ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 16 เริ่มต้นใหม่หรอ ?
Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน
ตอนที่ 16 เริ่มต้นใหม่หรอ ?
.
.
.
.
.
.
... 1 เดือนผ่านไป ...
.
.
.
.
นี่ก็เป็นเวลา 1 เดือนแล้วที่โซ่คอยดูแลนิวตลอด ดูแลมากกว่าแต่ก่อนซะอีก โซ่หวังแค่นิวจะจำเขาได้และทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ซึ่งเพื่อนๆ ก็คอยให้กำลังใจโซ่อยู่ไม่ห่าง
"เฮ้อ เมื่อไหร่นิวจะจำกูได้ซักทีว่ะ" โซ่เอ่ยขึ้นขณะที่นั่งอยู่กับเคน
"เอาหน่า ใจเย็นๆนะมึง ต้องมีสักวันแหละ แต่ถึงนิวจะจำมึงไม่ได้ มึงก็เริ่มใหม่เลยดิ ดูแล้วนิวมันก็ไม่ต่างจากตะก่อนเลย จียเลยมึง" เคนยุโซ่ เพราะเขาหวังจะให้เพื่อนมีความสุขและเรื่องทุกอย่าจะได้จบลงเสียที
"เอางี้เลยหรอ แล้วนิวมันจะจำได้ไหมว่ะ ว่ามันเป็น เอ่อ เป็น... เป็นเกย์นะ แล้วมันจะชอบกูเหมือนตะก่อนหรอว่ะ" โซ่ยิงคำถามเคนแบบไม่ยั้ง เพราะดีใจที่เขามีหนทางเพิ่มขึ้นในการคบกับนิว
"กูว่ามันจำไม่ได้หรอก เพราะมันยังจำมึงไม่ได้เลย แต่มันน่าจะรู้ตัวนะว่ามันรู้สึกยังไงกับมึง มันเคยบอกกูว่า เวลาที่เห็นหน้ามึงอ่ะ มันรู้สึกกลัว โกรธ เศร้าจนอยากร้องไห้ และในขณะเดียวกันมันก็รู้สึกผูกพันธ์กะมึงมาก ในความคิดของกูนะ มันยังคงรู้สึกรักมึงอยู่ แต่เพราะความกลัวและมันยังจำมึงไม่ได้ มันเลยยังไม่กล้าทำอะไรมากกว่านี้ มึงต้องเป็นคนบุก เข้าใจ ?" เคนยักคิ้เป็นการย้ำคำถาม
"เออๆๆ กูขอคิดดูก่อน กลัวทำอะไรลงไปมากกว่านี้ มันจะกลัวกูยิ่งกว่าเดิม เฮ้อ กูว่านะถ้าความจำมันกลับมาน่าจะดีกว่าวิธีนี้" โซ่นั่งครุ่นคิด
"ค่อยๆคิดเว้ย เดี๋ยวเครียดมากมึงจะพาลจำกูไม่ได้อีกคน แย่เลยนะ 5555" เคนแซวเพื่อน เพื่อโซ่จะได้ไม่เครียด
"5555 มึงนิ ปะ" อยู่ดีๆโซ่ก็ลุกขึ้น
"ไปไหนว่ะ" เคนถาม
"ไปหานิวไง ปล่อยไว้กะเชี้ยโอ๊ตนานๆ ไม่ปลอดภัย" โซ่หันมายักคิ้วให้เคน
"แหมๆๆ ไอ้นี่ เดี๋ยวนี้หายใจเข้าออกเป็นนิวหมดเลยนะมึง"
"ก็กูรักของกูนิ" โซ่พูดอย่างไม่อาย
"ทีแต่ก่อน ไม่กล้าจะพูดนะ เดี๋ยวนี้พูดไม่หยุดปากเลยไอ้คำว่ารักเนี่ย ร้ายนะมึง" เคนชี้หน้าโซ่อย่างรู้ทัน
"55555 ป่ะๆๆ หยุดแซวกูได้แล้ว" จากนั้นทั้งสองจึงเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อน
"นิว เย็นนี้ไปบ้านโซ่ไหม เพื่อนิวจะจำอะไรได้มากกว่านี้" พอเดินมาถึงโซ่ก็ชวนนิวทันที
"แล้วบ้านโซ่อยู่ไกลจากบ้านเรามะ คือเราไม่อยากกลับบ้านดึก กลัวพ่อว่า" นิวก้มหน้าพูดเพราะเล่นโทรศัพท์อยู่
"ไม่ไกลหรอกนิว ปกติแล้วนิวก้มานอนบ้านโซ่บ่อยจะตาย ไปเหอะนะ" เดี๋ยวโซ่ไปขอพ่อนิวให้
"อืม ยังไงก็ได้ แค่พ่อไม่ดุเราก็พอ" นิวเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้โซ่
"ฮื่ยยยยยยยยย~" เพื่อนๆที่มองดูเหตุการณ์มานาน เห็นนิวเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มโซ่ถึงกับส่งเสียงแซว
"นี่ขนาดแมร่งจำไอ้โซ่ไม่ได้นะเนี่ย ยังยิ้มหวานขนาดนี้ แล้วถ้าจำได้จะขนาดไหนว่ะเชี้ยนิวววว" โอ๊ตแซว
"ก็ขนาดจัดหนักไงวะเชี้ยโอ๊ตตตต" เจย์แซวบ้าง
"พวกมึงอะ ปากหมา! กูกลับบ้านแล้ว" นิวเก็บของแล้วเดินออกจากลุ่มเพื่อนทันทีด้วยความเขิน
"เห้ยนิว รอโซ่ด้วย ไปก่อนนะพวกมึง แล้วเจอกัน" โซ่รีบเก็บของแล้ววิ่งตามนิวไป วันนี้เป็นวันแรกที่โซ่ตัดสินใจที่จะกลับบ้านกับนิว เพราะทุกๆวันเขาได้แต่ตามดูห่างๆ ไม่กล้าที่จะทำอะไรมาก จนได้คำแนะนำจากเคนจึงทำให้โซ่นั้นกล้ามากขึ้น เพราะเขากลัวจะเสียนิวไปอีก
"นิว วันนี้เรากลับบ้านด้วยนะ พอดีอยากไปสวัสดีคุณน้านะ" โซ่วิ่งมาทันนิว และพูดหาเหตุผลขอกลับบ้านด้วย
"อืม แล้วแต่โซ่อะ" นิวหันมายิ้มให้โซ่อีกครั้ง
"อืม ขอบใจ" โซ่ยิ้มตอบ ในระหว่างที่ทั้งคู่เดินออกจากโรงเรียน ก็เดินสวนกลับผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาทั้งสองไม่ปรารถนาให้เจอ
"เป็นไงบ้างคะพี่นิว ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก" ฟ้าหยุดและทักทายนิวด้วยสายตาเหยียดหยาม
"อะ เอ่อ คุณเป็นใครครับ นิวถาม" เพราะเขาจำฟ้าไม่ได้
"อะไรกันคะพี่นิว จำฟ้าไม่ได้หรอ นี่โดนรถชนจนความจำเสื่อมเลยหรอเนี่ย น่าสงสาร!" ฟ้าพูดเน้นประโหคสุดท้าย
"นี่ฟ้า หยุดได้แล้วนะ นิวแค่ความจำขาดหายไปบางส่วนเท่านั้นเอง" โซ่ที่ฟังอยู่ทนไม่ไหวจึงพูดออกไป
"อะ หรอคะ ยิ่งน่าสงสารเข้าไปใหญ่ จะเสื่อมก็ไม่เสื่อมไปทั้งหมด เหอะ!" ฟ้ายังคงใช้สายตาดูถูกอยู่
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่ขอตัวนะ" โซ่เห็นหน้านิวที่ซีดขึ้นจนเห็นได้ชัด ก็จะพานิวออกไปจากสถานการณ์ เพราะเขากลัวว่านิวจะเป็นอะไรไป
"จะรีบไปไหนละคะพี่โซ่ เดี๋ยวนี้ไม่เห็นหน้าเห็นตาเลยนะคะ หรือว่ามัวแต่คลุกอยู่กะคนความจำขาดหายไปบางส่วนคนนี้ ฮ้าๆๆ" ฟ้าหัวเราะออกมาด้วยเสียงที่น่าเกลียด
"ฟ้าพี่บอกให้พอไง ถ้าไม่มีอะไรก็ไปซะ" โซ่ถึงกลับปริปากไล่ เพราะดูอาการของนิวแล้วน่าเป็นห่วงมาก นิวมีอาการตัวสั่น เหมือนกับกลัวอะไรบางอย่าง และดูเหมือนกับจะร้องไห้ออกมา
"แค่นี้ถึงกับไล่กันเลยหรอคะ แต่ฟ้าขอคุยกับพี่นิวนิดนึงนะคะ" ฟ้าเดินเข้าไปใกล้นิวมากขึ้นแล้วใช่สายตามองจิกไปที่นิว
"ความจำขาดหายไปแบบนี้ เอ๊... จะจำได้ไหมน้า ว่าตัวเองเป็นเกย์!" ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท
"ออกไปนะ ออกไป!! อย่ามายุ่ง!!" นิวตัวสั่นมากขึ้นและพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบาแต่น้ำหนักของเสียงดูหวาดผวา
"แล้วจะรู้ตัวไหมน้า... ว่าตัวเองน่าสมเพสขนาดไหน" ฟ้ายังคงได้ใจที่เห็นนิวมีท่าทีแบบนั้น
"อย่ามายุ่งกะผม ออกไป ฮือๆๆ ออกไปนะ โอ๊ย! ปวดหัว" นิวร้องขึ้นและเอามือกุมขมับทันที
"นิว นิวเป็นอะไรมากไหม จะไปไหนก็ไปเลยนะฟ้า แล้วอย่ามายุ่งกับนิวอีก" โซ่หันมาทำหน้าดุใส่ฟ้า
"ปกป้องกันดีจริงๆนะคะ ฟ้าขอพูดกับพี่นิวอีกนิดนะคะ ครั้งสุดท้ายละ" ยังไม่ทันที่โซ้ได้พูดอะไรออกมา ฟ้าก็ตัดหน้าพูดขึ้นก่อน
"ฉันอยากให้แกรู้ไว้นะ ว่าฉันน่ะรังเกียจแกขนาดไหน เกิดมาทำตัววิปริตคนเดียวไม่พอ ยังมาเอาคนที่ฉันรักไปร่วมด้วยอีก คนอย่างพกแกนะเป็นสิ่งโซโครกของสังคม รู้ตัวไว้ซะ !!!" ฟ้าตะคอกใส่หน้านิว
"ไม่นะ ไม่นะ ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฟุบ!" นิวตะโกนออกมาด้วยอาการหวาดกลัว และเป็นลมล้มลงแต่ดีที่โซ่รับไว้ทัน
"นิว ๆๆ นิวเป็นอะไร โซ่เขย่าตัวนิวเบาๆ"
"หึ สำออยละสิ เฟคเก่งจังเลยนะคะพี่นิว !!" ฟ้ายืนกอดอกพูดอย่างไม่ระอาย
"เธอออกไปเลยนะ ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีวันที่จะเข้าใจความรักหรอก เธอน่ะมันคนเห็นแก่ได้ น่ารังเกียจยิ่งกว่า" โซ่ลุกขึ้นผลักไหล่ฟ้าและตะหวาดเสียงดัง
"เห้ย! เกิดอะไรขึ้นว่ะ เห้ย!นิว" พวกเพื่อนๆที่ตามมาทีหลัง เห็นเหตุการณ์เลยรีบวิ่งเข้ามาแล้วพยุ่งนิวขึ้น
"เห้ย!ไอ้โซ่ กูว่าพานิวไปโรงพยาบาลก่อน" เคนพูดขึ้น
"เออๆๆ ต่อจากนี้ไปอย่ามายุ่งกับชีวิตของพี่และนิวอีก คนอย่างเธอมันไม่มีหัวใจ!!" โซ่พูดทิ้งท้ายและวิ่งตามเพื่อนๆไปทันที
"อร๊ายยยยยยย กรี๊สสสสสสสสสส!! มันดีกว่าฉันตรงไหน!! กรี๊สสสสส" ฟ้ากรี๊ดตามหลัง
.
.
.
.
.
ณ โรงพยาบาล
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้โซ่และเพื่อนๆพานิวมาส่งถึงโรงพยาบาลแล้ว ซึ่งหมอได้นำตัวนิวเข้าห้องฉุกเฉินทันที
กูไม่น่าพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในชีวิตกูและนิวเลย ทุกอย่างเลวร้ายไปหมด โซ่พูดออกมาขณะที่รออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
"อย่าคิดมากไอ้โซ่ มึงอะชอบโทษตัวเอง" เคนพูด
"ใช่ ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว โทษตัวเองไปใช่ว่านิวจะดีขึ้นนะมึง" โอ๊ตเสริม
"เฮ้อ..แต่กูก็อดโทษตัวเองไม่ได้วะ "
"เอาหน่า ..." เคนตีไหล่โซ่เบาๆ ในขณะเดียวกันหมอก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
"เพื่อนผมเป็นไงบ้างครับหมอ" โซ่รีบถามทันที
"ตอนนี้ผู้ป่วยรู้สึกตัวแล้วครับ ที่ผู้ป่วยเป็นหมดสติไปเพราะน่าจะเกิดจากคราวที่แล้ว ที่ผู้ป่วยประสบอุบัติเหตุแล้วต้องผ่าตัดสมอง จึงทำให้บางส่วนของสมองยังไม่ฟื้นตัวดีพอ ผู้ป่วยเลยหมดสตินะครับ"
"แล้วมันจะมีอาการอีกไหมครับหมอ เพราะหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว เพื่อนผมก็ปวดหัวบ่อยๆ "
"ก็ต้องรอดูต่อไปนะครับ อีกอย่างหมอว่าไม่ควรให้ผู้ป่วยเจออะไรที่ทำร้ายจิตใจ หรือเหตุการณ์อะไรที่รุนแรงนะครับ เพราะอาการอาจจะกระเทือนถึงสมองได้ ตอนนี้หมอให้ผู้ป่วยนอนพักสัก 2-3 วัน หลังจากนั้นถ้าไม่มีอาการอะไรแทรกซ้อนก็กลับบ้านได้ครับ งั้นหมอขอตัวนะครับ"
"ครับ ขอบคุณนะครับ" จากนั้นหมอก็เดินกลับไปที่ห้องฉุกเฉินทันที และไม่นานเตียงของนิวก็ถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินและตรงไปที่ห้องพัก โซ่จึงรีบวิ่งไปหานิวทันที
"นิว นิวเป็นไงบ้าง" โซ่ถาม
"กูไม่เป็นไรแล้ว แค่ตอนนี้มึนๆหัวนะ" นิวตอบ
"เออๆ มึง เอ๊ย! มะกี้นิวพูดมึงกะโซ่หรอ แสดงว่า นิว นิวจำโซ่ได้แล้วใช่ไหม" โซ่ถามอย่างลุกรี้ลุกรน
"อืม พอกูฟื้นขึ้นมากูก็นึกถึงหน้ามึงคนแรกเลย จำได้เฉยเลย ทั้งที่อยากลืมแล้วแท้ๆ" นิวพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
"นิวพูดอย่างนี้ซิ โซ่น้อยใจนะ รู้ไหมโซ่เป็นห่วงนิวขนาดไหน" โซ่พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"แล้วที่เรื่องที่มึงทำกับกูละ มึงเคยรู้บ้างไหมว่ากูเจ็บปวดขนาดไหน กูต้องนั่งร้องไห้คนเดียว กินข้าวคนเดียว มาโรงเรียนคนเดียว พอมึงไม่อยู่แล้วกูก็เหมือนไม่มีชีวิต ฮือๆ มึง.. มึงทำกูเจ็บ" นิวทุบอกโซ่และร้องไห้ออกมา
"นิว โซ่ขอโทษ โซ่ไม่คิดเลยว่าโซ่จะทำร้ายนิวได้ถึงขนาดนี้ โซ่ขอโทษนะนิว ต่อจากนี้โซ่จะดูแลนิวเอง เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ เริ่มต้นกันใหม่" โซ่พยายามจับมือน้อยๆของนิว และใช้สายตาที่จริงจัง
"เริ่มต้นใหม่หรอ ? เหอะ มึงคิดว่าสิ่งที่มึงทำสามารถลบล้างไปได้หรอ ถึงกูรักมึงก็จริงแต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับกุทั้งหมด มันทำให้กูเกลียดมึงมากกว่า กูว่าเราหยุดความสัมพันธ์ทุกอย่างเถอะ หยุดแม้กระทั่งความเป็นเพื่อน" พูดจบนิก็นอนหันหลังให้โซ่ทันที
"เห้ยนิว ! มันไม่มากไปหรอว่ะ" เคนที่ยืนฟังอยู่นาน ไม่ค่อยสบายใจกับเรื่องนี้จึงออกปากมา
"ไม่มากหรอกไอ้เคน กูเจ็บจนอยากจะตายๆไปซะ ใครมันจะเข้าใจ กุว่าพวกมึงกลับไปเถอะ กูอยากพักผ่อน" นิวไล่เพื่อนเสียงแข็ง
"แต่นิว.." โซ่กำลังจะพูด
"ออกไป!! กูบอกให้ออกไป" นิวตะคอกออกมาเสียงดัง จนเพื่อนเริ่มเดินออกจากห้องไป
"เดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาเยี่ยมใหม่นะ" เคนพูดทิ้งท้าย
"ดูแลตัวเองนะนิว โซ่ไปก่อนนะ" โซ่เดินคอตกออกจากห้อง
.
.
.
.
.
.
- NEW’S PART -
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องโกรธไอ้โซ่ถึงขนาดนี้ ทั้งๆที่ทุกครั้งผมจะให้อภัยมันได้เสมอแต่ครั้งนี้กลับรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นจนทำให้ผมพาลโกรธมันมาก หลังจากที่ผมฟื้นขึ้นมานั้น ผมจำทุกอย่างได้หมด จำได้ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จำได้ว่าก่อนที่ตัวเองจะหมดสติไปเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตอนนี้ผมเลยพาลเกลียดน้องฟ้าซะงั้น ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมน้องเขาถึงต้องรุนแรงกับผมนัก ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องเขาถึงเกลียดผมนัก ไม่เข้าใจจริงๆ ...พูดถึงน้องฟ้า มันทำให้ผมนึกถึงไอ้โซ่ ไอ้โซ่เป็นคนแรกที่ผมนึกถึงตอนที่ฟื้นขึ้นมา ไม่รู้ว่าทำไม แต่ความรู้สึก ณ ตอนนั้นรู้แค่ว่าคิดถึงมันมาก และอยากกอดมันมาก แต่ความรู้สึกนั้นกลับต้องพลันหายไปเมื่อนึกถึงเรื่องที่มันทำกับผม เพราะฉะนั้นผมไม่มีทางให้อภัยมันแน่ๆ ไม่มีทาง....
- END NEW’S PART -
.
.
.
.
.
.
- SOO’S PART -
ตอนนี้ผมกลับมาถึงบ้านแล้วครับ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนิวต้องโกรธผมถึงขนาดนั้น เฮ้อ.. ผมนี่มันเลวจริงๆเลย ไม่น่าไปทำอย่างนั้นกับนิวตั้งแต่ทีแรก ไม่น่าปฏิเสษหัวใจตัวเอง ไม่น่าคบกับน้องฟ้า ไม่น่าปล่อยนิวให้นิวถูกรถชน ไม่น่าปล่อยให้น้องฟ้ามาพูดทำร้ายจิตใจนิว ไม่น่าทุกๆอย่าง.... ผมคิดไปพลางปวดหัวและในที่สุดความเข้มแข็งของผมที่รักษาไว้ตลอดชีวิตก็สูญสิ้นลงไป ผมนั่งร้องไห้ออกมาอย่างทุกข์ทนและหมดหวัง ผมเจ็บปวดกับคำพูดของนิวเหลือเกิน กับคำพูดที่ว่า “กูว่าเราหยุดความสัมพันธ์ทุกอย่างเถอะ หยุดแม้กระทั่งความเป็นเพื่อน” ประโยคๆนี้คอยดังขึ้นในหัวผมไม่หยุด มันทำให้ผมไม่เหลือความเข้มแข็งที่จะสู้ต่อไปเลย แต่ยังไงแล้วผมต้องเอาชนะและทำให้นิวกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้ ผมไม่มีทางยอมแพ้แน่ๆ ....
- END SOO’S PART -
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
- TBC -
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Talk With Writer
ในที่สุดก็มีเวลามาอัพสักที 5555 มันยุ่งมากเลยครับ
พรุ่งนี้ก็จะสอบ วันศุกร์ที่จะถึงก็ต้องสอบอีก -..- เวลาอ่านหนังสือก็แทบจะไม่มีเลย เฮ้อ ...
บ่นมากล่ะ 5555 เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะครับ
.
.
.
.
ปล. อย่าลืมนะ อ่านแล้ว คอมเม้น โหวต เขียนบทวิจารณ์ และกด favorite ด้วย ^^
ขอบคุณที่ติดตามกันมานะครับ รักทุกคน
.
.
.
.
.
.
Facebook : https://www.facebook.com/guidetoopm
Twitter : guidetoopm
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น