คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วันนี้ที่ฝนตก
แสงจันทร์ยามค่ำคืนส่องลอดหน้าต่างเข้ามาภายในห้องนอนของคาริน เธอเปิดหน้าต่างออกแล้วเอาขวดแก้วใบใสสูงประมาณ1ศอกของคนโต ที่ใส่ใบโคว์ฟเวอร์มากมายบางใบก็แห้งเหี่ยวจนเหลืองซีด คารินหย่อนใบโคว์ฟเวอร์สามกลีบที่เก็บมาวันนี้ใส่ลงไปในขวดแก้วนั้นแล้วปิดฝายกมือมาทาบอกอธิฐานขอให้เธอได้พบกับใบโคว์ฟเวอร์ที่มีสี่กลีบเถิด จากนั้นเธอก็ว่างมันไว้บนโต๊ะเพื่อที่ใบโคว์ฟเวอร์เหล่านั้นสามารถปะทะกับแสงของดวงจันทร์ได้
“ใบ Clover ปรกติจะมีสามแฉก ใบเป็นรูปหัวใจ แต่ตามความเชื่อดั้งเดิมในหลาย ๆ ประเทศ เขาเชื่อว่าการได้พบหรือได้เห็นใบ clover แบบสี่แฉกจะถือว่าโชคดีใบ Clover แบบสี่แฉก เป็นสัญลักษณ์แห่งความโชคดี ถ้าอิงเหตุผลตามหลักวิทยาศาสตร์ ก็น่าจะเป็นเพราะโอกาสที่จะพบแบบสี่แฉกจะยากมาก เนื่องจากใบแบบสี่แฉกเป็นการกลายพันธุ์มาจากของใบ Clover แบบสามแฉก และโอกาสที่จะพบแบบ 4 แฉก จะเกิดขึ้นเพียง 1 ใน 10,000 ใบ เท่านั้น”
คารินส่งเสียงเจื้อยแจ้วอ่านหนังสือเกี่ยวกับเรื่องใบโคว์ฟเวอร์ที่เธอได้เป็นของขวัญวันเกิดจากพ่อที่ล่วงลับไปแล้ว เธอเก็บและรักษาหนังสือเล่มนี้ไว้อย่างดีและเชื่อว่าสักวันนึงเธอจะทำตามความฝันของเธอให้ได้
“คร่อก คร่อก คร่อก”
เสียงกรนดังมาจากข้างตัวของเธอ
“อ๊าก มัตตะนายแอบหลับหรอ ตื่นมาฟังฉันเล่าเดี๋ยวนี้เลยนะ”
คารินเขย่าตัวมัตตะอย่างแรง
“โอ๊ย ไม่อ้าว จะนอน ฉันฟังเธอเล่ามาเป็นร้อยๆรอบแล้วเนี่ย ไม่เอาจะนอน”
มัตตะโผล่หัวขึ้นมาจากหมอนจากนั้นก็ล้มลงไปหลับต่อ
“นอนเร็วนายก็ตื่นสาย นอนช้านานก็ตื่นสาย ถ้าพรุ่งนี้ใครไปถึงทุ่งหญ้าไม่ทันนะจะต้องกินน้ำ 1ลิตร”
“เฮ้ยไม่เอา คนแก่ขี้โกงเธอชนะฉันอยู่แล้วแหละ”
“555+ ไม่รู้ไม่ชี้ใครแพ้กินน้ำ1 ลิตร”
แล้วคารินก็หลุมโปงหลับสู่ห้วงนิทรา พรุ่งนี้วันเสาร์เธอกับเขาเลยไม่ต้องไปโรงเรียน
ฝนตก..........เงียบเหงานัก
ฝนตก..........คิดถึงรักไหม
ฝนตก..........ข้างในหัวใจ
ฝนตก..........ได้เคียงคู่เธอ
ฝนซา..........เมื่อฟ้าเริ่มสาง
ฝนจาง........เมื่อฟ้าสดใส
ฝนตก.........ลงในหัวใจ
ให้เก็บ..........รักไว้ในใจ...เธอ
ซ่าๆๆๆๆ
เช้านี้แทนที่อากาศจะสดใสฝนกับตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา แม่ยังไม่กลับเข้าบ้านเลยตั้งแต่เมื่อคืนเพราะว่าในตู้เย็นว่างเปล่าจากอาหาร หรือว่าฝนตกตั้งแต่เมื่อคืน แม่จึงไม่ได้กลับบ้าน
“ยัยบ้าออกมาช่วยกันดึงม้าหน่อยเร็วมันกลัวเสียงฟ้าผ่า”
ฮี่ๆๆๆๆๆๆ
มัตตะตะโกนเข้ามาในบ้าน พร้อมกับมีเสียงม้าดังตามมาด้วยวันนี้ฝนตกทำให้เขาสองคนออกไปทุ่งหญ้าไม่ได้คำท้าเมื่อคืนก็เลยถูกยกเลิก
ซ่าๆ
คารินเปิดประตูออกไปก็โดนละอองฝนสาดพัดเข้ามาประทะใบหน้าอย่างจัง
ฮี่ เจ้ามาใหญ่ตัวหนึ่งซึ่งเป็นพ่อพันธุ์ กำลังจะวิ่งหนีออกจากคอก แต่ว่ามัตตะคว้าเชือกที่คอไว้ทันแต่แรงเขาแรงเดียวอาจจะไม่พอ
“โอ๊ย ยัยแก่คารินออกมาเร็วๆดิ”
“ก็ฝนมันตกแรงอ่ะ ฟ้าผ่าด้วย ฉันกลัว”
คารินเกาะอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน ไม่กล้าออกไปข้างนอก
เปรี้ยง/
ฟ้าผ่าลงจนเป็นสายไฟแลบ คารินก็กลัวเหมือนกันเธอจึงนั่งหลบก้มร้องไห้อยู่หน้าประตู
“ฮือ ฮือ หน้ากลัวอ่ะ”
“เฮ้ยยัยเบอะรออยู่นั้นแหละเดี๋ยวฉันไปหา โธ่เว้ย”
เสียงซาๆของสายฝนยังตกไม่หยุด แถมยังตกหนักยิ่งกว่าแล้วยังตามด้วยเสียงฟ้าร้องอีกด้วย
เปรี้ยง/คลื่น
“อ๊าย ฮือ อือ มัตตะนายรีบมาน้า”
มัตตะรีบจับม้ามัดไว้กับเสาแล้วปิดคอกม้าไว้ดีที่คอกม้ามีหลังคาไม่งั้นม้าคงเปียกฝนแย่ จากนั้นเขาก็รีบวิ่งมาประคองคนแก่ที่ไม่รู้จักโตที่นั่งหนาวสั่นอยู่หน้าบ้าน
“เปิดประตูเข้าไปซิ แล้วเธอมานั่งอยู่อย่างนี้หนาวแย่เลย ยัยซิ้มเบอะ”
เขาผลักเธอเข้าบ้านให้นั่งบนโซฟาแล้วหาผ้าห่มอุ่นๆมาคลุมเธอไว้ ก่อนหายเข้าไปในครัว แล้วออกมามีโอวัลตินร้อนๆสองแก้วหอมกรุ่นติดมือมาด้วย
“อ่ะ กินซะแก้หนาว”
มัตตะส่งแก้วโอวัลตินมาให้คาริน เธอรับไปก่อนก้มหน้าก้มตากิน
“แล้วก็ไม่บอกว่ากลัวเสียงฟ้าผ่าเฮ้ย”
“ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะผ่าลงมา อยู่แต่ในบ้านไม่คิดว่ามันจะตกแรงขนาดนั้น”
“ก็เธอมันเบอะนี่น่า”
มัตตะว่าแล้วก็วางถ้วยโอวัลตินลง เขาเปียกหมดทั้งตัว ก็เลยถอดเสื้อออกแล้วหาผ้ามาห่มแล้วมานั่งซุกอยู่ข้างๆเธอ
“เฮ้ย หนาวจะตายอยู่แล้ว”
เขากอดอกนั่งสั่น
ฝนข้างนอกยังตกไม่หยุด
“นี่ เธอเชื่อเรื่องใบโคว์ฟเวอร์ไหม”
คารินเอ่ยปากถามมัตตะ
“อืมเชื่อ”
“แล้วฉันจะเจอใบโคว์ฟเวอร์สี่กลีบ ฉันอยากเป็นคนที่โชคดี”
“เธอเคยฟังคำนี้ไหม คนเราเกิดมาจะมีปาฏิหาริย์ติดตัวมาด้วย ฉันไม่รู้ว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้นตอนไหนหรือจะเกิดขึ้นกับชีวิตเราหรือป่าว แต่ฉันเชื่อว่าซักวันปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้นกับเธอ”
พอมัตตะพูดจบทั้งคู่ก็ผลอยหลับไปท่ามกลางเสียงสายฝนกระหน่ำทางด้านนอกแต่ทั้งสองคนไม่รู้สึกหนาวเลยเพราะความอบอุ่นจากความรู้สึกดีๆที่เกิดในใจได้โอบอุ้มทั้งสองไว้อย่างบางๆ
เคยมีคำกล่าวว่าฟ้าหลังฝนนั้น จะเป็นฟ้าที่สดใสเราอาจจะเจออุปสรรค์มากมาย ก็เหมือนกับยามที่ฝนตก เราอดทนสู้เดินหน้าต่อไปก็จะฝ่าฟันสิ่งเหล่านั้นไปให้ได้ เมื่อมันหยุดตกเมื่อไหร่ เราก็จะได้พบกับท้องฟ้าที่สดใส
กริ้งๆๆๆๆๆๆ
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น คารินขยับตัวผลักหัวมัตตะออกจากไหล่แล้วลุกจากผ้าห่มที่มัตตะเอามาคลุมตัวให้ ทิ้งไว้บนโซฟา ตอนนี้ฝนข้างนอกหยุดตกแล้ว มีน้ำค้างเกาะอยู่เต็มกระจกใส เสียงนกร้องกันเจี๊ยวจ๊าว ใบไม้ต้นไม้ดูสดใสเขียวขจี
“แม่กลับมาแล้วแน่ๆเลย มัตตะลุก”
คารินขว้างหมอนใส่มัตตะแล้ววิ่งไปเปิดประตู
กริ้งๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงกริ่งด้านนอกยังดังไม่หยุด
“มาแล้วคะมาแล้ว”
“สวัสดีคะ”
มัตตะ เอะ!!! ไม่ใช่ เธอเป็นใครนะน่ารักจังดูแล้วหน้าตาเหมือนมัตตะเลย
สิ่งที่คารินได้พบคือเด็กญี่ปุ่นคนหนึ่งดวงตากลมโต ผิวขาวน่ารักใส่กระโปงสีขาวยาวคลุมเข่า ฉีกยิ้มทักทายเธออย่างเป็นมิตร ข้างหลังของเด็กสาวคนนี้คือ แม่ของเธอ
“เข้าไปได้เลยจ้ะ มินนะ”
มินนะ ชื่อคล้ายๆ มัตตะ
คารินค่อยๆเบี่ยงตัวหลบเด็กสาวที่ชื่อมินนะและแม่ที่ถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตเข้ามา
“อ่า ถึงซักที ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเราจ้ะ หนูมินนะ”
แม่ว่างของไว้หน้าโซฟาที่มัตตะนอนซุกหัวไม่ยอมตื่น ก่อนผายมือเชื้อเชิญมินนะให้เข้ามาในบ้าน
อะไรกันนี่ เด็กผู้หญิงที่หน้าตาและชื่อเหมือนมัตตะ แล้วเธอจะมาอยู่บ้านเราหรอ
.............................................................................................
วันที่ฝนตกนะเหงาเนาะ อิอิ
ฝ ฝ้ายแห่ง ท้องทุ่งโคว์ฟเวอร์
ความคิดเห็น