ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 14 หายไปจากความทรงจำ
Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน
ตอนที่ 14 หายไปจากความทรงจำ
... 10 วันผ่านไป ...
ผ่านมากว่าครึ่งเดือนแล้วนิวยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง โดยที่มีโซ่คอยดูแลอย่างใกล้ชิด ไม่ห่างไปไหน โซ่ใช้เวลาหลังจากกลับจากโรงเรียนทั้งหมดอยู่ที่โรงพยาบาลแต่อาจจะมีครั้งคราวบ้างที่กลับไปเยี่ยมแม่ที่บ้าน ซึ่งแม่ของโซ่นั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรลูกชายเลย เพราะเข้าใจโซ่ทุกอย่าง
"นิว ...นิวนอนอย่างนี้มาครึ่งเดือนแล้วนะ โซ่ว่านิวควรจะตื่นได้แล้วนะ นิวอย่าปล่อยให้โซ่ต้องเหงาอยู่คนเดียวสิ" โซ่พูดอย่างนี้กับนิวทุกวันหลังจากที่เขากลับมาจากโรงเรียน เพื่อเปลี่ยนเวรกับแม่ของนิว เมื่อแม่ของนิวได้ยินที่โซ่บอกกับลูกชายของตนก็ยิ้มออกมาอย่างปลื้มใจ
"โซ่.. น้าขอบใจโซ่มากนะ น้าไม่รู้ว่าจะมีใครรักนิวได้เท่าโซ่หรือเปล่า" แม่ของนิวพูดอย่างภูมิใจ
"มีสิครับ ก็คุณน้าทั้งสองงัย ที่รักนิวมากกว่าผมอีก" โซ่หันกลับไปยิ้มให้แม่ของนิว
"เรานิ รู้จักพูดเนอะ ยังไงน้าก็ฝากนิวหน่อยแล้วกัน และก็อย่านอนดึกนะเรา เดี๋ยวไปโรงเรียนไหว" แม่ของนิวพูดด้วยความเป็นห่วง
"ครับคุณน้า คุณน้าไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูและนิวเป็นอย่างดี" โซ่พูดอย่างนี้กับแม่ของนิวทุกวัน
"น้าไม่ได้ห่วงนิวหรอก น้าห่วงโซ่มากกว่า กลัวจะไม่ไหว"
"คุณน้าไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ คุณน้ากลับไปพักผ่อนเถอะครับ"
"จ๊ะ งั้นน้าไปนะ" แม่ของนิวเดินออกจากห้องไปแล้ว
"นิวเห็นไหม ว่าเรื่องทุกอย่างมันดีขึ้นแล้ว แต่มันจะดีขึ้นกว่านี้ถ้านิวตื่นขึ้นมา เพราะฉะนั้นนิวก็ตื่นขึ้นมาได้แล้วไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะ" พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
"เพล้ง !!" ทันทีที่โซ่เดินเข้าห้องน้ำก็มีเสียงแก้วแตกทันที โซ่จึงรีบวิ่งออกมาดู
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ขอโทษนะ ผมหิวน้ำ" นี่คือเสียงที่โซ่คุ้นเคย เสียงจากคนที่โซ่ต้องการได้ยินมาที่สุด เสียงจากนิวนั่นเอง
"นิว นิวฟื้นแล้ว" โซ่วิ่งเข้าไปกอดนิวทันทีและร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ
"คุณเป็นใครครับ" นิวทำหน้างง และพยายามผลักโซ่ออก
"โซ่ไง นี่โซ่เอง" โซ่เริ่มใจคอไม่ดี
"โซ่ไหนครับ ผมไม่เห็นรู้จักคุณเลย แล้วคุณรู้ชื่อผมได้ยังไง" นิวยังคงทำหน้างง
"โซ่เพื่อนนิวไง นิวจำโซ่ไม่ได้หรอ" โซ่พูดติดขัด เพราะเขาเริ่มกลัวว่านิวจะจำเขาไม่ได้
"แม่ แล้วแม่ของผมอยู่ไหน แล้วที่นี่ที่ไหน ผมเป็นอะไร" นิวเริ่มโวยวาย
"เดี๋ยวนะ เดี๋ยวโซ่โทรบอกแม่ของนิวให้" โซ่รีบดึงสติกลับมา เพราะเขานึกได้ว่าต้องรีบบอกเรื่องนี้กับแม่ของนิวด่วนและยังไม่ลืมที่จะโทรเรียกพยาบาลมาตรวจอาการของนิว
"คุณน้าครับ ตอนนี้คุณน้าอยู่ที่ไหน" โซ่รีบพูดทันทีที่แม่ของนิวรับสาย
[อ่อ ตอนนี้นาอยู่บนทางด่วนจ๊ะ ใกล้ถึงบ้านแล้ว มีอะไรหรอ]
"คือตอนนี้นิวฟื้นแล้วนะครับ ผมว่าคุณน้ารีบมาดูนิวก่อนดีกว่า"
[อะไรนะโซ่ นิวฟื้นแล้วหรอ เดี๋ยวน้าจะรีบไปนะ ขอบใจจ๊ะ] แม่ของนิววางสายทันที
"นิว โซ่โทรบอกแม่นิวให้แล้วนะ อีกสักพักคุณน้าก็คงมาถึง" โซ่บอกนิว
"ขอบคุณครับ" นิวพูดจบก็หันหน้าไปทางอื่นทันที โซ่จึงเปิดประเด็นถามขึ้น
"นิว นิวจำโซ่ไม่ได้จริงๆหรอ นิวจะโกรธโซ่ จะว่าโซ่ จะตีโซ่ โซ่จะไม่ว่านิวสักคำเลย แต่โซ่ขอเถอะนิวอย่าทำอย่างนี้กับโซ่ได้ไหม โซ่ขอโทษ โซ่ขอโทษ โซ่ผิดไปแล้ว ฮือๆๆๆ" โซ่ร้องไห้พร้อมกับเขย่าแขนของนิว
"ขอโทษนะครับ ผมจำคุณไม่ได้จริงๆ แล้วผมก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณทำอะไรผิดไว้กับผม เพราะฉะนั้นเลิกขอโทษผมสักที" นิวพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย
"แล้วทำไมนิวจำแม่ของนิวได้ แต่ทำไมจำเพื่อนคนนี้ไม่ได้" โซ่ถามขึ้นเพราะคามสงสัย แต่เขายังไม่เชื่อสนิทใจที่นิวจำเขาไม่ได้จริงๆ
"เพื่อนหรอ ผมจำเพื่อนของผมได้ทุกคน เพื่อนของผมมีเคน เจย์ โอ๊ต ..... บลาๆๆ แต่ผมไม่มีเพื่อนชื่อโซ่นะ" นิวพูดออกไปอย่างใสซื่อ แต่ในใจเขาคิดว่ายังมีใครอีกคน แต่เขานึกไม่ออก แต่พอคิดไปอีกทีที่เขาพูดมาก็ครบแล้ว
"ขอโทษนะคะ ขอตรวจร่างกายผู้ป่วยหน่อยคะ" พยาบาลเดินเข้ามาแทรกการสนทนาพอดี จึงทำให้โซ่ต้องออกถอยออกมา แต่สายตาเขายังคงจ้องมองไปที่ใบหน้าของนิว เพื่อที่จะจับพิรุธอะไรบางอย่าง
... 20 นาทีผ่านไป ...
"เสร็จเรียบร้อยแล้วคะ คลื่นสมองของผู้ป่วยเป็นปกติแล้ว น่าแปลกมากเมื่อเข้าที่ตรวจดูก็ยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ และอีกเรื่องคือกล้ามเนื้อของผู้ป่วยไม่มีอาการลีบเลย ยังคงแข็งแรงดี เพิ่มแค่การเดินออกกำลังนิดหน่อยก็กลับมาเป็นปกติแล้วคะ น้องนิดูแลเพื่อนดีนะ พี่เห็นนวดให้ตลอดเลย พี่ขอตัวนะ" พยาบาลเอ่ยปากชมโซ่ จึงทำให้นิวหันมามอง
"คุณเป็นคนดูแลผมหรอ" นิวถามอย่างฉงน
"อืม โซ่เป็นคนดูแลนิวผลัดเปลี่ยนกับแม่ของนิวนะ โซ่จะมาดูแลนิวก็หลังเลิกเรียน จนถึงเช้าโซ่จึงไปโรงเรียน" โซ่อธิบาย เผื่อนิวจะเห็นใจและเลิกกโกหกเขาสักที แต่นิวไม่มีทีท่าว่าจะหลุดอะไรออกมาเลยสักนิด
"ขอบคุณครับ แต่เรื่องของคุณ ผมต้องขอโทษด้วยนะเพราะผมจำคุณไม่ได้จริงๆ" นิวพูดจบก็นอนลง
"นิว นิวลูกแม่ นิวลูกแม่ฟื้นแล้ว" ทันทีที่แม่ของนิวมาถึงที่ห้อง ก็โผเข้ากอดลูกของตนทันที
"แม่ฮะ แม่ไปไหนมา ฮือๆๆ" นิวกอดตอบแล้วร้องไห้ออกมา
"โถลูกแม่ ไม่เป็นไรๆ แม่อยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัวนะลูก" พูดไปพลางลูบหัวนิว
"ฮะแม่" นิวตอบสั้นๆแต่กอดแม่แน่นกว่าเดิม
"นิวรู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงนิวขนาดไหน นิวหลับไปนานมากเลยนะ แม่คิดว่านิวจะไม่ตื่นมาคุยกับแม่ซะแล้ว โดยเฉพาะโซ่นะ เขาเป็นห่วงลูกมากเลยรู้ไหม โซ่มานอนเฝ้าลูกทุกวัน แม่คิดว่าลูกน่าจะขอบคุณโซ่นะ และเขาก็พิสูจน์ให้แม่และพ่อได้รู้ว่าเขารักลูกขนาดไหน" แม่ของนิวพูดและทอดสายตาไปที่โซ่
"อะไรนะแม่ เขาคนนั้นรักนิว เขาเป็นผู้ชายนะแม่ และอีกอย่างนิวก็ไม่รู้จักเขาเลยว่าเขาเป็นใคร" นิวพูดกับแม่เหมือนกับที่พูดกับโซ่
"อะไรนะนิว นิวจำโซ่ไม่ได้หรอ นิวเป็นเพื่อนกับโซ่มาตั้งแต่เด็กๆ และยิ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้โซ่ก็เป็นห่วงลูกมากนะ" แม่ของนิเริ่มมีสีหน้ากังวล
"นิวจำไม่ได้จริงๆฮะ นิวจำทุกคนได้หมดยกเว้นเขาคนนี้ นิวคิดไม่ออกเลยว่าเขาเคยมีตัวตนอยู่ในชีวิตของนิวด้วยหรอ" นิวพูดแล้วทำหน้าเครียด เพราะเขานึกไม่ออกจริงๆ เคยเจอโซ่ด้วยหรอ โซ่ที่ได้ยินนิวพูดอย่างนั้น ถึงกับอึ้ง ขอบตาแดง คำพูดของนิวมันทำให้โซ่เสียใจมาก เขาไม่สามารถไปโทษใครได้นอกจากตัวเอง ที่นิวเป็นแบบนี้เพราะตัวเขาเองทั้งหมด
"เอาแหละๆ ถ้านิวจำไม่ได้ก็ไม่เป็นอะไร เราก็ยังสามารถเป็นเพื่อนกันได้นิ แต่ถ้าแม่รู้ว่านิวแกล้งจำโซ่ไม่ได้นะ แม่จะไม่ปลื้มเลยที่ลูกทำแบบนี้" แม่ของนิวก็คิดเหมือนกับโซ่ที่ว่า นิวอาจจะโกรธโซ่มากเลยแกล้งจำไม่ได้
"ฮะแม่ นิวจำเขาไม่ได้จริงๆฮะ แม่ฮะช่วยเล่าให้นิวฟังหน่อยว่านิวเป็นอะไร นิวหลับไปกี่วัน แล้วมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง" นิวรีบซักคนเป็นแม่เพราะแทบจำอะไรไม่ได้เลย
"นิวถูกรถชนนะลูก แล้วต้องผ่าตัดสมองเพราะมีเลือดเสียคลั่งอยู่ แล้วก่อนหน้านี้นิวจำอะไรได้บ้างไหมลูก" แม่ของนิวถามเพราะจะได้เล่าให้ลูกชายฟังถูกว่าเขาจำอะไรได้ช่วงไหน
"นิวจำได้ว่าก่อนที่จะเดินออกมานอกโรงเรียน นิวอยู่บนเวทีร้องเพลงอยู่ พอนิวร้องจบแล้วนิวก็จะลงมาเข้าห้องน้ำ นิวได้ยินเสียงผู้หญิงคนนึงร้องเพลง นิวทนฟังไม่ได้แต่จำไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครและทำไมนิวถึงทนฟังไม่ได้ นิวจึงเดินออกมานอกโรงเรียนกะว่าจะกลับบ้าน จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย" นิวพูดด้วยเสียงหวาดกลัว
"แล้วนิวจำได้ไหมว่าใครเป็นคนเล่นกีตาร์ให้ลูกร้องเพลงในวันนั้น" แม่ของนิวพยายามลื้อฟื้นความทรงจำของนิว เพื่อเป็นการช่วยโซ่
"เคนฮะ วันนั้นเคนเป็นคนเล่น" นิวตอบอย่างมั่นใจ
"ไม่ใช่นะลูก วันนั้นโซ่เป็นคนเล่น" แม่ของนิวปฏิเสษ คำตอบของลูกแล้วพยายามอธิบาย แต่นิวก็ไม่ฟัง เขาพูดอย่างมั่นใจว่าเคนแน่นอนที่เป็นคนเล่นกีตาร์ในวันนั้น โซ่ที่นั่งฟังอยู่ทนไม่ไหวจึงพูดขึ้น
"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้า นิวจำผมไม่ได้ไม่เป็นไรครับ ผมว่ามันก็สมควรแล้วละที่ผมทำกับนิวไป งั้นผมกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ" พูดจบโซ่ก็เดินออกจาห้องทันที
"แม่ฮะ นิวจำเขาไม่ได้จริงๆนะฮะ แล้วเขาเป็นอะไรหรอ ทำไมเขาดูเครียดจัง" นิวถามอย่างสงสัย
"แม่จะเล่าให้ลูกฟังนะ ......" จากนั้นแม่ของนิวก็เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้นิวฟัง นิวตั้งใจฟังมาก เขาก็ยังนึกไม่ออกว่าโซ่เป็นใคร แต่ในใจนิวนั้นเหมือนมีอะไรค้างๆอยู่แล้วเขาเองก็จำไม่ได้ว่า สิ่งนั้นคืออะไร
- SOO’S PART -
ตอนนี้ผมกลับมาถึงบ้านแล้ว ตอนที่เดินเข้าบ้านแม่ของผมตกใจเล็กน้อยและถามว่าทำไมวันนี้ถึงกลับบ้าน ผมจึงเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง แม่ผมได้แต่เพียงปลอบใจและบอกว่า สักวันนิวต้องกลับมาจำผมได้เหมือนเดิมแน่ๆ ซึ่งผมก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน ผมขึ้นมานั่งเงียบๆคนเดียวในห้องนอนของผม พลางคิดไปเรื่อย อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมา มันคงเป็นน้ำตาแห่งความปวดร้าวและเสียใจ ผมนึกถึงภาพวันเก่าๆ วันที่ผมและนิวอยู่ในห้องนี้ด้วยกัน ทำงานด้วยกัน รวมไปถึงวันที่เราจูบกันด้วยความรักของเรา แต่วันนี้นิวกลับจำผมไม่ได้ ตอนที่นิวโดนรถชน นิวคงโกรธและเจ็บปวดกับผมมาก พอถึงเวลาที่นิวฟื้นขึ้น สมองของนิวคงต่อต้านความรู้สึกนั้น มันจึงทำให้ผมหายไปจากความทรงจำของนิว แต่ผมจะไม่ยอมแพ้หรอก ผมจะต้องเอาหัวใจของผมคืนมาให้ได้ !!
- END SOO’S PART -
- TBC -
Talk With Writer
หวัดดีตอนดึกๆ ครับ มาอัพให้แล้วตามที่สัญญาไว้
ดึกไปหน่อยคงไม่ว่าอะไรนะครับ ^^ พอดีนั้งทำการบ้านเพลินไปหน่อย แฮะๆๆ
.
.
.
.
ปล. ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกคำวิจารณ์ ทุกโหวตครับ กำลังใจของไรท์มาจากทุกๆคนนะครับ
อย่าลืมช่วยกันเม้น วิจารณ์ และโหวตนะครับ :"))
Twitter : guidetoopm
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น