ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 ตอกย้ำ
Timeless Of Friend หมดเวลาของคำว่าเพื่อน
ตอนที่ 9 ตอกย้ำ
นิวอยู่โรงพยาบาลเป็นเวลา 3 วัน ใน 3 วันนี้มีคนมาเยี่ยมมากมาย แต่ยกเว้นเพียงโซ่คนเดียวที่ไม่ได้มา เขาส่งเพียงข้อความมาและบอกว่าติดธุระ ซึ่งนิวก็รู้ทันทีว่าธุระที่โซ่หมายถึงคือการไปไหนต่อไหนกับน้องฟ้า วันนี้นิวเข้มแข็งขึ้นมาก ดูจะกลับมาเป็นนิวคนเดิม เพียงแต่ยังมีอาการเหม่อลอยอยู่บ้าง และกลับมาเรียนตามปกติ นิวตัดสินใจว่างานที่จะมีขึ้นอีก 2 วัน เขาจะทำต่อและให้เพื่อนไปบอกโซ่ว่า 2 วันที่เหลือจะซ้อมหลังเลิกเรียน
"เคน มึงโทรบอกไอ้โซ่ยัง" นิวถามเคนขณะนั่งรออยู่ที่ห้องซ้อมบ้านเคน
"โทรบอกแล้ว มันบอกว่าอาจเข้ามาช้าหน่อย รอมันแป๊บ" เคนตอบ
"กูว่านะ แมร่งไปกับน้องฟ้าของมันแน่เลย ช่วงนี้ติดกันแจ" โอ๊ตเสริมขึ้นบ้าง
"เออนั้นดิ เห็นคุยกันกระหนุงกระหนิง พี่โซ่คะพี่โซ่ขา..." เจย์ที่กำลังพูดอยู่ถูกเคนสะกิด ให้หันไปมองหน้านิว ซึ่ง นิวมีสีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด นิวที่สังเกตได้ว่าเพื่อนหันมาทางเขาจึงพูดออกไป
"เห้ย ไม่เป็นไรๆ มันผ่านไปแล้วล่ะ กูไม่เป็นอะไรแล้วเว้ยย" นิวพยายามฝืนยิ้ม
"เห้!! มายเฟรน กูมาแล้ววว" โซ่รีบสิ่งเข้ามาในห้องซ้อม
"แหม กว่าจะมาได้นะมึง อ่าวแล้วใครมาด้วยว่ะ" เจย์ถาม เพราะเห็นคนเดินตามหลังโซ่มาด้วย
"อ่อ น้องฟ้าเค้าขอมาดูอ่ะ พวกมึงคงไม่ว่านะ น้องฟ้าเข้ามาสิคะ" โซ่เรียกฟ้าให้เข้ามาในห้องด้วย
"กูจะไปว่าอะไรมึงได้ เหอะ !" โอ๊ตพูดเสียงประชดประชัน
"กูว่าเริ่มซ้อมเหอะ เดี๋ยวกลับบ้านดึก" นิวพูดน้ำเสียงเรียบ
"มาๆๆ เริ่มกันเลย" โซ่พูด ในขณะที่มองหน้านิว แต่นิวกลับทำเป็นไม่สนใจเอากระดาษเนื้อเพลงขึ้นมาอ่าน
การซ้อมของวันนี้เป็นไปอย่างยากลำบาก เพราะฟ้าจะกินนู้นจะกินนี่โซ่จึงต้องออกไปซื้ออยู่บ่อยๆ และก็พยายามพูดหยอดคำหวานใส่โซ่จนทำให้นิวร้องไม่ออกบ้าง ผิดเนื้อบ้าง แต่นิวก็ยังฝืนที่จะซ้อมต่อ เพราะนิวคิดว่าเหลือแค่ 2 วันเท่านั้น เขาจะทำให้เพื่อนๆและคนที่รอดูผิดหวังไม่ได้ และในที่สุดการซ้อมก็จบลงเพราะดึกมากแล้ว
"เฮ้ยกูกลับก่อนนะ" โอ๊ตบอกลาเพื่อนๆที่ลงมาส่งหน้าบ้านเคน
"เห้ยๆๆ กูกลับด้วยๆ ลืมกูตลอดอ่ะเชี้ยโอ๊ต กูแค่ไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียว" เจย์รีบวิ่งตามมา
"เร็วๆดิ กูเรียกแท็กซี่ไว้ตั้งนานล่ะ" โอ๊ตบ่นในความช้าของเพื่อน
"งั้นพวกกูไปล่ะนะ" โอ๊ตบอกลาเพื่อนๆอีกรอบ
"บาย" เจย์ที่ขึ้นรถเรียบร้อยแล้วเปิดกระจกมาโบกมือให้เพื่อนๆ จากนั้นรถก็แล่นออกไป
"อ่าว นิวแล้วมึงจะกลับบ้านยังไง" เคนหันมาถามนิว
"เดี๋ยวกูเรียกแท็กซี่กลับเอง วันนี้พ่อกูติดประชุมอ่ะ" นิวตอบเคนและกำลังเดินไปโบกแท็กซี่
"มึงจะกลับคนเดียวหรอ" เคนยังคงถาม เพราะเป็นห่วง
"ก็เออดิ กูกลับได้หน่า ไม่ต้องห่วง" นิวพูดให้เคนสบายใจเท่านั้น ปกติแล้วนิวไม่เคยนั่งรถคนเดียวเลย เพราะทุกครั้งจะมีโซ่ไปด้วย
"พี่โซ่คะ เราก็กลับกันบ้างเถอะคะ ฟ้าอยากกลับบ้านล่ะ" ฟ้าที่ยืนรออยู่นานก็พูดขึ้นด้วยความง่วงของตน
"คะ เออนิวกลับบ้านกะกูเปล่าวันนี้กูยืมรถพ่อมา เดี๋ยวกูแวะส่ง" โซ่พูดโดยไม่เต็มเสียงนัก เพราะไม่รู้ว่านิวจะคุยกับเขารึเปล่า
"ไม่เป็นไร มึงกลับกะน้องฟ้าเหอะ กูกลับเองได้" นิวพูดโดยที่ไม่หันมามองหน้าโซ่ เขายังคงโบกรถอยู่
"เหอะหน่า ยังไงกูก็ผ่านบ้านมึงอยู่แล้ว กลับกะกูเหอะ" โซ่เข้าไปดึงแขนนิวให้ขึ้นรถเขา แต่นิวกลับหันมามองด้วยสายตาที่เย็นชาใส่ และดึงมือโซ่ออก
"กูกลับเองได้ กูรู้ว่ากูควรทำตัวให้อยู่ในขอบเขตของคำว่า “เพื่อน.”" นิวพูดจบก็หันกลับไปโบกรถต่อ
"แต่เพื่อนก็ไปส่งเพื่อนที่บ้านได้ไม่ใช่หรอ" โซ่ยังคงพยายาม
"พอเถอะไอ้โซ่ เดี๋ยวกูไปส่งนิวเอง" เคนที่ฟังอยู่นานและรู้ว่าเหตุการณ์นี้ทำร้ายจิตใจนิวขนาดไหน เขาจึงเป็นคนอาสาไปส่งนิววที่บ้านเอง
"ปะนิว เดี๋ยวกูไปส่ง" จากนั้นเคนก็รีบวิ่งไปเอากุญแจรถในบ้าน และเรียกให้ขึ้นรถ
"อืม ขอบใจ" นิวเดินขึ้นรถโดยไม่ขัดขืนอะไรเลย จากนั้นรถของเคนก็แล่นออกไป เหลืออยู่แต่โซ่และฟ้าเท่านั้น
"พี่โซ่คะ รีบๆขึ้นรถเถอะคะ ฟ้าง่วง" ฟ้าที่เข้าไปนั่งรอบนรถนานแล้ว กะโกนออกมาเรียกโซ่ให้ขึ้นรถ
"อะไรว่ะ กูชวนเสือกไม่ไป ทีไอ้เคนพูดนิดเดียวปะงั้น โถ่เว้ย!!" โซ่สบดออกมาเบาๆ ในขณะที่เดินไปขึ้นรถ
"ฟ้าว่า พี่เคนเขาดูแปลกนะคะ ดูเขาดูแลพี่นิวดีจัง เหมือนเป็นแฟนกันเลย" ฟ้าพูดขึ้นขณะที่โซ่ขับรถออกจากบ้านเคน
"หรอคะ" โซ่พูดอย่างไม่สบอารมณ์
"แต่ฟ้าไม่ชอบเลย ผู้ชายจะชอบผู้ชายด้วยกันได้ยังไง วิปริตผิดเพศ น่ารังเกียจ" ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกโซ่ที่นั่งฟังอยู่ถึงกับสะอึก คำพูดของฟ้ามันทำให้เขาคิดไปถึงเวลาที่เขาอยู่กับนิว แล้วทั้งสองมีความสุขขนาดไหน คิดไปถึงวันเวลาที่เขาใช้ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่วันเวลาเหล่านั้นต้องสูญสิ้นลง เพราะเขาตัดสินใจที่จะเปลี่ยนทางเดินของชีวิต และจบมันลงด้วยตัวเขาเอง
ตอนนี้รถของโซ่มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของฟ้าแล้ว และโซ่ต้องสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆฟ้าก็เข้ามาจูบปากเขา และเดินลงจากรถไปอย่างน่าตาเฉย
"ขอบคุณนะคะพี่โซ่ ขับรถกลับดีๆนะคะ" ฟ้ายื่นหน้าเข้ามาในรถเพื่อบอกลา จากนั้นเธอก็เดินเข้าบ้าน
รถของโซ่ขับออกมาจากบ้านของฟ้าแล้ว ตอนนี้เขากำลังเลี้ยวรถเข้าหมู่บ้าน เขาขับเข้าซอยมาเรื่อยๆ จนตอนนี้รถของเขากำลังจะผ่านหน้าบ้านของนิว โซ่จึงหยุดรถและมองไปยังหน้าต่างห้องของนิว เขาหวนคิดกลับไปในวันที่เขาได้จูบนิว ซึ่งมาเปรียบเทียบกับจูบของฟ้าเมื่อกี้แล้ว โซ่กลับรู้สึกว่าเขาต้องการจูบจากนิวมากกว่า เพราะจูบของนิวมันทำให้เขาอบอุ่น และเป็นแรงใจทั้งหมดของเขา แต่ผิดกับจูบของฟ้า มันเป็นเพียงแค่ความต้องการเท่านั้น โซ่เหม่อคิดไปสักพัก เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น พอดูชื่อแล้วเขาต้องรีบกดรับทันที
"ถึงไหนแล้วโซ่ มันดึกแล้วนะ" แม่ของโซ่นั่นเองที่โทรมา
ตอนนี้อยู่หน้าบ้านนิวแล้วครับ แม่ไม่ต้องห่วง แค่นี้นะ จากนั้นซ่าจึงขับรถตรงไปที่บ้านของเขา
- NEW’S PART -
ตอนนี้ผมถึงบ้านแล้วครับ หลังจากที่ไอ้เคนมันมาส่งผมที่บ้านมันก็บอกผมว่าอย่าร้องไห้อีกนะ อย่าคิดมากอีกนะและอีกมากมาย มันดูเป็นห่วงผมมากขึ้น และผมก็รักเพื่อนคนนี้มากขึ้นเหมือนกัน แต่ผมทำตามอย่างที่มันสั่งไม่ได้หรอก ผมนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงตั้งแต่ไอ้เคนกลับไป ทำไมผมจึงร้องไห้นะหรอ ผมตอบได้คำเดียวเลยว่าเจ็บ เจ็บมากๆๆ ผมไม่รู้จะทำตัวเองให้หลุดพ้นจากเรื่องนี้ยังไง ผมไม่สามารถสะบัดมันออกไปจากหัวได้เลย ทุกครั้งที่ผมเห็นไอ้โซ่ผมก็แทบจะยืนอยู่ไม่ไหวล่ะ แต่นี่ยังมีน้องฟ้า น้องฟ้าที่เป็นเจ้าของหัวใจมันโดยสมบูรณ์แล้วผมจะทนได้หรอ ผมพยายามฝืนทำตัวเองให้เข้มแข็งต่อหน้าไอ้โซ่ เพื่อที่จะให้มันได้เดินไปในทางที่มันเลือกโดยที่ไม่ต้องหันมาห่วงผมอีก ผมทำดีที่สุดแล้วในเมื่อผมรักมัน ผมต้องยอมรับในสิ่งที่มันเลือกด้วยเช่นกัน
"นิว นิว เปิดประตูให้แม่หน่อย" แม่ของผมมาเคาะประตู ผมจึงรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินไปเปิดประตูให้ท่าน
"ฮะแม่" ผมเปิดประตูแล้วยิ้มให้แม่อย่างที่เคยทำ
"นี่ร้องไห้อีกแล้วหรอ โถ่..ลูกแม่ ทำไมต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ด้วยนะ" แม่ดึงผมเข้าไปกอดซึ่งมันทำให้ผมเรื่องไห้หนักกว่าเดิม
"นิวไม่รู้จะทำยังไงแล้วฮะ นิวไม่รู้จริงๆว่านิวควรจะทำยังไงต่อไป ฮือๆๆๆ"
"นิวต้องเข้มแข็งนะลูก อีกไม่นานนิวก็จะดีขึ้นเอง" แม่ยังคงกอดผมอยู่
"ฮะแม่ นิวจะเข้มแข็ง นิวจะไม่ร้องไห้อีก" ผมเริ่มที่จะหยุดร้องไห้ แต่ในใจนั้นไม่สามารถหยุดความทุกข์ได้เลย
"ดีจ๊ะ แม่อยากเห็นนิวกลับมาเป็นนิวคนเดิมของแม่ อยากให้นิวยิ้มเหมือนที่นิวเคยยิ้ม อยากให้นิวหัวเราะอย่างที่นิวเคยหัวเราะ แม่รอวันนั้นอยู่นะ งั้นวันนี้แม่ไม่กวนละ รีบๆนอนนะ" พอแม่พูดจบแม่ก็หันมายิ้มและเดินออกไปจากห้องของผม
- END NEW’S PART -
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการซ้อม ทุกคนเต็มที่กับวันนี้มากโดยเฉพาะนิวที่ดูร่าเริงขึ้นมาก แต่ที่ยังน่าเป็นห่วงคือ นิวมักไม่ค่อยมีสมาธิจะผิดเนื้ออยู่บ่อยๆ ช่วงเบรคในขณะที่ทุกคนในวงรวมถึงน้องฟ้าที่ขอตามโซ่มาดูอีกวัน เคนก็ถามถึงเพลงปิดว่าพร้อมหรือยัง นิวก็ตอบไปว่าพร้อมแต่ก็ต้องอยู่ที่โซ่ด้วยเพราะเพลงนี้ร้องคู่ ฟ้าที่ได้ยินจึงรีบพูดเสนอตัวทันที
"มีเพลงร้องคู่ด้วยหรอคะพี่โซ่" ฟ้าถามเสียงดัง
"มีคะ พี่ขอให้นิวเพิ่มเนื้อร้องให้พี่อะคะ คือพี่อยากร้องเป็นการขอบคุณ" โซ่ตอบในขณะส่งสายตาไปให้นิว
"งั้นเพลงนี้ ฟ้าขอร้องคู่กะพี่โซ่ได้ไหมคะ" ฟ้ารีบเสนอตัว
"เห้ย!! ได้ไงครับน้องฟ้า เพลงนี้นิวมันอุตส่าห์เขียนทำนองใหม่ เพื่อให้มันกะไอ้โซ่ร้องนะครับ" แล้วน้องฟ้าจะมาร้องแทนมันได้ยังไง เคนที่นั่งฟังอยู่เกิดไม่พอใจจึงรีบขัด
"พี่นิวยังไม่ได้พูดเลยนะคะ พี่เคนไม่ได้เป็นคนเขียนใหม่ซะหน่อย ออกหน้าแทนกันจังเลยนะคะ ชิส์" ฟ้าแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน
"พี่โซ่ขา ฟ้าอยากร้องจริงๆนะคะ แค่เพลงเดียวเอง น้าๆๆๆ ให้ฟ้าร้องคู่กะพี่โซ่นะ" ฟ้าทำออดอ้อน
"อันนี้ก็แล้วแต่นิวนะคะ พี่เองก็พูดไม่ได้หรอก" โซ่รีบบอกปัด
"งั้นพี่นิวคะ ฟ้าขอร้องแทนพี่นิวนะคะ พี่นิวคงไม่ว่าอะไรฟ้านะคะ ฟ้าหันหน้ามาหานิว" แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆ ซึ่งไม่น่าจะเป็นกิริยาของการขอร้อง
"เออ.... ก็ได้ครับ แล้วแต่ฟ้าละกัน" นิวพูด แต่สีหน้าดูเศร้าลงเล็กน้อย จากนั้นก็กลับมายิ้ม
"ขอบคุณนะคะ แล้วเพลงอะไรหรอคะที่ร้องคู่กะพี่โซ่" ฟ้ายังคงซักไม่เลิก
"จากนี้ไปจนนิรันดร์" นิวตอบ
"นี่มันเพลงรักนิ!! พี่นิวร้องคู่กะพี่โซ่ได้ยังไง เดี๋ยวฟ้าก็ผ่าตายหรอก" อยู่ดีๆฟ้าก็พูดเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง
"นี่ น้องครับ จะร้องหรือไม่ร้อง ถ้าไม่ร้องก็ไม่มีใครว่านะครับ" เคนไม่ค่อยพอใจกับการพูดของฟ้าจึงพูดประชดขึ้นมา
"ร้องก็ร้องคะ พี่นิวคะ ฟ้าขอเนื้อเพลงด้วยคะ"
จากนั้นนิวจึงยื่นเนื้อเพลงให้ และเริ่มซ้อมกันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะแยกย้ายกลับบ้าน โซ่เริ่มเล่นกีตาร์และนิวก็เริ่มร้องเพลงไปเรื่อยๆ จนมาถึงเพลงสุดท้ายเป็นเพลงปิด ฟ้าจึงบอกให้นิวลุกออกจากเกาอี้ข้างๆโซ่ แล้วเธอก็มานั่งแทน โซ่จึงเริ่มคลอกีตาร์เบาๆเหมือนที่เคยซ้อมกับนิว แต่ต่างที่ว่าวันนั้นนิวเป็นคนร้องแต่วันนี้กลายเป็นฟ้าที่มาร้องแทน ทั้งคู่ร้องและเล่นไปเรื่อยๆ แต่โซ่กลับไม่มีสมาธิหันมามองนิวอยู่เรื่อย เพราะเขากลัวว่านิวจะเสียใจ นิวที่นั่งฟังอยู่ก็พยายามเก็บอาการให้มากที่สุดและในที่สุดความอดกลั้นก็มาถึงขีดสุด เมื่ออยู่ดีๆนิวก็วิ่งออกจากห้องไปทันที จนทำให้เพื่อนตกใจและเคนก็วิ่งตามลงไป
"พี่นิวเป็นอะไรคะ อยู่ดีๆก็วิ่งออกไปเฉย เสียงานกันหมดเลย เฮ้อ!" ฟ้าพูดขึ้น จนทำให้ทั้งห้องรวมทั้งโซ่มองหน้าอย่างไม่พอใจ
"เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้โซ่ มึงทำให้ไอ้นิวมันต้องเป็นแบบนี้ ไอ้เห็นแก่ตัว" อยู่ดีๆโอ๊ตก็ลุกขึ้นชี้หน้าโซ่และจ้องหน้าอย่างเครียดแค้น
"พี่โซ่ไปเกี่ยวอะไรด้วยคะ พี่โอ๊ตอย่ามาว่าพี่โซ่นะ พี่นิวเองตะหากที่แสดงอยากให้คนสนใจเลยทำแบบนั้น" ฟ้าลุกขึ้นเถียงแทนโซ่
"หยุดพูดซะทีได้ไหม๊ !!" โซ่ตะคอกใส่ฟ้าด้วยความรำคาญ
"นี่พี่โซ่กล้าตะคอกใส่หน้าฟ้าหรอคะ นี่ฟ้ากำลังช่วยพี่โซ่อยู่นะ" ฟ้าหันไปตะคอกโซ่และถลึงตาใส่
"พี่ว่าฟ้าน่าจะกลับบ้านได้แล้วนะ นี่ก็ดึกแล้ว" โซ่เปลี่ยนเรื่องแล้วรีบดึงฟ้าให้กลับบ้าน
"ไม่ต้องดึงฟ้าหรอก ฟ้าก็อยากกลับเหมือนกัน ชิส์!" จากนั้นเธอก็เดินนำหน้าไปรอโซ่ที่รถ
"กูฝากดูนิวด้วยนะ เป็นไงก็โทรมาบอกกูด้วย" โซ่พูดทิ้งท้ายไว้กับโอ๊ต
"มึงไม่ต้องมาสนใจหรอก ที่ผ่านมามึงก็ไม่ได้สนอยู่แล้วนิ เอาเวลาไปดูน้องฟ้ามึงเถอะ เพื่อนกู กูดูแลเองได้ " โอ๊ต พูดด้วยความโกรธ
"นี่มึง หยุดประชดกูสักทีเถอะ กูเป็นห่วงนิว"
"เมื่อไหร่มึงจะเลิกปิดกั้นใจตัวเองสักทีว่ะ มึงก็เห็นผลแล้วนิ ว่ามันไม่มีอะไรดีขึ้นซักอย่าง" โอ๊ตพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
"ขอเวลากูอีกหน่อย กูยังสับสนอยู่ตอนนี้" โซ่ก้มหน้าพูดด้วยอาการสับสน
"อย่าให้มันสายไปละกัน"
"ขอบใจว่ะ" พูดจบโซ่ก็เดินไปตบไหล่โอ๊ตและเดินออกจาห้องไป
-15 นาทีผ่านไป-
เคนพานิวเดินขึ้นมาห้องซ้อมอีกครั้ง หลังจากที่นิวหนีลงไปร้องไห้อยู่หลังบ้านของเขา
"เป็นไงบ้างว่ะนิว" โอ๊ตถามขึ้นเมื่อเคนและนิวเดินเข้ามาในห้อง
"จะเป็นไงอะมึง ก็ร้องไห้เหมือนเดิมอ่ะ" เคนตอบแทนนิว
"เออๆๆ ใจเย็นๆเว้ย ค่อยๆคิด เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเองแหละ" โอ๊ตพูดให้กำลังใจเพื่อน
"ขอบใจ ฮึก ฮึกๆๆ" นิวพูดแต่ยังคงมีเสียงสะอื้น
"แล้วพรุ่งนี้มึงจะไหวป่ะเนี่ย" เจย์ถาม
"คงไหวอ่ะเจย์ แต่กูไม่แน่ใจว่าเพลงปิด กูจะทนอยู่บนเวทีได้รึเปล่า เพราะเพลงนี้มันเป็นเพลงที่กูกะไอ้โซ่ช่วยกันเขียนทำนองใหม่ กูกะว่าจะได้ร้องด้วยกันนะ แล้วจะให้กูเห็นคนอื่นเอาไปร้องต่อหน้าต่อตาอะกูทำใจไม่ได้ว่ะ"
"งั้นมึงก็ไม่ต้องดูไง พอฟ้าขึ้นร้องมึงก็ลงไปหลังเวที หรือไม่ก็ออกไปจากหอประชุมซะ" โอ๊ตเสนอ
"อืม กูจะพยายาม เฮ้อ..." นิวแหงนและถอนหายใจ
"สู้นะเว้ย พวกกูเป็นกำลังใจให้" เจย์พูด
"เออ ขอบใจพวกมึงมากนะเว้ย เวลาที่ผ่านมาถ้าไม่มีพวกมึงกูก็ไม่รู้จะเป็นผู้เป็นคนแบบนี้หรือเปล่า"
"เอาหน่า....ก็เราเพื่อนกันนิ และอีกอย่าพวกกูมีตั้งสามคน ผลัดเปลี่ยนกันไปซื้อข้าวให้มึงแดกตอนพัก คงไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอก 555555" เจย์พูดขึ้นทำให้ทั้งห้องหัวเราะออกมาพร้อมกัน
- TBC -
Talk With Writer
สวัสดีครับ หายไป 3 วัน คิดถึงกันม๊ายยยยยย ??
ที่หายไปเพราะ กิจกรรม รร ครับ มันเข้ามาหาไรเตอร์แบบไม่ได้ตั้งตัวหลายงานมาก
จนเพลียกันเลยทีเดียว แต่ตอนนี้ฮึดครับ ^^ กลับมาแต่งให้รีดเดอร์ได้อ่านกันแล้ว
.
.
.
.
.
ปล. วันนี้จะอัพให้ 2 ตอนรวดเดียว ติดตามอ่านกันด้วยนะ
นี่กลุ่มครับ แอดได้ รับหมด ^^ https://www.facebook.com/groups/401687626533482/
ขอบคุณที่ติดตามครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น