ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 17 โอกาส
Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน
ตอนที่ 17 โอกาส
.
.
.
.
.
.
.
.
เช้าวันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ที่อากาศแจ่มใส่มาก นักเรียนต่างเดินเข้าโรงเรียนกันอย่างหน้าชื่นตาบาน รวมทั้ง โซ่ที่เดินเข้ามาแล้วชะเง้อมองหากลุ่มเพื่อนของตนเอง
"เห้ยไอ้โซ่! ทางนี้เว้ยๆๆ" โอ๊ตที่เห็นโซ่กำลังชะเง้อ ก็เลยเรียก
"เออๆ กูหาพวกมึงตั้งนาน เสือกมานั่งตรงนี้" โซ่บ่นเล็กน้อย
"เออหน่าๆๆ แล้วไอ้นิวอ่ะ วันก่อนออกจากโรงพยาบาลแล้วนิ เห็นว่าวันนี้จะมาโรงเรียน แล้วไม่ได้มากะมึงหรอ" เคนถามถึงนิว
"ไม่อ่ะ มันไม่ยอมลงมาเจอหน้ากูเลย กูไปรอที่บ้านมันตั้งนาน แม่มันก็ขึ้นไปเรียกตั้งหลายรอบ มันก็ไม่ยอมลงมา กุเกรงใจเลยขอออกมาก่อน" โซ่พูดด้วยเสียงผิดหวัง
"นี่มันยังไม่หายโกรธมึงอีกหรอ" เคนถามขึ้น เพราะปกติแล้วนิวจะหายโกรธเร็วมากๆ ยิ่งโดยเฉพาะโซ่แล้ว นิวแทบจะไม่เคยโกรธเลย
"ยังว่ะ กูว่านิวไม่ได้โกรธกูอย่างเดียวหรอก นิวต้องเกลียดกูด้วยแน่ๆ กูควรจะทำยังไงดีว่ะ" โซ่พูดเหมือนจะร้องไห้
"เห้ย ใจเย็นๆดิว่ะไอ้โซ่ นิวมันรักมึงจะตาย มันโกรธมึงได้ไม่นานหรอก แล้วตอนนี้มันก็รู้แล้วว่ามึงรู้สึกกับมันแบบไหน แล้วมันก็เห็นแล้วว่ามันทำดีกับมันขนาดไหน กูว่ามันโกรธได้อีกไม่นานหรอก หรือไม่แน่มันอาจจะลองใจมึงอยู่ก็ได้ว่ามึงจะทนได้สักแค่ไหน" โอ๊ตพูดให้กำลังใจโซ่
"เมื่อวานมึงก็ได้ยินนิ ว่านิวไม่อยากแม้กระทั่งเป็นเพื่อนกับกู แล้วมึงจะให้กูวางใจได้อีกหรอ ตอนนี้กูขาดนิวไม่ได้นะเว้ย" โซ่พูดอย่างกระวนกระวาย
"กูว่ามึงอย่าเพิ่งคิดไปไกล เพราะยังไงแล้ว กูเชื่อว่ามึงกับนิวต้องได้คบกันแน่นอน" เคนพูดแทรกขึ้นมา และกำลังจะพูดต่อ แต่มีคนพูดแทรกขึ้นมาก่อน
"เห้ย เพื่อนๆ กูมาแล้วว ว ว ว วว !!" นิวส่งเสียงมาแต่ไกล
"อ่าวนิว เมื่อเช้าโซ่ไปรอตั้งนานทำไมไม่ลงมา" โซ่รีบถามนิวทันทีที่เดินเข้ามาในกลุ่ม
"เป็นไงว๊ะไอ้เคน กูโคตรคิดถึงมึงเลย" นิวไม่สนใจคำพูดของโซ่ ทำเป็นไม่ได้ยินและหันไปถามเคน
"คิดถึงเชี้ยไร กูเพิ่งไปเยี่ยมมึงเมื่อวันก่อน นี่มึงสมองเสื่อมอีกแล้วหรอว่ะ" เคนถามอย่างฉงน
"เสื่อมพ่องดิ กูคิดถึงก็ไม่ได้ ชิส์" นิวทำท่าเชิดใส่
"นิว หายดีแล้วหรอ ถึงมาโรงเรียนได้นะ" โซ่ยังไม่ลดความพยายามที่จะคุยกับนิวให้ได้
"เห้ย เชี้ยเจย์มึงไม่ค่อยไปเยี่ยมกุเลยนะ แหมๆมึงนิ ไม่ห่วงกูเลย" นิวหันหน้าไปคุยกับเจย์แทน และยังทำเป็นไม่ได้ยินเสียงโซ่
"ก็กูฝากไอ้โอ๊ตไปบอกมึงแล้วไงว่ากูไม่ว่าง ต้องไปต่างจังหวัดกับป๊า เอ..หรือว่าไอ้โอ๊ต มึงไม่ได้บอกนิวหรอ สัสนิ!!" เจย์หันไปโวยวายใส่โอ๊ต
"เห้ย กูบอกมึงไปแล้วนะเชี้ยนิว มึงอะหลอนแดกเอง สัส!" โอ๊ตโวยกลับ
"หรอๆ กูจำไม่ได้ว่ะ เอาเป็นว่าขอบคุณพวกมึงมากละกันที่ยังเป็นห่วงกู" นิวหาเรื่องคุยกับเพื่อนๆ เพื่อจะทำเป็นไม่สนใจโซ่
"กูว่าไม่ต้องมาขอบใจพวกกูหรอก พวกกูก็ไม่ได้อะไรมาก แต่คนที่มึงต้องขอบใจอ่ะ คือไอ้โซ่ มันคอยดูแลมึงตั้งแต่มึงถูกรถชน จนถึงตอนที่มึงหมดสติไปอ่ะ ไอ้โซ่เป็นห่วงมึงมากๆนะ" เคนพูดขึ้น เพราะสงสารโซ่ที่ตอนนี้ยืนหน้าจ๋อย
"กูจะไปขอบคุณมันทำไม ที่มันดูแลกูก็ดีแล้วนิ เป็นการถ่ายโทษไงที่มันทำให้กูต้องเป็นแบบนี้ แต่กูว่ามันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับการที่กูต้องเป็นแบบนี้" นิวพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บแค้นแต่ไม่ได้หันไปมองหน้าโซ่แต่อย่างใด
"นิว มึงก็พูดเกินไป แต่ก่อนกูเห็นมึงให้อภัยมันได้ตลอด มึงรักมันไม่ใช่หรอ และตอนนี้ไอ้โซ่มันก็สำนึกผิดแล้ว มึงจะทำให้อะไรหลายๆอย่างมันแย่ลงอีกทำไมว่ะ" โอ๊ตเสริมขึ้นบ้าง
"ใช่ เมื่อก่อนกูรักมัน รักมากด้วย กูให้อภัยมันได้เสมอไม่ว่ามันจำทำผิดอะไร แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ว่ะ ถึงกูรักมันก็จริงแต่สิ่งที่มันทำกับกู มันทำให้ความรู้สึกนั้นเปลี่ยนเป็นความเกลียดและแค้นแทน มึงไม่เข้าใจกูหรอก" นิวเถียงกลับทันทีหลังจากที่โอ๊ตพูดจบ
"มึงน่าจะลดความเกลียดและแค้นของมึงลงนะนิว ถึงมึงจะรู้สึกแบบนั้นจริงๆมันก็ไม่ได้ทำให้มึงมีความสุขขึ้นมาหรอก มึงต้องปล่อยวาง สิ่งไหนที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป อย่าให้มันมาทำลายปัจจุบันและอนาคตมึงได้ มึงเห็นไหม แค่นี้ทุกอย่างก็แย่ลงไปมากกว่าเดิมแล้ว ถ้ากูถามมึงว่ามึงมีความสุขกับสิ่งที่มึงคิดกับสิ่งที่มึงทำมากขนาดไหน กูไม่ต้องการคำตอบหรอก เพราะมึงคงรู้คำตอบนั้นในใจอยู่แล้ว กูพูดได้แค่นี้แหละ" เจย์ที่ยืนฟังหตุการณ์อยู่นาน เห็นท่าทีไม่ดีเลยพูดขึ้นมาเพื่อเตือนสตินิว
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไงอะเจย์ กูยังรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น กูสับสนไปหมดแล้ว" นิวทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้ กุมขมับแล้วร้องไห้ออกมา
"ใจเย็นๆเว้ย กูขอแนะนำนะ ให้ไอ้โซ่ได้พิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง แล้วผลจะออกมาเป็นยังไงก็แล้วแต่ใจมึงคิด" เคนตบไหลนิวเบาๆ
"ใช่ๆ กูเห็นด้วยกับไอ้เคน กูว่ามึงน่าจะเปิดใจอีกครั้ง เพื่อมึงจะมีความสุขขึ้นบ้างนะนิว" โอ๊ตเสริมขึ้นมา
"กูก็เห็นด้วย เพราะกูไม่อยากให้มึงและไอ้โซ่มองหน้ากันไม่ติด และไม่อยากให้มึงทั้งสองคนลงเอยกันแบบนี้ มึงทั้งสองคนต้องไปได้ไกลกว่านี้แน่ๆ" เจย์พูดต่อโอ๊ตทันที
นิวนิ่งไปสักพักจึงพูดขึ้นมา "มึงละไอ้โซ่ มึงจะทำได้ไหม ?" นิวเช็ดน้ำตาแล้วหันไปถามโซ่
"ฮะ หะ! นะ นิวถามโซ่หรอ ??" โซ่พูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก ด้วยความดีใจ
"เออดิ จะให้กูไปถามหมาที่ไหนละ ตกลงมึงทำได้ไหม เพื่อนๆอุตส่าห์ช่วยมึงแล้วนะเนี่ย" นิวพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
"ดะ ดะ ได้สิ โซ่ทำได้ๆๆ สำหรับนิวแล้ว โซ่ทำได้ทุกอย่า โซ่จะดูแลนิวเหมือนที่เคยสัญญาเอาไว้ โซ่จะไม่ทำให้นิวเสียใจอีก โซ่จะรักนิวให้เหมือนกับที่นิวรักโซ่ เพียงแค่นิวให้โอกาสโซ่อีกครั้ง" โซ่พูดรัวๆออกมา เพราะอาการตื่นเต้น
"อืม ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน แต่ตอนนี้มึงต้องพิสูจน์ก่อน จะคบหรือไม่คบว่ากันอีกที โอเคไหม ?"
"ฮะ นี่ยังไม่คบอีกหรอ โซ่นึกว่านิวยอมคบกะโซ่แล้วซะอีก"
"ไม่ มึงต้องพิสูจน์ตัวเองก่อน ว่าทำให้กูพอใจในตัวมึงมากขนาดไหน หรือมึงไม่พอใจล้มเลิกความตั้งใจของมึงไปก็ได้นะ กูไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว"
"ไม่ๆๆ โซ่ทำได้ โซ่จะพิสูจน์ให้นิวเห็น ว่าโซ่เนี่ยหละรักนิวที่สุดในโลกกกกก" โซ่ลากเสียงยาว
"เอี่ย!!" เพื่อนๆที่ฟังอยู่อุทานออกมาพร้อมกัน
"555555" ทั้งหมดหัวเราะพร้อมกัน
วันนี้เป็นวันที่ทุกคนกลับมามีความสุขกันอีกครั้ง ยิ่งโดยเฉพาะโซ่กับนิวแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าทั้งสองมีความสุขมากเพียงใด เขาทั้งสองนั้นเหมือนได้เวลาที่เสียไปให้กับความทุกข์ตรมกลับคืนมา แถมยังเป็นเวลาที่แสนจะหอมหวานยวดยิ่งแห่งความสุข
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
- TBC -
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Talk With Writer
สวัสดีรีดเดอร์ครับ ^^ วันนี้ลงให้แค่นี้ก่อนนะ พอดีตากฝนแล้วไม่สบายอย่างกระทันหัน TT
จริงๆ ว่าจะมาอัพให้ 2 ตอน แต่ตอนนี้ไม่ไหวล่ะ T^T ขอโทษด้วยนะครับ
ยังไงก็ติดตามกันต่อๆไปนะครับ
.
.
.
.
.
ปล. อ่านแล้วอย่าลืมเป็นกำลังใจให้ไรท์นะครับ ^^ โดยการ คอมเม้น กดโหวต วิจารณ์บทความ และกด favorite นะครับ :")
Facebook : https://www.facebook.com/guidetoopm
Twitter : guidetoopm
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น