คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สิ่งที่ยากจะขาดเดา
บางครั้งชีวิตก็ยากเกินคาดเดา...บางครั้งเรื่องที่ไม่เข้าใจก็พลัดเข้ามา
“ฝาแฝด”
สองเสียงประสานของมัตตะกับคารินร้องอย่างดัง
“เดี๋ยวนะยัยเด็กบ๊อง เธอว่าไงนะ เธอเนี่ยนะเป็นน้องสาวฉัน”
เสียงทำหน้าอย่าง งงๆ
“ใช่คะ มินนะเป็นน้องสาวฝาแฝดของพี่มัตตะเลย”
“อะไรนะ เป็นน้องสาวฝาแฝดด้วย”
อันนี้เป็นเสียงของคาริน
“จริงจ้ะ”
เสียงของแม่ดังมาจากในห้องครัวก่อนเดินเอาน้ำส้มมาให้มินนะ แล้วนั่งลงข้างๆเธอลูบหัวมินนะเบาๆ
“มินนะ น่ะ เกิดมาหลังมัตตะไม่กี่นาที ช่วงนั้นพ่อกับแม่ของทั้งคู่มีเรื่องทะเลาะกัน พ่อของมัตตะเลยพามินนะไปอยู่ด้วยโดยให้มัตตะอยู่กับแม่ หลังจากนั้น 10ปีต่อมาทั้งคู่ก็กลับมาคืนดีกัน วันที่เกิดเหตุพ่อและแม่ของมัตตะตั้งใจจะไปรับมินนะมาอยู่ด้วยกัน แต่ก็ประสบอุบัติเหตุเสียก่อน”
แม่ของคารินเล่าแล้วสบตายิ้มให้กับมินนะอย่างใจดี
“อ้าว แม่คะ แล้วมินนะอยู่กับใครล่ะคะตลอดเวลา5ปีนี้”
คารินเอ่ยถามอย่างสงสัย
“มินนะอยู่กับย่าของเขาที่อเมริกา แต่ตอนนี้ท่านเสียแล้ว มินนะเลยจะย้ายมาอยู่กับเรา เพราะทางฝั่งครอบครัวทางแม่ของมัตตะและมินนะค่อนข้างจะแย่หน่อยเพราะมีปัญหากันเรื่องพินัยกรรม ก่อนแม่ของทั้งคู่เสียชีวิตที่โรงพยาบาลเขาได้ฝากมัตตะไว้กับแม่ และฝากมินนะไว้กลับย่านะจ้ะ”
“จริงหรือครับผมมีน้องสาวหรอ”
มัตตะยิ้มอย่างดีใจจนออกนอกหน้า แล้วก็มองดูน้องสาวที่เป็นสายเลือดเดียวกัน
“พี่มัตตะ”
มินนะกับมัตตะก็กอดกันกลม
ความรู้สึกปวดแปลบเข้ามาข้างในหัวใจของคารินเหมือนถูกกระแสไฟช็อตเจ็บลึกแล้วก็หาย
“มินนะ นอนห้องเดียวกับคารินนะลูก เดียวช่วยน้องขนของ ส่วนมัตตะก็ย้ายมานอนห้องน้า เดี๋ยวน้าจะหาที่นอนแถวๆนี้เพราะจะบอกทุกคนว่า ร้านอาหารเราเปิดสาขาสองแล้วน้า”
คารินลืมเรื่องทุกอย่างไปหมด กระโดดกอดแม่กลม ส่วนมัตตะกับมินนะก็รวมดีใจ วันนี้เลยมีการจัดงานเลี้ยงฉลองทำอาหารตอนรับมินนะและร่วมยินดีกับร้านอาหารสาขาสองของแม่
ตอนนี้มัตตะกับมินนะตัวติดกันอย่างกับปาท๋องโก๋ ส่วนแม่ก็วุ่นอยู่กับการทำอาหารในครัว เธอไม่รู้จะช่วยอะไรแม่เพราะเธอทำอาหารไม่เป็นเลยซักอย่างแปลกที่มาเธอเกิดเป็นลูกสาวของเจ้าของกิจการร้านอาหารใหญ่ที่จะเปิดถึงสองสาขาแต่เธอทำอะไรไม่เป็นเลยทอดไข่เจียวก็ไหม้อย่างที่มัตตะบอก
“แม่คะเดี๋ยวคารินขอออกไปดูม้าก่อนนะคะ”
คารินวิ่งออกจากบ้านไปดูม้าที่กินหญ้าอยู่บนทุ่งหญ้าใกล้ๆ
“ฝนหยุดตกแล้ว ไม่กลัวแล้วนะเจ้าม้า”
เธอเอามือลูบหัวม้าตัวโตเบาๆ คารินเดินเล่นไปเรื่อยๆเพราะเธอยังไม่อยากกลับไปบ้านตอนนี้เธอก้มลงเก็บใบโคว์ฟเวอร์ที่ชูใบขึ้นเต็มพื้นดินเพื่อมารับน้ำฝนในวันนี้
บรืนๆๆๆๆ
เสียงรถเก๋งสีดำคันหนึ่งจอดอยู่บนถนนใกล้ๆที่เธอเดินเล่น
“เออ คุณครับรู้จักบ้านมิสทาคาจิ ไหมครับ”
เสียงแว่วของชายหนุ่มดังออกมาจากในรถเธอจึงหันมองขึ้นไปดู มิสทาคาจิ เอ๊ะ ชื่อแม่เธอนี่น่า
“อ้อค่ะ รู้จักคะไม่ทราบคุณมีอะไรหรือป่าวคะ”
เธอเดินตรงไปยังรถที่จอดอยู่ตรงนั่นก่อนคนในรถจะชะโงกหน้าออกมา
อ่ะO_O>///<พี่จัสติน
“น้องที่ยืมแว่นตาผมใช่ไหมครับ สวัสดีครับ”
ดูเหมือนจัสตินจะจำเธอได้เลยลงมาจากรถ
“พี่จัสติน เอ่อ ค่ะ แฮะๆ มีอะไรหรือป่าวคะ”
คารินตัดสินใจถามเขาแต่ตัวเองก็ยังอายๆอยู่
“อ้อ คือพี่อยากถามทางนะครับบ้าน มิสทาคาจิ นะครับรู้จักไหม”
เขาเอาแผนที่บ้านเธอมาให้ดู ทำเอาเธอแทบหัวเราะเพราะว่าแผนที่บ้านเขียนทางออกไปฟาล์มเลี้ยงสุนัขของมิสเตอร์ทาเคจิ ซึ่งเป็นคนญี่ปุ่นแต่ชื่อคล้ายๆกันให้เขา
“คะ รู้จักคะรู้จักดีเลย”
“บ้านน้อง...เอ่อ”
“คารินคะ”
“อืมเออ...บ้านน้องคารินอยู่แถวๆนี้หรอครับ”
จัสตินเปลี่ยนเรื่องถามเธอ เพราะแค่เขาเห็นหน้าเธอใจก็สั่นรั่วไปหมด
“อ้อใช่แล้ว ก็บ้านที่พี่จัสตินจะไปหาแหละคะ บ้านคาริน คือ มิสทาคาจิเป็นแม่คารินเองอิอิ”
เธอเฉลยแล้วส่งยิ้มให้เขา
“โอ้ จริงหรือครับเนี่ยดีจัง นั้นช่วยขึ้นรถบอกทางไปบ้านคารินให้พี่หน่อยนะครับ”
“ได้เลยคะ”
จัสตินเดินไปเปิดประตูรถให้เธอ
“เชิญครับ”
“ขอบคุณคะ”
...................................................
อาหารทุกอย่างทุกจัดไว้พร้อมบนโต๊ะอาหารหน้าลานบ้านเพราะว่าวันนี้มีการจัดเลี้ยงฉลองเล็กๆน้อยๆ มัตตะคุยกับมินนะเพลินจนลืมคาริน พอเขาหันหาเธออีกครั้งก็ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหนแล้ว
แม่ของคารินยังคงจัดพวกเครื่องดื่มเป็นพั้นช์ผสมโซดาเล็กๆไว้ให้เด็กๆมินนะก็เลยเข้าไปช่วยและขอสูตรทำเล่นกันอย่างสนุกสนาน มัตตะเลยตั้งใจจะเดินออกไปตามคาริน แต่เขาคงไม่ต้องตามเพราะรถเก๋งสีดำหรูคันหนึ่งมาจอดเทียบที่หน้าบ้าน
มัตตะจ้องไปที่รถอย่างสงสัยว่าใครมาแต่ที่เข้าเห็นก็คือจัสติน คนที่เขาไม่ชอบขี้หน้า คนที่ทำให้ขาของเขาเจ็บจากการแข่งขันบาสเมื่อวาน นายนั้นจะมาที่นี้ทำไม จัสตินเดินไปเปิดประตูอีกด้านนึงคารินก็เดินออกมาจากทางด้านนั้นหน้าตายิ้มแย้มทำเอาเขาแทบจะเดินทั้งๆที่เท้าเจ็บไปกระชากแขนเธอมา
แต่เพราะว่าวันนี้ฝนตกเขาไปดึงม้าไว้เลยทำให้เท้าเจ็บกว่าเก่าเลยเดินเร็วๆไม่ได้ พอเขาเดินไปถึงตัวจัสติน คารินก็พาจัสตินเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่สนใจเขาและพาลทำให้เขาอารมณ์เสียเพราะคารินพาจัสตินไปไหว้ แม่ของเธอถึงในครัวด้วย
“เอ่อ สวัสดีครับมิสทาคาจิ ผมเฮอร์วาสเซส จัสตินครับ เป็นลูกชายเฮอร์วาสเซส โรเบิร์ต”
จัสตินยกมือออกไปเช็คแฮนด์กับแม่ของคาริน
“อ้อ สวัสดีคะ ที่แท้ก็เป็นลูกชายของมิสเตอร์เฮอร์วาสเซส นี้เอง นึกว่าจะส่งใครมาที่แท้ก็ส่งลูกชายมาร่วมสังสรรค์”
“อ้อครับ”
“คุณพ่อท่านไม่ค่อยสบายนะครับท่านก็อยากจะมาเอง ผมก็เลยรับอาสามาแทน”
“จ้า แหมถ้ามิสเตอร์เฮอร์วาสเซส เองล่ะเกรงใจแย่ นั้นขอแทนตัวเองว่าแม่นะ อายุคงใกล้ๆลูกสาวแม่ ตามสบายเลยจ้ะลูกจัสติน”
แม่ของคารินดูท่าสนิทสนมกับจัสตินจนทำเอามัตตะหมั่นไส้
งานเลี้ยงคืนนี้มีแขกพิเศษตั้งสองคน คือมินนะกับจัสตินซึ่งนอกจากจัสตินจะเป็นลูกชายของเฮอร์วาสเซส โรเบิร์ตเจ้าของโรงเรียนนานาชาติที่มัตตะกับคารินเรียนอยู่แล้วยังเป็นหุ้นส่วนคนสำคัญของทางร้านอาหารสาขาสองอีกด้วย
............................................
ฝ ฝ้าย แห่ง ท้องทุ่งโคว์ฟเวอร์
ความคิดเห็น