"ความจริงที่เจ็บปวด"

เนื้อเรื่อง

"ตึกๆ"

"..."

"ตึกๆ"

"เฮ้ย มีไรว่ะ อยู่ๆเข้ามาหามาจับคอเสื้อข้าไอ้เป้ จะหาเรื่องหรอ ห๊า!" มิ้น ทอมหน้าตาดี ดีกรีแชมป์ปิงปองระดับมหา’ลัย ซึ่งเป็นทอมหัวโจกของแก็งค์ D Devil สโลแกนเก็งค์ "ทำดีก็ไม่มาก ทำเลวก็ไม่น้อย" "ป่าว…แค่อยากจะคุยด้วยเฉยๆ" เป้ ทอมนิสัยดี ประธานชมรมอนุรักษ์สุดเหี้ยบ จริงจังกับชีวิต(รัก) เป็นที่สุด "มีไรอ่ะ" "ก็รุ่นน้องข้า ขอเบอร์แกอ่ะ" คนไหนๆ "คนนั้นไง" มิ้นก็กวาดสายตาไปพบรุ่นน้องปี1 คนหนึ่ง ตัวเล็กๆ หน้าสิวเคอะ แถมใส่แว่นหนาเตอะอีกตังหาก "เอาโทรศัพท์มาดิ" ฟลึบ! "เส็จยัง...จะได้เอาไปให้น้องเค้า" บอกให้น้องเค้ามาเอาดิ เป้เดินแล้วบอกให้น้องเค้ามาเอาเอง น้องเค้าก็เดินมา เดินมา ๆ "วันนี้จะถึงมั้ยเนี่ย!" มิ้นตะโกน น้องเค้าก็รีบวิ่งเหยาะๆ มา น้องเค้าแบมือขึ้น "จะเอาอะไร ทำไมไม่พูด" "ข..ขอ โทร.ร..ศัพท์ คืนค่ะ" "ลูกพี่ น้องเค้าติดอ่างอ่ะ 555+" หมวยทอมอ้วน สมาชิกในเก็งค์ทักขึ้น "เฮ้ย!หยุด ชื่ออะไรจ๊ะ" "เอ๋อ... ชื่อ... ชื่อ..." "วันนี้จะจบมั้ยจ๊ะ" "ชื่อ... กิ้บ ...ค่ะ" อืม *-* ก่อนคืนพี่ขอพูดอะไรหน่อยได้มั้ย "..." สมาชิกในเก็งค์ก็ต่างจินตนาการว่า พี่เค้าคงล้อเรื่องสิวแน่นอน แต่!ผิดคาด "แบมือหน่อยดิ" ฟลึบ "อย่างอสิ" "…" มิ้นดูลายนิ้วมือแล้วพูดว่า"เราอ่ะอย่าเครียดนะ รู้ป่ะ เครียดจนสิวขึ้นแล้วนี่ เวลาเป็นสิวก็อย่าเอามือไปถูสิ แล้วเอานี่ไป..." มิ้นล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเป้ แล้วหยิบ "พอนด์" วางลงบนลงมือน้องกิ๊บ พร้อมโทรศัพท์ แล้วพูดต่ออีกว่า "เอาไปใช่ซะ! เอาไปล้าง พี่รู้ว่าน้องคงแพ้ ครีมอันเก่าใช่มั้ยล่ะ " ฟลึบ! มิ้นลงจากโต๊ะ "เจอกันใหม่ เมื่อชาติ ต้องการ บาย..."

--------------------

"ทามไม ๆ ๆ ทามไมเค้าถึงทำกับเราแบบนี้ เค้าเป็นห่วงเรา เค้ารู้ทุกอย่างเหมือนเค้าดูเราอยู่ทุกฝีก้าว ไม่ว่าเราจะอะไร เค้าก็รู้ เพราะลายนิ้วมือหรอ? " กิ๊บพูดพลางมองลงไปที่มือของตัวเอง "มันเป็นไปไม่ได้หรอก ลายมือมันไม่ละเอียดขนาดนั้น หรือว่า พี่เค้าจะ...จะ..."

"พี่ๆ ทามไมต้องดูลายมือให้ผู้หญิงคนนั้นหล่ะ พวกเราอ้อนวอนแทบเป็นแทบตาย ยังไม่ดูให้เลย ครีมอ่ะ เราทุกคนยังไม่เคยได้ใช่ของพี่เลย ทามไมห๊า! " "เอาเหอะน่า...."

มิ้น แอบหลงรักน้องกิ๊บมานานแล้ว ตั้งแต่แรกพบ ไม่ใช่รักที่หน้าตา แต่รักที่จิตใจ มิ้นแอบรักตั้งแต่น้องเค้าพึ่งเข้ามาใหม่ๆ ตอน ม.5 เพราะอะไรไม่รู้ ที่มิ้นไม่แสดงออกก็เพราะ ตัวเองป็อบ ไม่อยากให้ใครว่า "ไม่มีปัญญาหาแฟน " แต่ตอนนี้มิ้นไม่สนใจใครแล้ว 2 วัน เริ่มเข้าช่วงฤดูหนาว

ณ.สวนหย่อมหลังมหา’ลัย

"พี่มิ้นค่ะ นี่ผ้าพันคอค่ะ คือหนูถักให้พี่นะคะ คือ...ให้ค่ะ" กิ๊บพูดพร้อมยื่นมือที่ถือผ้าพันคอให้พี่มิ้น "ขอบใจนะ อุตส่าห์ถักมาให้ กว่าจะได้ผ้าผืนนึงก็คงใช้เวลานาน" "ไม่เป็นไรค่ะ" มิ้นเมื่อฟังคำของน้องกิ๊บจบ มิ้นก็พันผ้าพันคอทันที "สวยดีนะ นุ่มด้วย ขอบใจจ๊ะ" กิ๊บยิ้ม *-* "ไปกลับพี่หน่อยได้มั้ย...?" ไปไหนค่ะ "ไปเหอะน่า..." มิ้นพูดพลางจูงมือกิ๊บ แล้วเดินไปที่โรงอาหาร กิ๊บตอนนี้ หน้าเธอแดงจนเกือบมีควันจะลอย ใบหน้ามีความสุข ที่เธอได้สัมผัสมือ มือเขา ถึงไม่นุ่มเท่าไหร่นัก แต่มือเค้าก็เต็มไปด้วย ความอบอุ่นที่แฝงอยู่ภายใน "มาที่นี่ทำไมค่ะ" ก็พามาแนะนำให้เพื่อนพี่รู้จักไง "รู้จัก รู้จักทามไมค่ะ"

"พี่ถามอะไรหน่อยได้มั้ย"

"อะไรค่ะ"

"กิ๊บ ... ชอ... รั... กิ๊บชอบพี่รึป่าว"

------------------------------------------------

"เอ๋อ...คือ...เอ๋อ...คือ ความจริงกิ๊บก็ชอบพี่เป้ค่ะ" (กิ๊บทำหน้าระรื่น) "แต่กิ๊บไม่ได้รักพี่มิ้นหรอกนะค่ะ กิ๊บแอบรักพี่เป้ค่ะ พี่เค้านิสัยดี น่ารัก พี่เค้า..."

"พอและ...ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ที่ทำมาทั้งหมดไม่ใช่รัก ใช่มั้ย ขอเบอร์ก็คงอยากอยู่ใกล้เป้ใช่มั้ย ผ้าพันคอก็คงเป็นทางเชือมให้พี่เป็นแม่สื่อแม่ชักใช่มั้ย" น้ำตาของมิ้นได้ไหลออกมา มันเป็นน้ำตาที่ใส ที่สะอาด แต่ผสมไปด้วยความเจ็บปวด ความแค้น และ "ความรัก"

"พี่มิ้น...กิ๊บไม่ได้ตั้งใจ... กิ๊บขอโทด"

"ช่างมันเถอะ!...พี่มันไม่มีค่าอะไรพี่เป็นแค่ทางผ่าน เมื่อน้องผ่านมา น้องก็ผ่านไป นั่น!เป้...นั่งอยู่โน้น ไปหามันดิ ตามหัวใจเธอไปเลย ต่อไปนี้จำไว้นะ จะไม่มีพี่มิ้นคนนี้อีกต่อไป" พอมิ้นพูดจบ มิ้นดึงผ้าพันคอพี่คอตน แล้วปาใส่น้องกิ๊บ แล้วเค้าก็วิ่งหายไปตามสายลม ปล่อยให้ กิ๊บที่กำลังสำนึกผิดยืนโดดเดียว อยู่ตามลำพัง เหมือนที่นี่ไม่มีใคร มีแต่เธอกับความว่างเปล่า และวินาทีนี้ เธอมองไปที่ผ้าพันคอ เธอก็ได้รู้ว่า คนที่เธอคิดถึง คนที่เธอเป็นห่วง คนที่เธอ ยอมพลีการให้ทุกอย่าง และคนที่เธอรักไม่ใช่พี่เป้แล้ว แต่เป็นคนที่เธอมากข้ามไป คนๆนั้นก็คือ...

"พี่มิ้น"

กิ๊บทิ้งตัวลง

"ไม่เหลืออะไรแล้ว...ไม่เหลืออะไรอีกต่อไป"

THE END

น้ำตาแห่งความโศกเศร้าไหลริน ไม่มีใครที่จะหยุดมันได้

เวลาผ่านไป