มิสเตอร์กากอินไทเป LINHO

"ชื่อยูซอนโฮใช่มั้ยมึงอะ" ผมพยายามทำหน้าทำตาให้ดูโหดเหี้ยมใจทรามที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำจนกูเกร็งไปหมดแล้วเนี่ยโอ๊ยเคียด ขนาดฝึกทำเล่นๆบนรถมาแล้วนะของจริงแม่งเกร็งกว่าล้านเท่าเลยครับ สภาพตอนนี้คือกูจิกตีนแรงมาก ชุดสูทสีดำที่ใส่อยู่ก็ไม่ได้ช่วยให้กูมั่นใจขึ้นมาเลยสักนิด แต่มันก็ทำให้คนตรงหน้าผมที่ชื่อยูๆอะไรนี่เขาก้มหน้าลงแล้วก็เริ่มตัวสั่นๆแล้วครับ อะไอ้แสดกลัวกูอะดิ เอาใหม่ๆ

"กูกับมึงนี่เคยเจอกันที่ไหนรึเปล่า" ไม่ใช่มุขจีบครับไม่ต้องเขิน แต่กูคุ้นจริงๆนะแม่งเหมือนเคยเจอๆๆๆแต่จำไม่ได้ว่าเจอที่ไหน ปกติก็เป็นคนฉลาดมาโดยตลอดแต่จำไม่ได้จริงๆเนี่ยโอ๊ยยิ่งคิดยิ่งเกร็ง

"เคยครับ แต่คุณคงจำผมไม่ได้หรอก ชั่งมันเถอะ" ร่างบางยังคงก้มหน้าตอบผมอยู่ แต่เอ้าาาาาาาสรุปคือกูก็จะไม่รู้ต่อไปเหรอ อะได้ๆยอม

"อืม แล้ว 50 ล้านนี่มึงจะหามาคืนพ่อกูยังไงดี" ผมพูดแล้วก็แอบลอบมองมัน จะว่าไปมันก็น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ยอายุอานามก็คงจะประมาณกูเนี่ยแต่ดันมีหนี้ท่วมหัว แต่ยังไงก็ต้องคืนคือจะพูดยังไงดีวะ แบบตัวผมเองก็โดนพ่อจ้างมาคุยแทนอะครับปกติผมไม่ใช่คนใจหมาขนาดนี้หรอก ส่วนไอ้นี่ก็ไม่ยอมตอบสักทีโว้ยละครหลังข่าวกูมาแล้วเนี่ยชิบหายเสียเวลาดูย้อนหลังอีก พอนึกได้กูก็เครียดอีกแล้วครับ ดื่มกาแฟพอเป็นพิธีดีกว่า

"ค...คือผม"

"อะไอ้เหี้ยร้อน!! สัดลิ้นกูๆๆ" จังหวะที่ผมกระดกกาแฟลงท้องนี่แม่งยิ่งคิดยิ่งโอโหหหหหหหนี่กูอยู่ไทเปหรือไทยแลนด์ ลืมไปเลยว่ากาแฟมันร้อนครับ55555โ555ง่555555 แต่แต่แต่แต่เชี่ยยยยยยยยยยยยยยเสียหมาเรยกู๊ววววววว ไอ้ลูกหนี้มันเงยหน้าขึ้นมามองผมแบบคำว่า ไอ้ควาย คงอยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำของมันอะฮือ 

แต่แต่แต่แล้วทำไม 

ตาแดงๆเหมือนคนที่กำลังจะร้องไห้+ใบหน้าน่ารักปากนิดจมูกหน่อย+แจ้มกลมๆ 

ทำไมพอเอามารวมกันแล้วมันดูน่ารักจังวะ......

ฮือแล้วนี่กูตั้งสมการอะไรอีก ครูคณิตก็ครูคณิตเถอะเจอครูพี่ไลหน่อยเป็นไง

อะ ชิบหายกูหลบตามันทำไมกันนะ

แล้วอยู่ๆก็ใจมันเต้นตึบๆลมหายใจบ่คงที่.......

หรือว่า...

อมก

ตายห่าแล่วววววววววววววววววววววววววว 

นี่ไอ้ไลเสียหมาแล้วเหรอกี๊ดดดดดดดดดดดดๆๆๆ

แม่งป๊อปปี้เลิฟสัดๆ กามิกาเซ่ต้องเชิญกูไปเป็นพระเอก mv รักฉันเรียกว่าเธอแล้วแหละ

นี่ถ้าพ่อรู้กูตายแน่ๆๆ ฮือ ริจะเป็นเสือก็อย่าใจอ่อนกับเหยื่อๆๆๆๆๆๆๆๆดิ โอ๊ยไม่ไหว

ขอตัวหนีไปตั้งสติก่อนนะครับจังหวะนี้

"อะแฮ่ม เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลังแล้วกันวันนี้กูมีธุระ" ผมลุกขึ้นยืนอย่างเท่แต่ยังไม่ทันหายอายเลยไอ้เหี้ยขากูเสือกเตะเก้าอี้ดังปั๊กอีกแล้วแสดดดดดดดดด ผมนี่รีบหันไปมองไอ้ลูกหนี้เลยครับแล้วก็พบว่ามันก็มองผมอยู่เหมือนกันฮือ แถมยังส่งสายตาสมเพชมาให้อีกถึงจะแค่แว๊บเดียวก่อนที่มันจะก้มหน้าลงไปแต่ผมก็เห็นนะเว้ย เอ้ออออออออคิดว่าน่ารักแล้วจะมองกูยังไงก็ได้เหรอ ขอกูไปฝึกว้ากมาก่อนเถอะจะเอาให้ร้องไห้เลยคอยดู

"เออ แล้วมึงก็อย่าลืมคิดหาวิธีเอาเงินมาคืนกูล่ะ" ก่อนจะเดินออกไปผมก็ยังจะหันกลับมาพูดกับร่างเล็กอีกคือรู้ว่าถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนไงแต่อีกความคิดนึงก็อยากทำให้มันดูร้ายๆหน่อยอะครับจำมาจากในละคร แต่จังหวะที่หันไปนี่ไอ้ลูกหนี้แม่งเงยหน้าขึ้นมามองพอดีเลยสัดฮือ กูควรจะยิ้มร้ายๆให้มันใช่มั้ย แต่ยิ้มร้ายยังไงวะ ต้องยกมุมปากขึ้นกี่องศา โอ๊ยกูยิ้มไปก่อนแล้วกันเวลานี้ละครเล่นไป 3 ตอนได้แล้วกูต้องรีบ

โอเคยิ้มแล้ว ไปแระ

ทันทีที่ร่างสูงของคนที่เป็นเจ้าหนี้เดินออกไปจากห้องส่วนตัวในร้านกาแฟชื่อดังแห่งหนึ่ง กูก็หลุดขำออกมาทันทีเลยโว้ยยยยยยย

ชิบหาย55555555555555 เกิดมา 17 ปีไม่เคยเจอใครกากขนาดนี้มาก่อน แต่จะว่าไปคืนนั้นแม่งก็กากแต่ก็ถือว่ามันยังมีจิตใจเมตตาช่วยเหลือคนตกทุกได้ยากอยู่ แต่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนี่แม่งจะหันมายิ้มโชว์เหงือกให้กูดูทำไมวะโอ๊ยยยยกูเครียดแทนพ่อมัน555555555555555

ผมปาดคราบน้ำตาที่เกือบจะร้องไห้เพราะความโหด?ของเจ้าหนี้ออก ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาคนเป็นแม่ที่น่าจะเป็นห่วงผมแทบขาดใจแล้ว

'ฮัลโหลแม่ ผมสบายดีนะยังไม่ตาย'

'โอ๊ยสบายมาก ตลกด้วย555555'

'แต่ผมถามจริงๆเหอะ มันเป็นเจ้าหนี้เราจริงอ่อแม่'

'อย่างกาก'

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ขอญาตฝากฝังคุณไลคนกากเอาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจแม่ๆด้วยนะคะ ชอจัง5555555555

ดีไม่ดียังไงติชมกันได้นะคะคอมเม้นต์มาโลดอยากอ่านๆๆ

ปอลอ. นี่มันแค่จุดเริ่มต้นของความกากเท่านั้นค่ะ ฮิฮิ