะ บาย" โซ่บอกลาเพื่อน แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
.
.
.
.
.
.
... บนรถโซ่ ...
"นิว วันนี้โซ่นอนบ้านนิวได้ป่ะ" โซ่ถามเสียงอ้อน
"จะมานอนทำไม บ้านโซ่ก็ขับต่อไปอีกแค่นิดเดียว" นิวพูดอย่างรู้ทันว่าร่างสูงหาเรื่องมานอนบ้านตนแน่ๆ
"ขับต่อไม่ไหวแล้ว นะๆๆ นอนบ้านนิวๆๆๆ" โซ่ยังคงอ้อน
"แล้วโทรไปบอกพ่อกับแม่เองนะ" ในที่สุดนิวก็ต้องย้อมแพ้ เขาไม่เคยชนะลูกอ้อนของร่างสูงเลยแม้แต้ครั้งเดียว
"ครับ ! "โซ่ตอบรับเสียงใส ในขณะยิ้มย่องในใจว่า สำเร็จ!หุหุ
.
.
.
.
.
.
... ณ บ้านเคน ...
ในที่สุดเคนก็พาน้องอาร์ทมาที่บ้าน แล้วโทรไปบอกกับแม่น้องว่า สอนการบ้านน้องดึก เลยต้องนอนที่บ้านเคน ซึ่งทางแม่อาร์ทก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะรักและไว้ใจเคนมาก หลายปีที่ผ่านมา ครอบครัวของอาร์ท ได้เกิดการสูญเสียครั้งใหญ่ คือการเสียผู้นำครอบครัวไปด้วยโรคหัวใจ ที่พ่อของอาร์ทเป้นมาตั้งแต่เด็กๆ แม่ของอาร์ทเลยต้องก้าวขึ้นมาเป็นช้างท่าวหน้าแทน ภาระทั้งหมดเลยต้องตกไปอยู่กับแม่ของอาร์ทแต่เพียงผู้เดียว และในช่วงเดียวกัน เคนก็ก้าวเข้ามาใมชีวิตของสองแม่ลูกโดยอาสาว่าจะช่วยดูแลน้องอาร์ทให้ในขณะที่แม่ไม่ว่าง จากนั้นเป็นต้นมาทั้งสองจึงเริ่มสนิทกัน และไว้เนื้อเชื่อใจกันโดยไม่รู้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่มากกว่านั้น
"เห็นไหม บอกแล้วว่าอย่าดื่มๆ เคนเชื่อกันบ้างไหมเนี่ย" เคนบ่นออกมาเบาๆ ในขณะที่พยุงร่างบางมาที่เตียง
"อื้ออ" อาร์ทยังคงไม่รู้สึกตัว
"เฮ้อ .. ดูสิ เมาแล้วดูไม่ได้เลย เป็นเด็กอยู่แท้ๆ ทำซ่าไปได้" เคนสบทออกมาคนเดียว ในขณะที่ยืนจ้องร่างบางที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงของเขา
"ร้อนจัง ฮึบ ร้อน !" อาร์ทโวยวายเสียงดัง ขณะที่กำลังถอนเสื้อนักเรียนของตัวเองออก
"เฮ้อ .. อะไรอีกเนี่ย สงสัยเพราะพิษแอลก็ฮอล์แน่เลย ไม่เคยกินแล้วยังทำมาดอีกนะ เด็กน้อยเอ๊ย มาๆ เดี๋ยวเช็ดตัวให้" เคนเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อไปเอาน้ำใส่กะละมังและผ้าขนหนูออกมาเช็ดตัวให้ร่างบาง แต่สิ่งที่เคนต้องตะลึง คือเมื่อออกมาจากห้องน้ำ เคนเห้นร่างบางล่อนจ้อน เหลือแต่บอกเซอร์สั้นๆเพียงตัวเดียว
"ถอดเร็วจัง ก็ดีจะไม่ได้ต้องออกแรงเอง" เคนหน้าแดงกับคำพูดของตนเอง
"ไอ้บ้า ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นซะหน่อย หมายถึงจะได้ไม่ต้องออกแรงถอดเวลาเช็ดตัว" เคนแก้ตัวกับความคิดของตนเอง และเริ่มเช็ดตัวให้ร่างบาง
ผ้าขนหนูผืนสีขาวสะอาดตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำ ถูกลูบไล้ไปตามผิวละเอียดของร่างบาง ที่นอนบิดไปมาบนเตียง มือที่สั่นเทาของร่างใหญ่ยังคงเช็ดไปทั่วร่างกาย และใบหน้า เคนสังเกตใบหน้าอันคุ้นเคยและในตอนนี้มันกลับทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนไป ใบหน้ารูปไข่ที่คล้ายกลับใบหน้าหญิงสาวสวย ปากบางสีชมพูระเรื่อ รับเข้ากับจมูกเล็กที่โด่งเป็นสันขึ้นมา คิ้วบางโก่งสวยทำให้ขนตาที่เป็นแพรดูเด่นสง่า ทำไมมันช่างเย้ายวยใจเหลือเกิน
เคนยังคงจ้องมองใบหน้าของร่างบางด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด ไม่ว่าจะเป็นความต้องการ อยากถนุถนอม อยากรักษาไว้ และอีกหลายๆความรู้สึก ซึ่งเคนเองก็ไม่อาจจะอธิบายได้ ในที่สุดร่างใหญ่ก็ทนไม่ไหวกับความต้องการของร่างกาย จึงเริ่ม ....
.
.
.
.
.
.
- TBC -
.
.
.
.
.
.
..
Talk With Writer
สวัสดีคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
สอบเสร็จแล้ว เย้ๆๆๆ!!!!!!! 555555 เว่อร์ไป.
คือดีใจมาก ที่จะได้มาอัพฟิค ^^ เพราะรู้ว่ารีดเดอร์คงต้องรออ่านกันเยอะแน่ๆ (คิดไปเองป่าว -..-)
เอ๊ะ! ตอนนี้มีอะไรเพิ่มขึ้นมารึเปล่าน๊า แล้วตอนหน้าจะเป็นยังไงน๊า ?? 555 5555 ต้องรออ่านนะ :")
.
.
.
.
.
.
ปล . อ่านแล้ว คอมเม้น กดโหวต ใครที่ยังไม่ได้วิจารญ์บทความ ก็วิจารณ์ให้ด้วยนระครับ ฟิคเรื่องนี้จะได้ 100% สักที ถือเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วย กรุณาหน่อยนะครับ !!
TW : guidetoopm
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น