ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 เป็นเพื่อนกันนะ ^^
Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน : ตอนที่ 1 เป็นเพื่อนกันนะ ^^
"นิว นิว นิว ... ตื่นนะ คนดีของแม่" เด็กน้อยวัย 5 ขวบ ลืมตาตื่นอย่างสะลึมสะลือ
"ฮะ แม่" เด็กน้อยพูดอย่างงัวเงีย
"อาทิตย์หน้า เราจะย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ นะลูก เพราะพ่อได้งานใหม่ที่นั้น" แม่พูดพลางลูบหัวนิว
"แต่นิวอยากอยู่ที่เชียงใหม่ ที่นี่มีเพื่อนของนิวเยอะเลย มีขนมกินด้วย" นิวเริ่มพูดโต้ตอบ
"ที่นู้นก้มี แถมมีสนามเด็กเล่น มีเพื่อนเยอแยะเลยนะจ๊ะ"
"อืมมมม... งั้น ถ้านิวไปแม่ต้องซื้อขนมให้นิวเยอะๆๆๆ เลยนะ"
"จ๊ะ ลูกรัก นอนต่อเถอะ" แม่พูดในขณะที่ห่มผ้าให้ลูกชายสุดที่รัก
... 1 สัปดาห์ผ่านไป ...
ในที่สุดครอบครัวของนิวก็ย้ายข้าวย้ายของมาที่ กรุงเทพฯ โดยพ่อและแม่ของนิวได้ซื้อบ้านไว้หลังหนึ่ง เพราะเขาคิดว่า ที่นี่จะเป็นที่ตั้งของครอบครัว "ตรีนงลักษณ์" อย่างถาวร
"นิว นิว นิว ... ตื่นได้แล้วลูก ถึงแล้ว เด็กคนนี้ขี้เซาจังเลย ต้องให้แม่ปลุกอยู่เรื่อย" นิวลืมตาขึ้นในขณะที่กวาดตาสำรวจบ้านใหม่ของเขา
"ถึงแล้วหรอฮะ" นิวถามคนเป็นแม่
"ถึงแล้วจ๊ะ เป็นไงบ้านใหม่ของเราสวยไหม ?"
"สวยฮะ น่าอยู่จังเลย ^^ เอ... แล้วไหนขนมของนิวล่ะ"
"อยู่บนรถนะลูก เดี๋ยวให้แม่จัดของเสร็จแล้วค่อยกินนะ นิวจะออกไปเดินเล่นรอบๆบ้านรึเปล่า ?"
"ก็ดีฮะ ..." นิวพูดพลางเดินออกไปหน้าบ้าน
"อย่าไปไกลนะลูก"
"ฮะ แม่"
ในขณะที่นิวเดินออกมาจากบ้านด้วยอาการสะลึมสะลือ ก็มีเด็กผู้ชายตัวขาวๆ ตาตี่ๆ คนหนึ่ง ปั่นจักรยานมาด้วยความเร็วสูง
"เห้ย !!! หลบๆๆๆ จักรยานเบรคไม่อยู่" เด็กตาตี่ตะโกน
เงียบ ~
"เห้ยยยยๆๆ !! ไอ้ดำ หลบๆๆๆ" เด็กน้อยตะโกนอีกครั้ง นิวได้ยินเสียง เลยหันอย่างเฉื่อยชา ไปมองด้านหลัง
"(O.O) !!!! เห้ย!! ยยยยยย"
"เห้ยยยยยยยยยยยยย !!"
โครมมมมมม !
"โอ๊ยยยย !!!!!"
"เดินภาษาไรเนี่ย ไม่ดูตามาตาเรือ ดีนะที่หักหลบทัน ไม่งั้นชนขี้แตกล่ะ" เด็กน้อยตาตี่พูดพลางพยุงตัวเองและจักรยานคันโปรดขึ้น
"ฮือออออๆๆ T.T" นิว ที่ตอนนี้นั่งอยู่กับพื้น
"ร้องไห้ทำไมเนี่ย ยังไม่ได้ชนเลย เลือดก็ไม่ออก" เด็กนักซิ่ง พูด
"ฮืออออๆๆๆ Y.Y" และนิวก้ยังร้องต่อไป
"อ่าววว ... ยังไม่หยุดร้องอีก"
"ฮือออออๆๆๆๆ TT^TT" ร้องหนักกว่าเดิม
"เฮ้ออ ! มาๆๆ เดี๋ยวช่วย แต่ต้องหยุดร้องไห้นะ"
"ฮึก ฮึก ฮึกๆ" นิวมองไปที่หน้า คนที่เกือบจะชนเขา
"เดี๋ยวเราไปส่งบ้าน ว่าแต่เธอชื่ออะไรอ่ะ ?" เด็กตาตี่ช่วยพยุงนิวขึ้น
"ฮึก ฮึก .. เราเป็นผู้ชายนะ ไม่ต้องใช้คำว่า เธอ ก้ได้" นิวตอบปนกับเสียงสะอื้น
"เอ้า! ก้เห็นเธอ เอ๊ย! นายร้องไห้ ยังกะเด็กผู้หญิง" พูดด้วยสีหน้ากวน...
"ฮึก ฮึก ฮึก ๆๆ" นิวเตรียมที่จะร้องไห้อีกรอบ
"โอ๋ๆๆๆ เราไม่ว่านายแล้วก้ได้ แล้วตกลงนายชื่ออะไร ?"
"เราชื่อนิว" พูดไปพลางเช็ดคราบน้ำตา
"แล้วบ้านอยู่ตรงไหน เราจะไปส่ง" นิวเช็ดหน้าตา และใช้อีกมือชี้ไปทางบ้านของเขา
ณ บ้านของนิว
ณ บ้านของนิว
"คุณน้าครับ" เด็กตาตี่เรียกแม่ของนิวที่กำลัง วุ้นวายกับการจัดของ
"จ๋า .. ว๊ายตาย! นิวไปทำอะไรมาลูก ร้องไห้ทำไม" แม่พูดในขณะหมุนตัวลูกชายสุดที่รักสำรวจดูว่าบาดเจ็บตรงไหน
"ไม่มีอะไรหรอกฮะ มันเป็นอุบัติเหตุ"
"อ่อ ... แม่ค่อยโล่งอก อ่าว.แล้วใครมาส่งลูกน่ะ ?"
"ผมชื่อโซ โซ่ ครับ เรียกว่าโซ่ ก็ได้ บ้านของผมอยู่ถัดไปไม่กี่หลังครับ" โซ่พูด
"จ๊ะ ขอบใจนะที่มาส่งนิว อุ๊ย! โซ่ เรามีเลือดออกที่หัวเข่าด้วย มาๆๆ เดี๋ยวน้าทำแผลให้"
"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้า" โซ่เตรียมหันหลังหลับบ้าน
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวน้าทำแผลให้ มาม๊ะ มานั่งตรงนี้" แม่นิวเดินไปหยิบกล่องยา
"โหๆ แผลใหญ่นะเนี่ย ไหนๆมาเล่าให้น่าฟังเลยว่าเกิดอะไรขึ้น" แม่ของนิวถามโซ่ พลางทำแผล
"!@#$%^&* บลาๆๆๆๆ ~"
"อ๋อออ เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง"
"ผมต้องขอโทษคุณน้าด้วยนะ ที่ทำให้นิวเกือบเจ็บตัว" โซ่ยกมือไหว้
"ไม่เป็นไรจ๊ะ น้าไม่โกรธหรอกมันเป็นอุบัติเหตุนี่หน่า นิวก็คงไม่โกรธโซ่เค้าใช่ไหม๊" นิวที่ยืนดูมานานก็สะดุ้งกับคำถามของแม่
"เออออ.. ฮะ นิวไม่โกรธเขาหรอก"
"ขอบคุณครับคุณน้า" โซ่ยกมือไหว้อีกรอบและหันไปยิ้มให้นิว
"งั้น โซ่ กะ นิว เราเป็นเพื่อนกันนะ ^^" โซ่พูด พร้อมกับชูนิ้วก้อยขึ้นมา นิ้วจึงเอานิ้วก้อยของเขาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของโซ่
... วันต่อมา ...
"สวัสดีครับคุณน้า นิวอยู่ไหมครับ" โซ่ถามแม่ของนิว
"อยู่จ่ะ เดี๋ยวน้าเรียกให้นะ นิว นิว นิว! โซ่มาหาน่ะลูก"
"ฮะ แม่ !!" นิวที่กำลังวิ่งลงบันได
"มีอะไรหรอโซ่" นิวถาม
"เราจะชวนนิวไปเล่นที่สนามเด็กเล่น ไปกะเราไหม๊ ?" นิวที่ตอนนี้กำลังหันไปมองหน้าแม่ เพื่อที่จะถามว่าอนุญาติไหม
"ไปซินิว ลูกมาอยู่ที่นี่ยังไม่ได้ออกไปไหนเลย ออกไปดูข้างนอกหน่อยก้ดี" คนเป็นแม่พูดอย่างรู้ทันว่าลูกจะถามอะไร
"ฮะ แม่ ขอบคุณฮะ" นิวยิ้ม
"งั้น...ผมไปล่ะนะครับ" โซ่ที่ยิ้มอย่างดีใจ เพราะจะได้มีเพื่อนเล่น
"น้าฝากดูแลนิวด้วยนะ และก้อย่างกลับเย็นนักนะ" แม่นิวกำชับ
"คร๊าบบบ/ฮะ"
ณ สนามเด็กเล่น
ทั้งสองคนมาที่สนามเด็กเล่นนี้โดยรถจักรยานสุดซิ่งของโซ่ ซึ่งโซ่เป็นคนปั่นและนิวเป็นคนซ้อน
"นิว อยากกินอะไรไหม๊ เดี๋ยวเราไปซื้อให้" โซ่ถามนิวขณะแกว่งชิงช้า
"อืมมมม เราอยากกินไอติมง่ะ" นิวตอบขณะแกว่งชิงช้าเช่นกัน
"เดี๋ยวเราเลี่ยงเอง ถือว่าเป็นการขอโทษที่ทำนิวตกใจเมื่อวาน"
"อืมมม ก็ได้ เราเอารถสตอเบอร์รี่นะ" นิวตอบ
"โฮ... กินไอติมรสสตอเบอร์รี่ยังกะเด็กผู้หญิงเลย" โซ่แซว
"งั้นเราไม่กินแล้วก็ได้" ขณะนี้นิวหยุดแกว่งชิงช้า แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
"อ่ะๆๆ เราไม่ว่าแล้วก็ได้ รอแป๊บนะเดี๋ยวเราไปซื้อให้" โซ่เดินอมยิ้มออกมาจากสนามเด็กเล่น พลางคิดไปว่า เด็กผู้ชายอะไรงอนง่ายยังกะผู้หญิง(แต่ก็น่ารักดี)แล้วก็ปั่นจักรยานไปร้านขายของในหมู่บ้าน
หลังจากที่โซ่ได้ปั่นจักรยานคันโปรดไปซื้อไอติม นิวก็ตั้งหน้าตั้งตาแกว่งชิงช้าให้สูงขึ้น สูงขึ้น สูงขึ้น แต่ก็มีเสียงเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งอายุน่าจะแก่กว่านิว เรียกนิวให้ลงมาหา
"เฮ้ย น้อง!! ลงมานี่ดิ๊" นิวเริ่มสั่นไปทั้งตัว
"ไม่ได้ยิ้นรึไง บอกให้ลงมา !!" เด็กผู้ชายคนนึงในกลุ่ม ตะโกนเสียงดัง นิวเลยต้องหยุดแกว่งชิงช้า แต่ไม่กล้าลุกออกไป แล้วเด็กกลุ่มนั้นก็เดินเข้ามาใกล้
"ไหนดูดิ มีตังเท่าไหร่ ?" ทั้งกลุ่มเตรียมค้นตัวนิว
"ฮึก ฮึก ฮึก ๆๆ" น้ำตานิวเริ่มคลอเบ้า
"โถ่!! มีแค่ 20 บาท ไหนดูอีก ว่ามีอีกไหม๊" ทั้งกลุ่มเริ่มจับตัวนิวลุกขึ้น พลางเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง
"เห้ย !! หยุดนะเว้ย พวกมึง ทำอะไรนิวอ่ะ !!!!" โซ่ที่ตอนนี้กำลังวิ่งเร็วจี๋มาหานิว แต่ยังคงถือไอติมอยู่เต็ม 2 มือ
เด็กผู้ชายรุ่นพี่ทั้งกลุ่มหันไปมองโซ่ พร้อมกับพูดว่า "อย่าเสือก ! ไอ้อ่อน !!!"
โซ่ที่ตอนนี้วิ่งมาถึงแล้ว ระหว่างทางที่วิ่งมาเขาได้หยิบท่อนไม้มาท่อนหนึ่ง วิ่งเข้ามาตีเด็กกลุ่มนั้นไม่ยั้ง จนทั้งกลุ่มวิ่งหนีอย่างกระวีกระวาด
"ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้อ่อน!!" ยังมิวายหันมามองหน้าอย่างเคลียดแค้น
"นิว ๆๆ เป็นอะไรมากไหม๊ ?" โซ่ทิ้งไม้แล้ววิ่งเข้ามาพยุ่งนิวขึ้น
"ฮือๆๆๆ เรากลัวๆๆ เรากลัวอ่ะโซ่" นิวกอดโซ่ พร้อมกับร้องให้จนพูดอะไรไม่รู้เรื่อง
"ไม่เป็นไรๆๆ เราอยู่นี่แล้ว หยุดร้องนะ" โซ่ปลอบพลางลูบหัวนิว
"ต่อไปนี่เราจะเป็นคนดูแล และปกป้องนิวเอง นิวไม่ต้องกลัวนะ" โซ่พูด
"จริงๆ นะโซ่ ..ฮึก ฮึก ๆ..โซ่อย่าทิ้งเรานะ" นิวที่เริ่มจะหยุดร้องไห้
"จริงซิ เราสันญา" โซ่พูดพร้อมกับดึงนิ้วก้อยของนิวมาเกี่ยวไว้กับนิวก้อยของตน
"ไอติมหล่นหมดแล้ว โซ่ว่าเรากลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวระหว่างทางโซ่จะซื้อไอติมให้นิวใหม่นะ" โซ่ยิ้ม
"อืมมม..." นิวยิ้มตอบและเช็ดคราบน้ำตา
... TBC ...
Talk With Writer
สวัสดีครับ ไรเตอร์ขอแนะนำตัวอีกครั้ง ไรเตอร์ชื่อ ไกด์ นะคร๊าบ ^^
ตอนที่ 1 ก็ลงให้แล้วนะครับ หวังว่าจะมีความสุขกับการอ่านกันนะรีดเดอร์ทั้งหลาย
ไรเตอร์อยากบอกว่าที่มาของชื่อเรื่องเนี่ย มาจากเพื่อนของไรเตอร์เอง #ให้เครดิตมันหน่อย^^
จริงๆแล้ว ไรเตอร์เปลี่ยนชื่อเรื่องของฟิคเรื่องนี้มา 5 ครั้งแล้ว และก็มาลงเอยที่ชื่อนี้ เพราะมันโดนใจ...
.
.
.
.
ตามเคยนะครับ ใครที่อยากรู้จักไรเตอร์มาขึ้นกว่านี้ก็แอดไปได้ที่
Twitter : @guidetoopm
Facebook : www.facebook.com/guidetoopm
ปล. ในตอนที่ 1 นี้ไรเตอร์ขอ 20 เม้นนะ ๆๆ ถ้าครบแล้วจะรีบมาอัพตอนที่ 2 ทันที ^^
ขอบคุณครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น